Koffiebar The Hope

Koffiebar The Hope ligt in het midden van het centrum van Londen. The Hope is erg klein maar wel gezellig. De ruimte is langwerpig naar achteren toe, aan de zijkant staat een lange bar waar je koffie kan bestellen. Je kunt het gewoon meekrijgen maar ook daar opdrinken. Het bijzondere van deze koffiebar is dat hij al om 4 uur in de ochtend opengaat, en pas om 12 uur in de avond sluit. Hierdoor is hij geliefd bij ongeveer alle studenten. Ze kunnen vrijwel altijd bij de koffiebar terecht, toch is het er nooit echt druk. Dit komt omdat de ruimte welliswaar klein lijkt te zijn, toch is hij behoorlijk groot en kan hij aardig wat mensen herbergen.

Regels:
Sloop niets
Niet meer dan 6 personen tegelijkertijd van het RPG. Er kunnen wel meerdere toevallige passanten aanwezig zijn.

Het begon langzaam een beetje warm te worden hier in Engeland. Het was nu een uur of half 12 en echt koud zoals in de ochtend was het niet meer. Abby droeg een donkere muts met een grote, gestoffeerde uil erop. Die had Abby zelf erop genaaid omdat ze anders de muts veel te saai vond. Ze liep gauw de koffiebar naar binnen die zij met toeval nu net tegenkwam. Het zag er zo knusjes uit dat Abby wel eens wilde zien hoe het binnen uitzag.
Eenmaal binnen zag ze dat er maar een aantal mensen zaten. Sommigen ouder en anderen leken wel studenten van haar school. Daykota besloot om aan een tafeltje te zitten in de hoek. De serveerster kwam naar haar tafeltje toe om haar bestelling op te nemen. Abby bestelde een grote mok chocomelk met extra slagroom. Abby was een echte zoetekauwer.

Ze deed haar jas over de leuning van haar stoel hangen. Ook haar muts deed zij af. Ze schudde even met haar blonde lokken die gewoon stijl langs haar hoofd hingen. Zij droeg een oversized sweater in een lichtblauwe kleur. Heel lichtjes zag je een grote, witte vlinder in het minder die zij er zelf had opgestreken. In de vleugels van de vlinder zag je lichte andere kleuren die bij het lichtblauwe paste. Het zag er rustgevend echter wel apart uit met de kleurtjes die eruit springen. Zij had ook lichtblauwe oogschaduw op met lichte zwarte eyeliner en mascara. Niet heel opvallend. Vrij gewoontjes maar wel met een verzorgende uitstraling. Abby durfde nooit zichzelf te zijn wetend op plekken waar zij medestudenten tegen zou komen.

Abby deed er alles voor om niet op te vallen qua make-up en haren. Echter haar kledingstijl wilde zij wel in een lichte maten laten zien. Abby hield niet van standaard. Wachtend op haar chocomelk keek zij even rond omdat er geen boekjes op haar tafel lagen. Ze wilde iets hebben om te lezen.

Gabe kwam strak in pak de koffiebar binnenlopen. Hoewel hij zelden een pak aantrok had zijn vader hem nu toch weten te overtuigen. Naast zijn studie werkte hij nog steeds voor zijn pa, bij wijze van stage. Niet dat hij zijn studie bedrijfskunde zo serieus nam als zijn vader zou willen. Hij had een vroege lunchpauze en had besloten om naar het koffiebarretje te lopen dat hij een paar dagen geleden had gevonden. Het bedrijf van zijn vader verstikte hem dikwijls, toch had hij geen keuze of hij er wilde werken of niet. Zijn hele levensplan was al uitgestippeld, het enige dat hij nog had kunnen veranderen was de mogelijkheid om naar Silverwood te gaan.
Hij stapte over de drempel terwijl een vrolijke bel hem begroette. De warmte van het gezellige tentje omhulde hem. Hij voelde zich hier beter dan in het grote kantoor waar hij werkte. 'Een espresso alsjeblieft,' bestelde hij zijn gewoonlijke caffeïneshot. Terwijl hij wachtte op zijn koffie keek hij het etablissement rond.

