Koffiebar The Hope

De blondine deed het boekje dat ze voor zich had dicht. "Dat zal best kunnen"gaf de vrouw toe. "jij was daar met David toch?" vroeg ze met een voorzichtigere stem. "Klopt." Gaf Maya eerlijk toe. "Hij had me mee naar het feestje gesleept." Op haar gezicht stond een ontspannen glimlach. Ze nam een slok van haar thee. Ze sloot haar ogen en genoot echt van haar favoriete drankje. Toen de haar ogen weer open deed zette ze haar kop thee weer neer. Ze keek naar de vrouw "Hoe ken jij David eigenlijk?" vroeg ze met interesse. Ze had de man nog niet heel vaak gezien en was eigenlijk wel benieuwd naar hem. Ergens bedacht ze dat het misschien raar had geklonken zoals ze het had gevraagd, misschien achterdochtig of zo... Ze besloot hier nog geen opmerking over te maken, misschien snapte de vrouw haar interesse nu ook wel gewoon.
De vrouw gaf aan dat ze inderdaad het vak schrift en magie had. Er werd een groot schrift uit de tas gevist, mooi versierd met vlinders op de kaft. Maya nam het schrift voorzichtig aan. Ze keek bij het tweede tabje zoals de vrouw had verteld. Snel scande ze de geordende aantekeningen. Als ze het zo bekeek wist ze in ieder geval waar ze op moest letten als ze haar boeken ging lezen. Zelf had ze geen schrift mee, dus ze kon het nu niet overpennen. Jammer dan. Het was blijkbaar een druk college geweest waarbij veel nieuwe dingen waren verteld. Na een paar minuten had ze de aantekeningen doorgelezen. Voorzichtig deed ze het schrift weer dicht. "Bedankt dat ik het door mocht kijken." Zei ze dankbaar. " Dit scheelt al heel veel als ik zo het boek door ga lezen." En de overhandigde het schrift weer aan de vrouw. De vrouw stelde zich voor als Abby. "Wat een mooie naam." Merkte Maya op. "Fijn je te ontmoeten Abby."

Naar het feest meegesleept? Had David veel vrouwelijke vriendinnen? In ieder geval ging ze niet het jaloerse meisje uit hangen. Hij had gezegd dat er niet speelde tussen hem en Maya. Zij vertrouwde op zijn woord. Ook begreep ze David niet altijd. En vooral niet dat gehele ‘ik mag je mijn vriend noemen maar je doet net alsof het geen relatie is’. Het was allemaal een beetje wazig. “David heeft een vrije open persoonlijkheid.” Abby glimlachte lief. Alleen verborg hij ook veel. Ze zette weer netjes haar mok op de bar.
“Ik heb hem ontmoet aan de kust buiten de stad.” Abby begon een beetje rood te worden van schaamte. “Toen ben ik tegen hem aangelopen terwijl die aan het vuursturen was. En toen heb ik hem per ongeluk verbrandt.” Ze keek met een blik van: ja ik ben een echte kluns. “En jij?” Vroeg ze geïnteresseerd terug. En nu vroeg Abby zich ook af of Alan haar kende. Kon ze dat ook vragen of kwam ze dan als een bemoeial over?
Abby hield haar hoofd een beetje schuin. “Wil je er geen foto’s van maken met je telefoon? Zodat je het thuis over kan schrijven?” Want Maya nam niet de aanstalten om het te gaan overschrijven. Misschien had ze geen pen bij zich of had ze haar schrift thuis gelaten. En tegenwoordig vergat niemand meer de telefoon. Een lichte blos trok weer over haar wangen. Waarom moest ze altijd zoveel blozen en was dat zo goed aan haar te zien? “Jouw naam is ook heel bijzonder. Heb het nooit eerder gehoord.”

Met een lieve glimlach gaf Abby aan dat David een vrij open persoonlijkheid heeft. "Hij maakt makkelijk contact met anderen." Gaf ze toe. Maya pakte haar thee en nam rustig een paar slokken terwijl ze naar het verhaal van Abby luisterde over hun ontmoeting. Ze zag de wangen van de blondine rood worden. "Wauw" bracht Maya verbaasd uit, "Dat zal wel indruk gemaakt hebben." zei ze met een vriendelijke glimlach. "Ik heb hem leren kennen op het openingsfeest van school, en daarna heb ik hem niet meer gezien tot de karaokeavond." Wat een bijzondere avond was gebleken. Niet echt in positieve zin.
Toen Maya het schrift teruggaf vroeg Abby of Maya er geen foto's van wilde maken. Maya keek haar aan met een glimlach. "Nee dat hoeft niet, ik denk dat ik nu de hoofdlijnen van de stof wel heb, en dan maak ik mijn eigen aantekeningen bij het lezen, als ik ze overpen lees ik minder secuur. Maar bedankt voor het aanbod."
Abby was al weer aan het blozen, het viel ook wel op op zo'n lichte huid. “Jouw naam is ook heel bijzonder. Heb het nooit eerder gehoord.” Maya keek naar de vrouw en op haar wangen verscheen ook een blosje. "Bedankt! Het is inderdaad geen veelvoorkomende naam. Maar ik ben blij dat mijn ouders hem uitgekozen hebben." Ze keek naar haar thee en er verscheen een klein glimlachje op haar gezicht, een die niet heel vrolijk was, maar ook niet verdrietig leek.

