Het meertje

Laat maar, ik heb het al gevonden.

Aidan liep voor Dean de open plek naast het meer op. Bij de aanblik van het meer kreeg jij bijna de neiging zijn kleren uit te doen en te gaan zwemmen. Maar dat deed hij niet. Hij draaide zich om jaar de ander, terwijl hij zijn tas neerzette. Natuurlijk wel een beetje in de buurt van het water, ook al had hij flessen gevuld meegenomen en had hij dus eigenlijk al meer water bij zich dan hij ook sturen, het hebben van een meer voelde prettig. "We gaan toch ook nog wel.zwemmen vanmiddag?" Vroeg hij lachend en hij pakte zijn toverstaf.

Hahahaha!
---
Doordat het nu later licht werd kon de beide heren langer trainen dan gewoonlijk. Ook in de avond trainen moest lukken met zijn vuur. Dan kon hij soort van fakkels maken zodat ze genoeg licht zouden hebben. Het was nu nog middag maar de tijd vloog altijd zo snel als je deed trainen. Hij zette zijn tas neer op de grond en keek even naar de nog heldere, blauwe lucht. Dean voelde de wind zachtjes door zijn warrige haren. Het perfecte weer om magie te beoefenen. Bij het voorstel van Aidan lachte Dean zachtjes. "Is het water daar nog niet te koud voor? Het is maar een graad of 16 op dit moment?" De man liep naar het water en deed zijn hand erin. "Moet wel lukken." Dean kon wel tegen kou en een echte kerel was niet bang voor een beetje koud water. "Is deze omgeving trouwens goed genoeg voor je?"

"Natuurlijk is het goed genoeg ok te zwemmen," zei Sudan quasi-verontwaardigd. "Voor mensen die graag zelmen, is het al heel snel goed genoeg." Ook hij stak zijn hand in het water om toch maar te voelen, al wist Aidan vrij zeker dat hij aan het eind van de avond in dat water zou springen. "Geen idee of deze plek goed genoeg is, is hij dat voor jou? Jij wilt trainen." Hij glimlachte en keek in zijn tas of hij daar nog wat belangrijks uit kon halen, maar hij dacht niet dat hij al iets anders nodig zou hebben dan zijn staf.

"Volgens mij was je in je vorige leven een potvis." Dean gebruikte expres deze vis. Gewoon om Aidan weer een beetje te pesten. Waar Dean echt goed in was al vond hij dat zelf. "Ik dans liever dan dat ik zwem." Gaf de man eerlijk toe. Water had hem nooit aangetrokken. Niet met magie en ook niet qua zwemmen of sport. Bij Aidan zijn terugkaats vraag keek Dean rond. "Ik hoop het. Ook al ben ik sterk in mijn nadeel met je water." Hij keek naar het meertje. "Eigenlijk had ik daar ook mee moeten beginnen. Aidan jij bent trouwens de enige die ik ken die alles netjes volgens het boekje volgt. Doe je ook wel eens iets wat niet in de regeltjes staat?" Niet dat de man zich dat bij hem kon voorstellen.

Aidan keek Dean alleen maar aan met een expressieloze blik. Potvis. "Ieder heeft zijn eigen favorieten," merkte hij op en hij ging lachend weer verder. Hij besteedde verder geen aandacht meer aan Deans plagerijtjes, al zou die het ooit zo hard terugkrijgen. Zo erg dat hij eraan onderdoor zou gaan, voor eventjes. "Heel simpel, ik wist niet dat je het studietraject ook door de war mag gooien," antwoordde hij schouderophalend. "Ik bedoel, er zijn niet voor niets jaren vastgesteld wanneer je wat krijgt. Sommige dingen zijn moeilijker, ook al heb je er aanleg voor. Geen idee of ik voor iets meer dan water aanleg heb, dat ontdek ik wel als ik dat vak een keer krijg." Hij mompelde zacht een spreuk waarmee hij zijn staf de macht gaf om water te beheersen. "Laten we beginnen." Met een krachtige zwaai schoot er een scherpe straal water op Dean af. Aidan hoopte vurig dat het hem zou verrassen.

