De kamer van Lilian

Ahw wat is er gebeurt? :C
En ik vind het plaatje aan de ene kant wat hebben, in iedergeval beter dan de oude, maar ik weet niet of het de ultieme Deanfeeling heeft, haha
-
Lilian voelde zich schuldig dat ze Dean in deze situatie had geplaatst, dus daarom schudde ze haar hoofd, "Ik had het zelf ook gewoon door moeten hebben, ik weet niet precies hoe ik mij heb gedragen, maar ik ken mezelf langer dan jij." ze wist niet zo goed hoe ze het moest verwoorden. Natuurlijk vond ze zelf de situatie ook niet leuk en zou ze Dean aan de ene kant zijn huid vol willen schelden, maar het stemmetje in haar hoofd maakte haar duidelijk dat ze daar het recht totaal niet voor had. Lilian wist niet zo goed hoe ze zich moest voelen over de hand die in de hare kneep. Het had wat bemoedigend, maar zelf had ze niet de ervaring van afgelopen nacht in haar achterhoofd, dus het gaf haar aan de andere kant een vreemd gevoel. Maar uiteindelijk besloot ze iets te ontspannen terwijl ze naar zijn woorden luisterde. "Misschien was het ook de sfeer en de aantrekkingskracht..." zei ze uiteindelijk, want ook nu ze totaal nuchter was had ze geen enkele afkeergevoelens van Dean. "Maar ik weet het gewoon niet meer, het is alsof iemand op de delete knop van een filmpje heeft gedrukt." probeerde ze het gevoel te omschrijven.
Bij zijn complimentje glimlachte ze naar hem, "Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen, maar aangezien je hier nog bent heb ik het vast ook leuk gevonden. Gistermiddag was in iedergeval heel gezellig." dat kon ze wel nog herinneren, hoe ze smoothies hadden gedronken en afspraken gemaakt.
Toen Dean overreind kwam om zich deels aan te kleden, trok Lilian snel een oversized shirt van de vloer, om zich in ieder geval deels te bedekken. Ze trok haar benen wat op en ging nu helemaal overeind zitten. "Ik zou wel een glas water lusten." antwoordde ze op zijn vraag, want dat was de hele reden dat ze was wakker geworden. "Verder heb ik hier niet bepaald iets, maar als je wat wilt eten, ik heb nog een zak chips in die kast daar liggen..."

Nou ik kwam contact met een jongen. Zei hem altijd hoi enzo…
En toen voegde hij mij plotseling toe op fb, uiteindelijk whatsapp. Dagelijk gesproken, iedere dag. En vroeg die mij van alles om met hem te gaan doen. En blijkt het uiteindelijk allemaal voor 1 ding te zijn. Hij was niet geïnteresseerd in mij als persoon maar als lustobject.
------
Hij rustte zijn handen op zijn bovenbenen. Luisterde zorgvuldig naar ieder woordje wat Lilian tegen hem zei. Nam het rustig in zich op en begon na te denken. Wat kon hier de juiste response op zijn? Of misschien kon Dean beter zwijgen. Dus hij besloot dat laatste te doen. Hij knikte wel af en toe om aan te geven dat hij wel naar haar luisterde. Alleen Lilian kon vanuit hier de situatie beoordelen. Ze had meerdere opties om dit te doen. Welke zij ook koos, Dean ging proberen om haar daar mee te helpen.
"Misschien was het ook de sfeer en de aantrekkingskracht..."
Dus toch? Misschien ben ik achteraf niet zo’n boeman wat ik in de eerste instantie van mijzelf vond. Er bestaat een kans dat ik dit kan goed maken. Dat zij zichzelf vergeeft en ook mij. “Ik werd in ieder geval sterk door je aangetrokken anders was ik hier niet meer.” Hij schonk haar een glimlach waar je de waarheid in zijn ogen zag. Bij haar gevoel omschrijving wist hij precies hoe Lilian zich voelde. “Ik begrijp het en snap ook dat dit nu heel vervelend is.” Dean deed zich moeite om te proberen hoe het was om Lilian haar schoenen te staan.
Een zucht van opluchting rolde over zijn lippen. Dit vond hij fijn om te horen. En stiekem streelde dat toch wel zijn ego. Hij leek hier mee weg te nomen. En misschien hield hij er toch nog een vriendschap aan over. Alleen lag dat nu aan Lilian. “Ik ook. Vind je fijn in de omgang.” Hij knipoogde en keek een beetje rond. “Een glas water? Komt eraan.” Dean stond op om haar een glas water te halen die hij vervolgens aan haar gaf. “Zo…” Bij haar opmerking lachte hij. “Niet voor mijzelf maar voor jou. Ik wil best wel even wat halen? Maar ik weet niet of je honger hebt?”

