Shane's Penthouse

Eliza keek naar hem, het maakte haar eigenlijk nog bozer dat hij zo bleef grijnzen. "Ja dat gaan we zeker doen." Ze keek hem aan en sloeg haar armen boos over elkaar heen. "En waarom niet? Als ik wil dreigen, dan dreig ik." Ze keek terug en draaide toen weg. Zonder woorden at ze van haar pizza en keek boos naar de doos. Ze had een vork gepakt waarmee ze soms een stukje ananas alvast had of ze prikte in de doos. Op het moment dat hij opstond keek ze op, ze volgde hem een beetje tot hij haar kant weer op keek, toen gleden haar ogen naar de pizza die ze nog lang niet op had. Ze was net over de helft. 'Nee, volgens mij heb ik nog geen tijd gehad om een film uit te zoeken." Eliza dronk rustig wat water waarna ze verder ging met eten. Ja, ze was boos op hem. Dat hij nu zo deed. Ze was eigenlijk nog bozer op zichzelf, het kwam immers door haar dat hij zo deed. Ze prikte met haar vork boos in de pizzadoos terwijl ze door had. Het frustreerde haar en ze wist niet goed welke houding ze zichzelf moest geven. Moest ze nu op alles letten? Hem niet nog erger kwetsen en alles moeilijk maken? Ze wist het gewoon niet..

Shane tikte even met zijn vingers tegen zijn kaaklijn wanneer hij zijn handen naar zijn gezicht had gebracht. Hij dacht even na en schudde toen zijn hoofd. Zonder nog maar iets te zeggen verliet hij de woonkamer en verdween de slaapkamer in.
Shane liet zichzelf op het ruime bed vallen, zijn arm over zijn ogen leggend en zijn ogen gesloten. Hij ademde eens diep uit, maar het hielp niet om zichzelf te kalmeren. Erger nog, het werd erger. Hij klemde zijn kaken op elkaar en begon te tandenknarsen. Hoe in hemelsnaam had hij het zover kunnen laten komen? waarom stond hij zelfs maar toe dat dit gebeurde? Waarom had hij gewoon op een vriendschap gestaan terwijl zijn gevoelens duidelijk anders wilden. Waarom kwetste hij zichzelf zo met een onderbewuste hoop ophouden. Nee, waarom kwetste hij haar zo door nu opeens zo te doen? Ze had helemaal niets misdaan, hoe kon hij haar zo kwetsen dan? Shane zuchtte weer en hij verwijderde zijn arm van zijn ogen en ging nu zitten. Zijn hoofd steunend in zijn handen terwijl zijn vingers verstrengeld zaten in zijn halflange haren. Nee... Hij zou dit niet volhouden. Hij wilde wel, maar hij zou het niet trekken. En hij wilde niet dat zijn emoties zo omsloegen wanneer ze bij hem was. Het verpestte daadwerkelijk de hele avond. De leuke avond die ze op de planning hadden, en dat na zo'n leuke dag. Hij bleef zo zitten. Hij wilde wel terug, maar durfde niet. Maar aan de andere kant, wilde hij niet terug. Uit de angst dat hij dingen alleen maar erger zou maken.

Eliza keek even naar hem. Met volle verbazing keek ze hem na. Deed hij dit nu serieus? Liep hij weg? Boos legde ze haar pizza weg en deed die dicht. Ze stond op en ging een film uit zoeken. Ze koos er eentje en nam die mee naar zijn slaapkamer. Ze opende de deur en liep naar hem toe. Zonder iets te zeggen kroop ze bij hem op bed en ging bij hem liggen. "Ik hou er niet van als iemand zomaar van me wegloopt Shane." Ze legde de film op zijn buik. "Deze heb ik uitgekozen." Eliza keek naar hem. Zacht pakte ze zijn hand vast. "Zie maar of je komt kijken." Ze had de dvd er al uit gehaald. Eliza keek nog even naar hem.
Rustig gleed ze weer van het bed af en liep weg. Ze was niet echt meer in de stemming om een film te gaan kijken. Ze was boos op hem, dat hij zo deed. Rustig liep ze terug. Eliza ging op de bank zitten en zuchtte diep. Ze snapte er niets van dat dit zoiets met haar deed. Het hoefde toch helemaal niets met haar te doen? Ze had Dean en dit had ze als vriendschap toch? Ze ging nu aan zichzelf twijfelen. Zachtjes beet ze op haar onderlip, wat moest ze hier nu mee?

