Kust Zeven Zusters

David was maar om 1 reden naar de kust gekomen. Om uit te zoeken hoe de brand in het fabriek toen is ontstaan. De brand waarbij hij zijn moeder en zusje verloor. Hij had een boek meegenomen uit de bibliotheek in Silverwood. Dat was een van de weinige keren dat hij in een bibliotheek was en hij wist niet of hij boeken mocht lenen of niet. Maar daar was het nu te laat voor.
Het boek dat hij had geleend was een exacte replica als die zijn moeder mee had naar de fabriek. David had een rustig plekje op het strand uitgezocht waar men hem niet makkelijk kon zien. Daar bleef hij enkele minuten staan. "Kom op, David," zei hij tegen zichzelf. "Je kunt nu niet meer terug." Nadat hij zichzelf wat meer moed had ingepraat, deed hij zijn jas uit en ging hij erop zitten. De meeste mensen zouden het koud hebben met alleen een t-shirt aan in deze wind, maar David had het altijd snel warm.
David bladerde het boek door, afgaand op zijn herinneringen eraan. Hij wist niet precies waar hij naar zocht. Maar als David het vond, zou hij het weten.

Abby was naar de kust gekomen om de volgende redenen. Het element water ontdekken wat in de boeken waren omschreven. Hoe meer water hoe meer magie kon worden blootgelegd. Abby wilde nu zij eindelijk over deze wereld wist, nog meer weten. Ze had zo lang niet geweten dat zij over krachten bezat. Sinds kort wist zij dat telekinese voor haar was weggelegd. Dat was de kracht die zij bezat. Dat wist ze nu pas een week. Ze had een fel, gele rugzak om en droeg een lange, zwarte jas met allemaal witte bolletjes erop. Ze droeg een sjaal om haar hals en deels om haar mond voor tegen de kou. Het was zo koud aan de kust. Altijd zo veel wind. Ze liep met haar regenlaarzen door het zand richting de zee. “Bijna…” Bibberde ze lichtjes. Ze kwam wel uit Moskou en was veel koud gewend maar toch. Misschien had ze nog meer onder haar jas moeten aandoen. Haar ogen waren naar het zand gericht dus ze keek niet echt voor zich uit. Op dat moment botste zij per ongeluk tegen iemand aan. “Ah sorry!” Haar felblauwe ogen keken de rug van de lange man aan.

Het lukte David maar niet om de pagina te vinden die hij toen las. Misschien had hij toch een verkeerd boek meegenomen. Dan maar andere dingen proberen. David kwam er al snel achter dat hij vonken kon creëren. "Gaaf," zei hij tegen zichzelf. "Nu kijken of het moeilijker kan." Met een grijns op zijn gezicht probeerde hij een vlam in zijn hand te maken, maar elke keer dat het bijna lukte, waaide de wind zijn vuur uit.
Na wat hem tig keer leek, lukte het David eindelijk om een vlam in zijn handpalm te maken, zonder dat hij doofde. Het zweet stond hem op het voorhoofd van de inspanning, maar zijn lach kon niet groter. David stond snel weer op. Maar terwijl hij dat deed, botste hij tegen iemand op, of iemand tegen hem. Dat maakte hem op dat moment niet uit, want de vlam in zijn hand kwam tegen zijn buik aan. Er ontstonden kleine vlammen op zijn shirt. "Heet, heet, heet!" riep David, terwijl hij de vlammen uit probeerde te slaan.

