De ballet academy

Dit gedeelte van het schoolgebouw ligt naast wat gymzalen. Hier kun je 5 ruimtes vinden: de lesruimte (met tafels en stoelen, de kleine spiegelruimte 10x15 meter)met een houten vloer en de grote spiegelruimte (30x20 meter) met de podiumvloer en tot slot de twee kleedkamers. In de kleedkamers zijn kluizen voor de costuums en een hal met balletschoen en (die zijn snel op, Emily gebruikt nu 9 paar tegerlijk. De grote ruimte heeft ook één muur die uit glas bestond en uitzicht gaf op het campuspark.
Aan elke muur hingen leuningen voor ballet oefeningen. In elk van de drie les/oefenruimtes staat een prachtige, zwarte vleugel (piano)

De les was net voorbij, alleen Emily was van mening dat ze nog niet genoeg had geoefend. Ze besloot snel naar de kleine spiegelruimte te gaan om daar haar fouettés en tournant te perfectioneren. Er zaten heel erg veel fouettés in het stuk waar ze in danste. Ze had dit keer geen muziek bij zich, dus begon ze maar gewoon een paar kleine oefeningen te doen. Toen ging ze over op haar fouettés en tournant. Het bleef lastig om zo snel meerdere rondjes te draaien om je as, haar tenen begon ze ook te voelen door het staan op de spitzen.

Aidan liep vrolijk zingend door de school. Hij had niets speciaals te doen. Hij voelde zich volledig op zijn gemak in een zwarte trainingsbroek en een strak wit shirt, terwijl hij met zijn staf een bol water rond zijn hoofd liet vliegen. Nu was hij hier en hij was al een paar minuten geen mensen meer tegengekomen. Hij hield ervan hoe zijn stemgeluid, en hij had een geweldig stemgeluid, door de lege gangen weerkaatste en heel ver kwam. Zo liep hij rustig door, zonder een duidelijk bestemming te hebben. Als hij er zin in had, veranderde hij van richting, constant maar popliedjes zingend. Sommige vrolijk, anderen wat rustiger en intiemer. Zo kwam hij steeds dichter bij het deel waar de balletzalen waren.

Emily werd een beetje geïrriteerd door het feit dat ze het niet voor elkaar kreeg, daarbij werd ze duizelig door al die pirouettes. Ze was al meer dan een uur aan het oefenen, haar voeten deden veel pijn doordat ze steeds op haar tenen stond voor die vervloekte fouettés! Ze voelde de draaierigheid ook al behoorlijk. Door al die irritaties werd het er ook niet beter op. Ze zuchtte geïrriteerd toen haar maag begon te rommelen, na die ene boterham die ochtend vond ze het niet gek om weer honger te krijgen, daarom besloot ze toch te stoppen voor vandaag. Ze was er even helemaal klaar mee. Ze had totaal geen zin om zich om te kleden, dus besloot ze in haar balletpakje, legging, beenwarmers en allstars richting de campus te gaan. Ze liep het lokaal uit en deed de deur weer op slot. Terwijl ze de goede sleutel zocht hoorde ze een jongen zingen, popliedjes. Hij kon wel goed zingen, maar wie gaat er nou luidkeels zingen in de gangen van school? Emily niet in ieder geval, ze vond het al beangstigend om viool te spelen als er een paar mensen bij waren... Misschien was het wel iemand die gewoon aandacht wilde, Emily rolde haar ogen naar de deur.

