De oostertoren

Deze toren is in goede staat, zoals de rest van het gebouw, maar het bovenste gedeelte is door de jaren heen in onbruik geraakt. Het was niet praktisch en er was genoeg ruimte om naar andere plekken uit te breiden, dus de toren wordt nu voornamelijk als opslagplek gebruikt. Het trappenhuis van de toren doet aan oude tijden denken, de stenen trappen zijn uitgesleten van de honderdduizenden voetstappen die er door de eeuwen overheen gelopen zijn. Bijna helemaal boven op de toren is een deur die leidt naar een soort rand, rond de toren. Vanaf deze rand heb je een prachtig uitzicht over de stad die zich uitspreid aan de ene kant en over het park en de campus aan de andere kant.

Regels: hoewel het vrij toegankelijk is voor iedereen is het meestal niet zo druk, want er zijn niet veel mensen die zin hebben die paar honderd trappen op te lopen.

Aiden zat voor de deur van de opslagruimte met een glas water, zijn eiken toverstaf en het boek dat de waterspreuken behandelde. Hij las rustig het hoofdstuk door en als hij een spreuk tegenkwam, ging hij die proberen. Nu zwaaide hij met zijn stokje en liet het water in een bol vliegen. Hij merkte dat het na een paar pogingen steeds lukte, maar hij verwachtte dat het met het verloop van het vak veel moeilijker zou worden. Gelukkig kende hij de spreuk van zijn moeder die een vloeistof naar het dichtstbijzijnde glas of kom transporteerde, dus als een spreuk fout ging, kon hij vervolgens verder oefenen. Hij mompelde tegen de bol om hem de goede kant uit te laten vliegen, maar ging uiteindelijk over op slechts dirigeren met zijn staf.

Lilian had haar camera in de hand, het was een oud model, een polaroid camera om precies te zijn. Ze had die camera op haar twaalfde verjaardag van haar vader gekregen en sindsdien had ze het, met hier en daar een reparatie, de hele wereld over gesleept. Omdat polaroid net iets anders werkte dan een digitale camera, gebruikte ze hem enkel om speciale momenten mee vast te leggen. Nu had ze zich voorgenomen om Richard een foto van het uitzicht te sturen. Het was vreemd om hem niet meer om haar heen te hebben, de afgelopen twee jaar hadden ze bijna dagelijks met elkaar doorgebracht op de meest vreemde plekken op de wereld, maar nu was hij achter gebleven in Barcelona bij het meisje, Lora, en zij ging studeren op een magische universiteit. Omdat Lilian nooit enige weet van magie had gehad, vond ze het nog steeds een vreemd verhaal en ze kon ook nog niet aan het feit wennen dat ze zelf een maga was. Eigenlijk had ze er in haar leven ook vrij weinig van gemerkt en omdat ze nog geen les had gehad, wist ze niet eens hoe het werkte.
Voorzichtig duwde ze de deur naar de opslag ruimte open, als ze die ruimte door zou lopen zou ze bij het trappenhuis uitkomen, was haar door een behulpzame voorbijganger verteld. Met de deurklink nog in haar hand bleef Lilian plotseling stilstaan toen ze iemand met een toverstaf in de weer zag gaan. Het was een beeld dat haar ineens deed realiseren dat de natuuwetten die ze had gekend, geen zier waard waren.

Aidan keek op toen er een meisje de ruimte binnen kwam. De bal water viel naar beneden en spatte uit elkaar op de grnod. "Is er iets?" vroeg hij, omdat ze bleef staan alsof ze geschrokken was. Hij kon zich niet voorstellen dat hij er angstaanjagend uit zag, aangezien hij gekleed was in een korte broek, een T-shirt met een konijn en ook zijn haar zat als dat van een klein kind. Wie was er nou bang voor kleine kinderen? Niet dat hij er ook echt één was, hij was gewoon volwassen. In elk geval volwassen genoeg om op zichzelf te kunnen wonen. Na een tijdje keek hij naar het water, mompelde zijn moeders spreuk en het water ging terug in het glas.

