De kleine bibliotheek

De kleine bibliotheek is eigenlijk geen bibliotheek. De studenten hebben deze ruimte alleen zo gedoopt. Eigenlijk is deze ruimte een lees/leerruimte. Toch zijn er altijd mensen die hier hun boeken achterlaten waardoor er nu een aantal boekenkasten zijn geplaatst waar ook een groot aantal boeken in zijn opgeruimd. De ruimte wordt door leerlingen niet echt heel vaak gebruikt aangezien hij in een afgelegen gedeelte van de school ligt. Daardoor is het een prettige plek om te leren.

Regels:
Maximaal 4 personen
Geen herrie maken
Laat de boel een beetje heel.

Je kon niet vroeg genoeg beginnen met het leren voor je tentamens, dat had Aidan wel geleerd van een studie kwantumfysica. Dus was hij nu in de bibliotheek op zoek naar boeken met extra informatie op al zijn eerstejaars vakken. En dat op dag één. Er waren daarom ook nog niet veel mensen. Maar ja, hij had het vak magie en ethiek al gehad en het sprak hem volledig tot de verbeelding. Dus ging hij op zoek naar boeken over spreuken, drankjes en betoveringen die waren afgekeurd en op welke gronden, welke oorlogen er ontketend waren om puur magische redenen en meer van dat soort dingen. Magie was voor hem zo vanzelfsprekend, dat hij het zich niet voor kon stellen dat er iets magisch verkeerd zou zijn. Maar, volwassen als hij was, stelde hij zich ervoor open en had hij besloten het vak met een geweldig cijfer te halen. Nu zag hij er alleen niet zo volwassen uit. Door de muts, het mouwloze shirt met de kinderlijke tekst en de korte blauwe broek zag hij er heel kinderlijk uit. Voor mensen die hem niet hoorden praten, dan.

Gabe had zijn eerste lesdag erop zitten. Toch had hij besloten om niet meteen naar zijn grote appartement in de stad terug te keren. Hij verlangde niet naar de grote wereld die niets met magie te maken had. Hij hield al van de magie sinds hij hem had leren kennen jaren geleden. Zelfs de traumatische ervaring waarin de magie voor het eerst zichtbaar was geweest kon de betovering van hem niet doorbreken. Alles wat magie te maken had wilde hij weten, niet alleen om het weten, maar ook zodat hij ooit de man kon verslaan die zijn moeder zo vreselijk had toegetakeld. Toch was dat niet de reden waarom hij betoverd was geraakt door de magie. Hij liep de kleine bibliotheek in waar hij naar was verwezen door de vrouw met het ronde brilletje en haar grijze haar in de grote bibliotheek. Hij had gezocht naar een aantal geschriften over de muziek en magie, zijn eerste keuzevak. De vrouw had hem vriendelijk verteld dat er in deze leerruimte ook een hoop boeken stonden die niet vindbaar waren in de grote bibliotheek. Dus hij was hierheen gegaan. Toen hij binnen kwam zag hij dat er een andere jongen aanwezig was. Ach, dat deerde niet. Gabe ging gelijk ijverig opzoek naar de juiste geschriften.

Al snel ging Aidan met een stapel boeken richting de tafel. Hij sprak een spreuk uit die hij eerder die dag had geleerd bij 'Spreuken in het dagelijks leven' over de boeken en kon er nu in bladeren door enkel met zijn staf op de tafel te tikken. Soms moest hij twee keer tikken, of vaker, omdat hij de spreuk nog niet volledig onder de knie had, maar het was best makkelijk. Zo stapte hij in de wonderlijke wereld van de magische ethiek, nog steeds geen idee hebbend van wat dat inhield. Maar het eerste boek was daar meteen heel duidelijk over, direct beginnend met een paar voorbeelden: 'Is het verantwoord de doden weer tot leven te wekken?' of 'Mag magie toegepast worden in de niet-magische wereld?'. Dat soort dingen. Aidan keek even op naar de andere jongen die hier binnen was komen lopen, maar richtte zich snel wel op de boeken, af en toe tikkend met zijn staf.

