Een restaurantje

Niets speciaals, maar wel heel gezellig. Een klein restaurantje niet te ver van het stadscentrum, maar ook niet te ver van de universiteit. Je kan hier voor een prima prijs prima eten en er wel een hele avond gezellig zitten, op het terras voor de fontein of binnen, als het buiten te koud is. 

Regels: Hou het netjes, geen opvallende magie.

Ik zal straks mijn slechte antwoorden compenseren.
Moet nu werken!
---
Na ongeveer kwartiertje kwamen Aidan en Abby aan bij het restaurant. Wat zag het er gezellig uit van buiten. Toen het meisje naar binnen liep was het nog veel gezelliger! Het straalde zoveel knusheid uit. Er zaten een aantal mensen bij een aantal tafeltjes. Het gaf een rustgevende werking op Abby. De serveerster kwam bij hun om de twee personen na een tafeltje van twee te begeleiden. Abby ging zitten en glimlachte lief naar Aidan. "Dit is echt leuk. Wist helemaal niet dat we zo iets in de buurt hadden." De serveerster vroeg wat ze wilde drinken. "Ik wil graag een Ice Tea Green als het mag." De vrouw keek vervolgens naar Aidan.

Aidan liep met Abby naar binnen en ging tegenover haar aan het tafeltje zitten. Hij bestelde een biertje, niet iets heel speciaals, maar dat vond hij wel lekker. Hij moest z'n ID laten zien, want ze geloofde niet dat hij oud genoeg was. Maar toen ze zijn leeftijd zag, keek ze meteen op een hele andere manier naar hem. Aidan wachtte even tot ze weg was. "Ja, er is echt heel veel in de buurt van de universiteit," zei hij. Hij verschoof even om te controleren of zijn toverstaf nog goed in zijn achterzak zat. Hij ging nergens heen zonder, dus ook niet gewoon de stad in. Je wist nooit wat er gebeurde en hij kende genoeg spreuken. Hij kon er niet aan denken dat er iets met dit heel witte overhemd zou gebeuren, zonder dat hij dat met een spreuk op kon lossen.

Abby vond het niet vreemd dat Aidan een biertje bestelde. De serveerster daar in tegen wilde zijn identiteitbewijs zien. Hij was in ieder geval oud genoeg voor een biertje. Abby wist niet eens hoe oud eigenlijk was. De vrouw leek Aidan nu op een hele manier aan te kijken. Abby vond het interessant om te zien hoe het menselijk gedrag van anderen . "Nu val je duidelijk in de smaak." Abby glimlachte terwijl zij de menukaart opende om te kijken wat zij ging bestellen. Ze wilde in ieder geval als voorgerecht gebakken champignons. Zo lekker. "Aidan. Hoe oud ben eigenlijk als ik vragen mag? Je hebt een vrij jong gezicht. En zie dat alsjeblieft niet als belediging" Abby glimlachte onschuldig. Ze hadden besloten dat ze voor spaghetti ging met zeevruchten. Nog nooit in haar leven. "Heb jij al iets op het oog? " Daar refereerde ze naar het eten op de menukaart mee.

"Ja, dat is mijn charme," zei Aidan met een ondeugende knipoog. "Het is ook geen probleem hoor, je mag het zo vaak zeggen als je wil." Zijn ogen ging ook de menukaart over en en ging uiteindelijk voor spareribs. Af en toe hing hij de echte man uit en bestelde hij dat soort gerechten. Hij wist nu ook niet zo goed of hij zichzelf moest zijn, of indruk op Abby moest maken. Tot nu toe was hij gewoon zichzelf geweest, maar ze waren nu op een soort van date. Of moest hij het niet zien als een date. Vooraf bestelde hij tomatensoep (met ballen) en toen de serveerster langskwam met het drinken, bestelde hij meteen voor hen beiden, als een echte gentleman.

Abby begon lichtjes te blozen. "Dat geloof ik al te graag." Ook zij schonk hem een ondeugende knipoog terug. "En je hebt je uiterlijk mee. Je lijkt heel onschuldig, maar ik betwijfel of je geen 'wolf' in schaapkleding bent." Haar blauwe ogen waren heel even in die van Aidan gericht. Nu zag je pas hoe helder haar ogen echt waren. Abby vertelde hem wat zij graag wilde en hij bestelde voor hun. Aidan gedroeg zich heel netjes. Het voelde ook totaal niet ongemakkelijk. Moet Abby dit als een date zien of waren ze gewoon uiteten als magie maatjes? (Ik doe trouwens net of Aidan heeft verteld dat die 19 is ) Hij was dus twee jaar ouder dan haar. Dat viel nog mee. Ze nam een slok van haar drinken. "Nu ik er over na denk. Denk je dat ik überhaupt ergens binnen kom? Weet je niet toevallig een spreuk waardoor ik mijn identiteitsbewijs kan veranderen?" grapte ze.