Abby kreeg netjes haar chocomelk aan de tafel bracht. "Dankjewel." De dame stond op omdat zij graag iets wilde lezen. Ze keek op de tafeltjes, maar er zat niet iets tussen wat zij bepaald interessant vond. Misschien richting de bar? Ze liep daar naartoe en zag een man staan/zitten (heb eigenlijk geen idee waar hij zit haha! :p) Naast hem lag een boekje van Discovery. Dat vond Abby nu interessant. Met haar blauwe ogen keek ze naar de vreemdeling. "Umh..." Abby keek hem met onzekere blauwe ogen aan. "U heeft het boekje niet in gebruik zo te zien..." Ze keek nu naar de grond. "Zou ik het misschien mogen pakken?"

Gabe was op een barkruk gaan zitten terwijl hij wachtte op zijn koffie (nu zit hij dus op een barkruk ), het was een drukke dag op het kantoor en hij was dan ook in gedachten verzonken toen een vrouw naar hem toe kwam. Hij hoorde haar een vraag stellen, het duurde even voor de vraag ook zijn hersennen had bereikt. 'Ja, natuurlijk,' zei hij glimlachend tegen haar. 'Geen probleem,' waren zijn volgende woorden terwijl hij het blaadje naar haar toeschoof. Op dat moment kwam zijn espresso eraan. 'Dankjewel,' zei hij tegen de serveerster. Hij bleef aan de bar zitten omdat het meisje nog steeds bij hem stond, het zou onbeleefd zijn om nu weg te lopen.

Hahaha geniaal!
----
Abby schuifelde een beetje ongemakkelijk met haar voeten toen de man niet reageerde. Negeerde hij haar expres? Deed die net alsof hij haar niet deed horen? Abby dacht meteen in negatieve zin. Alles betrok zij zo persoonlijk naar zichzelf. Alleen zag je dat niet aan haar gezichtsuitdrukking. Ze glimlachte nog steeds vriendelijk naar hem. Met lichte, trillende vingers deed zij een blonde lok achter haar oor. Moest ze het nog eens vragen of? Toen hij eindelijk besefte dat zij tegen hem sprak, rolde een opgeluchte zucht over haar lippen. Ze nam het blaadje dankbaar aan. "Dankjewel. Sorry voor het storen. Het leek alsof je in hele diepe gedachten zat." Ze bloosde lichtjes omdat ze het gevoel had dat zij hem had gestoord. En nu ook nog eens probeerde te interpreteren waarom hij later had gereageerd.

Gabe had zijn aandacht op het meisje gericht. Hij had haar licht trillende vingers gezien, alsof ze ergens zenuwachtig over was. Hij was een expert in het lezen van lichaamstaal. 'Je stoorde niet hoor,' zei hij met een glimlach om haar iets gerust te stellen. 'Alleen een zakelijke deal die in mijn hoofd blijft rondspoken, een meisje zoals jij mag me daar altijd in storen,' zei hij met een knipoog. Hij flirtte met haar, iets dat hij al snel deed bij een knap meisje. Al hoefde zij dat natuurlijk niet te weten.

Ze keek hem met haar blauwe ogen aan. Tikkeltje onzeker, maar ze wist het tot nu toe goed te verbergen. Dat dacht zij dan. Abby was daar in tegen heel makkelijk af te lezen. "Gelukkig want dat zou ik erg vervelend vinden." Ze knikte bij zijn woorden. Werk, dat deden mensen vaker. Hun werk mee naar huis nemen. Aan de ene kant zonde. Werk moest bij het werk blijven. Toen ze zijn laatste woorden hoorde werden haar blauwe ogen een slag groter. Hoorde ze dat nu goed? Ze voelde haar wangen warmen worden. Dat betekende dat ze dus aan het blozen was. Wat makkelijk te zien was op haar bleke huid. "Lucky me." Glimlachte terwijl ze haar het boekje steviger vasthield. "Ik neem aan dat je nog na het werk moet?" Abby keek naar de grond. Waarom vroeg ze dat?