Ugh, wat een ontzettende eikel!
-
Lilian hoopte dat haar geheugen nog gewoon terug zou komen of dat ze binnen een paar dagen weer wat vlagen terug zou krijgen. Maar eigenlijk ging ze ervanuit dat dat niet zou gebeuren. Ze trok haar benen op in kleermakerszit en nam dankbaar het glas water aan, "thanks." zei ze terwijl ze snel het glas water leegdronk. Ze had behoorlijk dorst gehad merkte ze. Nouja, als ze een lange nacht hadden gehad en ze maar 2 of 3 glazen had gedronken, was het niet zo gek. "Nee hoor, ik moet vooral even bijkomen van dit alles." en terwijl ze dat zei realiseerde ze zich iets, waardoor haar wangen rood kleurde. Ze keek even naar haar wastafel waar haar pilstrip lag, met net iets teveel overgeslagen dagen. "Zeg me alsjeblieft dat ik geen run naar de apotheek zou moeten maken." mompelde Lilian. Dit soort gesprekken wilde ze helemaal niet 's ochtends vroeg voeren met iemand waar ze niets van kon herinneren.

Ja, en dan weer appen! Pff weg ermee 
----
In de tussentijd dat Lilian het glas water begon op te drinken zocht Dean naar zijn shirt. Hij rook er even aan maar je rook alleen zijn cologne. Die was alleen niet meer zo sterk als gisteravond. En hij rook ook een beetje de parfum van Lilian. Hij trok de shirt aan en kwam braaf weer aan het rand van het bed zitten. Hij glimlachte vriendelijk naar haar toen ze hem bedankte. “Oké. Maar je moet straks wel echt iets eten.” Dean was daar best streng in. Dat kon niet gezond zijn. Ze hadden veel gedaan gisternacht dus haar lichaam moest weer herstellen. Dat ging het beste door wat te eten.
Bij haar volgende woorden bestudeerde hij haar gezicht. De blosjes stonden haar goed ook al was de situatie niet bepaald luchtig. “Umh…” Hadden ze wel een condoom gebruikt gisteravond? Als Dean dronk dan dacht hij over zulke dingen niet na. Hij keek even rond en zag een gescheurd condoompapiertje op de grond liggen. Dus toch? Hij moest zichzelf echt een schouderklopje geven. Er lagen er zelfs meerdere nu hij er goed na keek. “Het verbaast me maar we zijn heel verstandig geweest.” Hij lachte zachtjes en hoopte dat Lilian de humor kon waarderen. “Dus een run naar de apotheek is denk ik niet nodig.” Maar een condoom alleen was nooit 100% veilig toch? 98 procent ofzo iets?

Gelijk heb je, maar ugh ik kan die mensen gewoon niet snappen...
-
Lilian wende haar blik wat af toen Dean opzoek was naar zijn schirt, hij zag er goed uit, maar dat waren niet de gedachte die ze door haar hoofd wilde hebben schieten op het moment. Toen hij erop aandrong dat ze straks wat moest eten knikte Lilian braaf, "Yes sir." Het voelde in ieder geval niet aan dat alles wat ze zou eten eruit zou komen, maar de hongergevoelens waren gewoon niet aanwezig. Lilian zette het lege glas op haar nachtkastje neer en keek toen weer naar Dean die naast haar was komen zitten. Ze voelde zich opgelaten toen Grey in eerste instantie er ook niet zo zeker van was. Er viel dan ook een enorme last van haar schouder toen hij haar met een lach vertelde dat ze verstandig geweest waren. "Wat zijn we toch slim.' zei Lilian die van opluchting ook mee moest lachen. "Thank God, ik niet bepaald in de stemming om vandaag nog de campus af te komen." Lilian merkte dat ze blij was met de manier waarop Grey reageerde, dat hij er niet vandoor rende of direct de dokter erbij wilde te halen. "Mag ik je iets vragen?" vroeg Lilia na een korte stilte, "Ik ben nu wel heel benieuwd naar je voornaam..." er speelde weer een glimlachje op haar lippen, omdat ze zich echt wat beter voelde nu ze er in ieder geval zeker van was dat ze geen extreem stomme dingen had gedaan.