Dean had het gezicht van Aidan wel gezien. Blijkbaar vond hij dat niet zo leuk want hij toonde geen enkele expressie op dit moment. "Och och. Is toch grappig? Aidan de potvis. Je lijkt er ook een beetje op." zei hij op een plagend toontje. Misschien kon hij maar beter stoppen, arm jongetje.
Dean knikte en humde af en toe toen Aidan het begon uit te leggen. "Ik denk niet dat het perse door elkaar gooien is. Mensen oefenen gewoon de elementen tijdens de les en doen buiten school de dingen wat ze zelf interessant vinden. Water en lucht spreken mij totaal niet aan." De man vond het niet erg dat het traject niet in volgorde liep. Althans hij was meer met vuur bezig dan met water. En meer met dans en kunst. Dat had nu de meeste voorkeur.
De man keek verrast op toen er water op hem werd afgeschoten. Dean maakte gelijk een ronddraaide beweging in een dans waarbij er vlammen vrij kwamen. Hij leek wel een tol en liet het water verdampen. De man sprong weer netjes terug en schoot nu een vuurbal op Aidan af. "Nice try." Dean combineerde dans en magie.

Aidan glimlachte toen hij zag hoe Dean het water liet verdampen. "Dat ziet er goed uit," zei hij daarom ook goedkeurend. Maar dat soort dingen kon hij ook. Water was een soepel element en ook Aidan was behoorlijk beweeglijk. Hij trok met zijn staf weer water naar voren en draaide rond, zodat de sliert van water in een cirkel om hem heen zweefde. Met snelle, maar sierlijke bewegingen van zijn vrije hand en staf schoten er op willekeurige plekken nog meer stralen richting Dean. Ondertussen zong hij zacht een spreuk, zo zacht dat Dean het niet kon horen. Door de zang schoot uit de zijkant van zijn hoepel een andere straal, precies op het moment dat er al heel veel naar Dean schoten. Deze maakte een omtrekkende beweging en vloog van achter op de jongen af. Met de energie die dat kostte, viel de hoepel weg en het water bleef in een plasje voor Aidans voeten liggen. Hij vergde soms nog niets te veel van zichzelf, al zou hij Dean wat laten zien.

Dean deed zijn armen tevreden over elkaar. "Je moet mij niet onderschatten." Hij knipoogde naar de jongen. Dean had veel ervaring met magie ook al zou je dat niet zeggen.
De man kon niet teveel praten want Aidan kwam met de volgende aanvallen. De man ontweek de aanvallen door zichzelf te menigvuldige. Nu stonden er minstens 5 Dean's. Hij verhitte het vuur en liet veel rook ontstaan door een spreuk uit te spreken. Nu zag je helemaal niets meer door de rook.
Hij ontweek de aanvallen en liet de neppe Dean's de rest van de klappen opnemen en ze verdwenen. Hij merkte op dat Aidan nu op hem af kwam. De rook begon langzaam weg te vagen. Dean maakte een vuur zweep en zwaaide naar de enkel van Aidan en greep hem bij de enkel vast. Hij trok eraan en probeerde Aidan de andere kant te zwaaien.

Aidan werd in verwarring gebracht door de rook en de meerdere Deans. Hij schrok ook enigszins toen hij zag hoe een draad vuur zich rond zijn enkel zwiepte. Met een simpele beweging kwam het water uit de plas omhoog en sneed door het vuur, waarbij het werd geblust. Daarna bewoog hij zijn hand en staf omhoog, zodat er water uit het meer omhoog vloog. Hij stuwde het uiteen en liet het water uitregenen, zodat de rook helemaal weg was. Vervolgens stuurde hij water uit het meer voor zich, zodat hij klaar was op Deans volgende aanval. Verder sprak hij nog een spreuk uit die de wind aan deed wakkeren, om de ander uit balans te brengen.