Shane weigerde zelfs om op te kijken wanneer ze binnen kwam. Haar woorden kwamen dan wel binnen, hij pakte de DVD ook aan... Maar echt reageren? Nee, dat deed hij niet. Hij wilde dit niet eens meer. Wat wilde hij eigenlijk? Zelfs dat wist hij niet. Maar hij wilde niet meer dat hij zich zo gedroeg. Dit was niet wie hij was.
Rustig stond hij op en hij liep even naar het slaapkamer raam. Kort keek hij naar de DVD. Het was een goede film, maar hij wilde even niets. Hij was niet dom of achterlijk, hij voelde dat ze boos was. Hij klemde zijn kaken op elkaar en daarna liep hij naar de deur, liep de woonkamer in, legde de DVD op de tafel en keek haar nu rustig aan. Zijn ogen waren opeens hard en koud.
"Je houdt er niet van als mensen van je weglopen. Maar voor zover ik weet, is dit mijn huis. Ik loop weg om mijn gedachten te ordenen. Zoals ik wel vaker doet voordat ik domme fouten ga maken. En dan nog, durf je te komen en mij als het ware te commanderen iets niet te doen?" Shane ontspande zijn hele houding, maar hij was verdacht kalm. "Je hebt mijn hoofd op hol gebracht, me gesloopt waardoor ik niet meer weet wie ik ben of waar ik mee bezig ben. En je gaat tegen mij zeggen... Dat ik niet moet weglopen. Terwijl de enige die wegloopt, voor de realiteit jij zelf bent." Shane schudde zijn hoofd even en keek haar daarna aan. "Ik ben mezelf kwijtgeraakt, en ik zoek mezelf. Maar jij blijft weglopen. Voor je mij iets verwijt... kijk in de spiegel naar jezelf. Want ik weet waarom ik wegloop. Want dat was puur om je dit hele gezeik van mijn gevoel, de waarheid dat ik mezelf kwijt ben geraakt te verbergen. Is dit dan wat je wilt? Mij gebroken zien? Mij daadwerkelijk gewoon zien zoals ik echt ben?" Hij sloot zijn ogen en sloeg met zijn hand tegen de muur. Dit gaf een flinke dreun en Shane liep naar de ontbijtbar waar zijn sigaretten lagen en waar hij nu één van opstak. Zijn handen trilden... zijn hand was ligt opengeschaafd... Ja... hij was het zat. Hij liet zich niet commanderen of nog verzachten in zijn eigen huis. Hij wilde haar en kon dat niet dan moest ze daar maar eerlijk over zijn... Klaar... "Ik wil de waarheid Eliza. De harde waarheid. Die zoete leugens mag je voor de persoon bewaren waar jij je zo nodig voor wilt reserveren." Hij zweeg kort. "Beetje de privé hoer uithangen voor iemand die je waarschijnlijk half waardeert." mompelde hij. Bijna onhoorbaar.

Eliza was op de bank gaan zitten. Ze keek naar hem toen hij binnen kwam. Zijn woorden kwamen binnen.  Ze hield zich continue stil en luisterde. Het deed pijn en de klap liet haar ineen krimpen. Ze stond niet op om te kijken hoe het met zijn hand was. Dat laatste deed pijn. "Ik wil naar huis Shane." Was haar zachte antwoord. Hier had ze niet om gevraagd. Een leuke middag, samen eten. Niet dit.. Alsof zij hier iets aan kon doen. "Ik begrijp je niet. Of wel. Ik weet het niet." Eliza stond op en keek naar hem. Er lag een wat hulpeloze blik in haar ogen. Ze begreep zichzelf ook niet goed. "Ik wil je helemaal niet gebroken zien, ik wil je juist zien lachen maar kennelijk verpest ik het zelf." Ze keek even naar hem. "Het spijt me Shane." Eliza liep richting de kamer en draaide zich om. "Ik heb geen harde waarheid of zoete leugens. Ik heb nog niet met Dean gesproken, die zie ik vrijdag weer." Ze deed een plukje van haar haren goed, ze bleef vriendelijk. "Ik word ook liever geen hoer genoemd, dankjewel. Het werkt niet echt mee aan een positief zelfbeeld." Eliza liep naar de slaapkamer toe. Ze had nog niets uitgepakt maar pakte haar tas op. Ze wilde naar huis, hier wilde ze nu niet blijven. Niet met hoe Shane nu was. Ze had dit van geen kant zien aankomen. Ze wist dat er wat speelde bij hem maar niet dat het zo groot was, haar dan ook nog verwijten dat zij ervoor wegliep. Ze zou erover nadenken had ze gezegd, hij kon toch niet verwachten dat ze de dag erna al een antwoord klaar had liggen. Zacht beet ze op haar onderlip om haar emoties te bedwingen en kwam terug. "Ben je in staat om me thuis te brengen of niet? Dan pak ik de bus wel." Desnoods zou ze een taxi bellen, ze wist niet of hij nog wel met haar in zo'n kleine ruimte wilde zitten nu.

