Big Ben....

"Dit klinkt nu werkelijk gezellig." Dean meende het oprecht ook al kon de zins opbouw vrij sarcastisch aan horen. Dean wist niet vaak de juiste woorden te zeggen. Hij keek uit het raam, ging nu fatsoenlijk zitten en sloot zijn ogen. "Maken jullie mij wakker als we er zijn?"

Maya hoorde de enthousiaste reacties van de jongens. Okey gezellig! Nu nog kijken wat leuke locaties zijn... Ik zal ze zo meteen wel vragen wat voor dingen ze willen zien. Ze zag dat Grey goed ging zitten om te gaan slapen. "Welterusten" zei ze nog tegen Grey, "en natuurlijk geven we het aan als we er zijn"
Maya keek Alan aan "Dus wat doe jij behalve kruisbogen maken? " zei ze om een gesprekje te beginnen.

Dean ging slapen, iets wat Alan ook wel wilde doen. Als hij niet wagenziek was geweest, had hij dat ook gedaan. "Dus," zei Maya tegen hem. Alan schrok van haar. "Wat doe jij, behalve kruisbogen maken." Alans ogen werden groter, wat onmogelijk leek met zijn bril dat zijn ogen al groot liet lijken. "Ik?" vroeg hij. "Uuhhmm..." Alan was niet zo goed in praten. Zeker niet tegen meisjes. "Ik studeer voor technische ingenieur, dus ik maak veel dingen." Ondertussen was de bus over een hobbelige weg aan het rijden. Alan duwde zich in zijn stoel en begon met zweten. Hij vond deze weg totaal niks. Gelukkig waren ze snel op bestemming. Alan rende de bus uit om zijn maaginhoud te legen.

"Ik?" vroeg hij. "Uuhhmm... Ik studeer voor technische ingenieur, dus ik maak veel dingen." Maya vond het wel interessant, ze wilde er wel verder op doorgaan maar zag dat Alan een beetje groen begon te zien, blijkbaar kon hij niet goed tegen deze hobbelweg. Maya besloot maar niet verder te kletsen.... Ze pakte haar eastpak en begon met een watervaste stift op een leeg stukje tas te tekenen. Er was alleen nog maar ruimte aan de zijkant van haar tas. hij zag er nu ongeveer zo uit:

plaatje:

Als de tas helemaal vol getekend was was het tijd om een nieuwe tas te halen, Ze tekende namelijk om de tijd te verdrijven.

Toen de bus stopte zag ze Alan naar buiten rennen. Ze keek naar Grey, hij lag nog steeds te slapen. Ze stond op en tikte hem zachtjes aan: "wakker worden, we zijn er."

I see it´s my turn.
sorry! zag het te laat
---
Dean opende langzaam zijn ogen toen hij een stem tegen hem hoorde praten. Zijn donkere ogen ontmoette de lichte ogen van de dame die naast Alan had gezeten. Hij rekte zich uit en glimlachte. Hij pakte uit zijn kontzak een pakje kauwgom en deed er gelijk twee in zijn mond. Hij bood natuurlijk ook Maya kauwgom aan. Dean wilde namelijk van zijn slaap smaak af. "Waar is Alan?" Hij keek even opzij, maar zag de jongen nergens. Was dat watje nu echt weggerend? Waarvoor? Hij had toch al gezegd dat die Alan niets zou doen? Of moest hij even naar het toilet omdat hij nooit naast een meisje heeft gezeten?

Alan had net op tijd een prullenbak kunnen vinden. Het was nooit fijn als dit gebeurde, maar Alan was er gewend aan geraakt. Al van kleins af aan werd werd hij misselijk van auto's. Hij had nu geluk dat zijn ontbijt in 1 keer eruit kwam en dat hij niet door bleef gaan.
Hij pakte een zakdoek uit zijn tas en veegde zijn mond af. 'Die zakdoek kan ik nu ook weggooien,' dacht Alan en deed dit. Uit zijn tas pakte hij ook een rol pepermunt en deed er een aantal in zijn mond. De rest van de rol wilde hij delen met Maya en Dean, omdat ze hem als een normaal mens behandelden.
Pas toen zag Alan waar ze waren. De Big Ben. Alan kijk zijn ogen uit en staarde geruime tijd met open mond naar het gebouw.

