Big Ben....

Dean keek naar Alan die uit het raam stond te kijken. Dat had de jongen beter niet kunnen doen. Waarom met vuur spelen als je het kon vermijden? Nu moest hij de consequenties ervan ervaren. Alan kwam nu ook aan tafel zitten. Hij zag er alleen niet bepaald gezond uit. Dean schudde zijn hoofd. Hij pakte ondertussen de menukaart, en begon eens na te denken wat hij wilde hebben. Hij ging voor een broodje carpaccio met Parmezaanse kaas en nog wat dingetjes erop. Ja, daar had de man zin in. "Ik wel. Ik weet alleen niet of Alan nog zo honger heeft."

Dat dacht Alan inderdaad ook, maar zijn knorrende maag bewees het tegendeel. Wat had hij anders verwacht. Zijn maag was leeg vanwege de busrit. “Mag ik een broodje ham/kaas?” vroeg Alan aan de ober, nadat hij de kaart had bekeken. Intussen was Alan nieuwsgierig geworden naar Maya. “Hoe?” vroeg hij. “Hoe heb je het personeel zo ver gekregen dat we naar binnen mochten?”

Tot haar verbazing bestelde ook Alan een broodje. De ober liep weg om hun bestelling op te halen. Maya voelde Alans ogen op haar rusten. "Hoe, Hoe heb je het personeel zo ver gekregen dat we naar binnen mochten?" Op het gezicht van Maya verscheen een grote glimlach "Het is een geval van de juiste connecties." Het was een vaag antwoord, maar als ze meer uitleg moest geven zou ze over haar verleden moeten praten met deze twee jongens die ze amper kende... en dat zou ze niet zomaar doen. Ze zag dat de ober al snel terug kwam met het drinken. Maya bedankte de ober en schonk melk in haar thee, roerde het en nam een voorzichtige slok. Het was nog een beetje te warm en dus zette ze het kopje weer neer op tafel.

Dean bestelde dus zijn broodje met carpaccio. Hij verbaasde hem wel dat Alan desondanks alles toch nog wat kon eten. Dean was benieuwd naar het antwoordt van de vraag van Alan. Bij haar uitleg merkte de man duidelijk iets dat ze achterhield. "Je verteld ons niet alles." Gaf hij simpel antwoordt terwijl hij een slok nam van zijn drinken. Niet dat hij haar ging dwingen om meer te vertellen. Hij was alleen goed in mensen hun expressies lezen, hun lichaamstaal en de toon van hun stemmen. Dean rekte zichzelf uit en keek naar beide personen."Dus... Kort introductierondje doen? Hobby's, land vana afkomst enzovoort? Lijkt mij wel handig." Hij keek naar Alan. "Dan mag jij beginnen." Dan was de jongen daar meteen vanaf.

‘Waarom moet ik beginnen?’ dacht Alan, maar durfde dat niet hardop tegen Dean te zeggen. ‘Iedereen moet altijd mij hebben.’ Alans gezicht werd weer rood. “Uuhhmm..” begon hij. “Ik ben Alan O’leary. Ik kom uit Ierland en ik hou ervan dingen te ontwerpen.” De hele tijd dat Alan aan het vertellen was, frunnikte hij met het tafelkleed. “En jij dan, Dean?” Alan wilde Maya niet vragen. Hij wilde niet brutaal overkomen tegenover haar. Bij Dean kon het hem niet schelen.

"Je vertelt ons niet alles" merkte Dean op. Maya voelde zich niet gemakkelijk bij deze opmerking. Ging hij er van uit dat ze nu nog meer zou gaan vertellen? Dat wil ik echt niet! Maar gelukkig ging hij snel over op een ander onderdeel: hij wilde dat ze zich allemaal zouden introduceren. Vertellen waar je vandaan komt enzo....Dat is te doen. Ze weten toch al dat ik teken en t is volgens mij ook wel duidelijk dat ik een Britse ben. Hij had Alan gevraagd te beginnen... De voelde zich duidelijk niet fijn onder de aandacht... maar hij vertelde wel... Hij komt dus uit Ierland Had ik niet gedacht, meestal hoorde je dat toch wel aan een Ier. En het ontwerpen hebben we gezien. Daarna draaide de jongen zich naar Grey. Daar was Maya wel benieuwd naar, Ze wist dat de jongen kon tekenen maar verder wist ze nog niets van hem, behalve zijn naam dan. Op deze manier had ze zelf ook nog iets langer om te bedenken wat zij wilde gaan vertellen.