Hèhè, de goede sleutel. De deur klikte in het slot. Emily fronsde naar het slot onder de deurknop, het leek te bewegen alsof iemand de deur weer van het slot haalde. Ze besefte dat het niet alleen het slot was dat leek te bewegen, uit reactie knipperde ze een paar keer flink met haar ogen. Het knipperen werkte niet, het werd er juist erger van. Ze nam een stap naar achteren en keek even de gang in, daar dacht ze iemand te zien lopen. Alles leek nog meer te verdraaien, ze voelde hoe haar knieën slap werden als jellypudding en zag hoe de grond dichterbij kwam. Voordat ze de grond raakte werd alles zwart.

soms drama nodig bij een character

Aidan hoorde een zachte plof en hij keek op. Langzaam stopte hij met zingen toen hij besefte dat het een neergeploft meisje was. Hij rende ernaar toe en knielde naast haar neer. (Goh, dat klinkt romantisch) Voorzichtig voelde hij haar pols en luisterde of ze ademde. Dat bleek gelukkig het geval. Hij rolde haar voorzichtig op haar rug en tilde daarna haar benen omhoog, zodat het bloed naar haar hoofd stroomde. Dat hielp als je was flauwgevallen. Hij hield dus haar benen omhoog en wachtte tot ze weer bijkwam. Meer kon hij nu niet doen. Hij had nog geen lessen gehad in heling en dat wat zijn moeder kon, was voor hem nog te hoog gegrepen. Dat ging bovendien meer over sneetjes en dergelijke.

Emily kneep haar ogen even goed dicht en zuchtte diep. Haar hoofd deed zeer, au! Toen voelde ze dat ze op haar rug lag, ze dacht toch echt dat ze de deur van de balletzaal op slot deed en dan zou je er toch van uitgaan dat je staat? Vervolgens merkte ze dat haar benen wel de lucht in staken, ze voelde een arm of een hand die dat deden. Ze snapte er even helemaal niets van. Emily opende haar ogen knipperend, een paar seconden nadat ze zuchtte en haar ogen dichtkneep. Haar ogen keken even rond om te bedenken waar ze was. Nog steeds bij de balletzalen? Boven haar zag ze een jongen die haar benen omhoog had gehouden. De jongen was best wel knap! Ze keek hem recht aan en vroeg een beetje verward "w.. Wat is er gebeurd?"

"Ik denk dat je bent flauwgevallen," zei Aidan. "Maar ik weet niet hoe of waardoor." Hij legde haar benen weer neer en gebaarde dat ze even moest blijven liggen. Hij pakte zijn toverstaf tevoorschijn en zette de punt tegen zijn hoofd. Hij concentreerde zich op het water dat onder hen in de leidingen stroomde. Door de toverstaf kon hij het een soort van voelen. Niet ver weg was een wasbak, dichtbij genoeg voor Aidan om een spreuk uit te spreken over het water. Hij richtte zijn staf op de juiste leiding, sprak de spreuk uit en zag hoe er een blauwe golf van licht over de grond rolde. Niet later kwam er een bol water aanzweven. Hij hielp het meisje overeind de gaan zitten en gebaarde dat ze het water op moest drinken. Aidan nam zichzelf meteen voor om nooit meer ergens vandoor te gaan zonder een flesje water aan zijn broek, want dit had hem heel veel magische energie gekost.

"Ik denk dat je bent flauwgevallen, maar ik weet niet hoe of waardoor." antwoordde hij en legde ondertussen haar benen weer neer. Toen Emily weer rechtop probeerde te gaan zitten gebaarde de jongen dat ze moest blijven liggen. Emily fronste lichtelijk, maar bleef liggen. De jongen zou vast wel weten waar hij mee bezig is. Wat ze echter niet had verwacht was dat hij zijn toverstok tevoorschijn haalde, hij hield de punt tegen zijn hoofd. Hij kreeg een beetje een moeilijke uitdrukking op zijn gezicht alsof hij zich heel erg goed moest concentreren. Emily keek belangstellend toe, ging hij nou echt toveren? Waarvoor? Voor Emily? Dat zou wel ontzettend lief zijn, maar zou dat de jongen niet uitputten? De paar kleine spreuken die Emily had geleerd kostten haar al behoorlijk wat moeite.