Lilian deed een stap naar voren, waarna ze haar hoofd schudde, "eh nee, het is alleen..." ze bleef even stil, terwijl ze naar de waterplas keek die langzaam verdween en het water in het glas terecht kwam. "Mijn hersenen zijn nog niet gewend aan het beeld van rondvliegend water." er verscheen een verontschuldigende glimlach op haar lippen, 'Maar het was niet mijn bedoeling om je te storen. Ik kreeg van iemand de tip om de toren te beklimmen voor een prachtig uitzicht."
Lilian hield de polaroidcamera omhoog, om haar woorden te verduidelijken. Magie had ze nog niet beoefend, maar ze kon aardig goed overweg met de camera, dus dat was tenminste iets. Eigenlijk voelde ze zich nog niet echt ingeburgerd, een universiteit mocht misschien binnen haar hersencapaciteit passen, maar haar houding en motivatie waren nooit echt gericht geweest op studeren. De schoolbanken had ze meer dan twee jaar geleden achter zich gelaten, maar nu moest ze terug, en dat was een behoorlijke cultuurshock.

"Oh, geen probleem," wuifde Aidan haar verontschuldiging weg. "Ooit moeten we toch leren om dit onder alle omstandigheden op te houden?" Hij luisterde naar haar verhaal over het uitzicht. "Hmm, ik heb het nog nooit bekeken, maar ik kan me best voorstellen dat het geweldig is." Even dacht hij na en toen kwam hij overeind. "Ik denk dat ik het ook wil zien," zei hij glimlachend. "Maar hoe kom je vanaf hier dan op het dak?" Hij zag alleen de opslagruimte en hij kende nog geen spreuk die hem de weg wees. Hij liet het glas met water gewoon staan, straks kwam hij waarschijnlijk terug om verder te oefenen. Water bewegen was één ding, het laten vliegen was veel moeilijker.

Lilian haalde haar schouders op bij de vraag van de jongen, 'Ik ken hier net zo goed de weg als jij, gok ik zo.' gaf ze met tegenzin toe. Door de jaren heen had ze wel een redelijk richtingsgevoel ontwikkeld, maar in een gebouw als deze, was nog net iets te makkelijk te verdwalen voor een vreemde. 'Ik had eigenlijk verwacht dat er hier een deur verder zou zijn, want de gang werd steeds donkerder.' gaf ze toe. Maar toen ze de ruimte doorkeek, leek het haar een stuk logischer om de gang weer op te lopen, wie verlichter er ook een trappengang die bijna niet meer bereikt werd? Dat was best een logische verklaring, dacht ze bij zichzelf. 'Maar als je mee wilt, let's go, voor het te bewolkt wordt.' de lucht in Engeland bleef nooit lang blauw, en het uitzicht was toch een stuk indrukwekkender als de zon het landschap belichte met haar gouden stralen. Lilian draaide zich alweer om en hield de deur voor de jongeman open. Het maakte haar niet uit of ze nou alleen of met z'n tweeën de trappen op zouden lopen, een beetje gezelschap kon geen kwaad.

"Daar heb je gelijk in," zei Aidan, lachend als een boer met kiespijn. Hij keek naar de donkere gang en sprak een spreuk uit die de punt van zijn toverstaf verlichtte. Weer zoiets dat zijn moeder hem geleerd had, maar deze hadden ze ook vrij snel behandeld bij 'Spreuken in het dagelijks leven'.  Het was namelijk een hele simpele, maar hele handige spreuk. Meteen was de duisternis verdwenen en was er inderdaad een andere deur te zien, die dan wel naar boven moest leiden. Hij gebaarde dat het meisje voor moest gaan. Het was haar idee geweest.