Abby kamde een beetje nerveus door haar blonde lokken van nervositeit. "Ja... Kon ik dat maar." Abby was misschien zo sociaal maar zelf heel verlegen en onzeker. Ze nam weer een hapje van haar slagroom in dat bakje. Zo lekker. Ze kon wel een hele spuitbus op. Een echte zoeten kauwen.
De dame werd rood en knikte bescheiden. "Ja..." Fluisterde ze zachtjes en friemelde aan de stof van haar sweater, alweer. "Ik vind David ook heel erg leuk." Gaf ze maar toe. Waarom zou ze erover liegen? Alleen begreep ze nu echt niet waar ze stond. Wat zij voor hem betekende.
Ze beet zachtjes op haar onderlip. "Toen David Alan heeft moeten meesleuren? Dat broertje van hem... Hij is echt heel leuk alleen mag die David blijkbaar niet?" Er was iets gebeurd tussen hun twee. Zou Maya er meer over weten? "Ken je Alan ook?" Abby was stiekem nieuwsgierig naar de jongen. Hij leek zoveel op haar vond zij dan.
"Oké..." Ze glimlachte en legde haar schrift weer weg in haar tas. "Ik kom uit Rusland, misschien vandaar?" Maya bloosde en Abby moest toegeven dat het de vrouw nog mooier maakte. Ze was sowieso heel mooi. Ze speurde iets. De sfeer veranderde een beetje. Ze was minder enthousiast toen ze over haar ouders sprak. Wat zou er zijn gebeurd? Vroeg Abby zich af. Niet dat zij het durfde te vragen. "En waar kom jij dan vandaag? Welk land?"

De blondine haalde haar handen door haar haren en wenste dat zij ook net zo makkelijk contact kon maken met anderen zoals David dat kon. Er verscheen een lach op het gezicht van Maya. "Ik ken dat gevoel, Ik ben er ook totaal niet goed in." gaf ze toe. "Maar toch zijn we aan de praat geraakt." zei ze rustig.
De vrouw werd rood toen Maya het had over David en hoe ze elkaar leerde kennen. De vrouw friemelde aan de stof van haar sweater, duidelijk niet geheel op haar gemak, toen ze vertelde dat ze David heel erg leuk vond. "Het is ook een leuke man" gaf ze toe. Ze keek nog eens naar de vrouw, waarom was ze zo nerveus? Toch niet omdat ze dacht dat Maya en David wat zouden hebben? "Het is niet mijn type," zei ze snel "Maar ik kan me voorstellen dat je hem erg leuk vind."
Abby vroeg over de Karaokeavond, of dat de avond was geweest dat David zijn broertje weg had moeten slepen. Maya knikte instemmend Helaas wel ze baalde ervan dat hij die avond weg was gegaan zonder iets te zeggen, was boos op hem geweest maar ze had ondertussen met hem gesproken, maar dat was bijgelegd. "Of ik Alan ken? Kennen is misschien een groot woord, maar ik ben met hem en ene Grey Londen in geweest in de eerste week met de excursie naar de big ben." Was wel een gezellige middag, bijzonder, maar wel gezellig. "Daarna heb ik hem eigenlijk niet meer gesproken. Heb hem ook nooit gehoord over het hebben van een broer."
Abby vertelde dat ze uit Rusland kwam en waarschijnlijk daarom nog nooit haar naam gehoord had. "Wow Rusland? Dan is Groot-Brittannië nogal anders of niet? Ik ben zelf een Britse, altijd in de buurt van Londen gewoond. Mijn vaders familie komt uit Spanje, maar ik heb ze nog nooit ontmoet." Vertelde ze. Dit was een makkelijker onderwerp om over te praten, omdat ze niet direct iets over haar ouders zelf vertelde. Maya pakte haar thee en dronk de laatste slok op.