"Oww, daar had ik niet over nagedacht," zei Aidan bedenkelijk. "Ik ga daar eens heel diep over nadenken." Hij kon namelijk nog geen illusies creëren of gevoelens beïnvloeden. Maar hij kon wel andere dingen. "Geef me je ID," zei hij zacht. Zodra hij hem had, excuseerde hij zich en nam hij hem mee naar de toiletten. Daar, in een hokje, haalde hij zijn stok over de geboortedatum en zette die twee jaar terug. Dat was een spreuk voor als hij had geschreven en een fout had gemaakt. Zo bespaarde hij bergen papier. Nonchalant kwam hij weer terug bij hun tafeltje en ging zitten. Hij schoof het kaartje naar Abby toe. "Maar, slechts tot middernacht," zei hij, de grootste cliché ooit aanhalend. "Ik meen het. Omdat het lang geleden gedrukt is en ik het niet zelf heb geschreven, kan ik het niet standaard aanpassen. Sowieso zou dat nare gevolgen kunnen hebben later en dus moest ik er wel een tijdslot op plaatsen. Maar ik kon het niet later maken." Hij had vrij zacht, maar toch onopvallend gesproken. Niemand had door wat hij had gedaan. En de toverstaf stak weer uit zijn kontzak, maar daar keek niemand ooit naar.

Abby haalde vlug haar ID uit haar portemonnee. Ze realiseerde zich even niet dat haar portemonnee echt uniek was. Ze had een kikkerportemonnee met allemaal kleine gelukspoppetjes eraan. Meeste mensen zouden dat heel vervelend vinden. Voor Abby had dit een reden. Zo vond zij haar portemonnee veel sneller in haar tas. "Alsjeblieft." Het meisje wachtte geduldig af terwijl ze ondertussen een slok nam van haar drinken. Op het moment dat Aidan kwam aan lopen werden de voorgerechten geserveerd. Abby nam haar ID aan en merkte dat de cijfertjes waren veranderd. Ze was nu twee jaar ouder. Vandaag mocht zij zich negentien voelen. Ja, dat beviel haar wel. Bij zijn woorden giechelde ze zachtjes. "Lijkt net assepoester meneer Aidan." Ze schonk hem een speelse glimlach. Het meisje vond het al heel lief dat hij dit voor haar gedaan. "Aidan je bent echt geweldig weet je dat?" Ze tikte zachtjes met haar voet tegen zijn been aan. Gewoon een subtiel contact om te laten merken dat ze hem dankbaar was. Abby stopte haar ID weg en rook de heerlijke geur van de champignons. "Hmm. Smakelijk eten." En begon op een kalme wijze van de champignons te eten.

"Ach, over een jaar kan jij dit ook allemaal," zei hij nonchalant. Aidan was maar een gemiddelde tovenaar. Hij kon wat anderen uit een magisch gezin ook konden op zijn leeftijd. Gulzig begon hij te eten, want inmiddels had hij echt honger. Het gerommel van zijn maag was net niet voor andere mensen te horen geweest. Na een paar happen ging het wel wat langzamer, maar toch was zijn soep erg snel verdwenen. Gelukkig kon dat in een restaurant als dit, niemand die een hongerige jongen raar aankeek.

Ze speelde door middel van haar vork met de champignon op haar bord. Inderdaad. Over een jaartje was ze achttien en dan werd zij als een echte volwassene aan gezien. "Dan hoef je stiekem niet meer voor mij een overtreding te plegen." Ze glimlachte voordat ze weer een hap nam van haar voorgerecht. Abby keek verrast op hoe snel hij zijn soep wel niet op had. Zij was nog niet eens op de helft. "Eet ik nu zo langzaam of eet jij nu zo snel?" Aidan was echt een typische jongen. Jongens aten altijd zo. Vooral iemand die dat nodig had. Hij deed zoveel energie gebruiken met al dat magie. Abby stond versteld. Na ongeveer 5 minuutjes had ze het ook op. "Sorry dat ik zo langzaam eet."

