Big Ben....

Maya hoorde de opmerkingen van Dean tegen Alan. Nu klinkt hij wel sociaal, waarom was hij dan in het restaurant zo'n zak? dacht Maya, maar ze was al blij dat de jongens normaal deden tegen elkaar. Alan zei dat het hem niet uitmaakte dat ze hem met deze informatie belast had. Maya had al wel aan de jongen gezien dat het hem veel gedaan had, maar besloot hier niets over te zeggen. Dean verontschuldigde zich dat ze het aan hen had moeten vertellen. Maar hoe moest ze daar nu op reageren? Ze vond het niet de schuld van de jongens dat ze het had verteld, Renzo had de jongens opgezadeld met een deel van de informatie, en uiteindelijk was het haar keuze geweest om uitleg te geven. Omdat ze zelf van mening was dat de jongens meer informatie verdiende. Ik zal Renzo binnenkort nog wel vertellen wat ik van zijn actie vond. Ze ging het hem nu niet vertellen, waar anderen bij waren, maar eigenlijk was ze best boos op hem, hoewel ze haar best deed om het niet te laten zien.
Maya zag dat Alan een stootje probeerde te geven aan Dean, maar toen hij zijn hand terugtrok keek hij met een grimas naar zijn pijnlijke vinger. eigenlijk is t best een onhandige kluns. Terwijl hij zijn vinger masseerde verontschuldigde hij zich omdat hij haar de shard niet had kunnen geven. Om eerlijk te zijn wist Maya ook niet wat ze ermee had gemoeten, ze had hem niet mee kunnen nemen in haar tas. maar ze vond het wel jammer voor al het werk wat hij eraan had besteed. " Ik hoor geen gegil of een sirene, dus het zal wel niet op iemand terecht zijn gekomen." antwoordde Maya droogjes.
Ze wist even niet meer wat ze moest doen, of hoe ze verder moest reageren. eigenlijk wilde ze liever ergens anders naartoe. Ze had nog geen locatie bedacht, maar wou het liefst niet hier blijven. "Grey, wou jij nog verder schetsen? " vroeg ze opgewekt "Of ben je klaar om meer van Londen te zien?" bij de laatste opmerking keek ze ook naar Alan, zijn mening telde ook mee. Ook al was het een timide gozer.

Dean begon zachtjes te lachen.
"Inderdaad. Anders hadden we het nu wel gehoord. Dan was iemand gelijk afgevoerd." Zo'n shark kwam hard aan van zo'n hoogte. "Wel zonde dat we de shark nu niet goed gezien hebben. Misschien hebben we geluk en is die nog heel." Ook al geloofde Dean zijn eigen woorden niet.
Bij de vraag van Maya keek Dean naar zijn schets. "Ik ben wel klaar" Hij stopte zijn schetsboek weg in de rugzak. "Ik ben er klaar voor om London in al zijn glorie te gaan bekijken"

Het verbaasde Alan dat Maya ook naar hem keek toen ze vroeg of ze verder konden. Alan knikte alleen maar. Wat kon hij zeggen? Hij had het verpest. Het was zijn schuld dat Maya moest vertellen over haar verleden en het was zijn schuld dat ze zo snel naar boven gingen. 'Nu ga ik het beter doen,' dacht hij bij zichzelf. "Waar willen jullie dan heen?" vroeg Alan aan beide mensen.