Abby sloeg gelijk haar handen voor het gezicht. "Sorry!" Ze moest gelijk handelen om hem te helpen. Hem zo aanstaren hielp hem niet. Zij had dit tenslotte veroorzaakt. Ze trok gauw haar muts van haar hoofd en sloeg dat tegen zijn shirt aan. En de vlammen gingen langzaam uit. Meestal hielp dat als je met een doek of ander kledingstuk het vuur probeert weg te deppen. Had ze nu gaten veroorzaakt in zijn kleding? Met grote blauwe ogen keek ze geschrokken naar de man. Haar wangen waren rood van schrik en ze leek zelfs een beetje overstuur. "Het spijt mij zo. Ik had beter moeten uitkijken. Het was niet de bedoeling jou... Umh... Nouja dit." Wat er nu precies was gebeurd wist Abby in de eerste instantie ook niet. Waar kwam dat vuur vandaan? Was hij ook een student van hun school? En kon hij dan zogeheten "vuursturen?" "Ik betaal je een nieuwe shirt!"

"Het spijt mij zo." begon de vrouw die tegen David aan was gebotst. “Ik had beter moeten uitkijken. Het was niet de bedoeling jou... Umh... Nouja dit." David keek een tijdje in de blauwe ogen van de vrouw, langer dan hij eigenlijk wilde. Hij vond de meid er schattig uit zien met haar rode wangen. "Ik betaal je een nieuwe shirt!" zei ze daarna. David moest even lachen. "Alleen als ik een nieuwe muts voor jou mag halen," zei hij met een knipoog. "Anders staan we quitte." David glimlachte naar de vrouw om haar gerust te stellen. Hij probeerde het as van zijn shirt te slaan, maar dat maakte de gaten alleen maar groter. De huid eronder zag er pijnlijk rood uit, maar David deed alsof hem dat niks uitmaakte. ‘Het heeft geen nut om haar nog ongeruster te maken,’ dacht hij "Maar wat doet een dame als jij hier eigenlijk?" vroeg David toen hij zijn aandacht weer op de vrouw richtte.

Ze voelde zich zo stom. Waarom had zij niet voor zich kunnen kijken? Waarom naar het zand blijven staren? Abby had haar hoofd in de eerste instantie gebogen om de wind tegen te gaan. Abby keek naar haar muts waar lichte gaten in zaten. "Nee... nee hoeft niet. Is mijn schuld." Zei ze zachtjes terwijl ze nog steeds vuur rood was. "Ik kan het naaien. Mooier maken." Ze glimlachte verlegen. "Hoeveel kostte het shirt?" Ze begon in haar rugzak te rommelen om te zoeken naar haar portemonnee. Ze kon hem beter nu het geld geven want ze wist niet of ze hem nog zou zien. Haar blauwe ogen waren gericht op de gaten in zijn shirt. De huid eronder leek een beetje rood. Had hij zich verbrandt? Abby beet op haar onderlip. Schuld was in haar ogen te zien. "Je bent verbrandt." Ze haalde een zalf uit haar tas. "Hier." Ze gaf het aan hem. "Het heeft een verkoelende werking. Niet echt een brandzalf maar het zal de pijn verzachten." In de tussentijd haalde zij vier briefjes van 10 eruit. "40 pond genoeg of?" Ze moest omhoog kijken omdat hij een stuk langer dan haar was. Bij zijn vraag schuifelde zij ongemakkelijk met haar voeten. "Magie... Ik wil meer te weten komen over magie. En vandaag over water."

De meid werd bijna net zo rood als het huid op zijn buik. Ze bood David geld aan en een zalf tegen de pijn. David moest kort lachen. "Het maakt echt niks uit," zei hij glimlachend. "Deze shirt is niks waard. En die brandplek... Ja, wat kan ik daarvan zeggen. Ik ben wel vaker heet." Bij zijn laatste zin voegde hij een speelse knipoog toe, om te laten weten dat hij een grapje maakte. Maar David nam de zalf toch dankbaar aan.
De vrouw schuifelde even met haar voeten. 'Was ze zenuwachtig?' vroeg David zich af. 'Waarom? We zijn hier alleen.' "Magie..." zei ze op een gegeven moment. "Ik wil meer te weten komen over magie. En vandaag over water." David scheurde de gaten in zijn shirt verder open om er later de zalf op te smeren. Dat lukte hem alleen niet zo goed als hij hoopte. "Magie zei je," zei David ondertussen. "Je bent heel dapper om dat tegen een vreemdeling te vertellen. Maar je geheim is veilig bij mij." David liet zijn vriendelijkste glimlach zien. "Ik probeer ook meer te leren over magie. En je ziet wat het me kost."