Blijkbaar was Abby niet de enige die het zo voelde. Maya had precies hetzelfde. Het voelde fijn om met iemand dezelfde onzekerheid te delen. "Ik had niet verwacht dat iemand anders zich ook zo kon voelen." Abby schonk haar een begripvolle glimlach. "Inderdaad! En tot nu toe vind ik het leuk om met je te praten Maya." Ze glimlachte terwijl ze de laatste slokken van haar chocomelk nam. Ze schoof de mok opzij zodat ze haar armen op de bar kon leggen.
Toen Maya begon te praten over Abby luisterde zij aandachtig. Abby wilde niet als een jaloerse heks overkomen. Maar ze kon ook niet liegen. En ja, ze had deze Maya als concurrentie gezien. Maar blijkbaar was hij niet haar type. Waarom leek haar hart een sprongetje te maken van blijdschap? Dit betekende dat ze meer kans maakte om David bij haar te houden. Zo speciaal was ze namelijk niet. Dit meisje vond zichzelf echt niet veel bijzonders of goed genoeg voor David. "Sorry. Ik wilde mijn gevoelens niet op je afdwingen. Of zo iets." Zei ze met een onzeker glimlachje.
Bij de woord Grey keek Abby op. "Ah dean... Ja ik ken hem. Hij is vrij bekend op Silverwood blijkbaar. Hij is net zoals David, vrij sociaal." Abby knikte aandachtig bij haar andere woorden. "Ik heb een vermoeden dat er iets is gebeurd tussen die twee. David praat wel positief over Alan, alleen niet meer dan noodzakelijk."
De blondine lachte zachtjes. "Het is daar een stuk kouder. Hier is het veel warmer." Ze streek met haar vingers door haar haren. "Ow oké... Tja een troost. Wij Russen hebben zelf ook geen hechte band met de familie. Wij zijn best een koude volk." Ze bestelde in de tussentijd even spa citroen. "Ik zou inderdaad niet zeggen dat je een Engelse bent."

Abby vertelde dat ze niet had verwacht dat iemand anders zich ook zo kon voelen, maar dat het prettig was om met haar te praten. Ik kan me juist voorstellen dat anderen zich zo voelen. Dacht Maya stilletjes. Maya knikte instemmend "Het is ook fijn om met jou te praten Abby."
"Sorry. Ik wilde mijn gevoelens niet op je afdwingen. Of zo iets." zei Abby. De vrouw leek wat onzeker. "Geeft niets." Zei Maya met een oprecht glimlachje "Het lijkt me juist fijn als je iemand vind die je heel erg leuk vind." Ooit was zij ook verliefd geweest, al was dat al een tijdje geleden, ze had het toen heel erg fijn gevonden, en ondanks dat ze nu niet actief zocht naar een relatie zou ze het geweldig vinden om een leuke jongen tegen te komen.
Maya vertelde over het uitje naar Londen en Abby gaf aan dat ze Dean ook kende. "Ook sociaal" gaf Maya toe, "Alleen wel op een andere manier dan David." voegde ze er eerlijkerwijs aan toe. Met David was het contact heel ontspannen en makkelijk, bij Dean had ze ook wel gemerkt dat hij ook een heel andere kant kon hebben. "Wat er tussen die broers is gebeurd, ik heb geen idee. Eigenlijk wil ik er ook niet naar vragen, als ze het willen vertellen, prima. Maar ik weet zelf hoe vervelend het kan zijn als mensen naar dingen vragen waar je geen antwoord op wil geven." Maya probeerde het luchtig over te laten komen.
Abby vertelde over rusland en dat het daar een stuk kouder was en over haar familie waar ze ook geen hechte band mee had. "Vind je dat dan niet vervelend? Ik mis het soms best wel dat ik mijn familie niet ken." Maya was verbaasd over de opmerking dat Abby niet had verwacht dat ze een engelse was. "Echt niet? Volgens mij is dat de eerste keer dat iemand me dat verteld." Haar britse accent was op dat moment extra hoorbaar. Ze bestelde nog een kop thee bij de barman.

Blijkbaar voelde ook Maya zich prettig in haar aanwezigheid. Het zorgde gelijk dat Abby wat meer ontspannende. Abby was altijd bang dat zij voor anderen een last was. Een blok aan het been. Bij Maya voelde zij zich gewoon gewaardeerd. Waarom waren er niet nog meer vrouwen zoals haar? Abby ging namelijk niet veel met vrouwelijke vriendinnen om. Vrouwen waren meestal altijd gemeen.
Een blos trok weer over haar wangen. Verlegen deed ze een lok achter haar oor. "Ja, maar ik kan begrijpen dat mensen er niet op staan te wachten. "Heb jij een leuke vriend?" Vroeg Abby oprecht geïnteresseerd. Of was dit een te persoonlijke vraag?
"Dat klopt... Dean kan best hard zijn." Dat had ze wel vaak genoeg gezien. Hij kon ook plotseling zo omslaan. Hij mocht je of hij mocht je niet.
"Wat er tussen die broers is gebeurd, ik heb geen idee. Eigenlijk wil ik er ook niet naar vragen, als ze het willen vertellen, prima. Maar ik weet zelf hoe vervelend het kan zijn als mensen naar dingen vragen waar je geen antwoord op wil geven."
Zo had Abby het nooit bekeken. Eigenlijk vertelde zij ook niet graag over haar verleden. Ze moest David gewoon de ruimte geven. Gewoon nergens mee bemoeien. Het kwam allemaal wel. Maya was zo wijs in vele opzichten. Zou deze dame ook veel hebben meegemaakt vroeg de blondine zich af.
"Ik kan niet iets missen wat ik nooit heb gekend. Ik vind het wel soms jammer maar zo zijn wij nu eenmaal opgegroeid." Ze glimlachte lief naar haar. "Ik had het ook echt over je uiterlijk. Ik heb een paar typische Engelse gezien en daar hoor je niet tussen. Ik hoor wel dat accent... Alleen ik ben heel slecht met accenten." Gaf zij eerlijk toe. Abby had te weinig van de wereld gezien om te weten wat nu een typisch accent was voor welk land.