De jongen richtte zijn staf ergens naartoe, Emily kon vanuit haar positie niet bepalen waar hij op richtte. Hij sprak een spreuk uit en er rolde een blauwe golf van licht over de grond, het zag er alleen al mooi uit! Ze probeerde haar hoofd zo bij te draaien dat het beter te zien was, alleen werd de duizeligheid er iets erger door. Daarom draaide ze haar hoofd snel weer terug, ze kon zich die vreselijke draaierigheid nog redelijk herinneren.. Dat mocht niet nog een keer gebeuren! Emily zag vanuit haar ooghoek dat er een bol op hen af kwam zweven, ze had echter geen idee wat het nou precies was. De aardige, knappe jongen hielp haar om rechtop te gaan zitten. Emily verwonderde zich over de bol en realiseerde dat het water was! Oh wauw!! Wat gaaf dat de jongen dat kon! Hij gebaarde dat ze wat moest drinken, 'maar hóé dan?' vroeg ze zich af en keek hem vragend aan. Het was wel een man van gebaren. Ze dacht te zien dat de jongen plotseling wat uren slaap tekort kwam, 'Zie je wel dat dit soort magie veel moeite en energie kost!'. Emily keek een beetje bezorgd naar de jongen "Gaat het met jou ook wel goed?" vroeg ze aan hem.

"Ik ben mij bewust van de energie die het kost, dus de rest van de dag doe ik dit soort dingen niet meer," zei hij met een knipoog. "Je moet gewoon je onderkaak en mond erin stelen en drinken." Hij deed een deel van de handeling voor en wachtte daarna tot ze gedronken had. De bol zou verder toch intact blijven, omdat hij hem met zijn magie omhoog hield. Toen hij vond dat ze mocht stoppen met drinken, keek hij haar bezorgd aan. "Gaat het al wat beter? Heb je enig idee wat ervoor gezorgd kan hebben dat je flauw viel?" Omdat hij wist dat het niet verstandig wad teveel vragen te stellen waarmee haar hoofd overbelast kon raken, hield hij het hierbij. Het was wel een goed teken dat ze zich over hem bezorgd kon maken. Dat gaf aan dat haar hersenactiviteit weer toenam. Flauwvallen kwam doordat je hersenen te weinig zuurstof krijgen. Dus al het onbelangrijke gaat uit, spierbeheersing, vertering en denkprocessen, zodat alle energie gefocust kon worden op ademhalen en het herstellen van het brein. Maar dat herstellen kon een tijdje duren. Aidan dacht dat hij vrij snel ter plekke was geweest, maar dat kon hij ook niet met zekerheid zeggen.

"Ik ben mij bewust van de energie die het kost, dus de rest van de dag doe ik dit soort dingen niet meer," antwoordde hij haar onuitgesproken vraag. Het leek alsof hij haar gedachten kon lezen! En hij knipoogde ook nog eens naar haar! "Je moet gewoon je onderkaak en mond erin steken en drinken." hij deed het even voor, gelukkig. Emily had verwacht dat de bubbel uit elkaar zou spatten, toen bedacht ze zich dat er magie in het spel was. Emily had eigenlijk best wil zin aan water dus volgde ze zijn voorbeeld. Dat luchtte echt op, alsof je na een hete zomerdag een glas ijswater zou krijgen.
"Gaat het al wat beter?" vroeg de jongen met een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht. "Heb je enig idee wat ervoor gezorgd kan hebben dat je flauw viel?" vervolgde hij. Emily knikte "Ja het gaat al beter, lang niet meer zo draaierig als net. Ik was aan het oefenen voor de première van het zwanenmeer. Een bepaalde bewegingsgroep die erg veel voorkomt in het stuk. Het moest wat netter." ze keek de jongen weer even aan, hij had mooie ogen. "ehm... Het wilde op gegeven moment niet echt meer, dus ben ik gestopt, maar alles begon te draaien.. En ehm.." ze glimlachte naar hem en haar wangen werden iets roder "toen was er een jongen die mijn benen in de lucht hield en ging toveren om aan water te halen..". "Alleen heb ik één probleem... Ik weet niet hoe hij heet..."

