De kleine bibliotheek

Toen Aidan over de Witte draak begon, kwam e een kleine glimlach op Davids lippen. “Dan moeten we binnenkort heen gaan,” zei hij. “Ik heb namelijk geen idee waar ik moet zoeken, maar met een gids als jij, moeten we wel iets kunnen vinden.” David was altijd al gefascineerd door het concept van draken en raakte nu wel erg enthousiast van de Witte draak. Hij wist alleen niet wat hij ervan moest gaan verwachten. “Dan vertel ik je wel wat ik allemaal voor beesten zie als ik de volgende keer naar het vaste land ga,” zei David daarna nog. Hij wilde Aidan wel geïnteresseerd houden.

"Ik ben bang dat het zo niet werkt," zei Aidan. "Ik kan je niet aanwijzen waar je naar moet kijken, je ziet hem alleen als hij wil dat je hem ziet. Met z'n tweeën loop je meer kans dat één van de twee ervoor zorgt dat hij wegblijft." Hij haalde zijn schouders op. Hij had ook nooit de behoefte om naar de draak op zoek te gaan. "Maar ik ben wel benieuwd naar wat er rondloopt op het vasteland. Dat is voor jou dus een uitdaging om op de juiste manier te kijken." Hij glimlachte vrolijk en ging weer verder met het opruimen van de laatste boeken.

“Jammer,” antwoordde David. “Ik keek er echt naar uit om een draak te zien.” Hij pakte het boekje en opende de bladzijdes waar een lintje tussen zat. “Als ik weer naar het vaste land ga, neem ik wel foto’s van de wezens die ik zie. Dan laat ik ze wel zien als ik terug kom.” David keek op de bladzijde die hij voor zich had. Hij begreep er niks van. Maar goed, nu was taal ook niet zijn sterkste kant. “Snap jij wat hier staat?” vroeg David aan Aidan en draaide het boekje zodat hij het kon zien.

Tekst:

"Nee, zoals ik al zei, kan ik de Taal van de Elven of Feeën niet lezen," zei hij, toch enigszins teleurgesteld. Hij wist niet eens meer zeker of het wel die taal was. Misschien was het wel dwergs of iets anders uit het verre noorden. Hij zette inmiddels het laatste boek terug in de kast. "Maar jij wilde die spreuk leren die ik net deed, niet waar?" vroeg hij glimlachend, terwijl hij zijn toverstaf weer pakte, maar hem nog niet betoverde om de wind te sturen. Ze wilden niet hetzelfde probleem als toen David binnen was komen lopen. In gedachten bepaalde hij op welke bladzijde zijn studieboek open moest liggen, dus het boek begon uit zichzelf te bladeren tot hij die pagina had bereikt. Aidan boog zich over het boek en gebaarde de ander dichterbij te komen.

David klapte het boek dicht toen Aidan zei dat hij de taal niet kende. “Wat een kutboek,” mompelde hij. David was sowieso niet goed in studeren en nu hij een keertje wilde leren, kon hij de teksten niet lezen. ‘Dan is het gewoon niet voor me weggelegd,’ dacht David nuchter. Hij kwam bij Aidan staan die hem een spreuk wilde leren. Verbaasd keek David naar de toverstaf die Aidan vast had. “Ik dacht dat tovenaars alleen in sprookjes een stok gebruikten,” zei hij en bestudeerde het stuk hout zonder het aan te raken.

"Nou, dat is dus zepf een sorookje," antwoordde Aidan alleen. Hij hard geen zin het verhaal rond zijn staf uit te leggen en bovendien wist hij dat er meer magiërs, voornamelijk beginnelingen, ook gebruik maakten van een staf. Inmiddels sprak hij wel weer de spreuk uit over zijn staf, waardoor hij de lucht weer beheerste. Hij hield hem stil om te voorkomen dat er weer boeken zouden vliegen en zei tegen David dat hij die spreuk ook over zijn handen uit kon spreken. En verder was het een kwestie van de juiste bewegingen maken. Aidan deed alsof hij met zijn staf een lasso boven zijn hoofs draaide en zo begon de lucht in de kamer ook langzaam rond te draaien.

