De kleine speeltuin

De campus alleen is al een prachtig gebouw om te zien. Het feit dat het omringd word door een park maakt het een compleet tafereel. De jonge en oudere bomen staan afgewisseld door en langs de paden. Het geeft de campus een magische uitstraling. Zoals het hoort...

Tussen al deze bomen, na een tijdje over de paden te hebben gelopen, kom je bij een kleine speeltuin terecht. Een speelhuisje met een glijbaan en klimrek, een wipwap en twee afzonderlijke schommels die naast elkaar staan. Al met al een kleurrijk gezicht.

Jay had al een tijdje over de paden gelopen. Het was duidelijk te zien dat ze vaker waren bewandeld. Nu? Nu zat hij op de schommel een beetje heen en weer te schommelen. Hoewel zijn benen dan gewoon op de grond bleven want hij was namelijk te lang om echt te kunnen schommelen. In zijn handen rust de iPhone die hij al een tijdje in bezit had. Een wat oudere versie dan die nu op de markt te vinden is. Hij werkt, en dat is het punt van een telefoon aan het einde... Toch? De oortjes rusten in zijn oren en er draait een nummer van Linkin Park. Lost in the Echo. Zachtjes mompelt hij een paar lijnen van de muziek mee, zonder enige regelmaat. Verloren in de muziek maar aanwezig in de al zo verwarrende wereld. De campus was een eyeopener geweest voor hem maar hij bleef toch nog dagelijks tegen hetzelfde probleem lopen. Hij en mensen? Gewoon een no-go. En toch, bevond hij zich dagelijks onder de mensen. Jay keek op naar de bomen die ritmisch op de zachte wind bewogen. Hoe zou hij dingen soms het beste kunnen doen. Meegaan met de wind? Zoiets zei iemand ooit tegen hem... maar hoe?

de outfit:

plaatje::

Maya was er even klaar mee geweest.. Ze had net haar verslag ingeleverd voor een historisch onderzoek. Ze had er de afgelopen twee nachten keihard aan gewerkt en waarschijnlijk zou het een onvoldoende worden. Omdat ze op het laatste moment was begonnen met het verslag was ze in tijdnood gekomen en gestrest geraakt. Meestal was dat echt een baggercombinatie. Maar nu had ze het ingeleverd en ze had de rest van de dag geen les meer. Daarom had ze besloten een rondje te maken in het park rond de school. Gewoon om zich een beetje te ontspannen en eens een middag niets zinnigs te doen.
Ze had een grote ronde door het park gemaakt en was blij dat er veel verharde paden waren. Ze had vandaag een goede dag met haar been, ze had er vandaag bijna geen last van. Alleen was het minder fijn lopen op oneffen ondergronden. Als me maar gevoel hebt in een van je voeten struikel je sneller. Dat was een van de redenen waarom Maya vaak naar de grond keek als ze liep.
Op een gegeven moment liep ze langs een speeltuin, hij had heel veel keur en je had een mooi zicht op alle mooie bomen die de campus zijn aparte uitstraling geven. Eigenlijk was maya er wel aan toe om even te zitten. Ze zag niet zo snel een paar bankjes staan, maar er zat wel een man op een van de schommels. Misschien kan ik daar even zitten... Voorzichtig liep ze door het speeltuintje, ondertussen keek ze naar de grond om te zien of er dingen lagen of ze ergens een knikkerpuntje zag... Ze keek even vragend naar de man "Is het goed als ik hier ga zitten?" vroeg ze twijfelend. Ze had geen idee hoe de man zou reageren.

Jay was verloren in de muziek, of de muziek stond gewoon te hard om iets te horen... Maar hij trok geschrokken een oortje uit zijn oren. Hij ving nog net de laatste woorden op: "hier ga zitten". Hij schudde zijn hoofd even om de adrenaline een plek te geven en schoof, voor zover dit mogelijk was op een schommel, een beetje opzij. "Nee... Ehm... Ga vooral je gang." Zijn stem kwam nogal ruw over. Hij pakte de kettingen van de schommel vast en bleef een beetje heen en weer bewegen. Vanuit zijn ooghoeken leek hij de dame te scannen. Ze leek... gespannen... Hij keek weer voor zich, naar de bomen en sprak toen zachtjes. "Het is mooi weer voor een wandeling. Helpt je nieuwe energie te krijgen of een andere kijk op dingen zelfs." Zijn stem klonk nu wat beter. Het klonk een beetje wantrouwend waarschijnlijk omdat hij zo zacht sprak. En in feite, was hij dat ook.
De capuchon hing over zijn hoofd en bedekte het grootste gedeelte van zijn voorhoofd. Zijn ogen waren dan weer wel een beetje zichtbaar. Het oortje waar nu een ander nummer van Linkin Park doorspeelde hing over zijn rechterhand. Hij schommelde nog steeds een beetje heen en weer en schoof met zijn voeten een soort gladgestreken pad. Van voor naar achter en van achter naar voor.