De blondine stak blozend een pluk haar achter haar oor. Ze zei dat ze het zou begrijpen als anderen niet op haar gevoelens zouden zitten wachten, en daarna vroeg ze of Maya een leuke vriend had. "Ik heb er geen problemen mee." Zei ze rustig. Met een blos op haar wangen beantwoordde ze de vraag. "Ik heb geen vriend. Ik ben al een tijdje single." Antwoordde ze eerlijk, Abby had oprecht geïnteresseerd geleken. Daarnaast was Maya de laatste jaren gewoon nog niet iemand tegengekomen waar ze een relatie mee wilde. En er waren ook geen jongens geweest die een relatie met haar wilde, voor zover ze wist. Maar wat wil je ook als je niet uitgaat? Maya had de afgelopen jaren ook in een soort sociaal isolement geleefd. Ze ging om met haar clubje vrienden, of wat er van over was, en verder besteedde ze veel tijd alleen. Het laatste half jaar was ze wel weer wat vaker een middag de stad in geweest, maar vaak alleen, met haar stiefvader of met Max. Nu ze studeerde bij Silverwood leerde ze zowiezo veel meer nieuwe mensen kennen.
"En jij? Wel een relatie?" vroeg ze met interesse terug. Omdat de dame net had verteld dat ze David leuk vond ging ze er niet echt van uit dat de vrouw een relatie zou hebben, maar vragen kon geen kwaad.
"Dean kan best hard zijn" had Abby gezegd. "Nogal," reageerde Maya met een glimlach op haar gezicht. "Maar gelukkig kan hij ook gezellig zijn." Ze had hem pissig zien reageren naar Alan, maar had ook wel gemerkt dat hij heel vrolijk en vriendelijk kon zijn.
Abby gaf aan dat ze niet kon missen wat ze nooit heeft gekend, en dus ook niet echthet gevoel had iets te missen omdat ze haar familie niet kende. Maya had het ook niet echt gehad, maar had het vaak genoeg gezien bij anderen om het toch te missen. Van haar moeders kant van de familie had z alleen haar tante gekend, maar die was al een aantal jaar overleden. Van haar vaders kant van de familie kende ze niemand, wist ze ook geen adressen niets. Waarschijnlijk wisten de broers en zussen van haar vader niet eens dat hij een dochter had, laat staan dat hij is omgekomen.
Abby merkte op dat Maya er qua uiterlijk niet uit zag als een brit en dat ze het accent simpelweg niet had herkent als een brits accent. Maya moest toegeven dat ze inderdaad een deel van haar uiterlijk uit een spaanse tak van de familie had gekregen. "Ik denk dat ik in ieder geval het inkzwarte haar van mijn vader me heb gekregen inderdaad en de bizarre ogen van mijn moeder" Moest ze met een glimlach toegeven. Ondertussen frunnikte ze aan haar ketting. De ringen die eraan hingen gaven haar toch altijd een fijn gevoel, iets vertrouwds. "Je spreekt trouwens goed engels voor een Rus." Complimenteerde ze de blondine. "Ik heb veel mensen slechter engels horen spreken. Ben je al lang in Engeland of ...? "

