Kust Zeven Zusters

Ze keek hem met een uitdagende blik aan. Misschien moest ze een weddenschap ervan maken? Misschien kon David dat motiveren om op het ijs te gaan. "Laten we er een leuk spelletje van maken. Als jij op het ijs gaat en je kan een beetje schaatsen krijg je iets van mij. Ga je niet op het ijs dan mag ik iedereen vertellen wat voor watje je bent. Deal?" De meeste mannen die Abby gekend had in haar leven waren gevoelig voor weddenschappen. Mannen wilde overal de beste in zijn en van iedereen winnen.

Dat hij haar tong wilde vastpakken kwam als een verrassing. Gelukkig was hij net te laat. "Te laat." Ze keek hem met een onschuldig glimlachje aan. Toen hij wat serieuzer in het gesprek ging keek ze hem aan. "David. Je weet dat het soms goed is om over het verleden te praten zodat je het juist kunt afsluiten. Iedereen heeft spijt van dingen, maar het is nu eenmaal gebeurd. Het heeft je gevormd tot de persoon die je op de dag van vandaag bent. Alles moet je als een ervaring zien. Je bent nooit uitgeleerd."

Abby vroeg zich af wat voor grappige verhalen David nog meer had. Alleen begon het donkerder te worden buiten. Abby moest op tijd terug de trein nemen. Het was nog namelijk een uur met de trein. Ze wist niet of David ook met de trein was gekomen. "Ierland? Wauw! Dat schijnt een heel mooi land te zijn." Ze knikte bij zijn woorden. Dat wist ze nog helemaal niet. Ofja, wat wist zij wel van andere landen? Bij zijn laatste woorden begon ze lichtjes te blozen. "En ik jou." Fluisterde ze er verlegen achteraan. Om uit haar verlegenheid te komen vroeg ze het volgende aan David: "David, hoe ben je eigenlijk hier? Met het openbaar vervoer?"

‘Ze heeft wel lef,’ dacht David toen hij Abby’s voorstel aanhoorde. ‘Mij zomaar een watje noemen.’ “Deal,” zei hij zonder er te lang over na te denken. “Mag ik dan kiezen wat ik krijg? Of is dat een verassing.” David wist anders wel wat hij van Abby wilde, maar hij liet de keuze aan haar.
David keek afwezig naar de tafel. “Soms wel,” beaamde hij. “Maar ik ben blij met waar mijn verleden is. Achter me. Want nu kan ik naar de toekomst blijven kijken.” Met die woorden keek hij in Abby’s grote blauwe ogen met een kleine twinkeling.
Blijkbaar vond Abby dat Ierland een mooi land was. “Je zou eens moeten weten,” begon David. “Het ziet er prachtig uit, maar het is daar echt pokkeweer. Ik hoef er niet meer zo nodig naar toe.” Verder zei hij er niks over. Niemand weet de echte reden waarom David niet terug wil gaan, en daar was hij tevreden over. Abby werd verlegen toen David zei dat hij blij was dat hij Abby had ontmoet. “En ik jou,” fluisterde ze zachtjes. ‘Dus ze denk toch anders over me dan ik dacht,’ dacht David met een kleine grijns op zijn smoel.
“Ik ben met het openbaar vervoer,” antwoordde David op haar laatste vraag. Hij keek naar buiten en zag dat het donkerder begon te worden. “Zal ik je anders zo naar huis brengen? En dame als jij zou nooit alleen naar huis hoeven lopen.” Hij gaf Abby een knipoog om te laten zien dat hij haar plaagde.

Precies zoals ik al had verwacht. Te makkelijk. Ze glimlachte lief naar hem. Mannen waren toch allemaal echt hetzelfde. Zelfs David. Bij zijn vraag keek ze hem eventjes aan. "Ligt eraan wat precies." De toon in haar stem klonk een beetje achterdochtig. "Jij mag beslissen wat je krijgt. Alleen als het niet buiten het boekje gaat." David moest zelf interpreteren hoe zij dat bedoelde.