Ik ook niet.
Ben er gelukkig op tijd achtergekomen
---
Dit vond hij nu echt heerlijk. Dat yes sir streelde zijn ego. Zijn autoritair gedrag wat Dean vaker kon vertonen. "Dan is het goed. Anders moet ik je persoonlijk voeren." Hij schonk haar een plagende knipoog. Hij streek met zijn handen door zijn warrige haren om het wat in model te brengen. Dean had op dit moment ook niet echt honger. Hoe dat kwam? Meestal at hij best veel.
Beide moesten ze lachen om het gedoe van gisteren. Ofja gedoe? Door al deze gebeurtenissen. De cocktail, de condooms, hun samen in bed en dan de awkward ochtend. Nu leek het allemaal minder erg te zijn als een paar minuten geleden. "Dat begrijp ik. En dan had ik denk ik wel kunnen rennen." Zijn donkere ogen glansde van plezier. Dit vond hij nu pas leuke conversaties.
Bij haar vraag knikte hij. Lilian mocht hem op dit moment alles vragen. Daar had zij al het recht op. Toen het bleek dat hij nog steeds niet zijn naam had verteld glimlachte hij verontschuldigend. "Ah. Dat ben ik je nog vergeten te zeggen." Hij glimlachte waarbij je zijn mooie, witte, rechte tanden zag. "Dean. Dean Grey." Hoe hij het uit sprak leek het net alsof er een mysterie aan zijn naam hing.
"Eigenlijk omdat ik het nu pas heb verteld verdien ik wel een slag met dat kussen van je." Hij knikte er speels na.

Bij de opmerking dat hij haar anders zou moeten voeren verscheen er in Lilians hoofd een heel bijzonder beeld van haarzelf in een peuterstoel, met slabbetje terwijl Dean hapjes in haar mond probeerde te krijgen. Iets wat voor een inwendig pretmomentje zorgde. Lilian pakte een elastiekje van haar nachtkastje en bond haar blonde haren bij elkaar, gezien haar haren alle kanten oppiekten door de nacht die ze beleefd hadden, een nacht die voor Lilians haar waarschijnlijk een minder groot mysterie was.
Bij zijn opmerking dat hij anders wel had gerend, moest Lilian even lachen, dat was waarschijnlijk een sprint die in het Guiness book of record had gemogen, als hij zich net zo gevoeld had als zijzelf.
En eindelijk kwam er een einde aan de vraag die eigenlijk al aan het begin van hun ontmoeting door haar hoofd spookte, zijn voornaam werd bekend. "Aangenaam Dean, Dean Grey." Zijn voornaam paste wel bij hem, besloot ze. Kort, maar krachtig. En gezien zijn spieren was hij dat laatste zeker. Bij de opmerking die er op volgde hoefde Lilian niet lang na te denken. Ze pakte een van de sierkussen die achter haar rug lag en gooide deze richting zijn hoofd, Lilian had geluk dat Dean niet al te ver weg was, want anders had ze hoogstwaarschijnlijk gemist.

Zijn bruine ogen bekeken het gezichtje van Lilian. Ze leek heel even in haar eigen gedachten te zijn verzonken. Hij daar in tegen ging in de tussentijd die condoom papiertjes opruimen. Dat zag ook niet uit als de hele vloer daar mee onder lag. Daar kon hij gewoon niet tegen. "Aarde aan Lilian." Grapte de man. Stiekem wel benieuwd waar ze aan gedacht had. Niet dat hij dat aan haar ging vragen. Dat waren tenslotte zijn zaken niet.
De manier waarop zij zijn naam uitsprak zorgde ervoor dat zijn mondhoeken iets omhoog gingen. Er hoefde niet veel poes pas aan een naam te zitten. Althans dat vond de man. Zonder zichzelf te kunnen verweren kreeg hij een kussen naar zijn hoofd geworpen. Dean lachte zachtjes."Die had ik verdiend." Echter liet hij het daar niet bij zitten en begon nu Lilian te kietelen in haar zij. Eens kijken of ze daar tegen kon.