Dean gaf aan dat hij ook wel verder wilde door Londen. Hij ruimde zijn tekenspullen weer op in zijn tas. Gelukkig, ze was niet de enige die niet hier hoefde te blijven. Ook Alan leek wel verder te willen gaan. Opgelucht haalde Maya adem, met Renzo zou ze later afrekenen. "Mij maakt het niet heel erg uit... Wat willen jullie? We kunnen de toeristen uithangen op de populaire locaties zoals piccadilly circus of talfalgair square. Of iets anders." Ze zou de beslissing overlaten aan de jongens... zij had immers al zo'n beetje de hele stad gezien. "De keus is aan jullie." Ondertussen liep ze naar binnen en ging naast Renzo staan. "Wij bellen of mailen later nog wel een keer." zei ze zachtjes tegen hem. aan haar toon was te horen dat ze niet heel vrolijk was maar ze klonk voornamelijk emotieloos. De boodschap was duidelijk overgekomen bij Renzo. Hij knikte, hij snapte dat Maya niet heel vrolijk was. Hij had niet lang nagedacht voor hij de opmerking had gemaakt tegen de jongens. Als Maya boos was op hem had hij het verdiend.

Maya wist alle plekken van London uit haar hoofd. Hij bewonderde haar kennis wel. Niet iedereen wist London uit hun hoofd. Desondanks dat sommige er al vaker naartoe waren geweest. "Ik laat het geheel aan jou over Maya. Ik vertrouw erop dat we goede toeristen kunnen zijn. Alan en ik." Dean was wel nieuwsgierig om nog meer plekken te gaan zien. Om nog meer vast te leggen met zijn potlood.

"Ik laat het geheel aan jou over Maya,” zei Dean. “Ik vertrouw erop dat we goede toeristen kunnen zijn. Alan en ik." Toen Dean dat zei, zette Alan grote ogen op. ‘Waarom kan ik niet zo makkelijk praten,’ dacht hij. ‘Zoals hij dat zegt, wil hij me er gewoon bij houden. Waarom zou hij dat willen. Tenzij hij me nog meer wil uitlachen.’ Alans gedachtegang werd verstoord door het getjirp van een vogel die langs vloog. Alan staarde het beest na, tot het achter een gebouw verdween. Hij bleef naar buiten staren en stond tegen de rand van het balkon, weer aan het denken over van alles en nog wat.

Dean vertelde dat ze het aan Maya over zouden laten waar ze nu heen zouden gaan. Alan zette bij die opmerking grote ogen op. Wilde hij niet mee gaan? Alan keek afwezig om zich heen op het balkon. Maya kwam weer buiten bij de jongens staan. "Dan denk ik dat trafalgar square een mooie locatie is. Je hebt een mooi zicht op de national gallery en je bent op loopafstand van piccadilly circus, een bekende filmlocatie. Tussen door kom je dan ook nog langs een aantal shops en cafétjes. En een M&M store, een van de 4 ter wereld." Ze keek van Dean naar Alan "Lijkt dat wat? Als we daarheen gaan kunnen we nog iets van de stad zien en op tijd zijn voor de bus terug naar Silverwood. al hebben we geen tijd om de musea in te gaan."

Alan begon plotseling weer een teruggetrokken houding te nemen. Kwam het nog door de emotionele uitbarsting van toe net? Dean sloeg een vriendelijke schouder om de jongen en fluisterde: "Een echte man durft zijn tranen te laten zien. Onthou dat maar." Hij nam weer afstand een keek naar Maya die met een goed voorstel kwam. Dean wilde er wel graag naar toe. "Klinkt goed." Dean keek nu ook naar Alan. "Kom op man! Het is gezellig met ons drietjes. Dan gaan we London lekker eens op stelten zetten." Grapte de man terwijl die een knipoog aan Maya schonk. Dean kon wel aardig zijn als hij dat wilde.

Dean sloeg zijn arm om Alan heen, waardoor hij uit zijn gedachten schrok. “Een echte man durft zijn tranen te laten zien,” zei Dean. “Onthoud dat maar.” Alan knikte alleen maar. Hoe tranen je een man maken, kon hij niet inzien. Maar daar ging hij niet te veel over piekeren, want Maya had een goed voorstel gedaan. “Als jullie me nog mee willen hebben, dan graag,” zei Alan. “De M&M store lijkt me leuk om te zien.” Alan had het idee om van elke kleur een flink aantal te halen, voor een project wat net bij hem op was gekomen.

