Het verlaten kerkhof

Sascha stond nog een beetje te trillen op zijn benen. Nu had hij wel weer behoefte aan nog een biertje. Dat had hij wel verdiend na al dit. Sascha keek hem met een vreemde blik aan. "Wil je nu zeggen dat je dat echt heb aangehoord? Jij moet echt vaker naar je lessen." Sascha wist dat Shane naar Silverwood ging. Iedereen die magie beoefende ging er heen. "En is een tip, geen aanval." Zei hij er snel achterna voordat hij met een van zijn lippiercings begon te spelen met zijn tong. Vond die altijd leuk om te doen.
De jongen keek verbaasd op naar de hand van Shane. Hij was helemaal niet verkeerd. Sascha gaf hem een stevige echter vriendschappelijke handdruk. Het was niet de type waar hij in zijn persoonlijke leven mee zou omgaan. Echter had Shane wel echt zijn respect verdient. "Haha! Ik hoop dat ik mijn krachten eerder onder controle hebben want ben niet van plan tot ik oud en grijs ben om een goede magiër te zijn."Ja, deze man pesten om zijn leeftijd vond Sascha heerlijk om te doen. De jongen ging al naar binnen om een blikje bier te gaan halen. Toen hij binnenkwam zag hij Ellen zitten. Ze leek opeens een stuk jonger. Uitgeruster. "Ah de heks is weer terug. En ik begon het al leuk te vinden."

Ellen reageerde niet bepaald op hem. Zo deed hij namelijk altijd tegen haar. Ze keek verrast op toen Shane er nog was. "Shane" Bezorgdheid lag in haar ogen. Ja, dit keer echt goed te zien. "Je ziet er bezweet uit en moe." Ze keek naar de beide heren. Bij zijn vraag knikte ze. "Ze zijn weg. Ik voel hun aanwezigheid niet meer." Ellen glimlachte een klein beetje. "Wat is er gebeurd...?" Vroeg ze aarzelend.
Sascha kwam met zijn blikje bier in de hand en gaf Shane een stevige schouderklop. "Dat legt hij je wel uit, lijkje. Ik ben er vandoor want mijn vriendin staat op mij te wachten. Later!" En weg was die.
Ellen beet zachtjes op de binnenkant van haar wang. Ze leek nu makkelijker haar emoties te kunnen blootgeven. Ze had voorlopig niets meer te vrezen. "Zeg alsjeblieft dat je niets roekeloos hebt gedaan? Of jezelf in gevaar hebt gebracht?" Haar stem klonk wat strenger en haar blik ook.

Shane keek de jongen even aan en schudde zijn hoofd. “Ik ben 25, besteed geen aandacht aan de lessen op Silverwood en vind dat eigenlijk wel prima. Ik heb het mezelf geleerd. Dus Silverwood is voor mij gewoon meer een vorm van tijdsverdrijf.” Legde hij uit. Shane kwam achter Sascha aangelopen en gaf hem een tik tegen zijn achterhoofd. “Ik ben er nog steeds Sascha, dimmen jij. Je weet wat ik heb gezegd tegen je. En hoewel we net goed teamwork hadden, hoef je dat soort dingen niet te zeggen.” Hij kneep hem daarna even in zijn schouder en was naar Ellen toegelopen.
Shane haalde zijn schouders op wanneer ze zag dat hij vermoeid was. “Wat kan ik erop zeggen Ellen.” Ze vroeg wat er was gebeurd en Shane keek hulpzoekend naar Sascha, maar die deelde mee dat hij weg zou gaan, naar zijn vriendin die op hem wachtte. Shane klemde de kaken op elkaar en zuchtte toen. Daarna keek hij haar aan.
“Sascha merkte dat de schilden van hier naar de kloten gingen. Dus hij wilde het gaan maken. Ik kon niet gewoon hier voor me uit gaan zitten staren, wachten tot je wakker werd dus heb ik mijn hulp aangeboden. Hij had een goed plan uitgedacht en dat voerden we dan ook uit.” Sprak hij rustig. Hij zuchtte even en haalde een hand door zijn haren en ontspande een beetje voor zijn doen. “Ik hield de Stalkers op afstand met mijn vuur en Sascha maakte een tijdelijke muur om vervolgens de krijttekens te vervangen. Ik gebruikte mijn vuur, hij zijn ijs en zo hebben we de muur die jou beschermt en ieder ander persoon die hier nu binnenkomt, eigenlijk versterkt.” Shane legde een hand in zijn nek en sloot zijn ogen. “Het was niet roekeloos, we zijn beide niet in gevaar geweest... Het kost alleen veel moeite om je krachten op zo’n manier te gebruiken.” Hij liet zijn hoofd even rustig hangen en keek daarna naar Ellen, zijn hoofd ondersteund door zijn hand. “Rustig dus maar... Niks aan de hand. Ik heb je beschermd, zoals ik gezegd heb dat ik dat zou doen.” Zei hij daarna rustig en liet zich toen op de grond zakken, tegen de bank en legde zijn hoofd tegen de leuning.

