Big Ben....

Dean liep met zijn handen in de zakken naar de bus. Blijkbaar was er een introductieweek en mochten enkelen studenten mee. Studenten die zich op tijd hadden aangemeld. Nu moesten alle studenten zich bij de hoofdingang verzamelen. Ze zouden naar de Big Ben gaan. De enige reden waarom Dean mee ging was om de Big Ben met zijn eigen ogen te zien. Misschien kreeg hij nog inspiratie en kon hij zelf de Big Ben in graffiti spuiten. Misschien wel een leuk idee voor de deur van zijn kamer. Aidan zou dat ook wel goed vinden. Of docenten dat nu zo'n goed idee vonden? Want Dean had ook de gehele kamer bespoten met graffiti. Dat moest wel geheim blijven. De man droeg vandaag een dikkere jas met sjaal en wanten. Daaronder een simpele jeans. Dit was niet bepaald een reisje waar je je zelf helemaal voor moest uit doffen.

Alan had een hekel aan uitjes, omdat hij nooit ongeschonden weg kwam. Maar tot nu toe vond hij Silverwood Academy veel beter dan zijn vorige school, dus zo erg kon het niet worden. Alan had een dikke ski-jas aan en 3 paar broeken. Hij werd liever voor idioot aangezien dan dat hij het koud zou hebben. Door zijn sjaal, muts, oorwarmers en zijn dikke bril kon je zijn gezicht nauwelijks zien. En met zijn dikke sneeuwlaarzen en -handschoenen was hij van top tot teen bedekt. Hij kon niet wachten tot ze naar binnen mochten en baande zich een weg naar voren.

Dean keek over zijn schouder toen hij iemand zag voordringen. Hij was weer zo'n iemand die daar een stokje voor deed steken. Dean ging demonstratief voor de persoon staat waar je nog niet eens het gezicht van kon zien. Hij draaide zich om en keek degene aan. "Je weet toch dat wij niet op ski vakantie gaan of wel?" Je merkte aan zijn toon dat hij al lichtelijk was geïrriteerd. Iedereen had het koud maar je moest gewoon in de rij staan. Sommige waren eerder dan hem of zij hier. Dean kon niet echt zien of dit nu een meisje of jongen was. Hij ging vanuit dat het een kerel was op de manier hij zijn kleding droeg.

Alan was zo in gedachten verzonken dat hij bijna tegen iemand op botste. "Je weet toch dat wij niet op ski vakantie gaan of wel?" zei de man die voor hem stond. Pas toen zag Alan dat er een rij stond. Iedereen achter hem keek hem geërgerd aan. 'Oh, fijn,' dacht Alan. 'Mijn geluk moest een keer opraken.' "Sorry," zei hij snel. "Ik wilde alleen maar graag naar binnen." Hij moest snel een smoes bedenken. En wat was er nou beter dan zielig doen als je er toch al zielig uit ziet. "Ik heb het heel erg koud." voegde hij er aan toe.

Hij trok zijn wenkbrauw op omdat het een eeuwigheid leek te lijken voordat hij antwoordt kreeg. Wanneer die een zacht antwoordt hoorde leunde hij iets meer naar voren. Dean deed gewoon de bril van de persoon omhoog. "Je bent een man." Dean keek hem met een sceptische blik aan. Hij sloeg zijn arm om de schouder van de jongen en trok hem meer naar achteren. Hij liet de meisjes die achter hun stonden voor. "Ik denk dat vrouwen het een stuk kouder hebben dan wij." Ook was deze jongen helemaal ingepakt dus hij moest eens wat mannelijker gedragen. De deur van de bus ging open en Dean liet hem los. "Save by the door." Hij knipoogde naar de jongen voordat hij voor hem de bus in liep. Hij ging lekker vooraan zitten dicht bij de chauffeur. Hij wilde niet helemaal achteraan want dat wilde alle studenten. Dat was voor hem veel te druk.