"Mooi gezegd. Daar sluit ik mij bij aan." Als ze nog een volle mok had gehad met chocomelk zou ze daar op hebben geproost.
"Pokkeweer? Hmm... Moskou is ook niet bepaald fijn om te wonen betreft het weer. Alleen om dan niet naar een land te willen gaan? ieder land heeft zijn eigen charmes." Abby had zijn grijns wel opgemerkt. "Waarom ben je zo aan het grijnzen?" Ze keek hem met nieuwsgierige oogjes aan. Bij zijn voorstel schudde zij haar hoofd. "Hoeft niet. Ik woon namelijk niet op het campus. Ik moet de trein nemen hier bij het station. Is een uurtje reizen en dan ben ik thuis." Ze vroeg aan de serveerster de rekening. "Je mag wel met mij meelopen tot aan de trein als je wilt? En anders zien we elkaar volgende week sowieso bij de schaatsbaan." De vrouw kan met de rekening en dit keer betaalde zij. Althans het was nu alleen toch maar de wafel.

Dat had Abby beter niet kunnen zeggen, want David kon dit nu tegen haar gebruiken. Hij was een snelle leerling als hij zijn zinnen ergens naar zet. “Zeg dat niet te hard,” zei hij grappend. “Er staat best veel in mijn boekje.”
“Klopt, elk land heeft haar charmes,” zei hij. “Dat heb ik zelf ervaren in Europa. Maar ik heb al genoeg van Ierland gezien en was toe aan nieuwe ervaringen.” David haalde zijn schouders op toen Abby hem vroeg waarom hij zat te grijnzen. “Ik vind het gewoon leuk om met je te praten,” zei hij non-chalant. Meer wilde hij niet vertellen, anders zou Abby nog denken dat hij meer wilde zijn dan vrienden. En dat mocht ze nog niet denken, vond David.
“Ik loop wel even mee,” zei David met een glimlach. “Ik laat je niet zomaar alleen gaan.” David stond op, deed zijn jas aan en zijn tas gooide hij over 1 schouder. Abby was ondertussen aan het afrekenen. Toen ze klaar was, bood David haar zijn hand aan. “Zal ik je helpen?” vroeg hij.

"Ik zei niet jouw boekje David. Leuk geprobeerd." Ze deed nu expres verwaand een pluk achter haar oor. In de tussentijd toen hij stond te praten begon Abby haar sjaal om te doen, haar muts en dan haar jas. Daarna pas deed ze haar rugzak om.
"Ik begrijp je. Dat heb ik ook van Rusland. Mooi land alleen er is nog veel meer te zien." Bij zijn nonchalante houding bekeek ze hem eens goed. "Dat vind ik leuk om te horen. Ik heb niet zoveel vrienden ofja... contact met andere studenten." Ze wilde niet gelijk zeggen dat ze vrienden waren. Ze hadden elkaar nu pas leren kennen. David had toegezegd om mee te lopen. "Gezellig." Abby keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Ik kan mijzelf heel goed beschermen..." Alleen kwam dat niet zo overtuigend over als zij dat wilde.
(met dat hand aanbieden snap ik niet helemaal.)
"Umh..." Ze keek hem aan. Bedoelde hij dat hij haar rugzak wilde tillen of iets in die richting? "Nee nee,is prima." Ze glimlachte en liep naar buiten.

Sorry, ik was met meerdere dingen tegelijk bezig ^^’
-
“Jammer,” zei David met een knipoog. “Dan zie ik wel wat het wordt.” David deed zijn jas aan terwijl Abby vertelde over Rusland. “Er is genoeg te zien op de wereld,” beaamde David. “We moeten daar eigenlijk een heel jaar voor uittrekken, willen we er meer van zien.” David bedoelde er eigenlijk niks mee, maar pas toen hij de zin had gezegd, had hij door dat hij over hem en Abby praatte. Hij kreeg er bijna rode oren van. Bijna.
David glimlachte naar Abby. “Van mij kom je niet zomaar af,” grapte hij. “Vrienden steunen elkaar toch?” David pakte zijn tas toen Abby het restaurantje al uit was gelopen en snelde achter haar aan. “Dus,” begon David toen hij weer naast Abby liep. “Ik zie je volgende week weer?”

