Het verlaten kerkhof

Een redelijk lange jongen liep aan de randen van de stad. Hij slofte wat met zijn voeten, trapte soms een steen weg en had een sigaret die net aangestoken werd. Hij inhaleerde de rook tot diep in zijn longen en blies deze daarna uit. Bijna niets leek er nog uit te komen. Zijn ogen scanden de omgeving een beetje maar zodra hij het kerkhof zag verscheen er een grijns om zijn lippen. Shane stapte over de afzetlinten en liep bijna over een graf. Zijn voet bleef erboven hangen en keek naar de naam op de grafsteen. Hij grijnsde en zette daarna zijn voet er net naast en liep verder waarna hij tegen de grafsteen aan leunde. Shane rookte rustig zijn sigaret op, genietend van de rust die hij hier makkelijker vond als waar dan ook op de academie. Een geest zal niets doorvertellen en zal je ook niet lastig vallen mits men hen niet lastig viel. Hij rekte zich even uit en scande de omgeving... Beetje mist, beetje duisternis, de perfecte omgeving om niet lastig gevallen te worden... Heerlijk...

Ellen kwam vaker naar deze plek toe. Geesten hadden haar altijd wel lastig gevallen toen ze jonger was. Althans de kwade geesten wat ook vaak door anderen demonen werden genoemd. Ellen had er een eigen benaming voor gegeven :Stalkers. Ze lieten haar niet met rust en teisterde haar leven wanneer hun daar zin in hadden.
Ze droeg een zwart jurkje die tot haar knieën kwam. Daaronder droeg ze simpele zwarte ballerina's. Vandaag had zij niet veel aan haar uiterlijk gedaan. Ook haar makeup was minder donker dan gewoonlijk. Ellen besloot op een grafsteen te gaan zitten. Een been rustte ze op de grafsteen en de andere bungelde zij heen en weer. Haar lange, blonde lokken wapperde zachtjes mee met de wind. Zo bleef ze gewoon een tijdje voor zich uit staren. Het was rustig. Niemand viel haar lastig en hier kon Ellen gewoon afschakelen. Aan niets denken.

Shane ging bijna op de grafsteen liggen. Hij verveelde zich. Hij slaakte een diepe zucht en schoot de peuk een eind weg. Hij sprong op van de grafsteen wanneer hij in de verte, tussen de mist een zwarte schim zag met blonde haren. Hij schudde zijn hoofd even en dacht niet eens na, maar liep gewoon in de richting van de schim. Naarmate hij dichterbij kwam wist hij wel zeker dat het meisje levend was, en niet een geest zoals sommigen beweerden. "Een beetje laat om alleen op het kerkhof rond te hangen, nietwaar?" Hij had een wenkbrauw opgetrokken, alsof hij wilde zeggen dat ze gek was. Maar bedoelde dat niet. Het was meer dat hij haar nu beter kon bekijken. En eerlijk? Het beviel hem wel wat hij zag. Hij glimlachte al snel één van zijn beroemde glimlachen. De typische ik-weet-wie-ik-ben-en-het-maakt-me-niet-uit-wat-jij-denkt-glimlach.

Ellen kon de voetstappen al van de verte horen. Iemand kwam haar kant opgelopen. Ellen deed niet eens de moeite om die kant op te kijken. Haar blauwe ogen, ja op dit moment blauw door de maanlicht die er in scheen, keken gewoon naar de donkere lucht. Toen zij een mannelijke stem hoorde keek ze de man aan. Ze moest een paar keer knipperen met haar ogen. Hij was ontzettend lang! Ze had nog nooit iemand gezien met zo'n lengte. Haar lippen gingen iets uit elkaar. Haar blauwe ogen waren nog steeds expressieloos. Ellen dacht altijd na voordat ze iets zei. "Kom je mij gezelschap houden?" Ze deed haar armen om haar been en legde haar hoofd op haar knie. Hij had een mooie glimlach. Dat moest ze hem wel nageven alleen zijn lengte. Dat schrikte haar toch een beetje af. Niet dat zij bepaald klein was voor een meisje. 1.76 was best een lange lengte.

