Het verlaten kerkhof

Shane grijnsde om haar vraag. "Je bent geen porselein, je bent een prachtige jonge vrouw. Dat is wat je bent." Bij haar woorden dat ze misschien een nachtmerrie was grijnsde hij alleen maar beter. "Als dat zo is, ben je in mijn geval een droom."
Wanneer hij naast haar tussen de bladeren lag schudde hij zijn hoofd. "Als ik je niet had gemogen waren dingen wel anders gelopen." De woorden rolden op een zekere toon over zijn lippen en hij keek nu naar haar. "En geen zorgen, ik word nergens verwacht." Bij haar woorden over haar bed en beledigde bladeren haalde hij zijn schouders op. "Dan moeten we dat maar eens gaan proberen." Bij haar woorden dat het bed maar mee genomen moest worden schudde hij zijn hoofd. "Nee, nee... Veel te veel gesleep, dan zijn de bladeren een perfecte oplossing." Hij knikte erbij om de woorden extra kracht te geven. Alsof hij 'en zo is dat' erachter aan zei.

Haar ogen werden een slag groter toen hij haar een compliment gaf. Ellen keek even weg. Dit vond ze moeilijk. Als ze had kunnen blozen had zij dat nu gedaan. Ellen vormde een zoete glimlach op haar Gezicht. "Dankjewel de heer Dubois. Dat vind ik zeer prettig om te horen." de glimlach verdween als sneeuw voor de zon. Ze kon dat niet zo lang volhouden.
een droom? Vond hij haar niet schrikwekkend? "Jouw reacties... zijn onverwachts. Meestal kan ik wel inschatten wat iemand gaat zeggen. Alleen ben jij alles behalve standaard." Ze hield heel even zzijn blik vast voordat Ellen de sterren begon te tellen.
"Dan had ik bloedend op de grond gelegen. Los jij alles op met geweld? En ik vraag dit puur uit interesse" niet om commentaar op hem te leveren. "Mijn bed? Kan..." ze reikte haar handen uit. "Alleen neem ik best veel ruimte in beslag" ellen knikte. Dat was het zeker. "Ik zie de kleine ijsbeer!" Je hoorde lichte enthousiasme in haar stem.

Shane keek even naar haar wanneer haar ogen groter werden. Ze glimlachte kort, en het maakte haar mooier als dat ze al was. Ze zou vaker moeten glimlachen. Zodra deze verdween keek Shane naar haar. Ze leek hem niet te snappen. En haar woorden bevestigden wat hij al dacht. Hij haalde zijn schouders op en keek haar met een grijns aan. "En dat Ellen, zie ik als een compliment... Maar ik heb nooit beweerd hetzelfde te zijn als alle anderen. Ik ren niet weg, in confronteer." Hij kon een lach niet onderdrukken bij haar vraag over geweld. "Geweld is de enige manier die ik ken Ellen. Geloof me. Het is één van de effectiefste manieren. Snel en effectief. Maar ja... ieder zijn eigen mening daarover." Shane keek naar haar wanneer ze zei dat ze veel ruimte innam in bed. "Dus... jij trapt mij 's nachts gewoon uit bed omdat je meer ruimte wil. Dat is het..." Hij begon te lachen en keek daarna naar de lucht. Wanneer ze de kleine ijsbeer had gesignaleerd duurde het maar even of hij vond hem ook. Hij keek kort op zij. Wat voor geheimen droeg zij wel niet bij zich? Hij legde zijn armen even een beetje anders onder zijn hoofd en sloot zijn ogen even. Hij voelde hoe de wat koudere wind zijn gezicht streelde en daarna opende hij zijn ogen weer. "Je voelt de energie van de overleden mensen hier gewoon in de lucht hangen." Zijn opmerking kwam vanuit het niets, en hij keek gewoon naar de lucht. Niet om zich heen, niet naar haar, maar gewoon naar de lucht.

Ellen moest stiekem toch nakijken over dat hele droom gebeuren. Hoe zou het zijn om een droom te hebben? De blondine kon zich geen enkele droom herinneren. Haar nachten bestonden alleen uit nachtmerries. Uit geesten die haar niet met rust lieten. Uit herinneringen van het verleden. Ze schudde haar hoofd omdat ze er niet aan wilde denken. Het stoorde haar denkvermogen.
"Ja... Toch had ik nooit gedacht dat er een dag zou zijn dat ik iemand tegen zou komen die net zo complex in elkaar zit als een raadsel." Haar vingers gleden door haar blonde, lange lokken. "Geweld is misschien de makkelijkste oplossing. Een klap en de persoon ligt neer. Ik daar in tegen wil de mensen op langer termijn schade toebrengen. Maar dat is alleen als zij ook iets tegen mij hebben gedaan." Ellen dacht in zichzelf: Hun krankzinnig maken, de mensen confronteren met hun grootste angsten en zorgen dat ze niet meer kunnen functioneren in de maatschappij. Echter ging ze dit niet aan hem vertellen. Haar geestelijke denkwijze was verstoord. Maar vond je het gek als je als klein meisje dingen had gezien wat je nooit in je leven gezien hoort te hebben?
Ellen keek hem met pretoogjes aan. Ja, pretoogjes. "Ja dat kan gebeuren. Het kan ook nog gebeuren dat ik helemaal tegen je aan kom liggen. Dat zijn de weinige momenten dat ik mij veilig voel." Ellen zuchtte eens diep. "Niet dat wij samen in een bed komen te liggen."
Ellen wou hem niet het gevoel geven dat zij achter hem aan zat of tot hem voelde aangetrokken. Dat vonden mensen beangstigend. En het laatste wat ze wilde was hem wegjagen. Bij zijn woorden slikte ze. "Ik kan ze zien." fluisterde ze zachtjes.

Shane grinnikte wanneer ze zei dat hij zo complex als een raadsel was. "En net als met raadsels, zit er altijd een voorspelbaar en dom antwoord achter." Hij haalde zijn schouders op wanneer ze over geweld begon. Het was immers zijn weg, en wat een ander deed, ja... dat mochten ze helemaal zelf weten.
Shane draaide zijn hoofd opzij wanneer ze zei dat ze misschien ook tegen hem aan kwam liggen, dat ze zich dan veilig voelde. Ze had pretoogjes, dat had hij nog niet eerder bij haar gezien. Shane draaide zich op zijn zij bij de laatste woorden. "Hoezo zouden we niet in één bed komen te liggen. Je weet maar nooit wat de toekomst brengt. Sterker nog, ik zou je zo meenemen naar mijn huis en dan slapen we daar gewoon lekker." Hij grijnsde even en ging weer op de grond liggen, zijn armen achter zijn hoofd.
Hij keek naar haar wanneer ze fluisterde dat zij ze kon zien. "Dat is nog een gave die mensen tegelijkertijd verafschuwen en op hetzelfde moment juist willen hebben. Gaaf." Hij draaide zich weer op zijn zij en keek haar aan. Hij haalde even een hand door zijn haar. "Je moet je niet druk maken over wat anderen over je denken. Doe ik ook niet." Hij grijnsde en keek naar haar. Hij stond rustig op en keek even om zich heen. "Maar als jij ze ziet, betekent dat dan... Zijn er hier nu ook?" Hij keek even om zich heen en pakte zijn pakje sigaretten uit de jaszak, nam een sigaret en stak deze aan. Hij hield het pakje in de richting van Ellen. "Wil je ook? Of..." Hij wachtte haar geduld rustig af wanneer er in de verte ineens een tak afbrak. Shane draaide zich rustig in de richting van het geluid maar zag verder niets. Hij haalde zijn schouders op en richtte zich toen weer op Ellen. "We hebben het over geesten en er gebeuren dingen. Is dat vaak zo?" Hij glimlachte even en nam nog een hijs van de sigaret en blies de overtollige rook uit.