Lilian besloot haar mond te houden toen de jongen de ruimte verlichtte, zelf verwachte ze nog half en half dat ze gek aan het worden was en dit een grote droom was. Want zelf had ze niet het idee dat ze magie bezat, maar ze hoefde daar het gesprek ook niet op te laten komen. Even controleerde Lilian de gang en daarna de hal achter de deur, maar er waren geen enorme stofnesten zichtbaar, die duidelijk maakte dat hier toch met enige regelmaat gelopen werd. Terwijl ze de deur doorstapte kon ze ook een stevige, stenen trap zien, 'nou, we hebben het gevonden.' constateerde ze tevreden. Dat was mooi meegenomen, nu nog de trappen op zien te komen.

Aidan knikte en hij liet haar voor gaan. Daarna ging hij achter haar aan de trap op. "Enig idee hoe hoog we al waren en hoeveel hoger we nog moeten?" vroeg hij. Nu had ze al laten blijken dat zij er ook niet zoveel van wist, maar vragen kon geen kwaad. Ook werd hij niet heel vrolijk van de ruimte. Het was geen angst, maar hij vroeg zich vooral af waarom een deel van een school zo in verval was geraakt. Meestal werden scholen wel goed onderhouden, van top tot teen. Dus als dat hier niet gebeurde, was het vast niet de bedoeling dat ze hier zouden komen. Nu maakte dat het ook alleen maar leuker. En het uitzicht zou zeker de moeite waard zijn, als ze door dit soort trappen en gangen moesten lopen.

Oeh misschien vinden ze een deur naar Narnia
-
Lilian haalde haar schouders op en draaide zich schuin om tijdens het beklimmen van de trap die licht wentelde, 'Ik gok een treden of 400 (is dat logisch?)," antwoorde Lilian die vrolijk doorstapte. Ze merkte wel dat het hier een stuk bedompter was, maar ze kon ook begrijpen waarom dit deel van de school niet echt gebruikt wordt, het was niet praktisch leerlingen hier met tientallen tegelijk naar lokalen of iets dergelijks te leiden, terwijl ze alle ruimte hadden op andere plekken in de school.
Na flink wat treden merkte dat Lilian, ondanks haar relatief goede conditie, dat het toch zwaar begon te worden. Niet heel vreemd, traplopen was ook zwaar, zeker als je maar door bleef lopen. Maar uiteindelijk kwamen ze dan toch bij een grote, zware deur terecht. Lilian probeerde de klink, die pas meegaf toen ze flink wat kracht gaf. Met een stevige duw opende ze de deur, waar ze door een fel licht begroet werden.

Oh, dat zou vet zijn.  

Aidan volgde het meisje, al keek hij een beetje op tegen zoveel treden. Ook hij begon na een tijdje wat zwaarder te ademen, al was hij ook in goede conditie. Toen ze bij de deur kwamen, wachtte hij tot ze hem open had gemaakt. Met het licht van buiten ging het licht op zijn staf uit en zijn ogen moesten even wennen aan de hoeveelheid licht. Ze stonden op een klein overloopje met een deur, een trap aan de andere kant en aan de andere muur hingen een aantal kaarsen. Heel veel en ze moesten wel magisch zijn, omdat ze niet op leken te gaan en veel licht gaven. "Hmm, we mogen dus nog verder," zei Aidan, een beetje met een zucht, maar toch zette hij vastberaden alvast wat stappen richting de volgende trap.

Wedden dat deze nieuwe deur naar Narnia gaat?

Ik snap niet goed of ze nu binnen of buiten staan, dus ik ga voor een raam XD
-
Lilian trok een teleurgesteld gezicht, ze wilde het uitzicht zien, niet nog een x aantal trappen op stampen. Gelukkig kon ze door het raam die deze overloop had naar buiten kijken. Het raam keek uit of het schoolpark en de wijken erachter. Het was nu al een prachtig gezicht en Lilian was er blij mee dat de zon nog scheen. Kort blikte ze op de kaarsen en besloot toen om weer in beweging te komen, achter de jongen aan. Na een minuut of 3 kwamen ze weer bij een deur, deze zat ook stevig in de scharnieren, want het moest flinke rukwinden tegenhouden als het eenmaal stormde. Nu kwamen ze uit in de echte buitenlucht, de top was bereikt, contstateerde Lilian tevreden.

