Het meertje

Aidaj zelf zag ook niks meer, deels door de kist, deels door de nog steeds aanwezige witte vlekken van Deans lichtflits. Maar dat Dean begon te praten, vond hij heel fijn. Hij wist no% waar het meertje was en dirigeerde met zijn staf een paar bollen omhoog. Die stuurde hij met een boog op de plek af waar hij de stem had gehoord. De bollen bleven naast elkaar vliegen, zodat Aidan er zeker van was dat er minstens een was die Dean zou raken. Met verminderd zicht moest er geïmproviseerd worden en daar was Aidan heel goed in. Zelf maakte hij zo min mogelijk geluid. Hij zei niks en zette nauwelijks stappen. Alleen het zachte geruis van de bollen water was te horen, als je heel erg je best deed, en Aidan wachtte af of hij er een tegen Dean uit elkaar zou horen spatten.

Dean schrok toen een aantal water bollen hem raakte. Waar kwamen die vandaan? Hij kon er geen touw aan vastknoppen. Ze waren van verschillende kanten. Hij hoorde Aidan ook niet. Dean besloot om het licht nog feller te maken zodat als de rook weg zou vagen Aidan nog steeds verblindt zou worden. Waarom kon de man geen enkele lucht spreuk? Nu ging Dean voorzichtig weg van zijn positie, nauwelijks hoorbaar. Anders kreeg hij dadelijk nog meer bollen tegen hem toegeworpen. Hij moest proberen uit de rook te komen.

Zodra Aidan de bollen tegen Dean aan hoorde komen, ondernam hij snel actie. Hij stuurde alle mist in het gebied waar het geluid vandaan kwam, ervoor zorgend dat Dean er nog middenin zat. "Soic gloinithe," zei hij snel en hij keek toe hoe de mistdruppels samenklonterden en richting Dean bewogen. De mist bevroor en vormde een laag ijs over de jongen heen. Aidan had alleen niet verwacht dat Deans licht nog steeds zou schijnen en hij had het pas te laat door. Vlak voor het licht helemaal te zien was zonder mist, kneep hij zijn ogen dicht, maar toch waren de vlekken grotendeels weer terug. Hij had zich er in elk geval van verzekerd dat Dean gevangen zat in ijs, in elk geval grotendeels, en dat het laatste beetje mist nog steeds op de jongen neer ijzelde. Hij draaide zich om en baande zich, nietsziend, een weg richting het meertje en hij gooide water in zijn gezicht, om te kijken of verkoeling de vlekken voor zijn ogen weg kon wassen.

Dean schrok toen de mistdruppels samen klonterden en om hem heen begonnen te vormen. De man voelde de laag nu langzaam bevriezen. Zijn mondhoeken gingen iets omhoog. Nu kon Dean Aidan dus zien. Domme zet om hem te "bevriezen". Want waar vuur wel tegen won was ijs. Hij legde zijn handen op het laagje ijs en het sprak een spreuk uit. Zijn handen begonnen rood te gloeien en het laagje begon weg te smelten. Daarna maakte hij een zee van vuur om het overige ijs te laten verdwijnen.
Hij rende nu op Aidan af want iedere seconde telde. Hij greep de jongen in een houtgreep en gooide de jongen over zijn rug naar achteren. Van het meertje vandaan. Hij sprak nog een laatste spreuk uit en maakte een mes van vuur. Die rustte hij vlak voor Aidan zijn hals terwijl hij met zijn andere hand Aidan de grond op drukte. "En nu dan?" Een tevreden grijns lag op zijn gezicht.

Aidan zag vrij weinig van wat er gebeurde, maar snapte wel dat hij op de grond lag. Dean had zijn armen vrij gelaten en die kon hij redelijk bewegen. "Ik denk dat ik me gewonnen geef," zei hij glimlachend. "En jij dan?" Terwijl hij dat zei, trok zijn stafarm water aan en dat klonterde in een mesvorm om zijn hand, waar het bevroor. Die bewoog razendsnel richting Deans gezicht en hield een paar centimeter voor zijn neus stilstand. Als Dean hem niet tegen de grond gedrukt zou houden, zou Aidans borstkas zwaar op en neer gaan. De beweging deed ook pijn, maar Aidan was lenig genoeg om zijn arm helemaal daar te krijgen. Met een beetje warming-up kon hij ook best zijn benen in zijn nek leggen, maar dat was nu niet  belangrijk. Hij hield het mes voor Deans neus, rustig wachtend op een reactie. Mocht dit echt zijn geweest, dan lag het er maar aan wie als eerste uit zou halen.