"Ik bedoelde eigenlijk dat jij dan ook al die spreuken kan," zei hij lachend. "Maar inderdaad dan mag jij ook gewoon overal naar binnen." Het duurde inderdaad niet lang voor hij zijn eten op had. "Nee, ik eet snel op dit soort momenten. Doe maar rustig aan. We hebben toch tot middernacht." Hij gaf haar een knipoog en zakte een beetje achterover. Het volgende gerecht zou er sowieso langzamer ingaan, omdat er al een bodempje gelegd was en zijn maag niet meer schreeuwde om eten, zoals net voor de soep.

"Ow..." Ze beet zachtjes op haar onderlip. Ze moest nu wel heel dom overkomen. Abby had het op een andere manier geïnterpreteerd. "Ik hoop dat ik over een jaar meer dan alleen spreuken kan!" Abby glimlachte bemoedigend. Ze had grootse plannen met zichzelf. Zij wilde een van de beste magische studenten worden die er op de universiteit deed rondlopen. Ze lachte zachtjes. "In Rusland ligt dat weer heel anders, maar gelukkig zijn we in Engeland." De serveerster kwam hun lege borden ophalen. Het zou niet zo lang meer duren dat ze ook het hoofdgerecht zouden krijgen. Bij zijn woorden begon ze lichtjes te blozen. Hij leek wel op de tovenares die assepoester tot klokslag middernacht gaf om naar het bal te mogen gaan. "Ik wil wel misschien straks wel iets drinken met alcohol. Als je dat niet erg vindt?"

"He, je hoeft aan mij geen verantwoording af te leggen over wat je wil drinken," zei Aidan en hij wuifde haar vraag weg. Met sommige van Abby's opmerkingen vroeg hj zich af waarom dit meisje zo onzeker leek te zijn. Maar daar ging hij zich nu niet over buigen. Niet veel later kwam het hoofdgerecht en Aidan at nu flink wat rustiger. Zijn ergste honger was toch al gestild. Van tijd tot tijd keek hij naar Abby en vroeg haar dingetjes die verder niet belangrijk waren. Ook keek hij af en toe op de klok, maar omdat ze vroeg waren gegaan, hadden ze nog meer dan genoeg tijd tot Abby's ID terug zou veranderen.

Ze keek met haar ogen neergeslagen naar de tafel. Aidan moest haar vast een rare vogel vinden. Eerst de vraag over: 'zie ik er normaal uit?' en nu de vraag van 'krijg ik in feite toestemming om wat te mogen drinken?' Abby was gewoon heel bang dat ze afgekeurd zou worden als ze iets deed wat de ander niet leuk vond. Althans in haar hoofd dacht ze zo. Aidan leek daar totaal geen problemen mee te hebben. Ze mocht zelf weten wat ze deed. Misschien moest ze niet altijd om bevestiging of toestemming vragen. Dat ging hem dadelijk nog irriteren. Wanneer het hoofdgerecht kwam begon Abby er lekker van te smikkelen. Het was voortreffelijk. Dit hadden ze helemaal niet in Rusland. Abby vond het fijn dat ze nog genoeg tijd hadden om dadelijk eens naar een club te gaan. In Engeland en Rusland begon dat altijd al vrij vroeg.

Haar eigen vragen leken Abby, vanuit Aidans oogpunt, de das om te hebben gedaan. Even wist Aidan ook niks te zeggen, maar uiteindelijk besloot hij de stilte te doorbreken. "Dus Abby, vertel eens wat over jezelf," spoorde hij haar aan. "Waar je vandaan komt, familie, vrienden, lievelingsdingen. Alles wat je kan verzinnen. Daarna zal ik over mezelf praten." Hij glimlachte lief en nam een paar happen van zijn eten. Eigenlijk wist hij helemaal niet zoveel van het meisje waarmee hij nu zat te eten. Alleen dat ze soms een beetje anders over dingen nadacht, maar als hij wist waar ze vandaan kwam, kon hij dat vast verklaren. Als ze zich nu maar niet teveel zorgen maakte om nog te gaan praten. Daarom glimlachte hij haar nog steeds bemoedigend toe.