Gabe zag de blosjes op haar wangen en glimlachte een beetje. Hij had precies het effect op dit meisje wat hij wilde. Haar blauwe ogen werden groter en dat gaf een mooie uitdrukking op haar gezicht. Met een handgebaar nodigde hij het meisje uit om op de barkruk naast hem te gaan zitten. 'Eigenlijk wel, maar als ik een middag niet op kom dagen heeft dat niet veel gevolgen,' zei hij tegen haar. Dat was nu eenmaal het voordeel van de zoon van de baas zijn. Hij was de toekomstige baas en hij stond met zijn 21 jaar al naast zijn vader in het bedrijf. Hij werd opgeleid om het over te nemen na zijn studie. Niet dat hij uiteindelijk van plan was om het bedrijf echt zelf te gaan leiden maar alsnog.

__
Sorry voor de korte stukjes, moet nog een beetje wennen aan Gabe. Nieuw personage...

Ik heb ook mijn vlagen je moet je niet verplicht voelen om grote stukjes te schrijven.
---
De jongen maakte een handgebaar. Hij nodigde haar uit om bij hem te komen zitten. Heel even waren haar ogen op de boek gericht. Ze wilde heel graag lezen en lekker in dat hoekje verstoppen. Echter had zij zich voorgenomen om menselijker te worden. Om niet altijd eenzaam of alleen te willen zijn. Het was goed om voor haar contact te leggen. "Geef mij 1 minuutje." Ze glimlachte bescheiden, legde het boekje op de bar neer en liep terug naar haar tafel. Ze pakte haar jas, tas en de chocomelk. Ze legde haar jas naast de druk waar zij ging zitten en deed haar tas neerzetten op de grond. Abby zette haar chocomelk op de bar. Haar vingers trilde nog steeds omdat de eerste drempel om contact te leggen het moeilijkst voor haar was. Ze ging zitten en glimlachte vriendelijk voordat ze een slok nam van haar chocomelk. Bij zijn woorden keek ze verbaasd op. "Dan ben je een van de weinige met zo'n privilege. Anderen zouden ontslagen worden."

Gabe wachtte geduldig tot het meisje zich op de kruk had laten neerzakken. Hij lachte hardop toen ze zei dat hij een privilege had. Dat was ook wel zo, maar hij was er zo aan gewend geraakt dat hij eigenlijk niet meer anders wist. Mensen die het een privilege noemde hadden niet veel besef van hoe het in zo'n megabedrijf ging. 'Dat krijg je als je zoon van de baas bent,' zei hij een beetje bitter. Hij was niet altijd even blij met die titel, mensen vonden ook snel van je dat je niet genoeg werkte en dat je alles maar kreeg. Hij wilde het bedrijf helemaal niet hebben, maar zijn vader luisterde daar niet naar.

______
Ik voel me niet verlicht, maar soms vind ik het wel vervelend van mezelf haha

Haha ik ken het!
Vooral als ik haast heb dan kan ik zo slecht schrijven :p
---
Abby keek op toen hij lachte. Wat was er zo grappig? Ze nam nog een slok terwijl ze de jongen bekeek. Was hij een student? Hij moest rond de 22/23 zijn. Abby was niet zo goed in schatten, dat wist ze van zichzelf. Toen hij vertelde dat hij de zoon was van de baas glimlachte ze. Was iedereen die ze ontmoette zo gezegend? De ene was rijk, de ander had de wereld rondgereisd en deze jongen werkte bij het bedrijf van zijn vader. Echter merkte zij aan de toon van zijn stem dat hij daar niet zo tevreden mee was. "Het klinkt alsof je het eerder een last vindt, dan dat je het gebruikt om indruk te maken op mensen." Je had mensen die schepte erover op maar daar viel deze jongen niet onder.

