De Karaoke bar: Sing along

Terwijl Maya keek naar de scene die zich afspeelde op het podium hoorde ze een stem naast zich ""Grappig, is het niet?" Maya keek opzij naar het meisje dat aan het praten was. Het was een klein tenger meisje met zwart haar en heel bijzondere ogen. "Hoe ze zo verschillend kunnen zijn? En het is nog wel een tweeling." vervolgde het meisje. Daarna draaide ze zich naar Maya en stak haar hand uit "Charlie."
Maya was al genoeg verrast door de scene op het podium. Ze had David leren kennen op het openingsfeest, maar hij had niets verteld over een broer. Alan had op het uitje ook niets verteld over het hebben van een broer. maar ja.. hoe goed kende ze de jongens nou... Ze had hen beide maar een keer gesproken. Ze zou er zo wel naar vragen. Ze merkte dat ze nog niet had gereageerd had op het meisje dat zich voorstelde. Ze pakte de hand van het meisje aan en stelde zich ook voor "Maya. Hoe ken jij de jongens?" vroeg ze maar. Ondertussen lette ze meer op wat er gebeurde bij het podium, Er was een uitsmijter naar het podium gelopen, maar die liep ook weer een andere kant op. Daarna liepen de jongens richting de wc's waar Maya ze niet meer kon zien. Ze zag dat Melody haar een drankje had ingeschonken, het leek op cola. geen zin om te vragen wat het was, dus Maya dronk het gewoon op. Het was geen gewone Cola geweest, maar t smaakte goed, dus je hoorde haar niet klagen.

Na een tijdje zag ze de jongens weer aan komen lopen, dit keer samen. Ze waren niet aan het vechten dus dat was al beter. Zonder iets tegen haar te zeggen bestelde David twee drankjes, en Alan dronk het zijne in een keer op. Waarna hij heel zuur kon kijken. Blijkbaar vond hij het niet lekker. Alan vroeg aan zijn broer wat hij te drinken had gekregen. Blijkbaar was het Rum-cola geweest. Maya keek beide jongens aan, "Volgens mij mis ik een heel stuk info, want ik begrijp even niet wat daar nou gebeurde... Ik ben in ieder geval blij dat jullie elkaar NU de kop niet inslaan."

Uiteindelijk herkende Lilian een van de twee jongens die op het podium hadden gestaan, ze trok een wenkbrauw ongelovig op. Was dat Alan geweest? Of hij had een karakterstoornis dat hij 2 personen in 1 was, of die ander had iets heel ergs gedaan moeten hebben. Met haar blauwe ogen volgde ze het stel even later naar de bar, maar het was niet haar plaats om zich er mee te gaan bemoeien, zelfs dat kon Lilian bedenken met haar benevelde gedachten. Uiteindelijk bestelde ze zelf ook nog een glas rode wijn, ze kon al zo slecht met alcohol en een nuchtere Lilian had dit drankje allang laten staan, maarja alcohol. Ze stopte het wisseldgeld terug in haar bh, en besloot een rondje te doen door de ruimte. Karaokebarren konden geweldig zijn, maar dan moest je wel je schaamte opzij zetten en gewoon wat gaan zingen. Af en toe kwam ze een bekende tegen en zag ze enkele gezichten die ze herkende en groette ze deze personen uitbundig.

Abby keek naar het blondharige meisje. Dat was een vriendin van Dean? Waarom stond ze alleen? Abby wenkte naar haar (Lilian) dat ze erbij moest komen. Dean leek het ook goed te keuren. Maar zijn ogen waren nu gericht op Eliza. "Leuk je te ontmoeten Eliza. Trouwens Dean! Wat moet ik nu doen als ik word opgeroepen." Ze probeerde hem boos aan te kijken wat uiteraard mislukte.

Op dat moment hoorde zij een omroep:
"WILLEN ALAN EN ABBY NAAR VOREN KOMEN?"

Haar gezicht werd gelijk rond. "Dean je wordt bedankt!" Mompelde ze. De jongen had net zijn broer geslagen. Alsof die nu echt met haar ging zingen. Daarbij wilde ze helemaal niet zingen. Dat was iets wat zij totaal niet kon.