Alleen draaierig worden van oefenen, dat was wel heel bijzonder, vond Aidan. Er moest dus meer achter zitten. "Heb je wel genoeg gedronken vandaag?" vroeg hij verder. "En genoeg gegeten?" Toen ze hem naar zijn naam vroeg, moest hij glimlachen. "Ik ben Aidan. Maar veel belangrijker is op dit moment jouw naam." Hij keek haar, nog steeds bezorgd, weer aan en veranderde zijn houding. De hele tijd gehurkt zitten kostte zelfs hem na een tijdje moeite, ondanks de immense afstanden die hij rende. Ondertussen bedacht hij zich waar de dichtstbijzijnde ziekenboeg was, of een EHBO-post, maar hij kon zich alleen die in het midden van de school bedenken. Je zou toch verwachtten dat er ook zoiets was in de buurt van een ballet-afdeling.

"Heb je wel genoeg gedronken vandaag? En genoeg gegeten?" vroeg hij verder, Emily moest even nadenken. Ze had wel goed genoeg gedronken, vond zijzelf. En eten.. ehm wat had ze ook alweer gehad vandaag? Die boterham van die morgen kon ze nog achterhalen, maar verder wist ze het zo niet. "Ik heb wel genoeg gedronken, maar qua eten weet ik niet. Heb vanmorgen wel een boterham gehad, was eigenlijk van plan om na het oefenen nog wat te gaan eten..." antwoordde ze zijn vraag. Het eten zou misschien wel het probleem zijn geweest. Ze was van plan lekker te koken voor haar en haar beste vriendin uit Ierland, maar haar auto had het begeven in Kilcormac. Helaas.

De jongen glimlachte "Ik ben Aidan. Maar veel belangrijker is op dit moment jouw naam.". Emily kon het niet helpen ook te glimlachen, 'Aiden' herhaalde ze in haar hoofd. Ze vond het een mooie naam, het was wel een naam die in Ierland vaak werd gebruikt, Emily dacht dat 'Aidan' iets met vuur te maken had. De jongen keek nog steeds bezorgd en veranderde zijn houding aangezien hij de hele tijd al op zijn hurken zat verbaasde dat Emily niet."Ik ben Emily, aangenaam kennis te maken!" stelde ze zich voor, langzamerhand kwam er steeds meer van de enthousiasme en vrolijkheid terug die Emily kenmerkte. De kleur op haar wangen was al een stuk beter, tegen de rode kant aan door Aidan die zo lief en bezorgd was.

Gelukkig, ze weet haar naam nog, dacht Aidan. Maar ze leek ergens wel heel erg over na te denken. Het leek beter met haar te gaan, er kwam kleur op haar wangen, en Aidan stond op, om vervolgens haar daarmee te helpen. Hij hield zijn arm uit, voor het geval ze steun nodig zou hebben. "Eén boterham op een dag is echt niet gezond," zuchtte hij. "Geen wonder dat je bent flauwgevallen." Balletdansers en hun nare eetgewoonten. Zo langzamerhand kon Aidan niet meer tegen de sporten waarbij je bijna verboden werd te eten. Je lichaam in topconditie houden, zonder dat je jezelf energie mocht geven. Het was gewoon hartstikke ongezond.

Aidan stond op en hield zijn hand naar haar uit. Emily pakte zijn hand vast en probeerde overeind te komen, gelukkig hielp Aidan haar! Ze vond het fijn weer rechtop te komen. "Eén boterham op een dag is echt niet gezond," zei Aidan zuchtend "Geen wonder dat je bent flauwgevallen.", nee maar normaal was dit ook niet van toepassing. Ze viel nu wel heel erg in het stereotype balletdaseres, normaal gesproken at ze behoorlijk veel aangezien al dat dansen veel kracht en moeite en pijn.. en bloed kost. Er zijn veel ballerina's die de druk niet aankunnen, dat klopt, maar Emily hoorde daar niet bij! "Normaal gesproken eet ik veel meer, maar dat is er vandaag een beetje bij in geschoten," ze was dan ook zo ontzettend druk met de premiere... Ze zuchtte even. Ze was zo bang dat ze niet perfect genoeg zou dansen, dan zou het zomaar kunnen dat ze er ineens uit lag en er niet meer in kon. De balletwereld dan hè. "Ik zou vandaag eigenlijk met een vriendin van mij gaan eten, maar haar auto begaf het ergens in Ierland en kon ze dus niet meer komen. Helaas." vervolgde ze, je kon aan haar zien dat ze het erg jammer vond en een beetje baalde.