Klopt, haast is zo vervelend als je lekker wilt schrijven! Daarom schrijf ik eigenlijk alleen in de avond als ik niet meer weg hoef
____________
Gabe hield het meisje naast hem in de gaten, hij las haar gezichtsuitdrukking en haar lichaamshouding. Dat was iets wat hij meestal deed, het lezen van mensen. Het was fijn om een inschatting te maken in een gesprek. Zo werd hem nu ook duidelijk dat ze hem niet meteen verafschuwde omdat hij die toon had aangeslagen over zijn vaders bedrijf. 'Het is niet wat ik wil in het leven, maar mijn vader ziet geen andere toekomst voor me dan zijn bedrijf,' vertelde Gabe. Hij was redelijk open over het bedrijf van zijn vader, dat kwam omdat zijn hart er niet lag. Zodra Gabe ergens om gaf zou hij er niet snel over praten, zoals zijn moeder, of zijn zusje. Ook de muziek, iets wat hij in zijn hart had gesloten sprak hij amper over.

Dat is eigenlijk wel een goed idee haha!
Moet ik ook eens proberen :p
----
Abby voelde zich door de jongen bekeken. Maar niet als in het bekijken van iemand lichamelijk. Zeg maar in de zin van: kijken of Abby goed uitzag. Nee, ze voelde zich anders bekeken. Alleen kon Abby niet verklaren hoe of wat. De jongen vertelde dat hij zelf niet achter idee stond om het bedrijf van zijn vader over te nemen. Abby keek hem met medelijdende oogjes aan. Ze nam voorzichtig een slok van haar chocomelk. Ze moest zorgvuldig haar woorden kiezen. "Dat lijkt mij vrij lastig. Je moet aan je vader zijn verwachtingen voldoen terwijl je hart heel ergens anders ligt. Aan de ene kant mag je je vereerd voelen dat je vader het bedrijf aan jou over te dragen, aan de andere kant wordt het een soort van opgedragen." Had Abby nu teveel gezegd? Teveel gezegd en misschien klopte er niets van. "Lastige positie." Ze keek hem met een klein glimlachje aan. "Voordeel ervan is dat je gewoon te laat mag komen! Geluksvogel."

Het werkt zeker wel goed! Tenminste als je voor de rest gewoon goed voelt (vanavond zijn mijn stukjes bagger aangezien ik de longen uit mijn lijf hoest en het hersenvermogen van een garnaal heb...)
_______________
Gabe knikte, het meisje legde precies zijn gevoelens uit. Hij kon het nooit goed verwoorden, laat staan het tegen zijn vader vertellen. De woorden van het meisje lieten hem even glimlachen. 'Laten we het inderdaad maar van de positieve kant bekijken! Ik kan nu tenminste ook naar Silverwood, soms is het best handig om een vader te hebben die zo gebrand is dat je bij hem komt werken dat hij verder alles best vind,' zei hij, Gabe hoefde maar een keer te dreigen dat hij niet in het bedrijf zou komen werken en hij kreeg tien keer zoveel bij elkaar als daarvoor. Hoewel dat niet altijd lukte. Toch kwam hij er heel ver mee.

Ik ken het.
Ben nog steeds ziek en het schrijven gaat mij niet echt goed af...
---
Abby nam nog een slok van haar chocomelk en begon nu met een lepeltje van haar slagroom te snoepen. "Weet je vader dat je krachten hebt?" Vroeg ze op een onzeker toontje. Misschien was dit wel een te persoonlijke vraag. "Trouwens, mijn naam is Abby. Voordat we dadelijk verder in het gesprek zijn en ik nog steeds je naam niet weet." Ze stak haar hand naar hem uit. Haar grote, blauwe ogen op een vriendelijke, beleefde wijze in de zijne gericht. Een glimlach sierde op haar gezicht.