Er viel opeens een stilte echter vond Abby dat totaal niet ongemakkelijk. Dan kon zij zich concentreren op het eten. Bij zijn vraag glimlachte ze. "Umh... Dat vind ik altijd zo moeilijk. Hoop dat je niet in slaap valt. Ik heb drie zussen, kom uit Moskou en heb een schat van een ouders." Ze glimlachte lief naar hem. "En en! Ik doe aan schaatsen op hoog niveau. Kunstschaatsen en wedstrijden schaatsen. Ik heb al meerdere kampioenschappen gewonnen en nu ga ik in Engeland verder." Wanneer ze over schaatsen sprak begon ze gelijk te schitteren. "Tevens hou ik ervan om mijn kleding onder de loep te nemen. Dan maak ik er nieuwe dingen van of voeg er leuke dingen aan toe. Dus kan wel goed naaien."Opeens besefte Abby dat ze best veel sprak over zichzelf. Aidan vroeg het. "Tevens lees ik graag boeken en hou ik van monumenten te bekijken. Ben een beetje een innerlijke nerd. Althans volgens de paar vrienden die ik wel heb." Ze bloosde lichtjes. "En jij Aidan? Buiten dat je uit een magisch gezin komt. Nog hobby's, bepaalde interesses?"

Rusland, dat verklaarde heel veel vragen die Abby al op Aidan af had gegooid. Vanuit zo'n strikte omgeving naar het relatief losse Groot-Brittannië kon best een cultuurschok zijn. Maar Aidan zei er niets over hij luisterde aandachtig terwijl hij rustig doorat. Een paar dingen had hij wel kunnen raden, maar nu kende hij zo goed als het hele plaatje. "Hmm, ik kom uit Ierland," zei Aidan. "Ik ben enig kind. Woon dus wel met al mijn ooms, tantes, neven en nichten op dezelfde boerderij. Ik hield er altijd heel erg van om met mijn oom en vader magische incidenten op te lossen. Verder kan ik paardrijden, ook op eenhoorns, en ben ik constant nieuwsgierig naar hoe de niet-magische mensen alles oplossen waarvan wij weten dat het eigenlijk magie is die ervoor zorgt. Daarom ben ik kwantumfysica gaan studeren. Ik hou van muziek, dieren en lol." Dat was dus zijn verhaal. Een beetje cliché misschien, maar zo was het nu eenmaal.

"Uit Ierland?" Ze glimlachte. Dat verklaarde veel. Althans waarom hij er vrij goed uitzag. De twee personen die zij had ontmoet van het mannelijk geslacht kwamen beide van Ierland. Wat was dat toch met dat land? Nu wilde Abby nog liever het land bezoeken. Als iedereen zo vriendelijk was als Aidan, moest het wel een gezellig landje zijn. Aidan scheen een grote familie te hebben. Het fascineerde haar wel dat ze allemaal op dezelfde boerderij leefden. "Mis je dan niet soms de privacy als je altijd samen met je familie bent?" Ze was heel benieuwd naar zijn antwoordt daarop. Toen hij vertelde dat hij het interessant vond om incidenten op te lossen, moest Abby onbewust glimlachen. "jij denkt echt over zoveel dingen na. Zoveel verder dan een ander mens zou doen. Vind ik wel fascinerend." Ze nam een slok van haar drinken. Hij hield van veel dingen en echter was het gewoon ook zo simpel. "Jij bent volgens mij iemand die snel tevreden is, niet waar?"

"Nope, absoluut niet," zei Aidan. "Ik ben zo perfectionistisch als het maar kan. En op zo'n boerderij vind je altijd wel plekjes om alleen te zijn. Trouwens, als dat echt nodig zou zijn, zouden we niet met z'n allen bij elkaar wonen." Hij glimlachte en at de laatste restjes van zijn bord. Hij was inderdaad goed in verder nadenken. Lachend legde hij zijn bestek op de juiste manier neer en zakte, net niet te nonchalant, onderuit om even uit te buiken. Natuurlijk zou er wel nog een toetje komen, maar dat ging er altijd wel in. Als hij daarna dan weer uit mocht buiken en hij de volgende dag naar de sportschool mocht. Hij moest zijn best doen om zijn niet te brede lichaam in deze vorm te houden.

