De picknicktafel

Lilian trok haar neus op, waardoor er een rimpel in verscheen, "Oké, misschien is het dan toch niet zo'n goed plan. Ik houd niet zo van kabouters." ze lachte alweer bij het idee dat er een stel kabouters achter haar aan zouden rennen. En in haar gedachte maakte zoiets ook perfect sense op het moment. "Ja, het is erg gezellig met mij." beaamde Lilian, terwijl de woorden naklonken in haar oren en er weer een lachbui volgde, "En met jou natuurlijk." voegde ze er vol overtuiging aan toe en ze meende het. Met haar hand gleed ze langs zijn wang, "Dat snel mogelijk lijkt me een goed plan." concludeerde ze tevreden.

Hij moest lachen om Lilians reacties, maar waarom? Dat wist Alan niet. Misschien begon hij eindelijk sociaal te worden. ‘Dat zal het zijn,’ dacht Alan. Lilians hand gleed langs zijn wang. Alans gezicht begon rood te worden. “Het begint volgens mij warm te worden,” zei hij met een klein lachje. Waarom zou hij anders rood worden.

"Misschien wordt het dan eindelijk zomer." zei ze, met een licht sarcastisch ondertoontje, gewoon omdat ze deze Engelse zomer gewoon geen zomer vond. Het was al een wonder dat de zon vandaag scheen. "Maar eigenlijk zijn wij het, we zijn super hot samen." zei Lilian, terwijl ze hem een plagende knipoog toestuurde.

Alan moest lachen om de opmerking. "Zomer, ja tuurlijk," zei hij. "Vind ik je tweede opmerking beter." Alan liet zich achterover in het gras vallen. "Het is allemaal jouw schuld dat ik zo heet ben," zei hij met een plagende toon.

Lilian lachte, "Sorry." zei ze met een pruillipje, terwijl ze naast Alan in het gras liet vallen. Met een arm steunde ze onder haar hoofd, waardoor ze gedraaid naar Alan lag. "Wil je het mij vergeven?" vroeg Lilian met een overdreven hoopvol toontje in haar stem.
-
hmm ik weet niet zo goed meer hoe verder te gaan xD

Alan probeerde zijn lach in te houden toen hij Lilians overdreven toon hoorde. Het lukte hem half, waardoor hij bolle wangen kreeg. “Nou...” begon Alan, toen hij zichzelf onder bedwang had. Hij keek Lilian in haar ogen aan. “Vooruit dan maar. Omdat jij zo mooi bent.” Alan had geen idee waarom hij dat zei. Anders zou hij dat niet eens durven denken om te zeggen. Zijn gezicht werd rood. “Uhmm..” begon hij en keek naar de lucht. “Sorry?”
-
Komt goed, we verzinnen wel iets

haha is goed!
-
Er verscheen weer een glimlach op Lilians lippen, normaal gesproken had ze het waarschijnlijk een veel te oppervlakkige opmerking gevonden, maar daar dacht ze nu niet eens bij na, alleen hij ontkrachte het compliment door er sorry achteraan te zeggen. Lilian bleef hem aankijken, terwijl ze aan hem vroeg; "Ben ik niet mooi?" vroeg ze plagen, want natuurlijk zag ze dat zijn hoofd rood werd.

“Nee, nee,” begon Alan. “Ik bedoel ja. Ik bedoel... uuhhmmm...” Alan werd erg zenuwachtig. Wat hij ook deed, hij zei altijd wel iets verkeerds. Hoe kon hij dit weer goed maken. “Natuurlijk ben je wel mooi,” zei Alan zachtjes. Hij begon steeds nerveuzer te worden en merkte dat het effect van de joint uitgewerkt raakte.

Lilian draaide zich op haar buik en steunde met haar armen onder haar kin, terwijl ze naar Alan lachte bij het compliment, "Dankjewel." zei ze gemeend, ondanks dat zijzelf nog duidelijk onder de invloed was van de joint. Ze had ook iets meer trekjes genomen dan Alan. Met haar vingers ging ze door haar haren heen. "Ik vind je leuk," kwam er onverwacht uit haar mond, "Ik bedoel je bent een stuk gezelliger dan die douchebags." waar dat vandaan kwam, wist Lilian niet, maar dat hoefde ook niet, want daarvoro was ze nog teveel beneveld.

“Huh?” vroeg Alan met een veel te hoge stem. Zijn gezicht was zo rood als een tomaat. “Wie? Ik? Echt? Ben je ziek?” Dit had Alan nou nooit meegemaakt. Meestal wilden meiden binnen een paar minuten uit zijn buurt zijn en zeiden ze zo weinig mogelijk tegen hem, al helemaal niet dat hij leuk is. ‘Wat zou ze met leuk bedoelen?’ dacht Alan. Hij raakte erg onzeker over alles wat hij deed en begon met zijn vingers te frunniken. Zijn ademhaling ging zwaarder en sneller. Hij kreeg het idee dat hij begon te hyperventileren.