Shane klemde en ontspande zijn kaken. Hij begroef zijn hoofd in zijn handen wanneer ze vertelde dat ze naar huis wilde. Hij rilde nog steeds. Het was beter als ze weg ging, maar hij wilde dat niet. Of wilde hij dat juist wel? Hij snapte het niet. Shane zuchtte even, al was het meer gewoon uitademen wanneer ze hem vroeg of hij haar thuis kon brengen. Hij haalde zijn hoofd uit zijn handen en keek haar nu aan. Zijn ogen waren anders, ze toonden niets. Een masker, zoals hem wel vaker had gered, had hij opgezet. "Ik breng je wel thuis. Als het kan met een kleine omweg." Hij pakte de sleutel van de ontbijt tafel, zijn jas van de kapstok en liep naar de lift. Op haar wachtend waarna hij de lift naar beneden liet zakken. Hij keek gewoon voor zich uit, zwijgzaam, maar ook op zijn hoede. Shane liep met lange passen de lift uit naar de auto. Hij stapte in, wachtte op Eliza en startte de motor om de garage vervolgens te verlaten.
Shane draaide een snelweg op, wel in de richting van de campus, maar hij sloeg de afrit over. Hij reed door. Hij tikte met zijn vingers op het stuur en bij een afrit die naar de buitenwijken van Londen ging, reed hij eraf. Hij stopte voor een soort huis wat duidelijk toe was aan een laagje verf. Hij zuchtte even en keek naar de voordeur van het huis. "De reden... dat ik zo net zo flipte... om het zo te noemen... Is omdat mensen uit mijn verleden naar Londen zijn verhuist. Een Spaans stel... De vrouw was verliefd op me... nu is ze al ruim 55. De man van de vrouw is 60 ongeveer, en hij heeft me het huis uitgetrapt nadat hij zijn vrouw met mij zag zoenen. Al was ze bezig om een stap verder te gaan. Ik was een kind... Ik snapte het niet." Hij tikte licht nerveus op het stuur en hij week zijn blik niet af van de voordeur. "Ik kan er gewoon niet tegen wanneer mijn geduld op de test word gesteld. Ik wil geen ruzie met jou maken Eliza... Nooit niet. Maar sommige spanningen kan ik gewoon niet hebben. Het feit dat ze hier wonen, in Londen... Het idee dat iemand je onrespectvol behandeld... Ik word er kwaad door. Wat ik net had gezegd, had ik nooit mogen zeggen. Maar ik ben gewoon bang..." Hij sloot zijn ogen kort en reed weer verder. Weg van het huis, terug richting de campus. "Het is geen excuus... Ik weet het. Maar ik hoop dat je me ooit kan vergeven... Ooit." Hij stopte daarna voor de campus en hield zich verder stil. Hij durfde niet eens meer wat te zeggen.