Shane haalde een hand door zijn halflange haren bij haar vraag. "Ik doe niet echt aan gezelschap houden. Al helemaal niet op een kerkhof... Het is er een beetje dodelijk saai." Hij grijnsde om zijn eigen grap maar meende het wel. Een kerkhof was chill voor rust. Maar wie weet... "Als ik jou gezelschap houdt, houdt jij mij dan gezelschap?" Hij liep naar haar toe, de woorden verdwenen met de koude nacht wind. Hij stak zijn hand uit. "Shane Dubois." Hij ging daarna aan de zijkant van de grafsteen zitten, in de het gras, waar zij op zat. Hij pakte wederom een sigaret en stak deze aan. Hij inhaleerde weer diep en blies de overige rook uit. "Dus...... Wat doe jij zoal op een nacht als deze... op het kerkhof.... wanneer je alleen bent." sprak hij rustig. Hij had namelijk geen haast. Nooit gehad. Morgen weer school? Ja... maar dat was morgen pas.

"Saai?" Ellen bleef hem nog steeds met dezelfde expressieloze blik aankijken. "Dan heb je nooit goed gezelschap gehad. Of misschien vinden ze jou wel saai?" Ellen vond het altijd leuk om mensen een beetje te mindfucken. Bij zijn vraag haalde zij simpel haar schouders op. "Kan." Ellen strekte haar arm uit zodat ze met zijn hand de hare kon schudden. Een handdruk geven. Zijn hand was bijna twee keer zo groot als die van haar. Ze staarde er een tijdje naar en probeerde hem een stevige handdruk te geven met haar kleine handjes. "Ellen Maria Rose. Noem mij maar Elle." Ze trok haar hand weer terug. Haar blauwe ogen bekeken zijn houding. Hij rookte. De meeste zouden nu een mening vormen, Ellen daar in tegen staarde weer terug naar de maan. "Ik? Genieten. Dit is de enige plek waar Stalkers mij met rust laten." Niet dat deze Shane zou weten wat stalkers waren. "Demonen kort gezegd." Als hij een gewone sterveling was zou die nu wegrennen of haar aankijken alsof ze gek was.

Shane kon een grijns niet onderdrukken wanneer ze hem meteen toestemming gaf een kortere variant te gebruiken als Ellen Maria... "Als je wil mag je mij desnoods Shay noemen..." Hij ontspande zich een beetje en maakte het zich gemakkelijk tegen de grafsteen. Zijn ogen half gesloten. Hij had zijn schouders nonchalant opgehaald over het 'saai' wezen op het kerkhof en dat hij dat misschien wel was. Ze kende hem niet, dus wat zou het. Hij hoorde het woord stalkers en vervolgens demonen en hij keek even naar haar. "Ik kan je ook wel stalken hoor... wat maakt dat mij dan?" Hij had een brede glimlach om zijn lippen en maakte met zijn hand een gebaar van 'never mind'. Hij leunde weer terug tegen de grafsteen en keek schuin omhoog naar de maan. "Lijkt me minder prettig... Een demon die je achterna gaat om wat voor reden dan ook. Vind het soms al vervelend als bekenden me achter de kont aanlopen." Hij grinnikte kort en keek haar daarna aan. "Niet dan?"

"Shay..." Ellen sprak het eerst op een wat ongemakkelijke toon uit. "Shay it is." Nu hoorde je de eerste emotie in haar stem. Ze sprak nu niet zo monotoon. Het had iets mysterieus zijn naam en zo sprak ze het ook uit. Iets gevaarlijks. Volgens Ellen was die vast ook een gevaarlijke man. Bij zijn woorden trok ze even haar wenkbrauw op. "Een creep. Daar is geen andere benaming voor." Ellen keek hem aan. Er kwam geen lachje vanaf terwijl ze vanbinnen duidelijk glimlachte. Je zag nauwelijks aan haar of ze vrolijk was, speels, kwaad of droevig. Het koste haar gewoon veel moeite. Ze kon zichzelf niet fatsoenlijk uitdrukken. "Ben jij dan zo'n stalker meneer Dubois? Je bent zo lang als een boom bijna dus kan mij het haast niet voorstellen dat je niet gauw betrapt wordt."
Ellen knikte ter bevestiging. "Ik heb geen bekenden dus heb daar geen last van. Alleen demonen zijn gevaarlijker dan mensen. Dus geef mij maar liever die bekenden van jou en dan mag jij mijn stalkers hebben."

