Kamer van Dean en Aidan

Zoals alle andere kamers, is dit gewoon een kamer met een badkamer. Er staan twee bedden, twee klerenkasten, twee bureau's en twee bijzettafeltjes. Het is redelijk ruim en met alle voorgenoemde meubels erbij is er meer dan genoeg ruimte om te lopen en te springen. Het is natuurlijk wel een jongenskamer en hoeveel die ook hun best doen, volledig opgeruimd is het niet. Een bed dichtleggen, wat is dat? Hmm, moet je de lege zak chips eerder weggooien dan een week na gebruik? Het is niet vies hoor, het is gewoon niet netjes. De badkamer wordt wel goed schoongehouden, want niemand houdt van haren in het doucheputje.

Dean had zijn stukje van de kamer al ingericht. Zijn bureau lag vol met allemaal boeken van school. Allemaal nog in plastic geseald. Daarbij had hij de muren gespoten met prachtige graffiti van zijn marvel helden. Hij was gek op de marvel films en de marvel stripboeken.

Spoiler:

. Hij had het alleen aan zijn kant van de muur gedaan. Wat zijn kamergenoot ervan zou vinden interesseerde hem niet veel. Ook had hij gewoon een streep gespoten met een lijn. De kant van die ene Aidan waar hij mee in de kamer zat en zijn kant. Hij wilde ook niets over zijn lijn hebben wat van de jongen behoorde. Hij kon sommige mannen. Die maakte er een bende van. Dean was al 23 en had geen zin in kinderachtige spelletjes. Hij liep gewoon met zijn graffiti shirt rond die vol zat met allemaal kleurige vlekken en zijn jeans met allemaal gaten. Dit was zijn outfit die hij altijd droeg als hij deed spuiten. Hij zette het raam open zodat het sneller kon drogen en dat de geur snel wegging. De man plofte op bed en was zijn kunstwerk aan het bewonderen.

Met het blaadje in zijn hand zocht Aidan de goede kamer. Uiteindelijk vond hij het nummer dat overeenkwam met dat op het papiertje. Hij deed de deur open, benieuwd of zijn kamergenoot er al zou zijn. Dat was blijkbaar het geval. Aidan stapte de kamer binnen en zijn mond viel open. "Wauw," zei hij uiteindelijk, terwijl zijn magische koffer uit zichzelf de kamer inreed en bij het lege bed bleef staan. Ook Aidan bleef gewoon stilstaan. "Da's vet." Na een groot aantal seconden liep hij toch maar verder en plofte op het lege bed, dat dus zijn bed was, en ging daar verder met het aangapen van de muur. Een minuutje later herpakte hij zichzelf en stond weer op. Hij streek het witte overhemd even goed en pakte zijn toverstok uit de kontzak van zijn zwarte spijkerbroek. Hij zag er dus best volwassen uit. Was misschien ook wel beter, als hij de gedachtegang van de ander van een paar seconden eerder had gehoord. Hij legde zijn koffer op bed en plaatste zijn stok precies in het midden. Daar dacht hij aan zijn kleren en er ontstond een gouden draad aan het eind van de stok. Deze trok hij naar de lege klerenkast. Zoiets deed hij ook nog met zijn boeken, toiletspullen en zijn klavertjes-vier-verzameling. Uiteindelijk zei hij: 'Eximo' en al zijn bezittingen gleden over de gouden draden naar de juiste plek. Dat was een betovering die zijn oudoom aan de koffer toe had gevoegd. Het uitpakken zou nog wel tien minuten duren, dus Aidan liep naar de andere kant van de kamer. Hij stapte over de lijn en besloot daar niets over te zeggen, maar zijn wenkbrauwen ging wel iets omhoog. Naast het bed van de ander stak hij zijn hand uit. "Hoi, ik ben Aidan," stelde hij zichzelf voor. "Sorry dat ik eerst mijn spullen uit heb gepakt, maar dat duurt toch altijd een tijdje." Hij glimlachte aardig. Als het aan hem lag, kon hij na een tijdje goed opschieten met zijn kamergenoot.