"Hoe ken jij de jongens?" vroeg Maya, maar Charlie had niet het idee dat ze een antwoord verwachtte. "Around." mompelde ze in haar glas. Ondertussen was Maya te druk bezig dat ze Charlie niet meer zag, dus liep ze met haar biertje richting het podium. Daar stonden net 2 meiden op dus wachtte ze voordat ze erop klom.

"Heey Maya," begon Alan en zijn gezicht werd knalrood. "Dit is mijn tweelingbroer, David." David gaf haar een knipoog. "Heey," antwoordde David. "Wij kennen elkaar al." Alan keek naar zijn broer. "Eikel dat je bent," zei hij met een dubbele tong. De rum in zijn cola begon te werken. Volgens Alan werkte het iets te goed, want alles begon voor hem te draaien. Op dat moment was er een omroep:
"WILLEN ALAN EN ABBY NAAR VOREN KOMEN."
Alan keek van schrik op. "Hij zei mijn naam," zei hij met een grijns. Hij zag zijn broer met zijn hand over zijn voorhoofd wrijven. "Rustig aan doen, Alan," zei hij. "Volgens mij kan je niet goed tegen alcohol." Maar Alan hoorde hem al niet meer. Hij was al naar het podium aan het lopen, heen en weer slingerend. Daar bleef hij staan om om zich heen te kijken. Hij had nog nooit alcohol gehad vanwege hun vader, maar op dit moment was hij zo vrolijk als hij nog nooit was geweest.

Dean begon Abby naar het podium te duwen. "Ik wil niet..." Zei ze met een rood hoofd. Snel probeerde zij langs Dean te lopen die haar nu simpel optilde. "Niets ervan. Dit is goed voor je. Drink je alcohol op, dat helpt." Abby sloeg haar glas in een keer achterover. Dean bedoelde dat. Hij bedoelde gewoon een aantal slokjes. Abby voelde het gelijk naar haar hoofd stijgen. "Laat mij maar los. Het lukt wel vanaf hier." De blondine liep nu zelf iets wankel het podium op. Abby was al helemaal niet goed met alcohol. Ze werd al dronken na 1 rode glas wijn. "Zo...." Haar blauwe ogen hadden een glazige glans over zich waardoor haar ogen nog lichter leken. Ook waren ze een stuk groter. Ze pakte met trillende handen de microfoon. "Alan..." Ze bloosde lichtjes. "Ben je er klaar voor?" De jongen zag er opeens wel heel vrolijk uit. Wist Abby veel dat hij net zoals haar slecht tegen alcohol kon.

Alan liet David en Maya alleen achter. “Mijn broertje dus,” zei David tegen haar. “Ik had geen idee dat hij niet tegen drank kon.” Hij keek Maya aan met een beschamend gezicht. “Sorry voor vanavond,” zei hij zachtjes. “Ik wilde alleen dat iedereen het naar hun zin heeft. Dat was zeker teveel gevraagd.” David slaakte een zucht en nom een sip van zijn whiskey. "Maar goed, vermaak jij je wel?"

Alan kwam met een grote grijns op het podium en gaf Abby een dikke knuffel. “Hallo iedereen,” riep hij door de microfoon. “Ik wil graag iets zeggen over die eikel van een broer van me. David, jouw kaak is veel te hard! Daar moet je iets aan doen!” Alan stond bleef daar even schommelend staan met een grijns, tot het muziek begon. Hij draaide zich plots om naar de DJ. “Mag ik een ander nummer?” vroeg hij en wankelde naar hem toe. “Ik wil graag dit nummer.” En hij wees het nummer aan. Alan liep weer terug naar Abby.

-
Kijk maar of het nummer door gaat ^^

Las net je berichtje. Even mijn post aangepast.
---
Abby keek met grote ogen naar Alan en begon zachtjes te giechelen bij zijn woorden. De jongen was echt grappig of kwam het door de alcohol? Ze had het plotseling wel een stuk warmer dan voorheen. Ze keek op toen Alan een ander nummer ging uitzoeken. Het kon haar eigenlijk niet veel schelen wat ze zongen. Door de alcohol maakte het haar niet veel uit wie nu naar hun keken. Het zou niet verrast veel zijn want Abby was zelf ook niet bepaald populair. En Alan, hij was schattig. "Umh... We doen gewoon jouw nummer?" Abby keek naar het nummer. Disturbed. Hoe wilde zij dat in godsnaam zingen? "Alan ik denk niet dat het zo goed idee is. Zullen we geen variant doen van 30 seconds to mars? Is wat makkelijker te zingen?"