Maya had zich ook opgegeven voor de trip. Niet dat ze de klokkentoren nog nooit had gezien, ze had immers in de buurt gewoond,maar het leek haar wel een goede manier om meer te leren over haar klasgenoten. Een excursie was goed om nieuwe mensen te leren kennen en om er weer een dagje uit te zijn. Vandaag had ze besloten geen krukken mee te nemen, ze moest het maar volhouden.
Maya ging achter in de rij staan, ze dag dat er voor in de rij iemand met een hele dikke jas stond te praten met een gozer. Uit de toon van het gesprek begreep ze dat de man niet heel vrolijk was.
Het was niet heel warm vandaag, daarom droeg ze haar winterjas en sjaal. In haar rugzak zaten, naast wat snacks en tekenspullen, haar handschoenen en een camera.
Ze zag dat de jongens naar binnenliepen, gelukkig nu kon ze ook snel naar binnen. Maya zocht een plekje in het midden van de bus, er zat nog niemand naast haar en dat beviel haar opzich wel, het hielp niet om nieuwe mensen te leren kennen, maar in de drukte achterin de bus zitten had ze absoluut geen zin in.

De man deed Alans bril omhoog. "Je bent een man," zei hij. De man sloeg zijn arm om Alans schouder en trok hem meer naar achteren Alan zat helemaal ingedoken. Hij hoorde niks van wat de jongen zei omdat al het bloed hem naar zijn hoofd stroomde. Hij voelde zich weer beschaamd, weer gekleineerd en weer kon hij er niks tegen doen. De deur van de bus ging open en de man liet hem los. "Saved by the door," zei hij en knipoogde naar Alan, voordat hij voor hem de bus in liep. Hij ging vooraan zitten bij de chauffeur. ‘Wacht maar,’ dacht Alan en ging op de stoelen achter hem zitten. ‘Misschien heb ik iets in mijn tas liggen wat ik kan gebruiken tegen deze pestkop.’

Dean keek op toen er een meisje met zwarte haren naar binnen liep. Volgens Dean had hij haar misschien wel eens op het feest gezien. Dean ging achteruit gezakt in de stoel zitten. Hij keek verrast op toen de jongen van daarnet achter hem ging zitten. Dean kwam omhoog en ging nu zo zitten dat hij de vreemde jongen kon aankijken. "Je kijkt alsof je iets van plan bent." Dean keek hem met zijn donkere ogen aan. Door de manier waarop hij keek leken zijn ogen haast zwart. Dat was niet bepaald een goed teken. "Je moet niet iedereen als een vijand aanschouwen. Sommige mensen bedoelen het goed." En het verraste Dean dat hij zoveel sprak tegen iemand die hij niet eens kon. Hij ging gewoon normaal weer zitten met zijn ogen gesloten. Hij zou het wel gauw genoeg merken als de jongen wat in de smiezen had. Zijn mondhoeken gingen iets omhoog. Misschien kon hij een klein grapje met hem uithalen. Of was dat heel erg gemeen van hem?

In de bus was het niet zo koud dus besloot Maya haar sjaal af te doen en haar jas open te doen. Je kon nu ook haar superman trui zien die ze eronder droeg. Op de trui zaten verschillende verfvlekken, ze had hem meestal aan als ze aan het knutselen of schilderen was.
Ze propte haar sjaal uit haar tas en pakte haar tekenspullen. Misschien kon ze onderweg wel wat tekenen... Ze zag dat de twee figuren voor in de bus aan het praten waren, niet helemaal op vriendschappelijke toon. Maya hoopte maar dat die twee zich zouden gedragen, ze had geen zin om een busrit naar ruziënde mensen zat te kijken en luisteren.

