Appartement van Gabe en Sarah (Familie Russel)

Dit appartement is immens groot. Het heeft vier slaapkamers, Sarah en Gabe gebruiken er allebei een. De anderen zijn over voor eventuele gasten. Verder hebben ze een behoorlijk grote keuken, met een aangrenzende eetkamer. Ook bezit het appartement natuurlijk een grote woonkamer, met flatscreen tv.
Het gehele appartement is luxe ingericht, veelal strak en lijkt in niets op een doorsnee studentenflat. De netheid van het appartement wordt alleen gewaarborgd door de schoonmaakster, Gabe en Sarah zijn beide sloddervossen en zonder Rosie als schoonmaakster zou dit echt een zwijnenstal zijn.

Regels:
Alleen op uitnodiging bereikbaar.
Luister naar Gabe of Sarah (Of allebei natuurlijk)
En laat alles heel, natuurlijk zijn ze meer dan rijk genoeg om alles te vergoeden maar ze houden niet zo van mensen die hun spullen slopen...

Gabe was snel na Kate uitgestapt en had haar naar de liften begeleid. Het duurde niet lang voordat ze in zijn appartement waren. Hij was met haar naar een badkamer gelopen, degene die bij de gastenslaapkamers hoorde en had haar daar even achtergelaten om de spullen te gaan halen. Sarah had van alles in huis, van verdovingen tot hechtingen. Precies wat hij nodig had.
'Zo,' zei hij terwijl hij alle spullen op de wastafel uitspreidde. Hij draaide zich naar Kate. 'Ben je er klaar voor?' vroeg hij haar terwijl hij een spuit klaarmaakte met een lichte verdoving. Hij kon niet teveel gebruiken want hij was nu eenmaal geen arts. Als er hier iets verkeerd ging dan zou Sarah degene zijn die in de problemen raakte aangezien hij haar spullen gebruikte. Gabe wist echter genoeg van de medische wereld om Kate te kunnen helpen. 'Voordat ik begin, hoe heet je eigenlijk?' vroeg hij, omdat hij zich plotseling besefte dat hij haar naam helemaal niet wist.

Eenmaal in de badkamer had Kate zichzelf in de spiegel bekeken, het kon het licht zijn of het bloedverlies, maar haar huid was nog een stuk bleker dan normaal. Daarna bestudeerde ze in het licht het verband dat om de wond heen lag, dat was gelukkig niet meer heel rood gekleurd, wat betekende dat het de wond goed had gesteld. Daarna trok ze haar shirt uit, zodat de man er straks beter bij zou kunnen komen, gelukkig droeg ze altijd een hemd.
Hij kwam weer terug en had een flinke ehbo zet meegenomen, een set die je normaalgesproken niet eens in de meeste huisartsen praktijken tegen kwam. Kate trok een wenkbrauw op, maar ze zei er niets van. Dit waren niet haar zaken. "Een naald doet minder pijn dan dit." reageerde Kate rustig, "Wat is het voor injectie?" Kate wilde niet straks gedrogeerd op de vloer liggen. Vervolgens liep ze naar de rand van het bad, waar ze op plaatsnam zodat Gabe er beter bij zou kunnen. Dat was het moment waarop hij vroeg wat haar naam was, net een miliseconde bleef het te lang stil, maar ze wist niet of hij dat op zou merken. "Lucia." zei ze uiteindelijk, veiligheid boven alles. Daarna keek ze hem even vragend aan, om zijn naam te weten te kunnen komen.

Gabe merkte dat ze net iets te lang nadacht over haar naam. Hij zei er niets over, het was eigenlijk niet belangrijk wat haar echte naam was. 'Gabe,' stelde hij zichzelf voor, wel naar de waarheid. 'Dit is een alleen lichte verdoving,' zei hij tegen haar terwijl hij de injectie voorzichtig toediende. Hij was op zijn knieën naast haar gaan zitten zodat hij er goed bij kon.
Hij wachtte even totdat de verdoving ingewerkt moest zijn. Daarna pakte hij een pincet en begon met het lastige karwei om de kogel uit haar arm te krijgen. Gabe had het gevoel dat hij haar aan de praat moest houden, het meisje, Lucia, zag erg bleek. Ze konden het niet gebruiken dat ze flauw zou vallen. Als dat zou gebeuren dan had hij weinig keuze dan haar naar het ziekenhuis te brengen. Waarschijnlijk had ze teveel bloed verloren. 'Studeer je?' vroeg hij haar maar, gewoon omdat hij niet wist wat hij anders moest zeggen.