Maya luisterde naar de reactie van de jongens. Dean leek oprecht enthousiast om te gaan. Alan klonk wat minder zeker. "Hoe bedoel je 'als we je nog mee willen hebben?' We zijn toch samen Londen in gegaan, tuurlijk willen we je mee hebben." Maya zag de knipoog van Dean en beantwoorde die met een grote glimlach. Ze was blij dat ze met zijn drieën waren.
"Zullen we maar gaan dan?" Vroeg ze opgewekt "Dan kunnen we er binnen 10 minuten ongeveer zijn." Ze liep naar binnen en bedankte Renzo koeltjes oor het bezoek en nam afscheid van de man.

-----
tijdskip
-----

Maya hobbelde de laatste treden van de trap op en kwam uit op het beroemde trafalgar square. Het bleef een mooi gezicht. Ze keek naar de bekende gevel van de National Gallery, een museum waar ze het afgelopen half jaar veel was geweest om bekende werken na te tekenen. Vandaag zou ze niet naar binnen gaan met de jongens, dan zouden ze niet op tijd terug zijn bij de bus naar Silverwood. Toen de jongens ook op het plein stonden keek ze hen aan en spreidde haar armen "Tatataaaaa" riep ze vrolijk "Mooi pleintje vind je niet?"

Alan leek Dean niet zo aardig te vinden. Misschien moest hij de jongen wat afstand gunnen. Dean zou wat meer naar Maya toe trekken. Maya schonk hem een grote glimlach.Stond haar goed. Hij deed zij handen in zijn zakken en knikte. "Van mij wel..."

Dean ging met snellere passen de trappen omhoog. Het was hier prachtig! Alles wilde hij vast gaan leggen met schetsen. Hij wist alleen nog niet of hij alles wilde gaan spuiten met graffiti. "Ziet goed uit." Dean knikte goedkeurend en haalde zijn schetsboek uit zijn rugzak. "Momentje." En nu begon hij geconcentreerd te tekenen.

Een klein lachje verscheen op Alans gezicht toen Maya zei dat ze hem wel mee wilden hebben. Hij liep achter de vrouw en Dean aan, maar bleef even bij Renzo staan. “Bedankt dat ik de blauwdrukken mocht zien,” zei hij beleefd en liep achter Maya en Dean aan.

Alan was de laatste die boven was. Buiten adem liep hij de laatste treden van de trap op. “Moesten.. We ... Zo veel...Lopen?” vroeg hij hijgend. Hij leunde zwaar op zijn knieën. Alan haalde een keer diep adem en rechtte zijn rug. Het beeld dat hij voor zich zag, was adembenemend. “Wauw,” zei hij met grote ogen. “Dit is veel mooier dan Dublin.” Zijn lippen vormden zich tot een grote grijns.

Zoals Maya al had verwacht begon Dean al snel met schetsen toen ze op het plein aan waren gekomen. Blijkbaar beviel dit uitzicht hem wel. Maya keek naar Alan, de jongen was blijkbaar niet gewend aan het lopen op een trap... Toen hij voorovergebogen stond uit te hijgen kwam Maya naast hem staan. Ze wist dat Dean aan het tekenen was, en zelf vond ze het meestal vervelend als anderen haar afleiden tijdens het tekenen, dus deed ze het zelf liever niet. "Gaat het?" vroeg ze vriendelijk "Wou je wat water? Ik heb nog in mijn tas." Ze deed haar tas af en pakte er een flesje water uit. Ze hield het voor Alan.
Toen hij opkeek zag Maya dat zijn ogen groter werden. "Wauw. Dit is veel mooier dan Dublin." Maya kon haar grijns niet onderdrukken. "Londen heeft zeker een mooie kant" gaf ze toe. "al weet ik niet of het mooier is dan Dublin, daar ben ik nog nooit geweest." Raar eigenlijk, dacht ze, Ik ben nog nooit in Ierland geweest, maar wel in Egypte en NY, Parijs en Berlijn.. "Kom je daar vandaan?" vroeg ze met oprechte interesse.