Stilletjes had ze haar spullen gepakt. Ze keek stil naar hem en knikte. Ze had haar jas aangedaan, haar blik hield ze omlaag gericht waardoor haar donkere lokken er soms langs gleden. Stil liep ze met hem mee, stapte rustig in de auto, ook daar hield ze haar mond. Ze had verder niets te zeggen, wat moest ze tegen hem zeggen? Ze zat aan haar haren en keek naar buiten, alsof er allerlei verschrikkelijk interessante dingen daar te zien waren. In haar maag had ze een knoop en het liefste wilde ze thuis in bed gewoon uithuilen. Ze was hier zo van geschrokken. Niemand was ooit zo tegen haar tekeer gegaan.
Op het moment dat hij stopte keek ze naar het huis waar ze stonden. Langzaam gleed haar blik naar Shane terwijl ze luisterde. Ze beet op haar onderlip toen ze dat hoorde. Haar ogen werden groot. Hij was gewoon bijna gebruikt door een veel oudere vrouw.. Het kwam binnen, direct zag ze het voor zich. Shane als een kleine jongen in de armen van zo'n vrouw. "Wat vreselijk.." Het was het eerste wat ze zei na een lange tijd van stilzwijgen en ze keek naar hem. Ze slikte toen hij weer begon te rijden en knikte. Haar gevoel schreeuwde dat ze tegen hem aan moest kruipen toen hij gestopt was. Door zijn haren strelen en hem zacht kussen, fluisteren dat alles goed was. Haar hoofd wist alleen niet zeker of ze dat wel kon. "Ik word niet zonder respect behandeld. Ik kan erin komen dat het lastig te begrijpen is. Hoe het over kan komen. Het is niet dat ik gewoon gebruikt wordt en dan aan de kant gezet wordt. Dean en ik.. We doen ernaast ook dingen, we zijn bevriend. Ik had niet verwacht dat dit.." Ze keek hem aan. "Ik heb tijd nodig om erover na te denken, met Dean te praten. Hij weet dat als ik iemand vind bij wie ik wil blijven en gelukkig ben. Hij doet dan een stapje terug. We blijven gewoon bevriend en dan stopt het daar." Eliza plukte aan haar haren en keek opzij. "Je mag voortaan ook wel gewoon sorry zeggen. Ik heb geen hekel aan je hierdoor. Je liet me gewoon heel erg schrikken."

Shane had alles uitgelegd over een bepaalde periode in zijn leven. Maar hij ademde even diep in wanneer ze beaamde hoe vreselijk het was. "En dat is slechts maar een klein deel." Was het enige wat hij daarop antwoorde. Wanneer ze meldde dat ze tijd nodig had knikte hij gewoon en hij liet zichzelf wat terug zakken in zijn stoel. Zijn ogen gesloten. "Ik en sorry zeggen blijft een wonder op zich. Ik kan het wel, maar negen van de tien keer blijf ik me er toch rot onder voelen." Shane opende zijn ogen en keek kort naar haar. "Ga maar... denk na..." "Maar laat mij met rust" Dacht hij tegen zichzelf erachter aan. Hij knarste even met zijn tanden en pakte het stuur strakker vast. De motor liep nog steeds en hij wachtte geduldig tot ze de auto uit zou gaan. "Je hebt mijn nummer... mocht er iets zijn... mocht je vragen hebben." Zijn stem was eng rustig... gewoon te rustig en te kalm. Hij wachtte net zo lang tot hij weg kon rijden, tot ze was uitgestapt en hij alleen in de auto zat.

Ze bekeek hem verbaasd. Was dat slechts het enige? Ze beet op haar onderlip en schudde haar hoofd. Wat erg.. "Het klinkt echt heel erg rot.' Fluisterde ze zachtjes. Ze bleef stilletjes zitten. Eliza knikte even, dat begreep ze wel. Langzaam stapte ze uit, toch hield ze de deur nog even vast. "Ja, dan laat ik het je weten." Eliza slikte en keek naar hem. "Shane.. Betekent dit dat een gewone vriendschap er niet in zit als ik..? Nouja, je weet wat ik bedoel." Dat vond ze jammer, als dat zo was, ze had hem graag als vriend gehad. Eliza nam haar tas wat beter vast en keek naar hem. "Doeg." Zei ze nog zachtjes, ze sloot de deur zonder verder op antwoord te wachten en liep weg. Naar haar eigen kamer toe op de campus om na te denken. Stil liep ze binnen toe. Ze moest nadenken, even niets anders. Moe keek ze rond en liep naar haar kamer toe waar ze gauw in bed kroop. Ze was in de war en daar zat ze mee. Zachtjes beet ze op haar onderlip.