Aidan stond als eerste buiten en bleef even stilstaan om het uitzicht voor zich op te nemen. Ze stonden echt heel hoog, toch zeker zo'n vijftig meter, en ze hadden onbelemmerd zicht over de stad en de universiteit. "Wauw," zei hij eventjes en hij liep voorzichtig naar de lage reling. Je kon er heel makkelijk overheen donderen. "Hmm, dit plekje ga ik onthouden." Hij begon rond het dak van te toren te lopen, om alles te zien. Aan de andere kant van de universiteit hield de stad snel op en waren de bossen, heuvels en weiden te zien. "Jouw camera kan zeker geen panorama-foto maken?" vroeg hij aan het meisje. "Het zou bijna zonde zijn." Maar hij bedacht zich gelukkig snel dat zijn mobiel dat wel kon en liep, de foto makend, de toren rond. Hij had er twee foto's voor nodig, maar aan elkaar geplakt, stond het hele uitzicht erop.

Lilian bleef even naar het uitzicht kijken. Het was adembenemend, de wolken die boven de stad dreven, terwijl de zon er nog dapper tussendoor scheen en het landschap in het licht zette. "Nee, panorama zeker niet, maar niets zonde aan." verdedigde ze haar camera. Ze keek even naar de jongen die zijn mobiel tevoorschijn haalde, zonde. Die camera zou nooit het licht kunnen vastleggen zoals haar camera zou kunnen. Maar eerst liep ze een rondje langs de rand, het was namelijk heel anders bij een polaroid foto dan bij een mobieltje, je had maar 1 kans om een goede foto te maken zonder dat je alle mislukte weg kon gooien. Natuurlijk kon je er meer dan 1 maken, maar polaroids waren relatief duur, dus dat deed je niet zomaar. Uiteindelijk besloot ze de stad op de foto te zetten en de natuur aan de andere kant op het moment links te laten liggen. Voorzichtig haalde ze de camera uit de tas die over haar schouder had gehangen en hing deze om haar nek. Want de wind boven op de toren zorgde ervoor dat haar haren alle kanten op wapperde, dus dat moest ze eerst vastzetten. "Als je geen zin hebt om te wachten, moet je het zeggen hoor, ik moet nog alles instellen." mompelde ze naar de jongen, terwijl ze wat met de diafragma stoeide.

"Oh, sorry," zei Aidan die het gevoel had dat hij het meisje had beledigd. Hij keek naar wat ze deed en genoot nog verder naar het uitzicht. "Oh, nee, ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig naar wat en hoe je het doet. Je ziet er nogal professioneel uit." Hij glimlachte aardig en liep ook naar de lage reling. Voorzichtig dat wel, want vliegen kon hij nog niet en vallen van deze hoogte was ook niet aangenaam. Toch keek hij naar beneden en de duizelingwekkende diepte had toch ook weer een zekere schoonheid. "Ben je ook echt een professionele fotografe, of doe je een opleiding daartoe of zo?" vroeg hij nieuwsgierig toen ze haar haren vast deed. Hij verwachtte een mooier plaatje dan hij met zijn mobiel had kunnen maken, maar was wel blij dat hij het hele beeld in één keer had kunnen vatten. Want hij was niet van plan dagelijks hier naar boven te klimmen. Ondanks dat het een goede training was, vond hij de trappen toch net iets te lang.