Aidan was geen slechte magiër. Hij wist met handige spreuken zijn misleidende rook weg te laten dampen. Ook zijn vuurzweep werd doorgesneden door het water. Water bleef namelijk nog steeds in het voordeel vergeleken met vuur. Hij voelde de harde wind die hem naar achteren deed duwen. Het probeerde hem uit balans te brengen. "Inferno!" Sprak hij met een krachtige stem uit. Een zee van vuur kwam op Aidan af. "Circelo!" Op dat moment begon het vuur om hem heen te draaien en schoten er van meerdere kanten een straal vuur op hem af.

Aidan zag de vlammenzee op zich afkomen en kon maar één ding bedenken. Hij dook achterover het meer in. Halverwege zijn sprong richtte hij zijn staf op zichzelf. "Anáil!" was er nog kort te horen voor hij in het water landde. Als Dean hem nu zou zien, zou hij de bol lucht rond Aidans hoofd zien zitten, zodat de jongen onderwater kon blijven praten en ademen. Boven zich zag hij de vlammen razen en hij zag hoe er stralen vuur op hem afkwamen, maar die kwamen niet ver onderwater. Met rustige bewegingen van zijn staf liet hij het water golven, zodat de vlammen niet meer heel dichtbij konden komen. Hij wachtte tot het vuur weg was en bedacht zich toen dat er nu overal as zou moeten liggen, waar het gras verschroeid was. Hij sprak een opruim spreuk uit, die zijn moeder hem had geleerd en zo begon bovenwater alle as in Deans richting te vliegen. Blijkbaar was het veel as.

De man keek ontevreden toen Aidan het water was ingevlucht. Hij nam de tijd om te kijken wat zijn volgende stap zou zijn. Hij verwachte golven die op hem af zouden komen, waterstralen of waterbollen. Dean gebruikte dit moment om op adem te komen, om spreuken te bedenken.
Echter viel zijn plan in de soep toep opeens al het as op hem afschoot. Met grote ogen keek hij naar de as wat op hem af kwam. Hij balde zijn vuisten en opeens schoot er een spreuk door zijn hoofd. Hij had deze spreuk nog nooit eerder gebruikt. "Salire!" De man ging door zijn knieën en sprong meters de lucht in. Zo kwam hij boven het as en landde netjes op zijn voeten achter het as. Het as wat nu wegwaaide. Dean had een trotse glimlach op zijn gezicht.

Aidans kleren begonnen zwaar te worden van het water en hij kon niet meer zien wat Dean allemaal deed, dus hij zwom weer naar het oppervlak. Met krachtige slagen van zijn benen en een beetje magie, zorgde hij ervoor dat hij tot zijn middel uit hij water kwam, zodat hij genoeg ruimte had om met zijn armen en staf te bewegen en spreuken te gebruiken. Met zijn staf dirigeerde hij het water de kant op tot onder Deans voeten en bevroor de laag toen. Natuurlijk hielp dat niet veel tegen iemand die vuur gebruikte, dus liet hij snel daarna de wind in tegenover gestelde richting waaien, van achter Dean richting het meertje. Als hij de ander in het water kreeg, werd het makkelijker.

De man keek op toen het stukje waar hij op stond bevroor. Hoe deed Aidan dat allemaal in het water?Het bleef Dean iedere keer opnieuw verrassen. Hij liet het laagje gelijk weer smelten door er een vuurbal op te gooien. Hij zelf deed een stapje opzij. Plotseling voelde hij een harde wind. Die liet hem steeds meer naar achteren schuiven. Steeds meer richting het water. "Shit...." Mompelde Dean. Hij wist niet wat hij nu kon doen. Opeens realiseerde hij zich iets. Hij maakte twee vuurballen met een bepaalde spreuk en gooide die tegen de grond aan. Het resultaat waren twee gaten waar Dean zijn voeten in deed. Zo kon hij blijven staan. Hij moest zijn lichaam wel wat naar voren kantelen. "Aidan, jij lafaard. Kom boven water!"