Gabe had het boek gevonden dat hij had gezocht. Het was een redelijk dik boek, met preludes van Chopin en Debussy. Hun muziek was magisch geweest, iets wat niemand had begrepen maar wat perfecte logica vormde als je wist dat ze daadwerkelijk magie in de muziek hadden verweven. Als iets Gabe interesseerde was het muziek en magie wel. Hij ging aan het andere uiteinde van de tafel zitten waar de andere jongen ook aan zat. Er waren wel andere tafels vrij, maar hij vond dat hier nog genoeg ruimte was om te zitten. Hij sloeg het stoffige boek open opzoek naar zijn favoriete prelude. Hij zag hoe de jongen door het boek bladerde met zijn staf, hij had niets met het gebruik van magie voor zulke alledaagse dingen. Maar ach iedereen gebruikte het op een andere manier.

Aidan wierp een schuine blik op het boek van de ander en had zo'n idee van waar het over ging. Muziek en magie. Zelf zou hij dat keuzevak ook gaan volgen, maar zijn plan was om dat pas in een latere periode te doen. Toch was hij wel nieuwsgierig, maar hij kon deze jongen ook niet na één lesdag gaan bestoken met vragen. Maar nu hij het boek zag, kon hij nauwelijks wachten. Hij had altijd willen weten of hij zelf magie in zijn liedjes door zou kunnen weven en of hij dan een eigen liedje moest schrijven, of gewoon door zijn stem op een bepaalde manier te gebruiken. Zo zat hij al een tijdje naar de andere jongen te kijken. Als hij zelf het boek voor zich had, zou hij de noten kunnen lezen en het stuk zingen, uitzoekend hoe het nou werkte.

Gabe ging op in het boek, het was een wereld die voor hem open ging. Natuurlijk had hij geweten dat er magie in muziek zat, maar nog nooit had hij begrepen hoe. Niet dat hij alles binnen twee seconde snapte, maar het werd hem een stukje duidelijk. Dat kleine beetje liet hem al glimlachen. Fantastisch vond hij het. Het duurde dan ook even voordat hij doorhad dat de jongen naar hem zat te kijken, toen hij even opkeek en hun blikken kruiste had hij het pas door. 'Is er iets?' vroeg Gabe, hij kreeg zo het idee dat de jongen al een tijdje had zitten kijken.

Aidan kleurde een beetje rood, maar zorgde ervoor dat de ander dat niet zag. "Sorry," zei hij simpel. "Ik zag toevallig waar het boek over ging en ik was nieuwsgierig, omdat ik ook van plan ben dat vak te gaan volgen. Nu heb ik namelijk nog geen idee wat ik me erbij voor moet stellen." Hij glimlachte aardig en richtte zich weer op zijn boek, maar hield ook een schuin oog op de ander gericht. Misschien ging hij wel door met praten of zo, ook al zaten ze in een soort van bibliotheek. Maar hij kon zijn gedachten niet meer bij zijn eigen boek houden. Ethiek was sowieso niet zo leuk als magische muziek.

Aidan liep vandaag met een reden naar de kleine bibliotheek en niet naar de grote. Gekleed als een kleine jongen, opvallende, hoge sneakers, een versleten, korte broek in legerprint, een knaloranje polo en een ondeugende kuif, droeg hij een groot boek naar binnen en legde dat op de tafel in het midden. Zoals hij had gehoopt, was er niemand. Uit zijn kontzak pakte hij zijn toverstaf en legde de punt op het midden van het boek. Hij sprak een spreuk uit en het boek gloeide even. De spreuk stelde Aidan in staat om met enkel zijn gedachten in het boek te bladeren. Dat deed hij dus nu en het boek begon snel te bladeren, tot Aidan de goede bladzijde had gevonden. Het boek stond vol met luchtmagie en Aidan ging oefenen. Dat deed hij in de bibliotheek, omdat hier boeken waren die hem konden helpen en hij deed het in specifiek deze bibliotheek, omdat hij hier minder mensen hinderde. Hij sprak een spreuk uit over zijn staf zodat hij de lucht kon besturen en liet de wind ronddraaien in de ruimte. Geen wervelstorm, zo krachtig was Aidan nog niet, maar hij draaide wel rond, meer als een krachtige bries.

