Het appartement van Maya

David tilde Maya op zoals je vaak in films zou zien. Zijn ene arm bij haar schouders en zijn andere arm onder haar knieën. Een van Maya's benen voelde vreemd aan, maar op dat moment dacht David daar niet over na. Hij bracht Maya rechtstreeks naar de bank, zonder verder de kamer door te kijken. David deed wat de jonge vrouw tegen hem zei. Het maakte hem niet uit of ze nu bazig deed, hij was allang blij dat er iemand bij hem was die wist wat ze deed. "Hoe moet ik weten of ze heeft gegeten," snauwde David. Het was niet zijn bedoeling geweest om boos te klinken, maar zijn gedachten waren op dat moment alleen bij Maya. "Ik kwam alleen langs om mijn excuses aan te bieden. Wist ik veel dat ze zou instorten." David beantwoordde expres de andere vraag nog niet. Niet nu hij nog niks van de andere vrouw wist. Langzaam maar zeker begon Maya te knipperen met haar ogen. "Rustig aan," zei David met een zachte stem. "Je bent veilig."

Clarissa had de neiging om een opmerking te maken naar de jongen, maar zijn reactie naar het meisje zorgde dat Clarissa zich naar het meisje draaide. "Hey buur." zei Clarissa. "Hoe voel je je?"

toen Maya eindelijk weer scherp beeld had keek ze recht in 't gezicht van David die dicht bij haar stond. "Rustig aan, Je bent veilig." hoorde ze hem zeggen. Ze keek voorzichtig om zich heen. Ik lig op de bank? Maar net stond ik toch bij de deur? Ze zag ook het blonde meisje staan, "Hey buur. Hoe voel je je?" hoorde ze haar zeggen. Langzaam bracht ze haar hand naar haar hoofd. Na een paar tellen antwoordde Maya zachtjes "Beroerd... met koppijn... "

Het duurde een paar tellen voordat het meisje antwoordde, maar toen zei ze zachtjes "Beroerd... met koppijn... "
Clarissa knikte en draaide zich naar de jongen. "Kun je een glas water halen?" vroeg ze "En dit terug in de vriezer leggen?"
Ze gaf heb de doos in de handdoek die ze nog vast had, waarna ze haar aandacht weer op het meisje op de bank richtte.
"Kun je me vertellen hoe je heet?" vroeg ze langzaam.

De jonge vrouw gaf een doos aan David en vroeg of hij deze in de vriezer kon leggen. Met de doos in zijn hand liep hij naar de keuken. ‘Mooi optrekje,’ dacht David toen hij eindelijk de moeite nam om rond te kijken. De doos had hij weer terug gelegd, toen zijn oog viel op de glas cola die op het aanrecht stond. “Dit moet ook goed zijn,” mompelde David en pakte het glas. “Anders heeft die meid pech.” David zette het glas op de tafel en ging op een klein afstandje staan van Maya. Hij wilde haar wat ademruimte geven. Zijn ogen vielen op de rolstoel die in een hoekje stond. 'Ik zal Maya daar straks wel naar vragen,' dacht hij.

Maya had Clarissa's vraag beantwoord. Die draaide zich om en gaf iets aan David. "Kun je een glas water halen?" vroeg ze "En dit terug in de vriezer leggen?" Maya zag dat het pakketje ingepakt was in een handdoek. Clarissa draaide zich weer naar Maya toe: "Kun je me vertellen hoe je heet?" vroeg ze langzaam. Meent ze dat nou serieus? We zijn toch al aan elkaar voorgesteld? "Ik ben Maya, jij bent Clarissa, mijn buurvrouw." Zei ze nog steeds met een zachte stem "welkom in mijn huis" voegde ze er aan toe met een klein glimlachje. Ze zag dat David in haar keuken rondliep, ze kon niet goed zien wat hij deed en ze probeerde rechterop te gaan zitten. Ze ondersteunde zichzelf met haar ellebogen. Toen ze halverwege was begon alles te draaien om zich heen. Dus besloot ze snel weer te gaan liggen. Ze zag nog wel dat David een glas cola op de tafel naast haar zette. Ze gaat toch niet van me vragen dat nu te drinken? Maya voelde zich echt beroerd. Wat doet David hier eigenlijk nog? Ik ben echt vreselijk gemeen tegen hem geweest. Ze had er spijt van hoe ze zich had gedragen, het was niet nodig geweest om te schreeuwen en helemaal niet om te slaan. Ik moet hem zometeen maar mijn excuses aanbieden