"Ik ben bovenwater," antwoordde Aidan droog. "Althans, gedeeltelijk dan." Hij wees op zijn bovenlichaam dat boven het oppervlak uitstak en leek te drijven. Hij keek toe hoe Dean er weer voor zorgde dat hij goed bleef staan en ging toen nadenken over een volgende zet. Uiteindelijk draaide hij om zijn as en met die beweging mee draaide het water om hem heen schoot uiteindelijk op Dean af. Met een tweede spreuk bevroor Aidan de straal en zo vlogen er nu ijspegels door de lucht. Ondertussen zat Aidan na te denken over spreuken die niets met water of lucht te maken hadden, maar buiten magische zelfverdediging had hij dat allemaal nog niet gehad.

"Ja dat zie ik. Maar kom volledig uit het water!" Want zo kon Dean het spelletje ook heel makkelijk spelen. In het water kon hij niets met vuur. De man keek naar Aidan wachtend op zijn volgende zet. Dean keek hoe de jongen zijn volgende aanval in de kaart bracht. Ijsspegels kwamen op hem af. Dean maakte een muur van vuur waardoor de ijsspegels gelijk smolten. Nu maakte Dean een vlammenzee die hij over het water richting Aidan schoot. Achter hem creëerde hij een illusie van vleermuizen die de jongen aanvielen. En desondanks dat ze een illusie waren konden de vleermuizen vrij afleidend zijn omdat ze iedere keer voor zijn gezicht vlogen en zijn zicht belemmerde.

"Nee," zei Aidan simpel. "Een onderdeel van een geslaagd duel is dat je je omgeving in je voordeel weet te gebruiken. Dit is in mijn voordeel en voor jou een extra uitdaging waar je naar op zoek was." Met zowel hand als staf stuwde hij het wat voor zich omhoog, waardoor de vlammen snel doofden. Daarna begon hij naar de vleermuizen te slaan. Hij vroeg zich af wat dit voor spreuk was en bedacht zich pas dat het een illusie was toen hij één van de beestjes doorboorde met een straal water. Hij zag nu niet zoveel meer en om te voorkomen dat Dean daar gebruik van maakte, maakte hij een dikke mistbank boven het meertje en dook onder, om ergens anders weer boven te komen. Als het goed was, wist de ander nu niet meer waar hij was. Nog steeds gehuld in mist klom hij op de kant en liep de bosjes in. Tot hij achter Dean was, daar sprak hij een spreuk uit waardoor er een krachtige stoot wind uit zijn staf schoot, op de jongen af.

"Oké oké meneer ik weet het beter. Jij je zin. Wacht maar als je dadelijk weer op land bent." Hij grijnsde en keek toe hoe Aidan werd belaagd door de vleermuizen. Plotseling verscheen er een mistbank waar Dean niet door heen kon kijken. Als hij zich nu meer had gefocust op lucht, dan had hij het kunnen wegblazen.
Dean keek over het meertje, maar zag geen steek. En nu? Dacht de man bij zichzelf. Hij schoot nog een vuurbal richting het water wat weinig nut had.
Op dat moment schoot hij naar voren en kwam hij op de grond terecht. Waar kwam deze aanval vandaan? In ieder geval niet meer van het water. Daar zag hij Aidan staan. "Goede zet." Gaf de man eerlijk toe. Hij stond op, nam een aanloop en begon te rennen. Hij maakte weer meerdere Deans, gebruik de sprong spreuk en schoot vanuit de lucht een aantal vuurballen op Aidan af. Zijn illusies deden hetzelfde. Echter wist je niet waar het echte vuur vandaan kwam. Daarna landde hij achter Aidan en wilde hem uit zijn balans halen door hem pootje te lappen.

Aidan grijnsde enigszins trots toen zijn moves slaagden. Hij zag Dean vallen en bedacht zich dat hij misschien zou moeten helen, als hij dat kon. Hij zag hem vervolgens rennen en springen, in vermenigvuldigde vorm. Hij kon tegen de vuurbollen maar één ding bedenken. Hij sprak een spreuk uit die een volledig, onzichtbaar schild voor hem opriep en hem compleet beschermde. Zo werd hij tegen aanvallen uit alle hoeken beschermd. Helaas was zijn schild nog niet sterk genoeg en hij brak direct toen die ene echte vuurbal er tegenaan kwam. Nu wist Aidan in elk geval dat hij voor de rest niet meer bang hoefde te zijn. Hij sprak een spreuk uit over de grond, waardoor er een ijslaag op kwam te liggen om Dean uit te laten glijden. Aidan begon weer langzaam richting het meertje te lopen, gewoon omdat er meer water was en omdat de mistbank er nog was verdween hij weer uit het zicht.