Maya zag Grey langzaam wakker worden. Als hij slaapt ziet hij er zo ontspannen uit Ze zag hoe zijn donkere ogen zich langzaam opende.
De man pakte meteen wat kauwgom en bood Maya ook aan "Sure, why not? " Ze wilde het risico ook niet lopen dat iemand haar adem vond stinken. "Waar is Alan?" vroeg Grey. " Hij is net naar buiten gerend, hij kan volgens mij niet heel goed tegen hobbelige wegen" Maya keek de bus rond, De meesten liepen al naar buiten. "zullen we ook maar eens naar buiten gaan, kunnen we de beroemde klokkentoren eens zien" Zonder echt op een antwoord te wachten griste ze haar tas mee en liep alvast naar buiten.

Nu begreep Dean het. De jongen was wagenziek. Arme jongen. Het zat hem duidelijk niet mee. “Goed idee.” Hij volgde haar voorbeeld en stond op. Hij pakte zijn rugzak en gooide het over zijn schouder. Hij bekeek haar stoere rugzak. “Stoere rugzak.” Hij vond dat hij dat wel mocht zeggen. Toen ze naar buiten liepen zag je gelijk de Big Ben. Dean zijn mond viel letterlijk open die hij gelijk weer sloot. Wat een schoonheid. De foto’s op internet zijn niets vergeleken met dit. Dit moet ik echt vastleggen. Dean haalde een tekenblok uit zijn rugzak, een potlood en begon gelijk als een gek te schetsen. 5 minuutjes had hij de schets vast af. Na 5 minuten bekeek hij het resultaat. Het leek er precies op. Dit ging hij zo spuiten op de deur van zijn kamer. Aidan zou dat vast ook helemaal geweldig vinden. “En Maya, wat vind je ervan?” Ondertussen keek Dean rond en zag Alan verderop staan. “Alan!” Hij wuifde dat de jongen hier naartoe moest komen. Dadelijk raakte de gast nog verdwaald ook nog.

Alan stond nog steeds met open mond naar de Big Ben te kijken toen hij zijn naam hoorde. Hij draaide zich vlug om om te kijken waar de stemmen vandaan kwamen. Maar terwijl hij dat deed, vlogen de pepermuntjes uit zijn mond. Vlug pakte Alan nieuwe pepermuntjes, stopte ze in zijn mond en deed alsof er niks was gebeurd. Met rode oren liep hij terug naar Maya en Dean. "Dank je dat jullie op me wachten," zei hij.

Toen Maya naar buiten liep zag ze alle leerlingen vol verwondering kijken naar de toren. Zelf was ze minder onder de indruk, ze had hem al zo vaak gezien. Het was erg leuk om alle gezichten te zien van de studenten. Ze zag dat Grey een tekenblok pakte en begon te tekenen. Maya pakte zelf haar camera en begon foto's te maken van alle studenten en toeristen. Ze had ze tenminste weer nieuwe portretten om na te tekenen. Stiekem nam ze ook een foto van de tekenende Grey. Daarna stopte ze met foto's maken en hoorde Grey vragen wat ze ervan vond. "waarvan?" antwoordde ze met een glimlach, "Van de toren of van je gave schets?"
Ze had in de drukte Alan nog niet gezien, maar Grey gelukkig wel want hij riep hem. Al snel zag ze Alan aan komen lopen "Dank je dat jullie op me wachten." Dacht die jongen echt dat ze hem achter zou laten? ze hadden toch gezegd dat ze de jongens mee zou nemen naar een aantal plekken?
" Voel je je al weer wat beter? " vroeg ze snel.
Ze keek beide jongens aan: "als jullie op dit uitzicht uitgekeken zijn, weet ik nog wel een plek waar je over heel Londen kan kijken. En ik bedoel niet de Londen-Eye, daar sta je zolang voor in de rij... " Ze wees naar de toren die verderop stond

plaatje:

"Dat is the shard, en Het is normaal niet toegankelijk voor toeristen, maar ik ken een manier om daar in het hoogste kantoor te komen. Het uitzicht is geweldig!"

Dean zijn mondhoeken gingen iets omhoog toen Maya iets zei over zijn schets. Hij kreeg een compliment. Dean vond het heerlijk als zijn ego werd gestreeld. “Ik bedoelde de toren.” Hij stopte zijn schetsboek weer terug in zijn rugzak. Hij keek op toen Alan kwam. Hij klopte de jongen op zijn schouder. Misschien voor de jongen iets te hard. Alan moest een vent worden dus dit was goed voor hem. “Geen probleem.” Dean hoorde het voorstel van Maya. Hij keek de richting uit waar zij naartoe wees. Het zou gaaf zijn om daar boven te komen. Echter leek het een kantoorgebouw. Hoe konden ze daar nu binnen komen zonder geldige reden? Zijn vraag werd al snel beantwoordt. “I’m in.” Dean hield wel van spanning en iets doen wat tegen de regels was. Hij was eens benieuwd hoe die Alan knul hierop zou reageren.

