De picknicktafel

“Klinkt interessant,” zei Alan met een kleine glimlach. “Je lijkt me sociaal en slim genoeg voor die studie. Of welke dan ook.” Alan werd rood van zijn opmerking. ‘Waarom heb ik dat gezegd?’
Alan schudde zijn hoofd. “Nog nooit,” zei hij. “School was het enige waar ik goed in was, dus ik was er altijd.” Hij keek Lilian aan. “Maar ik sta open voor nieuwe suggesties,” zei hij er snel achteraan, in de hoop dat hij hierdoor interessanter klonk.

"Charmeur" reageerde Lilian plagend. Sociaal was ze, maar deel twee voldeed niet helemaal aan haar profiel had ze zo het idee.
"Nog nooit?" ongelovig staarde ze Alan aan "Nooit een keertje schoolziek geweest?" dat waren altijd haar favoriete dagen geweest, toen ze klein was. Haar moeder had het altijd wel doorgehad, maar verwende haar toch net een tikkeltje extra. Het waren kleine, onverwachte feestdagen geweest. "Ik weet wel iets," samenzweerderig keek ze hem aan, "Maar dat heeft niets met spijbelen te maken." ineens dacht ze aan de joint die ze in haar tasje had zitten. Die moest toch op, maar alleen roken was eigenlijk helemaal niet gezellig.

‘Charmeur?’ dacht Alan. ‘Niemand heeft ooit zo over mij gedacht.’ Hij begon Lilian steeds mleuker te vinden. Ze was de eerste vrouw die hem als een man behandelde. “Nog nooit,” zei Alan zachtjes. ‘Fijn,’ dacht hij. ‘Nu heb ik mijn kansen verkeken.’ Toen Lilian iets voorstelde, fleurde Alan weer op. ‘Nog niet alles is verloren.’ Alan probeerde te kijken wat Lilian pakte. “Wat ben je dan van plan?”

Lilian vond dat knap en eigenlijk kon ze het zich ook niet voorstellen, maar ze was er ondertussen wel achter aan het komen dat Alan niet het meest avontuurlijke type was Met een mysterieus glimlachje rond haar lippen opende Lilian haar tasje, voorzichtig haalde ze wat uit een plastic zakje. Daarna keek ze vluchtig om zich heen, als er een autoriteit rondliep hadden ze een probleem met die strenge wetgeving op sommige plekken. Daarna legde ze de joint op tafel. "Ooit wel eens geprobeerd?" vroeg Lilian aan Alan, terwijl ze het zakje wegstopte en zich naar Alan draaide. Misschien zou ze hem hier wel mee weg jagen, dat zou jammer zijn, maar aan de andere kant wilde ze juist zien of hij misschien wat uit zijn comfort zone durfde te komen

Alans ogen werden groot. “Is dat...” begon hij. “Een, een...” Hij kon zijn zin niet afmaken, zo geschrokken was hij. “Nog nooit,” zei Alan hees. Eigenlijk had hij ook niet de behoefte om de joint te roken. Maar als hij nu terug zou krabbelen, zou hij nooit meer normaal met Lilian kunnen praten. En hij had natuurlijk gezegd dat hij open stond voor nieuwe ervaringen. Alan had zich dit keer zelf in de nesten gewerkt.

Lilian had heus wel door dat de openbaring van de joint hem schokte, maar stiekem vond Lilian het wel grappig om zijn reactie te zien. Niet op een vernederende manier, het had juist iets schattigs. "Wil je het eens proberen?" Lilians blauwe ogen zochten die van Alan en ze keek hem nieuwsgierig aan, benieuwd wat hij zou antwoorden, zeker omdat ze wist dat hij niet rookte. Heel prettig zouden de eerste paar trekken niet zijn, maar hé, wie lol wilt hebben moest af en toe toch even pijn leiden. "Er zal je niets gebeuren." moedigde Lilian hem aan.

Natuurlijk had Alan zijn bedenken erbij, maar hij besloot om toch ermee door te gaan. Hij knikte rustig, omdat hij zijn stem niet vertrouwde. ‘Hoe zal het zijn?’ vroeg Alan zich af. Hij wist dat hij niet tegen rook kon en hij had het vermoeden dat dit ook niet prettig gaat worden. Toch heeft hij mensen gezien die juist vrolijk worden door een joint. “Oke,” zei Alan met een te hoge stem. Hij schraapte zijn keel en probeerde het nog eens. Dit keer was zijn stem normaal, al bibberde het wel een beetje.