Op dat moment kwam de ober langs met de broodjes, ze zagen er heerlijk uit uit en ze wilde meteen beginnen met eten. Toch deed ze het niet, ze wachtte af tot een van de jongens begon met eten. Misschien wilden die eerst nog even bedanken? Ze kende genoeg mensen die dat altijd deden.

Hij vond het grappig om te zien hoe Alan volledig rood werd. Het was toch geen rare vraag? Het waren gewoon standaard vragen. Dean vroeg niets geks. "Wat een korte introductie. Mijn werkelijke, volledige naam is Dean Grey. Ik ben 23 jaar oud en ik kom uit Bulgarije. Heb geen zussen of broers, maar kom uit een vrij grote familie. Buiten dat beoefen ik breakdance sinds de dag dat ik kon lopen. Daarnaast doe ik ook nog graffiti spuiten. Vandaar dat ik schetsen maak. Uiteindelijk worden het allemaal kunstwerken." Dean glimlachte trots, wetend dat hij daar in uitblonk. Dit was wel arrogantie.
Toen het eten op tafel kwam zei Dean eerst: "Smakelijk eten." Voordat hij een hapje van zijn broodje nam. "Maya, jij bent aan de beurt."

Alan hoorde het verhaal van Dean aan. Het leek erop dat hij een veel interessanter leven had dan Alan. Niet dat dat moeilijk is, maar dat zette Alan wel aan het denken. Hij wilde ook iets doen waardoor zijn leven interessanter zou worden. Misschien moest hij beginnen om zelfverzekerder te worden, net als Dean. “Dank je wel,” zei Alan toen hij zijn broodje kreeg. Intussen had hij wel erge honger gekregen en hij begon ook direct met eten.

nu wel met voornaam? >.<
-------

Grey had zich voorgesteld en vertelde dat zijn voornaam Dean was. "Ik dacht dat je voornaam Grey was" Zei Maya met een grijns. Hij is al 23? dat had ik niet verwacht, nou ja... zo ziet hij er wel uit.. En ze had gezien dat hij kon tekenen, maar graffiti spuiten, dat is wel gaaf. Ze zag hem echt heel trots kijken bij dat deel informatie.
Maar goed nu was het haar beurt... Wat zou ze gaan vertellen...
"Mijn volledige naam is Maya Amelia di Angelic. Ik ben 19 jaar en studeer nu geschiedenis. Ik houd er erg van om te tekenen en schilderen. Ik ben ook van plan om de muren in mijn appartement te beschilderen en in plaats van foto's tekeningen op te hangen. Ik kom uit Groot -Brittannië, heb altijd met mijn ouders net buiten de binnenstad in een villawijk gewoond, maar... " ze viel even stil... en slikte. Toen ze verder vertelde keek ze naar haar bord. "het afgelopen half jaar heb ik met mijn peetvader Vex in de binnenstad gewoond." Ze haalde diep adem voor ze weer naar de jongens keek met een klein geforceerd glimlachje. "so... that's me"

Jup. Omdat hij de personen wel "chill" vindt.
Dean is niet zo'n hele moeilijke hoor
---
"Liegen om een goede reden." Hij schonk Maya een plagend knipoogje. Het werd veel te lang als hij ging vertellen waarom hij dat altijd deed in de eerste instantie. Hij was nu bezig aan zijn broodje en wilde niet de moeite er voor doen.
De achternaam van het meisje was bewonderenswaardig. Ofja beter gezegd jongedame. "Mooie naam." Hij moest haar wel even complimenteren. Dean was verrast over hoeveel zij wist te vertellen over zichzelf. "We zijn allemaal creatief onderlegd. Misschien dat we het daarom met elkaar kunnen uithouden?" Zei Dean voor de grap. Echter werd de man serieuzer toen hij de verandering in Maya zag. "Gaat het?" Hij ging haar niet vragen om meer informatie maar vroeg oprecht hoe het met haar ging op dit moment.