Ik en plots bedenken. Hoop niet dat het chaotisch overkomt anders hoor ik het wel :p
---
"Voorspelbaar en dom?" Daar was Ellen niet mee eens. "Het vergt nog wel wat van je hersenen, je algemene kennis en inlevingsvermogen in een raadsel." Ellen pakte een blad tussen haar vingers. "Wat is zwart als je het voor het eerst in je handen krijgt, rood als je het gebruikt en wit als het op is?" Sprak ze in een zachte fluistering. Benieuwd of Shane überhaupt op haar raadseltje in ging. Vast niet want Ellen vond hem een persoon die daar de moeite niet voor wilde doen. Zonde. Deze man had veel meer capaciteiten dan hij aan anderen liet zien.
Als zij verbaasd had kunnen kijken of verrast dan had ze nu haar mond open staan. In tegendeel bleef het even stil. Hij durfde. Je neemt vast vaak vrouwen mee naar huis heer Dubois. Niet dat in ben voor allerlei ziekten of boze telefoontjes van ex-minnaressen. Ellen moest blij zijn dat hij geen gedachten kon lezen, althans dat hoopte ze maar. "Nodig je vaker vreemden uit om in je bed te komen liggen?" Vroeg Ellen gewoon brutaal op een monotoon toontje.
Ellen haar groene ogen op dit moment door de donkere licht interval speurden de omgeving af. "Ja... Er zijn genoeg dwalende geesten op deze kerkhof die niet zijn overgegaan. Ik weet zelf niet zo goed waarom. Er kunnen zoveel redenen zijn." Ellen wees zijn sigaret aanbod af. "Ik rook niet." Ellen probeerde beleefd te klinken.
Op dat moment schoot Ellen omhoog. Haar groene ogen een stuk groter. "W-wat?" De temperatuur begon drastisch te dalen zo uit het niets. Waarom had ze niet eerder gezien dat de dwalende geesten weg waren? "Dit is geen goed teken." fluisterde zij tegen zichzelf. Zouden de Stalkers de kerkhof hebben betreden? Ellen stond op en haar lichaam begon te trillen. "Het was mij een waar genoegen heer Dubois, ik moet helaas NU gaan." Voor het eerst hoorde je angst in haar stem. Met snelle passen liep zij van de man vandaan en keek ook niet meer om. Ze hoopte dat doordat ze van hem wegging de Stalkers hem met rust lieten. Hij mocht niet hierbij betrokken raken.
Ze voelde een pijnscheut toen er ruw aan haar haren werden getrokken. Haar groene ogen ontmoette een donkere schaduw met ogen zo koud dat je plotseling het gevoel kreeg dat je op de Noordpool stond. "Niet doen..." Smeekte ze zachtjes voordat ze met een harde klap geslingerd werd tegen een grafsteen aan. Een straaltje bloed stroomde langs haar gezicht naar beneden. Haar gezicht kwam omhoog en haar houding was veranderd. Gesloten, koud en duidelijk de emoties proberen te verbergen. Ze stond voorzichtig op en maakte van haar handen vuisten. "Luister eens goed jullie. Wie mij nog een keer probeert aan te raken kent de consequenties!" Ze voelde zich plotseling opeens duizelig en wist zich net nog staande te houden door de grafsteen achter haar vast te pakken.

Shane begreep even niet waarom ze zo fel leek te reageren. "Ach wel, meerdere redenen waarom ik dat vind. En ik doe zelf niet meer aan raadsels oplossen." Hij keek haar aan nadat hij dat gezegd wat. Ja, hij had haar raadsel gehoord en nee, hij zou niet de moeite erin steken deze op te lossen.
Bij haar woorden of hij vaker iemand meenam merkte hij de verandering in haar stemming op en glimlachte even vriendelijk en toch charmant. "Ik vind het fijn om gezelschap te hebben, maar ik doe het niet op dagelijkse basis nee. En ik heb ook regelmatig dat er gewoon niets gebeurd." Hij beet dat laatste naar haar toe. Ze wees het roken af, maar de uitleg over de geesten maakte Shane geïnteresseerd. Hij was redelijk nieuwsgierig naar het waarom van geesten. Maar hij zou er verder niet te veel naar vragen.
Shane keek haar verbaasd aan wanneer ze opeens opsprong en zij dat ze weg moest. En wel gelijk. Shane wilde achter haar aan en kantelde zijn hoofd. "Ellen... wat is er aan de hand?" Hij stopte even zodat hij om zich heen kon kijken. De sfeer was anders geworden, de kou tastbaarder... Wanneer hij terugkeek zag hij hoe ze door de lucht leek te worden geslingerd tegen een grafsteen aan. Shane maakte dat hij zich een baan maakte tussen de grafstenen door. Hij zag haar houding veranderen en ze schreeuwde naar iets in het donker. Het deed er nu niet toe, hij zou het later vragen. Shane kwam vanaf haar linkerkant en tilde haar op. "Oké.. we gaan... Nu... samen..." Hij zette het op een rennen en zijn ogen waren vastbesloten. Hij zette haar pas neer als ze net buiten het hek van het verlaten kerkhof stonden.
Zijn ogen boorden zich bijna in de hare en hij had zijn armen over elkaar heen geslagen. "Uitleg... alsjeblieft... Wat gebeurde daar net?" Hij liep nu naar haar toe en stak zijn handen uit, pakte haar gezicht vast om naar de kleine wond te kijken. Hij vistte een schone zakdoek uit zijn zak en depte het bloed weg. "Shit hé... waarom zijn ze zo agressief tegen je? Ik heb dit nog nooit meegemaakt." Hij was licht geschokt dat geesten, of... andere wezens, hiertoe in staat waren. Hij keek naar haar en maakte zich lichtelijk zorgen. "Gebeurt dit vaker, Ellen?"