Lilian was positief verbaasd dat hij er mee instemde om de joint te roken. Ze trok Alan overeind, "kom, laten we ietwat uit het zicht gaan zitten." zei ze vrolijk, natuurlijk zou ze nu moeten stoppen. Zeggen dat Alan het niet hoefde te doen, maar soms was Lilian niet de meest verstandige persoon, dacht ze niet ver genoeg door. Toen ze wat verder weg waren van de drukke paden plofte Lilian op het gras neer en trok ze Alan met zich mee. Met haar hand ging ze naar haar broekzak om een aansteker tevoorschijn te toveren. "fuck." mompelde, ze keek Alan met haar blauwe ogen vragend aan; "heb jij toevallig dat krijtje nog?" Het zou wel heel jammer zijn als het hele plannetje nu verpest werd.

Toen Alan door Lilian werd meegetrokken, stribbelde hij totaal niet tegen. Hij was allang blij dat een vrouw hem in de buurt wilde hebben en nu wilde er 1 ergens met hem naar toe. Een grote grijns kwam op zijn gezicht. “Ik heb een aansteker gehaald,” zei Alan rustig en pakte deze uit zijn rugtas.

Lilian had zich moeten afvragen waarom Alan een aansteker bij zich had, zeker omdat hij niet rookte, maar ze vond het veel te leuk, dus om er wat van te zeggen en de sfeer te verpesten was niet aan de orde. "Wil je trouwens eerst een gewone sigaret proberen, om even aan de rook gewend te raken?" vroeg Lilian, terwijl ze haar benen optrok en in een soort kleermakerszit ging zitten. Gelukkig was het gras niet meer zo vochtig als de dag ervoor en zorgde het zonnetje ervoor dat er een aangename temperatuur ws.

Alan zat na te denken. Wilde hij aan de rook gewend raken? ‘Nee,’ dacht Alan. ‘Ik ga direct voor de vuurdoop.’ Hij gaf de aansteker aan Lilian. “Als je het niet erg vindt,” zei Alan, “dan zou ik graag alleen de joint proberen.” Alan probeerde casual te klinken, maar eigenlijk was hij zo bang als bij zijn eerste zwemles in groep 6.

Lilian knikte, "Geen probleem." Ze merkte dat Alan totaal niet zeker van zijn zak was, maar ze was te eigenwijs en stak de joint voorzichtig aan. Langzaam nam ze het eerste trekje van de joint en gaf hem aan Alan. "Je moet voorzichtig inademen door de joint heen, over je longen, wat voor de eerste keer heel vreemd aan kan voelen." Ze kon haar eerste sigaret nog altijd herinneren, de hoestbui was een flinke tijd blijven hangen. "Maar maak je verder geen zorgen, heel vaak voelen mensen de eerste keer niet het volle effect." zei ze geruststellend.

Die typo in de eerste regel
---
Alan nam de joint aan. 'Het is nu zeker te laat om te stoppen,' dacht Alan bij zichzelf. Hij volgde Lilians advies op. Alan dacht dat hij erg zo moeten hoesten. Maar in werkelijkheid moest hij enorm erg hoesten. Hij sloeg dubbel en hoestte zijn longen uit zijn lijf. Dit ging een paar minuten door, maar eindelijk kwam Alan er bovenop. Hij leunde op Lilians schouder toen hij naar boven kwam. "Dat ging niet zo goed," zei Alan met een schorre stem. "Kan ik het nog eens proberen?"

ahahaha oeps XD
=
Bezorgd sloeg Lilian Alan voorzichtig op de rug, om hem meer lucht te laten krijgen. Niet dat het wat uithaalde, want er zat geen stukje vast of iets dergelijks. Uiteindelijk leek hij weer wat tot zijn bezinnen te komen en hij vroeg daadwerkelijk om nog een trekje. Bewonderend stak Lilian de joint weer aan, want hem laten doorbranden terwijl niemand er gebruik van maakte was zonde. "Natuurlijk, het gaat nu vast beter." Ondertussen begon Lilian zich al meer ontspannen te voelen, nadat ze nog een trekje had genomen en toen ze de sigaret aan Alan doorgaf, die nu dicht tegen haar aanzat.