Dean stopte heel even met tekenen toen hij Alan hijgend de trap op zag lopen. Zijn mondhoeken gingen iets omhoog. “Jij moet echt eens met mij mee naar de sportschool. Die kipfiletjes van jouw trainen. Dan zal je dadelijk de vrouwen van je moeten af slaan.” En dat meende hij. Vrouwen hielden van mannen die zichzelf onderhielden. Het hoefde niet allemaal perse over dreven te zijn maar je moest een vrouw wel kunnen optillen. Dat was een pre.
De man besloot verder te gaan met tekenen en hoorde zelfs niet meer eens de conversatie tussen Alan en Maya. Op het moment dat zijn potlood over het papier ging leek Dean in zijn eigen wereld te zijn. Het gevoel in zijn hand was onbeschrijfelijk. Het duurde dan ook niet lang voordat hij de hele schets af had.
Opeens voelde hij een tik op zijn schouder. Een klein, Chineesachtig mannetje keek hem aan en liet een mand zien vol met van die selfie sticks. Daar had Dean wel eens vaker van gehoord. “Doe mij maar eentje.” Hij gaf de man contant en zei erachteraan dat hij de kleingeld mocht houden. “Hey Maya, Alan! Sorry als ik jullie stoor maar zullen we op de foto gaan met zen drieën? Dat maakt de trip nog persoonlijker.” Hij begon zijn telefoon in te stellen en plaatste het op de stick. “Zo…. Dit moet gaan lukken.”

Langzaam werd Alans ademhaling weer normaal. “Kom je daar vandaan?” vroeg Maya hem. Alan knikte. “Daar ben ik opgegroeid, samen met...” Alan bedacht zich. Hij had niet over zijn familie willen praten. Er was niks goeds over te zeggen. “Met mijn familie,” zei Alan tot slot. Hij wilde niet meer kwijt dan dat. “Hey Maya, Alan!” riep Dean hen toe van een afstandje. “Sorry als ik jullie stoor maar zullen we op de foto gaan met zen drieën? Dat maakt de trip nog persoonlijker.” Alan knikte met zijn hoofd richting Dean. “Zullen we maar gaan kijken wat hij wil?” vroeg hij de vrouw.

Alan reageerde op haar vraag, maar Maya kon zien dat hij het geen fijn onderwerp vond. ik weet hoe dat voelt... Maya nam zichzelf voor om er ook niet over door te vragen. Als mensen iets kwijt willen vertellen ze er vanzelf wel over. Maya knikte ten teken dat ze het snapte. "Ik zal er verder niet over vragen." zei ze. En op dat moment hoorde ze Dean schreeuwen van een afstandje. Hij had een soort stok in zijn handen. Is dat zo'n stok voor selfies? Zelf maakte ze die niet, ze had een goede camera, en kon prima anderen op de foto zetten, zelf vond ze het meestal niet erg dat er maar weinig foto's waren waar zij zelf ook opstond. Alan stelde voor om maar te gaan kijken wat Dean wilde en Maya knikte instemmend. Toen ze bij Dean stonden hoorde ze hem nog net zeggen dat het zo wel moest lukken. Maya keek naar de stok, jup dat was zo'n ding voor selfies. "Dus fotograaf... Hoe wil je ons op de foto gaan zetten?" vroeg Maya vrolijk. oke... hoewel ze het zelf nooit voor zou stellen vond ze het op dit moment niet erg om op de foto gezet te worden, ze was immers op stap met twee jongens die ze wel mocht en ze waren hier om plezier te maken...