Maya vertelde aan haar dat zij geen vriend had. Abby keek haar even verontwaardigd aan. "Zo'n mooie meid als jij? Dat snap ik dus echt niet." Ze bestelde een spa citroen omdat Abby hier toch nog wel een tijdje bleef zitten. Ze vond het fijn om met Maya te kletsen. "Je komt vast wel iemand tegen die je hart sneller zal doen laten kloppen." Ze knipoogde. Daar was Abby sterk van overtuigd. "En ik ben juist iemand die veel te snel in relaties stort. Dat is ook niet goed." Ze kreeg haar drinken en ze schonk het in haar glas omdat ze haar een flesje en een leeg glas hadden geserveerd. De dame nam een klein slokje. Toen Maya de vraag terug kreeg glimlachte Abby een beetje ongemakkelijk. "Umh... Soort van. Denk ik." Zei ze met een lichte aarzeling. Ze wist het gewoon niet op dit moment. David had het ene moment dat gezegd en het andere moment dat. "Mannen zijn ingewikkelde wezens." Zei de blondine er maar achteraan.
Daar zaten de dames een beetje te roddelen over Dean. "Tja... Ik denk dat hij sommige opmerkingen niet kan uitstaan. Dan leer je een andere Dean kennen." Abby ging niet zoveel met hem om maar had het soms meegemaakt.
"Bizar is een vreemd woord. Ze zijn bijzonder." Abby knipoogde. Ze probeerde het altijd van de positieve kant te bekijken. Abby lachte zachtjes toen ze zei dat zij goed Engels sprak. "Ik kom uit een streng gezin. Daar is studeren en hoge opleidingen heel belangrijk. Mijn zus is heel goed in talen dus die heeft mijn Engels moeten bijspijkeren van mijn vader." Abby probeerde het leuk te laten klinken. Echter vond ze het eigenlijk niet zo'n leuk iets. Haar vader ging soms veel te ver.

Abby leek verontwaardigd dat Maya geen vriend had. Ze kon het niet geloven dat Maya single was, omdat ze zo'n mooie meid was. Maya werd rood bij deze opmerking. Zij vond zichzelf helemaal niet mooi, zeker niet met al haar littekens. Als anderen haar knap noemde voelde ze zich meestal ongemakkelijk. De opmerking van Abby ook. Maya speelde met haar ketting en liet een gespannen giegel horen. "Ik mooi? grapje zeker." zei ze terwijl ze in haar thee roerde. "Gelukkig gaan relaties niet alleen over uiterlijk." Merkte ze op. Abby vertelde met een knipoog dat er vast wel iemand langs zou komen waarop Maya verliefd zou worden. "Als het niet gebeurd kan ik ook nog altijd een groep katten adopteren" Zei de dame met een verse dosis zelfspot. Daarnaast vertelde Abby dat ze zichzelf te snel in een relatie stortte. "Als we nu een gemiddelde nemen van ons twee?" Opperde Maya met een vette knipoog.
De dame glimlachte wat ongemakkelijk bij haar vraag of ze een relatie had. Ze gaf aan te denken dat ze een soort van relatie had, ze klonk niet zeker. Ze voegde er meteen aan toe dat mannen ingewikkelde wezens waren. Bij deze opmerking kwam er een oprechte glimlach op haar gezicht. "Dat kun je wel zeggen. " Soms waren mannen ook heel simpel, maar op andere momenten snapte Maya niets van die mannen. Al wist ze dat vrouwen ook niet altijd makkelijk waren om te begrijpen. "Al kunnen wij vrouwen er soms ook wat van." Voegde Maya er zachtjes aan toe.
Over Dean vertelde Abby dat hij een aantal opmerkingen niet kon hebben, en hij dan een ander persoon was. Maya kon het zich zeken voorstellen. "Ik denk dat iedereen wel zoiets heeft. De een misschien sneller dan de ander." zei ze voorzichtig. Ze wilde de andere vrouw niet op de tenen trappen, maar het was wel iets waar ze in geloofde. Zelf had ze ook wel een minder fijne kant, alleen kwam deze niet vaak naar boven.
De blondine was van mening dat Maya's ogen niet bizar maar bijzonder waren. Dat is ook een manier om het te benaderen. Dacht Maya. Soms vond ze haar ogen wel mooi, maar meestal vond ze haar ogen maar creepy.
Abby vertelde dat ze uit een streng gezin kwam waar ze gepushed werd om te studeren. "Je zus heeft goed werk geleverd." complimenteerde Maya. "Al lijkt het me lastig om in zo'n streng gezin op te groeien." Haar eigen ouders waren zelf heel relaxed geweest, natuurlijk hadden ze het fijn gevonden dat ze wilde studeren, maar ze hadden haar nooit gepushed.