"Je moet niet iedereen als een vijand aanschouwen," zei de jongen die voor Alan zat. "Sommige mensen bedoelen het goed." Alan werd hierdoor alleen maar chagrijniger. "En dan moeten ze me zeker voor schut zetten." mompelde Alan tegen zichzelf.
Hij had een aantal dingen gevonden in zijn tas en was bezig met iets in elkaar te zetten. Het duurde niet lang of Alan had een kruisboog gemaakt met stokjes en rubberen banden. 'Ik heb alleen nog potloden nodig.' Hij keek om zich heen en zag op een gegeven moment een meisje met tekenspul op schoot. Hij liep strompelend naar haar toe. "Mag ik wat potloden van je lenen?" vroeg hij aan haar.

Maya was een schets aan het maken van een mannengezicht. ze was van plan de jongen te tekenen die ze op het openingsfeest had ontmoet. Het was nu nog niet meer dan een wazige schets, wel te herkennen als een gezicht, maar nog niet herkenbaar. Maya keek op van haar tekening toen ze een mannenstem hoorde: "Mag ik wat potloden van je lenen?" Ze zag de jongen staan die net nog voor in de bus had gezeten en aan het kletsen was met de andere jongen. Maya glimlachte vriendelijk "eh.... sure, wat voor potloden wil je? grijs of gekleurd?" ze pakte haar etui en hield een aantal potloden omhoog. "Ik zou het wel fijn vinden als ik ze vandaag ook weer terugkrijg, ik hou er niet van als ik kleuren mis tijdens het tekenen."

De vrouw aan wie hij de potloden vroeg, keek wel vriendelijk en Alan pakte een potlood uit haar handen. "Kleur maakt niet uit," zei hij. "En heel erg bedankt." Hij legde de potlood op zijn geladen kruisboog en wilde hem gaan afvuren, maar de bus reed net door de bocht. De kruisboog ging af en de potlood kwam terecht op het dashboard van de buschauffeur. "HÉ!" riep hij naar achter. "Hou eens op met dat geklier!" Alan ging gauw op een lege stoel zitten. 'Hoe kon ik zo dom zijn?' dacht hij bij zichzelf terwijl zijn gezicht zo rood werd als een tomaat.

Dean had de jongen achter hem bewust in de gaten gehouden. Dean deed net alsof die ‘sliep’, maar in de tussentijd waren zijn oren gespitst. Hij had de jongen zijn stoel wel horen verlaten. Hij opende zijn ogen toen de chauffeur begon te schreeuwen door de bus. De mondhoeken van Dean gingen iets omhoog. Dus die jongen wilde een potlood naar hem schieten als wraak? Beetje kinderachtig. Dean stond op en liep naar de chauffeur. Hij pakte de potlood en glimlachte naar de man. “Hij schoot uit terwijl ik tekende.” De buschauffeur keek hem nors aan. Daarna liep Dean langs de stoel waar de jongen zat. “Als je het doet, doe je het goed.” Hij liep naar het meisje toe waar die vreemde jongen de potlood van had geleend. “Ik neem aan dat deze van jou is?”

De jongen pakte een van haar potloden en Maya richtte zich weer op haar tekening. Even later hoorde ze de buschauffeur roepen "HE, hou eens op met dat geklier". Maya keek op en zag dat je jongen die net haar potlood had geleend knalrood was en snel ging zitten op een lege stoel. Maya had niet gezien wat er was gebeurd, maar vermoedde dat de gebrilde jongen een streek uit wilde halen met de jongen voor hem. Maya zag dat de voorste jongen naar de buschauffeur liep, iets oppakte en iets tegen hem zei. Wat hij zei kon ze niet horen vanwege het geklets achter in de bus. Ze zag dat de jongen haar kant op liep, hij zei nog wat tegen de vreemde jongen met een bril maar liep door haar kant op. Hij dacht toch niet dat ik hem gegooid had of iets dergelijks? “Ik neem aan dat deze van jou is?” hoorde ze hem zeggen. "eh... ja, dat klopt. Dank je voor het terugbrengen." zei ze met een vriendelijke lach. ze stopte het potlood in haar etui, waarschijnlijk was het potlood nu gebroken van binnen, daar baalde ze van het was haar favoriete tint grijs en ze gebruikte hem in heel veel tekeningen.
"Ben je al eens in Londen geweest?" vroeg ze aan de jongen in de hoop een gesprek te starten, ze was immers meegegaan om nieuwe mensen te leren kennen.