Hahahaha maakt niets uit hoor ?
-----
Toen David vertelde over een jaar uittrekken keek ze hem met een speels glimlachje aan. Abby probeerde niet rood te worden en dit keer lukte het deels. "Juist... David. Je houdt het niet eens een jaar met mij uit. Ik zal je overal mee naartoe trekken om ieder hoekje van een stad te zien of plek waar wij naartoe gaan. En de gekste dingen uithalen. Dat ben ik ook van plan hier te doen." Het was vrij frisjes en prettig verlicht was het hier niet. Ze deed haar sjaal dichter tegen zichzelf aandrukken. Bij het woord vrienden keek ze hem niet aan. Haar blik nog steeds recht vooruit. Waren ze nu al vrienden? Wilde hij vrienden met haar zijn? Abby had in zo'n korte tijd nooit zoveel vrienden weten te maken. Stiekem glimlachte ze van opluchting. Het voelde een keer fijn om niet altijd alleen te zijn. "Ja dat klopt." Haar stem klonk iets heser echter hoorde je duidelijk haar dankbaarheid. Ze keek op zij. "Tuurlijk. De weddenschap staat vast." Langzaam kwamen ze aan bij het station."Over 5 minuten komt de trein." Ze haalde haar mobiel uit haar jaszak. "Nummers uitwisselen of e-mailadressen? Wat jij liever hebt."

David moest lachen om haar opmerking. “Ik denk dat ik het wel aan kan,” zei hij en voegde eraan toe: “Nou ja, ik hoop het. Wat voor gekke dingen ben je dan van plan? Dit soms?” En David trok een gekke bek. “Of zoiets?” Hij probeerde haar te kietelen.
Toen Abby moest glimlachen, werd David opgewekter. Hij kon wel wennen aan zo’n lach. Hij WILDE wennen aan zo’n lach. David was al te lang alleen geweest en dat heeft hem gevormd tot de persoon die hij was. Maar David wilde die persoon niet langer zijn. ‘Dit is een goed begin,’ dacht hij bij zichzelf.
“Nummers is handiger,” zei David. “Ik heb geen computer.” Hij krabde achter zijn oren toen hij zijn nummer gaf. “Ja,” ging hij verder. “Als je de hele tijd alleen maar reist, is dat niet handig.”

Abby deed haar hand voor haar mond om niet in lachen uit te barsten. Dat gezicht was onbetaalbaar. "Nee nee zo bedoelde ik dat niet." Op dat moment begon hij te kietelen. "Ah! Niet doen hahahaha!" Ze probeerde hem weg te duwen want daar kon zij echt niet tegen. "Pestkop!" Ze keek naar het nummer die was opgeslagen in haar telefoon. "Op school zijn er computers." Ze keek hem met een lieve glimlach aan terwijl ze hem in de tussentijd een smsje stuurde. "Zo... Nu heb je ook mijn nummer. En daar ben ik mee eens. Maar nu ben je een student! Misschien handig om een laptop aan te schaffen." De trein kwam langzaam in zicht en stopte nu. "Nou mijn trein is er. Ik vond het heel gezellig David."

‘Oh,’ dacht David met een grijns. ‘Ze kan dus niet tegen kietelen. Dit kan nog wel eens leuk gaan worden.’ Maar hij hield al snel op toen Abby hem wegduwde. “Spelbreker,” grapte hij. Vanuit zijn broekzak klonk er een wolf. David keek op zijn telefoon en sloeg het nummer op. “Dank je,” zei hij met rood wordende wangen. “En ik kan nu nog geen laptop kopen. Mijn extra spaargeld gaat nu op aan een vakantie.” En met een dikke knipoog zag David dat de trein eraan kwam. “Ik vond het ook heel gezellig,” zei David. Hij bleef staan tot de trein wegreed. Hij vond het jammer dat Abby nu al weg moest, maar ja, daar kon hij niks aan doen. In plaats van ook naar huis te gaan, liep David terug naar de kust. Hij was van plan om nog meer te oefenen met vuurmagie.