Maya zag dat de jongen een koptelefoontje uit zijn oor trok. "Nee... Ehm... Ga vooral je gang" zei met een ruwe stem. Ze zag hem opschuiven op zijn schommel. O maar dat bedoelde ik niet. Dacht Maya. "Thanks" zei ze zachtjes. Ze liep naar de schommel naast degene waar je jongen op zat. Naast haar hoorde Maya een zachte stem naast haar. "Het is mooi weer voor een wandeling. Helpt je nieuwe energie te krijgen of een andere kijk op dingen zelfs." Dit keer klonk de stem minder ruw en hij klonk een beetje wantrouwend. waarom zou ze hem ook vertrouwen? We kenden elkaar niet. Ze keek naar de jongen met zijn capuchon, Je zag bijna niets van zijn gezicht. Hij schommelde zachtjes heen en weer. "Het is inderdaad heerlijk weer. Ik was echt wel toe aan een break" Ze klonk normaal en keek dromerig voor zich uit. Het was heerlijk om even een break te nemen. Ze schommelde zachtjes heen en weer en keek naar de zwierende bomen.

Jay keek weer voor zich en luisterde naar haar antwoord. "Toe aan een break." Ja.. dat gevoel kende hij meer dan. Wie zou het gevoel niet kennen. Hij beet even op zijn lip en trok daarna nogal twijfelend zijn capuchon van zijn hoofd. Hij wilde namelijk niet al gevaarlijker lijken dan hij soms deed. Zo was hij namelijk totaal niet. Onzekerheid zou het winnen van elke andere emotie en uiteindelijk zou hij waarschijnlijk weglopen... Als het al niet wegrennen is.
"Drukke week dus?" zei Jay, een beetje laat op haar antwoord. Hij schuifelde even ongemakkelijk met zijn voeten door het zand en zuchtte zachtjes. Nu of nooit. "Mijn naam is Jay... Ik neem aan dat je ook naar Silverwood gaat?" Het leek een waterval, al was het voor zijn doen nog redelijk beheerst. Zijn ogen keken nu schuin naar haar. Blauwe ogen met een vreemde beweging in ze... Alsof ze... vloeibaar waren.

Maya keek voor zich uit en genoot van de rust en de wind. Ze schommelde heen en weer en soms raakten haar voeten de grond. Haar linkervoet was lekker aan het bungelen. Ze kon dat niet met haar rechtervoet, dus die stond in een vaste houding. Opeens hoorde ze de stem weer naast haar "Drukke week dus?" Maya knikte, keek hem aan met een vriendelijke glimlach... Ze zag dat de jongen zijn capuchon af had gedaan. Ze kon nu zijn gezicht en zijn haar zien. De man had kort donkerblond haar. Maya was verbaasd dat zijn haar er gestyled uitzag. Hoe doen sommigen dat toch? Mijn haar blijft nooit zo geweldig zitten. De jongen leek zich niet heel erg op zijn gemak te voelen. "Mijn naam is Jay... Ik neem aan dat je ook naar Silverwood gaat?" hoorde ze hem zeggen. En hij keek haar aan met zijn blauwe ogen. Dat zijn een stel bijzondere ogen Ze was afgeleid omdat er iets leek te bewegen in zijn ogen, maar ze herpakte zichzelf. "Hallo Jay," Zei Maya rustig "Fijn je te ontmoeten, Ik ben Maya." ze schonk hem een vriendelijke glimlach. "Klopt, jij dus ook? " Ze had al aan de jongen gezien dat hij zich niet heel erg op zijn gemak voelde. Maya was bang dat dat haar schuld was... "Het spijt me als ik je rust heb verstoord" zei ze zachtjes...

Jay keek haar rugstig aan en gunde haar een klein, vriendelijke glimlachje. Ze stelde zichzelf voor als Maya. Ook zij vroeg of hij naar Silverwood ging. Hij knikte even. "Sinds kort, een paar dagen, wel ja. Beetje lastig om te wennen aan de lessen en de mensen." Gaf hij eerlijk toe. Bij haar woorden dat het haar speet schudde hij zijn hoofd. "Nee... nee... Dit is niet iets waar jij echt iets aan kan doen... Ik... ben gewoon iemand die... graag op zichzelf is...." Hij slikte even en keek naar zijn voeten die nog steeds een pad onder de schommel aan het maken waren. "Ik schrok gewoon even. Ik zit hier al een tijdje en er zijn niet veel mensen langs gekomen." Hij keek haar nu aan en gaf haar wederom een klein glimlachje.

Maya zag de kleine glimlach op het gezicht van Jay, ze vond het hem goed staan. Hij vertelde dat hij het lastig vond om te wennen tussen al die mensen. Maya begreep het wel, al was ze opgegroeid in een stad, een grote hoeveelheid mensen om je heen is lang niet altijd fijn, soms wil je alleen kunnen zijn... "Welkom op Silverwood" zei ze vriendelijk. Ze vond het wel zo vriendelijk om iemand welkom te heten als hij ergens nieuw was. "Ik ken het probleem..." Rustig schommelde ze heen en weer, genietend van het zonnetje en het briesje door haar haren.
Na haar verontschuldigingen schudde Jay zijn hoofd en zijn blik ging naar zijn voeten... "Nee... nee... Dit is niet iets waar jij echt iets aan kan doen... Ik... ben gewoon iemand die... graag op zichzelf is.... Ik schrok gewoon even. Ik zit hier al een tijdje en er zijn niet veel mensen langs gekomen."
"Ik wilde je niet laten schrikken."reageerde Maya met een verontschuldigende klank in haar stem. "Je hebt geluk dat je dit stuk van het park het gevonden dan." Merkte Maya op. Het had haar een week of twee geduurd tot ze door had gehad wat de rustigere plekken waren van de campus. "Hier is het meestal redelijk rustig." rustig schommelde ze door.