New
-
Pauze, hij had echt even een break nodig. Even op zichzelf, zonder studieboeken, magisch of niet, zonder allerlei hardwerkende studenten. Hij moest ontspannen en wel nu. Hij had even tijd voor zichzelf nodig. Hij gleed met een hand door zijn haren heen en had zijn tas rustig op zijn schouder hangen toen hij de koffiebar binnen kwam. Tot zijn grote geluk was het er niet ontzettend druk, hier en daar zaten wel wat mensen maar dat maakte hem niet zo uit. Hij bestelde een cappuccino en nam plaats aan de bar zelf. Hij keek even op zijn telefoon maar geen berichten van belangrijke mensen, een paar kennissen die vroegen hoe het ging en waar hij nu weer eens uithing. Hij grinnikte bij de gedachte dat ze vast weer ergens op de wereld zaten en hoopten hem toevallig tegen te komen, nou dat ging dus niet gebeuren. Hij zat hier nog vast, in Engeland. Londen nota bene. Aan de meest spannende universiteit van het land. Hij grinnikte even en schudde zijn hoofd. Ze moesten eens weten, ze zouden hem voor gek verklaren. James en studeren, een paar maanden en dan gaf hij het al op. Toch hield hij het nu al wel een tijdje vol, hij deed zijn best. Hij moest toch ooit een keer een diploma halen en zijn ouders trots maken. Zijn moeder gaf al vaak hints dat ze toch ook een keer bij een diplomaceremonie wilde zijn van haar zoon en hij gaf haar geen ongelijk. Hij was wel een belabberd kind zeg. Met die gedachte kreeg hij zijn koffie en nam er direct maar een slok van om even ergens anders aan te denken, de pijn van de hitte die kwam.

Féren had al haar huiswerk eigenlijk afgeraffeld naarmate de tijd verstreek. Ze zou er wel weer naar kijken al ze terug kwam. Ze had gehoord over een koffiebar en zij, als danseres, was echt gek op een goede Latte Machiato. Ze kwijlde al bijna bij het idee waardoor ze haar huiswerk bijna onleesbaar had gemaakt.
Ze liep over de winkelstraat in een lichte skinny jeans, one-shoulder top die los om haar lichaam hing en haar favoriete wit/blauwe nikeys. Zodra ze de koffieshop zag wilde ze bijna rennen maar besloot haar tempo gewoon een beetje te verhogen. Voordat Féren naar binnen stapte fatsoeneerde ze haar felrode haren naar één kant van haar gezicht, over haar schouder, en keek of het druk was. Het viel haar mee en daarmee duwde ze de deur open en stapte naar binnen. De geur van gemalen koffiebonen drong haar neus binnen en ze ontspande direct. Koffie... Ja... elk mens zou daar mee bij moeten komen. Ze liep door naar de bar waar ze een stoel tussen haar en de jongen, die ook aan de bar zat, vrij hield. "Mag ik een latte machiato alstublieft?" haar stem klonk bitterzoet en ze gunde de persoon achter de bar een kleine glimlach. Ze wachtte geduldig, maar van binnen ongeduldig op haar koffie. Kort keek ze even naar de man naast haar en knikte even, als een soort van gedag. Maar daarna richtte ze haar donkere ogen weer op de persoon achter de bar.

Rustig nam hij een slokje van zijn koffie. Hij had deze al iets laten afkoelen. Even keek hij op, er kwam iemand naast hem zitten, hij knikte terug naar haar. Zo vriendelijk was hij wel. Rustig bleef hij zitten en trommelde met zijn vingers op de bar terwijl hij luisterde naar wat ze bestelde. Ze had een aangename stem en hij keek even opzij naar haar. Kennelijk was ze lang niet zo geduldig als ze leek en verbaasd keek hij naar haar. "Je hebt duidelijk wel echt behoefte aan een kop koffie hè?" Ze zat zo ongeduldig naast hem en grinnikte even. Hij kon het niet laten om er een opmerking over te maken, mensen konden soms zo grappig zijn.
Uiteindelijk kreeg ook zij haar koffie en hij keek even naar haar. Hij vond het grappig om te zien hoe mensen zo dol op koffie waren, zo vreselijk geweldig vond hij het nou ook weer niet. Het was prettig om te hebben als hij moest opstarten maar zoals zij nu zat was wat onwaarschijnlijk voor zijn gedrag, dat zou hij niet snel doen. Buiten dat zou hij dan wel Edward roepen en die zou hem koffie komen brengen. Dat bracht hem bij de gedachte, hij moest maar eens opzoek naar een appartement hier. Dan kon hij mooi Edward eens laten komen en genieten van zijn eten en van zijn koffie.

