De picknicktafel

Alan had eindelijk een rustig plekje gevonden. Hier zou hij tenminste niet gestoord worden door meisjes die zijn boek weggooien. Alan zat boven op zijn jas, want hij wist dat hij die anders kwijt kon raken. Zijn witte shirt die in zijn broek was gestopt was smetteloos, zoals altijd. Het was een zonnige dag en Alan was klaar om te lezen en later te gaan leren.

Lilian liep met een sigaret tussen haar vingers, het was de laatste die ze voorlopig had. Want door alle boeken die ze aan had moeten schaffen zat ze nogal krap bij kas, zeker met haar noodgardarobe die ze had aangeschaft en andere onverwachte aankopen. Twijfelend rolde ze sigaret tussen haar vingers en toen ze uiteindelijk besloten had om hem toch aan te steken, kwam ze erachter dat ze geen aansteker in haar broekzak had zitten. Het was een van haar in haast aangeschafte broeken, een lichtblauwe spijkerbroek die eigenlijk iets te groot was, maar ze hadden haar maat niet meer gehad, helaas. Waar haar aansteker lag, dat was een goede vraag waar Lilian het antwoord niet op wist. Maar ze liet zich niet zo makkelijk uit het veld slaan, ze was niet de enige buiten en vast ook niet de enige die rookte. Zoekend keek ze om zich heen en uiteindelijk besloot ze naar iemand aan een picknicktafel te lopen. "Hey, heb jij toevallig een vuurtje?" terwijl ze dat zei, fronste ze inwendig, dit klonk als de slechtste openingszin die je maar kon bedenken.

Alan schrok op van zijn boek toen de vrouw hem om een vuurtje vroeg. "Sorry," begon Alan. "Nee, sorry. Ik heb geen vuurtje." Alan wist niet wat hij moest denken. Zo word je jaren achter elkaar genegeerd door mensen en nu kwamen er 2 vrouwen met hem praten. De spanning werd hem bijna teveel. Zijn hoofd werd rood en voelde warm aan. "Maar misschien kan ik wel iets voor je verzinnen?"
Met die legde Alan de boek die hij aan het lezen was, de Odysseus, weg en doorzocht zijn tas. Hij vond een paar koperen draden, een batterij en een wassen krijtje. 'Ik moet echt een keer mijn tas leegruimen,' dacht Alan terwijl hij bezig ging met zijn geïmproviseerde lucifer. Niet veel later had hij het waskrijtje aan kunnen steken en hield het voor de vrouw op. "Tada," zei Alan zachtjes, duidelijk tevreden over zijn eigen talent.

Lilian wilde al teleurgesteld afdruipen, op zoek naar een volgend slachtoffer die misschien een vuurtje had. Ze had ondertussen niet eens gemerkt dat hij rood geworden was, of wel gemerkt maar niet geregistreerd als iets bijzonders. Toch bleef Lilian staan, want de jongen vertelde haar dat hij misschien wel wat anders kon verzinnen, dat trok haar aandacht. Want hoewel ze redelijk pragmatisch was ingesteld, zou ze toch niet zo snel een oplossing weten te verzinnen voor een vuurtje. Misschien een heel kampvuur bouwen en dan de sigaret in het vuur houden, maar dat was niet de meest praktische oplossing. Maar voor ze het wist brandde er een soort kaarsje, "Hoe?" stomverbaasd keek Lilian naar het bouwsel wat hij in enkele tellen in elkaar had gezet, snel stak ze de sigaret aan en ademde ze diep in. Van die laatste moest ze maar genieten.
"Hartstikke bedankt!" Lilian hield hem vragend de sigaret voor, een trekje was wel het minste wat ze kon aanbieden, "Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?" Zelf had ze scheikundige en natuurkundige vakken nooit volledig begrepen, vandaar dat een politieke/sociale studie haar meer lag.

Alan zag dat de vrouw met haar sigaret verbaasd was door zijn geïmproviseerde aansteker. Dat maakte de grijns op zijn gezicht alleen maar groter. "Hartstikke bedankt!" zei ze en ze hield hem vragend de sigaret voor. Alan schudde zijn hoofd. "Ik kan niet tegen rook," zei hij. "Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?" vroeg de vrouw aan hem. "Nou," begon Alan. "Dat heeft te maken met de geleiding die het koper te bieden heeft aan de polariteit van de batterij. En de eigenschappen van het was in het krijtje kunnen brandbaar zijn, mits je de juiste temperatuur bereikt."
Alan dacht dat zijn geluk niet meer op kon. Deze paar dagen op Silverwood waren voor hem al beter dan de afgelopen 4 jaar bij zijn vader thuis. Alan besloot om te proberen socialer te zijn, te beginnen bij deze picknicktafel. "Mijn naam is Alan O'leary." zei hij. Hij veegde het was van zijn hand af aan zijn broek voordat hij de hand wilde gaan schudden.