Jay keek even naar haar. Haar welkom liet hem even knikken en hij keek weer even voor zich. Het liet hem toch echt welkom voelen... Het voelde aangenaam. Hij haalde even een hand door zijn haren waardoor het wat meer naar achteren stond als eerst.
Op haar woorden dat ze hem niet wilde laten schrikken grinnikte hij kort. "Ik denk dat als ik mijn muziek hard aanzet, en ik hoor je niet, en ik schrik... Dat het niet jouw schuld is." Hij schommelde even een beetje heen en weer nu en keek naar haar. "Het is in ieder geval niet zo dat je raar tegen me doet." Hij keek even om zich heen. "Ik heb misschien geluk gehad, ik ren gewoon veel. Dan kom je af en toe nog eens ergens." Hij praatte nu al wat makkelijker. Hij keek even naar haar. Zij ging naar achteren en hij naar voren. Tegen overgesteld van elkaar schommelden ze nu. "Ik ben blij met de rust. Het is prettig om gewoon een plekje te hebben waar je rustig alleen kan zijn met je gedachten. Althans, dat is mijn mening." Jay keek weer even voor zich en keek vervolgens naar de bomen die nog steeds rustig op de wind meebewogen.

Jay leek wel te ontspannen. Hij haalde zijn hand door zijn haren en het ging wat meer naar achteren staan. Het stond hem wel goed. Maya vond het fijn dat er zo'n ontspannen sfeer hing, de stilte voelde niet onaangenaam.
Ze hoorde een kort lachend grinnikend geluid van Jay toen ze vertelde dat ze hem niet wilde laten schrikken. "Ik denk dat als ik mijn muziek hard aanzet, en ik hoor je niet, en ik schrik... Dat het niet jouw schuld is." Maya knikte, daar kon ze zich wel in vinden, al had ze het zelf liever niet dat ze mensen liet schrikken. Hij schommelde ondertussen door. toen hij haar weer aankeek vervolgde hij: "Het is in ieder geval niet zo dat je raar tegen me doet." Maya keek op van deze opmerking "Waarom zou ik raar tegen je doen?" vroeg ze met een vriendelijke, maar toch nieuwsgierige, stem.
Maya schommelde rustig door en hield haar ogen dicht, ze genoot van de zon op haar huid. Ze was een Britse en wist dat je van de zon moet genieten als hij er eindelijk is. Naast haar hoorde ze Jay praten. "Ik heb misschien geluk gehad, ik ren gewoon veel. Dan kom je af en toe nog eens ergens. Ik ben blij met de rust. Het is prettig om gewoon een plekje te hebben waar je rustig alleen kan zijn met je gedachten. Althans, dat is mijn mening." Maya opende haar ogen, de man schommelde in tegenovergestelde richting. Onbewust vormde er een glimlach op haar gezicht. Wat zou het heerlijk zijn om weer een keer te kunnen rennen. Dacht ze, ze was er nooit goed in geweest en had bij de gymlessen vroeger een pesthekel aan de lessen waarbij ze aan hardlopen deden. Maar nu ze met haar prothese niet fatsoenlijk kon rennen miste ze het soms toch. "Heerlijk als je een eind kan rennen" zei ze met een zucht. "En ik ben het met je eens, zulke plekken zijn heerlijk." rustig liet ze haar schommel stoppen. Ze pakte een flesje water uit haar tas, die ze op de grond had staan en nam een paar slokken voor ze weer op de schommel ging zitten. "Wat voor opleiding volg je hier eigenlijk, als ik vragen mag." Zei ze voorzichtig. "Als je het vervelend vind dat ik praat moet je het zeggen." voegde ze er enigszins onzeker aan toe.

Jay haalde zijn schouders op wanneer ze vroeg waarom ze raar tegen hem zou moeten doen. Hij zuchtte. "Voor sommige mensen, of ze nu krachten hebben of niet, is anders gelijk aan beangstigend. En ik ben nu eenmaal niet zoals anderen." Hij beet even op zijn onderlip en liet deze weer los wanneer het echt pijn begon te doen. Jay bekeek haar even wanneer ze de zonnestralen aan het absorberen was. Hij begreep het. Hij verbleef al een tijdje in Londen en het regende meer als dat de zon scheen. Hij keek weer voor zich.
Pas wanneer ze zei dat het heerlijk moest zijn om te rennen raakte hij de draad kwijt. Waarom zij ze het op die manier. "Dus... als ik het goed heb opgevangen... Is er iets waardoor je niet kan rennen?" Jay was dan terughoudend, maar niet achterlijk. Hij ving veel dingen onbewust op en zocht dan naar de bevestiging om zijn gedachten rustig te houden.
Jay knikte instemmend bij de gedeelde mening dat een rustige plek soms heerlijk kan zijn. Hij schuifelde wat met zijn voeten en volgde haar met zijn ogen wanneer ze wat water pakte. Zijn oren spitsten zich bij het horen van haar stem en hij keek even naar het zand. "Op dit moment volg ik de keuzevakken Magische Zelfverdediging en Schrift en Magie. Misschien ga ik nog Muziek en Magie volgen. Moet ik nog even goed over na denken." Hij keek haar daarna aan. "Ik heb geen moeite met een gesprek hoor. Ik moet alleen even zelf wat meer los komen. Meer niet. En trouwens, dat lukt aardig. Bedankt, dat je me die tijd gunt. Hoe dan ook, welke opleiding volg jij eigenlijk? Naast de basisvakken dan." Jay schommelde even rustig verder en stond toen kort op, rekte zich uit en viel weer terug op de schommel.
"Ik zou willen dat meer mensen zoals jou waren. Ze lijken allemaal haast te hebben met iets, terwijl dat helemaal niet nodig is. Wat vandaag niet kan, kan morgen nog... Weet je... Maar ze lijken het allemaal in één dag te willen stoppen." Hij praatte rustig, en dat maakte dat het erg diep en doordacht klonk. Terwijl dat niet zo was. Hij maakte en feit duidelijk. Een feit dat iedereen over het hoofd leek te zien. "Wat vind jij daarvan Maya?" vroeg hij daarna.