Nadat Alan zijn rum-cola had weggewerkt had hij haar begroet en Maya kon uit zijn reactie zien dat hij niet goed tegen alcohol kon. Hij was namelijk meteen een stuk losser. Zelf voelde ze wel een warm gevoel van de alcohol, maar ze was nog niet aangeschoten. Ze wist goed hoe het voelde om aangeschoten en zelfs dronken te zijn, ze was het vaak genoeg geweest. Alan werd naar het podium geroepen om een nummer te zingen samen met een blond meisje. Hij was echt veel vrolijker dan toen ze hem had leren kennen met de excursie. Maya was benieuwd hoe het zou klinken als hij nu ging zingen, en wat hij zou gaan zingen.
Nadat Alan wegliep zat Maya alleen nog met David aan de bar. Ze niet niet heel goed hoe ze zich een houding moest geven in deze situatie. “Mijn broertje dus,” zei David “Ik had geen idee dat hij niet tegen drank kon.” Maya keek naar David toen hij dit zei. Ze zag een blik op zijn gezicht die leek op schaamte. “Sorry voor vanavond,” zei hij zachtjes. “Ik wilde alleen dat iedereen het naar hun zin heeft. Dat was zeker teveel gevraagd.” Maya vond het sneu voor de stoere jongen, blijkbaar had hij het goed bedoelt vanavond, maar was het iets anders gelopen dan hij had verwacht. Ze wilde hem een beetje opbeuren, dus wees ze naar een groepje dat verderop in de zaal stond en gezellig stond te kletsen, zij hadden zich van het eerdere voor val niet veel aangetrokken. "Niet iedereen heeft een rot avond." zei ze met een knipoog. Ze hoorde David zuchten en zag dat hij een slok whiskey nam. Daarna draaide hij zich naar haar toe : "Maar goed, vermaak jij je wel?"
Maya dacht na... hoe voelde zich eigenlijk... ze was verrast geweest dat ze naar dit feest werd meegenomen, het had haar overrompeld, ze voelde zich overdressed, maar de sfeer was wel gezellig... Het tafereel wat zich afspeelde tussen de .. blijkbaar... broers had haar, zacht gezegd, verrast. Ze had het niet verwacht, die twee lijken totaal niet op elkaar... maar ze had er wel zin in om plezier te maken vanavond, de alcohol had haar herinnerd aan de tijd voor het ongeluk, waarin ze regelmatig naar feesten ging met vrienden, een tijd waarin Maya gelukkiger was.
Maya keek David eens goed aan. "Het gaat wel" zei ze om zijn vraag te beantwoorden "Laten we in ieder geval de rest van de avond nog gezellig maken! Ik ga drank nodig hebben! Nog tips voor sterke drank?"

Gabe was samen met een paar mensen van Silverwood uit in de stad. Ze hadden gehoord van de avond in de karaokebar maar niet meteen enthousiast geweest dus hadden eerst andere pubs in de stad onveilig gemaakt. Nu hadden ze al aardig was op en leek een karaokeavond ineens veel leuker. Gabe had persoonlijk niet zo de behoefte om mensen te leren kennen, maar het scheen belangrijk te zijn op een school als deze. Dus daar stond hij dan, aan de bar. De vrienden waarmee hij was gekomen waren al druk in de weer met andere mensen, vooral meisjes, maar Gabe stond alleen aan de bar in het drukke karaokecafé.