"Ik ben Maya, jij bent Clarissa, mijn buurvrouw." zei Maya. "Welkom in mijn huis."
"Merci." glimlachte Clarissa. Ze draaide zich naar de jongen, die een glas cola op de salontafel had gezet. "Is jou water altijd zwart?" vroeg ze terwijl ze het glas pakte, en richting de kitchenette liep. Ze goot het glas leeg in de gootsteen, spoelde hem om en vulde hem met water. Daarna liep ze terug naar de bank en zette het bij Maya neer. Ze ging op de vloer zitten met haar ene been achter haar, en haar andere onder haar gevouwen.
"Drink dit. Wanneer heb je voor het laatst gegeten?" vroeg ze terwijl ze naar achter leunde.

“Heey,” zei David. “Als het niet goed was, had je het zelf moeten halen.” David had nu even geen zin in gezeur en zeker niet van iemand die hem de hele tijd verteld wat hij moet doen. Maar David was allang blij dat het goed ging met Maya. “Zo te zien kan je zo beter iets met suiker nemen,” zei hij tegen Maya. “Je ziet er nogal vermoeid uit.”

Clarissa bedankte Maya en draaide zich daarna om naar David. "Is jou water altijd zwart?" Zei ze, ze klonk niet echt vriendelijk naar David, maar hij zei net zo narrig terug "Heey, Als het niet goed was, had je het zelf moeten halen.” Ze zag zijn blik naar haar gaan. “Zo te zien kan je zo beter iets met suiker nemen,” zei hij tegen Maya. “Je ziet er nogal vermoeid uit.” Als ze er uitzag zoals ze zich voelde, dan zag ze er inderdaad vermoeid en verschrikkelijk uit. Maar toch had ze echt geen zin in eten of drinken. Het meisje kwam terug uit de keuken en ging naast haar zitten op de grond. Ze hield een glas water bij haar, "Drink dit. Wanneer heb je voor het laatst gegeten?" Voordat ze iets kon gaan drinken moest ze echt rechterop gaan zitten. Maya stelde dat nog even uit, het was net nog niet goed gegaan namelijk... dus ze beantwoordde eerst de vraag. "Om een uur of drie vanmiddag" antwoordde ze na een tijdje na te denken. Ze zag op de klok boven de eettafel dat het ondertussen al weer 7 uur 's avonds was geweest. Door al het oefenen was ze vergeten om te zorgen voor avondeten. Geen wonder dat ik me beroerd voel, vanmiddag heb ik ook alleen een appel gegeten. Ondanks dat ze zich beroerd voelde moest ze inderdaad wat naar binnen werken. Met moeite probeerde ze recht op te gaan zitten. Dit keer wilde het beter. Toen ze eenmaal rechtop zat draaide de wereld even om haar heen, maar dat hield snel op. Ze pakte het glas water aan en nam voorzichtig een slok.

"3u vanmiddag?" herhaalde Clarissa. "Geen wonder." Ze stond op en liep richting haar sporttas bij de deur. Ze opende het zijvak, en haalde er een energiereep uit. Ze liep terug naar de bank, en gaf de reep aan Maya. "Eet." zei ze, terwijl ze verder ging met stretchen.

De jonge vrouw haalde een energiereep voor op. David bleef intussen bij Maya om te kijken of alles goed ging. Ze bleek moeite te hebben met rechtop zitten. ‘Ook niet zo gek,’ dacht David. ‘Ze heeft al een hele tijd niet gegeten.' Toen Maya de energiereep in handen kreeg gedrukt, schudde David lachend zijn hoofd. “Een banaan is beter voor haar,” zei hij. “Zit ook genoeg suiker in, maar is gezonder. Heeft een Belg me ooit verteld tijdens een rockfestival.”