Dit had zij totaal niet zien aankomen. Aidan was dus een perfectionist. Wat grappig. Ze was nu over de helft met haar gerecht en nam zorgvuldig nog een hap. "Dit wist ik helemaal niet. Had ik ook eigenlijk niet van je gedacht. Dan zal je dat vast ook met magie hebben, dat perfectionisme." En het was logisch dat je op een boerderij wel plekjes kon vinden waar je alleen wilde zijn. Abby had eigenlijk nog nooit een voet gezet op een boerderij. Ze had wel een idee erbij hoe het eruit zag. Dat kreeg je met foto's van Google. "Het klinkt gezellig. Buiten het gezin waar ik vandaag kom hebben wij niet veel contact met de rest van de familie. Wat ik zelf heel erg jammer vind."

"Ja, precies," zei Aidan glimlachend en onmerkbaar tikte hij even op zijn toverstaf in zijn kontzak. Daarna luisterde hij verder. "Hmm, er zal vast een goede reden zijn voor minder contact," zei hij nadenkend. Iedere familie had zo zijn problemen, al traden ze niet bij alle families op de voorgrond. Hij keek op toen hun ober weer naar hun tafeltje kwam en vroeg of ze ook nog een toetje wilden. Aidan knikte gretig van ja, maar hij keek ook naar Abby om te vragen of zij dat ook wel wilde. Uiteindelijk bestelde hij in elk geval voor zichzelf een grote sorbet met karamel.

Abby glimlachte een beetje twijfelend."Tja ik denk dat het iets met de Russen is. Wij zijn best rare mensen. Beetje contactgestoord zelfs. Sommige zijn net zo koud tegen mensen als het weer buiten." Eindelijk had zij haar hoofdgerecht op maar een toetje paste er niet meer in. Abby was al aan de magere kant omdat zij niet veel at. Ze kon niet al te veel eten. Dit was voor haar meer dan voldoende. "Bedankt Aidan, ik sla het aanbod af. Ongelooflijk dat je zoveel kan eten. Dat is echt een mannending denk ik." Abby nam nog een slok van haar drinken. "Wilde je naar het eten nog naar een bar?" Abby wilde het nog voor de zekerheid weten. Zij wilde eigenlijk heel graag gaan.

"Tja, gezien de huidige politieke omstandigheden, doe ik er denk ik verstandig aan om niks over Russen te zeggen," zei hij met een gespannen glimlachje. "En ik dacht dat een bar of iets dergelijks vanaf het begin het plan was?" Hij keek weer naar Abby terwijl ze zaten te wachten op zijn toetje. Hij voelde zich enigszins bezwaard om dat te eten, aangezien hij dan als enige nog zou eten, maar daar zette hij zich, hongerig naar lekkers, snel overheen. "Ik weet niet, sommige jongens zijn gewoon altijd druk en eten daarom veel," zei hij schouderophalend. "Maar sportieve vrouwen eten sowieso meer dan ik." Hij moest lachen en ging weer rechtop zitten. Hij was wel iemand die kon stuiteren en nooit stilzat.

"Dat is heel verstandig van je Aidan. Daarbij zit er een hele gevaarlijke Rus tegenover je." Ze probeerde hem een dreigende blik toe te werpen wat duidelijk mislukte. Ze moest glimlachen waardoor het mislukte. "Dat is fijn om nog een keer voor de zekerheid te weten. Je hebt mensen die iedere keer van plan kunnen veranderen." Ze glimlachte. Abby had echt zin om wat meer te zien van de stad. Om eens ergens heen te gaan waar zij alleen nooit naartoe durfde. "kun je trouwens een beetje dansen Aidan?" Als ze samen zouden gaan wilde zij niet de hele avond tegen de muur aanstaan als een muurbloempje. Normaal deed ze dat wel, vanavond niet! Dat was haar goede voornemen. "Dat klopt. En dat tweede klopt niet. Ik ben ook een sportieve vrouw hoor. Het ligt eraan welke sport je beoefent."

"En welke sport doe jij dan?" vroeg Aidan nieuwsgierig. Als ze nou iets ging zeggen over dansen, dan snapte hij dat ze niet zoveel at, want dan bleef haar figuur niet goed genoeg. "En ik ben een hele goede danser." Hij gaf haar een knipoog en richtte zich daarna op de sorbet die voor zijn neus werd neergezet. Rustig begon hij te eten, omdat hij niet wilde zitten schransen en omdat hij geen zin had in ijseethoofdpijn. Ondertussen keek en luisterde hij naar Abby. Wat voor sportieve vrouwen aten er nu niet veel?