De drukke winkelstraat

Elke grote stad heeft zijn eigen drukke winkelstraat. Ook hier dus. De straat is bijna een kilometer lang en je vindt er echt alles. De bekende merken, de grote warenhuizen en de kleinere winkeltjes waar je leuke prullen of hele geweldige kleren kunt vinden. Om de honderd meter is er een pleintje waar vooral restaurants en café's zitten met hun terrasjes rond de fonteinen en beelden.

Regels: Niet stelen en hou je magie onopvallend

"Charlie dislikes niet stelen"

David liep door de straat op zoek naar nieuwe meubels en dergelijke voor zijn kamer. Hij had nog geen kamergenoot, maar dat maakte hem niks uit. Terwijl hij daar liep, viel zijn oog op de telefoonnummer die nog steeds op zijn hand zat. "Ik ga haar bellen," zei hij tegen niemand in het bijzonder. David toetste het nummer in op zijn mobiel. De telefoon ging een paar keer over, maar na een tijdje werd er opgenomen. "Heey regenboogmeisje," zei David in de telefoon. "Heb je zin om naar de winkelstraat te komen?"

Charlie had eigenlijk geen zin om te shoppen, maar ja. Soms moest het nu eenmaal geburen, en Charlie wilde eigenlijk nog wel een nieuw shirt. Ze stond vlak bij een fontein te bedenken waar ze het beste op zoek kon toen haar telefoon afging. Ze herkende het nummer niet, maar accepteerde de oproep wel. "Heey regenboogmeisje," zei een man in de telefoon. "Heb je zin om naar de winkelstraat te komen?"
"Pardon?" zei Charlie. "Wie is dit?"

"Pardon?" zei iemand aan de telefoon. "Wie is dit?" 'Ze klinkt niet als Melody,' dacht David. "Wie ben jij eigenlijk?" antwoordde David terug. "En waar is Melody?" David stond nu stil in het midden van de straat. Hij dacht aan de redenen waarom hij nu iemand anders dan Melody aan de telefoon had.

"Waar is Melody?" zei de stem. Charlie rolde met haar ogen.

"Je zoekt tie dye?" vroeg ze aan de stem. "Die is hier niet. En dit is niet haar nummer."

"Je zoekt tie dye?" vroeg ze aan David. "Die is hier niet. En dit is niet haar nummer." 'Niet haar nummer?' dacht David. 'Fijn, dat heb ik weer.' "Dan heeft ze me belazerd," zei David met een flauwe lach.

"Dan heeft ze me belazerd," zei de stem. Charlie lachte.
"Blijkbaar... Maar nu we dat duidelijk hebben, weet ik nog steeds je naam niet."

David had wel even zin in wat gezelschap. "Weet je wat," begon hij, "Ik zit op een terrasje bij de de telecomwinkel. Als je mijn naam wilt weten, dan ben je er binnen 15 minuten." Met die woorden hing David op. "Oke," zei hij tegen zichzelf. "Nu zorgen dat ik daar ook ben binnen 15 minuten."

Hij had opgehangen. Charlie staarde naar haar telefoon. Ze wist nog steeds zijn naam niet. Ze keek om zich heen. De telecomwinkel. Charlie had geen idee waar ze die moest vinden, maar gelukkig was het een rechte straat. Ze wist zeker dat ze er niet langs was gelopen, dus liep Charlie verder de straat in.

Na ongeveer tien minuten zag ze het bord van de telecomwinkel. Binnen of buiten? smste ze het nummer.

David zat binnen 5 minuten aan een tafeltje. Het was rustig op straat en hij vond het fijn om buiten te zitten en mensen te kijken. Even later voelde hij zijn mobiel afgaan. Binnen of buiten? stond er in een smsje. David keek even rond, maar zag niemand bijzonder. "Hier ben ik!" riep hij hard op. Meerdere mensen keken hem aan alsof hij gek was, maar dat kon hem niets schelen. Hij nam gewoon een slok van zijn koffie.

"Hier ben ik!" hoorde Charlie roepen. Ze draaide zich om en zag een jongen met zwart haar en 2 oorbellen in zijn linkeroor zitten. Serieus? dacht Charlie terwijl ze naar hem toeliep. "Bekende van Melody?" vroeg ze aan de jongen.

"Bekende van Melody?" hoorde David aan zijn linkerkant. Hij draaide zich om en zag daar een klein, smal meisje staan. "Ik had niet verwacht dat mijn geschreeuw zou werken," zei David met een lach en stond op. Hij stond op en stak zijn hand uit naar de tengere vrouw. "Beloofd is beloofd," zei hij. "Mijn naam is David."

