Dansstudio Beats & Violins

James glimlachte. Hij grijnsde toen hij in zijn kont geknepen werd. Rustig bleef hij bij haar staan en gleed tevreden met een hand door haar haren heen toen de bloem eruit was. "Ja klop, maar ik ben natuurlijk wel een knappe vreemde man." Hij moest lachen omdat hij haar uit mocht kleden. "Natuurlijk kleed ik je graag uit schatje." Hij kuste haar schouder en ritste haar jurkje los. "Ja, eind juli. Dat duurt gelukkig nog een tijd." Vrolijk keek hij naar haar met een verbaasde blik. "Oh ja? Dan ben je de eerste die dat weet." Zijn ouders wisten nooit iets voor hem, dat wisten ze zo goed als nooit. Hij glimlachte haar toe. "Dat weet ik." Hij kuste haar en genot. James glimlachte Féren even toe. "Ik ben blij dat je niet zo nodig staat te springen om ze te ontmoeten. Ze zijn nogal extravagant, ik wil je eerst even laten wennen aan mijzelf." Hij glimlachte haar toe en leunde even tegen de muur aan terwijl hij haar bekeek. "Wat is je planning voor vandaag?' Vroeg hij haar rustig en hij ging even met een hand door zijn haren heen.

Féren gaf James een klein verontwaardigd tikje tegen zijn arm en schudde haar hoofd daarna lachend. "Ik wist het, zo'n groot mysterie ben je dus." Grinnikte ze toen hij had gezegd dat hij haar graag uitkleedde. Féren keek hem even verbaasd aan wanneer hij zei dat ze de eerste was die wat voor hem wist. Daarna glimlachte ze. "Misschien komt het doordat ik weet wat je soms mist." Ze knipoogde even en stak haar tong naar hem uit. Wanneer ze haar jurk had weggehangen en terug kwam haalde ze een hand door haar haren en dacht ze even na. "Dus... Ik moet eerst aan jou wennen zodat ik me niet ongemakkelijk voel wanneer ik je ouders ontmoet?" Ze trok even een wenkbrauw op, maar daarna haalde ze ontspannen haar schouders op en glimlachte toen. "Klinkt als een plan." Ze besloot er niet te veel aandacht aan te besteden, al zou menig meisje nu denken dat de jongen zich voor de vriendin schaamde, maar ze wist dat zoiets waarschijnlijk niet het geval was. Hij wilde haar gewoon beschermen... Hoopte ze. Wanneer hij vroeg wat haar plannen waren pakte Féren net een tas van de grond en hing deze om haar schouder. "Ik moet naar school. Ik ben bezig met een klein project en ik wil het graag afmaken vandaag. Maar eerst gaan we gezellig met zijn tweeën de inmiddels koud geworden koffie opdrinken van het ontbijt." Ze liep daarop ook naar de koppen koffie, die inderdaad koud waren, en gaf er één aan James. Ze keek hem aan, bestudeerde hem zelfs. Ja... ze wilde elk klein detail van hem onthouden. Wanneer hij een slok van de koffie nam, pakte ze snel haar telefoon en maakte een foto van hem. Een brede glimlach om haar lippen. "Zo, nu kan ik je gezicht daadwerkelijk nooit meer vergeten. Dit word mijn achtergrond." Ze glimlachte even liefjes waarna ze de telefoon wegstopte.

James moest even lachen. "Stiekem ben ik wel echt een groot mysterie voor je." Hij gaf haar een knipoog en slikte. Misschien kwam het daar wel door, of hij was ineens gewoon zo doorzichtig geworden. 'Ik hoop het wel." Hij grijnsde haar toe en keek haar glimlachend aan. Hij bleef bij haar staan en glimlachte even. "Ik ben rijk, ik wil je daarvan laten genieten. Ik wil je eerst laten zien hoe ik normaal leef voor ik je meeneem naar mijn ouders. Mijn moeder is erg begripvol, mijn vader een stuk minder. Hij geeft er niet zo om als mensen het wat minder hebben, zolang bij ons alles maar goed is en het bedrijf goed loopt. Hij is een harde zakenman. Mijn moeder is advocate, ze begrijpt mensen een stuk beter. Daarom." Het was een lang antwoord voor enkel een omhoog gegane wenkbrauw. Hij wilde haar gewoon niet teleurstellen of illusies omhoog houden over zijn ouders. Rustig keek hij naar haar en knikte. 'Ik kan je naar school rijden als je wilt?' Hij streelde even door haar haren heen toen ze weer bij hem stond. Hij nam de koude koffie aan en dronk er rustig van. Hij merkte dat ze hem bekeek. "Wat?' Lachend keek hij naar haar. 'Ik die een kop koffie drink?" Hij moest lachen en trok haar bij zich. Genietend kuste hij haar. "Hm.. Dat vind ik een eer." James vond het heerlijk om Féren zo tegen zich aan te hebben en zijn hand rustte zachtjes op haar rug.