Alan knikte alleen toen Maya hem vroeg of het beter ging. Dean stond er ook en gaf hem een stomp tegen zijn schouder. Hoewel het een vriendschappelijke stomp was, en dat wist Alan, hij moest een paar stappen opzij doen om toch in evenwicht te blijven. Hij wreef over zijn pijnlijke schouder terwijl hij naar het voorstel van Maya luisterde. Zijn ogen werden groot. "Echt?" vroeg hij met een hoge stem. Alan schraapte zijn keel en probeerde het nog eens. "Echt?" Dit keer klonk het normaal. "Hoeben je dat van plan te gaan doen? Ze zullen ons vast niet zomaar binnen laten en ik ga niet weer een liftpaneel omschakelen."

De jongens luisterde beiden naar haar voorstel. Grey keek alsof hij er echt wel in zin had. Alan daar in tegen leek wat minder enthousiast "Hoe ben je dat van plan te gaan doen? Ze zullen ons vast niet zomaar binnen laten en ik ga niet weer een liftpaneel omschakelen." Maya had al wel een plan om binnen te komen, het was niet heel lastig. Ze was opgevoed tussen veel succesvolle zakenlui en kende ook de eigenaar van het bovenste kantoor. De man was een goede vriend geweest van haar ouders. Hij had haar na het ongeluk ook benaderd en aangegeven dat hij zou doen wat hij kon als ze eens hulp nodig had. Misschien was het eens tijd om hem aan die belofte te houden.
Om Alan gerust te stellen zei ze "Je hoeft geen liftpaneel om te schakelen, laat me alleen even praten met de receptioniste en het is zo geregeld." Misschien kan ik zelfs regelen dat we in een van de restaurants in het gebouw wat fatsoenlijks kunnen lunchen of zo... Ze keek nog eens naar Alan "Hoe bedoel je 'Ik ga niet WEER een liftpaneel omschakelen'?"
Tegen beide jongens zei ze: we hebben twee ehhh drie manieren om bij de shard te komen. We kunnen lopen, met de metro gaan of met een bus. Wat heeft jullie voorkeur? Met de metro is het snelst, maar je ziet naast de metrostations niet heel veel. De bussen duren iets langer, maar je ziet meer dan de metro en lopend ben je nog langer onderweg, maar heb je meer tijd om dingen te bekijken." Ik hoop zo dat ze niet voor lopen kiezen... Maya probeerde haar gezicht niet te laten verraden wat haar favoriete optie was, het was nu de keus aan de jongens, die hadden de stad nog nooit gezien... Ze had de optie met het lopen expres voor het laatst bewaard. Ze ging het liefst met de bussen, ze reden vaak en je kon het drukke stadsleven zien. Daarnaast moest je bij de metro vaak in een volle lift zitten of trappen op en af... Als ze dat te vaak deed werkte haar been niet echt meer mee. Maya kon wel een dag op haar been lopen, als ze maar af en toe even ging zitten en rust nam. Trappen op en af waren niet haar hobby, het duurde lang en op die momenten zag je heel duidelijk dat ze anders liep dan de meeste mensen. Op die momenten keken mensen haar vaak aan en daar voelt ze zich echt niet prettig bij.

Dean keek verrast op bij de woorden van de jongen. Wanneer had hij dat dan gedaan? Dean knikte met goedkeuring naar de jongeman. Dean was niet bepaald een prater, maar hij begon Alan toch wel stoer te vinden. Alleen vroeg die zich af of mensen hem niet daartoe hadden gedwongen? Dat was uiteraard een heel ander verhaal. Dat was zelfs een beetje zielig voor Alan. Echter stelde Maya de vraag die Dean niet deed. Het was fijn dat ze met zen 3en waren. Dan hoefde hij niet alles te vragen of zoveel te spreken.

De man luisterde aandachtig naar haar woorden. "Ik hoef niet meer zoveel te zien. Ik kwam voor de Big Ben." De man haalde zijn schouders op. Zijn ogen waren gericht op Alan. Hij mocht beslissen. Als die maar niet voor lopen koos. Daar had Dean echt geen bok in. Bus of metro maakte hem in principe niets uit.