David had te horen gekregen dat er een ruimte op de academy was waar hij rustig kon lezen. Hij liep wat achter met zijn magische lessen en moest nu hard aan de slag om alles in te halen. In de gewone bibliotheek werd David te snel afgeleid en thuis was hij meer met andere dingen bezig. Sowieso waren zijn gedachten niet bij school, maar David kon het zich niet veroorloven om niks te doen. In zijn zwarte shirt en spijkerbroek liep David naar de kleine bibliotheek. Zijn voetstappen weergalmden door de rustige gang, dankzij zijn zware kisten. Zoals altijd droeg David zijn tas over een schouder, met zijn jas door de schouderband. Met een boek onder zijn arm stapte hij het lokaal binnen. “Goeiedag!” schreeuwde David door de ruimte, omdat hij had verwacht dat het leeg zou zijn. Zijn mond viel van verbazing open toen hij een jongen zag ronddraaien door een sterke bries in de ruimte. "Gast!" riep David naar de jongen in het midden van het wind. "Volgens mij raak je zo doorgedraaid!"
-
Pun intended

Aidan snapte niet waar de nieuwkomer het over had, aangezien hij zelf gewoon stilstond in het midden van de kamer en alleen de wind ronddraaide. Door middel van zijn gedachten ging hij alvast een paar pagina's verder en ondertussen draaide hij zich om. Hij had zich niet bedacht dat zijn staf, nog steeds uitgestoken, gestokt in het ronddraaien van de wind, met hem meedraaide en nog steeds gekoppeld was aan de wind en die bestuurde. Zo kwam het dat de staf nu op de ander gericht was, een soort van, en de lucht luisterde. De wind draaide niet meer door de ruimte, maar concentreerde zich in de richting van de staf en vloog met een noodgang op de jongen af. Vooral omdat Aidan het niet onder controle had, zat er heel veel kracht achter de windvlaag en zou de jongen achterover geworpen worden als hij zichzelf niet verdedigde of stevig genoeg stond.

David keek toe hoe de jongen zich omdraaide. Hij had nog steeds zijn toverstok in zijn hand en de wind die om hem heen had gedraaid, kwam nu op David af. “Kut,” zei David zachtjes. Gelukkig stond hij nog in de deuropening, dus David stapte naar achter en ging achter de muur staan. De windstoot waaide langs hem en zijn haren waaiden alle kanten op.
Toen het voorbij was, stapte David de kamer weer binnen, zijn haren compleet door de war. “Alsje me hier niet wilt hebben, moet je het gewoon zeggen,” zei hij met een grijns. Hij wist niet of de jongen met opzet of per ongeluk de wind naar hem had gestuurd. David wist uit ervaring dat in dit soort situaties beter vrolijk en sociaal kon blijven.

Aidan richtte snel zijn staf weer de andere kant op, wat natuurlijk voor nog meer luchtverplaatsing zorgde. "Sorry sorry sorry sorry," zei hij en zijn hoofd werd een beetje rood. Door het gedoe, vergat hij de spreuk om het luchtsturen uit te zetten en achter hem begon het boek heel snel terug te bladeren naar de eerste bladzijde. Aidan durfde eigenlijk niet te bewegen, maar hij moest zich nu wel omdraaien. Hij deed zijn best om zijn staf op hetzelfde punt gericht te houden, las de spreuk en schreeuwde hem bijna uit. Meteen was de wind weg. "Natuurlijk mag dat wel," zei hij daarna tegen de jongen. "Ik weet alleen niet hoe verstandig dat is." Zijn hoofd werd nog roder toen hij de ravage bekeek die hij had aangericht. Heel veel boeken waren van hun plank geblazen en lagen overal op de grond. Dit zou wel even duren voor hij het had opgeruimd.

David begon te lachen. Blijkbaar was het dus wel een ongeluk. “Het is al goed,” lachte David. De hele ruimte was een complete chaos. Boeken en bladen lagen verspreid over de vloer. David pakte een van de boeken op die het dichts bij zijn voeten lag. Het had een groene kaft en er stond een Latijns woord opgeschreven met gouden letters. “Het ziet er naar uit dat we problemen krijgen als men dit ziet,” zei David terwijl hij met het boek in zijn hand naar de jongen toe liep. Hij legde het boek op de tafel neer, naast het nog opengeslagen andere boek. “Dan kunnen we beter direct beginnen met opruimen. Dan kan je me vast die spreuk van daarnet leren.” De lach zat nog steeds op Davids gezicht, maar nu een stuk meer gemeend.