Ik schrijf op mijn telefoon.
Kan veel spelfouten bevatten.
Daarbij antwoordt straks met Dean :D
---
"Het antwoordt is steenkool." Niet dat Shay het leek te interesseren. Deed hij wel eens mee aan gezelschapspelletjes? Daar leek hij niet het type voor. Sowieso leek hij op iemand die niet veel plezier beleefde. Niet dat Ellen daar op mocht oordelen. Zij zelf had niet eens vrienden of bekende om wat mee te ondernemen. De geesten waren haar gezelschap.
"Ik bedoelde het ook niet als een aanval." Ellen staarde naar de donkere lucht. "Gezelschap. Ik zou dat ook wel willen buiten van het bovennatuurlijke. Alleen ik ben nu eenmaal een beetje anders. Kan niemand echt mee onderweg." Maar dat was ook wel normaal. Als je altijd alleen was begon je te vervreemden van je menselijkheid.

The Stalkers leken haar te omringen. Ze waren intimiderend. Hoe meer angst ze zouden voelen, hoe meer de Stalkers daar op konden voelen. Dat maakte ze nog sterker. Ellen probeerde om alles van zich af te sluiten. Het ging alleen zo moeilijk. Ze zag wazig, had pijn en diep van binnen was ze bang. Stalkers kwamen nooit op een neutrale plek. Was ze nergens meer veilig?
De blondine keek op toen plotseling Shay voor haar stond. Hij tilde haar op en zette het op het lopen. De stalkers leken verrast, zagen dit niet aankomen.
Toen ze buiten het kerkhof waren keken haar groene ogen verward. Ellen kon niet helder denken op dit moment. Haar keel voelde droog aan en het lukte haar niet om een geluid uit haar keel te krijgen. Wat moest ze doen? Wat kon ze doen? Angst leek wel van haar te winnen. De man depte het bloed weg. Ellen staarde hem levenloos aan. Haar lichaam rilde en ze keek naar de ingang van het kerkhof. "Ik kan nu niet praten." eindelijk zei ze iets. Ze draaide zich om, zakte door haar knieën en legde haar handen op de grond. "Luminos Verare Morto." Een soort doorzichtige blokkade trok zich over het kerkhof.  "Dit moet ons genoeg tijd winnen, kom!"

De dame rende alsof haar leven er vanaf hing. Adrenaline gierde door haar lichaam. Na een tijd sloeg ze een steegje in en trok Shay er ook in mee. Haar ademhaling ging onregelmatig. Ze keek even de straat in en liep het steegje door tot een muur met speciale krijt symbolen erop. De muur schoof weg en ze wenkte dat Shay haar mlest volgen. Ze kwamen in een soort achterhuisje. Een plek waar het bovennatuurlijke niet kon komen. Hier kwamen vaker mensen die geesten konden zien en rust nodig hadden.
Het was een leuk ingericht kamertje met allemaal dingetjes om de tijd te verdrijven. Een leeshoek, biljarttafel, dart hoek, televisie met game consoles en ga zo door. Het was knus en straalde een veilig gevoel uit. Ellen plofte op de bank en probeerde langzaam weer op adem te komen. "Hier zijn we veilig, voor nu" Ja, Shay was hier nu bij betrokken want de Stalkers hadden hem gezien. Ze was een verklaring schuldig maar moest eerst even op adem komen.

Shane was zichzelf daadwerkelijk niet bewust van het gevaar waar ze mee te maken hadden. Maar hij kon moeilijk niets doen. Als er hulp nodig was, verleende hij die. Punt uit. Hij kreeg echter geen antwoord op zijn vragen en dat frustreerde hem wel. Wanneer ze haar handen op de grond plaatste en overduidelijk iets deed wat Shane nooit zou kunnen uitleggen, zette hij een stap naar achteren, meer om haar meer ruimte te gunnen. Pas wanneer ze zei dat ze nu genoeg tijd zouden hebben, draaide ze zich om en zette het op een rennen. Hij rende er achteraan en moest zelfs moeite doen haar bij te houden. Waarom was ze zo bang? Hij werd een steegje ingetrokken en liep toen rustig naar de muur. Zelfs hij moest naar binnen, maar waarom was een opzij schuivende muur zo normaal? Well, een magie school. Kom op. Hij had niets meer gezegd sinds ze begonnen met rennen, en dat was niet nodig. Zijn blik sprak boekdelen. Hij wilde antwoorden. Meer dan één.

Shane keek rustig rond in de kamer en liep vervolgens rustig naar de bank toe waar ze op was neer gevallen. Maar hij ging niet zitten. Hij keek nog steeds even rond. Pas later liet hij zijn blik op haar rusten. Waarschijnlijk zodra ze wat was bijgekomen zou hij misschien gaan zitten, maar nu niet. Echt niet. "Uitleg..." Meer zei hij niet. Hij haalde een hand door zijn haren uit frustratie en keek even naar haar, daarna naar de bank, en weer om zich heen. "Geesten zijn niet zo agressief... deze zijn anders... niet waar?" Het was een gok die zijn zintuigen merendeels hadden opgevangen in alles wat er gebeurd zou zijn. Hij had zijn armen nu over elkaar heen geslagen en de kleding onder zijn hand begon te smeulen. Shane trok zijn eigen handen terug en keek er even naar. De frustratie was dusdanig zo erg dat zelfs de temperatuur in zijn handen onvrijwillig steeg. Hij keek naar haar, schudde zijn hoofd, meer om duidelijk te maken dat er niks ergs aan de hand was en dat het wel over zou gaan. Maar hij wilde echt weten wat er allemaal gaande was, wat ze deed bij de poort van het kerkhof en ook waar ze nu waren.

Toen ze eenmaal zat voelde zij de rust terug keren. Haar ogen zagen nu blauw uit. Ellen stond op om fatsoenlijk licht aan te doen zodat je alles beter kon zien. Het meisje had nog last van haar luchtwegen omdat ze in tijden niet zo lang had gerend. Het kwam door Shay. Omdat zij hem bescherming wilde bieden. Als hij er niet was geweest had ze de Stalkers gewoon hun gang laten gaan. Dat kon haar toch niet veel schelen. Door er acties zaten er nare consequenties aan verbonden. Wie weet wat ze nu met haar gingen doen? De tijd zou het haar leren. Hoe stom had ze ook kunnen zijn om tegen de Stalkers in te gaan? Nerveus beet ze op de nagel van haar duim. En nu? Waren zelfs neutrale plekken niet meer veilig voor haar? Waar moest ze dan heen? Ellen wilde ook gewoon een normaal leven leidde voor een keer.
Ellen volgde de bewegingen van Shay die duidelijk geërgerd was. Wie zou dat ook niet zijn in zo'n situatie? Zo iets kwam je niet iedere dag tegen of eigenlijk nooit in je leven. "Dat klopt." Ze bevestigde zijn woorden en stond op om wat drinken uit de koelkast de pakken. Ze schonk ook wat voor hem in, niet wetend of hij daar wel behoefte aan had. Ze zette het glas voor Shane in de buurt neer en zuchtte eens diep. Ellen was nooit een prater geweest maar hij had recht op antwoorden.
"Mijn hele leven word ik al door hun gestalkt." Vandaar de naam. "Het begon toen ik nog een heel klein meisje was. Lichte sneeën, opzettelijk mij laten verbranden aan iets, spullen naar mij gooien etc. Dit waren nog vrij onschuldige handelingen. Echter begonnen ze ook mijn pleegouders te terroriseren. Ongelukken te veroorzaken enzovoort. Iedere keer kreeg ik de schuld van mijn pleegouders en zo ben ik naar meerdere verhuist. Alleen de Stalkers verhuisden mee." Ze beet op haar onderlip en vocht tegen de tranen. Waarom moest ze dit nu vertellen? "In ieder geval komt het er op neer dat de goede geesten mij niet meer kunnen beschermen. Vroeger werd ik nog wel beschermd maar nu. Nu sta ik er alleen voor." Ze nam een slokje van haar drinken en haar handen trilden ontzettend. "Alleen mijn ergste zorg is nu dat jij er bij betrokken bent. Je moet gaan." Dat was de enige oplossing. Als ze geen contact meer had zouden de Stalkers hem niet interessant vinden. "Ik zal de "straf" op me nemen." Ze klonk zo kil toen ze dat zei. Alsof het de normaalste zaak ter wereld was als je werd geterroriseerd door deze demonen.
"Ik ben het wel gewend..." Fluisterde ze zachtjes. Ellen kon en mocht geen contacten maken. Ze wilde niet dat haar verleden zich ging herhalen. "Dus drink je een slokje, vertrek en doe net alsof er nooit iets is gebeurd. Dat is het beste." Ellen had haar emoties weer afgesloten. Ze plofte op de bank neer en kon niet stoppen met trillen. Wat ging er met haar nu weer gebeuren? Haar blauwe ogen staarde naar de grond.