Jay vertelde dat veelmensen anders als beangstigend beschouwde, en dat hij niet zoals anderen was. "Persoonlijk vind ik het juist mooi als mensen anders durven zijn... " zei ze dromerig "Dan zie je mensen zoals ze echt zijn, en geen façades." Ze had er altijd bewondering voor gehad als mensen op durfden te vallen en helemaal zichzelf durfde te zijn. En de laatste jaren merkte ze dat ze het zelf soms ook moeilijk vond. Ze voelde zich niet altijd zeker in haar lichaam, vooral omdat ze niet wist hoe mensen er op zouden reageren als ze het zouden weten en omdat ze het zelf absoluut lelijk vond, ookal was de prothese zo mooi in elkaar gezet...
"Dus... als ik het goed heb opgevangen... Is er iets waardoor je niet kan rennen?" Die opmerking was raak en Maya hing even stil met haar schommel. ze keek naar haar voeten. Maya had niet verwacht dat de vreemdeling dat zo snel zou zien. "ehm... klopt." zachtjes begon ze weer te schommelen "Lang verhaal." zei ze zachtjes. Ze hoopte dat Jay hier genoegen mee zou nemen, ze vertelde er liever niet over. Meestal vertelde ze het pas als ze iemand echt goed kende, omdat ze niet aangezien wilde worden als een freak. Ergens zag ze hier ook de ironie wel van in, ze ging naar een school voor magiers, ze had er bewondering voor als anderen zichzelf durfden te uitten, maar durft het zelf niet aan...
De man vertelde over zijn magische keuze vakken, zelf had ze ook schrift en magie, maar de andere vakken had ze niet. Daarna bedankte hij haar dat ze hem de tijd gunde om los te komen. Maya glimlachte vriendelijk, ze had het niet eens bewust gedaan, maar ze wist hoe fijn het kon zijn als je ergens de tijd voor kreeg. " No problemo, " zei ze "En ik heb naast de basisvakken gekozen voor tekenen en magie, overige kunst en magie, magische dieren en ik heb ook schrift en magie." ze keek de man aan: "o, en een opleiding geschiedenis." terwijl ze dat vertelde zag de de man op staan en uitrekken. Het viel haar op dat hij best lang was.
Jay klonk alsof hij diep nadacht terwijl hij vertelde over mensen en hun eeuwige haast. Terwijl hij vertelde verscheen er een scheve glimlach op haar gezicht, het klonk allemaal best wel herkenbaar. zo dacht ze er meestal ook over, zeker als het op verslagen maken aankwam, dan kwam het altijd neer op de laatste paar dagen en op stress... Toen Jay vroeg wat zij er van vond keek ze dromerig voor zich uit "Ik denk dat je een heel goed punt hebt, al herken ik het ook wel dat ik soms ook teveel wil doen in een dag." ze keek Jay aan "en dat zijn ook de momenten waarna ik even mijn rust moet pakken, zoals vandaag" Op haar gezicht was een klein glimlachje te zien.

Jay keek haar aan wanneer ze uitleg gaf over waarom ze het juist mooi vond als mensen anders durfden te zijn. Het gaf Jay even een warm gevoel van binnen, een gevoel van hoop ook. Er was dus een kans op mensen die wél vrienden met hem durfden te zijn.
Maar wanneer hij het opmerkte over het rennen, of zij het dan niet kon, was het antwoord duidelijk. Een lang verhaal. "Ergens, ben ik nieuwsgierig. Maar ik snap het als je het niet wilt vertellen. Het is soms persoonlijk en dan is het nogal raar om het tegen een vreemdeling als mijzelf te vertellen." Hij grinnikte even bij de zelfspot die hij zojuist had laten gaan. Maar hij zou verder niet ernaar gaan vragen wat er aan de hand was. Hij had nu eigenlijk al meer respect voor haar. Medelijden zou haar niet helpen, maar respect was iets wat Jay altijd kon geven.
Jay glimlachte wanneer ze zei dat ze maar één zelfde vak had. "Misschien kunnen we daar samen huiswerk van gaan maken. Lijkt me leuk om samen met iemand huiswerk te maken." Hij gaf dit eerlijk toe. Hij deed vaak afstandelijk, maar hij wilde graag een vriend of vriendin hebben waarmee hij dingen kon delen. Soms was huiswerk daar wel een leuke aanleiding toe.
Bij haar mening over haast en de reactie op zijn gestelde feit knikte hij toestemmend. "Ja, ik ken het. Maar jij weet wanneer je rust moet nemen Maya..." Hij glimlachte en schommelde rustig een beetje verder. Maar Jay draaide zich een beetje op de schommel zodat hij naar haar kon kijken. Hij was losgekomen, en dat betekende dat hij het dus niet erg vond om zichzelf nu te laten zien, of zijn ogen... Wat zowiezo een vreemd iets bleef. Zelfs voor hem.
Jay keek naar haar en glimlachte nu, een echte glimlach. "Misschien, als het je leuk lijkt, kunnen we een keer wat leuks gaan doen ofzo? Gewoon twee mensen, die het gezellig willen hebben." Hij stond even stil bij zichzelf en realiseerde zich dat hij haar eigenlijk uit had gevraagd. Maar dat maakte hem niet uit. Het moest kunnen toch? Gewoon als vrienden, en wie weet wat er nog meer uit voort kon vloeien. Het leven was raar, dat was één ding waar hij wel zeker van was geworden.

