Davids kamer

Abby vroeg naar Davids broertje. Ze zei dat ze hem wel aardig vond. “Weet je wat het is,” zei David met een afwezige blik. “Hij is alles wat ik nog heb. Ik wil niet dat er iets met hem gebeurt. Dat zou ik mezelf niet vergeven.” David keek haar met een kleine glimlach aan, maar zag Abby’s onzekere blik. “Je hoeft je geen zorgen te maken over Maya,” zei David om haar gerust te stellen. “Ze is gewoon een vriendin, meer niet.” Maar nu ze toch bij dit onderwerp waren, wilde David ook meer weten over Abby. Abby duwde David om en ging boven op hem zitten, voordat hij de vraag kon stellen. “Durf je het wel aan?” vroeg ze hem ondeugend. “Met alle plezier,” zei David met een lachje, maar het lachje verdween snel. Hij legde zijn handen op Abby’s heupen. “Heb jij overigens al iemand?” vroeg David. Hij zou namelijk niet verder gaan als ze iemand had. Hoewel hij vaker in een affaire heeft gezeten, het was niet iets wat hij graag wilde.

Zij begreep zijn dilemma. Alan leek hem zo te haten omdat er wat is voorgevallen vroeger. Abby durfde en ging het ook niet vragen. “Ik begrijp het. Alleen zal ik niets doen om hem te kwetsen of oude wonden te openen. Ik vond hem gewoon heel grappig en leuk op het feest.” Gaf zij met alle eerlijkheid toe. Omdat ze zich wel een beetje kon verplaatsen in de jongen. Hij was ook onzeker en durfde niet echt uit zijn schulp te komen. "Hij lijkt veel op mij namelijk." Fluisterde Abby zachtjes.
Haar lichaam leek gelijk te ontspannen toen David tegen haar zei dat er niets speelde tussen hem en Maya. Waarom dacht ze dat iedere keer? Het werd tijd dat zij hem ging vertrouwen. Dat was namelijk belangrijk. Waarom kreeg zij dan toch het gevoel dat David wat achterhield? En niet alleen met Maya maar in het algemeen. Hij vertelde niet veel over zichzelf of alleen het hoog nodige. Vertrouwde hij haar wel?
Haar lachje, haar speelse gedrag veranderde. Abby werd een stuk gesloten en keek David niet begrijpend aan. “Waar heb je het over?” Plotseling stond Abby op en sloeg de deken om haar lichaam. Ze beet aan de binnenkant van haar wang. “Wil je nu zeggen dat wij geen relatie hebben? Want ik dacht namelijk.” Abby sloeg dicht. Ze begon zachtjes te lachen. “Ik wist het.” Tranen welde op in haar ogen. Ze leek overstuur en geschokt. “Ik had het kunnen weten dat ik niet goed genoeg voor je ben.” Ze beet op haar onderlip. “Ik had jou…” Fluisterde Abby. Ja, ze was voor David wel met iemand naar bed geweest. Maar dat was eenmalig en hij was nu een goede vriend van haar. Hoe had zij zo’n vergissing kunnen maken? Hadden ze niet op het ijs gezegd dat ze serieus iets hadden? Waren het spelletjes geweest om haar in bed te krijgen? Ze was al die tijd gewoon trouw aan hem geweest en nu bleek het allemaal in haar hoofd te hebben gezeten. Was zij weer te impulsief geweest? Liep zij weer te hard van stapel en had ze dingen gehoord wat zij wilde horen? "Wat denk je? Dat ik met iedereen naar bed ga?" Haar blauwe ogen stonden lichtelijk verward en in paniek.

David luisterde naar wat Abby te zeggen had over zijn broertje. “Je weet dat hij toen dronken was?” vroeg David. “Maar dat zegt niks over Alan. Hij is een geweldige kerel, als je hem leert kennen.” David zei er verder niks over. Er was zoveel over Alan en hem wat Abby niet wist, en ook niet hoefde te weten. En hoewel David Abby nog niet zo lang kende, hij wist zeker dat ze minder op Alan leek dan ze dacht.
Bij Davids vraag leek Abby overstuur te worden. ‘Oh kut,’ dacht David. ‘Ik heb het weer voor elkaar.’ David ging rechtop op het bed zitten. “Abby,” zei hij met een rustige zachte stem. Hij keek haar in haar ogen aan, maar niet rechtstreeks. Dat zou te confronterend overkomen. “Weet je nog de ring die ik je heb gegeven op het ijs? Weet je dat die ring echt heel veel voor me betekend? Ik heb hem juist aan jou gegeven, omdat ik jou vertrouw. En omdat ik echt geloof dat we een relatie aan konden samen.” David hoopte dat Abby inzag dat ze meer voor hem betekende dan wie dan ook. Maar hij kon het begrijpen als Abby bij hem weg wilde en al zou het zijn hart breken, David zou haar niet tegenhouden.