Alan rolde met zijn ogen. “Okee...” zuchtte hij. “Jij je zin.” En Alan begon met Abby mee te zingen. Hij zong de longen uit zijn lijf en dansde op de achtergrond over het hele podium. Hij had zich nog nooit zo goed gevoeld. Helaas klonk het nergens naar en kon hij totaal niet dansen. Maar dat kon Alan op dat moment niet schelen. Het kon hem niet eens schelen wat anderen van hem dachten en keek naar niemand.
Toen het nummer was afgelopen, grijnsde hij naar het publiek. “Dank jullie,” zei hij en hij viel bijna omver. Gelukkig wist Alan zich staande te houden. Hij draaide zich naar Abby en er was een ondeugende blik te zien in zijn ogen. Ze leken nu precies op die van zijn broer. “Ik ga lekker toch mijn eigen nummer doen,” zei hij en hij ging weer bij de microfoon staan. Alan begon met zingen en verassend genoeg klonk het dit keer beter. Alan was het hele nummer ontzettend enthousiast bezig.

https://www.youtube.com/watch?v=FhnfSqVvJZU
(de moeder in het nummer wordt door Alan vervangen door vader)

Aan het eind van het nummer, viel Alan om. “Ik voel me niet goed,” zei hij met een groen gezicht. De uitsmijter, die hem de hele tijd in de gaten had gehouden, kwam in actie. Hij tilde Alan op en bracht hem naar de WC. Daar liet hij Alan achter.

"Wow, het hoeft niet hoor." Haar gezicht werd bijna rood. Hij deed net alsof ze iemand was die haar zin wilde hebben op alles. Zo was zij dus totaal niet. Alleen kon zij dat nummer niet zo goed van hem. Het nummer begon en ze zong een beetje mee maar keek meer naar Alan die een show stond te geven. Ze moest iedere keer lachen maar ze lachte hem niet uit. Ze vond hem gewoon ontzettend grappig. De drank deed hem goed zo te zien. Toen het nummer was afgelopen wilde Abby gaan maar zag Alan bijna omkiepen. Ze wilde hem tegen houden echter was dat al niet meer nodig.

Opeens keek hij haar met een ondeugende ogen aan. Het was precies David. Ze stond even perplex. Hij ging gewoon zijn eigen nummer zingen. Hij had lef. Abby in de tussentijd liep al van het podium af maar bleef voor staan om te kijken. Ze klapte ook toen Alan klaar was met zingen. "Goed gedaan!" Op dat moment kwam de uitsmijter aangerend die Alan meenam. Dit meende je niet? Abby liep wankel, hartstikke scheef richting het heren toilet. Moest ze nu echt in haar dronken toestand de jongen gaan opvangen? Ze ging even snel naar de bar om een glas water te vragen en veel kauwgom. Dat had Alan vast nodig. Daarna ging ze bij de muur staan van het toilet, wachtend tot de jongen naar buiten kwam. Ook voor Abby begon alles te draaien.

David keek niet naar het groepje dat Maya bedoelde. Hij wist wie ze bedoelde, maar het deed hem pijn om Abby daar te zien staan. Het werd niet beter toen hij haar op het podium zag, met zijn broertje. "Dit meen je niet," zei David zacht. Hij keerde zich weer naar Maya, in de hoop dat hij de rest buiten kon sluiten. "We gaan het inderdaad gezellig maken," zei hij met een knipoog. "Wat dacht je van rum? Ooit een keer gehad? de zeevaarders van vroeger dronken dat ook, omdat het gekruid was en niet snel kapot ging." David bestelde een rum voor Maya. Zelf had hij nog.
Op het podium werd Alan weggesleept door de uitsmijter. "Serieus?" vroeg hij aan niemand in het bijzonder. "Sorry, Maya, maar ik moet mijn broertje helpen." Met die woorden liep hij achter hen aan richting de WC. Abby stond daar ook te wachten. Dat had David niet verwacht. 'Nu niet over nadenken,' dacht David. 'Alan is nu belangrijker.'
David liep naar de deur toe. "Heey Abby," zei hij. Een klein lachje speelde rond zijn lippen, maar je kon duidelijk de pijn erachter zien. "Ik kijk wel even naar hem." En met die woorden liep hij naar binnen. Daar lag Alan bij een WC pot. "Dit is jouw schulululd," zei Alan met een dubbele tong. "Kom op, grote vent," zei David. "Ik neem je mee. Dit keer laat ik je niet achter."

Dean was weggelopen om Abby naar het podium te duwen. Onzeker bleef ze staan. Haar colaatje was inmiddels op en ze liep naar de bar toe. Langzaam keek ze op toen ze Gabe zag staan. 'Hey.' Ze glimlachte even naar hem en bestelde een glas wijn. Ze nam het aan en keek even de zaal rond. 'Hoe gaat het?" Ze keek hem geïnteresseerd aan. Eliza hoopte ook gewoon op een fijne gesprekspartner nu Dean weggelopen was. Een hand gleed door haar haren heen en met haar rug leunde ze tegen de bar aan. Ze lette al niet meer wat er op het podium gebeurde, het interesseerde haar niet zo en glimlachte. Zachtjes trommelde ze met haar hand op het glas dat ze vast hield.