Op het moment dat Dean Aidan uit zijn balans wilde brengen, verscheen er een ijslaag onder zijn voeten. Hij sprong gauw opzij zodat hij zelf niet zou vallen. "Niets ervan!" Hij zag Aidan teruglopen naar het water. Dean sprak een spreuk uit en op dat moment verschenen er vlammen voor Aidan. Een soort muur van vlammen blokkeerde zijn pad. Vervolgens maakte Dean opnieuw een zweep van vuur en sloeg die richting Aidan. Wikkelde het om zijn enkel en trok de jongen terug. "Jij blijft lekker op het land." Dean grijnsde en keek Aidan aan.

Aidan zag de zee van vlammen door de mist heen en die mist begon te verdampen. Hij trok het water uit het meer naar zich toe en bluste zo het vuur. De zweep om zijn enkel trok hem onderuit en in zijn val gooide hij het water over zijn hoofd, om zo die vuurzweep te doven. Zijn enkel deed wel pijn door het vuur en hij liet er wat verkoelend water omheen stromen. De rest van het water dat hij uit het meer had gehaald, gooide hij in een redelijke golf op Dean af, terwijl hij voorzichtig terug ging lopen. "Bedenk even goed, wanneer verslaat vuur water?" vroeg hij bijna lesgevend aan Dean. Die had immers willen oefenen, dus dan moest hij er ook wat van leren.

"Ooit de Avatar gekeken Aidan? Vast niet. Vuur heeft heel vaak het element water verslagen. Alleen ben ik nog niet zo goed als op de show. Maar ik ken genoeg verhalen waar dat wel mogelijk is." Hij grijnsde en begon te dansen en hij leek nu wel op een vuur tol waardoor het golf water gelijk verdampte bij het contact maken van zijn vuur. Je hoorde een pssstttt geluid en hij sprong weer recht op. Hij grijnsde met een ondeugende twinkeling in zijn ogen. Dean rende naar hem toe en ging nu voor Aidan staan. Hij spreidde zijn handen en sprak een spreuk uit. Een heel fel licht verscheen uit zijn handen. Dit was eigenlijk een verlichtingsspreuk wat Dean nu gebruikte om Aidan voor enkele seconde te kunnen verblinden. Soms waren die spreuken in het dagelijks leven wel handig.

"Oja, vaak genoeg," antwoordde Aidan. "Dit was ook precies wat ik bedoelde." Hij zag hoe zijn golf water verdampte en knikte goedkeuren, zolang dat nog kon voor hij werd verblind. Geïrriteerd maakte hij een snelle beweging met zijn staf, waardoor de mist weer op kwam zetten en hij voor Dean ook niet meer te zien was. Zelf wist Aidan niet meer wat mist was en wat hoorde bij de witte vlekken van de lichtflits, maar zolang ze elkaar allebei niet zagen, had hij de tijd om bij te komen. Hij bleef mist uit het meertje stuwen en de mistbank werd steeds dikker en bleef zich aanvullen.

De mist was iets wat Dean zeer vervelend vond. Iets waar hij ook totaal niets tegen kon doen. Hij stuurde namelijk geen lucht en wist daar ook geen spreuken voor. Waarom lette hij niet beter op tijdens de lessen? En hij maakte nog zo vaak zijn huiswerk! Dingen wat hij niet interessant vond sloeg de man ook niet op. Of vergat hij sneller. Dean taste met zijn handen in de lucht. "Verdorie! Zo kan ik het ook spelen!" Hij sloeg zijn kaken ontevreden op elkaar en begon voorzichtig door het mist te lopen.