Hij keek verwachtingsvol naar zijn telefoon die goed bleef zitten in dat selfiestok. Soms heel soms kon Dean zich jonger voordoen. Het was algemeen bekend dat mannen wat achter liepen alleen zag je dat nooit aan Dean. Alleen nu. Hij wilde eens zijn grenzen verleggen en niet altijd de stijve hark zijn. Niet al te letterlijk nemen want hij kon dansen als de beste. Misschien kon Dean nog beter zijn heupen wiegen dan een vrouw. Niet dat hij dat vaak deed. Ook al zou hij een goede stripper kunnen zijn qua uiterlijk en lichaam. De man keek hun met een vriendelijke glimlach aan. "Met deze stok Maya! Heb het net gekocht. Ik zet het op zelfontspanner en timer. Ik weet dat je een camera bij je hebt maar we kunnen een poging wagen toch?" Zijn donkere ogen keken nu naar Alan. Wat zou de jongen hier van vinden? In ieder geval ging Dean geen genoegen nemen met een nee. Maya had al toegezegd, soort van. Ze klonk in ieder geval heel vrolijk.

"Dank je wel," zei Alan zachtjes. Hij was blij dat Maya niet door vroeg. Ze had natuurlijk zelf ook genoeg meegemaakt om zoiets te kunnen zien aan iemand, wist Alan. Hij liep achter de vrouw aan richting Dean. Blijkbaar had de man een selfiestok gehaald. "Wat een nutteloze uitvinding," mompelde Alan. Het klonk alsof hij het een stom ding vond, maar in feite was hij jaloers dat hij zelf niet zoiets simpels had bedacht. Dan had hij er geld voor kunnen vragen en was hij al veel eerder van huis vertrokken. "Zullen we dan maar?" vroeg Alan en ging aan de andere kant van Maya staan, zodat de vrouw tussen de 2 mannen in stond. "Des te eerder kunnen we M&M's halen voor mij... Ik bedoel ons."

Dean legde uit waar de stok voor was en Alan klonk alsof hij het een uitvinding van niets vond. Ach ja, eigenlijk kon het Maya niet veel schelen op het moment. Alsn stelde voor om maar snel de foto's te gaan maken, blijkbaar had hij zin om naar de M&M store te gaan. Ik had niet verwacht dat hij een grote fan van chocola zou zijn. "let's do this" Zei Maya, "maar ik wil de foto's wel hebben voor op mijn fotomuur." zei ze met een knipoog. Ze had het oprecht naar haar zin, en op het moment leek ze vergeten dat ze een litteken had op haar gezicht. Iets wat normaal een reden zou zijn waarom ze niet op een foto zou willen.

Dean deed de timer aanzetten en glimlachte. "Het staat op 10 seconden." Hij keek even opzij naar Alan. "Is toch vet handig of niet dan? Speur ik daar een beetje afgunst Alan?" De jongen plagen vond Dean wel leuk om te doen. Blijkbaar wilde hij snel de foto's hebben zodat hij M&M's kon halen. Niet dat Dean dat erg vond. "Okè. 10 seconden!" Hij drukte op het knopje en schoof de selfiestok naar achteren. Hij glimlachte en staarde naar de telefoon totdat de foto werd genomen. "Yes! Nog eentje!" En Dean drukte weer op het knopje. Zo herhaalde hij het een paar keer. "Nu de M&M's?" Dan kon de man in de tussentijd de foto's bekijken. Misschien waren ze gelukt of misschien waren ze mislukt.

Alan bleef de hele tijd staan zoals hij stond. Hij had namelijk geen idee hoe je spontaan op een foto moest gaan staan. Het was niet iets wat hij een keer eerder heeft gedaan. “M&M’s?” vroeg Alan met een zachte stem. Hij wilde dolgraag de kleuren halen die hij nodig had, en misschien nog wat extra. Alan had voor dit uitje iets van 50 pond meegenomen, dat hij uit zijn vaders portemonnee had gehaald voordat hij naar Londen vertrok.