Shane keek haar rustig aan het liet haar alles uitleggen, maar naarmate ze verder ging voelde Shane woede in zich opborrelen. Hoe kon ze namelijk zo onverantwoordelijk met haarzelf omgaan. Hij nam het glas, dronk het in een paar slokken leeg en zette het weg. Hij had nog nergens antwoord op gegeven, nog nergens op gereageerd. Maar wanneer ze daar zo op de bank zat keek Shane haar nu strak aan. "Nee." Zijn stem was luid, duidelijk en vooral streng. Hij liep naar haar toe en ging naast haar zitten, nam haar vast in zijn armen en trok haar tegen zich aan.
"Nee, ik laat je niet alleen. Nee, ik ga ook niet weg, al wil je dat nog zo graag. Nee, ik laat jou niet de straf op je nemen omdat je mij wilt beschermen... Gewoon nee op alles." Hij hield haar nog steeds stevig vast en zou haar ook niet zomaar los laten, pas wanneer ze net zo kalm was als hij, zou ze misschien los komen. En Shane was een koele kikker wat dit soort situaties aan ging. "Ik ben niet bang voor bovennatuurlijke wezens, nooit geweest. Het is als van een paard afvallen, het gebeurt toch wel eens en de landing doet het meeste pijn. Wel, ik val nog en ik ben niet bang voor de landing. Ik ga je helpen, punt uit. Samen kunnen we meer, als dat je alleen kan. Daar heb je vrienden voor." zei hij rustig. Hij pikte het niet. Ze hadden haar nu al verwond, laat staan wat er nog meer kon gebeuren. Nee, die gedachten wilde hij niet hebben, hij wilde er niet aan denken. Ze was nu een vriendin en hij zou haar helpen.

Hoi mupke.
Ik beloof dat ik na mijn werk met Dean zal reageren!
Ik had helaas te weinig tijd
---
Deze dame kon zichzelf echt voor haar hoofd slaan. Ze had gewoon niets moeten zeggen. Waarom had ze überhaupt het woordje pleegouders in haar mond genomen. Dat ging hem niets aan. Niemand ging dat wat aan. Ellen was haar hele leven al alleen en ze vond het niet erg om dit leventje zo te houden. Daarbij wist ze wat er gebeurde als zij om mensen ging geven.
Nachtmerries, ziekenhuis bezoekjes en vervolgens begrafenissen. Nee. Alles behalve dat. Ze ging niet weer haar traumatische herinneringen voor zich nemen. Een kluizenaarsleven was niet slecht. Ze had haar school, ze had de rustgevende plekjes en zichzelf. De enige persoon die zij op deze aardbodem kon vertrouwen.
Haar blauwe ogen volgde hem nauwlettend toen hij naast haar zat. Had ze hem niet goed gehoord? Haar gezicht lag in een expressieloze plooi. Totdat de man haar zich in zijn armen sloot. Ellen verstijfde, stopte even met ademen en wist niet wat ze moest doen. Dit was raar. Heel raar. Zo onwennig. "Shane." Ze probeerde strengheid in haar stem te laten overkomen. "Heb je een doodwens?" Haar blauwe ogen keken hem nog steeds expressieloos aan. Geen emoties, geen gevoelens of wat dan ook toelaten Ellen. Je weet wat ze je daar mee doen. Laat ze je niet nog eens breken. Je hebt niet voor niets zo hard gevochten om te zijn waar je nu bent.
Bij het woordje vrienden duwde ze hem hard weg. "We zijn geen vrienden!" Ellen stond gelijk op en begon heen en weer te lopen. "Studentgenoten. Stalkers vinden studentgenoten niet erg." Ze beet weer nerveus op haar nagels. "Kijk wat je nu doet." Ellen stond stil om diep in en uit de ademen. "Ik mag niet voelen en jij." Ze wees verwijtend naar hem. "Zorgt er voor dat ze mijn mentaal kunnen pakken. Fysiek maakt mij niets uit."
Opeens begon een lampje bij haar te branden. Ze wist hoe ze Shay kon bang maken zodat hij wegging zoals iedereen. Op dat moment trok ze de rits van haar jurkje omlaag en draaide zich met haar rug naar hem toe. Een hele grote, dikke litteken van haar schouderblad tot haar onderrug verscheen. Een lelijk geheeld brandwond. "Dit is wat ze doen als je niet naar ze luistert. En dat zullen ze ook bij jou doen." Ze liet expres niet haar voorkant zien. Daar had ze een lange, rode litteken snee die voor de rest van haar leven zou blijven. "Stalkers deinzen voor niets terug. Dus ik adviseer je om nu te gaan."