Alan had inmiddels al zijn broodje op. Hij had toch meer honger dan hij dacht. De hele tijd had hij aandachtig geluisterd. ‘Deze mensen zijn veel interessanter dan ik ben,’ dacht hij. ‘Waarom gaan ze met mij om? Om zichzelf beter te doen voelen? Of denken ze dat ik ook meer in me heb?’ Alan kon maar geen antwoord vinden op zijn vraag, maar op dat moment maakte het hem niet uit. Hij was allang blij dat hij mensen had die normaal met hem omgingen. Durfde hij ze vrienden te noemen. Daar was hij nog niet over uit.

Maya was begonnen met het eten van haar broodje. ze had trek, en het was een reden om niet meteen te hoeven praten. Ze had meer verteld dan in eerste instantie haar bedoeling was... Waarom heb ik zoveel verteld? vroeg ze zich in eerste instantie af. Grey/Dean vroeg of het met haar ging. Een sarcastisch stemmetje in haar hoofd zij "Wil je het eerlijke antwoord of een makkelijk antwoord?" Ze besloot dit niet hardop te zeggen. In plaats daarvan vertelde ze de korte eerlijke versie. "De laatste 2 jaar waren... lastig. Ik probeer ze te vergeten. Dus ik heb me wel eens beter gevoeld, maar ook veel minder." Na een slok van haar thee vervolgde ze met een vrolijker gezicht "Maar laten we er vanmiddag een leuke middag van maken met het creatieve trio." Ze at verder aan haar broodje, hij was heerlijk.
Na een paar happen van haar brood bedacht Maya zich "ehh, even een andere vraag, Dean, Zou je me een keer wat tips kunnen geven over graffiti? Ik heb nog iets wat ik een keer wil maken, maar ik kan nog niet echt overweg met spuitverf"

Ik was ziek!
Vandaar dat ik nu pas met Dean reageer
---
Dean keek naar Alan die hun met soort van bewondering naar hun keek? En ook soort twijfel? Dean was goed in het af lezen van mensen. Hij wist ook gelijk hoe onzeker Alan door hun twee kon worden. Maar de jongen had ook een talent. Alleen moest Alan dat zelf nog inzien. Hij at gewoon op een rustig tempo verder terwijl hij zag dat Alan zijn broodje al op had.
"Ik wil graag kunnen zeggen: Ik weet hoe je je voelt, alleen kan ik dat niet. Het enige wat je moet onthouden is dat de aanhouder wint. Opgeven, jezelf verliezen of de handdoek in de ring gooien is geen optie. Doorgaan." Dean nam een slok van zijn drinken. "En het verleden maakt je tot wie je bent. Vergeten is een te groot woord vind ik. Verwerken en doorgaan." Bij de vraag van Maya glimlachte Dean vriendelijk naar haar. "Tuurlijk."

Maakt niet uit ^^
Voel je je nu wel beter dan?
---
‘Zei hij dat nou echt?’ dacht Alan verontwaardigt. ‘Verwerken en doorgaan? Wat heeft een gast als Dean meegemaakt om zoiets te durven zeggen? Heeft zijn vriendin het soms uitgemaakt?’ Natuurlijk zei Alan niks, ook al frustreerde de woorden van Dean hem. Alan kon het niet geloven dat Dean er zo nuchter over deed. Als het verleden maakte tot wie hij was, was Alan liever iemand anders geweest. Maar natuurlijk durfde hij dit alles niet hardop te zeggen. Hij bleef daar maar zitten als een derde wiel.

beterschap! voor als je nog niet helemaal fit bent..
____

Het was duidelijk dat Dean Maya wilde opvrolijken. "Ik wil graag kunnen zeggen: Ik weet hoe je je voelt, alleen kan ik dat niet. Het enige wat je moet onthouden is dat de aanhouder wint. Opgeven, jezelf verliezen of de handdoek in de ring gooien is geen optie. Doorgaan." de man nam een slok van zijn drinken. "En het verleden maakt je tot wie je bent. Vergeten is een te groot woord vind ik. Verwerken en doorgaan."
"Je mag blij zijn dat je niet kan zeggen dat je weet hoe het voelt. En natuurlijk heeft het me gevormd tot wie ik nu ben, maar sommige dingen wil je je niet kunnen herinneren, echt niet." Maya zag aan Alan dat hij het niet helemaal eens was met de opmerking van Dean. Blijkbaar hoort er bij Alan ook een verhaal.
Maya was blij dat Grey haar wou helpen met graffiti. Dat verbeterde haar humeur ook weer.
"Zeg Alan, wat heb jij eigenlijk voor keuze vakken gekozen? Misschien hebben we wel een aantal vakken samen. " Zei ze met een opgewekte toon, om ook Alan te betrekken in het gesprek. "of een aantal magische vakken in ieder geval" voegde ze er zachtjes aan toe.