Shane schudde zijn hoofd wanneer ze het een keer uitsprak en het daarna goed leek te vinden. Het leek wel of ze zichzelf toestemming gaf om hem Shay te noemen. Hij haalde zijn schouders even op en zakte nog wat verder onderuit tegen de grafsteen. "Een creep? En bedankt mevrouw Rose... Ik dacht dat je het minder erg zou vinden als je demonen." Hij grijnsde. Bij haar volgende woorden haalde hij zijn schouders op. "De wet der genetica... Mijn ouders waren lang, dus ik ook. Maar doet er niet toe. Zou willen dat zij eens onder de grond kwamen te liggen. No offense..." Hij sprak de woorden uit zonder enige emotie en dat maakte het nu zo vreemd. Bij de woorden over zijn bekenden en haar stalkers begon hij een beetje te grinniken en hij stond op. "Dat is een deal, maar mij krijgen ze niet zomaar over de zeik." Hij sprak de woorden laconiek en hij pakte haar hand vast en trok haar van de grafsteen af, tegen zich aan. In die paar seconden hield hij haar hand vast en één arm om haar middel, alsof hij klaar was om met haar te dansen. En in feite, deed hij dat ook. "Ik ben niet zo'n enge creep, ik ben meer de persoon die...... mensen wil beschermen. Vooral mooie dames als jij die graag wat gezelschap willen."

Mevrouw Rose. Het had wel iets. Haar blauwe ogen straalde tevredenheid uit. Een heel klein beetje maar als je goed keek zag je dat wel. Het klonk duidelijk niet verkeerd. "Ik heb nooit gezegd dat ik het erg vond." Met haar vingers speelde ze door haar lange, blonde lokken die tot de helft van haar rug kwamen. Misschien moest ze haar haren eens knippen. "Non taken." Gaf ze als response. Ze begreep hem. Ellen had nooit de liefde gekend van een familie. Dus ze vond het niet raar dat hij zo over zijn ouders sprak.
Ellen schrok toen hij haar uit het niets van de grafsteen trok. Met grote, blauwe ogen keek ze hem verschrikt aan. Wat deed hij nu? Ze stond tegen hem aan en moest echt goed omhoog kijken om zijn gezicht te kunnen zijn. Shay was net een reus! Ze was duidelijk onder de indruk ook al was haar expressie weer expressieloos. Ging hij met haar dansen op een verlaten kerkhof? Zonder muziek? Ze volgde soepel zijn bewegingen. "Deze mooie dame heeft nooit gezegd dat ze gezelschap wilde." Maar stiekem vond ze het wel erg fijn. Hij was anders net zoals haar.

Shane had enkel geknikt op het feit dat ze het gezegde over zijn ouders niet persoonlijk op zou pakken. Wanneer ze met hem danste, nadat hij haar eigenlijk ertoe had gedwongen, begon hij te lachen. "Je had niet om gezelschap gevraagd? Je was zelf de persoon die zei van kom je me gezelschap houden? Dus in feite, heb je het wel gevraagd." Hij keek naar haar, al was dit vrij moeilijk, maar danste nog even met haar. Liet haar van zichzelf wegdraaien maar ook weer terug, al stond ze nu omgedraaid, met haar rug tegen zijn borst aan. Weer bewogen ze weer even heen en weer op een onbekend ritme, en daarna draaide hij haar weer uit. Wanneer hij haar terug trok, plaatste hij zijn arm om haar middel waarna hij haar optilde en weer rustig op de grafsteen zette. Hij liet zijn arm om haar middel ontspannen en streek met dezelfde hand langs haar arm, naar haar hand om daar vervolgens een kus op de rug te geven. "Dank voor deze nachtelijke dans, mevrouw Rose." Hij glimlachte charmant dit keer en draaide zich om zodat hij de maan kon bewonderen. Gewoon, alsof er niets gebeurd was.