Wanneer Dean de deur open hoorde gaan waren zijn ogen gefocust op de deur in plaats naar de muur. Hij was benieuwd hoe zijn kamergenoot eruit zag. Hij hoopte in ieder geval niet op de types die hij verafschuwde. Het eerste wat hij hoorde waren de woorden “Wauw en da´s vet.” Jup dat kon Dean wel waarderen. Tenminste geen zeikerd die ging zeuren over de schoolregels. Want dit was eigenlijk niet toegestaan. Dean had daar vaker schijt aan want ook buiten spoot hij graffiti op plekken wat verboden was. Wat wel echt een golden rule is bij graffiti spuiten is: nooit over iemand ander zijn kunstwerk spuiten. Dat was respectloos. Dean kon zich irriteren aan mensen die lelijke signaturen over andermans kunstwerken deden spuiten. “I Know.” Zei Dean simpel. Hij wist dat hij goed was dus een dankjewel ging hij niet zeggen. Dean bekeek de jongen die er vrij netjes uitzag. Hij had een babyface dus hij was niet ouder dan Dean. Onder de 20 zeker weten. Desondanks dat hij er netjes bij was gekleed. Hij bekeek hoe de jongen alles met magie zijn kamer deed inrichten. Waarom droeg die vent een toverstaf? Dean kon illusies creëren met zijn geest. Geen toverstaf voor nodig. Dean keek op toen de jongen gewoon over zijn lijn stapte. Die had lef. Echter wilde de jongen zichzelf alleen maar voorstellen. Dean stak zijn hand uit en gaf de jongen Aidan een stevige handdruk. Toch even laten zien wie hier de man was. Het was een soort trots een handdruk. Hierin bewees je jezelf. En ja, Dean was dominant. “Grey. Noem mij maar Grey.” Hij stelde zich nooit voor met zijn voornaam. Alleen zijn vrienden mochten hem bij zijn voornaam noemen. “Geen probleem.” Hij knikte naar zijn kunstwerk.”Zal ik jouw kant ook doen met iets wat je leuk vindt?”

Aidan schudde de hand en merkte direct aan het doen en laten van deze Grey hoe hij over de dingen dacht. Maar toch besloot hij er nog steeds niets over te zeggen. "Wat mij betreft ga je de hele kamer en badkamer rond," zei hij lachend. "Want ze zijn echt geweldig." Opnieuw keek hij naar de muur en hij zette zijn armen in zijn zij. Nope, zoiets zou hij niet gedaan kunnen hebben. Ondertussen was zijn koffer klaar met uitpakken en hij reed zichzelf onder het bed. Het was verbazingwekkend hoeveel eruit was gekomen, maar ja, magie hè. Aidan ging nog één keer na of alles goed was opgeborgen, of er geen ondergoed in de wc was gevallen en hij hing zijn verzameling van klavertjes-vier met magische eigenschappen nog even recht. Tja, hij was een Ier in hart en nieren, maar deze kleine plantjes waren nog echt nuttig ook.
Omdat hij toch met deze jongen opgescheept zou zitten, al zag hij het niet zo negatief, besloot hij maar gewoon door te praten. "Dus, ik neem aan dat jij ook een eerstejaars bent?" vroeg hij dus. "Wat studeer je hiernaast nog meer?"

“Nice.” Hij mocht nu de gehele kamer over spuiten. Dan zag het er ten minste beter uit dan die saaie witte muren. En beter dan posters op hangen van auto´s of naakte vrouwen. “Nice.” Dean mocht Aidan wel nu de jongen toestemming had gegeven. Dean pakte een grote boek erbij waarvan de kaften ook waren gespoten. Dit was zijn tekenboek. Hij bladerde erin totdat hij op een lege pagina kwam. Hij haalde zijn potlood uit zijn etui en keek Aidan aan. “Wat zijn je interesses? Dan maak ik er eerst een schets van en dan spuit ik het na jouw goedkeuring.” Nu sprak Dean wat meer omdat het echt over zijn interessegebied ging. Dean bekeek de jongen die alles aan het controleren was. Hij keek naar zijn klavertjes vier verzameling. Hij schreef dat op het lege blad. Dit zou hij misschien kunnen gebruiken. “Klopt. Ben al wat ouder maar inderdaad.” Dat kwam omdat Dean nooit zoveel met zijn gave had gedaan. Hij had altijd gedacht dat hij de enige was geweest op aarde. Dat hij het moest verbergen want je wist maar nooit. “Hiernaast? Ik geef dansles en graffiti les. Echter heb ik daar geen officiële diploma´s van of documenten. Dus nu ben ik daar mee bezig. Ik wil namelijk later mijn eigen dans en graffiti school.” Dean had grote plannen. “En jij? Hoe oud ben je trouwens?”

