De studieruimte

Op elke school en universiteit is wel een studieruimte. Hier kan je je terugtrekken om wat meer rust te hebben als je wilt leren. Ook staan er computers die gewoon kan gebruiken voor wat dan ook. Want bijvoorbeeld als je niks te doen hebt en je je verveelt, wat moet je anders dan rare sites bezoeken ellenlange posts schrijven op RPG's. Ook vind je hier boekenkast, minder dan in de bibliotheek, en roosters en plattegronden van de school

James hield zijn zwarte, leren schoudertas even vast. Het bewoog tegen zijn heup aan terwijl hij rustig naar binnen toe liep. Vandaag had hij een donkerblauw overhemd aan met een zwarte spijkerbroek eronder, voor zijn doen was het zeer casual. Kalm liep hij naar een van de tafels waar hij zijn tas dumpte en zelf ook plaatsnam. Rustig haalde hij zijn laptop eruit en opende deze even. Hij rekte zich even uit en pakte wat te eten. Hij at rustig wat van zijn appel en glimlachte tevreden in zichzelf. Het was niet veel dat hij moest doen en als hij klaar was ging hij maar kijken waar hij zijn volgende reis naar ging boeken, dat vond hij veel interessanter dan hier elke dag opgesloten zitten. James was een vrije vogel, hij moest kunnen gaan en staan waar hij wilde en niet continue moeten denken over wat hij nog verplicht was te gaan doen. Natuurlijk had hij zin in deze studie maar hij wist ook wat hij ervoor had moeten opofferen, hij hield wel van zijn grote vrijheid, dat deed hem goed. Rustig gooide hij de appel weg en glimlachte waarna hij rustig verder typte. Hij nam hier de tijd voor, waarom ook niet?

Niet veel later kwam Aiden binnenlopen, eveneens in een overhemd, maar dan zwart. Hij had de mouwen opgestroopt en ook de korte broek liet zien dat hij het nog steeds heerlijk warm vond buiten. Hij zette zijn rugtas op de grond en haalde er een boek uit. Het was heel rustig, maar toch ging hij tegenover de andere jongen zitten die op zijn laptop zat. Het was ook raar als je helemaal aan de andere kant van de ruimte ging zitten, toch? Hij sloeg het boek open, 'Spreuken in het dagelijks leven', en begon te lezen, terwijl hij zijn toverstok alvast klaar legde. Hij was van plan geen mogelijkheid om te oefenen voorbij te laten gaan, al helemaal niet bij dit vak. Van thuis uit had hij zelf-poetsende pannen en een volg-koffer meegekregen, maar alle spreuken in dit boek maakten het leven veel makkelijker voor een dag lui zijn.

Langzaam keek James even op van achter zijn laptop naar wie er binnen kwam. Hij bekeek de jongeman even keurend en kritisch, zoals hij ieder ander bekeek inclusief zijn eigen spiegelbeeld en besloot dat hij de jongen op het eerste oog wel goedkeurde. Hij volgde hem rustig toen deze aan dezelfde tafel kwam zitten en glimlachte even vriendelijk naar hem. Nieuwsgierig als hij was keek James even in zijn richting om te zien welk boek hij bij zich had. Hij kon het niet helemaal ontcijferen maar het ging duidelijk over magie, iets waar hij de afgelopen tijd nog niet zo bijster veel mee gedaan had. Hij was naar wat colleges geweest en had wel boeken maar echt doorkijken en oefenen had hij nog niet gedaan. Misschien had hij gewoon het geduld er niet voor, dat kon best maar James wist wel dat hij binnen kort toch maar eens moest gaan beginnen aan het bijwerken van zijn magische krachten anders zou hij straks een flop worden en dat was iets wat hij absoluut niet wilde en kon accepteren.