"Dat zei ik omdat jij zei: Een beetje laat om alleen op het kerkhof rond te hangen, nietwaar? Dus ik dacht eens vriendelijk te zijn." Het was vrij lastig om zonder muziek te dansen. Om zijn passen te volgen. Je hoorde alleen de bries van de wind en de bladeren van de bomen ritselen. Dat was hun muziek op dit moment. Shay liet haar van hem wegdraaien maar ook weer terug, al stond ze nu omgedraaid, met haar rug tegen zijn borst aan. Weer bewogen ze weer even heen en weer op een onbekend ritme, en daarna draaide hij haar weer uit. Wanneer hij haar terug trok, plaatste hij zijn arm om haar middel waarna hij haar optilde en weer rustig op de grafsteen zette. Haar blauwe ogen volgde zijn arm die om haar middel ruste. Hij liet zijn arm om haar middel ontspannen en streek met dezelfde hand langs haar arm, naar haar hand om daar vervolgens een kus op de rug te geven. Haar blauwe ogen staarde hem aan. Hij was vreemd, heel vreemd. Echter had dit wel iets. "U bedankt meneer Dubois. Ik heb er zeer van genoten." Haar blonde lokken gooide ze aan een kant van haar schouders. Ook zij keek weer terug naar de maan. En de stilte was totaal niet storend.

Shane zette een paar stappen terug naar de grafsteen waar ze op zat en ging naast haar, tegen de grafsteen leunen. Hij vouwde zijn armen voor zijn lichaam en keek naar de maan. De stilte tussen hen was voor hem niet ongemakkelijk en hij zag hoe de maan alles om hen heen verlichtte en langzaam aan zelfs de mist op loste. Hij vernauwde zijn blik en keek naar Ellen. "Student op Silverwood mevrouw Rose?" Vanuit het niets maakte hij een assumptie. Een die haar of verbaasd zou doen lijken, of haar zou doen toestemmen. Hij keek al snel weer voor zich uit. Het was een vreemde vraag vanuit het niets, maar hij wist dat hij ergens gelijk had. Ze was anders als andere mensen, dat voelde hij. Maar wat er anders was? Daar zou hij vanzelf wel achter komen. Want ja, niemand zou zijn of haar gaven zomaar bloot geven aan elk willekeurig persoon. Al was Shane daar soms wel anders in.

Bij zijn vraag draaide ze haar hoofd zodat ze hem kon aankijken. "Dat je daar nu pas achterkomt." Ze probeerde sarcasme in haar stem te vormen. Je zag aan haar dat het moeite kostte. "Normale mensen worden niet hun hele leven achtervolgd door demonen en kunnen met doden communiceren." Ofja de doden communiceerde met haar. En echt zien kon ze niet maar ze lieten haar vaak genoeg weten dat ze er waren. Dan maakte ze een lampje kapot of gingen ze de televisie laten storen. Wat Ellen nog het vervelendste vond, was wanneer een bepaalde geest haar muziek uit deed of een ander liedje deed opzetten. Dit allemaal zonder haar toestemming! "Ben jij niet al te oud voor Silverwood meneer Dubois of zit je in jouw laatste jaar?" Hij was ouder dan zij, dat wist Ellen zeker.

Shane haalde zijn schouders op bij haar 'gefaalde' poging tot sarcasme. "Hey, dat zeg je nu wel. Maar er zijn ook mensen met gaven die niet naar Silverwood gaan." zei hij quasi verontwaardigd. Bij haar vraag over 'te oud zijn' begon Shane een beetje te lachen. "Ik ben maar 25 hoor mevrouw Rose, het valt wel mee. Ik ben gewoon iemand die zich niet interesseert voor de vele saaie lessen op de academie." Hij klonk hier erg serieus over, maar met een ondertoon van spot. Hij deed daadwerkelijk niets voor school. Huiswerk? Hij wist niet eens wat het was, want hij maakte het niet. Hij geloofde zelfs dat ze school hem hield zodat hij geen rare dingen zou doen die het gevaarlijk zouden maken voor anderen.