Jay gaf aan dat hij ergens wel nieuwsgierig was naar het verhaal, maar dat hij het begreep als ze het niet wilde vertellen. Maya waardeerde zijn eerlijkheid, veel mensen durfden het niet toe te geven dat ze nieuwsgierig waren, of vroegen gewoon door. Maya's gezicht war al weer wat vrolijker "Ik waardeer je eerlijkheid," zei ze met een klein glimlachje. "De meeste mensen durven er niet voor uit te komen als ze nieuwsgierig zijn." en ik ben er daar ook een van. dacht ze ironisch. "Als je het wilt, kan ik het je misschien een keer vertellen, als ik je beter ken." zei ze voorzichtig terwijl ze aan haar ketting frunnikte met de twee ringen. Ze wist toch dat mensen er een keer achterkwamen, en Jay was oplettend, had ze al gemerkt, dus hij zou er toch een keer achter komen.
Maya zag een glimlach verschijnen op het gezicht van Jay toen hij hoorde dat ze een vak samen hadden. Hij stelde voor om samen huiswerk te maken, Maya zag wel wat in dat plan, schrift en magie vond ze soms best lastig en dan was het fijn om iemand te hebben waar je het aan kon vragen, of waarmee je het samen op kon zoeken. "Klinkt als een goed plan." gaf ze enthousiast toe. Van wat ze toe nu toe van Jay had gezien was het wel een oke gozer, in ieder geval iemand die ook rustig en serieus kan zijn. Dat waren eigenschappen waar ze wist hoe ze er mee om moest gaan.
Jay merkte op dat Maya in ieder geval wist wanneer ze rust moest nemen. ze grinnikte zachtjes om die opmerking. Meestal kon ik er wel te laat achter maar toch... "Het is vaker dat ik pas rust neem nadat ik al over de stress grens heen ben geweest" Gaf ze eerlijkheidshalve toe. Ze hoorde naast haar geluid van de schommel komen en zag dat Jay zich naar haar toe had gedraaid en haar bekeek met zijn bijzondere blauwe ogen. Op zijn gezicht zag Maya een glimlach staan, een die oprecht vrolijk leek. "Misschien, als het je leuk lijkt, kunnen we een keer wat leuks gaan doen ofzo? Gewoon twee mensen, die het gezellig willen hebben." hoorde ze hem zeggen. Op het gezicht van maya stond een vrolijke glimlach. Wel.. als we samen huiswerk gaan maken kunnen we ook samen leuke dingen doen toch? dacht ze bij zichzelf. "Klinkt gezellig," zei ze rustig "Wat voor iets had je in gedachten?" vroeg ze er achteraan. Ze was wel benieuwd naar wat hij voor zou stellen, hij zag er niet uit als iemand die je in een drukke bar terug zou kunnen vinden, niet dat Maya dat erg vond.

Jay glimlachte wanneer ze vertelde dat ze zijn eerlijkheid waardeerde. Het was vreemd om een, voor hem normaal gebaar, gewaardeerd te krijgen. Ze vertelde hem dat ze het hem ooit zou vertellen, wanneer ze elkaar wat beter zouden kennen. Hij begreep dat en liet het dan ook daarbij.
Hij kon een lachje niet onderdrukken wanneer ze zei dat het een goed plan was. "Het is een vrij moeilijk vak, maar ik vind het de moeite zeker waard. En samen word het vast een stuk makkelijker." Vertelde hij rustig.
Wanneer ze vertelde dat ze vaak nogal laat rust nam knikte hij even en hield toen zijn hoofd een beetje schuin. "Dat is eigenlijk niet zo handig hé. Meestal moet je toch even eerder rust nemen. Dan gaat het leven een stuk makkelijker." zei hij rustig. Hij wist het. Stress maakte meer kapot als alleen je leven. Het zorgde er ook voor dat later je schoolwerk of ander werk eronder ging lijden.
Hij glimlachte wanneer ze het wel een leuk idee vond, maar ook wat hij dan in gedachten had. Jay trok daarbij een nadenkend gezicht en leunde wat meer achterover tegen de ketting van de schommel. "Hm, daar had ik eigenlijk nog niet over nagedacht. Misschien een leuk café of een leuk restaurant... Misschien een leuke film avond in één van de kamers. We verzinnen vast wel wat leuks samen." Hij leunde weer een beetje naar voren en glimlachte.
"Ik ben blij om je te leren kennen Maya. Het lijkt voor mij alleen alsof we elkaar al langer kennen als alleen vandaag. Maar dat komt waarschijnlijk omdat we redelijk wat dingen gemeen hebben. Allebei rustig, af en toe vergeten we onszelf in iets wat we moeten doen... Ja... ik denk dat we wat aan elkaar kunnen hebben in de komende jaren op Silverwood. Denk je ook niet?" Jay keek haar aan, bijna verwachtingsvol en vrolijk. Ja, hij was toe aan iemand waar hij wat tijd mee kon spenderen op school. Buiten school had hij de sportzaal van de A.V.A. Maar op school had hij eigenlijk niets of niemand.