Alan had er direct spijt van wat hij had gedaan. De jongen die hem voor schut zette, nam de schuld op zich. Alan zag zichzelf nu als de pestkop, dat wat hij altijd had gehaat. 'Wat ben ik voor persoon dat ik dit heb gedaan?' vroeg hij zichzelf af. Hij had het gevoel dat er tranen in zijn ogen opwelden, maar zijn ogen waren droog.
De jongen liep met de potlood naar het meisje toe die hem de potlood heeft geleend. Alan stond ook op en liep naar hem toe. 'Ik moet mijn excuses aanbieden,' vond hij. "Uhmmm..." begon Alan tegen de jongen. Zijn gezicht werd knalrood. "Het spijt me voor de potlood. En de rij. En de kauwgom dat ik van plan was." Alan liet stopte zijn hoofd tussen zijn schouders. Zachtjes voegde hij eraan toe: "Sla me niet."

Hij bekeek de dame met zwarte lokken zoals de kleur roet. Ze was geen lelijke studente om te zien. Dean keek naar de potlood die zij wegstopte. "Maak je geen zorgen. Potlood is niet gebroken van binnen. Anders had ik het wel geweten." Hij had haar blik wel gezien. Hij tekende zelf ook als graffiti artiest. Dus hij wist dat met gevoel al te zeggen. "Nog nooit." Hij schudde zijn hoofd en keek verrast op toen de jongen van net kwam. Dean begon zachtjes te lachen. "Ook nog kauwgom? Je hebt wel lef." Hij gaf een boks tegen de schouder van de jongen. "Waarom zou ik je slaan? Ben tegen geweld." Dean deed zijn armen over elkaar en keek naar het meisje. "Zie ik er zo monsterachtig uit?" De man keek weer naar de jongen. "Je moet sorry tegen haar zeggen. Zij leende uit goede wil haar potlood."

Alan kon zijn oren niet geloven. Nog geen enkele man heeft hem ooit zo behandelt! Behalve zijn broer dan, toen hij nog thuis woonde. Het was alsof de wereld en al diens van zijn schouder afrolde en dat was duidelijk te zien aan zijn gezicht. Hij kon dan ook nooit zijn emoties verbergen. “Je hebt helemaal gelijk,” zei Alan met een grijns op zijn smoel. Hij liep naar de vrouw toe en hield haar de kruisboog voor. “Alsjeblieft, ” zei hij. “Ik hoop dat je hiermee mijn excuses aanvaard.”