"Hoe kom je daar bij?" Dat had ze tot nu toe niet eerder gehoord. "Dat kan niet want alles is op magie gebaseerd." Dit vond ze wel erg vreemd. "25?" Herhaalde ze zachtjes. Was hij al 25? En nog niet klaar met school? Dan deed je werkelijk niets en zag je toekomt er ook niet rooskleurig uit. Hoe kun je nu geen ambities hebben in je leven? Hoe kon hij hier nu gewoon trots op zijn of zo laconiek over doen? Ellen schudde haar hoofd maar zei er niets over. Hij kwam er nog wel achter. Als je 25 was moest je toch al volwassen zijn of niet dan? En dan toch nog zo kinderlijk door het leven? "Zonde van je tijd." Ellen keek naar de maan. "Heb je wel andere diploma's of werk?" Ze wilde niet gelijk Shay over een kam scheren. Dat zou totaal niet netjes van haar zijn. Ook bleef haar gezicht emotieloos en bleef ze op een zelfde toon spreken. Het was zijn leven en hij had er recht op om te doen wat hij er mee wilde. "Ik vind leren juist heel leuk. En slapen."

Shane schudde zijn hoofd. Hij stond nu op en draaide zich om. "Het probleem met school... is dat ze je dingen vertellen die je al weet. En daar pas ik voor, mevrouw Rose." Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek haar aan. "Wat ik buiten school doe houd ik liever voor mijzelf. Ik denk dat jij niet de persoon bent die moet weten wat ik precies doe." sprak hij. Opeens had het gesprek een wending genomen. Shane was gespannen en had een grote muur opgegooid waardoor hij zich niet meer zo zou openstellen als voorheen. Hij draaide zich half om en keek naar de maan. Hij hief zijn hand even en keek naar de beginnende vlammen die om zijn handen heen dansten. Hij keek nu naar Ellen en schudde zijn hoofd. "Weet je... de meeste mensen die zeggen dat ik mijn tijd verdoe hadden nu allang bloedend op de grond gelegen. Weet je waarom jij niet?" Hij keek haar grijnzend aan. Zijn ogen waren duister. "Omdat je je eigen demonen hebt en ik mij dus niet met je bezig hoef te houden. Mevrouw Rose." Hij knikte even voordat hij zijn hand liet zakken en wegliep van de grafsteen waar zij op zat.

"Daar ben ik mee eens. Alleen kan je zelf altijd nog genoeg research doen. Of je grenzen verleggen. Je kennis verbreden" bij zijn woorden kantelde ze een beetje haar hoofd. "Vroeg ik dat dan? Je hoeft mij niets over jezelf te vertellen wat je niet wilt." Soms was dat ook beter zo. Dan konden mensen dat niet tegen je gebruiken. Zijn houding begon te veranderen. Ellen werd een stuk alerter. Haar ogen keken gefascineerd naar de vlammen die om zijn handen danste. Hoe deed hij dat?
Zouden zijn woorden haar moeten raken? Het waren maar woorden. Die deden geen pijn. Toen hij wegliep stond ze op, pakte zijn hand vast en sloeg zijn arm om haar middel. "Heb ik gezegd dat je mocht gaan Shay?" Haar blauwe ogen veranderde. Er school een ongekende glans in. Nu leidde zij hem in een dans. "Ik speel graag met vuur" zeeliet hem los en nam weer een stap terug. "Ik ben niet bang voor jou want ik heb niets te vrezen." Ze legde haar handen achter haar rug. Ze leek zo onschuldig op de glans in haar ogen na. "Een muur. Jij en ik zijn niet zo verschillend." Ze pakte zijn hand, bracht het naar haar lippen en beet erin totdat er een straaltje bloed langs zijn vinger druppelde. "Ga je mij nu vermoorden de heer Dubois?" Ze draaide zich om en liep sierlijk van hem vandaan. "Of ben je bang dat jij degene bent die dit spelletje gaat verliezen?"