De jongeman was heel vriendelijk. Als Abby nu ook zo spontaan kon zijn. Bij vreemden vond zij het altijd zo moeilijk om zichzelf te zijn. Haar lichaam was gewoon stijf van nervositeit. Abby keek naar het geld in haar handen en stopte het weg. "Ik wil het wel goed maken." Ze keek hem vriendelijk aan. Bij zijn laatste woorden werden haar fel, blauwe ogen een slag groter. Pardon? Hoorde ze dat nu goed? Bij zijn knipoog realiseerde zij zich pas dat het een grapje was. Abby moest zachtjes lachen. Het klonk melodieus maar ze knorde zachtjes erbij. Heel lichtjes maar. Ze vond het fijn dat hij de zalf aannam. Iets wat hij aannam want het geld nam hij duidelijk niet aan. Abby keek naar hem hoe hij de zalf opdeed. "Umh... Zal ik het voor je doen?" Ze beet nerveus op haar onderlip. Ze wilde het niet doen om hem aan te raken. Abby wilde gewoon behulpzaam zijn. Bij zijn woorden keek ze hem glimlachend aan. "Ik had al zo'n vermoeden. Ben jij iemand die vuur kan sturen?" Ze keek met bewondering naar hem. "Hoe heb je dat geleerd?" Abby realiseerde zich nu pas dat ze een brutalen vraag had gesteld. "Sorry! Je hoeft dat niet te beantwoorden..."

De meid bood aan om de zalf op zijn brandwonden te smeren en beet op haar onderlip. Nu was het Davids beurt om rood te worden. “Nou uuhh..” begon hij. “Vooruit dan maar.” David trok zijn shirt iets verder kapot om het haar makkelijker te maken. "Ik had al zo'n vermoeden.” zei de meid. “Ben jij iemand die vuur kan sturen? Hoe heb je dat geleerd?” De meid werd even stil. “Sorry! Je hoeft dat niet te beantwoorden...” ‘Er zit toch meer pit in dan je zou denken,’ dacht David. “Maakt niet uit,” zei hij. “Daar hoef je echt geen sorry voor te zeggen. Je magme van alles vragen, als je wilt.” David keek naar de lucht om zich te bedenken wat hij de meid allemaal zou vertellen. “Mijn eerste ervaring met vuurmagie was toen ik 12 was,” zei David uiteindelijk. “Ik ontdekte een boek en begon eruit te lezen. Ik had niet door dat ik hardop spreuken aan het lezen tot het te laat was. Er was brand ontstaan in mijn boomhut. Maar daar wil ik verder niet op in gaan." David richtte zijn ogen weer op de vrouw en probeerde te glimlachen.

Abby zag dat hij rood werd. Had ze het beter niet kunnen aanbieden? Het meisje had geen enkele bedoelingen. Ze hoefde hem niet perse aan te raken. Zo'n freak was ze ook weer niet. Hij gaf haar zijn goedkeuring en hierbij nam ze de zalf weer terug aan. Ze deed een beetje zalf op haar wijsvinger en begon het op de rode plekken in te smeren. Ze gebruikte niet al teveel en raakte niet meer huid aan dan nodig was. "Zo. Dat is alles. Voelt het al wat fijner aan?" Je hoorde de bezorgdheid in haar stem. Ze stopte de zalf weer terug in haar rugzak. "Echt?" Haar ogen begonnen te schitteren. Af en toe hield ze haar hand omhoog tegen de wind zodat haar blonde lokken niet alle kanten op zouden vliegen. Abby keek hem met fascinatie aan terwijl hij vertelde hoe het begonnen was. "Wauw! Dat is echt... gaaf. Op de brand van je boomhut na natuurlijk!" Zei ze er snel achteraan. "Wauw..." Ze merkte dat ze hem aanstaarde en keek snel blozend naar de grond. "Kan je alleen met vuur wat doen of... of kun je meer?" Abby wist tot nu toe alleen dat zij telekinese kon. Het meisje wist niet eens of je nog andere krachten kon leren.