Maya dronk met moeite het glas water leeg. Clarissa scheen het heel normaal te vinden dat Maya onderuit was gegaan, omdat ze vanmiddag voor het laatst had gegeten. Maya kon het ook wel begrijpen, maar ze had niet het gevoel gehad dat ze honger had. Misschien dat het te maken had met het oefenen van magie. Tijdens het leegdrinken van het glas had Clarissa een energiereep opgehaald, en ze kreeg die in haar handen gedrukt "eet" werd haar beveelt. Okey, ik moet wat eten... ze keek met een vies gezicht naar de reep ugh, het moet maar. Ze had echt niet het gevoel dat ze honger had, ze voelde zich nog steeds misselijk. Ze zat nog steeds voorover gebogen, als ze helemaal rechtop zat draaide het nog om haar heen. Ze hoorde David geamuseerd zeggen: "Een banaan is beter voor haar, Zit ook genoeg suiker in, maar is gezonder. Heeft een Belg me ooit verteld tijdens een rockfestival.” Het maakte Maya nu niet uit wat ze moest eten en of t gezond was. " 't is al goed David, ik eet dit wel." zei ze zachtjes. Bananen heb ik toch niet in huis. Om haar opmerking kracht bij te zetten nam ze een hap van de reep. Langzaam kauwde ze en slikte ze het stukje reep door. Niet heel smakelijk maar ze voelde haar maag niet protesteren. Voorzichtig nam ze ook een tweede hap. Nadat ze deze ook door had geslikt zei ze zachtjes " Thanks Clarissa, ik begin me al een kleìn beetje beter te voelen" Ze wilde ook tegen David zeggen dat het haar speet hoe ze had gereageerd, maar besloot dit niet te doen waar haar buurvrouw bij was, dit soort dingen wilde ze niet bespreken waar zij bij was, dit was iets tussen haar en David.

Clarissa rolde met haar ogen, maar draaide zich niet van Maya terwijl ze de jongen antwoordde. "Die overleven niet een dag in mn sporttas, slimmerik."
"Thanks Clarissa, ik begin me al een kleìn beetje beter te voelen" zei Maya.

"Mooi zo." zei Clarissa. "Ik ga naar huis, als je wat nodig hebt moet je bellen, OK?"

David rolde met zijn ogen. “Ik heb niks gezegd over je sporttas,” zei hij. Hij was opgelucht toen de vrouw zou dat ze naar huis ging. “Bijzondere buurvrouw dat je hebt,” zei hij tegen Maya. “Wel aardig dat ze je hielp toen het nodig was.” David zei expres niks over wat hij van de vrouw dacht. Want als je niks goeds kon zeggen, kon je beter niks zeggen, vond David vaak.

Maya hoorde Clarissa en David iets zeggen over een sporttas. Ze besteedde er niet veel aandacht aan. Ondertussen at ze de reep op. De ergste duizeligheid was verdwenen.
"Mooi zo." zei Clarissa. "Ik ga naar huis, als je wat nodig hebt moet je bellen, OK?"
Maya stak haar duim op:"sure". Ze keek op toen Clarissa de deur uit liep.
“Bijzondere buurvrouw dat je hebt,” zei David tegen Maya. “Wel aardig dat ze je hielp toen het nodig was.” Op het gezicht van Maya verscheen een halve glimlach. "Creatieve manier om te zeggen dat je haar niet heel graag mag. Ik ken haar ook niet heel goed hoor, heb haar leren kennen op t karaokefeest" Maya keek de jongen aan. Hij stond nog steeds. "Sorry voor mijn reactie van daarnet, normaal ben ik niet zo..." Maya keek weg met het schaamrood op haar wangen.

Bij Maya’s reactie over wat David van de buurvrouw vond, haalde David zijn schouders op. “Jouw woorden, niet de mijne,” zei hij met een klein lachje. “En je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik was een klootzak. Ik ben allang blij dat ik niet met een messenset als cadeau aan kwam zetten. Dat liep bij mij de vorige keer slecht af.” David schonk Maya een plagende knipoog. Hij besloot om op de bank te zitten, in het hoekje. David wilde niet de hele tijd blijven staan en nu de rust weer grotendeels terug was, leek het hem een geschikt moment om Maya de vraag te stellen. “Maya,” zei David. “Waarom staat er een rolstoel bij de deur?”