Lilian moest lachen om zijn verbaasde reactie. Het was misschien niet de beste reactie die ze kon geven, maar op het moment was ze nog aardig stoned en dan was alles een stuk leuker. "Nee hoor," zei ze tussen het lachen door, "Ik ben niet ziek." alleen opdat moment leek het wat minder goed te gaan met de jongen tegenover haar. Lilian probeerde zich te herpakken, wat niet heel goed leek te gaan. "Gaat het wel?" was het meest behulpzame wat Lilian uit kon brengen.

“Gaat het wel?” vroeg Lilian. Alan schudde zijn hoofd en begon sneller te ademen. ‘Wat is er mis met me?’ vroeg hij zichzelf af. ‘Het ging net goed tussen mij en Lilian en nu raak ik in paniek.’ Alan ging er weer bij liggen. Hij begroef zijn gezicht in zijn handen. Als hij niks kon zien en zijn gedachten bezig kon houden, dan zou de paniekaanval vanzelf over gaan. Hoe lang het zou duren, dat wist Alan niet. Dat verschilde per keer.

Lilian voelde zich ongemakkelijker worden, naarmate Alan er slechter aan toe werd. Moeizaam probeerde ze overreind te komen, want ondanks de roes in haar hoofd wist ze dat dit niet goed was. Maar helaas hadden joints niet alleen effect op de geestelijke toestand, haar benen waren zo zwaar, dat ze eigenlijk direct weer op de grond zakte. Verslagen keek Lilian naar Alan, dit was allemaal haar schuld en nu kon ze er ook nog eens niets aan doen, dus omdat ze niets beters wist legde ze maar voorzichtig een arm over zijn rug, zodat hij misschien wat zou kalmeren.

‘Oh god,’ dacht Alan toen Lilian een arm om hem heen legde. ‘Nu raakt ze me ook nog aan! Wat moet ik doen? Hoe moet ik reageren? Dit staat in geen enkele boek die ik heb gelezen?’ Terwijl Alan aan het piekeren was, merkte hij nauwelijks dat zijn ademhaling weer gelijkmatig werd. Zijn schouders waren al minder gespannen en zijn hart klopte iets rustiger. Zonder erbij na te denken, draaide Alan zich op zijn rug, zodat hij het zonlicht op zijn gezicht kon voelen.

Lilian merkte dat Alan wat rustiger begon te ademen en ze haalde haar hand van zijn rug. Oké dat was niet zo goed gegaan. De schok had er in iedergeval voor gezorgd dat Lilian weer deels wat nuchterder geworden was. Dus toen Alan op zijn rug ging liggen pakte Lilian haar tas op. "Ik moet er weer vandoor," zei ze verontschuldigend, ze was veel te bang dat Alan nog meer paniekaanvallen zou krijgen als ze iets verkeerds zou zeggen. "Ik zie je wel weer, niet waar?" zei ze terwijl ze overreind krabbelende, ditmaal lukte het een stuk beter. Ze glimlachte nog even naar Alan voor ze snel richting het pad liep.

Voordat Alan goed en wel iets kon zeggen, was Lilian al vertrokken. “Tot ziens,” zei hij zachtjes met zijn hand in de lucht . Alan liet zijn hand weer zakken, net als zijn hoofd. “Dit gebeurt ook alleen mij, hé?” zei hij tegen zichzelf. “Ik kan niet eens een normaal gesprek voeren met iemand die gewoon tegen me doet zonder het te verpesten.” Tranen welden op in Alans ogen, die hij snel weg veegde met zijn mouw. “Ik ben echt nergens goed voor,” mompelde hij, toen hij opstond. En met die gedachte sjokte hij terug naar de picknicktafel.

David liep over het schoolplein, onderweg naar zijn kamer. Zijn schooldag zat er net op en David had meer huiswerk in te halen dan hij had verwacht. 'Wat een kutzooi,' dacht David en hij sjokte verder. "Heey lullo!!" riep iemand naar David. Hij herkende de stem, al hoopte hij dat hij hem nooit meer zou horen. David draaide zich om en daar zat hij. Zijn oude vriend en rivaal uit Ierland, en de man trauma's heeft geleverd aan mensen in de sloppenwijken. Bij de picknicktafel zat een jonge man met een versleten spijkerbroek, kapot getrapte sneakers, een te grote bomberjack en een net zo grote grijns. "Rick," gromde David en liep naar de man toe. David kon hem wel wurgen, maar kon dat niet maken op het schoolplein. "Jij hebt lef om mij nog op te zoeken."

Kate drukte geïrriteerd het telefoongesprek wat ze had weg. Het was niet nu zo permanent zich in Engeland had bevestigd dat ze hier het imperium ging uitbreiden en bewaken. Ze was hier om te studeren. De jonge vrouw liet de telefoon weer in haar handtas glijden, toen ze op hetzelfde moment een stem hoorde die haar toch wat bekend voorkwam. Zoekend keek ze in de richting waar de stem vandaan kwam, het was bij de picknicktafel waar ze net voorbij gelopen was. Haar blik viel op een jongen die eraan zat, hij had wat geroepen. Peinzend bleef ze staan om te proberen te achterhalen waar ze hem eerder gezien had. Hij stond met een jongen te praten, waarvan ze alleen zijn rug kon zien, dus dat hielp niet met licht op de zaak schijnen.