Lilian luisterde naar de uitleg en begreep er zowaar wat van. Toch was dit niet het eerste wat ze bedacht zou hebben als iemand om een vuurtje had gevraagd en ze toevallig precies dezelfde dingen in haar tas had zitten. Sowieso was het verbazingwekkend dat hij toevallig deze spullen bij zich had, maar dat zorgde er tenminste wel voor dat ze aan haar sigaret kon beginnen. Lilian liep een stukje om de tafel heen, om ervoor te zorgen dat de rook tenminste niet in zijn gezicht zou belanden. Een kleine moeite voor iemand die niet tegen rook kon. "Aangenaam, ik ben Lilian." zei ze, waarna ze haar sigaret van hand wisselde en de hand van de jongeman schudde. Ze merkte dat zijn hand nog wat plakkerig was van de was van het kaarsje,toch hield ze zich in om haar hand aan haar broek af te vegen. Dat was zo onbeleefd. "Wat studeer je?" vroeg ze met een knikje naar de boeken waarin hij bezig was geweest, voor zij aangestormd kwam.

De vrouw had zich aan Alan voorgesteld als Lilian EN ze wilde een gesprek met hem aan gaan? Dit moest wel de beste dag van Alans leven zijn. Oke, ze liep een eindje bij hem uit de beurt, maar dat maakte hem niks uit.
"Oh, dit?" zei Alan. "Ik ben maar de Odysseus aan het lezen. Ik moest me even ontspannen na het doorlezen over de kwaliteiten van nanobots. Maar dat vind iemand als jij waarschijnlijk toch niet interessant." Terwijl hij de laatste zin zei, liet Alan zijn hoofd zakken. Hij klonk als een gigantische nerd. Hij was er ook eentje, maar hij wilde op deze school opnieuw beginnen. Blijkbaar zat dat er niet voor hem in.

Lilian had er geen idee van dat ze de jongen misschien wel de beste dag van zijn leven bezorgde door een gesprekje met hem aan te gaan. Maar het was gewoon typisch Lilian, ze kon namelijk haar mond vaak niet langer houden dan nodig was, daar was ze net wat te sociaal voor.
Odysseus, dat was niet iets wat ze verwacht had, 'Wat studeer je dan?" vroeg ze na een wat ingewikkelde term over nanobots, het klonk als mini-robots, maar het was niet Lilians vakgebied, dus kon ze beter maar vragen naar de dingen die haar misschien beter lagen. Ondertussen nam ze genietend een trek van de sigaret en blies ze langzaam de rook door haar neusgaten uit, het was een vreemde tik van haar, want de meeste begonnen te hoesten als het door de neusgaten eruit ging.

"Wat studeer je dan?" vroeg Lilian aan Alan terwijl ze rook uit blies. 'Blijkbaar vond ze hem toch niet zo erg,' dacht Alan. 'Althans, ze tolereert me.' "Ik studeer voor technisch ingenieur," zei Alan. "Ik weet het, het klinkt heel saai." Alan zuchtte diep. Hij pakte zijn rotzooi van de tafel, wat bestond uit het koper, meerdere batterijen, krijtjes, pennen en andere prullaria, en stopte alles in zijn tas.

"Elke studie klinkt saai in iemands oren, als diegene een ander interesse gebied heeft." zei Lilian schouderophalend, "Maar waarom zou je automatisch zeggen dat het saai klinkt? Het klinkt vooral behoorlijk ingewikkeld, mag je best een beetje trots op zijn." Lilian wist niet waar die peptalk vandaan kwam, maar de jongen leek er niet al te happy mee te zijn, zo diep was de zucht geweest. Lilian draaide trok haar knieeën op en draaide zich deels naar de zon, "Als je me weg wilt hebben, omdat je wilt studeren, moet je het zeggen hoor, ik wil je niet tot last zijn." Misschien zou ze zelf eens moeten starten met studeren, ze had het spreuken boek voor dummies, of hoe het ook mocht heten nog niet eens opengeslagen en ze had de helft van de boeken voor haar reguliere studie nog niet eens binnen.