Aidan luisterde aandachtig. Dus deze persoon stond al wat verder in het leven. Hij had best een mooie droom voor zich. "Ik ben negentien en studeer kwantumfysica," zei hij met een beetje een moeilijke glimlach. Veel mensen zagen hem direct als een nerd als hij dat vertelde en dat kon hij nu niet gebruiken. "En mijn interesses." Hij dacht even diep na. "Ik hou best wel van alles dat magisch is. Al die klavertjes-vier zijn bijvoorbeeld magisch, de eik waar deze staf van is gemaakt was magisch en meer van dat soort dingen. Maar op zich, zolang je geen naakte vrouwen gaat schilderen, vind ik alles prima." Hij gaf Grey een knipoog en moest lachen. "Wat schilder je zelf het liefst? Ik kan namelijk overal wel mee leven." Hij keek de ander nieuwsgierig aan en rustte zijn hoofd op zijn handen.

Negentien. Had Dean gelijk gehad. De jongen gedroeg zich misschien volwassener voor nu maar de leeftijd zei genoeg. Als Aidan maar niet van die kinderachtige spelletjes ging uithalen. Hij was namelijk nog in de adolescentie fase. “Kwantumfysica. Daar moet je mij toch mee helpen. Wat is dat? Klinkt iets als wiskunde, scheikunde of natuurkunde.” Dean was niet de slimste als het over cijfers ging of formules. Dat was gewoon niet zijn ding. Hij had meer met talen. Dean schreef kort op wat Aidan allemaal zei wat hij interessant vond. Gelijk begon Dean iets te schetsen terwijl hij luisterde. “Geen naakte vrouwen?” Oké dat vond hij wel grappig. Meeste mannen wilde altijd vrouwen getekend hebben. Hij was al binnen ongeveer 5 minuten klaar met het klavertje vier. Dat werd een klein gedeelte van het geheel.

Spoiler:

“Wat vind je hier van?” Hij hield zijn boek omhoog om het Aidan te laten zien. “Ik? Van alles. Ik daag mijzelf graag uit. Ik wil altijd het onmogelijke spuiten en het lukt mij tot nu toe altijd.”

"Kwantumfysica zijn de natuurwetten die zich bezig houden met de kleinste deeltjes," legde Aidan uit. "Waarom moleculen en de deeltjes waar die weer uit opgebouwd zijn doen wat ze doen. Je weet dat water ijs wordt bij een bepaalde temperatuur, wij leren waarom dat gebeurt bij juist die temperatuur en niet als het tien graden kouder is." Aidan keek naar de klavertje vier, verbaasd over hoe snel Grey dat op papier had kunnen tekenen. "Ik wil wel nog een keer wauw zeggen," zei hij lachend. "Maar nee, echt geen naakte vrouwen. Zou jij kunnen slapen als je de hele nacht aangegaapt wordt?" Hij glimlachte en keek toch nog maar eens naar de muurschildering die al gemaakt was. Hij vroeg zich af wat Dean allemaal nog meer zou doen met hun kamer. Het zou vast geweldig zijn.

Dean keek de jongen met een open mond aan. Gelukkig sloot hij zijn mond weer gauw toen hij merkte dat hij Aidan aan het gapen was. Dean had moeite om het te volgen in het begin. Echter door de uitleg van Aidan werd het een stuk makkelijker gemaakt. Het klonk wel interessant zoals de jongen het vertelde. In de boeken zou het veel gecompliceerder zijn. Dat wist Dean zeker. "Juist..." De man knikte een paar keer met zijn hoofd. "Niets voor mij. Ik laat het intellectuele gedeelte aan jou over." Dean glimlachte flauw. Hij was niet dom maar dit was buiten zijn boekje. Dean keek naar het klavertje vier. Aan de reactie te zien vond Aidan het wel goed. Wacht maar straks als ik alles op papier heb. En vervolgens de muur heb gespoten. Dan is het 10 keer mooier.  Dacht Dean bij zichzelf. Als hij ergens goed in was, was het dit. "Ik slaap door alles heen. Maar vrouwen zijn niet bepaald mijn favoriete teken objecten." Dean haalde simpel zijn schouders omhoog. Vrouwen waren wel mooi maar als die dacht aan de persoonlijkheden. Logisch dat er zoveel boeken waren over het vrouwelijk geslacht. Dean bladerde een paar bladzijdes terug. "Ik denk dat ik dit mooier vind dan de eik wat je noemde. Dit geeft toch iets meer het gevoel van werkelijke magie. Wat vind jij?"