Lilian keek op van de camera bij de woorden dat ze er professioneel uit zag. "Nee hoor, to be honest, weet ik alleen hoe deze camera van binnen en buiten werkt, omdat ik dit ding al jaren heb. Maar ik heb er nooit een opleiding voor gedaan." ze had de camera van haar vader gekregen en het was een van haar dierbaarste bezittingen, natuurlijk waren er camera's die veel beter waren. Spiegelreflexen met allemaal gespecificeerde lenzen zouden betere kwaliteit afleveren, maar deze camera had emotionele waarde en het was gewoon een traditie geworden om met deze camera foto's te maken. Natuurlijk gebruikte ze ook wel eens haar mobiel, het was handiger, zeker als je een foto naar meerder mensen wilde sturen, maar het was dan wel minder speciaal. "Hoewel het mij wel ontzettend gaaf lijkt, zo'n opleiding" (shit dit had ik haar als opleiding moeten geven xD). "Wat doe jij eigenlijk?"

Hehe, alsjeblieft Eefje.  

"Aha," zei Aidan nadenkend. "Doet er niet voor onder dat je er nog steeds professioneel uit ziet." Hij lachte vrolijk en keek nogmaals naar beneden. "Ik doe kwantumfysica. Daar leer je wat de kleinste deeltjes, moleculen, atomen en nog kleiner, doen en waarom ze doen wat ze doen." Hij gaf maar meteen de uitleg erbij, want hij had de afgelopen dagen gemerkt dat er bijna niemand wist die enig idee had wat ze zich erbij voor moesten stellen. Hij keek het meisje aan benieuwd naar wat haar reactie zou zijn nu ze dit wist. De meesten verwachtten het absoluut niet als ze naar hem keken en nog minder als ze hem kenden.

Nouja wel handig als story developing, studie switchen
-
Lilian had wel eens van die wetenschap gehoord, "Klinkt interessant, ingewikkeld, maar zolang ze maar doen wat ze horen te doen ben ik tevreden." zei ze met een glimlach, waarna ze door de lens keek en haar camera zo positioneerde dat ze Jack een goede interpertatie van de omgeving kon geven. Na enkele seconde door de lens getuurd te hebben nam ze de foto, die even later uit het apparaat kwam rollen. Veel was er nog niet te zien, dat duurde altijd even.
-
sorry even kort ;x

Aidan moest lachen om haar commentaar. Zolang ze maar deden wat ze moesten doen. Dat gebeurde wel. Hij keek toe hoe ze de foto maakte en was nieuwsgierig naar het resultaat, maar zag toen het grotendeels zwarte vlak. Hij zei er maar niets over, want hij wist wel hoe dit soort camera's werkten. "En wat doe jij dan voor interessante dingen?" vroeg hij, om de tijd van het wachten op de foto te doden en nog langer van het uitzicht te genieten. Jup, hij zou hier vaker komen. Misschien met een aantal dates, want hier zou je geweldig van de zonsondergang kunnen genieten.

mijn geheugen is echt een zeef XD Ik bezig met spaans en af en toe reageren, vergeet ik steeds hier te reageren xD
-
"Ik zou IRIO, oftewel internationale betrekkingen, moeten studeren plus die vage magie zooi." ze maakte direct duidelijk dat leren niet haar sterkste punt was en dat de magie haar helemaal niet leek te liggen. Helaas. Het idee klonk haar prachtig in de oren, maar op een of andere manier had ze niet het idee dat het iets voor haar was en ze had er ook nog niet echt veel aandacht aan besteed. Dat was ook wel duidelijk geweest aan de reactie op Aidan. Ondertussen was de foto zichtbaar geworden, tevreden hield ze hem voor de neus van Adain, "en wat vind je ervan, ansichtkaartwaardig?"