'Je mag best een beetje trots zijn.' Die woorden bleven in Alans hoofd ronddwalen. Zijn lach die eerst verdwenen was, kwam nu weer tevoorschijn. "Als je me weg wilt hebben," hoorde hij Lillian zeggen, "omdat je wilt studeren, moet je het zeggen hoor. Ik wil je niet tot last zijn." "Nee," zei Alan snel, te snel eigenlijk. "Je bent totaal niet tot last." Zijn hele gezicht werd zo rood als een tomaat. "Mensen praten niet zo vaak met me..." Alan viel stil. 'Waarom zei ik dat?' vroeg hij zichzelf af.
"Wil je erbij komen zitten?" vroeg Alan en zonder op antwoord te wachten, ruimde hij ook zijn boeken op. Hij veegde de tafel haastig schoon en in zijn haast om rond te tafel te lopen om daar alles eraf te vegen, struikelde hij over zijn eigen voeten. Hij viel plat op zijn buik met een harde *plof*. Zijn bril viel van zijn hoofd en in de bosjes. Op zijn ellebogen zaten kleine schaafwonden en 1 daarvan bloedde zachtjes.

Hij is zo schattig en zielig tegelijkertijd, haha
-
Lilian kreeg nu zelf een ongemakkelijk gevoel over zich heen trekken, als iemand rood werd dan kreeg ze altijd een soort plaatsvervangende schaamte, terwijl ze er niet eens echt wat mee te maken had. En zeker als ze opmerkingen maakten die haar bijna schuldig deden voelen, omdat het niet eerlijk was. En dat terwijl Lilian niet eens de meest rechtschapen persoon op aarde was. Omdat ze niet zo goed wist wat ze moest zeggen, keek ze kort naar de rook van de sigaret, nam een laatste trekje en drukte het uiteinde uit tegen de zijkant van de tafel. "Sure, why...," de ogen van Lilian hadden de jongen gevolgd die in alle haast de tafel wilde opruimen, wat haar betreft was dat niet nodig, maar hij was zo druk bezig dat ze hem niet wilde stoppen. Maar de rest van haar zin werd onderbroken toen de arme jongen plat op de grond viel. Snel rende Lililan op hem af, "Gaat het?" Lilian had niet kunnen zien waardoor Vince viel, maar de smak was niet erg zachtzinnig geweest. Haastig hurkte ze naast hem neer om hem overreind te krijgen, in eerste instantie niet doorhebbend dat hij zijn bril was verloren.

I know ^^ (En er staat dat Lilian niet kon zien waardoor Vince viel)
___

Alan had al de hele dag pech. Eerst al vanaf de derde trede van de trap gevallen. Daarna was hij letterlijk voor de docente gevallen. En nu dit. Het zat hem echt niet mee. Aan zijn linkerkant hoorde hij Lilian naast hem hurken. "Gaat het?" vroeg ze. "Ja," zei Alan met een gebroken stem. "Ik kan alleen niks zien." Zonder bril was Alan nergens. Hij had zulke sterke glazen nodig, dat ze speciaal voor hem besteld moesten worden. Alan taste de grond af op zoek naar zijn bril. Zijn hand kwam op iets terecht en hij kneep er een beetje in. "Dat is niet mijn bril, of wel?" vroeg hij en zijn oren begonnen rood te worden.

Twee glazen wijn op een lege maag, was misschien niet zo slim geweest XD
-
Lilian kon aan zijn stem horen at het niet echt ging, maar dat hij nu niets zag was een groter probleem. Ze keek toe hoe Alan opzoek ging naar zijn bril en zelf speurde ze met haar ogen ook de grond af, maar ze zag nog nergens de bril liggen, maar ze schrok op toen er ineens een hand op haar lag, "Nee, tenzij je met mijn knie kunt kijken," grapte ze. Kort keek ze naar zijn gezicht en ze zag hoe er een rode vlaag over zijn gezicht trok, waarschijnlijk had hij iets anders verwacht. Die arme jongen toch, ondertussen krabbelde Lilian overeind, en ze liep in de richting waar hij gevallen was, ineens zag ze wat liggen wat er niet thuis hoorde, snel pakte ze de bril van de grond af en veegde hem voorzichtig wat schoon met haar mouwen. "Is het de bedoeling dat ie wat krom staat?" vroeg ze toen ze de bril voorzichtig op de neus van Alan zette.