Nieuwe meeting?
Zullen we dus de schaatsbaan doen (na de karaoke :p)

Haha, dat wilde ik ook al gaan voorstellen. Zal ik een topic aanmaken, of gaan we hier verder

umh wil jij een schaatsbaan aanmaken?
dan doe ik eerste post

Ik had ook al een idee voor een eerste post ^^'

dan maak ik het aan

New
-
Ze keek rond, ja, hier had ze wel heen gewild. Eliza hield ervan om dingen te bezoeken waar ze over gelezen had. Ze glimlachte even. In haar schoudertas had ze boeken over deze plek zitten en enkele boeken die met magie te maken hadden en dan met name alchemie. Thuis had haar vader al ingewijd in de alchemie en ze vond het dan ook jammer dat ze moest wachten tot het tweede jaar maar dat weerhield haar er natuurlijk niet van om in haar vrije tijd verder te brouwen en te oefenen. Ze zou hier ook planten zoeken die ze nodig zou hebben. Zacht beet ze op haar onderlip en deed haar jas goed. Haar lange haren had ze in een hoge staart zitten hoewel en toch wel wat plukjes ontsnapten eraan en langs haar gezicht vielen. Eliza stapte rustig door en glimlachte. Het zag er nu al mooi uit, deze plek was echt wel iets waar ze vaker heen zou willen. Voor ze naar planten ging zoeken besloot ze dat een strandwandeling lekker zou zijn. Lekker uitwaaien. Kalm liep ze via het pad naar beneden en voor ze bij al het zand aankwam deed ze haar schoenen maar vast uit en glimlachte. "Heerlijk." Mompelde ze tevreden.

Mulle voetstappen klonken in een versneld tempo. Alsof iemand aan het hardlopen was. In feite was dat ook zo. Een losse korte broek, schoenen die aan elkaar geknoopt om de nek hingen en een wit half los t-shirt... Een jongen rende op blote voeten over het strand.
Jay had al een paar flinke studiedagen achter de rug en kon het campus park wel dromen. Het was tijd voor wat anders. Hij was wat rond gaan rijden en kwam bij de kliffen aan. Zodra hij het strand zag waren zijn schoenen al los. Dit was zijn vorm van een pauze of er even tussen uit. In de buitenlucht, beetje wandelen of nog beter: hardlopen. Het was ontzettend rustig op het strand, misschien doordat het redelijk hard waaide. Jay versnelde soms zijn tempo om het daarna weer op een normaal tempo te houden. Dit bleef hij redelijk vaak herhalen. Wanneer hij het pad zag waar hij eerder naar beneden was gekomen zag hij iemand lopen. Jay rende meestal van de ene naar de andere kant om de weg nooit kwijt te raken, maar nu was hij wel lichtelijk verward. Langzaam vertraagde hij zijn tempo om vervolgens in een rustig tempo te lopen. Hij vond het vreemd dat sommigen zich hier waagden, vlak voordat het vloed zou worden.

Haar hand zat in de zak van haar jas maar al gauw haalde ze er een briefje uit. Ze keek er even op en rolde de pijpen van haar broek op voor zover dat ging. Nu het bijna vloed werd kon ze mooi wat van de beste schelpen verzamelen. Zelfs Eliza kon haar kinderlijke soms niet verlaten, zeker niet als ze de kans kreeg. Er waren nog maar weinig mensen. Een stel met een hond dat alweer richting het pad ging. Een paar jongens die wilden gaan surfen en een jongeman die aan het hardlopen was, hoewel hij nu vaart minderde. Mesen wisten duidelijk dat het vloed werd maar dat deerde haar niet. Ze verstelde de band van haar tas dat deze wat hoger kwam en liet haar schoenen in het zand liggen. Alsof iemand wat had aan een paar ballerina's, niet echt natuurlijk. Ze keek even om zich heen en liep toen wat meer naar de kust toe. Ze beet op haar lip. Shit, die zee is toch nog best koud! Het schoot door haar hoofd en ze glimlachte om haar eigen gedachten, dat had ze natuurlijk best kunnen weten. Onder haar voeten voelde ze al gauw de schelpen. Ze hees haar mouwen iets op en begon in het water te voelen. Even keek ze op en zag de hardlopende jongen nu meer rustig aan lopen. Was het zo gek wat ze deed?