Na een paar foto's leek Dean wel tevreden. " Tijd voor M&M's" vroeg hij. Alan had niet heel erg op zijn gemak geleken bij het maken van de foto's en vroeg ook met een zachte stem voor M&M's. Maya knikte. "Tijd om deze chocolade monsters naar de M&M hemel te brengen." ze sloeg haar armen even om beide jongens heen. Op haar gezicht stond een grote grijns, ze had hier zin in, écht zin in. Ze haalde al snel haar armen van de schouders af en wees de jongens hoe ze moesten lopen. Ze moesten lang the national gallery lopen en kwamen langs een plein waar op de hoek een grote winkel was. Vanaf dat moment kon er eigenlijk geen twijfel meer over bestaan waar de winkel zat.
foto: (ja ik ben er oc ook geweest ^^)
http://www.7thingsmedia.com/wp-content/uploads/2011/07/My-MMs-World-Front.jpg
"Zie daar 4 verdiepingen chocolade plezier." zei ze alsof ze een presentatrice was.

"Vergeet mij straks niet dat ik jullie nummers vraag. Dan kan ik de foto's naar jullie toe sturen. Dan kan jij het op je fotomuur prikken." Grapte de man. Hij keek even naar Alan. Die was er blijkbaar niet aan gewend om foto's te nemen. Hij stond er toch wel leuk op vond de man. Voor iemand die het onwennig vond. Dean keek op toen Maya haar armen om beide jongens sloeg. Dean keek haar met een vrolijke glimlach aan. De vrolijkheid van haar en enthousiasme was aanstekelijk.
"Ben blij dat ik met jullie ben gegaan. Anders had ik mij vast dood verveeld in mijn eentje. En was ik gaan verdwalen want mijn oriëntatie gevoel is 0,0." Hij meende het ook al lachte de man er om.
Ze moesten lang the national gallery lopen en kwamen langs een plein waar op de hoek een grote winkel was. Vanaf dat moment kon er eigenlijk geen twijfel meer over bestaan waar de winkel zat. "Sooooow!" Dean was duidelijk onder de indruk. Ook al had hij niet zo'n voorliefde voor chocolade. "Alan, laat je gaan."

“Yes,” zei Alan en liep snel achter Maya aan. Ze liepen langs de National Gallery naar de plein. Alan liep langzamer langs het museum, omdat dat ook iets was wat hij graag van binnen wilde zien. En dit keer ging het hem niet om de architectuur. Alans ogen werden groot bij aanzien van de winkel. Bij elke stap die hij dichterbij zette, werd zijn lach groter. “Dit... Is...Geweldig!” riep hij uit en rende de winkel in. Hij zocht direct de muur op waar hij verschillende kleuren kon uitkiezen. “Hier neem ik wat van, en hiervan, en hiervan...” mompelde hij en zo ging hij nog even door.

"Als je me je telefoon geeft kan ik mijn nummer er ook meteen inzetten." Zei Maya bij de woorden van Dean. Dat is net zo makkelijk, kun je het ook niet vergeten.

Op het moment dat ze naar de winkel liepen vertelde Dean dat hij blij was dat hij met hen mee was gegaan, omdat hij anders verveeld en verdwaald zou zijn. Maya moest hier eigenlijk wel om lachen, maar probeerde het niet te veel te doen. Alan liep langzamer toen ze lang het museum liepen maar toen hij de M&M-store zag leek hij net een klein jongetje. Hij rende naar de winkel en Maya keek Dean aan. "Zo krijg je Alan dus vrolijk en enthousiast." constateerde ze lachend. Zelf liep ze rustig, maar vrolijk, de winkel binnen. Ze zag Alan staan bij de muur met verschillende kleuren chocolaatjes. hij liet zich helemaal los gaan. Ze ademde de lucht in die in de winkel hing, je kon de chocola gewoon proeven. Ze draaide zich naar Dean "Wou je rond kijken? of kijken we eerst hoe het met Alan gaat?"