Alan werd rood toen Maya hem vroeg over de lift. "Uuhhmm..." begon hij. "Dat is iets waar ik niet over wil praten. Ik ben behoorlijk in de problemen gekomen daardoor." Alan keek beschamend naar de grond en hij wreef met over zijn elleboog. Hij dacht aan de gebroken arm die hij door de stunt met de lift heeft gekregen van zijn vader.
Maya stelde 3 opties voor om bij de shard te komen. "Niet met de bus!" zei Alan direct. Hoewel zijn maag leeg was, voelde hij zich nog steeds niet 100 procent. Toen Dean zei dat hij niet wilde lopen, was de keuze snel gemaakt.

Maya wees de jongens naar het dichtstbijzijnde metrostation ze moesten een keer overstappen naar een andere lijn. Verder was de reis niet heel speciaal. Ze konden alle keren met de lift en die was niet eens heel bezopen druk. Ze kwamen na een klein kwartier aan bij het enorm hoge gebouw. Ze had aan de jongens verteld dat het een gebouw was met meerdere functies. Er zat een hotel in, een aantal restaurants, maar in het bovenste gedeelte van het gebouw was het allemaal kantoren van belangrijke zakenlui. Toen het geopend werd was het het hoogste gebouw van Europa en op de wereldranglijst van het nr. 44 op de lijst met langste gebouwen.

Toen ze aankwamen in de centrale hal draaide maya zich naar de jongens "Als ik even met de receptioniste mag kletsen, kunnen we zo wel naar boven" Ze liep naar de receptioniste en kwam 2 minuten later terug bij de jongens. "We kunnen nu naar de 50ste verdieping, daar kunnen we lunchen op koste van de CEO. En daarna kunnen we naar de hoogste verdieping, nr. 72, om het uitzicht te bewonderen"

Maya wees de hun naar het dichtstbijzijnde metrostation ze moesten een keer overstappen naar een andere lijn. Ze konden vaker met de lift en die was niet eens heel druk. Wat Dean wel fijn vond. Hun kwamen na een klein kwartier aan bij het enorm hoge gebouw. Maya had aan de heren verteld dat het een gebouw was met meerdere functies. Er zat een hotel in, een aantal restaurants, maar in het bovenste gedeelte van het gebouw was het allemaal kantoren van belangrijke zakenlui. Toen het geopend werd was het het hoogste gebouw van Europa en op de wereldranglijst van het nr. 44 op de lijst met langste gebouwen. Wat een informatie om te verwerken en grappig om te zien hoe Maya dat allemaal wist.

"Is goed." Dean leunde tegen de muur wachtend tot Maya terug kwam. "Nice! Alan, geen last van hoogtevrees?"

Gelukkig was het rustig tijdens hun rit met de metro en in de liften, anders had de reis nog langer geduurd. Alan had vaak de pech om tegen iedereen aan te lopen als het druk was en zou vaak genoeg omver zijn gelopen. Alan floot even toen hij de Shard zag. Dit was wel een ontwerp dat hij zelf wilde gaan bouwen ooit. Of misschien zelf iets ontwerpen wat nog adembenemender was dan dit gebouw.
"De 50ste verdieping?" vroeg Alan met een hoge stem. "Hoogtevrees? Ik had er geen last van, tot je er over begon." Zijn ademhaling ging sneller, terwijl Alan alle verschrikkelijke scenario's bedacht wat er zou kunnen gebeuren als ze zo hoog waren.

Maya zag de verschrikte blik van Alan toen Grey over hoogtevrees begon. Ze slaakte een diepe zucht en keek naar Grey "Je moest het vragen he?"
Daarna legde ze een hand op Alans schouder om hem gerust te stellen "Wees niet bang, Het zou niet toegankelijk zijn als er geen uitgebreide veiligheidsonderzoeken waren geweest, en Dit gebouw is absoluut veilig verklaard. Maar als je het liever hebt zorgen we voor een plekje waarbij je niet meteen naar buiten kijkt." Daarna haalde ze haar hand van zijn schouder, want ze vermoedde dat hij het niet fijn vond als ze die liet liggen. Daarna keek ze weer met een grote glimlach naar beide jongens "Als jullie er klaar voor zijn kunnen we die kant op"

Dean keek naar Maya met onschuldige, donkere ogen. Het leek alsof hij net zei: "Wat bedoel je Maya? Ik weet niet waar je het over hebt." Met uiteraard zijn plagende glimlach wist die zeker wat hij had gedaan. Dean sloeg met zijn hand op de schouder van Alan. "Niet te soft voor hem zijn. Alan. Je hebt meer kans om te sterven als je op de stoep loopt dan in dit gebouw. Nu kun je tenminste niet onderschept worden door een auto." De man haalde simpel zijn schouders op en liep de kant op waar Maya naar toe had gewezen.