De meid was klaar met het smeren van de zalf op zijn huid. "Zo," zei ze, de bezorgdheid in haar stem duidelijk aanwezig. "Dat is alles. Voelt het al wat fijner aan?" David kon niet anders dan glimlachen. 'Wat een oprechte meid.' "Dat voelde heel fijn." zei hij met een speelse glimlach.
Terwijl David aan het vertellen was, zag hij de vrouw bewonderend aan het luisteren was. "Voor zover ik weet kan ik alleen mezelf verbranden," zei David lachend. Hij scheurde een stuk van zijn toch al kapotte shirt af en maakte de vingers van de meid schoon. "Ze zullen waarschijnlijk vies zijn van de zalf," zei hij, maar keek haar niet in de ogen aan. "Mijn naam is David, trouwens."

Abby keek hem met een blozend gezicht aan. "Grapjas. Jij bent vast de lolligste thuis of niet?" Ze gaf hem een plagende boks (je weet wel met de hand zo'n boks) tegen zijn schouder. Het meisje begon zich steeds op haar gemak te voelen. Bij zijn woorden keek ze hem geschrokken aan. "Je moet echt voorzichtig zijn! Vuur is best gevaarlijk. En zo lang er geen heler in de buurt is hou je er nare littekens aan over. En je moet oppassen voor personen zoals ik. Die tegen je aanlopen en ervoor zorgen dat je je verbrandt." Abby knikte met haar woorden mee. Klunzen zoals ik... Die onzichtbaar willen zijn en daardoor juist nog meer opvallen. Niet goed bezig Abby. Dacht de dame bij zichzelf. Toen hij haar vingers begon schoon te maken trilde zij lichtjes. Abby had wat moeite als mensen, mensen die zij nog niet kon haar aanraakten. Daar werd ze zenuwachtig van. "Thanks... Mijn naam is Abby" De dame keek hem nu aan om hem een vriendelijke glimlach te schenken.

David liet haar hand weer los en durfde haar weer aan te kijken. Hij had een zwak voor mooie ogen. 'Houd je in, David.' dacht hij. 'Je bent hier niet om te flirten, dus doe het dan ook niet.' "Bedankt Abby," zei hij zachtjes. "Want als jij niet tegen me aan was gelopen, had ik je nu ook niet gekend. En je advies over helers had ik veel eerder moeten weten." David deed een stap achteruit. "Kan jij toevallig helen?" vroeg hij. "En zo ja, kan je iets oudere littekens?"

Een blos trok weer over haar gezicht. Door haar bleke huid zag je deze dingen zo snel. Maar Abby was in het algemeen heel makkelijk af te lezen. Haar emoties, haar zenuwen en haar blosjes waren als eerste bij haar op te merken. Ook al probeerde ze het heel vaak te verbergen door zichzelf gewoon in haar kamer op te sluiten. Waar niemand haar ook kan storen en niemand kan zien in wat voor staat ze op dat moment verkeerd. "Je hoeft mij daar niet voor te bedanken hoor." Ze hield haar hoofd iets wat scheef terwijl ze glimlachte. "Niet dat ik weet. Althans nooit geprobeerd." Abby haalde een boek uit haar tas. "Ik heb toevallig een boek over heling bij mij in combinatie met water. Water wordt vaker gebruikt om oude littekens te herstellen. Hoezo? Heb je een aantal littekens waar je vanaf wilt?" Misschien was dit wel een goede oefening. Je kon de littekens nooit verergeren. Het lukte, misschien lukte het een beetje of gewoon niet. Maar aan heling waren nooit erge consequenties aan verbonden. "Ik ben iemand van de telekinese maar misschien met de zee... Misschien is het dan wel mogelijk."