Shane keek haar gewoon rustig aan, ookal leek ze haast te ontploffen. Waar was ze nu mee bezig? Ergens wilde ze waarschijnlijk wel vrienden, maar misschien was ze bang. Naarmate ze doorging werd het wel duidelijk dat het vooral dat was. Hij spreidde zijn armen over de bank wanneer ze haar jurkje liet zakken en Shane zijn gezicht vertrok geen spier. "Je wilt dat ik weg ga, maar ik blijf gewoon. Denk je dat dat het ergste is wat ik tegen ben gekomen?"
Hij sloot zijn ogen even en stond op, ritste zijn jas open, gooide het op de bank en trok daarna zijn shirt uit. Ook zijn lichaam zat vol littekens. "Ik ben verbrand, heb klappen ontvangen en het doet me niets. Pijn is een emotie en die kan je uitzetten." Hij gooide zijn shirt kwaad op de bank en liep naar haar toe, legde zijn handen op haar schouders. "Ik ben niet bang voor pijn of wat dan ook. Ik kan prima voor mezelf zorgen en als het nodig is voor jou." Hij liet haar los en liep terug naar de bank. "Ik blijf... ook bij jou in de buurt en we zullen zien wat er gaat gebeuren. Maar ik ga niet weg."
Shane ging weer op de bank zitten en plaatste geamuseerd een hand onder zijn hoofd. Hij was gewoon niet onder de indruk en hij was ook niet bang te krijgen. "Stalkers... zijn zielen... zielen kunnen branden. Er is een spreuk waar ik mee bezig ben, maar ben er nog niet klaar mee. Zit dus haast achter." Shane keek haar nu doordringend aan. "Ik ben nu extra duidelijk tegen je. Ik ga niet weg, ik laat je niet alleen, ik laat ze je niet pijn doen en ik ben een vriend van je, en anders een kennis. Ik laat me niet afschepen Ellen."

Ellen draaide zich abrupt om met haar zwarte jurkje tegen haar gedrukt zodat je niets zag van haar voorkant. Ze had nog nooit zo'n koppig iemand als hem meegemaakt, onvoorstelbaar! Begrijp je nu echt niet dat je weg moet? Je loopt in gevaar. Waarom luister je niet naar mij? Ik ben het niet waard om voor te vechten en de Stalkers zullen nooit opgeven. Vlucht gewoon jij dwaas! Haar gedachtegang was een en al chaos. Van buiten leek ze voorkomen rustig echter stonden haar blauwe ogen streng. Ze wilde iets zeggen echter opende Shane opeens zijn jas en gooide die aan de kant. Vervolgd door zijn shirt. Haar blauwe ogen bekeken zijn bovenlichaam. Mooi afgetraind maar de littekens. Zoveel littekens. Hij kwam naar haar toe gelopen en verhief zelfs zijn stem tegen haar. Zij kon hem alleen met grote, donker blauwe ogen aankijken. Hij was gestoord! Na wat zij hem had laten zien wilde hij toch blijven?
Ze staarde een tijdje naar zijn lichaam, zijn littekens. Blijkbaar had hij ook veel meegemaakt en deze littekens waren gemaakt door mensen. Wat kon de wereld soms cru zijn. Haar gezicht bleef nog steeds in een emotieloze plooi. Ze vond het zo moeilijk om te laten zien dat ze zich zorgen maakte. En dat zij een soort verwantschap met hem voelde. Beide getekend door het leven.
"Fijn." Ze deed de rits van haar jurkje weer omhoog. Het had toch geen zin om tegen hem in te gaan.
Toen hij vertelde dat hij met een spreuk bezig was keek ze hem met samen geknepen oogjes aan. "Een spreuk? Een spreuk die er voor kan zorgen dat de Stalkers zullen verbranden? Dat ze terug gaan naar waar ze horen?" Aan de ene kant geloofde zij hem niet. En aan de andere kant durfde zij het ook niet. Hopen was een emotie. Emotie betekende teleurstelling. Teleurstelling betekende pijn. Een zucht rolde over haar lippen. De dame wist echt niet wat ze met hem aan moest. "Kom niet naderhand huilen dat je messen op je af vliegen of dat er dingen op je vallen. Of als je zelfs in het ziekenhuis beland. Ik heb je gewaarschuwd." Plotseling na al deze woorden nam de vermoeidheid toe. De duizeligheid kwam terug. "Ik voel mij niet zo lekker..." Ze zakte door haar benen en voelde enorme steken in haar hoofd. "Ze zijn in de buurt." Hoe kwam het dat ze opeens zo slecht voelde? Alles begon te draaien en op dat moment viel ze bewusteloos neer op de grond.
Misschien beter ook. Als Ellen niet bij bewustzijn was wisten de Stalkers haar ook niet te traceren.

Shane haalde zijn schouders op en trok zijn shirt weer aan. "Eindelijk... ik dacht dat ik koppig was, maar schijnbaar kan jij er ook wat van. Wanneer ze de woorden over een spreuk herhaalde knikte hij. "Het is nog niet af. Het vuur moet heter zijn als dat ik zelf kan produceren, dus daarom dat het versterkt moet worden met magie." legde hij uit. Haar daarop volgende woorden lieten hem fronzen. "Ik kom zowiezo nooit achteraf.. En messen en dergelijke zijn niet het ergste op de wereld." Hij glimlachte even en keek haar bezorgd aan wanneer ze vertelde dat ze zich niet goed voelde. Shane stond al snel op en snelde naar haar toe. Ze zakte in. Shane rende nu naar haar toe en kon maar net voorkomen dat ze de grond raakte. Hij trok haar tegen zich aan en hield haar rustig vast. Het moest vast veel energie van haar nemen om tegen die wezens te vechten en om dan ook eens hem, dwarskop dat ie was, te overtuigen dat ie weg moest. Gefaalde poging, want als hij eenmaal zijn zinnen ergens opzette, dan deed hij dat ook en was het niet meer uit zijn hoofd te praten. Hij tilde haar rustig op en legde haar op de bank. Hij pakte zijn jas en legde deze om haar heen en liep vervolgens even rond door de kamer wanneer hij zichzelf ook opeens redelijk vermoeid voelde, maar hij zou niet toegeven. Hij pakte de pijlen uit het dartbord en begon gewoon rustig de pijlen te gooien. Wachtend tot Ellen bij zou komen...

Tijdens haar bewusteloosheid hoorde zij de woorden van Shane door haar hoofd echoën. Beelden van verbrandde Stalkers werden steeds duidelijker. Een geschreeuw zo afschuwelijk waar je haren over je hele lichaam overeind kwamen. Een schreeuw zo hard dat je oren spontaan begonnen te bloeden. Het was zo'n walgelijk geluid waar een gewoon mens niet naar kon luisteren.

"Ellen! Kun je alsjeblieft die Stalkers van je wegsturen?? Ze zijn overal!"Klonk er ergernis vanuit een mannelijke stem. Het klonk alsof iemand de baard in zijn keel had. Een jongen met een strakke zwarte skinny jeans, laarzen met doodskoppen droeg en een t-shirt van een band erop aan had kwam naar binnen gelopen. Hij had twee snakebites. En vanuit zijn oorschelp liep er een ketting naar een van zijn lip piercings. Zijn ogen waren donker opgemaakt en zijn haren stonden alle kanten op. Hij keek verrast toen hij een man zag darten. En nog verbaasder toen Ellen daar weerloos op de bank lag. "Zo.... Ik heb Ellen nog nooit in zo'n toestand gezien. Ze heeft zelfs iets liefelijk, die bitch" Hij rolde met zijn ogen. Hij haatte haar. "Wie ben jij?" Hij vond het maar niets dat er een vreemde binnenstond. In zijn hand verscheen er een ijsbal. "Ben jij diegene die de dwalers hier naartoe heeft gelokt?" Zijn grijze ogen keken Shane geïrriteerd aan.