De manier waarop de heren met elkaar omgingen gaf haar een vreemd gevoel. Het liet een nare nasmaak achter in haar mond. Waarom kon zij zich niet als een normaal mens gedragen? Waarom kon zij niet met Sascha overweg? Hoe kon ze zijn haat jegens haar verminderen? Haar blauwe ogen namen de houding van Shane op. Hij kwam voor haar op en dat deed haar stiekem wel goed. Ze speelde met de stof van haar jurkje. Het deed haar goed dat eindelijk eens iemand voor haar op kwam en niet in het gedrag van de ander meeging.
“Ik hield de Stalkers op afstand met mijn vuur en Sascha maakte een tijdelijke muur om vervolgens de krijttekens te vervangen. Ik gebruikte mijn vuur, hij zijn ijs en zo hebben we de muur die jou beschermt en ieder ander persoon die hier nu binnenkomt, eigenlijk versterkt.”
Op een of andere manier kreeg zij echt bewondering voor hun beide. Sinds wanneer kon Sascha een blokkade maken? Een soort spiegel net zoals in de spiegelwereld? De jongen begon haar echt te verbazen. Hij werd met de dag krachtiger. Misschien had hij binnenkort deze plek niet meer nodig. Dan kon hij zich fatsoenlijk verweren.
“Jullie hebben het heel goed gedaan.” Ellen gaf niet vaak complimentjes dus dit betekende heel wat. Ook had ze niet verwacht dat Shane in staat was om op een hoog niveau te kunnen vuursturen. “Een minuutje. Ik ga even kijken of alles in orde is.”
De blondine stapte van de bank af en liep de gang door naar buiten. Daar bekeek ze even de gehele scenario. “Pentagram ketting gebruikt.” Zei ze tegen zichzelf. Haar hand legde ze op de lichtgevende symbolen. Ze ademde diep in en uit en soort wit, gloeiend vloeistof vloeide vanuit haar lichaam naar de symbolen. “Lux praesidium” Ze veegde tevreden in haar handen. “Zo meneer ik-weet-alles-beter, wel een spreuk afmaken.” Ellen refereerde naar Sascha. Amuserend schudde zij haar hoofd en liep weer naar binnen. Ze stond voor Shane en ging aarzelend door zijn haren.
“Dankjewel voor je bescherming.” Ellen glimlachte dankbaar naar hem en haar ogen werden weer expressieloos. “Ik weet niet wat jij wilt maar ik ben toe aan een goede douche en wat eten.” Moest ze hem nu uitnodigen in haar huis? Liever niet omdat ze in een kleine flat woonde met bijna geen meubels. Gewoon alleen het hoognodige. Alleen wist ze niet hoe ver hij hier vandaan woonde. “Ik woon hier een paar straten vandaan. Als je wilt mag je ook met mij mee.” Haar stem klonk aarzelend. “Gewoon als kennissen.” Zei ze voorzichtig.