Féren luisterde even rustig naar hem wanneer hij uitleg gaf over zijn ouders. Ze keek even bedenkelijk en glimlachte daarna rustig. "Het klinken voor mij als gewoon mensen. En je houdt je geld zoveel mogelijk in je eigen zak! We zouden samen naar een appartement kijken, een tijdelijke voor mij dan. Dus ik wil niet teveel op jou leven. Ik werk ook hé." Ze knipoogde even. Wanneer hij aanbood of hij haar naar school moest rijden beet Féren op haar vingernagel. Ze moest naar Silverwood, en Silverwood was een geheim. Ze schudde haar hoofd even en keek hem verontschuldigend aan. "Sorry maar... ik denk dat ik beter naar school kan rennen. Is goed voor mijn conditie en de school waar ik heen ga.. Daar... uhm... Kan ik niet zomaar mensen mee naartoe nemen." Ze wist niet eens naar welke school hij ging, naar welke school of zelfs maar welke opleiding. Féren beet even op haar onderlip. "En ja... Je bent mijn achtergrond..." Wanneer hij haar dichter bij zich trok en haar kustte ontspande Féren gelijk. Ze was gek op James. Zijn arm om haar rug, hand rustend op haar rug. Ze keek hem rustig aan, maar ze voelde zich onrustig van binnen. Ze wilde namelijk geen geheimen voor hem hebben, nooit niet.

James keek naar haar en schudde zijn hoofd. "Ze zijn niet gewoon.' Mompelde hij langzaam, er kon niet echt een glimlach vanaf daardoor. Zachtjes grinnikte hij. "Ik zal het proberen. Ik verwen je gewoon graag." Hij kuste haar zachtjes en keek naar haar. "Ah nee joh. Ik rij je gewoon." Fronsend keek hij naar haar. 'Naar welke school ga je Féren?' Het zou toch niet? Wachtend bleef hij naar haar en bekeek haar. "Nu ben ik nieuwsgierig." Zijn eigen opleiding had hij ook nooit besproken tot nu toe dus hij keek haar nieuwsgierig aan. "Wat een eer om iemands achtergrond te worden." Hij grijnsde een beetje en voelde haar ontspannen bij hem. Dat was een prettig gevoel en hij bekeek haar rustig. "Je mag me alles vertellen hè Feer.." Hij streelde door haar haren heen en glimlachte even. Hij wilde geen geheimen voor haar hebben en hij had ze nu wel maar als zijn gevoel klopte. "Is de school hier in Londen?" Hij zou het echt niet zomaar opgeven en keek naar haar. Hij wilde antwoord, hij zou het wel uit haar krijgen en hij keek naar haar. Rustig dronk James zijn koffie op en glimlachte tevreden naar haar.