Even later kwam er een man in pak naar de tafel toegelopen. Hij was lang en een beetje stevig rond zijn middel. Hij zag er uit alsof hij bijna 50 jaar was. Toen hij dichterbij kwam zei hij met een heel vrolijke stem. " Maya, mijn engel! Dat is een tijd geleden." Hij liep naar haar toe en gaf haar een dikke knuffel toen ze opstond om hem te begroeten. "Hoe is het met jou? En met Vex?" Hij keek naar de jongens aan de tafel. Met een vrolijke knipoog vervolgde hij : " En wie heb je meegenomen?" Maya was ontsnapt uit de knuffel van de man. "Met mij gaat het goed, heb nu mijn eigen appartement. En Vex heeft het ook wel naar zijn zin hier in de binnenstad." Ze draaide zich naar de jongens toe : " Jongens dit is Renzo Piano, de architect van dit gebouw, en eigenaar van de hoogste etage... Renzo dit zijn Alan " Maya wees de jongen aan " En Grey" ze wees naar de andere jongen. Ze gebruikte zijn achternaam, daar had hij zich immers ook mee voorgesteld in de bus. tegen de man zei ze: "Dit zijn medestudenten op de universiteit."

Hij merkte duidelijk dat Alan de opmerking van Dean niet zag zitten. "Alan als je wat te zeggen hebt, zeg het gewoon. Je expressie verteld boekdelen." Hij keek de jongen met een confronterende blik aan. "Heb eens de ballen om voor je mening uit te komen." Dit keer klonk Dean niet al te vriendelijk. Als mensen een oordeel over hem hadden of ergens niet mee eens waren, gewoon tegen hem zeggen. Hier kon hij dus slecht tegen.
Bij de woorden van Maya nam Dean nog een slok. "Ben ik mee eens." Dean wilde het niet herinneren hoe vaak zijn moeder met de ambulance werd opgehaald toen zijn vader de controle verloor. Dat ze soms operaties heeft moeten ondergaan voor zijn geweld. Dean kon op dat moment als een hopeloos jongetje alleen maar toekijken.

Hij bekeek de man die kwam aangelopen. Dit was nu een voorbeeld hoe Dean niet wilde worden als hij ouder werd. Je kon nog steeds een beetje trainer. Hij had wel respect voor de man toen Maya vertelde dat hij de architect was. "Mooi ontwerp tot werkelijkheid getoverd." Complimenteerde Dean de man. Hij wilde Maya bedanken toen ze hem alleen voorstelde met zijn achternaam. Ze had er nog aan gedacht.

Stilletjes vervloekte Alan zichzelf. Hij was nooit goed geweest in het verbergen van zijn emoties. Dean klonk intussen niet zo vriendelijk als voorheen, wat Alans humeur niet bevorderde. Alan deed zijn mond open om iets te zeggen, maar sloot hem weer snel. ‘Wat kan ik zeggen,’ dacht hij bij zichzelf. ‘Het maakt niet uit wat ik doe, hij zal me straks toch uitlachen.’
Alan keek Maya aan toen ze hem de vragen stelde. “Uuhmm..” begon Alan. “Ik heb me ingeschreven voor alle kunstvakken op Silverwood. Dat is toch het enige wat ik kan.”

Op dat moment kwam er een man binnen die heel vrolijk tegen Maya reageerde. Toen hij hoorde dat de man een architect was, lichtten Alans ogen op. “Echt waar?” vroeg hij verwonderlijk. “Wat voor skelet heb je gebruikt? Hoe ben je op het design gekomen? Waarom is er een restaurant op de 50ste verdieping?” Alan had zoveel vragen voor de man, dat hij niet wist waar hij moest beginnen.

Maya zag dat het humeur van Alan was verslechterd door de opmerkingen van Dean. Zelf vond ze het ook niet fijn klinken zoals Dean het had gezegd. Maar zich ermee bemoeien deed ze maar niet, waarschijnlijk zou ze het erger maken als ze er meer aandacht aan zou besteden, en dat wilde ze juist niet. Alan wilde wat zeggen, maar bedacht zich duidelijk want hij sluitte zijn mond weer. Op haar vraag antwoordde Alan wel weer gewoon. Hij had zich ingeschreven voor alle kunstvakken. "gaaf, dan hebben we in ieder geval een aantal lessen samen. Ik doe tekenen en kunst en magie. dus waarschijnlijk hebben we die lessen samen. En ik ben er van overtuigd dat je meer kan dan alleen kunstvakken." Dat laatste voegde ze eraan toe om hem een beetje op te beuren.