Lilian stak plagend haar tong uit naar Dean die haar weer bij de wereld betrok. Haar korte tour naar gedachte-land had haar alleen verheldering gegeven op vergeten zaken. Maar ze was blij dat in iedergeval het meest awkwarde van de ochtend eraf was. Lilian was gelukkig iemand die gebeurtenissen niet te vaak in haar hoofd herhaalde en zichzelf afvragend hoe ze zou moeten reageren. Ze zou er het beste van maken, dus dat deed ze. Lilian trok een tevreden grijns toen Dean toegaf dat hij het verdiende, want dat klopte inderdaad.
De grijns verdween alleen snel toen Dean het op haar zij gemunt had, enkele seconde wist ze haar gezicht in de plooi te houden en beet ze op haar lip om niet te reageren, terwijl ze Dean enkel met haar blauwe ogen aankeek, maar toen wonnen haar reflexen het toch van haar wilskracht. Ze wist een stomp in Deans richting in te houden, daarentegen verplaatste ze zich snel naar de andere kant van het bed. Waarschijnlijk was het nu overduidelijk dat kietelen niet haar sterkste punt was. "Kijk uit hoor, of ik ga slaan." waarschuwde Lilian Dean met twinkelende pretoojes.

Lilian trok een staal gezicht toen Dean een poging deed om haar te kietelen. Dit betekende dat zij moeite deed om niet in lachen uit te barsten. Of dit betekende dat zij er echt tegen kon. Alleen gaf Dean het niet zo gauw op. Hij bleef het proberen totdat hij een verandering zag in haar mooie, blauwe ogen. Hij grijnsde toen LIlian naar de andere kant van het bed verschoof. "Denk je dat ik daar bang voor ben Lilian?" Hij keek haar met een ondeugende echter speelse twinkeling in zijn ogen aan. Hij schoof dichter naar haar toe, grijnsde en begon haar nu weer te kielen. Hij pakte een van haar handen beet zodat ze daar al niet mee kon slaan.

Lilian grijnsde naar hem, "Misschien." zei ze hoopvol. Ze kon in ieder geval niet voor zich zelf in staan als ze gekieteld werd. Ondertussen schoof Dean weer naar haar toe en voor ze het wist had hij haar hand vast met zijn ene hand en de andere had haar maagstreek weer gevonden. Lilian probeerde hem van haar weg te duwen en af en toe schoot haar hand uit, maar haar pogingen waren nogal hopeloos. Toen bedacht ze zich dat de beste verdediging de aanval was dus met haar hand die nog vrij was begon ze op haar beurt in de buik van Dean te kietelen.

Mensen die niet tegen kietelen konden hadden verschillende reacties. Sommige begon de slaan en te schoppen in paniek. Anderen kregen soms adem te kort en bij de meeste was het gewoon hard gelach. Sommige tot huilend daar aan toe. Lilian probeerde zichzelf te verdediging wat geen zin had. Dean was toch iets sterker en had langere armen dan wat zij had. Hij moest zelf ook lachen door haar verschillende reacties. Opeens uit het niets begon Lilian hem nu terug te kietelen. "Ah shit!" Hij klemde zijn kaken op elkaar om een poging te wagen niet te lachen. Dean kon daar namelijk ook heel slecht tegen. Hij duurde niet lang voordat hij lachte en probeerde haar hand vast te pakken waar zij mee deed kietelen. "Oké oké! Ik roep een witte vlag tussen ons!" Zijn donkere ogen stonden vol plezier. Hij had het echt naar zijn zin met haar.

Lilian was tevreden dat ze nu een zwakke plek van Dean had ontdekt. Lachend ontweek ze zijn greep, ze zou haar kietelarm niet ook verliezen. Lachend liet ze zich op haar rug vallen toen Dean de witte vlag opriep. "Vooruit dan maar." zei ze alsof het een hele grote gunst was wat ze hem schonk, maar eigenlijk moest ze zelf ook bijkomen van de slappe lach die haar nog altijd deels in haar greep had. Lilian besefte zich dat dit een stuk beter was dan de awkward momenten van een tijdje geleden.
-
sorry ben een beetje gaar, haha

Ik ken het!
---
Dean ging ook weer naast haar liggen en rustte zijn handen op zijn six pack. Hij lachte nog zachtjes na en keek naar het plafond. "Ik moet stiekem toegeven dat het goed is om je weer zo te zien." Hij keek haar vriendelijk aan. "Ik hoop niet door wat er gisteravond is gebeurd dat je een wrok tegen mij koestert." Dat zou hij namelijk wel erg vinden omdat hij het met Lilian goed kon vinden. Ze had humor, zag er goed uit, wist hoe ze kon dansen en wist ook nog eens zijn zwakte te vinden met kietelen.