Aidan knikte maar. Het ging er hier uiteindelijk om dat ze niet had gegeten en dat dat niet slim was geweest. Hij wachtte totdat hij zeker wist dat Emily stevig stond en begon toen met haar te lopen. Ze moest eten, dus hij was van plan haar naar de kantine te brengen. Daar kon je altijd energiegevend voedsel krijgen, al was het uit de automaten. "Dat had je al gezegd," zei Aidan na haar verhaal over haar vrienden. Dat zei hij vooral om te testen of ze dat zelf nog wist en of ze dus alweer helemaal bij was getrokken van haar energie te kort. Hij liep ook niet te snel en zorgde ervoor dat hij haar snel genoeg op zou kunnen vangen. Ze had nog geen nieuwe energie binnen gekregen, dus het kon zo weer mis gaan.

De jongen leek niet echt naar haar verhaal te luisteren, dat vond ze dan weer wat minder leuk. Hij begon al met lopen, waarheen? -Emily liep maar achter hem aan. "Dat had je al gezegd," zei hij nadat ze over haar vriendin had verteld. "Dat heb ik niet eerder gezegd, dus dat is niet waar." ze wist zelf echt wel wat ze heeft gezegd en wat niet. Dit soort dingen kon Emily niet zo goed mee overweg, mensen die dachten te weten wat ze wel of niet zou hebben gezegd en/of gedacht. Ze wist het zelf goed genoeg. Emily fronsde een beetje beledigd, het voelde een beetje alsof een baksteen tegen haar hoofd sloeg dus deed ze haar best om haar pokerface op te zetten. "Waar gaan we trouwens naartoe?" vroeg ze verwonderd.

"Dan weet ik niet waar ik dat vandaan heb," zei Aidan en hij deed zijn best niet te bezorgd te klinken. "Ik breng je naar de kantine, jij moet eten." Hij dacht na over hoe hij had kunnen weten dat haar vriendin kwam, maar hij besloot het er maar op te houden dat zijn schrijver verkeerd had gelezen. Ondertussen liep hij rustig door, absoluut niet te snel. Zo langzamerhand kwamen ze in een drukker deel van het gebouw, maar Aidan leidde haar vooral door rustiger gangen, zodat de drukte haar niet teveel zou worden. Ze was sowieso nog gevoelig voor van alles.

"Dan weet ik niet waar ik dat vandaan heb," zei de jongen die verwonderd klonk. "Ik breng je naar de kantine, jij moet eten." zei hij er redelijk snel achteraan. Emily kon er toch wel een beetje om lachen en dan te bedenken dat die schrijver van haar waarschijnlijk ook behoorlijk moest lachen maar het niet erg vindt, dat het wel een goede test was. Ze liepen rustig door, Emily vond het zelf een beetje erg langzaam en begon wat sneller te lopen. 'Dan loopt hij maar achter mij aan...' bedacht zij zichzelf vervolgens pakte ze zijn hand vast onder het mom van 'kom, doorlopen', maar eigenlijk vond ze het gewoon leuk. Ze dacht te begrijpen welke route hij nam, een veel rustigere, dit kon ze wel waarderen. Hij was wel goed in dingen overdenken zeg! Die drukte kon ze niet echt gebruiken nu, ze was sowieso al niet zo op drukte gesteld. "Aidan, welke opleiding doe je eigenlijk?" vroeg ze geïnteresseerd.