Shane keek haar rustig aan wanneer ze zijn hand pakte en zijn arm om haar middel sloeg. Haar woorden lieten zijn blik vernauwen. Haar woorden lieten hem alleen maar alerter worden. De woorden dat ze niets te vrezen had lieten hem wat meer ontspannen. Hij liep naar haar toe, stond voor haar wanneer ze haar handen achter haar rug had, maar raakte haar niet aan. Hij was... Geïntrigeerd door dit meisje. Wanneer ze zijn hand pakte en in zijn vinger beet tot het bloed er rustig uit liep, keek hij naar haar met dezelfde monotone blik. Maar een blik van pure interesse. Haar woorden over haar vermoorden lieten hem grijnzen. Wanneer ze wegliep en vroeg of hij bang was het spel te verliezen pakte hij haar hand en trok haar terug. "Bang om dit spel te verliezen? Ik dacht dat we pas net begonnen waren..." zei hij opeens. Hij liet haar hand los en streelde een lok van haar haren achter haar oor. "Vertel me eens... Wie ben jij... en waarom ben jij bijna hetzelfde als mij... Mevrouw Rose... Wat hebben wij met elkaar gemeen?" Hij keek haar aan en legde kort zijn vinger op haar onderlip, deze even strelend...

Mannen. Ze waren allemaal hetzelfde. Zo makkelijk te bespelen. Echter was Shane van een ander niveau. Dit kon nog heel leuk worden. Ellen was een wraakzuchtig mens ook al leek ze zo kalm van buiten. Alsof ze alles onder controle Had. Schijn bedriegt. Ze voelde zijn grote hand de hare vastpakken. Sierlijk als een soort ballerina Liet ze zich mee trekken. Ellen deed geen moeite om het te weerstaan. "Mooi. Want ik had je eigenlijk wel saai ingeschat." Ze gebruikte zijn woorden nu om het allemaal een tikkeltje leuker te maken. Hij streek een lok achter haar oor. Haar blauwe ogen hadden geen enkele expressie meer. Sommige zouden haar werkelijk kunnen zien als een prachtige, overleden dame die zwierf op het kerkhof. Doelloos, dag in dag uit. Haar zwarte jurkje wapperde met de wind mee. Zijn woorden zorgvuldig in haar hoofd laten rondgaan. "Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie zie ik aan de andere kant?" Ellen drukte haar lippen tegen zijn vinger. Kuste het. "Hebben ze jou niet geleerd om nooit het vergif of vuiligheid aan te raken?" ja, zo omschreef zij zichzelf.
"Ik ben niemand." Ze keek naar haar voeten. "Beide omringd door een muur. Dat is wat wij op dit moment gemeen hebben. En owee als iemand die probeert te breken. Dan breken wij die ander. Alleen op een ander wijze. Vind je mij nog steeds niet aardig Shay? Of begin je bang te worden voor het gene wat nu voor je staat?" ze maakte een pirouette. "Ik begrijp als je wilt gaan. Vroeg of laat doet iedereen dat. " haar ogen weer naar de donkere luxht gericht.

Shane grijnsde om haar woorden en stond toe dat ze zijn vingers kuste. "Je hebt de gratie van een zwaan, maar bent zo giftig als een adder. Ik wéét dat je niet zo breekbaar bent als jij je voordoet. En je hebt gelijk... We hebben meer gelijk dan we van elkaar weten... Maar ik weet dit." Hij dwong haar omhoog te kijken, naar hem, in plaats van naar haar voeten. "Ik wil graag meer over jou weten. Dus ik ga nog niet weg. En als ik nu zou gaan, zou ik morgen en overmorgen en elke dag daarna terug komen. Puur om meer over je te weten te komen. Zodat we beide, meer over elkaar leren. En beide, op een dag, onze muur neerlaten voor elkaar." Hij zette nu een stap terug en spreidde zijn armen. "Ik denk dat we beiden weten hoe deze dans gaat... Ellen... En je weet ook, dat we beide nieuwsgierig naar elkaar zijn." Hij zette één stap in haar richting, trok haar naar zich toe en plaatste zijn handen op haar middel. Hij tilde haar omhoog in een lift, dit duurde kort, want hij liet haar vallen. Maar voor ze de grond raakte ving hij haar op en keek haar aan. "Ik wil weten... wie jij werkelijk bent..."