Voordat hij nog een hijs nam, wilde Alan zich eerst ontspannen. Die hoestbui van net had hem echt laten schrikken, maar gelukkig was Lilian er om hem erdoorheen te slepen. Zijn hand lag nog steeds op haar schouder toen Alan een trekje van de joint nam. Natuurlijk moest hij weer hoesten, maar aanzienlijk minder dan daarnet.
“Wow,” zei Alan. Zijn normaal chaotische geest kwam tot rust. “Dat was ziek.” Alan bekeek bedenkelijk. Normaal praatte hij nooit zo. ‘Is dit het effect van de wiet?’ dacht hij en keek naar zijn handen. ‘Dan kan ik er wel aan wennen.’ Volkomen ontspannen keek Alan op naar Lilian en lachte naar haar. Dit was de eerste keer in jaren dat Alan zich op zijn gemak voelde bij een vrouw.

Het effect ging snek bij Alan, had hij even geluk, want sommige merkte er nauwelijks iets van de eerste keer. Lachend keek ze hem aan, het was altijd chill om zoiets te zien, maar alles was een stuk leuker op dit moment. "En ja, of je krijgt ontzettende honger of weet ik veel wat, ik snap niet dat ze het hier verbieden." zei ze, terwijl ze wat onderuit zakte, tegen Alan aan. Ondertussen had ze zelf ook nog een paar trekjes genomen, "hier neem nog wat, hij moet wel op hoor." zei ze met een glimlachje.

"Dank je ," zei Alan en nam nog een trekje. Het voelde nog steeds niet natuurlijk aan. Gelukkig ging het al beter dan daarnet. Alan was zich er pijnlijk was bewust dat Lilian tegen hem aan lag. Normaal gesproken zou hij nu rood worden van top tot teen en bijna een paniekaanval krijgen. Maar gek genoeg maakte het hem nu niet uit. Alan sloeg zelfs zijn arm om Lilian heen. 'Wat gebeurt hier?' dacht Alan. 'Is dit normaal?' Hij kuchte even om Lilians aandacht te krijgen. "Dus," begon hij. "blow je vaker met mensen die je nauwelijks kent?"

Lilian glimlachte toen Alan zijn arm om haar heen sloeg, het maakte hem inderdaad vele malen opener dan ervoor. Iets wat ze als positief beschouwde. Ze keek hem aan toen hij kuchte en luisterde naar zijn vraag, of ze vaker met vreemde blowde. Ze haalde haar schouders op, "soms, maar meestal wel met een paar erbij die ik ken." hoewel kennen dan een groot woord was, want op de plekken waar ze was kende ze mensen altijd maar kort voor ze verder ging. "Maar het is juist leuk, vind je niet?" ze lachte naar hem, en werd afgeleid door een wolk die overdreef, "Vind je die wolk ook niet lijken op een tovenaar?"
-
haha zijn broer zou hem nu eens moeten zien xD

Alan haalde zijn schouders op bij Lilians antwoord. “Ik zou het niet weten,” zei hij. “De meeste mensen die ik ken willen me niet in hun buurt hebben.” Het zou Alan moeten verbazen dat hij zo open was tegen Lilian. Maar op dat moment kon het hem niet schelen. Niks kon hem schelen. “Nee,” zei Alan op Lilians opmerking. “Het lijkt meer op de robotarm uit mijn mechanicalokaal.” Hij leunde naar Lilian toe zodat zijn gezicht naast de hare was. Met zijn vinger wees Alan naar een klein stukje van de wolk. “Kijk maar, dat is de grijparm. En dat zijn buisjes waar luchtdruk in zit. En zie je dat hij iets probeert te grijpen...” Zo vertelde Alan nog een paar kleine dingen over de grijparm die hij zag, zich helemaal niet bewust dat zijn en Lilians wangen elkaar bijna raakten.
-
Die zou alleen maar trots op hem zijn