Shane had even verbaasd naar Ellen gekeken wanneer ze hen een compliment gaf. De hele tijd was ze redelijk afstandelijk en koud geweest. Shane keek daarom ook over zijn schouder naar Sascha die er nog even was maar al snel weg zou gaan. Hijzelf volgde daarna Ellen met zijn ogen en glimlachte wanneer ze terug kwam en ze Sascha het advies nog gaf de volgende keer de spreuk af te maken. Hij keek op wanneer ze met een hand door zijn haren ging. Haar woorden lieten hem even fronsen en daarna stond hij dan ook rustig op en keek naar haar. “Ik heb gezegd dat ik dat zou doen, dus dan doe ik dat ook. Geef me je telefoon Ellen.” Hij stak zijn hand uit en glimlachte nu. “Ik zet alleen mijn telefoon nummer erin. Dan kan je bellen als je me nodig hebt, en dat ga je doen ook.” Dat laatste zei hij wat dringender en hij luisterde naar haar wanneer ze zei dat ze toe was aan douche en wat eten.
Shane zelf lustte ook wel wat, maar hij schudde even zijn hoofd op het volgende. “Ik... weet niet of het verstandig is als ik met je mee ga naar je huis Ellen. Ik wil je best thuis brengen... Dat is het probleem niet. Maar ik kan beter naar mijn eigen huis gaan.” Shane keek haar rustig aan, zijn ogen stonden vermoeid, zijn lichaam voelde lam en een scherpe pijn trok door zijn schouderbladen en over zijn ribben. Hij sloeg zijn armen over elkaar om te verbergen dat hij daar pijn had, maar zijn ogen zouden het laten zien.
Shane keek even om zich heen maar daarna weer naar haar. “Laten we gaan. Als ik je thuis breng weet ik in ieder geval zeker dat je veilig thuis bent gekomen.” Hij liep naar de bank waar zijn jas lag, negerend dat de pijn die hij voelde eigenlijk irritatie van zijn huid was... Dit omdat het bloed er langzaam langs liep. Hij hield zijn jas over zijn arm en liep nu richting de muur. Hij wist precies wat er gaande was. En hij wilde niemand ongerust maken op dit moment. Alles was rustig, dus het was goed. Hij zou mevrouw Jane ernaar laten kijken. Zijn huishoudster.

“Je hoeft niet zo verbaasd te kijken. Geloof het of niet, ook ik kan wel eens aardig zijn. Soms.” Ze deed haar armen over elkaar en probeerde een klein beetje te glimlachen.
Ellen keek een beetje onwennig bij de vraag naar haar telefoon. Eigenlijk wilde ze dat niet. Waarom? Ze ging toch hem niet bellen of sms’en. Dat maakte haar veel te afhankelijk. Zij wilde van niemand afhankelijk zijn. Ellen vond haar vriendeloos bestaan goed zo. Aan iemand wennen, aan iemand hechten betekende alleen gekwetst worden. Uiteindelijk liet iedereen je in de steek wanneer je iemand het hardst nodig hebt. Ellen aarzelde even maar gaf haar telefoon om commotie te voorkomen of discussies. Daar had de blondine geen behoefte aan. “Ja…” Ellen keek hem zonder emotie aan. Ze loog als ze barst. Niet dat Shane dat kon zien. Ze stopte haar telefoon weer weg.
Haar lichaam gelijk te ontspannen toen Shane niet besloot om mee te gaan. Veel beter. Dan was de druk er tenminste van af. “Nee nee! Hoeft niet. Ik kan heus wel alleen naar huis lopen. Zo ver woon ik niet.”
Haar blauwe ogen bestudeerde hem. Hij zag er vermoeid uit en leek pijn te reflecteren in zijn ogen. Hij verborg iets voor haar. Ellen wilde weten wat. “Shane…” Haar stem klonk streng. “Je kan het niet voor mij verbergen. Iemand die nauwelijks emoties toont ziet heel gauw dat iemand het wel doet. Ook al probeer je het te verbergen.” Ze liep naar hem toe. “Wat is er aan de hand?” Nu klonk ze een tikkeltje bezorgd. Haar blauwe ogen zijn lichaam. De dame moest nog steeds wennen aan zijn lengte. “Ben je gewond geraakt net?”