Shane draaide zich rustig op wanneer iemand binnen kwam gelopen en zijn blik zei genoeg. Hij had geen zin om zelfs maar antwoord te geven op deze idioot. Hij liep weer terug naar het dart bord en pakte de pijlen om ze opnieuw te kunnen gooien. "De naam is Shane... Ik heb Ellen eerder vanavond geholpen te ontsnappen van die... hoe jullie ze ook noemen." Hij keek over zijn schouder en staarde de persoon rustig aan. "Laat die ijsbal en bespaar je die moeite. Nergens voor nodig." Hij wierp de drie pijlen, alle drie bullseye en liep terug naar de bank waar Ellen op lag. Ze leek inderdaad vredig. Hij ging op de leuning zitten en keek de persoon aan. "Ik ben meer iemand die heeft besloten Ellen te beschermen tegen die dingen. En wie in de duivels naam ben jij?" Beet hij de woorden rustig toe. Hij ontspande zijn hele houding eigenlijk. Echt onder de indruk was Shane namelijk niet van deze persoon. Hij pakte zijn pakje sigaretten. Waarom kwam hij nu pas met dat idee? Hij had dat eerder moeten doen. Hij ontspande zich rustig en ging vervolgens eens lekker op de bank zitten wanneer hij de sigaret aanstak en zichzelf met meer gemak rustig hield op deze manier. Hij wilde namelijk geen ruzie maken, maar als het echt nodig was... oké...

"Beschermd? Waarom zou je iemand zoals haar nu beschermen? Gast je spoort niet. Je kan beter deze griet vermijden. Ze is echt gestoord. En geloof me, ik heb het met mijn eigen ogen gezien. Hij liet de ijsbal in zijn hand smelten. De jongen opende de koelkast en haalde er een blikje bier uit. Het was pas 16 en zat nu al aan de drank. Het kon hem ook niet veel schelen. "Dingen? Het zijn zielen die niet zijn overgegaan. Ooit van exorcisme gehoord? Die dingen zijn levensgevaarlijk. Ze kunnen je lichaam betreden wanneer ze maar willen. Maar op een of andere manier willen ze Ellen." De jongen haalde simpel zijn schouders op. "Sascha..." Je merkte duidelijk dat hij aan zijn eigen naam ergerde. De jongen keek even over zijn schouder naar Ellen. "Ik dacht dat ze eens hard was genomen. Zou haar eens goed doen dan is ze misschien wat meer te genieten." Hij leunde tegen de muur en opende het blikje. "Alleen zal dit wel door de Stalkers komen. Och wie wilt er ook over zo'n mens heen kruipen?" Hij lachte om zijn eigen grap en dronk het blikje binnen een minuutje leeg. Gooide het vervolgens in de prullenbak. De jongen keek naar de sigaret van Shane. Hij zei er niets over. "Dus jij hebt niets met geesten? Omdat je net naar dingen refereerde." Ja, Sascha was een brutaal knaapje. Het zou wel aan de tienerjaren liggen. Hij liep naar hun toe en boog zich voorover om het gezichtje van Ellen te bekijken. Hij trok een vies gezicht en nam een stap achteruit. Dat engelen gezicht in haar slaap of bewusteloosheid was niets voor hem.
Zachtjes hoorde je een fluistering in een vreemde taal over Ellen haar lippen vloeien. Haar lichaam trilde lichtjes maar ze werd niet wakker. "Hmm... Ze proberen door de defensie heen te komen. Be right back gast." En weg was Sascha.

Shane haalde zijn schouders op bij de woorden van de jongen. "Het kan niet veel erger als dat ik al heb meegemaakt." zijn stem was zo kalm en rustig, en dat maakte de hele situatie moeilijk inschatbaar. Hij volgde de jongen met zijn ogen en schudde zijn hoofd. "Ze zal wel iets slechts gedaan hebben, of iets goeds waardoor ze haar willen hebben. Misschien ben je wel jaloers." Shane zette een hand onder zijn hoofd en bleef hem met zijn ogen volgen. Hij vond het ironisch, hij was precies het tegenovergestelde van de jongen, en waarschijnlijk ook een aantal keren verstandiger. Hij keek toe hoe de jongen zichzelf voorstelde, maar Shane had niet de intentie om zichzelf voor te stellen.
Shane stond rustig op wanneer hij over Ellen sprak alsof ze niets meer was dan een bacterie. Hij ging rustig voor hem staan, zijn armen over elkaar heen geslagen. "Ja, drink vooral meer. Eens zien hoe snel je vatbaar word voor Stalkers." Hij vernauwde zijn ogen even en hield met moeite zijn handen thuis. "Sommige mensen hebben gewoon meer te verduren als broekjes zoals jij." Hij draaide zich om en nam zij sigaret tussen zijn lippen, inhalleerde en blies de overtollige rook uit. "Ik geloofde niet in Stalkers voordat ik zag, wat ik zag, wanneer ik het zag. Ik heb me er nooit echt druk over hebben maken, volgens Ellen nu wel." Hij haalde zijn schouders op. Het maakte hem namelijk gewoon niets uit.
Shane liep weer rustig naar Ellen en ging weer op de leuning zitten. Wanneer ze een vreemde taal begon te fluisteren en rilde schoot Sascha weg. Hij keek nu naar haar en legde een hand op haar schouder. "Wat kan ik doen om te helpen Ellen..." Hij stond daarna rustig op en liep achter Sascha aan. "Sascha... wat kan ik doen om te helpen." Hij keek even om zich heen en daarna naar Sascha. "Ik mag je niet, maar test me niet uit. Ik ben niet aardig wanneer ik kwaad ben. Dus gewoon je bek houden over Ellen tegen me. Voor je eigen best wil." beet hij de jongen toe.

Hij keek met een sceptische haast lichte geïrriteerde blik aan naar deze vent. Het irriteerde hem dat die zo uit de hoogte deed. Alsof hij zoveel had meegemaakt dat niets daar mee te vergelijken was. Sascha leek zich er door te frustreren. Sinds wanneer had Lijkje - ja zo noemde hij haar - vrienden? Nu kon hij haar leven niet meer zuur maken of irriteren met zo'n soort bodyguard om haar heen.
"Jaloers? Op haar? Gast. Ik ben echt niet jaloers op haar. Ze is vast een duivelskind. Anders word je niet constant door zulke duisterheden gevolgd. Ze heeft het vast verdiend." Hij klonk bitter en genadeloos. De man kwam naar hem toegelaten. Hij zelf deed ook zijn armen over elkaar. Hij was niet bang voor zo'n gasten als hem. Magie stond aan zijn zijde en als hij verkeerde dingen ging uithalen hadden dat nare consequenties voor deze Shane. Ook Sascha kon een aantal trucjes met de spiegelwereld. Hij zat niet voor niets hier. "Broekjes zoals ik? Doe alsjeblieft niet of je mij kent. Die Ellen is een aansteller. Iedereen heeft het moeilijk alleen zij is een bitch. Je weet zelf hoe ze is." Althans daar ging de jongen vanuit.
Hij hoestte lichtjes toen Shane de rook in zijn buurt blies. De irritatie werd als maar groter. De jongen liep door de gang en schrok toen hij die vent hem achterna liep. De dreigement in zijn stem zorgde alleen voor dat Sascha er harder tegen in ging. "Je wilt helpen? Hou zelf eens je bek." Snauwde hij naar hem. "Wat kan jij qua magie? Kan jij een van de elementen want dat kan ik bij de ritueel die ik ga uitvoeren wel gebruiken. Dat maakt de spreuk krachtiger." Hij zette zijn wrok aan de kant om deze plek te beschermen. Ellen kon hem gestolen worden maar de plek was alles voor hem.