"Aangenaam, David," zei Charlie terwijl ze David's hand schudde. "Ik ben Iseabail, maar iedereen noemt me Charlie."
Ze gingen zitten, en Charlie wenkte de serveerster om een caffè latte te bestellen.
"Dus, David," zei Charlie glimlachend, terwijl ze op haar caffè latte wachtte. "Ik ben ontzettend nieuwsgierig hoe het komt dat je door Melody belazerd bent."

David moest een lach onderdrukken toen het meisje zich voorstelde. "Je heet Iseabel, maar ze noemen je Charlie?" vroeg hij. "Hoe zit dat?" David liet haar zijn hand zien waar de telefoonnummer nog op stond. "Om jouw vraag te beantwoorden," zei hij. "Melody, het meisje met regenbooghaar, schreef dit nummer op mijn hand." David legde zijn hand op tafel en roerde met zijn lepel afwezig door het lege kopje. "Maar hoe ken jij haar dan?" vroeg hij aan Charlie. "Je doet alsof jij Melody ook kent. Anders had je gevraagd wie ze was."

"Iseabail is veel te ingewikkeld om te spellen, dus gebruik ik m'n tweede naam." legde Charlie uit. "En tie dye, sorry Melody, en ik wonen in hetzelfde studentenhuis."
Charlie's caffé latte werd gebracht, dus wachtte ze even met verder praten.
"Dus hier zitten we nu, samengebracht door Melody." Charlie zuchtte. "Vertel eens iets over jezelf, David. Met wat voor een man heeft Melody me opgezadeld?"

David moest lachen. Hij hield wel van een vrouw die recht op haar doel af gaat. De serveerster stond er nog, dus David kon nog een kop koffie en 2 brownies bestellen. Daarna richtte hij zijn aandacht weer op Charlie, hield zijn hoofd wat schuin en glimlachte. "Zullen we anders een spel doen?" vroeg hij haar. "We stellen elkaar om de beurt een vraag. Jij mag eerst, want dames gaan altijd voor," voegde hij toe met een knipoog.

He's up to something dacht Charlie terwijl ze heb aankeek. "OK. Ieder een vraag, ieder een eerlijk antwoord." Charlie dacht na. "Ik heb een vraag. Wie ben je, David...?" Terwijl ze David gebaarde om iets in te vullen, dacht ze bij zichzelf: Wow, dat was de slechtste manier om achter iemand zijn naam te komen in, like, ever.

Dit keer kon David zijn lach niet inhouden. "Wauw," zei hij lachend. "Dat is een lastige vraag. Laat ik maar niet zo flauw doen. " Hij gaf Charlie een knipoog. "Mijn naam is David O'leary. Ik kom uit Ierland. Dat deel informatie krijg je er gratis bij." De serveerster kwam aangelopen met zijn kop koffie en 2 brownies. David pakte deze aan en bood Charlie eentje aan. "En waar kom jij dan vandaan?" vroeg hij.

"Thank you, David O'Leary van Ierland, but no thank you." zei Charlie. "Ik kom zelf uit Schotland, en ik eet geen chocola." Charlie lachte, en zei:"Schoolreis naar de chocoladefabriek in Glasglow met een onwetendheid van mijn cacao allergie. De reis naar het ziekenhuis was interessanter dan het chocola maken."

"Dan kan ik het begrijpen," antwoordde David. "Heb ik meer." David legde beide brownies op 1 bordje en nam een hap. "Wil je dan iets anders?" vroeg hij toen zijn mond leeg was, maar hij schudde zijn hoofd. "Sorry, het is nu jouw beurt om een vraag te stellen."

"Je hebt gelijk," zei Charlie. Ze nam een slok koffie, keek David recht in zijn ogen aan en vroeg: "Wat is het raarste dat je ooit gedaan hebt?"

'Het raarste wat ik ooit heb gedaan?' David dacht na. Hij had behoorlijk veel rare dingen gedaan, maar er was 1 ding wat de kroon spande. "Ik heb meegedaan aan het stieren rennen in Madrid. Naakt. Ik heb dus dus naakt voor spieren weg gerend." David had al snel door dat hij zich versprak. "Stieren, bedoel ik," verbeterde David zich. "Het is niet zo dat ik naakt voor een gay parade wegrende."

Charlie verslikte zich in haar koffie. "Wow." zei ze uiteindelijk nadat ze klaar was met hoesten. "Wat moet ik daar op zeggen?"

"Iemand zei ooit tegen me: Don't let the truth get in the way of a good story," zei David en hij schonk Charlie een knipoog. "Maar ik mag een vraag bedenken. En nu we het toch of rare dingen hebben, hoe was jouw raarste relatie?" David was wel erg benieuwd. Het kon vast niet erger zijn dan die van hem.