Jay volgde de jonge vrouw met zijn ogen en kantelde zijn hoofd een beetje. Hij schudde zijn hoofd en stond al snel schuin achter haar. "Je weet dat het vloed word?" Hij leunde iets voorover om eigenlijk te kunnen zien wat ze deed. Hij bekeek een paar van de schelpen die net onder het wateroppervlak lagen en keek daarna weer naar haar. Zijn blik zei eigenlijk genoeg... "Schelpen verzamelaar?" Jay verduidelijkte zijn blik alleen maar met die woorden en ging daarna recht staan. Zijn blauwe ogen, welke standaard vloeibaar leken door de ionen, keken naar haar alsof hij haar zojuist voor gek had verklaard. Maar toch... Leek het hem ook logisch. Er zaten immers mooie schelpen bij...

Met een glimlach draaide ze haar hoofd om. "Ja, daarom ben ik hier juist." Ze glimlachte even en had een paar mooie schelpen te pakken. Tevreden deed ze die in een zakje in haar tas. "Niet officieel. Het kwam in me op dat nu ik hier toch ben om dingen te verzamelen ik net zo goed wat schelpen kan verzamelen." Eliza keek op naar de jongen. Ze moest even lachen om zijn blik. "Zo gek is het niet, het doet me denken aan thuis, we hadden een pad van kapotte schelpen en ik zocht er altijd de hele en de mooiste tussenuit." Ze glimlachte even in zichzelf en boog weer voorover om nog een schelp te pakken. Best gek dat ze een wildvreemde zoveel vertelde maar goed, hij verklaarde haar anders voor gek en dat was ook een beetje raar natuurlijk. Eliza ging even met een hand door haar haren heen.

Jay opende even zijn mond alsof hij iets van 'oohw' wilde zeggen maar liep daarna dieper het water in. Hij stak zijn hand in het koude water en pakte er een licht roze gekleurde uit, één die in een spiraal liep. Hij hield hem omhoog. "Zoiets?" Hij glimlachte even en liep daarna naar haar toe. "Schelpen verzamelen, misschien een idee als ik mijn hobby's ooit op zou geven." Hij haalde zijn schouders op. "Je weet maar nooit tegenwoordig." Hij bestudeerde de schelp nog even alvorens hem aan haar te geven (of weg te gooien) en liep daarna weer een stukje het water uit. "Doe me een lol en kijk alsjeblieft uit? De golven hier zijn onvoorspelbaar en kunnen redelijk hoog worden door de kliffen." Hij gaf enkel een headsup, niet meer, niet minder.

Eliza kon een verbaasde blik niet verbergen toen hij dieper het water in kwam. Ze keek er naar. 'Ja! Die is gaaf." Ze grijnsde en nam de schelp aan nadat hij hem uitvoerig bekeken had. Zachtjes grinnikte ze om hem. "Ik kan ook niet zeggen dat het een hobby is hoor. Ik ga niet wekelijks strandjes af om schelpen te zoeken. Ik heb zat andere hobby's maar mocht je ooit je hobby opgeven dan is het prima tijdverdrijf." Eliza keek hem vrolijk aan en knikte. "Natuurlijk. Ik ga er zo uit. Ik ben net op het verkeerde tijdstip gekomen namelijk, wilde eigenlijk een wandeling maken maar goed.' Ze wist nog wat schelpen te pakken en keek even naar de jongen. Een vriendelijke glimlach schonk ze hem en ze keek even naar het zakje in haar tas. Er zaten al tientallen schelpen in. Misschien moest ze naar zijn advies luisteren en het water uitgaan, dan kon ze zo opdrogen en weer naar boven toe gaan, maar ze deed het niet. Ze wilde er nog een paar meer hebben.