Aidan liet zich niet versnellen, omdat hij niet wilde dat er weer wat gebeurde. Straks viel ze weer en elke val was risicovol. "Ik doe kwantumfysica," antwoordde hij. "Onderzoeken waarom moleculen, atomen en nog kleiner doen wat ze doen." Hij gaf tegenwoordig de beschrijving erbij, omdat hij hier snel had gemerkt dat niemand enig idee had wat die studie inhield. Het sprak tot hun verbeelding en ze dachten dat het heel erg moeilijk was, al viel dat voor Aidan zelf best wel mee. Anders zou hij het niet gekozen hebben.

Aiden bleef gewoon rustig lopen en ze dacht ook te zien aan zijn gezicht dat ze het kon vergeten. Emily rolde haar ogen naar hem en ging weer rustiger lopen zodat ze naast hem liep. "Ik doe kwantumfysica," beantwoordde hij haar vraag "Onderzoeken waarom moleculen, atomen en nog kleiner doen wat ze doen." voegde hij toe. Voor de meesten klonk dit waarschijnlijk ontzettend moeilijk, maar Emily snapte het redelijk. Ze had op de middelbare school scheikunde gedaan en deed zelfs met de hogere klassen. Ze kon zich vaag iets herinneren over quarks die in protonen, neutronen en elektronen zaten en die zaten weer in atomen, et cetera. Maar daar is ze nooit verder op ingegaan, dansen en muziek waren immers haar grote passie. Voor dans en muziek was ze bereid bijna alles aan de kant te leggen, voor scheikunde en/of natuurkunde zou ze dat nooit doen. Het enige nadeel aan haar aan ballet-gewijde leventje is dat ze heel veel dingen heeft moeten overslaan. Zo heeft ze bijvoorbeeld haast geen tijd gehad voor vrienden aangezien ze toe zowel alle stof van de middelbare moest leren én veel balletscholing moest doen. Waardoor ze de klok rond werkte. Eerst school, ballet, school, eten, huiswerk, ballet, slapen en dan begon het hele riedeltje weer opnieuw.
Emily vond het erg interessant om de verhalen van mensen te horen, zeker als ze er persoonlijk dicht bij staan. "Cool, ik vind het zelf ook super interessant.. Alleen ben ik zelf verder gegaan met dansen, als ik niet kon dansen had ik waarschijnlijk ook zoiets gedaan. Waarom heb jij voor kwantumfysica gekozen?" Emily klonk erg geïnteresseerd.

Aidan deed zijn best om zijn verbazing niet te tonen. Die reactie kreeg hij nooit. Anderen vroegen juist altijd door op het onderwerp, of waarom hij zo slim was. "Hetzelfde, ik vind het super interessant," zei Aidan. "Vooral omdat veel van de processen die we behandelen, worden veroorzaakt door magie. Daar heeft de niet-magische wereld ingewikkelde, maar briljante oplossingen voor verzonnen. Ik weet wat er veroorzaakt wordt door magie, maar met de 'wetten' die zij hebben verzonnen, kunnen ze tot nu toe zo goed als alles verklaren." Hij glimlachte en keek naar Emily. "Dus het is voor mij meer een filosofiestudie dan echte natuur- en scheikunde." Hij keek haar nog even aan en richtte toen zijn blik weer op de gang voor zich. "Waarom ben jij dan zo weg van dansen?" vroeg hij, op zijn beurt nieuwsgierig.

De jongen vertelde haar dat hij het gewoon super interessant vond, vooral doordat het magisch is. Hij had wel een goed punt betreft de niet-magische wereld, de verklaringen die ze hebben bedacht zijn geniaal gevonden en klopten ook heel vaak! Ze vond het leuk dat iemand wetenschap vanuit een compleet ander standpunt zag. Aidan keek er juist heel filosofisch naar, net zoals veel groot wetenschappers. Ze glimlachte naar hem "Ik vind het erg leuk dat je er met zo'n standpunt naar kijkt! Naar mijn idee het verschil tussen passie en hobby,"