Lilian draaide haar hoofd, zodat ze Dean aan kon kijken. "Weer" herhaalde Lilian met een lach op haar lippen, aangezien het voor Lilian's geheugen de eerste keer was. "Maar." zei ze nu wat serieuzer, "als ik dat gedaan had, lag je nu echt niet meer zo lekker op mijn bed." zei ze, naar waarheid. Als ze echt kwaad was geweest, dan kon ze ook echt kwaad worden en dan was het niet bij een kussen en een kieteldood gebleven. "Ik ben al lang blij dat jij het was en niet iemand die er deze ochtend niet meer geweest was." ze rilde bij het idee om wakker te worden met geheugenverlies, zonder een idee te krijgen van wat er gebeurt kon zijn.

“Ja weer.” Hij porde haar plagend in haar zij. Bij het woordje maar trok hij zijn hand terug. Hij keek haar nu serieus aan. “Dat begrijp ik. Ik had ook eigenlijk niet verwacht om hier nog te zijn.” Dean ging wat ongemakkelijk door zijn warrige haren. Dean wilde haar geruststellen. “Lilian. Ik denk dat het ook door mij kwam. Als je het zo in je eentje had gedronken had je misschien een hele goede tijd gehad op de dansvloer. Maar dan zou je niet met iemand zijn mee geweest. Dat weet ik zeker.” Dean glimlachte op een lieve wijze naar haar. “Ik moet toegeven dat ik je al klap vond op het moment dat ik je voor het eerst zag op school.” Waarom zou hij daarover liegen? Eerlijkheid duurt namelijk het langst.

Lilian wou dat ze hem kon tegenspreken, maar ze had geen idee hoe ze zich gisteravond gevoeld had, hoe ze zich gedragen had, dus ze kon ook niet inschatten of ze misschien wel met een ander het bed in beland was. Daarom haalde ze haar schouders op, voor zover dat mogelijk was in liggende houding en glimlachte terug, "Het is allemaal als." merkte ze op. Bij zijn volgende opmerking verschenen er blosjes op de wangen van Lilian en ze sloeg haar ogen even neer. De eerste keer had ze er niet bepaald op haar best uitgezien, na die enorme lange reis om in Engeland te komen, dat maakte het complimentje des te beter. "Dankjewel." ze keek weer naar Dean, "Jij viel me ook direct op, ondanks dat ik je shirt verpeste." zei ze, op haar beurt. Dat kon ze zich nog wel herinneren.

Dean bestudeerde de verandering in haar houding. Ze leek zijn woorden niet echt aan te nemen. Tja. Hij had het op zen minst geprobeerd. Dean zag Lilian niet voor iemand die gauw met iemand naar bed ging. Ze reageerde nu al zo... En dat kwam uiteraard ook omdat ze een stukje kwijt was. Maar wie gebeurd dat niet en gaat toch met anderen naar bed? Dean had nog steeds respect voor haar en dat ging niet veranderen.
Hij glimlachte toen ze er blosjes op haar wangen verschenen. "Je ziet er leuk uit als je bloost Lilian. Dat zie ik tot nu toe niet heel vaak." Zei hij op een pestend toontje om haar te plagen. "Ja? De vlek maakte mij inderdaad een stuk charmanter." Zei hij lachend. Hij keek even op zijn telefoon. "Ik denk dat het eens tijd is voor mij om te gaan. Kan ik je echt niet overtuigen om wat te gaan lunchen?" Want nu begon hij wel echt honger te krijgen. Hij wilde wel even terug naar zijn kamer om zich te kunnen douchen enzovoort. Hij was heel erg op zijn hygiëne gesteld.

Lilian moest lachen om zijn plagende woorden. "Jouw schuld." kaatste ze plagend terug, maar ze moest toegeven dat het wel haar ego had gestreeld. Wie hield er nou niet van complimentjes? "Inderdaad, zonder die vlek was ik je vast voorbij gelopen." Haar blauwe ogen vonden die van Dean weer even, voor hij de tijd checkte op zijn mobiel. Lilian had geen idee wat het tijdstip was, maar gezien hij lunchen noemde bedacht Lilian zich dat het rond een uur of 12 moest zijn. Bij zijn opmerking keek ze even nadenkend naar het plafond, nog steeds was er niet echt honger, maar ze merkte dat ze het idee om wat met Dean te gaan eten wel interessant vond. "Als ik eerst mag douchen." ze ging met haar hand even door haar blonde lokken die toch wel erg klitterig aanvoelde. Ze moesten echt een leuke nacht gehad hebben.