Spoiler:

Aidan moest lachen om Grey's reactie. Zoiets kreeg hij terug van de meeste mensen. "In dat geval kan ik jouw dus rustig laten tekenen en dansen, want dat is niks voor mij," zei hij met een vrolijke glimlach. Hij kon zingen en was goed met muziek, maar verder was hij absoluut niet creatief. "Ja, dat is zeker meer magisch," zei hij toen hij naar de tekening van de boom keek. "Maar als je al in die trant zit te denken, laat me je dan vertellen waar ik vandaan kom. Ik kom uit Ierland, ergens in het noorden, van de groene heuvels. Mijn hele familie is magisch en wij wonen letterlijk tussen de Ierse kabouters. Elke eerste volle maan na de winterzonnewende trekt er een kudde eenhoorns langs. In de zee langs de kust woont een groot serpent en de reuzen die de 'Giant's Causeway' hebben gemaakt, zien we soms ook in de verte langskomen. Dat is zeg maar mijn thuis, waar dat klavertje-vier en die boom van jou me aan deden denken." Hij glimlachte weer en viel achterover op bed, zodat hij zijn verzameling weer even kon bekijken. Heimwee had hij niet meer na een jaar, maar elke keer dat hij weer bij zijn familie was, kostte het hem veel moeite om daar weer weg te gaan.

Dean keek hem glimlachend aan. Ja, hij glimlachte oprecht. Gewoon omdat hij Aidan wel een toffe kamergenoot vond tot nu toe. “Je kan niet overal goed in zijn.” Zei Dean wijs. Mensen hadden altijd wel een talent voor iets en ergens waar ze gewoon nooit in goed zouden worden.

"Maar als je al in die trant zit te denken, laat me je dan vertellen waar ik vandaan kom. Ik kom uit Ierland, ergens in het noorden, van de groene heuvels. Mijn hele familie is magisch en wij wonen letterlijk tussen de Ierse kabouters. Elke eerste volle maan na de winterzonnewende trekt er een kudde eenhoorns langs. In de zee langs de kust woont een groot serpent en de reuzen die de 'Giant's Causeway' hebben gemaakt, zien we soms ook in de verte langskomen. Dat is zeg maar mijn thuis, waar dat klavertje-vier en die boom van jou me aan deden denken"

Dean luisterde aandachtig naar de jongen. Het was maar beter dat Aidan veel sprak want dat compenseerde. Dit zorgde ervoor dat Dean zichzelf ook moest dwingen om wat meer te zeggen. Oefening baart kunst. “Ierse kabouters? Oké… Wist niet eens dat dat bestond. Ik heb nu pas deze school ontdekt en nu dit. Eenhoorns……..” Dean peinsde. Nam Aidan hem echt niet in de maling? “Het klinkt net of ik in een sprookje ben beland. Lucky bastard.” Hij volgde Aidan zijn voorbeeld en ging ook lekker liggen terwijl hij verder begon te schetsen. Dit bracht hem allemaal op ideeën.

"Want jij bent tot nu toe niet met magie in aanraking gekomen?" vroeg Aidan nieuwsgierig. "Ach, het zal vast wel snel genoeg wennen. Voor mij is het ook allemaal normaal." Niet dat het een goede vergelijking was, maar hij verwachtte wel dat ook de leerlingen die hun hele leven in de niet-magische wereld hadden geleefd, na verloop van tijd gewend zouden raken aan de voor hen ongewone dingen die magie met zich meebracht. Hij richtte zijn blik op het raam en bekeek wat daar allemaal te zien was. Ze hadden een prima uitzicht, bleek. Eigenlijk waren er vooral bomen te zien, maar dat was beter dan een betonnen binnenplaats of iets dergelijks. Na een tijdje ging hij weer rechtop zitten en keek naar Grey die lag te schetsen. En weer keek hij naar de muur en hij kon niet wachten tot de hele kamer er zo uit zou zien.