(eventjes korter.....)

Shane keek naar haar en kon het waarderen dat ze even een klein glimlachje toonde. Maar wanneer hij vroeg naar haar telefoon, merkte hij dat ze dat liever niet deed. Hij keek even naar haar en toen hij uiteindelijk de telefoon kreeg, zette hij zijn nummer erin en gaf de telefoon terug. Zonder er eigenlijk verder nog woorden aan vuil te maken.
Shane zag aan haar lichaam dat ze ontspande toen hij zei dat hij niet mee wilde. Dat het beter was van niet. Het maakte hem niet uit, want hij wist dat ze het waarschijnlijk mee om beleefd te zijn deed. Wanneer ze zei dat ze wel alleen naar huis kon lopen schudde Shane even glimlachend zijn hoofd. “Ellen... We zijn net aangevallen door je Stalkers... Ik maak mezelf er liever zeker van dat je écht veilig thuis bent gekomen. Dan kan ik vannacht ook gewoon slapen zonder me zorgen te maken. Oké?”
Wanneer Shane gewoon haar naar huis wilde brengen leek Ellen toch scherper te zijn dan hij zou denken. Haar strenge stem liet hem rustig omdraaien en hij keek haar rustig aan. Wanneer ze dichterbij kwam zette Shane behoedzaam een stap opzij. “Ellen, laat het gaan. Het maakt niet uit.” Hij probeerde haar daadwerkelijk gewoon af te schepen. Haar gewoon niet te laten merken wat er aan de hand was. Maar ze had gelijk. Iemand die altijd emotie toonde en het probeerde te verbergen van iemand die nauwelijks emotie toonde? Ja, dat was gedoemd te mislukken.
Vooral wanneer ze vroeg of hij gewond was geraakt trok er een schrik door zijn ogen die hem eigenlijk al verraadde en Shane sloot daarop dus zijn ogen. “Laat het gewoon Ellen. Het is waarschijnlijk gewoon een schram.” Hij wilde nu gewoon weglopen maar merkte hoe de pijn opeens erger werd. Hij wilde naar lucht happen en liet zijn jas gewoon vallen. Hij trok zijn shirt strakker om zich heen, probeerde zijn shirt daarna losser te laten, maar niets hielp. Hij liet zichzelf op zijn knieën vallen, zijn hele houding veranderde en zijn lichaam schoot in vuur en vlam. Hij sloot zijn ogen, wilde schreeuwen maar er kwam geen geluid uit. Pas wanneer hij zichzelf op de grond liet vallen doofden daarmee ook de vlammen.
Rillingen trokken door zijn lichaam... Zijn ogen waren dichtgeknepen en zijn lippen lichtelijk van elkaar af. Het duurde een tijdje tot Shane zijn ogen een beetje open deed, rustig open deed. Hij bleef echter gewoon liggen maar zocht nu wel naar Ellen. Al snel hadden zijn ogen haar gevonden. “Oké.. ik ben én een slechte leugenaar en schijnbaar niet op tijd vertrokken naar huis om het te laten verzorgen.” Hij klemde even zijn kaken op elkaar en trok rustig zijn shirt nu omhoog. Tussen zijn schouderbladen, schuin naar beneden, net onder het rechterschouderblad door, liep een diepe snee. Een snee die al gelijk ontstoken leek te zijn. “En Ellen? Hoe ziet het eruit?” Vroeg hij rustig. Maar de pijn was duidelijk te horen in zijn stem.