Shane kreeg een bepaalde glans in zijn ogen en keek de jongen gewoon rustig aan. "Dimmen Sascha... Ik loop al wat langer rond op deze plek als dat je van me zou verwachten." Hij baldde zijn handen tot vuisten en liet de vlammen letterlijk uit zijn lichaam vloeien. Hij keek de jongen aan toen hij daadwerkelijk in vuur en vlam stond, maar zijn kleding had niets te lijden. "Ik ben in feite precies het tegenovergestelde van jou Sascha. Alleen is mijn karakter meer passend bij jouw gave en jouw karakter meer bij die van mij." Shane keek even naar zijn handen en toen naar Sascha. "Zeg het maar... Jij hebt de leiding op dit gebied nu, vertel maar wat je wil." Hij besloot rustig te blijven omdat dat het beste werkte met mensen die gefrustreerd raakten. Ze raakten alleen maar meer gefrustreerd erdoor, maar in een gevecht zou Shane de overhand hebben. En dat zorgde ervoor dat hij zichzelf zeker bleef gedragen.
Shane keek naar de muur die af en toe leek te bewegen en keek weer naar de jongen voor hem. Hij was dan jong, maar hij wist wel dat hij de jongen ook weer niet moest onderschatten. Ze waren elkaars tegenpolen en dat zou dingen interessant maken. Hij moest zijn lichaam ontspannen en hij keek naar Sascha, afwachtend en lichtelijk gespannen. Wat zou er namelijk gaan gebeuren? En wanneer zou Ellen wakker worden.

De jongen rolde met zijn groene ogen. Nog steeds leken de woorden van deze oude kerel hem niets te doen. "Het was mij al duidelijk aan je rimpels dat je een oude opa bent." Ja, hij beleefde hem en nee het interesseerde hem geen drol. Alleen schrok Sascha duidelijk toen de vent helemaal in vuur en vlam stond. "Gast... Dit is ziek." Dat kon hij nog helemaal niet! Hoe ver gevorderd was die Shane wel niet? Zijn ritueel zou misschien nog sterker worden. Zijn spreuk nog krachtiger en heel misschien konden ze de Stalkers een tijdje van Ellen weghouden. Van deze plek. Voor Ellen deed hij niets. Dat kon hem niet veel schelen.
"Vandaar dat ik je niet mag. Jij bent mijn tegenpool." Hij glimlachte goedkeurend. De jongen was duidelijk onder de indruk van de kracht die de man net had laten zien. "We moeten eerst naar buiten. Jij schiet vuurballen of wat dan ook met je vuurkracht om de Stalkers op een afstand te houden. Dan maak ik een geestelijke blokkade. Een reflectie van de spiegelwereld alleen dan op kleinere schaal. Vervolgens maak ik van krijt nieuwe tekeningen op de muur. We snijden onze handpalmen open en laten het op de muur vloeien. Daarna spreek ik met bepaalde geestentaal een spreuk. Met onze elementen vallen we met al onze kracht de muur aan. Die observeert het. Hoe krachtiger wij onze elementen combineren, hoe sterker onze verdediging. En de muur zal negatieve kracht uitbannen. Dus misschien laten de dwalers haar een tijdje met rust. Dan heb jij wat jij wilt en dan heb ik wat ik wil. Klinkt dat als een deal?" Sascha had zo snel achter elkaar gesproken dat hij even adem tekort had. Zijn borstkas ging sneller op en neer. Hij wachtte af wat Shane hier te zeggen op had. Iemand die nog nooit aanvaringen heeft met geesten in zijn leven. Voor Sascha was dit dagelijkse kost. Het was vervelend om bovennatuurlijk aangelegd te zijn.

Shane keek naar de jongen wanneer hij met zijn ogen rolde en kon een grijns nu niet onderdrukken bij het horen dat hij als opa werd uitgemaakt. Hij en rimpels, yeah right. Maar wanneer Shane hem zijn krachten liet zien was hij al wat rustiger. En het werd duidelijk waarom ze elkaar niet mochten. Shane glimlachte nu even vriendelijk. “Dank je voor het compliment, maar we zijn nog niet uit het gevaar wel?” Shane keek even naar Sascha, ja... ze zouden het best met elkaar kunnen vinden buiten Ellen om. Maar zo? Nee, dat zou echt niets worden.
Wanneer de jongen begon uit te leggen wat er moest gebeuren doofde Shane zijn vlammen en keek hem rustig aan. Hij concentreerde zich goed genoeg om alles in één keer op te slaan en keek hem daarna aan wanneer Sascha hem aankeek, afwachtend van een antwoord. “Klinkt als een plan voor mij... Een gevaarlijk plan wellicht, maar een plan.” Shane keek even naar de muur die eerder opzij was geschoven en hij maakte in beide handpalmen nu vuurballen ter grote van een voetbal. “Oké... ik ben er klaar voor, voor nu dan.” Hij wenstte nu dat hij de spreuk al klaar had gehad. Dat was namelijk makkelijker geweest. Hij had ze meteen terug gestuurd naar waar ze vandaan kwamen. Shane sloot zijn ogen even en vond zijn woede. De woede die hij nodig had om het vuur echt goed brandende te houden. Vooral dat vuur waarmee hij de meeste schade zou doen. Shane keek naar Sascha en wachtte totdat de muur opzij zou schuiven.
Wanneer de muur van ook eindelijk opzij schoof sprong Shane naar buiten en keek kort om zich heen om de situatie in te schatten. Hij trok zijn armen even naar achter en gooide de eerste twee ballen richting de Stalkers. Hij kon ze dan wel nauwelijks zien, maar met genoeg concentratie werkte het wel. Hij was nu eenmaal niet paranormaal begaafd, en waarschijnlijk moest hij blij zijn dat hij ze niet zag. Hij keek kort over zijn schouder naar Sascha of hij al bezig was met de blokkade. Maar Shane gooide de ballen alleen maar sneller en dwong de Stalkers op die manier op afstand. “Schiet op Sascha, ik weet niet hoe lang ik dit in hetzelfde tempo volhoudt en ze blijven maar komen.” Hij klonk nogal gehaast, kwaad zelfs bijna. Maar dit was niet persoonlijk bedoeld. Dit was puur de situatie.
Shane wachtte net zo lang tot de muur omhoog was voordat hij zichzelf openrijtte aan de muur zelf, het plan perfect volgend. Daarna stapte hij terug en concentreerde al zijn kracht naar zijn handen waardoor de bal alleen maar groter werd en groter. Hij moest zichzelf schrap zetten de bal in controle te houden, maar Shane was meer gewend. Hij zette zich daadwerkelijk schrap en keek naar Sascha. Hij knikte even en wierp de bal als een pitcher naar de muur toe wanneer Sascha de spreuk had afgerond en klaar was om zijn krachten ook erin te storten.
Shane keek naar de tijdelijke muur en gruwelde even. “Sascha! Ze breken er bijna doorheen. We moeten zo snel mogelijk naar binnen en anders moeten we ons klaar maken te vechten.” Hij keek naar de jongen. Hij mocht hem wel, ergens... diep van binnen... op een plek waar niemand het zomaar zou vinden. Maar het zou waarschijnlijk een eenmalige ontmoeting zijn...