'Gelukkig maar,' dacht Alan opgelucht. "Ik dacht even dat het iets anders was," zei hij met een nerveuze stem. Alan zocht snel verder. Hij moest zijn bril vinden, want hij was zijn reservebril ook al kwijt geraakt. "Alsjeblieft niet, alsjeblieft niet," fluisterde hij wanhopig tegen zichzelf. Lilian was intussen al weg. 'Had ik kunnen weten,' dacht hij. 'Wie wil er nou bij mij blijven. Ik ben toch maar een kluns.'
Alan had zijn gedachte nog niet helemaal geformuleerd, of Lilian was er weer. "Is het de bedoeling dat ie wat krom staat?" vroeg ze toen ze de bril voorzichtig op de neus van Alan zette. Haar vinger voelden zacht aan tegen Alans wangen. Zijn gezicht werd nu vuurrood en voelde bijna zo warm aan. "Uuhhmm.. Uuhh.." stamelde Alan. "Ik... Uuhhmmm... Ik maak het straks wel." Met grote ogen vol verwondering bleef hij Lilian aanstaren.

Lilian lachte, "agh, maak je geen zorgen." het was maar een hoopje vlees, soms vond ze het verbazendwekkend hoe borsten zo'n bijzonder kenmerk van de vrouw kon zijn. Eigenlijk waren het de uiers als bij een koe, maar de mens zat raar in elkaar.
De bril van Alan zat weer op zijn plek, maar dat was niet het enige wat veranderd was aan de situatie. De kleur van de wangen van de jongen waren ondertussen roder gekleurd dan een tomaat. Lilian voelde zichzelf ook warmer worden, ze had met de jongen te doen en voelde bijna een soort plaatsvervangende schaamte, terwijl hij zich nergens voor hoefde te schamen. "Ehm," Lilian wende haar blik even af, omdat ze zelf ook niet zo goed wist wat ze moest zeggen. Maar toen ze hem weer aankeek stak ze haar hand naar hem uit, "Hier, laten we eerst maar even van die koude grond komen." het gras waar ze nog beide in zaten was vochtig en misschien was het verstandig als Alan zijn schaafwonden schoon zou spoelen.

Van Lilian hoefde Alan zich geen zorgen te maken. Maar onbewust deed hij dat wel. Er waren zoveel momenten geweest dat hij per ongeluk een meid aanraakte, dat het gewenning is geworden om zich ervoor te schamen. "Alsnog sorry ervoor," zei hij en pakte Lilians hand aan. "Hier," zei ze. "Laten we eerst maar even van die koude grond komen." Intussen waren de schaafwonden van Alan nat geworden van het gras en het bloeden was weer begonnen. "Het is inderdaad koud hier beneden," zei hij met een flauw lachje. Toen Alan weer stond, bleef hij stil. Hij dacht aan hoe zacht de handen van Lilian waren. Hij was zo in gedachten verzonken dat hij pas na een tijdje door had dat hij nog steeds haar hand vast hield. Van schrik liet hij los en bloosde, alweer. "Sorry, sorry." stamelde hij en dacht: 'Hoe kan ik zo dom zijn. Ik kan een aansteker maken en nanobots beschrijven, maar ik kan me niet realiseren dat ik iemands hand vast heb. Stom van mij..

Lilian krabbelde met Alan overeind. Het gras had haar nat gemaakt en ondertussen was haar geliefde sigaret in de commotie helaas verloren gegaan. Maar zonder Alan had ze die hele sigaret niet eens aan kunnen krijgen. Dat ondertussen Alan haar handen nog vast had, had Lilian wonderbaarlijk ook niet Door. Op haar beurt was ze druk in haar gedachte bezig met de jongen, ze merkte dat hij bloedde en ze merkte nog iets. Ditmaal was het geen medelijden, hoewel ze nog altijd met hem te doen had. Eigenlijk merkte ze pas dat ze nog hand in hand stonden toen Alan zich begon te verontschuldigen. "Oh, maakt niet uit, "klonk het waar afwezig. "Misschien moeten we even je plekken afspoelen? "
-
Hopelijk is het begrijpbaar, ik ben zo slecht met typen op mijn mobiel

Alan werd alweer rood. "Oke," zei hij stilletjes. "Ik heb in mijn kamer wel spul daarvoor." Hij pakte zijn tas in en gooide deze over zijn schouder. En weg was hij. 'Ik moet echt socialer worden,' bedacht Alan zich.