Ze merkte dat het gezicht van Maya begon te kleuren. Had Abby haar in verlegenheid gebracht? Ze bedoelde het uiteraard goed. Abby was verrast door de volgende woorden van Maya. Blijkbaar was zij niet de enige die zichzelf lelijk vond. En hier dacht Abby dat ze de enige was op deze aardbodem. Maya en zij dachten over veel dingen hetzelfde. Ze nam een slokje van haar spa citroen. "Maya. Je bent een prachtige vrouw om te zien. En iedereen heeft iets aan zichzelf waarvan je denkt dat het je minder mooi maakt. Het zijn juist die kenmerken die een persoon sieren." Haar blauwe schonken haar een bemoedigende blik. Ook al wist ze dat die woorden toch geen nut had uiteindelijk. Je moest het zelf geloven. Als je dat niet deed dan konden mensen zeggen wat ze wilden.
"Het is inderdaad het innerlijk wat telt. Ik heb sowieso nooit naar uiterlijk gekeken. Ik vind dat persoonlijk niet belangrijk." En ja, bij Abby klopte dat echt. Ze had met vele soorten personen een relatie gehad. Iedereen met hun eigen schoonheid. "Och die katten ga je echt niet nodig hebben!" Ze glimlachte lief naar haar. "Anders adopteer ik er ook wel een paar."
Bij de opmerking over vrouwen legde Abby haar kin in haar handpalm. "Hmm ... Dat klopt. Ik kan ook vrij lastig zijn als zeg ik het zelf." Of wispelturig. Dacht ze bij zichzelf.
"Al mijn zussen hebben goed werk geleverd. Iedere zus van mij blinkt ergens in uit. Mijn vader kan niet trotser zijn." Behalve op Abby. Hij vond Abby's talent tijdverspilling. Beetje rondschaatsen had die tegen haar gezegd. Een zucht rolde over haar lippen. "Dat is het ook wel. En we mogen ook veel dingen niet. Maar mijn vader was wel blij toen in vertelde dat ik in het buitenland ging studeren."

Abby klonk bemoedigend toen ze tegen Maya vertelde dat ze wel mooi was en dat aparte dingen iemand juist een persoon sierden. Maya knikte eventjes om te laten merken dat ze het had gehoord. Ze had dit soort woorden al wel vaker gehoord, van haar stiefvader vrienden en kennissen. Maar toch... elke keer als ze in de spiegel keek zag ze geen mooie meid staan, maar een gebroken versie van het vrolijke zorgeloze meisje dat ze was geweest. En dan vond ze haar gezicht nog meevallen, als ze keek naar haar borstkas bekeek haatte ze alle littekens van glasscherven en operaties. Nog maar niet te spreken over wat er over was van haar onderbeen. Nee mooi vond ze zichzelf niet meer, en ze kon zich maar moeilijk voorstellen dat anderen haar wel mooi konden vinden.
Innerlijk was belangrijk in een relatie, gelukkig snapte Abby dat ook. Iemand kon er an de buitenkant mooi uitzien, maar als de binnenkant van iemand lelijk was, dan was het voor Maya ook meteen afgelopen.
Die katten zou maya niet nodig gaan hebben als ze de blondine moest geloven, en anders zou Abby er zelf een aantal adopteren. Bij deze opmerking verscheen er een oprechte glimlach op Maya's gezicht. Ergens kon ze het wel voor zich zien: Een huis vol katten en Maya of Abby er tussen in. Het nadeel was alleen dat katten haar over het algemeen niet mochten, de meeste katten kwamen niet eens bij haar in de buurt. "Ik zie het al voor me." Zei Maya lachend.
Dus Abby kon ook wel lastig zijn. Ze zag er uit als een lief meisje, zo klonk ze ook. Maya had het niet verwacht van de blondine.
"Al mijn zussen hebben goed werk geleverd. Iedere zus van mij blinkt ergens in uit. Mijn vader kan niet trotser zijn." "Als jullie iedereen ergens in uit blinkt, wat is jou talent?" Vroeg Maya met interesse. Abby vertelde ook dat het best lastig was om op te groeien in een streng gezin, maar dat haar vader in ieder geval blij was dat ze ging studeren in het buitenland. "Hij zal vast trots op je zijn."

----
en toen schreef je ineens lange stukken >.<

Abby wist dat haar woorden niet veel zin zouden hebben. Als je eenmaal iets in je hoofd had ging dat niet gemakkelijk weg. Mensen konden bij haar ook zo vaak zeggen: 'wat ben je mooi', 'wat zie je er goed uit', 'je bent helemaal niet lelijk!' en toch geloofde Abby er niets van. Vanbinnen bleef ze precies hetzelfde denken.
Echter vond Abby wel dat zij nog niet zo'n slecht persoon was. Ze leefde haar leven, sprak nooit een kwaad woord over iemand en wilde altijd andere helpen. Zij daar in tegen? Nam zelf nooit hulp aan of liet dat nooit weten. Abby wilde niet dat mensen wisten hoe zij werkelijk in elkaar zat. Dat zonnetje spelen was veel makkelijker dan je echte gevoelens uiten.
Abby begon ook zachtjes te lachen. "Ik ook! En ik moet je eerlijk bekennen dat ik niet echt zo'n kattenmens ben. Ik heb liever een leuk hondje." Abby hield van honden ook al werden die in Rusland gezien als ongedierte. Bijna geen enkele Rus had een hond in huis. En als mensen al een hond hadden was het meer een waakhond in plaats voor gezelschap. Jammer vond Abby.
Bij de vraag van Maya begon ze weer lichtjes te blozen. "Ik ben heel goed in schaatsen. Kunst schaatsen en wedstrijdschaatsen. Heb er al meerdere medailles, bekers en titels mee gewonnen. En nu ga ik in Engeland verder." Ze glimlachte wat bescheiden. Bij Maya's laatste woorden kreeg Abby een wat trieste blik. "Ja..." Zei ze op een afwezig toontje.