"Niet in het dagelijks leven. Ik heb geen dingen waar genomen wat jij net vertelde. Ik kan wel illusies creëren met mijn gedachte. Heb er zelf wel eens gebruikt van gemaakt om uit bepaalde situaties te komen." Maar de staat waar hij daarna in verkeerde vertelde hij er niet bij. Soms viel hij flauw, kwam in een lichte coma of voelde zich zo slecht dat die dagen ziek was. Dean had namelijk geen idee hoe hij met zijn gave moest omgaan. Daarom kwam hij naar deze school. Daar kon hij van leren. "Denk niet dat iedereen die een 'gave' bezit, opeens allemaal dingen zullen gaan zien of tegenkomen. Het is niet dat je opeens een portaal in loopt en dan in een andere wereld terecht komt." Dean was verbaasd over hoeveel hij wel niet sprak. Hij wilde het Aidan duidelijk maken dat niet iedereen uit een magisch gezin kwam. Dean tekende een aantal trollen, eenhoorns en begon van alles een geheel te maken. Nog 10 minuutjes en hij zou zijn volledige tekening af hebben. Misschien kon hij straks dan al beginnen met spuiten?

"Nee, dat weet ik ook wel," zei Aidan. "Maar hier oefent iedereen met spreuken en vliegt er meer dan genoeg door de lucht. Ik denk dat dat toch wel enigszins zal wennen?" Hij keek vragend naar Grey die dus nog steeds aan het tekenen was. En hij keek weer even naar de lijn, maar besloot er maar nog steeds niets over te vragen. Als het heel belangrijk was, begon de ander er zelf wel over. "Illusies dus," reageerde hij mijmerend. "Dat kan ik dan weer niet. Ik kan eigenlijk alleen wat mijn moeder me geleerd heeft. De spreuk waarmee je een vlek uit je kleren haalt bijvoorbeeld." Daarom was hij hier, om nog meer over magie te leren en dan, in extensie, om mensen te helpen die het nodig hadden. Maar dat hoefde Grey dan ook weer niet te weten. Aidan hield zichzelf ook graag groot en stoer. Hij kleedde zich alleen niet zo, meestal.

"Ik ben niet snel onder de indruk." Het klonk vrij ongeïnteresseerd zoals Dean het zei. "Alleen wist ik niets van magische wezens af. Dat ze werkelijk bestaan. Vandaar dat ik dat vak ga volgen. En dat er gezinnen zijn die met magie zijn opgegroeid. Dat is allemaal nieuw." Voor de rest had hij al wat dingen gezien qua magie hier op deze school. Hij was alleen niet echt een prater dus hij ging bijna met geen enkele student om. Daar had Dean ook niet zoveel behoefte aan. "Illusies ja." Dean zijn mondhoeken gingen omhoog toen hij hoorde dat Aidan dat niet kon. Dus niet ieder student kon alles beoefenen. De een had blijkbaar aanleg voor dat en de ander voor dat. "Dat en je kan je spullen opruimen zonder je handen te gebruiken." Hij schonk Aidan een bemoedigde knipoog. De jongen kon meer dan wat Dean kon. "Waarom gebruik je een staf?" Daar was Dean wel nieuwsgierig na. Dean keek tevreden naar zijn tekening die af was. Hij hield het boek omhoog en twee bladzijdes waren getekend en 1 geheel van gemaakt. Alle elementen van Aidan zijn interesses waren erin verwerkt. En ook de magische wezens die hij zojuist had uitgeoefend. Zelfs zijn toverstok was erin verwerkt. "Heb ik je goedkeuring?"

Aidans wenkbrauw ging iets omhoog. Hij kon het zich bijna niet voorstellen dat je niet onder de indruk kon zijn van magie. "Nou, dat is een spreuk die mijn oudoom over de koffer heeft uitgesproken en die werkt nog steeds," zei hij over het opruimen en zijn wangen werden een beetje rood. Alsof hij vals speelde. "Mijn hele familie gebruikt een stok. Op de heuvel bij mijn dorp staat dus die magische eik en vroeger werden stokken van zijn takken gemaakt om aan de kinderen te geven. Dat hielp hen bij het uitoefenen van magie. Maar na verloop van tijd werd de boom een soort symbool voor de familie en deed niemand zijn stok nog weg, zeg maar. Het is gewoon gewenning en ook een beetje een vloek. De eik heeft een eigen wil en voelt zich vereerd dat we hem hebben uitverkoren, maar als je hem dus verwerpt, neemt je kracht af." Maar de familie vond dat niet erg, want hun stokjes werkten prima. En ze konden ook allemaal zonder stok toveren als ze die niet snel genoeg konden vinden. Als ze de stokjes maar niet permanent wegdeden.
Aidan keek naar het boek dat Grey omhoog hield. "Opnieuw wauw," zei hij vol bewondering. "Wanneer wil je beginnen?"