“Wat mijn schuld?” Hij trok zijn wenkbrauw op. “Ik kan mij goed herinneren dat jij diegene was die niet oplette.” Hij knipoogde naar haar op plagende wijze. “Dat denk ik niet. Ik denk dat op mij morsen niet zo geheel per ongeluk ging.” Hij gaf haar een lichte duw tegen haar schouder. Heel lichtjes.
Toen Lilian toezegde glimlachte de man. “Dat klinkt als een goed idee. Ik ga ook even snel terug naar mijn kamer om mij op te frissen. En gelijk nieuwe kleren aan te trekken.” Hij ging echt niet met dezelfde kleding weer ergens naartoe. Dat vond hij geen fris idee. “Hoe laat spreken we waar af? Heb je een bepaalde voorkeur of?”

"Jouw schuld dat je er goed uitziet met een vlek op je shirt." verbeterde ze hem met een grijns. Bij zijn vervolg opmerking moest ze lachen, ze kon zich nog heel goed voor de geest halen hoe moe ze geweest was op dat feest. Lilian keek naar haar kleding die ze gisteravond aangehad had, die lagen nu over de vloer verspreid en konden waarschijnlijk direct door naar een retourtje wasmachine, maar dat was voor latere zorg. "Over een uurtje ? Of iets later, gezien ik eerst door mijn haar moet komen." dacht ze hardop, "En iets simpels, ik heb nog steeds niet echt honger, misschien gewoon iets op de campus?"

"Hmmm. Dat bevalt mij wel. Inderdaad. Ik kan met alles wegkomen." Hij gaf haar een plagende knipoog. Hij wilde niet over komen als een te arrogante zak. "Maar jij ziet er ook goed uit in een kloffie als je je kleren nog niet hebt. " Hij refereerde naar het incident met haar koffer. En dat ze het met de kleren heeft moeten doen wat ze toen had. "Ik zeg over twee uurtjes? Dat moet toch te doen zijn?" Bij haar vraag dacht die even na. "Ja kan. Of we gaan naar een broodjeszaak hier in de stad? Zeg het maar. Het is jouw feestje."

Lilian dacht terug aan de kleding die ze aan had gehad, het was inderdaad de meest prachtige outfit geweest. "Gelukkig zat het goed." lachte ze, hoewel na een vliegreis zat kleding meestal helemaal niet meer lekker, tot je uitgebreid een douche had genomen. Maar op het moment zag ze er waarschijnlijk niet veel beter uit, aangezien ze nu een oversized shirt droeg en haar haren aan alle kanten ervandoor piekte. "Makkelijk." knikte ze, "Laten we daar straks over nadenken, kijken of ik al zin heb om de campus af te gaan." zei ze naar waarheid.

"Ik geloof zelfs dat je in een vuilniszak er nog heel goed uit ziet Lilian. Je bent trouwens een van de mooiste dames hier die ik tot nu toe gezien heb." Dean had alleen Eliza en Lilian tot nu toe mooi gevonden. En Maya vond hij ook mooi desondanks haar litteken in het gezicht. En Abby... Maar die was anders mooi. Meer schattig. Beetje zusjesachtig. En mannen? Dat had die Lilian niet eens verteld. Dat ging hij ook echt niet doen. Soms werkte dat als afknapper. Hij wilde graag nog goed bevriend zijn met haar. Waren ze überhaupt wel vrienden? Daar durfde hij zelf geen antwoordt op te geven na wat er was gebeurd die avond. "Precies. Je had mijn nummer nog? App je mij dan even." Hij stond op, boog zich naar voren en drukte een kus op haar voorhoofd. "En als je nog wilt gaan we lekker lunchen."

Haha straks zitten ze samen mannen én vrouwen te kijken xD
-
Lilian glimlachte bij het compliment, maar ditmaal wist ze de blosjes redelijk in bedwang te houden. Maar ze kon niet ontkennen dat het compliment haar helemaal onaangedaan deed. Bij de vraag of ze zijn nummer nog had, knikte ze. "Alhoewel." ze boog zich over de rand van haar bed heen, waar ze gelukkig haar tasje zag liggen, snel checkte ze de inhoud. Ja, zelfs die was veilig mee terug gekomen. Bij de kus op haar voorhoofd, keek ze hem daarna even lief aan. Het was een lief gebaar geweest, "Laten we dat afspreken."
-
zo even ergens anders, of gewoon hier verdergaan?