Maya keek naar Jay, hij was heel anders vergeleken met het moment waarop ze aan kwam lopen. En het was geen verkeerde verandering, hij leek oprecht vrolijk.
"Het is inderdaad een vak wat best lastig is op zijn tijd, maar het loont wel als het uiteindelijk lukt. En als je samenwerkt wordt het nog leuker om te doen" antwoordde ze net zo rustig.
Maya lachte toen Jay opmerkte dat ze dan eerder haar rust moest pakken, het was maar al te waar wat hij zei, maar het was niet altijd haar sterkste punt.
Maya zag dat Jay glimlachte en nadacht over haar vraag wat hij dan van plan was. Hij stelde een aantal dingen voor, allemaal wel dingen dat Maya wel zag zitten. Het viel haar op dat hij kamers zei toen hij het over de films had. "Klinkt wat mij betreft allemaal wel gezellig." Ze keek Jay aan met haar lichte ogen en een glimlach. "en ik ga er inderdaad van uit dat we wel wat leuks kunnen verzinnen. Moeten we gaan kijken waar we zin in hebben om te doen."
Ze hoorde Jay vertellen over dat hij blij was haar te leren kennen. Maya was verbaasd het te horen van de man, het was haar nog nooit gebeurd dat iemand vertelde dat het voelde alsof ze elkaar langer kende dan eigenlijk het geval was. Ze moest wel toegeven dat het makkelijk was om met Jay te communiceren, hij leek heel eerlijk. Op haar gezicht verscheen een grote glimlach en op haar wangen verschenen hele lichte blosjes. "Het is ook fijn om jou te leren kennen Jay en als je het zo zegt lijkt het net alsof ik een open boek voor je ben," zei ze luchtig, erg vond ze het namelijk niet. "Maar ik denk dat het wel goed gaat komen met ons." Ze schonk de man een grote glimlach. Tot nu toe had ze vooral met David en Eliza contact, de een op school bij de lessen geschiedenis, en met David vooral buiten school. Maar beide mensen waren heel anders dan Jay, en Maya had het gevoel dat ze aan hem veel steun zou hebben de komende jaren.
"Je zei net kamers toen je het had over films. Woon je op de Campus?" vroeg ze hem met interesse, ondertussen schommelde ze rustig een beetje heen en weer.

Jay grinnikte en ging met een hand door zijn kamer. "Wel... Soms kan ik gezellig zijn, maar soms ook erg serieus." Hij trok opeens een serieus gezicht en schudde toen zijn hoofd. "Maar ik zit er liever tussen in." Jay keek naar haar en stemde ermee in om te gaan kijken wat ze zouden gaan doen.
Ze waren duidelijk blij elkaar te hebben leren kennen en Jay stond rustig op om even een rondje te lopen. "Je bent geen open boek, anders zou ik wel weten wat je dwars zou zitten. Vooral wat rennen betreft." Hij knipoogde even en liep daarna naar het zand en ging voor haar zitten.
"Ja, ik woon op de campus. Ben de roomie van David. Chille gast, goede vechter... Alleen een beetje onervaren wat de vechtsport betreft." De grijns om Jay zijn gezicht bewees dat hij David wel herkende en dat hij David ook respecteerde. Hij keek toen naar haar en kantelde zijn hoofd. "Woon je ook op de campus dan? Ik heb je nog niet erg vaak gezien. Al loop ik er wel een paar dagen rond. Ben ene Lilian tegen gekomen, maar die verklaarde me voor gek. Geen behoefte aan dat soort mensen." Hij trok even een afkeurend gezicht, maar glimlachte weer naar Maya.

ging je met je hand door je kamer? wow >.<
------

Jay stond op en liep een klein beetje heen en weer. Hij verzekerde Maya dat ze geen open boek was, omdat hij dan al had geweten wat haar dwars zat. Daarna gaf hij haar een knipoog en ging voor haar op het zand zitten. Maya hing haar schommel stil, ze wilde het risico niet lopen om per ongeluk Jay te raken. Jay vertelde Dat hij een kamer deelde met David op de campus. "Dat meen je? Ik ken David wel. Wist niet dat hij een kamergenoot had." Zei ze lachend. Ze zag aan de blik van Jay dat de jongens wel met elkaar overweg konden, of in ieder geval elkaar de koppen niet insloegen. Hoewel... die opmerking over het vechten... Hij voeg of ze ook op de campus woonde, omdat hij haar nog niet zo vaak had gezien. Hij was Lilian wel tegengekomen, maar blijkbaar was die ontmoeting minder soepel gelopen. Zelf was ze Lilian ook een keer tegengekomen, toen leek het wel een aardige meid, maar niet gemotiveerd om iets te doen. Ze snapte de blik van Jay wel, als mensen niet gewoon tegen je konden doen kon je ze net zo goed niet in de buurt hebben. "Nee, ik woon in een appartement net buiten de campus." Gaf Maya toe. "Ik denk dat we elkaar daarom nog niet eerder tegen zijn gekomen. Ik heb van een aantal studenten al begrepen dat de campus een stuk drukker is dan het appartement. En toegegeven, ik heb daar totaal geen problemen mee."