"Ja? Ik ook?" Ze beet op haar onderlip en voelde de blosjes op haar wangen. Was niet bepaald iets om over op te scheppen. "Ik kan sowieso echt niet tegen alcohol. Na twee glaasjes ben ik al dronken." Ze glimlachte beetje beschamend. Niet dat zij veel dronk. "Daarom wil ik hem leren kennen. Misschien kunnen we eens wat met zen 3en doen?" Ze onderzocht zijn gezicht om zijn reactie te kunnen peilen.

Zij ontweek zijn blik, wilde hem niet eens aankijken. Abby voelde zich zo dom op dit moment. Waarom? Dit was haar nog nooit eerder overkomen.
“Weet je nog de ring die ik je heb gegeven op het ijs? Weet je dat die ring echt heel veel voor me betekend? Ik heb hem juist aan jou gegeven, omdat ik jou vertrouw. En omdat ik echt geloof dat we een relatie aan konden samen.”
De ring... Die had zij bij zich in haar tasje. Ze was bang om het aan de ene kant te dragen. Abby was bang dat zij het zou kwijtraken. Haar blauwe ogen keken hem met een gekwetste blik aan. Ze ging voor hem staan en hield zijn gezicht tussen haar twee handen. "Ik heb gezegd dat ik je leuk vond. Ik vroeg je nog of ik je mijn vriend mocht noemen. Je zei ja. Ik zie ons zelf in een relatie dus door jouw opmerking van daarnet doe je mij echt pijn mee." Abby drukte haar lippen tegen die van hem. "Jij betekent veel voor mij en ik heb voor jou gekozen David. Niet iemand anders. Ik heb je net mijn lichaam gegeven aan je. Ik geef alles van mij aan jou." Ze ging op hem zitten en keek hem met haar blauwe ogen doordringend aan. "Wat beteken ik voor jou? Ik als persoon? Heb je gevoelens voor mij of zie je dit alleen als een leuk spelletje? Wees alsjeblieft eerlijk tegen mij."

David ging niet in op Abby’s reactie op zijn broertje. Daarvoor ging het nu veel te snel bergafwaarts met het gesprek. Ze stond voor David en keek hem gekwetst aan, terwijl ze met haar handen zijn gezicht vast hield. Nadat ze haar hart had geleegd, ging ze op zijn schoot zitten en vraag hoe hij over haar dacht. David pakte Abby’s handen beet en haalde ze van zijn gezicht. Hij hield er niet van als iemand hem dwong iets te doen of ergens naar te kijken. Hij had er slechte ervaringen mee.

“Abby,” zei David zachtjes, haar handen nog steeds vast. “Na alles wat we in de afgelopen dagen hebben meegemaakt, moet je me wel een beetje kennen. Ik kon niet schaatsen, of zelfs de neiging gehad om het te leren. Maar voor jou deed ik het. Niemand mocht aan mijn ring komen, en toch heb ik hem aan jou gegeven.” David keek de vrouw in haar grote, blauwe ogen aan met vastberadenheid. “Het antwoord op je vraag is ja, ik heb gevoelens voor je. Nee, ik zie het niet als een spel. En ja, je betekend veel voor me.” David had het gevoel dat hij teveel had gezegd, zichzelf te veel had bloot gegeven. Zoveel praten over zichzelf voelde voor hem niet fijn. Maar hierna hoefde hij niet meer zoveel te vertellen, hoopte hij.

Zijn grote, mannelijke handen pakte haar fragiele, smalle handjes weg van zijn gezicht. Hij leek het niet prettig te vinden. Abby daar in tegen vond dit hele gesprek tegenvallen. Hoe had zij zo dom kunnen zijn? Hadden de woorden op de schaatsbaan helemaal niet betekend? Waarom ging de blondine altijd zo hard van stapel? Want uiteindelijk was zij de gebeten hond in deze situatie.
Zijn bijzondere ogen waren nu in haar simpele, blauwe ogen gericht. Voor haar waren haar ogen niet veel bijzonders vergeleken met die van David. Ze smolt ook gelijk door zijn simpele blik. Hoe kon ze altijd zo snel vergevensgezind zijn? Zijn woorden drongen langzaam in haar op. Dit was goed toch? Dit was toch wat Abby wilde horen?
Hij leek opeens zo vastberaden terwijl dat toe net niet het geval was geweest. Wat moest zij nu doen? Hij had inderdaad dingen gedaan waar ze David niet voor had aangezien. Ook de ring leek een hele speciale waarde voor hem te hebben. Een lichte blos van schaamte trok over haar engelengezichtje. "Sorry..." Fluisterde ze zachtjes. "Je betekent ook veel voor mij en ik dacht dat we al een relatie hadden." Klonk het beschaamd over haar lippen geperst. Abby stond voorzichtig op en hield de deken stevig tegen zich aan. "Ik liep een beetje te hard van stapel. Het spijt mij." Haar blauwe ogen waren neergeslagen. "Ik begrijp het als je nu zegt dat je... je mij moe bent." Onzekerheid kwam duidelijk terug in haar stem. Hij had gevoelens voor haar, maar Abby was gelijk van iets uitgegaan.