Het boek was vrij duidelijk, spreuken in het dagelijks leven maakten dat van een tovenaar veel gemakkelijker. Vandaar, de eerste spreuk die het boek behandelde, maakte dat boeken uit zichzelf bladerden. Dus Aidan pakte zijn staf, zette die op de juiste plek op het boek en zei de spreuk, hardop en duidelijk gearticuleerd. Daarna tikte hij tweemaal met zijn staf op de tafel en het boek sloeg inderdaad een bladzijde om. Het tikken op de tafel was niet heel nodig, maar beginnende heksen en tovenaars, zo stond in het boek, vonden het makkelijker als er een handeling was. Later zou het kunnen met alleen de gedachten van omgeslagen bladzijden. En het boek zou, voor Aidan, nu altijd automatisch zijn pagina's om blijven slaan, want magie verdween niet zo makkelijk.

James kon er weinig aan doen dat hij opving wat de jongeman aan het doen was. Hij keek langzaam op van zijn laptop en bekeek het boek. “Is het moeilijk? Ik ben nog niet echt begonnen ermee.” Hij wilde hem niet storen maar gewoon het horen van iemand die kennelijk wel de moeite nam om veel te gaan oefenen. Misschien moest James het eens proberen, over een tijdje, als de lessen al bezig waren. Kijk eens aan, daar ging hij alweer met zijn excuses, dan had hij dit en de dagen erna had hij het andere. Op die manier zou het er nooit van komen. Met een ingehouden zucht keek hij weer even naar de jongen, op een antwoord wachtend in de hoop dat zijn excuses misschien niet zo erg waren en dat het gewoon makkelijk was om te leren. Het zou vast niet, anders hadden ze natuurlijk niet naar school gemoeten.

"Dat ligt eraan," antwoordde Aidan na enig nadenken. "Kom je uit een magisch gezin of ben je nu pas aan het leren je magie te beheersen?" was de wedervraag. Aidan was er inmiddels achter dat hij gewoon een streepje voor had, omdat zijn moeder hem al van jongs af aan het één en ander aan spreuken had geleerd. Hij tikte weer twee keer met zijn staf op de tafel en de bladzijde van zijn boek sloeg om. Daar stond de spreuk die gemorste vloeistoffen opruimde. Dus draaide hij het boek naar de jongen tegenover zich en pakte daarna zijn flesje water uit zijn tas. Hij goot wat water op de tafel. "Probeer deze," zei hij vriendelijk. "Als deze lukt, is het niet moeilijk. Als het niet lukt, is het verstandig om te gaan oefenen."

James kwam wat overeind zitten en keek naar de jongen. "Geen magische ouders, wel een butler, maar die heeft het me nooit geleerd. Wilde er zelf ook liever niets van weten dus ik leer het nu pas." Hij glimlachte even vriendelijk en bleef rustig zitten. Verbaasd keek hij op naar het water dat uit het flesje kwam. Erna pas naar het boek en bekeek de spreuk. Hij draaide even achterom en pakte uit zijn jasje zijn staf, hij had het ding maar bij zich voor het geval dat maar verder weinig in gebruik. Hij keek in het boek en las het even. "Hmm.. Ik gok dat het veel oefenen word." Was de voorspelling van James waarna hij opkeek naar de jongen met een kleine grijns. Vervolgens besloot hij zich toch te focussen en sprak rustig de spreuk uit. Hij maakte er voor zijn gevoel een kleine beweging bij en hield het water in de gaten. Het plasje leek iets te krimpen maar daar hield het ook op, het rolde niet meer over de tafel maar daarmee was ook alles gezegd.

"Hmm, dat is een goed begin," zei Aidan lachend. "Bij mijn eerste poging veranderde het water in een zuur dat zich door de tafel vrat. Gelukkig kon mijn moeder zelfs dat oplossen. Ze zei toen dat ik niet goed articuleerde." Hij glimlachte en gebaarde de jongen het nog eens te proberen. "Het plasje is al gekrompen. Beeld je nu in dat het helemaal weg is." Hij wachtte tot de jongen het weer zou proberen. "Wel flauw van je butler dat hij het je niet wilde leren," zei hij nadenkend. "Of wist hij er niet van?" Hij pakte ook het boek weer terug en tikte tweemaal op te tafel, om de bladzijde om te laten slaan.