-De volgende dag-
De volgende dag zat Alan weer bij de picknicktafel. Hij had gisteren een aansteker gehaald en tape voor zijn bril. Ook had hij de tafel al netjes leeg geruimd. Allemaal voor het geval dat Lilian weer langs zou komen. Alan hoopte het, maar zag niet in waarom ze nog een keer langs zou komen. 'Wat moet ze nou met iemand als mij,' dacht hij. Alan dacht steeds negatiever over zichzelf. Er was toch niemand meer voor hem.

Lilian had de hele dag in de stad gedwaald, bijzondere plekjes ontdekt. Ook had ze een paar fijne aankopen gedaan, haar maandelijkse toelage was gestort, dus dat kon ze zich weer veroorloven. Ze had een nieuw jack gekocht, omdat haar andere nog in de koffers zaten die als het goed was onderweg waren naar de universiteit, maar in de tussentijd had ze toch echt kleding nodig. Maar naast dat jack was ze nog iets veel leukers tegen gekomen. Tevreden klopte ze op haar tas, waar ze een joint in verstopt had. Het was al een tijdje geleden dat ze er een in haar handen had gehad, het Spaanse strand, was waarschijnlijk de laatste keer geweest, dus dat was al bijna een maand terug. Ondertussen had ze besloten om nog een rondje te lopen, voor ze naar haar kamer zou gaan, daar had ze toch niets te zoeken. "Hey, stranger." kwam er uit de mond van Lilian toen ze over het gras aangestampt kwam, vanuit haar ooghoek had ze de picknick tafel zien staan, waar ze een dag eerder nog flink wat tijd had doorgebracht en tot haar verbazing zat Alan daar weer.
-
Ze kan hem hier nog niet gevochten zien hebben, right?

Net toen Alan de moed wilde opgeven, zag hij Lilian staan. Zijn gezicht fleurde op en hij zwaaide naar haar. “Hoi!” riep hij en gebaarde naar de tafel. Alan stopte zijn boek die hij aan het lezen was snel in zijn tas. “Wat brengt jou hier?” vroeg hij met een grijns op zijn gezicht. Toen Alan dat van zichzelf door had, werd hij op slag rood.
-
Nee, Alan heeft David nog niet geslagen hier

"Leerontwijkend gedrag." biechtte ze schuldbewust op. Lilian keek naar de tafel die nu verrassend leek was, terwijl hij de vorige dag nog overal boeken had liggen. Doordat ze naar de tafel keek, viel het haar niet eens op dat Alan rood werd. "Hoe is het met je schaafwonden?" vroeg ze, terwijl ze ditmaal zonder te vragen plaatsnam aan de picknicktafel, zodat ze naast hem kwam te zitten. Ze was nog niet vergeten hoe de jongen gisteren er vandoor gerend was, terwijl zijn ellebogen nog behoorlijk beschadigd waren.

Leerontwijkend gedrag, dat had Alan nog nooit gedaan. Integendeel, leren was het enige wat hij kon. “Mijn..Mijn schaafwonden?” vroeg Alan. Hij was het helemaal vergeten. Het enige waar hij aan dacht toen hij thuis was, was een Lilian. Natuurlijk kende hij Maya, maar zij zal waarschijnlijk alleen aan Dean denken. Alan keek naar zijn armen. “Ik zie er niks van,” zei hij.
“Maar wat voor studie doe je dan?” vroeg Alan om het gesprek met Lilian op gang te houden. Hij was zich er van bewust dat ze naast hem ging zitten. Onbewust schoof hij een beetje opzij om Lilian wat ruimte te geven.

Lilian zou rood worden als ze de gedachten van Alan had kunnen lezen, maar dat was maar goed ook. "Gelukkig maar." zei Lilian tevreden, schaafwonden waren altijd zo pijnlijk en die korstjes konden op een gegeven moment ook zo ontzettend jeuken. "International Relations." vertelde ze Alan, "Maar, ik moet toegeven dat ik er nog niet uit ben waar het over gaat, want ik heb vrij weinig lessen bijgewoond. Heb jij wel eens gespijbeld?" vroeg Lilian ineens uit het niets. Ze was wel nieuwsgierig of er een verborgen Alan was die zij nog niet kende. Wat niet gek was na een ontmoeting, natuurlijk.