De ballet academy

"Ja, ja, ik eet al.." antwoordde Emily op de bevelen de toon van Aidan en pakte zelf een koekje. Ze kreeg steeds meer het gevoel dat haar maag glimlachte. Aidan pakte zelf ook een koekje ik keek naar Emily, ze vond het  een doordringende blik en wist niet zo goed waar ze het moest plaatsen. "Dankje," zei ze tussen de happen door, ze meende het echt, wat zou er zonder hem zijn gebeurd? Emily dacht er in ieder geval zo min mogelijk aan en pakte nog wat te eten van de berg voedsel. "Waar kom jij oorspronkelijk vandaan?" vroeg ze geïnteresseerd. Ze wilde graag meer weten over Aidan, hij was dan ook echt wel leuk, maar ondanks dat was Emily een sociaal persoon die graag naar mensen vraagt.

Aidan glimlachte terwijl Emily begon te eten en hielp haar een beetje met het verorberen van het voedsel. Jongens van zijn leeftijd waren daar over het algemeen best goed in. "Ik kom uit het noorden van Ierland," antwoordde hij tussen een paar happen door. "Dat is vast wel te horen." Hij glimlachte, maar schaamde zich absoluut niet voor zijn accent. Hij vond het altijd wel leuk dat hij niet hetzelfde sprak als de rest. "En waar kom jij dan vandaan?" Als hij een vraag als deze kreeg, gooide hij die meestal gewoon terug, omdat dat sociaal was.

Aidan vertelde dat hij uit het noorden van Ierland kwam, dat had ze kunnen weten door zijn accent. "Ik kom zelf uit het Oosten van Ierland! Shillelagh om precies te zijn," antwoordde zij op haar beurt "Ik denk dat je dat ook wel kunt horen?". Haar enthousiasme was duidelijk te zien, ze had Ierland altijd de beste plek gevonden om te wonen want het was er echt zo geweldig mooi.  Emily is ook altijd trots geweest op het feit dat ze Iers was.

Wat haar opviel was dat de berg met voedsel aanzienlijk was geslonken, gelukkig had de jongen zelf ook aardig wat gehad. Emily merkte wel dat ze zich al een stuk beter voelde, hij had wel gelijk. Ze vond echter welk dat er nog plek moest zijn voor het avondeten "Maar goed, ik hoef hier niet meer van te eten want ik wil thuis nog wat warms eten. Volgens mij heb ik het al gezegd, maar ik zeg vaker dingen dubbel." ze knipoogde naar Aidan en vervolgde "Ik voel me ook al veel beter...".

Sudan glimlachte, hij ontmoette veel Ieren hier op school en keek er al niet meer van op. Rustig at hij meee van al het eten, tot Emily stopte. "Mooi, want ik heb echt honger," zei hij en hij trok het eten naar zich toe. Beheerst, maar duidelijk met trek begon hij te eten. Zijn avond eten zou er vanavond zonder problemen nog bij kunnen, want Aidan had altijd honger en ruimte in zijn maag. "Ik ben ook blij dat je je beter voelt. Lukt het om op te staan zonder weer om te vallen?" Hij zou het geen probleem vinden om Emily naar huis te brengen, of dat nu op de campus of ergens in de stad was.

Emily moest er even om lachen toen Aiden al het voedsel naar zich toe trok. Emily kon duidelijk zien dat hij honger had, maar hij hield het nog netjes. In tegenstelling tot haar vader, die het altijd voor elkaar wist te krijgen al het voedsel over de hele tafel te verspreiden. Ze grinnikte even en vroeg zich af waarom mannen altijd zo ontzettend vaak en veel konden eten.
"Ik ben ook blij dat je je beter voelt. Lukt het om op te staan zonder weer om te vallen?" Emily dacht even na, zou ze dat kunnen? Ze wist het niet zeker, ze voelde zich wel beter, maar het duizelende gevoel was nog niet helemaal weg.. Ze wilde niet dat ze random ergens onderweg naar de campus flauwvallen, want er liepen vast wel wat rare studenten rond zoals die David. Die deed erg geheimzinnig en Emily vertrouwde hem voor geen meter! "Ik weet het eigenlijk niet," gaf Emily toe "Ik denk van wel, maar durf het niet met zekerheid te zeggen..." ze veegde een pluk haar uit haar gezicht en keek naar de tafel. Ze was toch wel een beetje bang voor wat Aidan zou zeggen, aangezien het een leuke jongen was.. En daar waren er bar weinig van.

"Ik wil je best veilig naar huis brengen, hoor," zei Aidan lief met een knipoog. Als hij eenmaal iemand aan het helpen was, dan ging hij daarmee door tot hij zeker wist dat het goed kwam. Dat was bij Emily nog niet zeker en zijn hart stond het niet toe om haar aan haar lot over te laten. Ze viel, bijna zonder reden, flauw in het midden van de school. Hij stopte nog een paar dingen in zijn mond en stond toen op. Hij liep om de tafel heen en stak zijn hand uit om haar overeind te helpen. Met zijn staf tikte hij op het dienblad, terwijl hij een spreuk mompelde, zodat het zichzelf opruimde. Het was wel zo netjes om niet zomaar een berg voedsel achter te laten. Aidan was ook een hele nette jongen.