David glimlachte toen Abby moest blozen. 'Waarom ziet ze niet dat ze een leuke meid is?' dacht David. Maar hij vond niet dat hij dat zomaar moest zeggen. Sommige dingen met je vaak voor jezelf achter komen.
Toen Abby zei dat ze hem wel wilde helpen, knikte David. "Ik heb wel een aantal littekens," zei hij en hij trok zijn shirt uit. Er waren genoeg krassen te zien op zijn lichaam, maar David wees naar een klein plekje op zijn onderbuik. "Iemand gooide ooit een potlood naar me en heeft me hier geraakt," zei hij met een klein lachje. "Wil jij me helpen ervan af te komen?"

Een mannelijk lichaam zien, van een oudere man was, Althans ouder dan haar was voor haar niets nieuws. David zijn lichaam daar in tegen zag er beter uit dan dat van Dave - de man waar Abby een affaire mee heeft gehad. Waar zij zelf het contact mee had verbroken omdat hij een vrouw had en een kind. Hij had haar vader wel kunnen zijn. Ofja... Hij was niet zo heel oud, boven de dertig geweest. Dus of hij haar vader had kunnen zijn? Dat ook weer niet. Waarom dacht ze nu weer aan Dave? Focus. Abby bekeek zijn bovenlichaam. Hij had genoeg krassen. Stiekem was Abby benieuwd wat dit alles veroorzaakt heeft kunnen hebben. Ze ging het uiteraard niet vragen omdat het haar zaken niet waren. "Serieus? Heeft je goed geraakt." Abby knikte enthousiast. "Ik wil zeker een poging wagen. Kom!" Ze liep al richting de zee. In de tussentijd begon ze wat te bladeren door het boek tot zij de juiste bladzijde had gevonden. "Dit... Zou moeten kunnen. Oké David. Wat ik nu ga doen is wat water in mijn handpalmen nemen. Daarna druk ik mijn handpalmen tegen je aan. En hopelijk gebeurd er... iets." Blijkbaar zou ze ook een bepaalde spreuk kunnen gebruiken om het in het begin makkelijker te maken.

David moest lachen om Abby's reactie. Hij liet haar een litteken zien en zij werd er enthousiast van. Of werd ze enthousiast van de plek waar het zat. 'Je zou niet gaan flirten, David,' dacht hij tegen zichzelf. Hij moest er echt mee ophouden, maar hij kon er niks aan doen. Charmant zijn was zijn vloek.
David liep achter Abby aan. 'Van achter ook niet verkeerd om naar te kijken,' dacht hij met een grijns en betrapte zich er weer op dat hij zo zat te denken. David ging naast Abby staan en vroeg haar met een kleine grijns: "Waar wil je me hebben?"

Abby had het wel gemerkt dat David haar aan het bekijken was. Had hij een roze zonnebril op? Met haar flirten? Ze zag er totaal niet uit. Haren door de war, aparte jas aan en haar gezicht was echt niet veel bijzonders. Abby was niets vergeleken met haar zussen. Maar om David een klein lesje te leren ging Abby eens wat doen. Of het zo'n goed idee was wist ze nog niet. Ze gleed met haar vingertoppen langs zijn brede schouders. Expres heel langzaam en toch wel op een subtiele manier. Nu duwde zij hem meer richting de zee. Haar vingers heel even gerust op de litteken die zij ging herstellen. "Hier is prima." Haar stem klonk een tikkeltje sensueel met de nodige onschuld. Haar blauwe ogen recht in de zijne gericht. Enkelen seconde hield ze zijn blik vast en plotseling verbrak ze fysiek en mentaal het contact. Abby deed net alsof zij niets had gedaan. Ze bukte zich om water tussen haar handpalmen te doen. "Oké. Verwacht niet teveel of helemaal niets. Dan is de teleurstelling ook niet groot. Hier gaan we dan." Ze rust haar handen tegen het litteken en noemde de spreuk op. Op dat moment begon het water licht te geven en vormde het water een mooi geheel over zijn litteken. Haar vingers tintelde van de warmte die zij er vanaf straalde.