hahaha, wat een lieve broer toch
-
Lilian trok een wenkbrauw op bij de woorden van Alan, of tenminste dat probeerde ze, omdat het er in films altijd zo leuk uitzag en ze even was vergeten dat die uitdrukking niet bij haar specialiteiten behoorde. "Waarom niet?" vroeg Lilian, "Je bent leuk, aardig en je hebt geen stink adem." dat waren toch de belangrijkste trekken, niet waar? Lilian keek op naar wat Alan bedoelde in de wolk, die voor haar gevoel alweer van vorm was veranderd, maar aangezien Lilian niet erg thuis was in mechanische armen, knikte ze enkel en luisterde ze naar de uitleg er zat logica in, maar op het moment kon je Lilian die ondertussen de joint alweer een tijdje in haar hand had, van alles wijsmaken. Als je haar vertelde dat het antwoord op het universum 8 was, dan zou ze daar een hele rationale theorie voor kunnen opdreunen. "Misschien is het wel een tovenaar met een robotarm." Lilian draaide haar hoofd weer met een glimlach naar Alan, waardoor haar lippen langs zijn wang streken, aagezien ze zo dicht bij elkaar zaten. Toch leek Lilian het niet echt door hebben, dus verplaatste ze niet.

Ze waren ook heel lief voor elkaar
-
Alan moest lachen om Lilians opmerking. “Wacht,” zei hij ten slotte. “Je bent serieus. Dan heb je me nog nooit gezien toen ik nog in Ierland woonde.” Het was niet te horen dat Alan uit Ierland kwam. Hij had immers geen accent.
“Weet je,” zei hij. “Misschien heb je gelijk. Een tovenaar met een robotarm die vlieg op een nijlpaard.” Hij wist niet waarom, maar om die gedachte moest hij grinniken. Er streek iets langs zijn wangen. Alan draaide zich om om te kijken wat dat was, en voelde iets tegen zijn lippen aan. Iets zachts wat hij niet thuis kon brengen, maar wat wel fijn voelde.

Haha echt wel
-
Lilian zou niet weten waarom ze niet serieus zou zijn, "Dat klopt, to be honest, ik ben nog nooit in Ierland geweest." het was niet bepaald relevante informatie die Lilian eruit flapte.
Lilian moest lachen en haar blik ging weer omhoog, "Ja, het is net kunst." nog steeds lach er een grijns op haar lippen. "Ooit geweten dat dit eigenlijk een levend schilderij is?" vroeg ze retorisch, terwijl ze haar hoofd weer op Alans schouder te ruste legde. Lilian was al niet vies van lichamelijk contact, maar als ze aangeschoten was, of onder invloed van andere middelen werd ze heel erg knuffelig en kroop ze zo op schoot, zonder dat ze doorhad wat ze eigenlijk echt deed. Ze was gewoon veel te liefhebbend op dat moment. "Vind je het leuk?" vroeg ze ineens uit het niets, zonder ergens specifiek aan te refereren.

Alan schudde zijn hoofd. “Je wilt ook niet naar Ierland,” zei hij. “Is niks om naar terug te gaan.” Hij had niet door dat hij aan zijn oude thuis zat te denken toen hij dat zei. “Nog nooit zo over de wolken nagedacht,” merkte Alan op. “Ik moet vaker naar boven kijken.” Alan had ook al door wat er tegen zijn lippen aan lag. Het was Lilians haar. Alan sloot zijn ogen en legde zijn hoofd tegen dat van Lilian. “Vind je het leuk?” vroeg Lilian uit het niets. Elk ander moment zou Alan rood worden en met een mond vol tanden staan, maar dit keer niet. Hij hief zijn hoofd en keek naar Lilian. “Ik vind het geweldig,” zei hij op een rustige toon.

"Dat geloof ik niet, ik wil zeker weten of er niet ergens een pot goud onder een regenboog ligt." er klonk een eigenwijs toontje door haar stem heen toen ze dat zei. Doordat ze niet helder genoeg was om zijn opvallende woordkeuze te vatten, vroeg ze niet door waarom hij niet terug zou willen gaan. Ondertussen lag ze heerlijk ontspannen tegen Alan aan, tot hij antwoordde en ze hem weer aankeek. "Ik zei het toch," Lilian zond hem een brede glimlach, "We moeten dit vaker doen." besloot ze toen.

Alan schudde zijn hoofd bij Lilians opmerking. “Dat kan je beter niet doen,” zei hij. “De kabouters zullen je dan wegjagen en uitschelden. En ze kunnen behoorlijk goed schelden.” Alan moest even lachen om zijn eigen grap. Hij maakte immers nauwelijks grappen. “Dit moeten we inderdaad vaker doen,” zei hij en keek Lilian in haar ogen aan. “Het liefst zo snel mogelijk. Het is erg gezellig met jou.”