Féren schrok eigenlijk van de opmerking naast de persoon naast haar en ze was daardoor haast verplicht de persoon naast haar een blik te werpen. Ze schonk hem een verlegen glimlach. "Behoefte hebben aan is nogal overdreven, maar ik kijk al uit naar een latte sinds ik mijn voeten buiten de academie had geplaatst." Haar donkere ogen leken sorry te zeggen voor haar ongeduld, maar wanneer ze de koffie kreeg warmde ze allereerst haar handen. Ze haalde een hand door haar rode haren en leunde met diezelfde elleboog op de bar, haar hand verstrengeld in haar dikke haarbos. Ze sloot haar ogen, genietend van de geur van de latte machiato. School was een hel... het conservatorium was nog makkelijker als sommige mensen zouden denken. Ze nam dankbaar een slok van de latte zodra hij zelfs maar een beetje afgekoeld was en haalde haar hand uit haar haren, ze achter haar achterlatend. Ze keek even om haar heen fluisterde snel tegen de persoon achter de bar voor nog een latte en een zelfde product voor de jongeman naast haar. Haar latte om mee te nemen. Ze glimlachte en pakte een briefje waar ze wat op krabbelde.
Zodra ze de ene beker en het andere kopje kreeg legde ze het briefje op het schoteltje erbij en schoof het naar de jongen toe. "Geniet er van." zei ze met een zoete stem en lieve glimlach. Op het briefje stond in een net handschrift:
Sorry voor mijn ongeduld, geniet van uw koffie meneer... -x- De naar-koffie-verlanger

Féren trok de deur open en liep met haar latte naar buiten waar ze tegen een muur ging staan om haar veters te strikken. Schijnbaar waren ze losgeraakt door haar wandeltocht naar de koffiebar. Ze had de latte naast haar gezet en bukte zonder haar knieën te buigen om haar veters te strikken. Waar lenig zijn wel niet goed voor was. Ze haalde alleen geërgerd haar haren uit haar gezicht om vervolgens weer rechtop te staan.

Hij kreeg nog een cappuccino voorgeschoteld. Verbaasd keek hij om toen hij de kop koffie kreeg. Hij keek naar het briefje en grijnsde. "Bedankt!" Wist hij nog net te zeggen toen ze wegging. Hij pakte het briefje en moest lachen. Hij dronk van de koffie en schudde grijnzend zijn hoofd. Dat was wel gaaf. Hij zou haar buiten staan en besloot zo naar haar toe te gaan. Rustig dronk hij zijn koffie op. Hij was heet maar goed, ook dat kon James wel hebben. Met een glimlach deed hij het briefje in zijn zak. Rustig dronk hij door van de koffie en dacht even aan het meisje. Het was wel spontaan van haar om hem nog een kopje koffie te geven. Hij glimlachte en trommelde met zijn vingers op de bartafel. Op het moment dat hij de kop leeg had liep hij rustig naar haar toe. Met een glimlach bekeek hij haar even. "Het was een extra lekker kopje koffie, bedankt ervoor. Geef je altijd koffie aan vreemden?' Hij grinnikte even en keek naar haar. "Ik ben James, dan ben ik geen vreemde meer." Rustig keek hij naar haar. Hij glimlachte even en ging met een hand door zijn haren heen. Hij bekeek haar even.