Nadat ze Alan en Grey aan Renzo had voorgesteld kwam er een stormvloed van vragen uit de mond van Alan. Maya zag dat zijn ogen gingen twinkelen. blijkbaar vond het het interessant om te weten hoe hij tot zijn ontwerp was gekomen. Ergens had ze het van Alan wel verwacht dat hij het zou waarderen, hij deed immers een studie waarbij ontwerpen en constructie centraal staat. Dean had Renzo ook een compliment gegeven.
Renzo was voorgesteld aan de jongens en hoorde hen aan. De jongen die Grey heette had een rustig compliment gegeven, maar bij de andere jongen was het net alsof er een bom met vragen ontplofte. Renzo moest lachen. Tegen Alan zei hij: "Ik heb op mijn kantoor de originele blauwdrukken nog van het gebouw, mocht je ze willen zien. Hij nodigde het trio uit: "Als jullie klaar zijn met eten kan ik het laten zien, mijn kantoor is op de bovenste verdieping."

Dean rees zijn wenkbrauw omhoog om Alan met een sceptische blik aan te kijken. "Dan schenk nooit meer zo'n blik als je niet mans genoeg bent." En hiermee had Dean alles gezegd. Alan moest nu echt oppassen want je wilde Dean niet irriteren. Hij hoorde hoe Alan Maya haar vraag beantwoordde. De man keek hun af en toe eens aan. Hij was nog steeds met zijn broodje bezig.
Toen Renzo zich had voorgesteld kwam Alan met een stormvloed van vragen. Hij vond dat wel grappig. Hierin durfde de jongen wel zichzelf te zijn. Waarom deed hij dit nu niet vaker? Gewoon vragen stellen en bijvoorbeeld zeggen wat op je hart ligt? Zonde dat Alan dat niet deed.

‘Wacht maar,’ dacht Alan toen hij Dean aanhoorde. ‘Dacht je echt dat de kruisboog het ergste is wat ik kan bedenken?’ Zijn humeur fleurde een beetje op toen hij hoorde dat hij en Maya een aantal vakken samen hadden. “Die heb ik ook,” zei hij met een klein lachje. Zijn gezicht werd helemaal rood toen Maya hem de compliment gaf.
Alan vergat alles wat er daarnet was gebeurt met Dean toen Renzo hem aanbood om de blauwdrukken te bekijken. Hij lachte als een klein kind dat net nieuw speelgoed had gekregen. “Waar wachten we dan nog op,” zei hij enthousiast. “Laten we direct naar boven gaan.”

Maya zag dat Alan bijna meteen op wilde springen om naar boven te gaan. “Waar wachten we dan nog op,” zei hij enthousiast. “Laten we direct naar boven gaan.” Zelf had Maya haar brood al wel op, maar haar thee nog niet. Dus ze dronk de laatste slokken uit haar kopje. Het was bijna een anderhalf jaar geleden dat ze het uitzicht had gezien, en toen had ze minder oog gehad voor de schoonheid van de stad. Dus ook zij wilde het uitzicht wel weer eens zien. Misschien kon ze ook wel foto's maken om het later na te kunnen tekenen. Ze kon wel snel schetsen, maar dan werden haar tekeningen lang niet zo realistisch als ze had gewild. Als ze eerst een foto maakte kon ze alle kleine details natekenen.
"Ik ben er ook klaar voor" verklaarde ze toen ze haar lege theekopje plaatste op tafel. Ze keek Dean aan, ze hoopte dat hij weer wat vrolijker zou reageren, ze hield er niet van als mensen narrig deden. "Grey, ben je er klaar voor het mooiste uitzicht van Londen te zien?"

Dean had nu ook zijn broodje op. Hij begon ook op een vlugger tempo zijn drank op te drinken. Dan konden ze voor Alan zo snel mogelijk naar boven. Hij veegde netjes met een servet zijn mond schoon. Niet dat het vies was. Het was altijd zijn eigen denkbeeld dat dat dacht. Hij keek naar Maya. "Uiteraard. Daar ben ik namelijk ook voor gekomen." Zijn vingers begonnen al te tintelen bij het idee om dit schetsend vast te gaan leggen. Waarschijnlijk zou dit langer duren. Misschien een kwartiertje? Want hij wilde geen enkel detail missen.