Gabe glimlachte toen hij Eliza zag, hij wist nog wel dat hun eerste ontmoeting verre van ideaal was geweest. Toch hoopte hij dat ze hem vergeven had en dat ze een vriendschap op konden bouwen. 'Heey,' zei hij nadat hij een kus op haar wang had gedrukt. 'Goed,' zei hij met een lichte dubbele tong. Hij was nog niet echt dronken, maar aangeschoten was hij zeker wel. Gabe pakte zijn biertje van de bar af en nam een grote slok. 'Met jou?' schreeuwde hij daarna over de muziek en geroezemoes heen.

Eliza glimlachte even. Ze nam enkele slokjes van haar wijn en keek op naar Gabe, hij leek een beetje met een dubbele tong te praten en zachtjes grinnikte ze erom. Door de muziek was hij zelfs hier aan de bar niet goed te verstaan en even schudde ze haar hoofd. "Mooi, met mij gaat het ook goed." Antwoordde ze hem glimlachend. Eliza keek nog even de ruimte rond maar draaide zich daarna naar Gabe toe. "Ik had je helemaal niet hier verwacht, ben je alleen of door vrienden meegenomen?" Ze keek hem met een glimlachje aan. Gabe leek haar helemaal geen karaoke type, integendeel zelfs maar het kon samen met vrienden natuurlijk heel gezellig zijn.

Gabe boog iets naar haar toe om haar beter te kunnen verstaan, natuurlijk had hij, zoals alles bij hem ook een dubbele bedoeling. Het was totaal niet erg om dichterbij dit meisje te komen. Eliza was knap en aantrekkelijk. Iets wat Gabe niet ontging. Al vroeg hij zich af of hij haar voor een nacht kon gebruiken, hij verwachtte niet dat ze hem nog een keer zijn gedrag zou vergeven. Ach, een zorg voor later. 'Vrienden vonden dat we hier wel heen konden gaan,' zei hij tegen haar. 'En jij? Stiekem liefde voor karaoke? Of een andere reden?' vroeg hij haar met een scheve glimlach.

Maya kreeg een glas rum van David, "Nope, nog nooit gehad." Ze wilde net op een gezellige avond proostten, toen David naar het podium keek "Serieus? Sorry, Maya, maar ik moet mijn broertje helpen." Na deze woorden keek ze ook richting het podium om Alan weggesleept te zien worden door een uitsmijter. Natuurlijk ging David erachter aan, het was wel zijn broertje... Ze zag hen naar de mannen wc lopen. Ook het meisje waarmee Alan net op het podium stond stond voor de mannen wc. Maya dacht na... En daar zit je weer alleen. ze wist niet zo goed wat ze moest doen, erachteraan? en dan bij de WC wachten tot de jongens er uit kwamen? of alleen blijven zitten bij de bar.... zo leerde ze ook geen nieuwe mensen kennen, en zag ze er uit als een sneu type dat alleen achter een jongen aanloopt. Maya wist wat ze ging doen. Ze dronk de rum in een keer op om de moed te verzamelen God, wat was dat spul smerig en ze liep naar het podium, vroeg bij de DJ een nummer aan en nam een hoge kruk mee op het podium. Het nummer startte en ze begon rustig te zingen. Het was een van haar favoriete nummers en had de beeldschermen niet nodig voor de tekst

Alan was nog nooit dronken geweest en na zijn ervaring hier, hoefde hij dat ook nooit weer te worden. Hij voelde zich belabberd en ziek. "David," zei Alan met een gebroken stem. "Wat gebeurt er?" Voordat hij het antwoord van zijn broer kon horen, boog hij over de WC en spuugde. Vanaf dat moment herinnerde Alan zich slechts vlagen van de rest van de avond.
David had Alan inmiddels opgetild en naar de wasbak gebracht. "Laten we je eerst even opfrissen," zei hij, maar Alan merkte het allemaal niet. Zelfs het water dat David in zijn gezicht gooide, merkte hij niet. Samen liepen ze de WC uit. Nou... David liep en sleepte Alan achter zich aan. "Sorry Abby," hoorde Alan zijn broer zeggen. "Ik breng hem naar huis toe. Ik zie je wel bij de schaatsbaan." Alan kreunde. 'Wat een hufter is David,' dacht hij met zijn dronken kop. 'Heb ik eindelijk sjans, en dan komt hij en pikt haar in.'