Dean had de sceptische blik haast verontwaardigd door het gebruik van Aidan zijn wenkbrauw wel gezien. De man interesseerde werkelijk bijna nergens anders in dan alleen in zijn gave en de magische wezens. Ook vond die de combinatie muziek en kunst wel interessant. Maar daar bleef het ook bij. De rest van al dat magie was voor hem gewoon tijdverspilling. Hij hoefde geen tovenaar te worden. "Wij hebben cheater onder ons." Dean keek hem met een kleine grijns op zijn gezicht aan. Hij vond het leuk om soms mensen op de kast te jagen. Hij kreeg vervolgens een stukje geschiedenis over het dorp waar Aidan vandaan kwam en het ontstaan van hun toverstaf. Schijnbaar kwam je nooit meer van de toverstaf af. Niet dat het Dean een probleem leek als de stok gewoon zijn werk deed. "Interessant. Als het jullie helpt waarom ook niet?" De man glimlachte trots. "Dadelijk al als je het niet erg vindt? Dan ben ik vanavond klaar. Of je moet het op een andere dag willen."

"Nee, dat is een goed plan," zei Aidan die achterom keek naar de lege muur. "Dan zal ik straks gaan koken, want mijn maag begint zo langzamerhand te rommelen. En dan loop ik je niet in de weg." Tevreden wreef hij over zijn buik en hij keek Dean aan. "Zal ik voor twee mensen koken?" Hij stond al op en pakte de pannen uit de kast, waar de koffer ze gelaten had. Magische pannen die zichzelf schoonmaakten en ervoor zorgden dat je vlees zo goed als nooit aanbrandde. Hij keek Dean vragend aan en bedacht zich toen dat hij niet eens wist waar hij eten vandaan moest halen. "Ik denk dat ik dus ook nog naar een winkel moet," zei hij met een zucht en hij legde de pannen op zijn bureau.

Dean sprong gelijk uit bed, stapte over de lijn van Aidan heen en schoof het bed van de muur vandaan. "Strak plan." Dean keek op toen Aidan vertelde dat hij ging koken. "Ik vind het prima." Dean liep nu naar zijn kast en opende de deur ervan. Onderin in zijn kast lag een doos vol met spuitbussen. Hij pakte de gehele doos eruit en legde dat naast het bed van Aidan neer. Vervolgens pakte hij een mondkapje die hij omdeed. "Hier." Hij haalde zijn portemonnee uit zijn zak en gaf een briefje van twintig aan Aidan. "Moet genoeg zijn." En op dat moment begon hij met een zwarte stift de lijnen te maken. Je moest het namelijk eerst getekend hebben op de muur en vervolgens spoot je het in. Zo ging dat ook bij tatoeage. Eerst de lijnen en daarna de invulling.

Aidan wilde nog protesteren tegen het geld, maar besloot uiteindelijk om gewoon de volgende maaltijd te betalen. Even bleef hij staan kijken hoe Grey aan de gang ging, maar draaide zich al snel om en liep de kamer uit.
Ongeveer een uur later deed hij de deur weer open, met in zijn hand twee borden met pasta en zijn pannen, die zichzelf schoon aan het poetsen waren. Aidan was heel erg benieuwd hoe ver Grey inmiddels was met de muur. Hij had natuurlijk geen idee van de tijd die in die eerste muurschildering was gestoken, maar tegelijk had de ander gezegd dat hij 's avonds wel klaar zou zijn. Hoe laat op de avond, dat wist Aidan dan ook weer niet. Hij zette de borden en pannen op één van de bureaus en bekeek de vorderingen. Weer wilde hij wauw zeggen, maar deze keer besloot hij dat zijn blik genoeg zou zijn. Die jongen kon echt heel goed tekenen, schilderen, overweg met graffiti.