Ik zie trouwens dat het het appartement van Stephan heet, niet van Gabe, haha
-
Kate keek even weg toen hij de naald in haar huid stak. Hoe sterk ze zich ook voordeed, naalden waren niet haar sterkste punt, maar het steekje van de naald in haar huid voelde ze eigenlijk nauwelijks, de andere pijn was te overheersend. Even later merkte ze dat de pijn iets afnam, hij was niet volledig verdwenen, maar dat vond Kate niet zo'n ramp. Zware verdovingen maakte je suf en slaperig, iets wat Kate nu niet wilde hebben. Nu bleef Kate wel toekijken, Gabe had een pincet gepakt en wroette dit rond in de wond, het was geen prettig aanzicht, maar het was de controlfreak kant van Kate die haar dwong om in de gaten te houden hoe het ging.
Ze trok een wenkbrauw op bij de onverwachte vraag die uit de mond van Gabe kwam. "Jij hebt interessante vragen tijdens het opereren." merkte Kate op, "Ik studeer." vervolgde ze haar zin, ditmaal zelfs naar waarheid. "Jij doet zeker geneeskunde?" hij had een vaste hand en leek niet eens een beetje afkeer te hebben van waar hij mee bezig was.

Omg wat dom haha. Ik merk zelf ook dat ik ze telkens door elkaar haal en dat terwijl ze niet eens op elkaar lijken! (Lievelingetjesstrijd in mijn hoofd XD) Heb het aangepast...
______________
Gabe grinnikte even. 'Ik probeer te voorkomen dat je flauwvalt en naar het ziekenhuis moet voor een bloedtransfusie oke?' zei hij tegen haar. 'Ik studeer bedrijfskunde, mijn zusje is de geneeskundestudente hier,' zei hij tegen Lucia. Op dat moment had hij de kogel te pakken met de pincet en haalde het ding eruit. Het was een flinke kogel, niet eentje die zomaar in elk wapen zat. 'Zo te zien had je echt ruzie met de verkeerde,' zei hij terwijl hij de kogel voor haar hield zodat ze het ding kon zien. 'Waar studeer je eigenlijk?' vroeg hij vervolgens. Hij was wel benieuwd naar welke universiteit ze ging. Hij liet de kogel in een plastic bakje vallen en begon met het schoonmaken van de wond.

Haha, dat is wel positief, dat ze beiden eigenlijk je favoriet zijn ^^
-
Kate beet op haar lip toen hij de kogel eruit trok. Met een pijn vertrokken gezicht keek ze naar de kogel die Gabe voor haar hield. Ze had geluk gehad dat het enkel haar arm geweest was en de afstand groot genoeg dat hij er niet aan de andere kant uitgevlogen was. Dan had ze een groter probleem gehad dan ze nu al had. Kate was blij, hoewel blij niet het beste woord was, dat ze hem daarna te pakken had gekregen, want anders was zij degene waarbij waarschijnlijk forensisch onderzoek naar gedaan zou worden. Kate pakte het bakje me de kogel op en bestudeerde het even, terwijl ze de vraag van Gabe negeerde. "Hoe komt het dat je hier zo vaardig in bent?" vroeg ze op haar beurt tijdens het schoonmaken van de wond. Kate was blij dat de verdoving er nog zat, want anders was ze waarschijnlijk wel onderuit gegaan, want zelfs nu kon ze nog een deel van het prikkende ontsmettingsmiddel voelen.

Gabe pakte de hechtnaald en begon voorzichtig met het dichtnaaien van de wond. 'Ik leer snel,' zei hij tegen haar. Hij kon haar niet vertellen dat hij deze dingen had geleerd op zijn opleiding. Op Silverwood was hij uitzonderlijk goed in het helen van mensen. Hij had een aantal minoren gevolgd op het gebied van geneeskunde zodat hij het helen van mensen op een magische manier met het helen van mensen op een natuurlijk manier kon combineren. Hij probeerde tijdens het hechten een klein beetje magie mee te weven, zodat Lucia sneller van haar wond zou genezen dan normaal. Hopelijk merkte ze het niet dat hij een aantal spreuken fluisterde. Het was voor hemzelf amper te horen dus hij verwachtte niet dat Lucia het zou merken. Alleen een geoefend oor zou hem kunnen horen, en die kwam je eigenlijk zelden tegen bij gewone mensen. Hij kon haar wond bij lange na niet volledig genezen, daar was hij nog niet ver genoeg voor. Maar een zetje in de juiste richting kon hij het lichaam wel geven.