Abby streelde David zijn schouders. 'Wat gebeurt hier?' dacht hij. "Hier is prima," zei ze met een verleidelijke stem. David wist niet wat hij moest doen. Het ene moment was dit meisje verlegen en nu loopt zij met hem te flirten. Ze keken elkaar een aantal seconden aan in de ogen, tot Abby plots het contact verbrak en doorging met het voorbereiden, alsof er niks was gebeurt.
'Oohh..' dacht David met een kleine grijns. 'Je ging dus een spelletje met me spelen. Maar dat kan ik ook.' David besloot om zijn andere afspraak met hemzelf te negeren. Hij had toch een vermoeden dat hij dit spelletje langer volhield.
Anny legde haar handen met water tegen Davids buik. Hij spande zijn spieren in zijn buik extra aan en deed even alsof het pijn deed. David liet zijn hand op die van Abby rusten en streelde ze zachtjes met zijn duim. Hij keek haar met zijn apart gekleurde ogen en een kleine glimlach aan en hield haar blik vast.
Met zijn andere hand ging David naar Abby haar gezicht en streek een lok van haar haren ogen haar oren. "Dank je," zei David met een zachte stem. "Jij bent echt geweldig." Hij hield haar blik nog een tijd vast en bracht zijn gezicht iets dichter bij de hare.
Zonder iets te zeggen, liet David haar los en deed een stap naar achter. Hij keek naar de litteken en verbrak hiermee het oogcontact. De litteken zat er nog, maar was bijna niet meer te zien.

Haar vingers trilde lichtjes omdat zij dit nog nooit had meegemaakt. Haar handen voelde zo warm aan. En dat licht? Wat betekende dat? Was dit een goed of slecht teken? Echter werd het meisje afgeleid doordat David zijn spieren begon aan te spannen. Deed het pijn? Gaf het hem een brandend gevoel? Misschien voelde het voor hem wel heel erg heet aan.
David liet zijn hand op die van haar rusten en streelde zachtjes met zijn duim. Haar blauwe ogen werden met een slag groter. Pakte hij haar terug? Hij was in de eerste instantie begonnen door haar te bekijken. David keek haar met zijn hele mooie echter aparte kleur ogen aan. Dit viel haar nu pas op doordat hij langertijd oogcontact maakte. Haar wangen begonnen blosjes te krijgen. Dit keer kwam het omdat ze heel erg verlegen werd. Het gaf haar een beetje een ongemakkelijk gevoel. Ze wist niet met dit soort dingen om te gaan. Wanneer hij met zijn hand naar haar gezicht ging sloot ze direct haar ogen. Alsof ze bang was dat hij haar zou slaan. In tegendeel, hij streek een lok van haar haren achter haar oor. De manier die tegen haar sprak zorgde ervoor dat er kippenvel over haar hele lichaam trok. Abby was niet meer gewend dat iemand op zo’n toon haar benaderde.
Toen hij plotseling met zijn gezicht dichterbij kwam deed Abby automatisch een stap naar achteren. Door de schrik viel ze naar achteren met haar rug in het zand. “Oefff…” Ze staarde hem even aan maar haar ogen waren gelijk gericht op zijn litteken. “Het is er bijna niet meer.” Klonk het verbaasd uit haar mond. Haar ogen begonnen te schitteren als kleine diamantjes. “David! Het is mij bijna gelukt!” Ze sprong gelijk weer op, klopte het zand van haar af en boog zich voorover om het resultaat te bekijken. “Dit is echt fantastisch!”