Rick grijnsde bijna zijn gezicht eraf toen David bij hem kwam staan. “Zo makkelijk kom je niet van me af, vriend,” zei hij. “Maar je hebt geluk. Ik ben nu niet op zakelijk bezoek. Ik wilde je laten weten hoe erg het me spijt.” “HA!” zei David sarcastisch. “Jij en spijt. Daar geloof ik dus niks van.” David kende Rick maar al te goed. Hij was het soort kind dat mieren verbrandde, of kikkers opblies of zelf vuurwerk in een zwerfkat stopte zonder erbij na te denken. Dat, en David had Rick meegemaakt op zijn ergste momenten. Toch kon David moeilijk afstand nemen van Rick. Het was alsof Rick de slechte deel van hem bezat. Rick haalde alleen maar zijn schouders op. “Dan geloof je me niet,” zei hij alsof het hem niks kon schelen. “Dan ga ik maar terug naar het zakelijke deel. Er is een opening voor je.” Rick bestudeerde David met een sadistische twinkeling in zijn ogen.

Doordat Kate was blijven staan ving ze ook een deel van het gesprek op, iets wat haar aandacht trok. Rustig boog ze zich naar voren en gebruikte de ouderwetse veterstrik truc om onopgemerkt nog even luistervink te kunnen spelen. Ineens leek het kwartje bij Kate te vallen waar ze de ene stem van te herkennen, hij was degene met wie ze de bus naar de campus had gedeeld. Het was druk geweest en ze hadden dus gedwongen naast elkaar gezeten. Dat Rick, hij had zijn naam genoemd, een oude vriend zou opzoeken leek dus in zekere zin waar te zijn. Hoewel zijn vriend er wat minder blij mee leek te zijn. Íneens bedacht ze zich iets, haar busbuurman had wat laten liggen toen hij uitstapte, eigenlijk had ze het naar de concierges willen brengen, maar nu ze hem toch zag. Ze strikte haar veter af en liep naar de jonge mannen toe. "Sorry dat ik stoor." uit haar tas haalde ze een -redelijk waardevol bezit- "Volgens mij was dit van jou,"

David wreef over zijn slaap. “Heb je dan niet door dat ik ben gestopt,” zei hij op een opmerkelijk rustige toon. David wilde nog iets zeggen, maar achter zich hoorde hij iemand anders. “Sorry dat ik stoor,” zei een vrouwenstem. “Volgens mij is dit van jou.” Rick keek op, zag zijn portemonnee in de handen van de vrouw en zei: “Heey schoonheid. Ben je speciaal voor mij hierheen gekomen.” Hij gaf de vrouw een vette knipoog. David draaide zich ook om en keek recht in de ogen van de persoon aan wie de stem toebehoorde. Zijn ogen werden groot, omdat hij haar herkende. “Kate?” vroeg hij zacht.

Kate hield zo als gewoonlijk haar gezicht strak bij de opmerking van Rick, het enige wat ze zei was; "Mocht je willen." Ze wilde zich alweer omdraaien toen de gesprekspartner van Rick zich ook omdraaide, op dat moment kruiste hun blikken elkaar en het koste het snelle brein van Kate niet veel tijd om te realiseren wie dat was. Als je goed keek had je misschien een flits van verbazing langs kunnen zien schieten in haar blik. Ze haalde even diep adem, "Dat is lang geleden." zei ze op rustige toon, dat was het ook. Er waren jaren voorbij gegaan dat ze deze man niet had gezien. Maar na al die jaren herkende ze hem probleemloos, er waren gewoon mensen waarmee je dingen had afgehandeld die je nooit zou vergeten, ook niet het bijpassende gezicht.

“Dat is lang geleden,” zei Kate op een rustige toon. Dat was maar al te waar. Toch herkende David haar direct. Sommige mensen vergat je nooit, zeker niet als ze invloed op je leven hebben gehad. Op het punt dat David iets wilde zeggen, stootte Rick hem aan. “Zeg gast,” zei hij tegen David, alsof Kate er niet bij stond. “Waarom heb je me niet verteld dat je deze chickie kent.” Rick keek Kate aan met zijn meest verleidelijke lach, wat faalde. “Wat David je ook heeft verteld,” ging Rick verder, “hij heeft alles wat hij weet van mij geleerd. Alles.” Hij gaf Kate nog een knipoog.

David zuchtte diep. Hij plaatste zijn hand tegen Ricks borst aan en duwde hem zo hard dat Rick aan de andere kant van de picknicktafel op de grond terecht kwam. “Sorry hiervoor,” zei David tegen Kate. Zijn ogen stonden stormachtig, niet door Kate, maar vanwege Rick. “Ik ben hem nu helemaal zat.” David vouwde zijn armen over elkaar en ging tegenover Kate staan. “Wat doe jij eigenlijk hier?”