Aidan glimlachte, nog steeds enigszins verontschuldigend en begon daarna ook de boeken op te ruimen. De boeken waarvan de bladzijden gevouwen waren, maakte hij met een spreuk weer glad. Helaas kende hij geen spreuken waarmee hij de boeken op hun plank kon krijgen en kon hij nog (steeds) geen telekinese, waarmee hij de boeken zelf op hun plank kon krijgen. Dus het duurde wel even. "Ik heb jou niet geraakt toch?" vroeg hij ondertussen aan de ander. Als er iets was waar Aidan een hekel aan had, was dat het idee dat hij anderen pijn deed of hen op een andere manier kwaad berokkende. Zo was hij niet en wilde hij ook niet zijn. Hij wist ook vrij zeker dat de Oude Eik van wie zijn staf was, het niet zou goedkeuren.

"Ik heb jou toch niet geraakt?" vroeg de jongen beleefd. David moest lachen. "Al zou je willen, kun je me niet zo makkelijk raken," zei hij als grap. Hij kon het wel waarderen dat deze jongen zich zorgen maakte om een ander. 'Oké,' dacht David. 'Het was wel zijn schuld, maar toch.' Terwijl hij bezig was om de boeken weg te zetten, viel Davids blik op een kleine, rood leren boekje. Het lag half onder de kast geschoven. David pakte het boekje op en bladerde er even in. De woorden die erin stonden, waren geschreven in mooie patronen. Maar David kon er niks van begrijpen. Elk ander boek had hij zo weg gelegd, maar deze legde hij apart op een tafel. "Ben jij een beetje goed in talen?" vroeg hij de jongen die ook bezig was met opruimen.

"Dat hangt af van welke taal het is," antwoordde Aidan simpel. Hij sprak vloeiend een aantal verschillende soorten Engels, wat ook te maken had met zijn Ierse afkomst, en las enkele magische talen. Hij streek het laatste boek met magie glad en liep naar de andere toen hij dat had weggezet. "Hoezo?" vroeg hij, terwijl hij zich voorover boog naar het rode boekje op de tafel. "Het doet me denken aan de Taal van de Feeën of Elven, maar die ken ik niet." Hij ging weer verder met opruimen. "Als het nou iets Iers was geweest, Oud-Ierse Magie of de Taal van de Leprechauns, dan was het geen probleem, maar feeën en elven vind je volgens mij alleen nog in het Zwarte Woud in Duitsland. En misschien in Wales, al is het hier eigenlijk te regenachtig." Maar dat waren allemaal slechts veronderstellingen. Alleen degenen die vaak met die wezens in aanraking kwamen, en dat waren er weinig, wisten waar ze elven of feeën moesten vinden.

De jongen vertelde David zoveel over magie, dat het zijn hoofd deed draaien. "Ik heb geen idee wat dit is," vertelde David naar eerlijkheid. "Of enig van die andere talen. Als het Gaelic was, had ik het ook kunnen lezen." David zette een aantal verschoven stoelen weer terug naar de tafels. "Heb jij dan ooit magische wezens ontmoet?" vroeg David om een gesprek op gang te houden.

Aidan knikte terwijl hij boeken op bleef rapen en wegzette, maar bedacht zich toen dat de ander dat waarschijnlijk niet zag. "Ja, waar ik vandaan kom heb je er heel veel," zei hij dus. "Ierland weet je wel. Aan het eind van elke regenboog vind je Leprechauns, eenhoorns draven over de groene heuvels als de maan en planeten goed staan en zo zijn er nog veel meer wezens in dat land. Het is één van de meest magische landen van de wereld." Hij glimlachte, een beetje verontschuldigend. "Maar wat is Gaelic dan?" vroeg hij. "Daar heb ik nog nooit van gehoord.