"Ik wil je best naar huis brengen, hoor," zei hij met een knipoog, wat lief! Emily deed een denkbeeldig sprongetje. Emily stond op, blijkbaar iets te snel, en werd wederom erg duizelig. "Ah nee he!" zei ze geërgerd. Emily draaide zich om naar Aiden om hem te vertellen dat ze zich weer slecht voelde, maar het was al te laat. Ze viel midden in haar draai en het was weer zwart voor haar ogen.
Even later werden de geluiden weer wat harder en knipperde ze met haar ogen. Het eerste wat ze zag was het gezicht van Aiden. Ze zuchtte diep, hoe kreeg ze het voor elkaar om twee keer flauw te vallen op één dag! Ze had net gegeten én gedronken.

Aidan keek hoe Emily opstond, naar hem draaide en weer omviel. Snel schoot hij op haar af om haar op te vangen en te voorkomen dat ze te hard op de vloer terecht zou komen. Dus hij legde haar zachtjes neer op de grond en ging op zoek naar wat water, voor als ze straks weer bij zou komen. Natuurlijk hielp dat op een gegeven moment ook niet meer, maar hij kon niets beters verzinnen. Zo zat hij op zijn hurken naast haar te wachten tot ze weer bij zinnen kwam, wat nauwelijks een minuutje duurde. "Of je het nou wil of niet, ik ga je gewoon naar je huis/kamer brengen," zei hij vriendelijk glimlachend en hij bood haar het flesje water aan, terwijl hij haar gebaarde te blijven liggen. "Ik moet wel even weten, heb jij toevallig bloedarmoede?" Het kwam er een beetje raar uit, maar Aidan was serieus. Flauwvallen na het eten was geen goed teken, dat was gewoon raar. Niet dat eten zo snel verwerkt werd, maar het had niet meer mogen gebeuren.

Emily schaamde zich nogal. Weer flauwgevallen. Ze kreeg ren flesje water aangereikt door Aidan dat ze aanpakte en een paar slokken nam. "Wederom bedankt," verzuchtte ze. "Of je het nou wilt of niet, ik ga je gewoon naar huis brengen," stelde Aidan vast "Ik moet wel even weten, heb jij toevallig bloed armoede?" vervolgde hij met een serieuze blik. Emily wist dat bloedarmoede iets met ijzertekort te maken had, maar dat had ze niet, vond zijzelf. "Nee," was dan ook haar antwoord, bovendien had ze de laatste tijd veel spinazie gegeten (waar veel ijzer IJ zit). "Maar ik vind het wel fijn dat je.. Je me naar huis wilt brengen." voegde ze nog toe, het was wel duidelijk dat ze zich niet zo slecht voelde als de vorige keer dat ze flauw viel. "Ik denk dat ik te snel opstond ofzo..." dat zou de meest logische verklaring zijn.

Emily keek even rond, ze vond de starende blikken van de studenten maar niks. Emily ging rechterop zitten terwijl ze zichzelf ondersteunde met haar twee handen die op de grond atonden. Iemand die blijkbaar achter haar stond vroeg of het wel ging, Emily knikte en glimlachte naar het meisje die wat ouder leek dan zij. Het meisje vroeg aan Emily of ze moest helpen met opstaan, dat vond Emily wel een goed plan. Het meisje pakte een arm van Emily vast terwijl Emily haar andere hand uitreikte naar Aidan (niet dat dat erg nodig was, maar leuk excuus om zijn warme hand vast te mogen houden).

Aidan hielp ook met opstaan en bedankte het andere meisje voor haar hulp. Daarna bood hij Emily haar arm aan voor steun. "Zeg maar welke kant we op moeten," zei hij, terwijl hij voorzichtig, kijkend of Emily het aan kon, richting de deur begon te lopen. "Toch, zo'n reactie op snel opstaan ligt meestal aan bloedarmoede. Al zit ik ook even over een andere reden na te denken." Het kon natuurlijk ook gewoon zijn dat haar hersens te weinig glucose hadden gekregen en dat was alles wat hersens kregen aan voeding. Vanwege het langzame tempo leek het bijna uren te duren voor ze met z'n tweeën de kantine uit waren. Het duurde vooral te lang omdat iedereen naar Emily keek, want ja, ze was net flauwgevallen. "Ik wil je ook wel dragen hoor," grapte Aidan, al zou hij dat zo doen als ze er om vroeg.

Sorry voor mn late reactie, ben even helemaal inactief geweest op RPGs

Nadat het meisje zich weer bij haar vrienden had gemengd bood Aidan haar zijn arm aan. Die arm nam Emily maar al te graag aan. "Zeg maar welke kant we op moeten," zei Aidan terwijl ze rustig richting de uitgang liepen. "Ons appartement is dicht bij het park..." antwoordde Emily.
Aidan begon weer over bloedarmoede, begrijpelijk.. Maar niet het geval. Het leek echt lang te duren voordat ze eindelijk de kantine uit waren, zeker met al die starende blikken die hen nakeken. Emily baalde dat ze bleef blozen, het voelde in ieder geval zo, ze hield echt niet van zulke aandacht. "Ik wil je ook wel dragen hoor," zei Aidan, Emily schudde kort haar hoofd met een half onderdrukte glimlach. "Doe je best" daagde ze uit en gaf hem een knipoog, ze geloofde niet dat hij het echt zou doen. Of zou hij het toch doen? -Nee toch...
Stiekem hoopte ze van wel, haar buikvlinders leken rondjes te dansen bij het idee.