“Jouw woorden, niet de mijne,” Hoorde ze David zeggen. “En je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik was een klootzak. Ik ben allang blij dat ik niet met een messenset als cadeau aan kwam zetten. Dat liep bij mij de vorige keer slecht af.” Bij die woorden keek Maya hem met grote ogen aan. "what?!" toen ze de knipoog zag van David snapte ze dat hij een grapje maakte en er ontsnapte een giechelend lachje aan haar lippen. Tenminste, ik hoop dat het een grapje is... Hij ging op de hoek van de bank zitten. fijn, dan hoef ik niet meer omhoog te kijken. Ze zag het gezicht van David serieuzer worden. “Maya,” zei hij, “Waarom staat er een rolstoel bij de deur?” Maya's gezicht betrok. Ze wist wel dat mensen het uiteindelijk zouden zien, maar ze haatte het moment om te moeten vertellen. Als David haar net naar de bank heeft getild moest hij wel gevoeld hebben dat er iets anders was met haar benen. Here goes nothing. dacht ze. "ehhm," begon ze twijfelend "Ik denk dat het sneller is om je te laten zien waarom." Ze had toch haar trainingsbroek aan dus ze stroopte haar rechter broekspijp op tot net boven haar knie. Ze had een prothese aan die bedekt was met een silicone laag (zodat het net op een echte huid lijkt). Maar net onder haar knie zie je een rand waar de prothese stopt. en over haar knie zelf zat een soort sok (om haar huid te beschermen). Ze keek richting David om zijn reactie te kunnen peilen.

Het was een hele onthulling van Maya. David keek haar been met een scheef hoofd aan. Na een ongemakkelijke stilte zei David: “Ik heb vreemder gedate.” Hij gaf Maya een plagende knipoog. “Maar even serieus, dat lijkt me af en toe best vervelend. Hoe douche je met zoiets. Of nog belangrijker, kan je daar iets in mee smokkelen.” David probeerde het onderwerp met domme vragen luchtig te houden. Het maakte hem op dat moment niet uit af Maya hem een malloot vond.

Toen Maya haar prothese liet zien zag ze David met een scheef hoofd er naar kijken. Hij bleef eerst even stil en verschillende gedachtes schoten door haar hoofd heen. en nu sta je bij hem bekend als een freak... waarschijnlijk loopt hij zo de deur uit omdat hij niet te maken wel hebben met een gehandicapte... Ze wachtte zenuwachtig zijn reactie af. De meeste mensen begonnen met het stellen van vragen over hoe t komt, of begonnen haar aan te kijken met medelijden. De vragen kon ze wel hebben, meestal waren het toch zo'n beetje de zelfde vragen, dus de antwoorden waren haar ook wel bekend. Het medelijden kon ze niet goed tegen, ze voelde zich er al niet blij mee en als andere medelijden toonde maakte het dat gevoel nog erger.
uiteindelijk hoorde ze David toch wat zeggen: “Ik heb vreemder gedate.” Hij  gaf haar een knipoog. What? ehhh die reactie had ze niet verwacht. maar voordat ze wat kon zeggen vervolgde David: “Maar even serieus, dat lijkt me af en toe best vervelend. Hoe douche je met zoiets? Of nog belangrijker, kan je daar iets in mee smokkelen?”
Maya had die vragen echt niet verwacht. "ehh... een ding: wij daten niet, toch?" Dat was iets dat ze even zeker wilde hebben, voordat er misverstanden zouden ontstaan. "En voor je vragen, tijdens het douchen heb je iets wat een krukje heet, en ja je kunt er dingen in meesmokkelen, al zit dat niet comfortabel." Antwoordde ze luchtig. Hoewel het voor haar vreemde vragen waren kon ze die antwoorden zonder erbij uit te leggen hoe het kwam.  Ze was heel blij dat David haar niet meteen met medelijden had behandeld, of gevraagd had naar de oorzaak van haar 'houten poot' zoals ze het zelf wel eens noemde.

David moest lachen om Maya. Dat was precies de reactie waar hij op had gehoopt. “Maak je maar geen zorgen, wij daten niet,” zei hij en vervolgde sarcastisch: “En ik had geen idee wat een krukje was, tot jij het net beschreef. Zelf uitgevonden?” David was blij dat de spanning tussen hem en Maya voorbij was. Nu konden ze gewoon weer normaal met elkaar praten. “Maya,” zei David met een serieuze blik. “Ik heb nog een vraag voor je.” Even bleef hij stil. “Mag ik je kapitein noemen vanwege je been?” Na dat moment verscheen er een grijns op Davids gezicht.