David legde zijn handpalm tegen zijn voorhoofd en zuchtte. “Uit welk deel van Ierland kom je dan?” vroeg hij en keek de jongen weer aan. “Want simpel gezegd is Gaelic een van de Keltische talen, vooral gesproken in het noorden van de UK en Ierland. Maar ik heb nooit iets van de magie gemerkt.” David haalde zijn schouders op bij zijn eigen opmerking. “Volgens mij zin we nog niet voorgesteld,” vervolgde hij en stak zijn hand uit naar de jongen. “David O’leary uit Ierland.”

"Nou, wij spreken het in elk geval niet meer," zei Aidan, die zich enigszins stom voelde. "Ik ben Aidan. Ik kom uit het Noord-Westen, uit een afgelegen dorp tussen de glooiende heuvels." Hij schudde Davids hand. "Maar kom jij uit een magische familie of is dit allemaal nieuw? Ik kom bijvoorbeeld uit een magische familie en voor mij is het allemaal normaal, maar ik merk dat leerlingen hier die niet-magisch zijn opgevoed, voorheen nog niet wisten waar ze moesten kijken." Hij glimlachte vrolijk, hij hield van zijn magische wereld.

David haalde zijn schouders op. “Klopt,” zei hij simpelweg. David merkte dat de jongen enthousiast werd. ‘Ik weet wie ik moet hebben als ik iets wil weten over magie,’ dacht David. “Aangenaam Aidan. Ik ben niet magisch opgevoed. Al had ik wel zo’n vermoeden dat er iets met me aan de hand was.” Hij haalde zijn schouders op, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. “Maar kan je me dan meer vertellen over magie in Ierland en Engeland?”

Aidan glimlachte. "Als je niet-magisch opgevoed bent, dan weet je vaak niet waar je moet kijken, snap je?" legde hij uit. "En ik zal eens wat leuke weetjes bedenken." Hij wreef over zijn kin en stopte met het opruimen van boeken. "Wist je bijvoorbeeld dat de Giant's Staircase aan de noord-westkust van Ierland echt door reuzen gebouwd is? Ze lopen er nog steeds rond. Je hebt ze waarschijnlijk ook al eens gezien, zonder dat je het wist. Voor de niet-magische bevolking zien ze eruit als grote onweersbuien of windhozen. En het monster van Loch Ness is ook echt, al ziet niemand haar ooit echt. De film Waterhorse van een aantal jaar geleden zat wel redelijk in de buurt van het echte wezen, maar zelfs tovenaars moeten gissen naar wat zij is." Hij glimlachte vrolijk. Zijn wereld was heerlijk.

David luisterde naar Aidans verhaal. Alles wat hij vertelde was compleet nieuw voor hem. "Ik heb nog nooit reuzen in Ierland gezien," zei hij ten slotte. "Maar goed, ik kom ook uit de buurt van Dublin." Maar Aidans verhaal zette hem wel aan het denken. Wat nou als hij in zijn reis door Europa ook magische wezens heeft gezien, maar niet bij stil heeft gestaan. "Hoe zit het eigenlijk met de rest van Europa?" vroeg David nieuwsgierig. Hij pakte een stoel en ging aan de dichtstbijzijnde tafel zitten. Opruimen deed hij later wel.

"Ja, maar waarschijnlijk heb je ze gezien zonder te beseffen wat het echt waren," bracht Aidan in tegen Davids opmerking. "En van Europa weet ik niet zoveel. Alleen dus dat er elven en feeën in het Zwarte Woud kunnen zitten en volgens mij zijn er ook zeemeermensen in Griekenland. Wat ik wel kan zeggen is dat je overal de wezens tegen zou kunnen komen die in het bijbehorende gebied in de oude mythes voorkomen. Maar Europa is gissen voor mij, net als de rest van de wereld trouwens. Maar je kan het zelf testen. Als je naar de White Mountains gaat en je best doet met magie te kijken, zul je sowieso sporen of misschien wel een glimp van de Witte draak vinden." Hij liep naar een kast en pakte een boek. De White Mountains lagen tussen Wales en Engeland en, ook volgens het boek, waren ze het thuis van de Witte draak, die daar in grotten huisde. Hij was ongevaarlijk en meer een beschermer voor mensen, maar je kon hem niet spreken als hij dat niet wilde.