abby vertelde dat zij het ook wel voor zich kon zien, een huis vol katten. Daarnaast vertelde ze da ze liever een hond zou hebben. Daar had Maya niet eens over nagedacht. Ze had vroeger nooit echt huisdieren gehad, op een stel goudvissen na, maar die waren eigenlijk van haar moeder, als decoratie en inspiratie op haar kantoor. Maya wist ook niet veel van honden, een aantal kennissen van haar hadden ze wel, maar dat waren voornamelijk van die schoothondjes en daar had Maya geen behoefte aan. "Ik heb nooit nagedacht over een hond." Nu ze er wel over nadacht wist ze eigenlijk niet wat ze vond van het idee. Misschien ooit, als ik een oplossing vind voor het uitlaten... "Zowiezo niet over huisdieren nagedacht eigenlijk." Even was haar gezicht bedenkelijk, maar al snel had ze weer een glimlach op haar gezicht.
Maya had naar het talent van Abby gevraagd en merkte dat ze vrouw begon te blozen. Ze deed dus aan schaatsen. " Wow, dat klinkt geweldig! Hoe lang schaats je al?" ze zag een bescheiden glimlachje. "Hey, je hoeft niet heel bescheiden te doen, ik kan niet eens op het ijs blijven staan, laat staan een stuk schaatsen. En als je wedstrijden kunt winnen doe je vast iets goed." Maya vond het altijd een mooi gezicht om mensen te zien schaatsen, zeker het kunstrijden. Soms zette ze het aan op TV, gewoon omdat ze het mooi vond om te zien. Toen Maya vertelde dat Abby's vader trots op haar moest zijn leek de vrouw ineens afwezig. "Sorry, heb ik iets verkeerds gezegd?" Vroeg Maya bezorgd.

"Niet? Ik heb er zoveel fantasieën over gehad! Als ik zie hoe hier de mensen met honden omgaan. Alsof het een deel uitmaakt van het gezin. In Rusland komt dat zelden voor. Daar is een hond een zwerfhond of een waakhond. Wij hebben nooit dieren gehad omdat mijn vader het ongedierte vindt zoals insecten." Er klonk een wat trieste ondertoon. Haar vader was zo streng in alles.
Beide dames leken even in gedachte gezonken bij het idee. Maya had er nooit bij nagedacht. Zij had blijkbaar ook geen huisdieren. Was Abby gelukkig niet de enige op deze planeet.
"Sinds kinds af aan. Desondanks dat mijn vader er tegen op was. Mijn moeder heeft mij altijd daarin gesteund. "Ze lachte lief toen Maya zei dat ze niet zo bescheidde hoefde te doen. Op een of andere manier wilde Abby gewoon niet opschepperig overkomen tegenover Maya. "Nee nee! Je hebt niets gedaan. Mijn vader is gewoon een aparte." Ze rolde met haar ogen.

Abby vertelde dat ze zelf al wel vaak na had gedacht over een hond, maar dat het in rusland absoluut niet gebruikelijk is. Daarnaast had haar vader het niet goed gevonden. Het is altijd zo jammer als iemand je tegenhoud terwijl je iets graag wilt. Ze hoorde de trieste toon van de blondine maar al te goed. Maya wist van zichzelf ook dat ze soms zo klonk, al was het dan over andere onderwerpen. Maya doorbrak de gevallen stilte niet,, ze nam een slok van haar thee.
De vrouw vertelde over het schaatsten, haar vader had het blijkbaar niet goed gevonden, misschien dat ze daarom wat ingetogener klonk. Maya was opgelucht dat ze niets verkeerd had gezegd. "zou ik een keer mogen kijken bij een wedstrijd?" vroeg ze toen opgewekt aan abby. Ze was wel benieuwd hoe het eruit zou zien, misschien was het ook wel iets om te tekenen.

De dame was het niet anders gewend. Je groeide er zo mee op. Echter nu in Engeland begon ze het te missen. De warmte van een dier, een beestje waar je tegen kon praten en die altijd blij was om je te zien. Doordat zij het nooit van die kant had bekeken wist ze dat Russen kille mensen waren. De dame nam een slokje van haar fris. Het was eventjes stil en het voelde voor Abby totaal niet onaangenaam.
Bij de vraag van Maya keek Abby haar met een brede glimlach aan. "Natuurlijk! Dat vind ik zelfs heel leuk!" De blondine begon gelijk te stralen. "En je mag ook met mij gewoon een keertje gaan schaatsen. Gezellig onder de dames!"