Féren schrok wanneer hij opeens bij haar stond. Daar stond ze dan, voorovergebogen haar veters te strikken. Ze kon wel door de grond zakken. Ze schoot in de lach om zijn woorden en ging weer recht staan. "Normaal niet om eerlijk te zijn, maar om de één of de andere reden kon ik het dit keer niet laten. Ik moest het gewoon doen." Zo probeerde ze zich er een beetje onderuit te praten maar ze wist allang dat het gewoon aardig bedoeld was. Wanneer hij zich voorstelde streek Féren een pluk van haar haren achter haar oor en glimlachte om de reden waarom hij zich voorstelde. "Wel meneer James die nu geen vreemde meer is... Mijn naam is Féren. Nu ben ik ook geen vreemde meer." Kaatste ze de woorden terug in haar antwoord. Ze pakte haar latte op van de grond en nam er dankbaar een slok van. Ze keek naar hem. "James?" Ze wachtte even en zette daarna een hand op haar heup terwijl ze de andere kant liet inzakken. "Bekijk je vrouwen altijd alsof ze een stuk vlees zijn of is dit een one-time iets." Ze glimlachte even en schudde haar hoofd om haar opmerking. Het kwam er een beetje bot uit. Maar het was duidelijk overladen met zelfspot.

James keek naar haar, hij grijnsde doordat ze zo schrok van hem. "Oh, dat vind ik wel ontzettend leuk om te horen natuurlijk." Hij moest even lachen en keek naar haar. Haar reactie was vlot en vrolijk. Hij vond het leuk dat iemand zo reageerde. "Aangenaam mevrouw Féren, aangenaam kennis te maken." Hij keek naar haar en bleef rustig bij haar staan. Hij ging met een hand door zijn haren en leunde tegen de muur. 'Nee, dat doe ik altijd." Hij schonk haar een brutale grijns. "Ik geniet nou eenmaal ontzettend veel van vrouwenvlees." Het klonk niet echt vriendelijk maar het was nou eenmaal wel de waarheid. Rustig keek hij naar haar. "Is er iets mis mee? Zie het als een compliment, je bent lekker vrouwenvlees." Hij schonk haar een plagende knipoog. James vond dat hij het wel kon maken en anders, tja, dan mocht ze hem maar niet. Het was niet alsof hij dan huilend in bed zou gaan liggen. Mensen hoefden hem niet te mogen, hij mocht ook niet alle mensen en hij hield er niet van zich aan te passen voor anderen.

Féren kantelde haar hoofd een beetje. Hij ging wel ontzettend vaak met zijn hand door zijn haren... Ongemak? Ze gunde zichzelf dat binnenpretje. Het antwoord op haar vraag had ze eigenlijk niet verwacht, maar ze kon het niet helpen een grijns terug te werpen. "Is dat zo James?" Ze liep naar hem toe en bewoog zich lenig om hem heen. "Voor een stuk mannenvlees moet ik zeggen... Dat ik ook wel een tijd naar jou zou kunnen kijken." Ze ging nu voor hem staan en boog zich naar hem toe. Hen gezichten een klein stukje van elkaar af. "Maar ik denk dat een vrouwenverslinder als jij meer harten verbreekt als koffie drinkt." Ze zette een stap achteruit en nam een nieuwe slok van haar latte. Ze gunde hem een knipoog zoals hij er haar één gunde en ze haalde nu een hand door haar haren.

James keek naar haar en glimlachte even. Hij grinnikte toen hij haar zo zag kijken en knikte ter bevestiging. "Ja, dat is zeker zo Féren." Hij liet zich bekijken door haar. Hij wist dat hij er goed uit zag dus dat vond hij niet zo erg. Met een kleine grijns keek hij haar toen aan. "Dat had ik ook niet anders verwacht hoor." Hij bleef in haar donkere ogen kijken met zijn lichte en bekeek haar rustig. "Misschien wel maar ik doe niet aan relaties dus weinig harten om te breken. Eerder wegrennen van vriendjes.' Hij grinnikte even bij de gedachte aan de keren dat hij echt had moeten rennen omdat hij betrapt was door een vriend van het meisje. Hij grinnikte kort en schudde zijn hoofd. "Maar misschien breek ik wel harten, ik denk wel dat veel vrouwen hun hart kwijtraken aan me." Zei hij zonder schroom.