Maya hoorde David lachen. Zijn lach was aanstekelijk, en zachtjes lachte ze mee. Ze hoorde hem toen hij zei dat ze niet aan het daten was en ze voelde zich opgelucht. Hij leek wel aardig, maar of het voor haar date-materiaal was, wist ze nog niet. “En ik had geen idee wat een krukje was, tot jij het net beschreef. Zelf uitgevonden?” De opmerking droop van het sarcasme. "Ik ben geen uitvinder, laat dat maar aan Alan over, die is daar volgens mij beter in." Ze dacht terug aan haar dag in Londen met Grey en Alan. Dat was een bijzondere dag geweest. Maar ze had ook gezien hoe Alan binnen no time een kruisboogje in elkaar kon zetten en ze had -heel kort- gezien wat hij had gemaakt van plastic lepels. Het was fijn als er een ontspannen sfeer was tussen hun twee.
Opeens zag ze het gezicht dan David serieus worden. O nee, wat nu? “Maya,” zei David “Ik heb nog een vraag voor je.” Hij bleef even stil. Maya was benieuwd naar wat hij nu ging vragen. "Sure vragen mag.." zei ze onzeker... “Mag ik je kapitein noemen vanwege je been?” zei David en er verscheen een grote grijns op zijn gezicht. "Jij bent gemeen!" zei Maya lachend.
Maya stond op... Ze merkte dat ze even dizzy was maar zolang ze rustig aan deed moest het goed gaan. "Ik pak nog even drinken, wil je ook wat David?" vroeg ze vriendelijk.

David was vergeten dat Maya zijn broertje ook kende. Dat was best vreemd, vond hij. "Hoe ken jij Alan eigenlijk?" vroeg hij nieuwsgierig.
Hij moest lachen om Maya's reactie. "Klopt," beaamde hij. "Je zou eens moeten weten." Hij gaf Maya een kleine knipoog. Toen Maya op stond, deed David dit ook, hij wilde niet dat Maya nog een keer flauw viel, terwijl hij er iets aan kon doen. "Zal ik je anders meehelpen," vroeg hij bezorgd. "Ik ben er nu toch, dus kan je gebruik van me maken." David liep naar Maya toe. "Blijf jij maar lekker zitten." Een glimlach verscheen op zijn gezicht. "

"Hoe ken jij Alan eigenlijk?" Vroeg David met een nieuwsgierige blik. Maya had ergens wel verwacht dat de broers het misschien onderling hadden besproken, maar blijkbaar nog niet: "Ik ben hem tegenkomen op een excursie naar de big ben in de eerste week."
David beaamde dat hij gemeen was met een lach en een knipoog. "je zou eens moeten weten" voegde hij eraan toe. Toen ze opstond ging David ook meteen staan. "Zal ik je anders meehelpen," vroeg met een bezorgde toon. "Ik ben er nu toch, dus kan je gebruik van me maken." David liep naar Maya toe. "Blijf jij maar lekker zitten." Het was lief van David dat hij wilde helpen. Maar Maya was eigenwijs genoeg het zelf te willen doen. "Je bent een gast in mijn huis," zei ze tegen David "en ik denk dat ik best wat drinken voor ons kan pakken zonder onderuit te gaan. Ik ben toch zeker niet gehandicapt" voegde ze eraan toe met een brutale grijns.

Alan had David niks verteld de volgende ochtend na de karaoke feest. David had zijn broertje meegenomen naar zijn huis en liet hem in zijn eigen bed slapen. De volgende ochtend was Alan behoorlijk brak en vertrok direct nadat hij had ontbeten. Er was toen weinig gezegd tussen de broers en David heeft Alan niet meer gezien sinds.
“Sorry, hoor,” antwoordde David en stak verontschuldigend zijn handen in de lucht. David vond dat Maya wel humor had, zeker gezien ze een ‘pegleg’ heeft. “Jij misschien niet, maar ik wel.” David stak zijn tong uit en trok een raar gezicht. Maar hij luisterde wel naar Maya en ging zitten op de bank.

David had verontschuldigend zijn handen omhoog gestoken. Hij vertelde had zij niet gehandicapt was maar hij wel waarna hij een gek gezicht trok en zijn tong uitstak. Heerlijk, ze hield wel van dit soort humor, gewoon een beetje gek doen en sarren. Maya liep lachend naar het keukentje pakte twee glazen. ( ze had geen zin om haar glas op te halen van de salontafel) en keek in de koelkast. "en wat mag ik inschenken voor onze malloot?" voeg ze met een poeslieve stem. voor zichzelf pakte ze de colafles en ze schonk haar glas vol. Cola was iets wat ze niet vaak dronk, niet omdat ze het niet lekker vond, maar omdat ze geen behoefte had om eruit te gaan zien als een gemiddelde amerikaan. Maar ze had de suikers nu wel even nodig.