Abby fleurde op toen Maya vroeg of ze een keer mocht komen kijken bij een wedstrijd. Maya werd zelfs uitgenodigd om een keer samen met abby te gaan schaatsen. Maya keek enthousiast terug. "dan kom ik een ieder geval een keer kijken." Beloofde Maya. Zelf ook schaatsen? Dat zag ze eigenlijk niet zo zitten. Als er 's winters sneeuw lag had ze al moeite genoeg om te lopen, laat staan op ijs. "Mij krijg je niet op schaatsen." Vertelde Maya met een gemaakte luchtige toon. "Ik kan het niet, en wegens een blessure ga ik het denk ik ook nooit meer leren." Maya klonk wel rustig, maar voelde zich ook wel een beetje opgelaten. Ze vond het lastig om toe te geven dat ze iets niet kon. Ze nam nog een aantal slokken van haar thee en keek de dame aan. Ze was wel benieuwd naar deze dame. Eigenlijk wisten ze amper wat van elkaar. "Wat voor opleiding volg je eigenlijk? Ik bedoel naast de speciale opleiding van Silverwood."

"Leuk! Dat is dan een promise." Abby glimlachte stralend. Ze vond het altijd leuk om mensen mee te nemen naar het schaatsen. Zodat ze het zelf konden zien en misschien ook zelf konden ervaren. Bij de woorden van Maya werden de ogen van Abby iets triester. Een droevige uitdrukking omdat Abby het heel erg vervelend vond voor Maya. Door deze blessure kon ze nooit meer leren schaatsen. Betekende het dan ook dat Maya veel andere dingen ook niet meer kon doen? Abby glimlachte. "Och schaatsen is ook niet alles hoor! En er zijn genoeg dingen die je vast wel kan doen." Abby probeerde het van het positieve aspect te bekijken. "Waar ben jij heel goed in Maya?" Abby keek haar met nieuwsgierige oogjes aan.
"Ik? Dierenverzorger. Ik hou heel erg van dieren en ik vind het leuk om daar mee te werken. Dieren zijn zo oprecht. Zo anders dan mensen haha! Jij?"

Maya zag de trieste uitdrukking op het gezicht van Abby, maar was blij dat de dame daarna met een glimlach vertelde dat ook schaatsen niet alles was. Ze vroeg waar Maya goed in was. "Ik teken graag, en ik schijn er goed in te zijn." gaf Maya toe met een klein glimlachje en een twinkeling in haar ogen. Tekenen deed ze eigenlijk wel elke dag, als het niet voor ontspanning was dan was het voor het huiswerk van tekenen en magie, haar favoriete vak tot nu toe. Toch vond Maya haar eigen tekeningen lang niet altijd goed, vaak zag ze zelf nog dingen die niet klopte. Maar omdat ze al zo vaak het commentaar had gehad dat haar tekeningen wel degelijk mooi waren durfde ze wel toe te geven dat ze wel van een redelijke kwaliteit waren. Ze had een aantal tekeningen waar ze echt trots op was, en die hingen dan ook aan haar 'foto'-muur. Er was geen echte foto aan die muur te bekennen, de foto's hoorde thuis in haar fotoalbum, dan had je ook minder kans om ze te beschadigen. "Ik kan er een keer een aantal laten zien?" stelde Maya voorzichtig voor. Ze wilde zich niet opdringen, maar als de vrouw het interessant vond wilde ze best wat laten zien.

De vrouw deed dus dierverzorging... Maya vond dieren zeker leuk om te zien, de meesten dan, maar verder had ze er niet heel veel mee, waarschijnlijk omdat ze er nooit heel intensief mee in aanraking is geweest. Maya lachte mee om de opmerking van Abby. ze kon niet anders dan het er wel mee eens zijn. Veel mensen lieten niet hun echte gezicht zien naar anderen, toegegeven dat Maya dat ook niet altijd deed. Toen de vrouw vroeg wat voor opleiding Maya dan volgde antwoordde ze: "Mijn opleiding verschilt dan wel behoorlijk van de jouwe. Ik doe geschiedenis. Omdat ik het boeiend vind hoe mensen vroeger leefden.... en het is een studie vol mooie verhalen. " Geen idee wat ik er later mee wil gaan doen, maar het is boeiender dan bedrijfskunde, waar ze ook over getwijfeld had. Als ze dat zou studeren zou ze misschien het bedrijf van haar ouders over kunnen nemen, maar het was niet een carrière die ze zichzelf zag volgen.