Kate keek weer weg, naar de douchekop die ze bestudeerde terwijl Gabe de wond begon dicht te naaien. Eigenlijk had ze van tevoren misschien even een flinke slok whiskey moeten nemen, dacht ze bij zichzelf. Maar een verdoving was beter.
Het waren niet zozeer de woorden die Kate hoorde, die waren geluidloos en Kate keek de andere kant op dus ze zag zijn lippen niet bewegen, als wel als de vleugjes magie die ze haar lichaam binnen voelde stromen. Het was iets wat een normaal persoon waarschijnlijk niet op zou merken, maar iemand die zelf ook magie bezat herkende het meestal wel, tenminste Kate deed dat. Langzaam draaide ze haar hoofd weer naar Gabe, maar ze zei niets. Dit had de situatie alleen maar gecompliceerder gemaakt. Gabe was haar leeftijd en ondertussen was ze erachter waar de mensen van haar leeftijd naar school gingen als ze magie bezaten. Silverwood. Dat zou betekenen dat de kans groot was dat als ze uit dit huis wegliep de kans groot was dat ze niet in de miljoenenstad op kon gaan en hem nooit meer tegen zou komen. Dit kon nog flinke problemen veroorzaken. Kate liet haar blik van Gabe naar de wond afdwalen die nu bijna dicht zat. "Dat zal een flink litteken opleveren." zei ze luchtig, hoewel de kans groot was dat met behulp van de magie de huid zich een stuk beter zou genezen.

Gabe knikte. 'Waarschijnlijk wel ja,' zei hij. Natuurlijk wist hij dat hij de wond met zijn magie een stuk minder diep had gemaakt waardoor uiteindelijk het litteken mee zou vallen. 'Als je wilt kun je hier nog wat uitrusten,' bood hij haar aan. 'Dat is misschien wel verstandig met de hoeveelheid bloed je hebt verloren,' ging hij toen verder. Hij was met zijn rug naar haar toegedraaid en bezig met het opruimen van de gebruikte spullen. Hij bedacht ondertussen dat als Lucia zou blijven dat Sarah dan nog kon controleren of de wond goed verzorgd was, natuurlijk had Gabe er wel wat verstand van maar Sarah was hier nog steeds stukken beter in.

Kate wilde het liefst zo snel mogelijk ervandoor gaan, maar ze kon Gabe geen ongelijk geven, aangezien hij het bij het juiste eind had. Haar auto stond volledig aan de andere kant van de stad en met haar pumps was dat niet de meest prettige tocht die ze zou moeten maken. Daarom knikte Kate op het aanbod om aan te geven dat haar dat verstandig leek. "Kan ik misschien wat eten?" hoewel Kate een lichtelijk eetprobleem had, wist ze dat ze nu moest eten om de andere kant van de stad te halen. Kate stond op en keek naar Gabe die nu met haar rug naar haar toestond. Ze zou nu haar kans kunnen grijpen, een simpele stoot tegen zijn slaap zou haar genoeg tijd geven om ervandoor te gaan en misschien zelfs nog de keuken aan te doen. Aan de andere kant kon ze hem dat niet aandoen. Kate mocht dan wel emotieloos lijken, ze was het niet. Hij had zojuist haar leven gered zonder dat hij daar enige verplichting toe had. Met een inwendige zucht bukte ze zich voorzichtig om de bebloede sjaal van de grond te pakken en in haar tas te stoppen. Die zou ze later wel weggooien.

Gabe draaide zich weer om naar het meisje. 'Natuurlijk,' zei hij tegen haar. Hij had alle spullen opgeruimd, hopelijk zou Sarah niet meteen woest worden als ze hoorde wat hij had gedaan. Waarschijnlijk niet, Sarah werd nooit boos. 'Kom maar, ik zal wel wat voor je klaar maken,' zei hij tegen haar. Hij liep in de richting van de keuken en veronderstelde dat Lucia hem volgde. In de keuken pakte hij een bord en begon een gezonde sandwich voor haar in elkaar te flansen.

____
Wieee even kort stukje, sorry

Kate volgde Gabe inderdaad naar de keuken, maar niet zonder uitgebreid de ruimtes waar ze doorheen liepen in zich op te nemen. Het was een groot appartement, een stuk groter dan haar al redelijk ruime appartement. Hoewel het strak was ingericht lagen er her en der ook rommeltjes die duidelijk aangaven dat hier geleefd werd. Eenmaal in de keuken nam Kate plaats aan de tafel, waar ze wat kranten aan de kant schoof en haar tas op de tafel zette. Die zou ze hier niet uit het oog verliezen. "Woon je hier helemaal alleen?" vroeg Kate terwijl ze toekeek hoe hij handig wat ingrediënten en brood bij elkaar wist te vinden in de ruime keuken. Zelf was ze geen enorme keukenprinses, maar in zo'n keuken kreeg je er bijna zin in.