"Hoe bedoel je, zou moeten?" vroeg Aidan met een diepe frons, omdat hij vooral niet wist hoe hierop te reageren. Daarna keek hij naar de foto en de frons verdween snel. "Beter dan een ansichtkaart. Uitvergroot aan de muur van een museum." Hij keek met een goedkeurende glimlach naar de foto. Misschien was zijn reactie iets te overdreven, maar hij vond deze foto gewoon heel erg goed. Niet dat hij er dan alle verstand van had, maar mooi was mooi, dat kon hij ook wel zien. Vooral omdat het uitzicht ook gewoon prachtig was. Zijn mobieltje had het inderdaad niet beter kunnen doen.

New
--
Het moest er toch echt van komen, ze moest oefenen met magie. Om die reden had ze haar boek en haar staf maar meegenomen naar een verlaten plek, waar mensen niet zo snel kwamen. Het was de oostertoren geworden. Ze zuchtte diep, het lukte voor geen meter. Eliza sloot haar ogen, opnieuw deed ze haar best zich te concentreren, zich te focussen op de magie. Ze moest de magie voelen, de magie zijn. Het frustreerde haar dat het zo slecht ging, normaal ging het beter. Het ging thuis altijd beter en nu ze moest presteren ging het vreselijk. Boos sloeg ze een bladzijde om. 'Stom boek." mompelde ze boos. Ze wilde niet dat mensen haar konden horen. Ze was expres verdekt opgesteld, ze wilde niet dat mensen haar makkelijk zaken. Kwam je dichterbij dan kon je haar wel zien maar van een afstandje niet, was ze opgegaan in de donkere muur.

Gabe zat ergens bovenin de toren. Met zijn viool was hij ongeveer drie uur geleden naar boven geklommen, bij zich had hij naast zijn viool ook een tas met boeken. Nu zat hij op de grond, aan het einde van de trap. Het was misschien niet de meest logische plek om te zitten maar het was hier rustig en hij verwachtte niet dat er hier mensen zouden zijn die hem zouden horen spelen. Hij moest oefenen met het verweven van magie in zijn muziek. Iets wat hij thuis niet mocht doen aangezien daar vaak zat ook gewone stervelingen over de vloer liepen, te gevaarlijk. Er waren genoeg regels die duidelijk maakte dat je op moest passen voor mensen die je magie konden zien.
Nu zat hij dus boven aan de trap, omringt door boeken over muziek, over magie en over de combinatie van de twee. Zijn viool lag op zijn schoot toen hij een paar noten opschreef. Hij begon te spelen bij het begin van het stuk en probeerde magie toe te voegen. De opdracht was geweest om een schild te bouwen van muziek, iets wat hem na acht weken oefening en lessen nog steeds niet lukte. Het frustreerde hem want hij wist dat hij het kon.

Moest ze het laten rusten? Even relaxen en het later maar opnieuw gaan proberen? Ze wist het niet. Ze zat hier nu al zo lang en ze bleef het maar proberen. Verbaasd keek ze om toen ze muziek hoorde. Had ze dat eerder gehoord? Ze had gedacht dat het haar verbeelding was geweest. Langzaam kwam ze iets overeind. Vanaf de nis waar ze zat zag ze een jongeman zitten met een viool. "Oh dit meen je toch niet.." Mompelde ze zachtjes en ze rolde met haar ogen. Een rilling liep over haar lijf toen ze terug dacht aan wat er in dat bosje was gebeurd. Hij had haar bij de keel gegrepen. Zachtjes liet ze haar hand over haar hals glijden, ze had liever niet dat hij dat opnieuw deed. Eliza probeerde zo min mogelijk geluid te maken, ze wilde hem niet storen of boos maken.
Nogmaals keek ze naar hem. Hij kon haar pas zien als hij zich om zou draaien, hij leek met zijn gezicht naar het trapgat te zitten maar ze moest langs hem op wilde ze weg, dan zou ze hem sowieso storen. Oké, dan liet ze maar iets vallen en zou ze hem wekken uit zijn concentratie. Eliza voegde daad bij woord en probeerde een boek te betoveren dat ze op schoot had maar al gauw op de grond viel met een doffe dreun.