Dit keer was Alan erop voorbereid toen Dean hem op de schouder klopte. Hij bleef gewoon staan, zonder te vallen. "De stoep gevaarlijker?" vroeg Alan met groter wordende ogen. Als hij niet beter zou weten, zou hij nu een astma aanval krijgen. Dat was gelukkig iets waar hij geen last van had, astma. "Er zijn anders wel meer ongelukken bij mensen thuis gebeurd dan ergens anders," zei hij, terwijl hij zijn zenuwen de baas probeerde te worden. "Gelukkig zijn we nu niet thuis." Alan probeerde te lachen, wat mislukte, terwijl hij Maya volgde naar de lift.

Toen het trio op de 50ste verdieping aan kwamen werden ze opgewacht bij de lift door een ober. "Miss di Angelic?" vroeg hij. Toen Maya knikte vroeg de ober "Mag ik u begeleiden naar uw tafel?" Weer knikte ze en met een keurig brits accent vroeg ze "Heeft u een tafel waarbij we niet direct aan het raam zitten?" Dat scheelt misschien iets voor Alan. De ober begeleidde het stel naar een duur uitziende restaurantzaal. Aan de verschillende tafeltjes zaten een paar mensen, de meesten Duidelijk in net pak en goed verzorgd. Dit voelde voor Maya als vanouds, vroeger was ze vaak op dit soort locaties voor (zaken)diners met haar ouders. Ze vond het leuk om op dit soort locaties te komen, zo zag je nog eens nieuwe dingen. Ze had het overigens niet altijd fijn gevonden om zich aan alle etiquette te houden, maar had dit wel gedaan. Ze was immers zo opgevoed.

fotoo!!:

Er werd hen een tafel aangeboden in de zaal niet recht naast het raam, maar als je naar buiten wilde kijken kun je makkelijk Londen overzien. Er werden menukaarten voor het drietal neergelegd en gevraagd of zij iets wilde drinken. "Doe mij maar een kop thee" Ze liet de jongens zelf bestellen.

"Och Alan. Er is niets mis met de dood. Als het gebeurd gebeurd het. Shit happens." Dean vond de dood alles behalve eng. Als hij een ongeluk zou hebben en hij stierf, dan was zijn tijd gewoon gekomen. Dean wilde graag een tafeltje aan het raam, maar voor Alan konden ze dat beter niet doen. Dadelijk moest die weer naar de wc of viel die dadelijk nog flauw. Het zag er schitterend uit deze plek. Hij deed netjes voor Maya de stoel naar achteren en schoof het weer aan toen zij zat. Hij ging tegenover haar zitten en keek een beetje rond. Dean vond het echt prachtig hier. Dadelijk zou die eens goed uit het raam kijken. Hij wilde het uitzicht vastleggen. "Doe mij maar een fanta, de echte graag." Hij hield niet van Sisi of andere neppe merken.

Alan deed alsof hij Dean niet had gehoord, maar hij dacht wel de hele tijd aan zijn woorden. ‘De dood stelt niks voor. Interessante hypothese...’ Maya had een tafel in het midden van de eetzaal uitgezocht en zij en Dean gingen daar zitten. Alan wilde eerst iets anders doen. Hij liep naar de rand van de zaal en keek door het glas naar buiten. Dat had hij niet moeten doen. Hij werd direct draaierig toen hij naar beneden keek. Snel ging Alan naar de tafel. Met een ietwat groen gezicht ging hij bij de anderen zitten. “Ik wil graag...” zei Alan met een bibberende stem. “Ik wil graag een Fristi.”

Toen ze bij hun tafel aan waren gekomen had Grey als een echte gentleman haar een stoel aangeboden. Hij was daarna tegenover haar gaan zitten. Hij bestelde een 'echte' Fanta. Terwijl Alan naar het raam ging om te kijken naar buiten. Als dat maar goed gaat... Al snel zag ze hem terug lopen naar de tafel, een tikkeltje groen. Hij bestelde een fristi bij de ober.
Toen de ober weg was bekeek Maya de menukaart, voor de lunch was er zo veel keuze... Je had verschillende warme en koude gerechten, soepen, salades enz. Gelukkig ook een grote keuze in belegde broodjes. Ze had haar favoriet al zien staan, een Italiaanse bol met brie,komkommer, walnoten en honing. Ze klapte haar menu kaart dicht en keek naar de jongens. "Kunnen jullie al een keuze maken?"