- Je weet dat ik zijn haar bedoel toch -

Jay grinnikte en knikte eens. "Ja, ik en mensen die me soms het bloed onder de nagels weghalen. Minder goed idee." Hij keek haar verrast aan bij het idee over David. "Eén, we delen niet lang een kamer trouwens, maar het is een chille gast. Mag hem wel." Hij luisterde naar haar wanneer ze vertelde over dat ze een eigen appartement had en knikte. "Wel, dat is zeker weten lekker. Maar ik bevind me liever onder de mensen. Is een lichtelijke zwakte en af en toe ben ik nog steeds geneigd me af te zonderen. Dat is wel te zien neem ik aan." Zei hij, een blik werpend op de rustige omgeving om hen heen. Hij glimlachte even en keek daarna naar haar. "Hm, ik ontloop de drukte liever net zo, maar ja. Zoals eerder gezegd, onder de mensen bevinden. Het is goed voor me. Maar ik zelf? Ik sluit me liever op in een donkere kamer ofzo waar niemand me lastig kan vallen met domme vragen, gemene blikken of iets in die trent." Hij schudde zijn hoofd even om van de frustratie af te komen die zich opbouwde en keek daarna naar haar. "Trouwens, we moeten echt gaan plannen van hoe of wat met Schrift en Magie."

Jay leek verbaasd dat Maya David ook kende, hij gas toe dat David wel een toffe gast was. Daar moest ze hem gelijk in geven en ze knikte terwijl hij het zei. "Ik mag hem ook wel, aardige vent." Jay vertelde een heel verhaal over dat hij wel de neiging had om zich af te zonderen, maar dat het voor hem wel goed was dat hij tussen de drukte woonde. "Jij? drukte ontlopen? " bracht Maya semi-verbaasd uit terwijl hij om zich heen heek naar de omgeving waar ze zich nu in bevonden. Ze gaf hem een knipoog om aan te geven dat ze een grapje maakte.
Maya zag dat de man even schudden met zijn hoofd alsof hij iets van zich af wilde schudden. Maar daarna keek hij haar weer aan. "Lijkt me lastig als je jezelf zo'n doel stelt. Ik weet dat ik soms, nou ja best vaak, de neiging heb om de rust op te zoeken. Ik zou het niet kunnen om mezelf ertoe te zetten in een drukke omgeving te gaan wonen waar ik moeilijker rust kan vinden." In haar stem hoorde je dat ze respect had voor de man, hij durfde zichzelf voor een uitdaging te zetten.
Op zijn opmerking over schrift en magie antwoordde ze: " Tuurlijk, daar heb je gelijk in. Had jij het werk voor komende week al gedaan? Ik moet het nog doen, dus we kunnen er van de week voor gaan zitten. Ik weet niet wanneer jou het beste uitkomt?" Ze klonk vriendelijk. En ze dacht eraan om even haar agenda te pakken, maar bedacht zich dat ze haar rooster al wist en het dus niet echt meteen nodig was.

Jay keek even naar Maya en haalde zijn schouders op bij haar grapje, maar lachtte wel. Zijn ogen deden zelfs mee. Hij keek haar aan wanneer ze echter over doelen begon. “Ik ben van mening dat als men doelen stelt, men nog verder kan gaan dan men zou willen.” Hij wreef even over zijn bovenbenen en keek haar daarna aan. “Ik maak mijn huiswerk dezelfde dag nog in de les zelf. Ik haat het om het na de klas te doen. Maar geen zorgen. Voor jou ga ik het na de les doen.” Hij glimlachte en strekte zijn benen even voor zich uit. Daarna ging hij staan en ging weer op de schommel zitten. Jay en stilzitten. No way, niet nu. Hij was een beetje nerveus nog en schommelde weer een beetje waarna hij naar haar keek. “Ik kan je straks wel helpen, of morgen, met het huiswerk hoor. Geen probleem. Dan ga je de volgende les er naar toe met het gevoel dat je het al een beetje beter snapt als eerst.”

Jay vertelde dat hij geloofde dat je, als je doelen stelt, veel verder kan komen. Daarna keek hij haar aan met zijn blauwe ogen. Hij maakte het huiswerk dus al tijdens de les. Hoe doe je dat? dan kun je toch geen aantekeningen maken? maar voor haar wilde hij het wel na de les maken. "Dan kunnen we het het best meteen na de les maken, of in ieder geval dezelfde dag." gaf Maya toe. Ze vond het fijn als ze het huiswerk snel af had, en dat Jay blijkbaar ook iemand was die het niet uitstelde tot het laatste moment. Jay leek niet stil te kunnen zitten en hij bewoog zich weer naar de schommel. “Ik kan je straks wel helpen, of morgen, met het huiswerk hoor. Geen probleem. Dan ga je de volgende les er naar toe met het gevoel dat je het al een beetje beter snapt als eerst.” Maya keek naar de bomen in de wind. "eigenlijk zou dat heel fijn zijn, ik snap de stof van afgelopen week niet zo heel goed, en ik heb nog geen tijd gehad om er aan te werken." bekende ze. Ze hield er niet van dat ze het toe moest geven dat ze het lastig vond, maar het was de waarheid. Maya voelde een bekende kriebel opkomen in haar rechtervoet, nou ja, fantoomvoet. nee he? niet nu! Ze had er een hekel aan als ze fantoomkriebels had, het gebeurde niet vaak en als het al gebeurde duurde het iets van 5 minuten of zo, maar het was gewoon reteverveldend. Ze kon er niets aan doen, want krabben kon ze niet. Ze stond op van de schommel. "Zin om een stuk te lopen? Ik kan even niet meer stilzitten." Lopen hielp meestal om haar aandacht af te lijden van de jeuk, zodat ze er minder last van heeft.