Jay schudde zijn hoofd even en snapte er niets van. Dat schelpen iets konden betekenen voor mensen. Hij keek naar haar en glimlachte een beetje. "Als je een wandeling wil maken kan ik je wel meenemen... Ik weet precies welke stukken droog blijven. En eventueel, als je meer schelpen wil, wil ik wel helpen met zoeken. Om nou naar de academie te gaan en me stierlijk te gaan vervelen, of wederom huiswerk maken? Nee... daar heb ik eigenlijk niet zo veel zin in." Jay fronste bij het woord academie en schudde zijn hoofd bij de gedachte aan huiswerk. "Als je wil tenminste hé.." zei hij vervolgens om er geen nadruk op te leggen. Ergens leek ze hem best aardig, maar onzekerheid en de angst om bedrogen te worden. Hij hield toch een beetje zijn schild omhoog. Een gemeende glimlach zou namelijk nog wel dagen duren voordat deze jonge vrouw hem te zien zou krijgen. Dat herinnerde hem aan een belangrijk feit. "Voordat ik het vergeet. Mijn naam is Jay Aeon... Beetje handig om elkaar bij naam te kennen... Denk ik." En om te weten wie ik moet na jagen wanneer ze me bedriegt of iets...

Eliza keek verbaasd op toen hij vroeg of ze mee wilde. "Ja! Heel graag zelfs. Lijkt me gezellig." Ze keek naar de jongeman en glimlachte. Misschien was het wel goed dat iemand samen met haar rond liep, iemand die alles misschien een beetje kende. "Ik snap het helemaal. Huiswerk is ook best saai." Ze grinnikte even en keek naar hem. Rustig liep ze het water uit naar haar schoenen toe. Haar voeten werden vies van het zand en keek naar de jongeman die zich voorstelde. "Aangenaam Jay, ik ben Eliza Seymour." Ze glimlachte hem toe. "Best handig, dan hoef ik je niet aan te roepen met: hé jongen!" Ze grinnikte zachtjes en keek naar hem. "Ik neem aan dat we weer omhoog moeten he?" Ze liep naar haar schoenen en pakte die kalm op. "Ik ben er helemaal klaar voor Jay!" Ze glimlachte breed en keek hem vrolijk aan.

Jay merkte opeens dat ze een dosis.... wat is het juiste woord? Vernieuwde energie? Vrolijkheid? Hij wist het niet, maar het overrompelde hem wel een beetje. Hij haalde zijn schouders op en zuchtte een keer om de opbouwende spanning wat te laten gaan. "Aanroepen met hé jongen dus? Ben blij dat ik mijn naam dan heb gegeven." Hij glimlachte een beetje en liep naast haar naar haar schoenen. Wanneer ze vroeg of ze weer naar boven moesten knikte hij. "Tenzij je over een half uur ongeveer wil gaan zwemmen, dan is het een goed idee ja." Hij ging met een hand door zijn haren en liep daarna het pad omhoog op. Hij borg zijn handen op in zijn broekzakken en had zijn eigen schoenen nu niet bepaald aangetrokken. Hij merkte iets, aan de manier waarop ze deed. Hij keek even om zich heen en liep daarna een vrij dun zandpaadje op wat net boven het strand liep. "Ik heb een vaag vermoeden dat je een student bent op Silverwood... Kan dat kloppen?" Hij keek over zijn schouder naar haar en bleef even staan. Hij keek toe hoe een redelijk grote golf brak op de kliffen en een stuk van het strand naar zee trokken. Hij trok een mondhoek op en keek naar haar. "Dat had jij kunnen zijn, onder die golf, stel je eens voor." Die woorden klonken grappend en hij liep daarna weer rustig verder naar het stuk waar het iets breder werd. Het stuk waar je makkelijk met zijn tweeën naast elkaar kan lopen.