Maya keek op van haar etui toen ze de man hoorde praten: "Maak je geen zorgen. Potlood is niet gebroken van binnen. Anders had ik het wel geweten." Maya keek op van die opmerking, de meeste mensen wisten niet eens dat een potlood van binnen gebroken kon zijn. "was het zo duidelijk af te lezen van mijn gezicht?" vroeg ze met een glimlachje. Ze zag hem schudden met zijn hoofd toen hij vertelde dat hij nog nooit in Londen was geweest. Ze wilde net gaan zeggen dat ze nog wel een aantal mooie plaatsen wist waar meestal geen toeristen kwamen, maar op dat moment kwam de vreemde jongen aanlopen. "Uhmmm... Het spijt me voor de potlood. En de rij. En de kauwgom dat ik van plan was." terwijl de jongen het zei liep hij rood aan. Maya kreeg bijna medelijden met hem, hij voelde zich duidelijk totaal niet op zijn gemak. "sla me niet" zei de jongen er nog zachtjes achteraan. Hij ziet eruit als of hij bedreigt wordt. dacht Maya toen ze zag hoe de jongen ineen dook. De man kreeg een glimlachje op zijn gezicht "Ook nog kauwgom? Je hebt wel lef." daarna gaf hij de jongen een boks tegen zijn schouder "Waarom zou ik je slaan? Ben tegen geweld." Daarna keek hij naar Maya. "Zie ik er zo monsterachtig uit?" Maya bekeek hem eens goed. "niet monsterachtig" verklaarde ze, maar ze kon het zich heel goed voorstellen dat de andere jongen van hem onder de indruk was, hij straalde heel veel zekerheid uit, en ze wist hoe intimiderend dat kon zijn.
"Je moet sorry tegen haar zeggen. Zij leende uit goede wil haar potlood." zei hij er nog achteraan tegen de jongen. De jongen keek hem aan met een soort verbazing, maar daarna verscheen er een grijns op zijn gezicht, geen vrolijke grijns.“Je hebt helemaal gelijk" Hij liep naar haar toe en hield haar een soort geïmproviseerde kruisboog voor. “Alsjeblieft, ” zei hij. “Ik hoop dat je hiermee mijn excuses aanvaard.” Maya had geen idee wat ze met de kruisboog aanmoest, maar wilde de jongen ook niet kwetsen. Ze nam hem twijfelend aan en zette een vriendelijke glimlach op. "excuses aanvaard. Maar beloof me dat je niet weer potloden wegschiet, het is heel slecht voor het stiftje dat erin zit" zei ze met een vriendelijke stem. Ze stopte het kruisboogje in haar tas, gelukkig had ze haar favoriete eastpak mee, anders had het er niet in gepast samen met haar andere spullen. Ze zag vanuit haar ooghoek waar ze waren bij londen en wist dat er een stuk zou volgen met veel rotondes. Ze keek naar de jongens, die stonden. " eh jongens, er komt een stuk aan met veel rotondes, misschien is het handig om te zitten?" Er was naast haar nog een plekje vrij en aan de overkant van het pad waren er ook nog een aantal stoelen vrij. Ze was wel nieuwsgierig naar de jongens, dus ze hoopte dat die niet weer naar hun oude plek gingen om te zitten.

Dean bekeek de reactie van de jongen. Deze jongen was echt hilarisch. Hij zou bij hem blijven deze dag. Had hij tenminste nog wat te lachen. De rest in deze bus waren zijn tijd en moeite niet waard. Op de dame na. Hij keek hoe de jongen waar hij de naam niet van wist zijn kruisboog gaf. Had die dat zelf gemaakt? Dat was wel echt stoer. Dean wilde ook zo'n ding. Ook al was hij al 23, een man bleef een man. Mannen bleven altijd diep van binnen jongetjes die willen spelen. De dame wist echter niet wat zij met de kruisboog aan moest. Toch nam ze het aan. Als ze het niet had gedaan, dan had Dean het wel ingenomen. "Mee eens. Potloden zijn kwetsbaar." Dean kon het weten. Toen hij nog jonger was kon hij zijn eigen kracht niet. Tijdens het schetsen brak hij zo vaak potloden dat je er gewoon gefrustreerd van werd. Bij de opmerking van de dame keek Dean uit het raam. "Goed gezien." Hij ging op de lege stoelen zitten. Hij strekte zijn benen uit en leunde met zijn rug tegen het raam. Dan kon de jongen waar hij de naam nog niet van wist naast de dame. Was goed voor hem. Kon die eens leren om goed te communiceren. "Hoe heten jullie trouwens?"