Kort keek Jay naar Maya en glimlachte toen. “Ik heb geen aantekeningen nodig om het vak te snappen Maya. Ik maak het gewoon.” Hij zag haar blik namelijk en legde maar uit waarom hij dat deed. Hij was dan ook iemand die redelijk slim was en die niet veel hoefde na te denken over het schoolwerk. De interesse was er, dus was er voor hem ook gewoon de mogelijkheid om zichzelf er voor in te zetten. Jay knikte op haar woorden. “Dat is zeker een goed plan. Dan zit het allemaal nog vers in het geheugen hé.” Merkte hij nuchter op.
Wanneer ze aangaf dat het fijn zou zijn als hij haar zou helpen met het huiswerk van afgelopen week knikte hij er gewoon rustig op. “Is geen moeite.” Legde hij daarna gewoon rustig uit. Wanneer ze vroeg of hij zin had om te lopen glimlachte hij. “Is goed hoor, ik ken het gevoel dat even niet goed stil kan zitten. Zoals je waarschijnlijk wel gemerkt hebt.” Zei hij rustig. Hij stond dan ook op en liep rustig een klein stukje voor haar uit, maar wachtte daarna op haar tot ze bij was. Dit om dan ook echt samen te kunnen lopen. “Ik ben blij dat het soms rustig is. En alleen maar blijer dat we wat dat betreft bijna hetzelfde zijn. Maakt de omgang met elkaar soms makkelijker.” Hij glimlachte even naar haar en liep daarna rustig verder.

Jay beantwoordde haar ongestelde vraag. Hoe doet hij dat? Hij kan toch geen gedachten lezen? dacht ze. Maar ze knikte bij zijn antwoord. "Ik denk niet dat ik dat zou kunnen, maar misschien leer ik dan verkeerd" zei ze met een klein lachje. Hij was het eens met haar plan om het huiswerk zo snel mogelijk na de les te maken. Het klonk nogal droog op de manier waarop hij het zei, maar Maya kon niet anders dan ermee eens zijn, dus gaf ze hem gelijk. Jay gaf aan dat het geen moeite was om haar te helpen met het huiswerk. "Ik weet niet wanneer jou het best uitkomt, maar ik heb vanavond en morgen middag/avond tijd zat."
Gelukkig was Maya op dit moment niet de enige die niet stil kon zitten. De man merkte op dat ze het vast al aan hem had gemerkt, ze knikte instemmend. Hij stond op en liep een stukje vooruit. Maya stapte ook van haar schommel af, pakte haar tas en hobbelde achter Jay aan. Ze stampte een aantal keer met haar rechter'voet' om te proberen of de jeuk minder werd. Helaas werkte dit niet zoals ze had gewild. Dus liep ze verder naar Jay die even verderop op haar stond te wachten. Op dat moment was Maya zich er pijnlijk van haar loopje bewust. Omdat haar rechterenkel niet kon bewegen liep ze een beetje anders dan de meeste mensen. Het was op zich niet heel opvallend, maar soms was Maya zich er wel heel erg van bewust. Toen ze bij Jay was konden ze samen verder lopen. “Ik ben blij dat het soms rustig is. En alleen maar blijer dat we wat dat betreft bijna hetzelfde zijn. Maakt de omgang met elkaar soms makkelijker.” zei hij met een glimlach. Maya keek vooruit met een glimlach. "Daar ben ik ook blij mee." In haar hoofd hoorde ze een klein stemmetje voor haar onderbewustzijn: Hoe zo hetzelfde, hij is duidelijk veel zekerder van zichzelf. Maya verdrong die gedachte en deed een pluk haar achter haar oor. "Ik ben geen snelle loper," gaf ze toe met een blos op haar wangen. "Dus ik snap het als je het vervelend vind als je op me moet wachten.."

Jay keek even naar haar en haalde rustig zijn schouders op. "Nee, het heeft niets met goed of verkeerd leren te maken, maar met de snelheid waarop je leert. Ik ben gewoon een snelle leerling en daarom is het voor mij makkelijk om huiswerk tijdens te les te maken."
Pas wanneer ze een afspraak wilde plannen dacht Jay even na. "Hm, ik kan eigenlijk elke dag wel. Als je vanavond wil kan het vanavond en wil je morgen, dan kan het morgen." Hij had nog niet zoveel afspraken staan. Dit kwam dan ook doordat hij nog niet zoveel vrienden had gemaakt op Silverwood. Wanneer ze een stuk gingen lopen wachtte hij gewoon geduldig op haar. En Jay was inderdaad niet blind, hij zag het wel, maar hij had beloofd er verder niets naar te vragen. "Als het niet gaat, dan moet je het zeggen." Was het enige wat hij zei over het feit dat ze een beetje moeilijker liep. Wanneer ze dan ook zei dat ze het begreep als hij het vervelend vond om te wachten vertraagde hij zijn pas nog wat meer waardoor hij op hetzelfde tempo liep als haar. "Je hoeft je daar geen zorgen om te maken Maya. Ik kan snel lopen, dat zeker. Maar af en toe en rustige wandeling is ook heerlijk. Omdat je pas dan vergeet hoeveel stress je eigenlijk hebt." Hij glimlachte nu naar haar en keek haar even aan. "Wat vind jij eigenlijk leuk om te doen?" Hij verbaasde zich erover dat hij dat niet eerder had gevraagd.