Abby keek geschrokken toen Alan het toilet werd uitgesleept. De jongen zag er echt heel ziekjes uit. Waarom had die dan ook zoveel gedronken? "Alan..." Zei ze met een bezorgde stem. "Ik kan hem ook wel naar huis brengen? Is geen probleem." Ze streek met haar slanke vingers over de haren van de jongen. "Doe voorzichtig Alan en tot de volgende keer goed? Dan zingen we samen een vette rock nummer." Ze keek naar David."Hmm ja..." Tegen hem deed ze een stuk afstandelijker en minder vriendelijk. Om David op zijn plek te zetten pakte Abby de telefoon van Alan uit zijn broekzak en sloeg haar nummer er in op. "Alan je mag mij morgen even appen goed? Hoe het met je gaat? Doei Alan." Ze schonk hem een lieve glimlach, zei David nog niet eens gedag en liep zelf beetje wankelend weg. Abby probeerde haar best te doen om niet te dronken over te komen waar David bij was.

Alan begon net zoveel als een zak aardappelen, dat wil zeggen: niet. Toch sleepte David zijn broertje mee naar buiten. Intussen had Alan de telefoon nummer gekregen van Abby, wat David zeer deed. Dat Abby hem geen blik waardig gunde deed hem echter nog meer pijn. ‘Niet jaloers worden,’ dacht David bij zichzelf. ‘Alan is op dit moment belangrijker.’ Toch kreeg hij Abby niet uit zijn gedachten.

Buiten was het een stuk koeler dan binnen, wat David wel fijn vond. Hij ademde diep in. “Heey David,” hoorde hij uit het steegje komen naast de bar. Hij keek om en zijn ogen werden groot. “Rick,” zei hij tegen de man die daar stond in een te grote bomberjack en een versleten broek. “Wat doe jij hier.” De man, Rick genaamd, wenkte David over naar het steegje. David zat met een dilemma. Hij moest Alan naar huis brengen, maar hij wilde ook weten wat een oud bekende uit Ierland in Londen deed. Uiteindelijk won zijn nieuwsgierigheid.
David zette Alan tegen een muurtje aan en legde zijn jas over hem heen. Alan lag inmiddels al te slapen, dus hij kreeg niks mee. Toen David bij Rick was aangekomen, greep hij deze bij zijn kraag. “Wat doe je hier?” vroeg David dreigend. “Jij zat toch in de gevangenis?” Rick liet zijn bekende arrogante grijns zien. “Ik heb connecties, vriend.” Aan zijn accent was duidelijk te horen dat hij uit Ierland kwam. “En ik heb een klus voor jou, als je geïnteresseerd bent.” David liet zijn grip verzwakken. Hij had wel geld nodig en na lang nadenken gaf hij antwoord.
“Wat voor werk?” vroeg David. Hij wilde eerst weten wat het was, voordat hij ergens mee instemde. Hij kende Rick en wat hij ook voor klus had, het kon nooit iets goeds zijn. Rick grijnsde weer en zei: “Dat kan ik nog niet vertellen. Pas als je mee doet.” ‘Typisch,’ dacht David. Hij pakte de mobiel uit Ricks jaszak en typte zijn telefoonnummer erin. “Bel me morgen en dan krijg je je antwoord,” zei David en liet Rick los.

Toen David weer terug liep naar Alan, zei Rick iets in zijn rug. “Trouwens, David. Deze ontmoeting heeft nooit plaatsgevonden. Als je iemand verteld hierover, kan het maar zo zijn dat er iets gebeurt met je zwartharige vriendin met haar litteken. Of je mooie blonde vriendinnetje.” Dat maakte David kwaad. Hij draaide zich abrupt om om Rick een lesje te leren, maar Rick was al verdwenen.