“Uuhhmm..” begon David. Hij had nog nooit van die spreuk gehoord. Misschien dat ze die een keer in de les hebben geleerd, toen hij niet op zat te letten. ‘Beter laat leren dan nooit,’ dacht hij en hij zei de woorden. De spieren in zijn rechterhand begon samen te trekken en zijn hele hand verkrampte. Met een pijnlijke grimas pakte David met zijn andere hand zijn pols beet, om de spieren af te knijpen. Bij hem hielp dat om een kramp tegen te gaan, maar nu had het weinig effect. “The hell..” zei hij door geklemde tanden heen.

Aidan keek raar op toen hij David zag verkrampen. Deze reactie op de spreuk had hij nog nooit gezien, maar hij kende meer gevallen van onverwachte bijwerkingen. Hij richtte zich direct op het boek en bladerde met zijn magie, zodat hij zich beter op de regels kon concentreren. Op zoek naar bijwerkingen van verkeerd uitspreken. Hij vond al snel wat hij zocht en pakte snel Davids hand. Hij trok zijn vingers recht en sprak daarna een spreuk met zijn staf. Volgens het boek moest de pijn nu weg zijn. "Eens kijken wat je fout deed," zei hij simpel en hij richtte zich weer op de tekst. "Hier staat dat deze reactie aangeeft dat je de klemtoon verkeerd hebt gelegd." Terwijl Aidan zich even naar David omdraaide, bladerde het boek terug naar de bladzijde met de spreuk. Vervolgens wees hij erop. "Dit onderstreepte deel bevat de klemtoon. Een spreukenboek geeft aan hoe elk woorddeel uitgesproken moet worden, anders gebeuren dit soort dingen."

Heel langzaam voelde David de kramp wegtrekken uit zijn hand. “Dank je,” zei hij simpelweg. Hij keek in op de bladzijde die Aidan voor hem opengeslagen. “De klemtoon, hè?” vroeg David peinsend. Hij wreef over zijn net nog verkrampte hand. “Waarom maken ze het zo lastig? Is er niet een soort spraakles of zoiets. Of een plek waar ik meer in de praktijk kan oefenen.” David rechtte zijn rug en ging met zijn handen door zijn haar. “Ik bedoel, wat heb je eraan dat je weet hoe je het moet uitspreken, als je niet weet hoe je je magie kan inzetten?”

"Volgens mij is dat precies wat ze je leren in de lessen," antwoordde Aidan droog. "En er zijn genoeg oefenruimten." Hij zwengelde de wind weer aan en die ging sneller door het lokaal draaien, tot hij hem weer stop zette. "Maar die spraakles is dus niet nodig, als je de lessen volgt en de leestekens rond een spreuk juist gebruikt." Hij legde zijn vinger bij de woorden van de spreuk. "Deze streep geeft dus de klemtoon aan, een streep als deze geeft een korte pauze en je weet wel wat je met een accent grave moet." Hij glimlachte weer en gebaarde David het nog een keer te proberen. Het was niet zo heel moeilijk, de tweede keer zou vast goed gaan. Tenzij de ander gewoon een grote mislukkeling was.

David haalde zijn schouders op. ‘Het zal allemaal wel,’ dacht hij. Hij keek nog een keer naar de spreuk die Aidan voor hem klaar had liggen. Het was nogal ingewikkeld voor David, maar hij probeerde het nogmaals. En nogmaals ging het niet zoals hij had verwacht. Zodra David de spreuk uit had gesproken, begon zijn hoofd te bonzen, zijn hand te verkrampen en zijn ademhaling werd zwaarder. “Godver,” gromde David terwijl hij zich groot hield. Hij kneep zijn vuist dicht tot zijn knokkels wit zagen en haalde rustig adem. “Dit gebeurt dus niet als ik vuur gebruik,” zei David toen de crisis voorbij was.