Voor Alan kon het echt niet beter worden dan dit. Hij kreeg de blauwdrukken te zien van 1 van de meest bekende gebouwen van Londen. Alan stond al bij de lift voordat zijn vrienden er waren. Hij besloot toch om deze mensen zijn vrienden te noemen. Wie anders zouden met hem om zullen gaan. “Schiet op,” zei Alan tegen hen terwijl hij naast de lift stond te springen van opwinding.

Maya liep rustig naar de lift. Alan liep als een klein jongetje te stuiteren. Gelukkig was het niet druk in de lift.
Toen Renzo de lift in stapte drukte hij op het knopje van de 72ste verdieping. Op een display verscheen een verzoek om authentificatie. "Anders kan iedereen zomaar mijn kantoor binnen komen" zei Renzo glimlachend terwijl hij een code invoerde op de display.

Toen ze eenmaal boven waren keek Maya haar ogen uit, ze was hier al vaker geweest, maar het uitzicht bleef zo indrukwekkend. Het kantoor van Renzo besloeg de hele etage. . Aan alle kanten is er glas. Op een van de hoeken van het gebouw waren zelfs twee openslaande deuren en een balkon. Er was een groot bureau en er staan een aantal tekentafels. Op de tekentafels hangen verschillende ontwerpen (sommigen duidelijk al af en andere niet). Er staan ook twee banken in het kantoor met daartussen een salontafel. Hier hield de man regelmatig gesprekken met zijn cliënten.

Maya liep eigenlijk meteen richting het balkon, vanaf daar had je namelijk het mooiste uitzicht op de rivier de Theems en alle iconische gebouwen er om heen. Ze pakte haar camera en liep naar buiten om daar een heleboel foto's te schieten. Omdat ze zo op het uitzicht focuste lette ze niet meer op de jongens.
Toen Renzo de deur van de lift uitliep zag hij Maya meteen naar het balkon toe lopen. Zijn gezichtsuitdrukking was bezorgd. Hij draaide zich om naar de jongens. "Houd die meid alsjeblieft in de gaten, de vorige keer dat ze hier was probeerde ze te springen."

Dean vond het leuk om Alan zo vrolijk te zien. De jongen had echt interesse in dit soort dingen. De vrolijkheid van hem werkte aanstekelijk. De irritatie van Dean was volledig weg. De man kwam aangelopen op een snel tempo. "Ik kom, ik kom!" Hij grijnsde.
De man keek hoe Renzo de verdieping met een codering had afgeschermd. Dat was wel slim. Zo kreeg je niet telkens vreemde op je eigen afdeling. Veiligheid voor alles. Het duurde even maar het was het wachten waard. Dean wist niet waar hij naartoe moest kijken.

Toen ze eenmaal boven waren keek Maya haar ogen uit, ze was hier al vaker geweest, maar het uitzicht bleef zo indrukwekkend. Het kantoor van Renzo besloeg de hele etage. . Aan alle kanten is er glas. Op een van de hoeken van het gebouw waren zelfs twee openslaande deuren en een balkon. Er was een groot bureau en er staan een aantal tekentafels. Op de tekentafels hangen verschillende ontwerpen (sommigen duidelijk al af en andere niet). Er staan ook twee banken in het kantoor met daartussen een salontafel. Hier hield de man regelmatig gesprekken met zijn cliënten.

Stiekem wilde hij de ontwerpen bekijken alleen wist die niet of dat was toegestaan. Dus blij besloot Maya te volgen naar het balkon. Daar was vast het beste uitzicht. Dean haalde zijn schetsboek uit zijn tas en liep het balkon op. Hij moest eerst de omgeving tot zich opnemen. Realiseren dat dit echt was. Het leek allemaal uit een film. Nooit had de man gedacht om zo iets te zien. Toen Renzo sprak keek Dean verrassend op. Meende de man dat serieus? Heel even keek Dean Alan. Moesten ze er iets van zeggen? Dean volgde Maya maar gauw. "Wauw Maya. Ziet prachtig uit hier! Bedankt dat je ons hier naartoe heb gebracht."