Melody had eindelijk een pauze. Ze was was vanmiddag al om 2 uur begonnen met werken om de hele club schoon te maken en alles klaar te zetten voor vanavond. Nu had ze eindelijk haar eerste pauze. Ze besloot om bij de achteruitgang te gaan zitten. Daar was het koel en rustig. Ze zat naast de buitendeur op de grond een broodje te eten. Het was niet echt lekker, maar al haar geld ging naar haar studie en appartement.
Op eens hoorde ze een mannenstem in het steegje "Heey David." Mel bleef stil zitten maar keek nog eens goed in de steeg. Er stond een vent met een bomberjack en een versleten broek. Ze zag David ook de steeg in komen. iets zei haar dat ze dit eigenlijk niet mocht zien, maar daarom wilde ze het juist graag horen. Ze wierp een illusie op, als een van de jongens haar kant op keek zouden ze haar niet kunnen zien. "Rick, Wat doe jij hier?" Hoorde ze David zeggen. Blijkbaar was David niet heel blij om de man te zien, hij greep hem bij zijn kraag en drukte de man tegen de muur aan. “Wat doe je hier?” vroeg David dreigend. “Jij zat toch in de gevangenis?” Melody kon het niet goed zien maar het leek wel alsof ze man een grote grijs op zette. “Ik heb connecties, vriend.” Zei de man met een duidelijk Iers accent; “En ik heb een klus voor jou, als je geïnteresseerd bent.”
Een klus betekend geld... Ze hoorde David vragen wat voor werk het was, maar Rick gaf geen duidelijk antwoord, hij zou het pas vertellen als hij mee zou doen. Er gebeurde iets wat Melody niet goed kon zien. “Bel me morgen en dan krijg je je antwoord,” zei David, en hij draaide zich om naar een hoopje dat tegen de muur aan lag, Was dat die jongen die eerder deze avond David een klap had verkocht? Toen besloot Melody richting de mannen te lopen, eerst met haar illusie in tact, misschien kon zij ook wel wat extra's verdienen... toen ze dichterbij kwam hoorde ze de Ierse stem:
"Trouwens, David. Deze ontmoeting heeft nooit plaatsgevonden. Als je iemand verteld hierover, kan het maar zo zijn dat er iets gebeurt met je zwartharige vriendin met haar litteken. Of je mooie blonde vriendinnetje.”
Melody zag David abrupt omdraaien, maar achter hem stond de Ier niet meer. Melody keek de steeg nog eens door, niemand te zien. Ze draaide zich om, om toch maar weer naar binnen te gaan, haar pauze zat er bijna weer op. Op het moment dat ze zich omdraaide keek ze in de ogen van de vreemde Ier. Op haar brutaalst vroeg ze hem "Dus jij hebt vast wel werk voor mij?"

Clarissa liep de bar binnen. Ze vond dat ze toch moest komen, om niet buiten de boot te vallen. Haar vader was zo trots geweest toen ze de brief had gekregen, en ze kon haar vader niet teleur stellen door na haar eerste semester te stoppen. Het stond vol met mensen, maar niemand die Clarissa herkende. Niet dat ze mensen zou herkennen. Ze had de openingsspeech al geskipt omdat ze de volgende dag een wedstrijd had, en haar studie Engels deed ze digitaal. Ze zou vast mensen ontmoeten als ze naar de lessen Ethiek zou gaan, maar die vielen absoluut niet goed in haar trainingsschema.

Clarissa liep naar de bar, en bestelde een ice tea. Ze dronk geen alcohol, en vermoedde dat water niet op de kaart stond.

Eliza glimlachte, ze was blij dat hij naar haar toe boog want zelfs als ze op haar tenen zou staan zou het nog niets worden. Zachtjes grinnikte ze en keek op naar hem. "Stiekem zing ik ontzettend graag liedjes mee, onder de douche als niemand me kan horen." Ze schudde haar hoofd en grinnikte. 'Ik hoopte dat dit een leukere avond dan het openingsfeest zou worden." Rustig nam ze een slokje wijn en keek hem aan. Hij zag er goed uit als hij lachte en ze keek eventjes weg van hem. "Maar waar zijn je vrienden nu dan? Hebben ze je hier zomaar achtergelaten?" Nieuwsgierig keek ze hem aan.