Féren lachte kort om zijn mompelende woorden en legde haar hand op zijn wang. "Oké, oké... ze zijn niet gewoon. Maar het zijn wel je ouders." Liefjes drukte ze een kus op zijn lippen. Maar al snel drukte ze een vinger op zijn neus en schudde haar hoofd. "Nee nee! Je mag me niet verwennen, straks word ik lui en verwend door je." ze zei het lachend, grappend en ze legde haar armen om zijn hals. Maar wanneer ze vragen over haar school kwamen keek ze hem fronzend aan. "Ik... kan dat niet zeggen James..." Wanneer hij zei dat hij nieuwsgierig was liet ze hem los en draaide haar om, de spullen in haar tas controlerend. "Ik ben niet anders van je gewend als dat je nieuwsgierig bent James." Ze keek hem plagend aan en draaide haar dan volledig om zodat ze hem aan kon kijken. "Ik weet dat ik je alles kan vertellen James, maar sommige dingen mogen gewoon niet." Ze dronk haar koffie, die bijna vergelijkbaar was met ijskoffie, nu op en gooide de lege beker in een prullenbak die in de kast stond. Ze begon dan ook alle spullen in de kast te leggen en alle kasten dicht te doen. Ze kwam anders, alweer, te laat. Féren keek hem even met een quasi boos gezicht aan wanneer hij probeerde te gissen. "James... Jij... Nieuwsgierig..." Haar telefoon ging. Ze keek naar haar telefoon en nam op. "Féren hier..." Haar ogen werden groot van verbazing. Ze draaide haar om, haar rug naar James gekeerd. "Hoe kom je aan mijn nummer?" Siste ze zowat in de telefoon. Een rilling trok over haar rug. "Nee! Ik wil niets met je te maken hebben. Laat me met rust!" Ze probeerde het zo zacht mogelijk te zeggen, maar de studio maakte wel dat het hoorbaar was. Ze duwde de telefoon terug in haar tas en ze keek zo normaal en lief mogelijk naar James. "Silverwood James.. Ik ga naar Silverwood. En nu moet ik ook gaan." Ze liep daarop ook haastig naar de uitgang, hopend dat hij niets zou vragen naar het telefoongesprek van net.

James knikte, dat was waar. Ze bleven zijn ouders. Genietend kuste hij met haar mee en moest toen lachen. "Stiekem ga ik je echt wel verwennen. Je hebt het gewoon te accepteren." Hij kuste haar voorhoofd zachtjes en legde zijn armen tevreden om haar heen. Tot ze hem los liet. Hij zuchtte diep en schudde zijn hoofd. "Jawel, ik denk dat ze wel mogen." Mompelde hij hoewel hij dat vermoeden niet uit ging leggen. "Natuurlijk ben ik nieuwsgierig!" Hij moest lachen en liet haar rustig bellen, toch hoorde hij wel wat ze zei en slikte even. Hij keek met een bezorgde blik naar haar. Onderzoekend bekeek hij haar waardoor het pas later tot hem doordrong wat ze zei. "Alsjeblieft zeg dat je een grapje maakt.." Mompelde hij hoofdschuddend. "Ik zit ook op Silverwood.. Dat ik je nog nooit eerder heb gezien." Kort moest hij lachen en liep met haar mee. Hij nam haar hand vast. "Nu kan ik je mooi wel brengen." Mompelde hij tevreden. Hij hield haar hand rustig vast en liep richting zijn auto. Kalm bekeek hij haar. Hij zou zometeen wel vragen stellen als ze veilig in de auto zaten en rustig de weg op waren. Ze leek ineens zo gehaast en op haar hoede. Het wekte bezorgdheid in hem.

Féren gleed even met een hand door haar haren, een beetje verlegen wanneer hij vertelde dat hij ook naar Silverwood ging. Toeval bestond niet, was iets wat ze vaak dacht. Maar dit was wel een beetje griezelig. Maar wanneer haar telefoon ging, het hele gesprek... het maakte haar huiverig. Ze rilde er zelfs een keer door. Ze werd uit die gedachte getrokken doordat James haar hand vastpakte. De woorden die hij daarvoor uitsprak lieten haar glimlachen. "Eigenlijk ben je maar een klein beetje beschermend, nieuwsgierig en zelf een beetje claimend." Ze glimlachte en ze liep rustig met hem mee naar zijn auto. Ze keek even naar de auto en daarna naar hem. "Maak je een grapje James? Dit? Dit is jouw auto?" Ze bekeek het prachtige voertuig even en keek daarna weer naar hem. Ze stapte daarna rustig in en keek naar het interieur. Zichzelf bijna op willen vouwend, bang dat ze anders de auto zou beschadigen. Ze wachtte tot James in zou stappen en vouwde daarna haar handen in elkaar. Ze keek een beetje voorzichtiger om zich heen nu en checkte zelfs spiegels en de omgeving voordat ze weg zouden rijden.