Aidan keek Emily even aan, maar keek toen weer voor zich. "Waarom ben jij dan zo weg van dansen?" vroeg hij nieuwsgierig. "Ik kan mijzelf helemaal verliezen in de dans. Het gevoel dat ik er van krijg is zelfs magisch te noemen, ik voel me dan meer dan vrij." zei Emily terwijl ze even omhoog keek en zuchtte even. Vervolgens keek ze naar de grond en zei zacht "Als ik dans kan ik tenminste mezelf zijn". Thuis kon ze wel een soort van haarzelf zijn, maar nooit helemaal. Alleen bij haar opa, maar dat was dan ook het enige familielid.

Ze schudde het van haar af toen ze in de buurt van de kantine kwamen en al een behoorlijk aantal studenten hoorde, ze werd een beetje misselijk van het idee hoe druk het daar nu zou zijn! Ze keek een beetje bezorgd naar Aidan, hopelijk zag hij in dat dat geen goed plan was. Emily durfde het niet voor te stellen bij haar thuis te eten, straks zou hij nog rare dingen gaan denken. Ondanks dat zou ze het wel heel erg leuk vinden, ze werd weer een beetje rood.

Aidan knikte. Hij hoorde dat vaker van mensen, dat ze in verschillende kunsten zichzelf konden zijn. Zelf was hij gewoon altijd zichzelf, dat zorgde voor veel minder stress. Hij keek naar Emily en zag dat ze niet helemaal klaar was voor de kantine, maar toch nam hij haar mee. Hij pakte hij bij de arm en hield haar stevig vast als steun. "Het komt goed," zei hij bemoedigend. Gelukkig was het geen lunchuur, maar er zaten toch genoeg mensen. Hij zette haar aan een tafeltje aan de rand van de kantine en legde uit dat hij eten ging halen, dat ze vooral moest blijven zitten. Even later kwam hij terug. Hij had vooral zoete en zoute dingen meegenomen, want dat had ze nu het meest nodig. Natuurlijk ook voedsel dat echt vulde, maar de voedingsstoffen waren nu het belangrijkst.

Helaas zag Aidan niet in dat ze echt geen zin had in drukte. "Het komt goed," zei hij bemoedigend. Hij had makkelijk praten... Emily vond het wel fijn dat hij haar stevig vasthield, haar buik begon er zelfs van te kriebelen en dat was niet de trek die ze had. Aiden zette haar aan een tafeltje dicht bij de muur en hij gebaarde dat hij eten ging halen. Ze keek hem aan en knikte. Hij komt zo terug, Emily zei ze tegen zichzelf. Toen hij zich had omgedraaid leunde ze tegen de muur aan die lekker koel aanvoelde. Ze zag hem staan terwijl hij eten haalde, hij was echt heel schattig en lief en best wel knap en-- op dat moment schoot het Emily tebinnen: was ze misschien verliefd? Haar buik begon wat meer te kriebelen, alleen door het woord al verliefdheid.

Toen Aidan terug liep werd het gevoel weer wat erger, het zou wel zo kunnen zijn... Misschien was er een mogelijkheid dat hij haar ook leuk zou vinden, daar hoopte Emily wel een beetje op. Aidan kwam terug met behoorlijk wat voedsel, haar maag rommelde bevestigend.

Aidan had het voedsel op tafel gezet en ging aan de andere kant zitten. "Nu is het moment dat je gaat eten," zei hij, terwijl hij ook een flesje water neerzette dat hij voor het gemak van het dragen in zijn kontzak had gedaan. Zelf pakte hij ook een koekje en begon er gemakkelijk op de knagen. Hij hield Emily op zijn beurt ook in de gaten, niet om dezelfde reden, maar gewoon om te kijken of het wel goed ging. En of ze genoeg at. Hij was natuurlijk niet volledig blind en zag de manier waarop ze af en toe naar hem keek, maar tot nu toe zag hij dat als de blik die hij van zoveel meisjes kreeg, een beetje zwijmelend.