Sascha grijnsde bij de woorden van de man. “Tuurlijk niet. Denk je dat het zo makkelijk was? We hebben niet voor niets deze schuilplek gemaakt. Gevaar is voor mij dagelijks zoals ontbijt, lunch of diner.” De jongen wilde wel eens zien wat deze man in petto voor de dwalers heeft.
Het plan werd niet met tegenspraak tegengesproken. Dat vond Sascha wel fijn want daar hadden ze te weinig tijd voor. “Hou er rekening mee als je met Ellen om gaat dat je voortaan altijd over je schouder moet kijken. Ik heb je gewaarschuwd.” De jongen hield zijn handen wat omhoog om nog een keer aan te duiden dat Shane zichzelf in de nesten zou werken.
De jongen begon met snelle passen naar de uitgang te lopen. De muur schoof automatisch opzij. Er waren ongeveer 5 stalkers. Dat waren er erg veel. Een was al moeilijk te verdrijven laat staan 5! De jongen hurkte gelijk. Hij had alleen respect voor Ellen op magie gebied. Voor haar was een blokkade een soort van dome maken geen enkel probleem. Ze deed het zo. Hij daar in tegen had zijn ketting erbij nodig. Hij haalde de pentagram van zijn hals en begon in een vreemde taal wat te spreken. De pentagram begon te gloeien. Langzaam verscheen er een fel licht die weer verdween. “Gotver…” Hij en geesten spreuken waren niet voor hem weggelegd. Daar hadden ze Ellen normaal voor. Helaas kon de jongen niet zien wat Shane allemaal deed. Sascha had hem graag willen observeren en zien wat die allemaal in huis heeft. Zijn ogen en energie waren no gefocust op de ketting. Langzaam begon de dome zicht te verspreiden totdat er een volledige blokkade was opgericht. De stalkers konden niet door de zee van vlammen en nu ook niet door de blokkade. Iedere klap wat hun uitdeelde zorgde voor een barst.
“Rustig rustig!” Hij begon nu gauw nieuwe symbolen op de muur te krijten. Zweetdruppels druppelde van hem op de grond. Zijn handen trilde van angst ook al ging de jongen dat nooit toegeven.
Nu sloot de jongen zijn ogen en begon de lucht in water te veranderen. Lucht was nu water en water was lucht. De bol werd steeds groter en groter. “Aqua Porto Spiritus Fajro” Op dat moment schoot hij een straal van water tegen de muur. De symbolen begonnen licht te geven en je zag verschillende kleuren stralen. “Niet nodig! De spreuk heeft gewerkt. De muur zal voor ons vechten.” Op dat moment schoot er een regenboog straal langs de jongens richting de Stalkers. Je hoorde een verschrikkelijk akelig gegil waar je trommelvlies haast van ging barsten. Sascha legde zijn handen op zijn oor en zei een spreuk waardoor al het geluid werd gedempt. Hij keek trots toe hoe de Stalkers weg waren. Zijn grijze ogen schitterde. Daarna deed hij de spreuk opheffen. “Dat noem ik nu nog eens een race tegen de klok.” Lachte de jongen zorgeloos alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Voor hem wel.

In de tussentijd schoot Ellen gelijk wakker. Ze zat rechtovereind op de bank terwijl haar littekens brandde. Ze dook in elkaar en deed haar kiezen op elkaar. De ondraaglijke pijn. De connectie die zij had met de Stalkers. Ze lieten duidelijk voelen dat zij nog lang niet van hun af was. Toen de pijn wegebde staarde zij een tijdje naar de muur. Haar pupillen waren weggerold en rolde nu langzaam weer terug. Het leek wel of ze weer fatsoenlijk kon ademhalen. Voor nu was zij heel even verlost van deze duistere schepsels.

Shane ademde zwaar. Hij had niet door wat er allemaal achter hem gebeurde, of waar Sascha mee bezig was. Hij had geen idee waartoe de Stalkers in staat waren en misschien was dat wel beter ook. Soms maakte het dom zijn in dat soort dingen een verschil. Hij zag hoe iets langs hem heen schoot waarna de lucht zich vulde met geschreeuw. Shane bedekte zijn oren, maar veel nut had het niet. Hij wreef daarna over zijn oren en keek naar hem. "Jezus, wat een kut geluid maken die dingen." Hij wreef over zijn oren en tegelijkertijd ook over zijn voorhoofd om het zweet te verwijderen. Nog nooit had hij zich zo in moeten zetten. En nog nooit had hij zijn gaven mogen gebruiken voor dit soort doeleinden. Hij leunde tot voor kort op zijn eigen knieën en stond toen op, rekte zich uit en keek naar Sascha. "Voor twee tegenpolen was dat toch echt uitstekend teamwork." zei hij rustig en hij stak een hand naar hem uit. Een vriendelijke gebaar. Shane bedoelde het namelijk niet verkeerd en hij had geen onderliggende bedoeling. Gewoon meer als een bedankje. "Je komt nog wel eens ergens Sascha... Dat weet ik zeker. Binnenkort heb je je krachten net zo goed onder controle als ik oké?" Hij had een vriendelijke glimlach om zijn lippen en hij pakte nu een sigaret. "Sorry, maar die heb ik wel verdiend." Zei hij grijnzend. Hij stak hem aan en keek even naar de duisternis voor hen. De rust was wedergekeerd. Voor nu dan. Hij rookte de sigaret vrij snel op, trok de peuk elke keer heet wanneer hij er een hijs van nam. Shane draaide zich om, gooide de peuk weg en liep weer naar binnen om daar Ellen aan te treffen. Zijn ademhaling was dan nog herstellende, maar hij was blij te zien dat ze weer terug was. "Ellen... ook goedemorgen denk ik." Hij glimlachte even en liep rustig naar haar toe. "Hoe voel je je nu?" Hij keek even naar Sascha en toen weer naar Ellen. Ja, goed teamwork...