Het leek Ellen niet zo verstandig om daar tegen in te gaan. Dat had toch geen enkele zin. Ze wist dat Shane haar toch naar huis ging brengen. “Ja, maar wie zegt dat jij niet in gevaar loopt?” Dadelijk kwamen de Stalkers hem halen. Ook al voelde zij de aanwezigheid niet meer. Ze had zich in tijden niet zo goed gevoeld. Zo vrij en het gevoel dat zij weer kon ademen. En Ellen hoefde voorlopig niet iedere keer over haar schouder te kijken.
“Laat het gaan?” Daar nam de dame geen genoegen mee. Ellen liep hem gewoon achterna. “Een schram? Laat mij alsjeblieft even kijken.” Plotseling viel Shane op zijn knieën. Ellen hurkte gelijk en wilde hem aanraken. Ze trok gauw haar hand terug toen hij in vuur en vlam stond. “Shane!” Wat moest ze doen? Wat moest zij in godsnaam doen? Toen hij op de grond viel wist Ellen echt niet wat zij moest doen. Hoe zij nu moest handelen. Aarzelend legde zij haar hand op zijn schouder. “Shane…” Vroeg zij met een lichte aarzeling. De tijd leek wel stil te staan zo lang duurde het voordat Shane wakker werd. Althans zo voelde het voor Ellen.
Op het moment hij wakker werd verliet een opgelucht zucht haar lippen. “Inderdaad! Je bent echt te koppig.” Dit was niet bepaald het moment om hem een preek te geven besefte ze. Hij trok zijn shirt omhoog waardoor Ellen zijn grote, diepe snee zag. “Ownee…” Ellen beet op haar onderlip. “Oké genoeg! Wij gaan nu naar mijn huis en ik ga je verzorgen. En misschien kan ik je een beetje helen. Ik heb wat spreuken thuis. En geen gemaar!” Ze keek hem aan. “Leun maar op mij.” Ze ondersteunde hem wel naar haar huis. Hier hadden ze geen enkele tools om hem te verzorgen. “Misschien moet ik het zelfs hechten als helen niet lukt.” Ellen moest zichzelf vaak genoeg hechten door de Stalkers.

Shane keek even ongelovig naar haar en schudde dan ook zijn hoofd. "Nee... Ellen... Ik vraag mevrouw Jane om..." Maar een nieuwe pijnscheut schoot door zijn lichaam en Shane kneep zijn ogen even dicht. "Oké... laat maar..." Hij keek even verbaasd naar haar wanneer ze hem al gelijk zij dat er geen gemaar mogelijk was. Hij stond dan ook op en leunde op haar. "Fuck, het doet zeer." Hij moest zichzelf daadwerkelijk proberen staande te houden. Bang dat als hij zou vallen dat hij haar mee zou trekken. "Ellen, je doet maar wat nodig is. Het is niet de eerste keer dat er zoiets gebeurd." Hij liep een beetje wankelend met haar mee. "Bedankt Ellen, dat je deze moeite wil doen.

-Sorry, beetje kort

Heb ik ook schat
Hoeft niet altijd veel te zijn
----
"Mevrouw Jane?" Ellen kon niet geloven hoe eigenwijs deze man niet was. En hij was 25? "Mevrouw Jane is er nu niet. En ik weet dat je het verschrikkelijk vind, maar je moet het met mij doen." Ze wist dat Shane haar maar lastig vond of vervelend. En haar ook niet bepaald mocht. Het interesseerde haar op dit moment niets.
"Eindelijk." Hij luisterde eindelijk eens naar zijn verstand. Toen hij op haar leunde probeerde ze zonder emotie te kijken. Hij was zwaar, heel zwaar! En zo lang! Hoe gingen ze het redden tot aan haar huisje? Ofja, flat. "Dat geloof ik best. Je had het mij veel eerder moeten zeggen." Ze wilde geen lectuur geven maar waarom liet hij niet gewoon zijn zwakte zien? Hij deed altijd zo stoer alsof niet hem deed. Alsof hij zo onverwoestbaar was. "Het is eens goed om jezelf te laten zien. Om je zwakte aan een ander te laten zien." En dat zei Ellen? Zij deed dat zelf ook nooit. Haar blauwe ogen ontmoette de zijne. "Je moet jezelf op nummer 1 zetten de heer Dubois." Ellen schudde haar hoofd en liep richting de uitgang naar de muur. "Jij hebt mij tijdelijk verlost van de Stalkers. Zie dit maar als quitte." Ellen vond het niet fijn om bij mensen in het krijt te staan. De muur schoof weg. "Zo... Hier gaan we dan. Het zal nu 15 minuutjes duren denk ik."

---
ik maak vast de locatie aan.