Alan hoorde beide mensen aan en toen de vrouw zei dat we konden gaan zitten, ging de man tegenover hen zitten. Nu was er alleen nog plek vrij bij de vrouw, of een eindje verderop. En Alan wilde op dit moment niet weg gaan, omdat hij zichzelf had beloofd overnieuw te beginnen. Dus moest hij naast de vrouw gaan zitten. "Mag ik uhh.." Alan begon met stotteren. "Naast je uuhhmmm... Naast je z-zitten?"
Hij richtte zijn aandacht op de man. "M-mijn naam is A-alan." Vanuit zijn ooghoek zag hij dat de vrouw aan het tekenen was. Op de een of andere manier kwamen de contouren hem bekend voor.

Maya zag dat de man was gaan zitten aan de andere kant van het gangpad. Hij zat daar wel lekker uitgebreid. Ze had hem wel zien kijken naar de kruisboog, aan zijn blik te zien had hij er wel plannen voor.
Maya keek naar de gebrilde jongen "Mag ik uhh.. Naast je uuhhmmm... Naast je z-zitten?" zei hij stotterend. Maya wilde de jongen geruststellen, ze deed geen vlieg kwaad. "natuurlijk!" zei ze met haar meest vriendelijke gezicht. Ze pakte haar tas van de stoel en zette hem neer bij haar voeten zodat er ruimte was voor je jongen. "Maak je geen zorgen, ik bijt niet." De jongen ging zitten en stelde zich voor als Alan. Handig om te weten, maakt het een stuk makkelijker om iemand aan te spreken. Ze keek nog een keer naar de tekening Ik kan het nu niet maken om door te tekenen. Ze ruimde haar tekenspullen snel op in haar tas. misschien was het ook handig om te antwoorden op de vraag van de man. "De naam is Maya, Maya di Angelic. En met wie hebben wij te maken?" Ze was wel benieuwd naar de naam van de man.

De naam van de jongen was dus Alan. Hij had meer in de nerdy stijl verwacht. Alan was geen slechte naam. De dame was heel vriendelijk. Zij liet Alan gewoon naast haar zitten zonder er arrogant over te doen. Of juist doen alsof die jongen een of andere ziekte had. Sommige vrouwen konden zo overdrijven. Het meisje stelde zich voor met de naam Maya. Maya en Alan. Dit werden zijn metgezellen voor vandaag. "Mijn naam is Grey. Meneer Grey" Hij bewoog met zijn wenkbrauwen op en neer. "Gewoon Grey". En Dean droeg weer zijn superieure pokerface. Zijn achternaam was zo machtig.

De man vertelde dat hij Grey heette. Terwijl hij dit deed bewoog hij zijn wenkbrauwen. Hoe moest ze daar nu op reageren. "Goed u te ontmoeten Meneer Grey," zei ze met een glimlachje en een knipoog. "En Alan, ook fijn om jou te ontmoeten." Maya dacht even na over wat ze ging zeggen: "Zeg Alan, ben jij al eens naar Londen geweest? Ik vroeg het net al aan Grey, maar ik heb midden in het centrum gewoond, als jullie willen kan ik jullie wel een aantal mooie plekken laten zien waar toeristen niet komen... Volgens mij hebben we genoeg tijd over namelijk... "

Beide mensen hadden zich voorgesteld. De vrouw als Maya di Angelic en de man had zich voorgesteld als Grey. Alan moest een lach onderdrukken. Hoe vaak kwam je nou iemand tegen die Grey heette. Blue kon hij zich voorstellen, maar Grey? Hij besloot hier maar niet op in te gaan. "Zeg Alan," zei Maya tegen hem. "Ben jij al eens naar Londen geweest? Ik vroeg het net al aan Grey, maar ik heb midden in het centrum gewoond, als jullie willen kan ik jullie wel een aantal mooie plekken laten zien waar toeristen niet komen... Volgens mij hebben we genoeg tijd over namelijk... " Alans oren werden rood. 'Vroeg ze net of IK met hen mee wilde?' dacht hij. "Graag!" zei Allan net iets te hard. "Ik bedoel.. Ik ben nog nooit in Londen geweest en het lijkt me wel leuk om mee te gaan."