David zat niet op te letten toen Abby naar achter viel. Deed hij dat wel, dan had hij geprobeerd haar op te vangen. Waarschijnlijk was hij dan mee gevallen, maar goed. David moest wel een lach onderdrukken. Hij wilde Abby omhoog helpen, maar ze was al zelf op gestaan.
“Dit echt echt fantastisch!” zei Abby gefascineerd. “Ik weet het!” antwoordde David met een lach. “Je bent hier echt goed in. Kan je mij ook meer magie leren?” Al het ondeugende en speelse was uit Davids ogen verdwenen. Alleen oprechte nieuwsgierigheid was te zien.

Haar wangen begonnen rood te kleuren. Ze begon een beetje nerveus met haar laarzen in het zand te schuifelen. "Ik wou dat ik het je kon leren. Ben zelf een beginneling in dit alles. Ik heb sinds nu twee maanden ontdekt dat ik magie bezit." Ze keek hem met onzekere oogjes aan. Een beetje teleurstellend in haar zelf. Als ze minder gepest was geweest en haar energie en tijd in andere dingen had besteed, misschien was Abby dan al veel eerder achter gekomen dat telekinese al bij haar aanwezig was. Er gebeurde vaker onverklaarbare dingen, maar door de toestand was ze verblind om dat te zien. "Sorry David. Ik ben helaas niet de persoon die je zoekt om je meer erover te leren qua lessen. Ik kan je alleen wat boeken aanraden om te lezen. Misschien leer je het dan zelf? Wil best wel vaker met je oefenen." Bood ze lief aan hem aan.

David moest toegeven dat hij teleurgesteld was toen Abby zei dat ze hem geen magie kon leren. Hij had eigenlijk iemand nodig die hem zou pushen om te oefenen en hem de juiste richting op zou duwen. Maar toen Abby aanbood om vaker met hem te oefenen, was de teleurstelling verdwenen. "Dat zou ik graag willen," zei David met een lach. "Ik heb tot nu toe maar 1 boek gevonden, maar ik heb er nogal moeite mee." David ging met zijn hand door zijn haar en lachte nerveus. Wat had hij dan verwacht. Hij had nog nooit voor school geleerd. Hij had dan ook nog nooit interesse gehad om iets te leren. Maar dat zou nu veranderen.
David liep naar het boek dat hij had geleend, nog steeds zonder shirt aan. Als hij wilde oefenen met vuur, wilde hij niet zijn laatste shirt ook verbranden. David pakte deze op en keek of hij iemand anders zag in de buurt. "Ik denk dat we alleen zijn," zei hij toen hij zich naar Abby keerde. Om zijn lippen zag je een kleine glimlach en in zijn ogen was een ondeugende twinkeling te zien. "Wat zullen we gaan doen."

"Echt?" Abby was verrast dat hij op haar aanbod in ging. Vond hij haar niet vreemd of... ja niet waardig genoeg om mee om te gaan? Meeste mensen vonden Abby totaal niets aan. Besteden nog niet eens energie aan haar. Dit deed haar wel goed. De laatste tijd begon ze mensen te leren kennen die haar wel zagen. Die wel graag iets met haar deden. Ook al was het puur in de studierichting. Van studenten relatie kon je altijd vrienden worden toch? "Gezellig" Maar ik zal je niet sparen. Als we oefenen, gaan we ook echt oefenen."Daar was Abby wel echt streng in. Ze kwam niet voor lol te trappen als zij beter wilde worden in magie. "Mag ik het boek misschien zien?" Vroeg het meisje op een beleefde toon. Bij zijn laatste woorden begon ze lichtjes te blozen."David..." Abby keek hem met lieve, onschuldige oogjes aan. "Je wilt echt niet flirten met een persoon zoals ik. Laat ik je bij voor hand even waarschuwen." Ze liep naar hem toe en gaf hem een schouderklopje door op haar tenen te staan. Hij was zo lang! "Waar kwam jij hier eigenlijk voor in de eerste instantie? Voordat ik tegen je aanbotste?"