Jorntje, jij moet topic maken (L)
Dan kan Abby daarop beginnen
------

Dean hoorde hoe de deur achter zich dicht ging. Hij legde voor de zekerheid zijn witte doek op de grond voor het geval hij zou knoeien. Niet dat dat ooit gebeurde. Hij deed het nu al zo lang. Hij begon eerst met de boom, precies op de tekening die hij had laten zin. Daarna tekende hij het zo dat de eenhoorn bij de boom stond en naar boven keek naar de maan. Vervolgens maakte hij de overgangen met kleuren zodat de klaver vier over de golf met kleuren rustte. De bladeren van de klaver kostte hem veel tijd omdat daar veel detail in ging zitten. Na een uur had hij dat al zo ver gespoten. Hij keek tevreden naar het resultaat en deed zijn mondkapje af. Hij hoorde de deur open gaan en rook flauw de geur van de pasta. Helaas wist de graffiti geur de geur van het eten te weten overheersen. "Ruikt goed." Met een vochtige doek veegde hij zijn handen schoon. De man had in de tussen tijd al honger. Hij pakte ook beleefd op een subtiele manier de bord uit Aidan zijn hand. "Vind je het erg als ik al begin want heb echt honger." En begon nu gauw te eten. Het verbaasde hem dat de pasta goed smaakte. De jongen wist hoe hij moest koken.

Aidan was zelf ook meteen aangevallen, hongerig als hij was. Na de eerste paar happen naar binnen te hebben geschrokt, keek hij op. "Nee, natuurlijk niet," zei hij, net op tijd zijn mond leeg hebbend. "Die muur zit er trouwens al geweldig uit." Het deed hem wel een beetje denken aan thuis, wat een heerlijk gevoel gaf. Rustig at hij verder en hij was blij dat hij veel gemaakt had. "Oja, voor ik het vergeet," hij graaide in zijn broek zak en haalde wisselgeld eruit en legde dat voor Grey neer. "Waarom stelde jij je eigenlijk voor met Grey? Zo van, 'noem mij maar Grey'. Alsof dat niet je naam is ofzo." Hij keek de ander met opgetrokken wenkbrauw aan en nam nog een paar happen. Af en toe wierp hij een blik op de muur, omdat dat gewoon best wel mooi was om te zien.

De beide heren zaten meteen hun eten achter hun kiezen te gooien. Als mensen dit zouden zien. Het was niet bepaald etiquette waardig. Althans Dean at gewoon op een smakelijke manier alleen veels te vlug. Zijn moeder zou zeggen dat hij niet genoot van het eten. Waar de man niet mee eens was in de eerste instantie. "Ja?" Zei die net toen Dean zijn laatste hap had doorgeslikt van de maaltijd. Dean hield automatisch zijn hand uit om het wisselgeld aan te nemen. "Dankje." Hij stopte het weg in zijn portemonnee. Bij de vraag van de jongen probeerde Dean niet gelijk een dodelijke blik naar hem toe te werpen. Hij zijn op een kalme wijze: "Ik voel mij superieur als mensen mij met mijn achternaam aanspreken. Mister Grey." Hij deed zijn handen achter zijn hoofd en leunde wat naar achteren in zijn bureaustoel. "Niet iedereen is ´waardig´ genoeg om mijn voornaam te weten." Daarbij wilde niet dat mensen hem konden stalken. Dat was eigenlijk de enige reden geweest. Hij zei dit alleen om "mannelijk" over te komen.

"Oké," zei Aidan nadenkend. "Dan wacht ik wel tot ik waardig genoeg ben." Hij voelde zich niet beledigd, hij kende deze jongen nauwelijks een paar uur. For the time being mocht Grey zich wel even superieur voelen, als het uiteindelijk maar stopte. "En zijn er nog andere rare gewoontes waar ik vanaf moet weten?" Hij keek hem vrolijk aan om te laten merken dat hij het niet rot bedoelde. "Ik zing bijvoorbeeld onder de douche, kan ik echt niet laten." Hij schoof de laatste paar happen naar binnen. Daarna pakte hij zijn staf, sprak een spreuk uit en tikte daarbij op de borden, zodat ze direct schoon waren. Bij Aidan thuis deden de borden dat vanzelf, maar het servies hier in de keuken was blijkbaar niet magisch. Nu leunde hij ook achterover en keek naar de ander, benieuwd of die nog nuttige dingen te zeggen had.