Gabe maakte de sandwich af en zette die voor Lucia neer. 'Eetsmakelijk,' zei hij tegen haar. 'En nee ik woon hier niet alleen, mijn zusje woont hier ook,' ging hij vervolgens verder. Hij ging tegenover haar aan de tafel zitten. Gabe twijfelde of hij nog over haar naam zou beginnen, nu ze niet meer bloedde was hij toch eigenlijk wel benieuwd naar waarom ze had gelogen. Hij wist dat ze had gelogen, hij was nu eenmaal een meester in het lezen van lichaamstaal. Hij besloot zijn mond nog even te houden, hij wilde eerst dat ze veilig wat gegeten had en misschien zou hij haar daarna nog aan de kaak voelen over het voorval.

Kate knikte dankbaar bij het ontvangen van de sandwich, ze was blij dat hij er geen klodders mayonaise en ander spul door heen gegooid had. Hoewel ze op het moment niet in de positie was om erg kieskeurig te zijn. Kate pakte met haar rechterhand de sandwich op, haar andere arm liet ze op haar schoot bungelen, want bewegen deed pijn en rust was vaak het beste medicijn om dit soort wonden zo snel mogelijk te laten genezen. Kate nam snel een paar happen, haar lichaam had weer energie nodig en ze wilde hier ook niet langer blijven dan nodig was. Ze had nog wat telefoontjes te plegen, dacht ze geïrriteerd bij zich zelf. "Dan hebben jullie een mooi huis." zei ze nadat ze haar mond had leeggegeten en weer even een blik door de ruimte wierp. Ja, dit was niet een gemiddelde studentenkamer.

Gabe haalde zijn schouders op. 'Achja, dat krijg je met zo'n vader als wij hebben,' zei hij tegen haar. Hij draaide zich weer om zodat hij wat spullen in de vaatwasser kon zetten. Hij was zich wel bewust van de luxepositie waarin hij zich bevond. Alleen was het niet zo dat dat alles goed maakte. Hij had in zijn jeugd genoeg gemist wat altijd werd weggekocht.
Hij draaide zich weer naar Lucia toe. 'Dus, heb je nog wat nodig?' vroeg hij haar. Hij wilde niet dat ze zich hier niet welkom voelde maar hij had nog een hoop schoolwerk te doen. Ze was vrij om hier te blijven natuurlijk, het huis was er groot genoeg voor en op die manier kon er een beetje voor haar worden gezorgd.

"Altijd fijn zo'n vader." zei Kate, die eraan dacht dat ze haar ouders nauwelijks meer kon herinneren, maar bij haar was het haar oom die zich daarna had bezig gehouden met haar welzijn. Ze kon zijn geratel nu al in haar oren horen als ze hem straks zou bellen. Kate schudde haar hoofd, "Je hebt al meer dan genoeg gedaan." zei ze, haar dankbaarheid klonk duidelijk door in haar stem. Kate nam nog een hap van de sandwhich en waarschijnlijk alleen het idee al dat ze wat eten in haar maag had, maakte haar weer wat stabieler op haar benen. Met haar hand ging ze naar haar tas, waar ze een ouderwets mobieltje uit tevoorschijn haalde. Ze zette het apparaatje aan en keek naar de de tijd die het aangaf. "Ik denk dat ik er zo vandoor moet." Dan zou ze mooi extra gezichten ontwijken en snel weer de anonimiteit in verdwijnen.

Gabe knikte. 'Niet altijd, maar meestal wel,' zei hij nog tegen haar. Ergens wilde hij niet dat ze al vertrok, zijn verstand zei hem dat ze nog rust moest houden. Een schotwond zoals zij had, en het daarmee gepaard gaande bloedverlies maakte haar instabiel. Toch wist hij ook dat het geen zin had om haar tegen te houden. 'Oke, prima,' zei hij tegen haar. 'Maar ga je me dan eerst je echte naam nog vertellen?' vroeg hij daarna met een scheve grijns, hij had het een tijdje voor zich gehouden maar nu kon hij zich toch niet meer inhouden. Voordat ze ging wilde hij weten wat haar naam was, zodat hij wist met wie hij te maken had.