Nog nooit had iemand haar zo weten te omschrijven. Het beviel haar en maakte haar tegelijkertijd ook wel eenzaam. Niemand speelde graag met de adder of wilde daar in de buurt van komen. Alleen de zwaan werd bewonderd terwijl de adder niet eens blik waardig gegund krijgt. "Ook de adder bezit een schoonheid, een gratie wat men niet weet. "Ze voelde zijn hand onder haar kin. Haar ogen hadden nu twee verschillende kleuren. Groen en blauw. Blauw waar de maan op scheen en groen in de schaduw gehuld door de grootte van Shay Voor het eerst lukte het haar om hem een kleine glimlach te laten zien. Het koste veel moeite maar het maakte haar nog mooier dan ze al was. "Ik wil jou ook leren kennen Shay." Zijn naam in een fluistering uitgesproken die met de wind mee ging. "Alleen is mijn muur helaas onverwoestbaar."
Hij zette één stap in haar richting, trok haar naar zich toe en plaatste zijn handen op haar middel. Hij tilde haar omhoog in een lift, dit duurde kort echter sloot ze haar ogen op dat moment. En toen liet hij haar vallen. Maar voor ze de grond raakte ving hij haar op en keek haar aan. haar hand gleed door zijn donkere haren. "Iets zo breekbaar als porselein wil je niet riskeren om te breken." haar lippen bracht ze naar zijn mond. Enkel millimeters van hem verwijderd. "Ik wist dat je mij niet zou laten vallen." Haar ogen in de zijne gericht. Op dat moment maakte ze een beweging en Gleed onder zijn benen door. Ze stond op, klopte haat jurkje af en giechelde. Het was duidelijk gemaakt en Shay zou daar niet in trappen. "De nacht is nog jong. Misschien heb je geluk en kom je meer over mij te weten vanavond. Maar misschien ook niet." Ze liep langs de grafstenen en liet zich naar achteren vallen in een hoop met bladeren. Haar blonde lokken over de grond verspreidt. "Kom naast me liggen. Vanaf hier kun je de meeste sterren bewonderen"

Shane keek naar haar wanneer ze zei dat haar muur onverwoestbaar was. "Challenge accepted." Was het enige wat hij daarop zei. Bij haar woorden nadat hij haar had opgevangen fronste hij. "Porselein dus... Je bent geen porselein, je doet je alleen zo voor." Hij bewoog vrijwel niet wanneer ze dichter bij hem kwam en Shane grijnsde even wanener ze onder zijn benen door gleed. "Ik houd er niet van mensen te laten vallen. Behalve als ik ze niet mag." Hij draaide zich om en keek naar haar. Hij ging zelf nu tegen een grafsteen aan leunen en bestudeerde haar eens. Zodra ze zich langs hem bewoog tussen de grafstenen en zich liet vallen sloot hij zijn ogen even. Shane stond op en bleef eerst voor haar staan. "Weet je... ik heb thuis ook een erg fijn bed. Ik weet niet of bladeren dat kunnen evenaren." Hij grijnsde en draaide daarna om, liet zichzelf naast haar in de bladeren vallen. "Nee... het kan niet aan mijn bed tippen." Hij legde zijn armen achter zijn hoofd en keek daarna naar haar. Maar al snel draaide hij zich gezicht richting de sterren en ademde rustig in en uit.

Challenge accepted? Dacht hij nu echt dat hij haar muur kon afbreken? Dat zou ze nooit toelaten. Mensen waren slechte wezens. Wisten je vertrouwen te winnen om er vervolgens op te trappen. Om je nog dieper in de grond te stampen. Ellen vertrouwde niemand daarom had ze ook geen vrienden. Alleen kennissen en gewone contacten. Daar bleef het bij. "Als ik geen porselein ben Shay... Wat ben ik dan wel?" Ze legde haar wijsvinger op haar lippen terwijl ze diep nadacht. "Misschien ben ik wel een nachtmerrie." Ellen haalde simpel haar schouders op.
"Hmm en ik dacht dat je mij niet mocht? Je had de kans moeten gebruiken want die krijg je nu niet meer." Ellen keek omhoog terwijl haar groen/blauwe ogen de zijne ontmoeten. "Ik denk dat de bladeren zich nu heel beledigd voelen. Daarbij... Kan jouw bed nooit lekkerder zijn als die van mij." Ze lachte van binnen. Ze vond het leuk om grappen te maken, om in raadsels te spreken en het liefst gaf ze haar emoties weer. Zo kon Shay niet aan haar zien dat ze eigenlijk had moeten glimlachen. "De volgende keer nemen we je bed mee."