Hij moest even lachen en schudde zijn hoofd. "Mijn god, ik denk niet dat het te fixen is als dat mij hier zou overkomen of kan je dat ook al?" James keek grijnzend naar de jongen en vervolgens naar het plasje. Hij luisterde maar en deed nog een poging waarbij opnieuw de waterplas iets kromp, het had dus wel effect hoewel het nog traag ging. "Ik heb het eens bij hem opgemerkt, alles ging veel makkelijker en sneller bij hem dan bij de anderen en ik weet zeker dat hij het wist van mij. Er gebeurden te veel rare dingen vaak in mijn buurt, maar volgens mij wilde hij het me niet leren om te lachen en te kijken of ik wel iets kon op mezelf.' Hij moest even grijnzen en keek omhoog naar de jongen. "Hij vindt me veel te verwend en denkt dat ik niet in staat ben om problemen alleen op te lossen.'

"Nee, dat kan ik niet," zei Aidan langzaam en hoofdschuddend. Zuren gingen hem te ver. Hij keek toe hoe het plasje water nog wat verder kromp en luisterde naar wat de ander te vertellen had. "Tja, op zich, je had een butler. Misschien is dat wel een beetje verwend." Hij knipoogde om te laten zien dat hij dat natuurlijk niet zo bedoelde. "Maar ik weet zeker dat hij ook een magische opleiding heeft moeten volgen, anders kan niemand alles uit zichzelf." Hij tikte weer met zijn staf op de tafel en bladerde zo door het boek, tot hij een interessante spreuk tegenkwam. Eén die kreukels uit overhemden haalde. Hartstikke handig en Aidan wilde hem al gebruiken, maar het boek zei dat het overhemd dan niet gedragen mocht worden. Dit boek besprak namelijk ook wat er fout kon gaan, dus Aidan zag er vanaf. En het leek hem ook niet zo netjes om hier dat overhemd uit te trekken.

Hij grinnikte even. "Dat is nou toch weer jammer hé." Hij keek hem even vrolijk aan en knikte. "Ja, ik was vreselijk verwend. Ik hoefde niet eens mijn eigen veters te strikken als ik wilde.' Voegde hij er grijnzend aan toe terwijl hij even naar de jongeman keek. Hij knikte instemmend. "Ja, dat zal ook wel zo zijn maar goed dan hoeft hij het nog niet altijd zichtbaar te gebruiken." Vriendelijk keek hij even naar de jongeman en oefende de spreuk nog enkele keren uit tot de film uiteindelijk weg was. "Hoe heet je eigenlijk als ik vragen mag?" Hij glimlachte hem vrolijk toe en keek even kort terug naar zijn laptop waar een tekst op stond die hij eigenlijk nog moest lezen maar waar hij nu even geen zin meer in had.

"Ik ben Aidan," stelde Aidan zich voor. "En hoe heet mijn verwende tafelgenoot?" Hij gaf de ander een knipoog en keek hem vrolijk aan. "Gast, niet eens je eigen veters hoeven strikken. Dat is zo langzamerhand niet meer verwend, dat wordt gewoon lui." Hij moest lachen en ging door met bladeren door zijn boek. Af en toe kwamen er interessante spreuken langs, maar vaak ook kwam hij bekenden tegen die zijn moeder hem al had geleerd. Sowieso deze eerste periode zou hij 'Spreuken in het dagelijks leven' waarschijnlijk fluitend halen. En hij floot graag, dus dat was een pluspuntje.

Zacht gegrinnik kon James niet onderdrukken. "James, aangenaam." Hij kon de humor van Aidan om zijn manier van leven wel waarderen. Hij had er toch geen problemen mee, het geld liep er niet door weg gelukkig. "Inmiddels kan ik het ook zelf hoor. Ik moet toch wat nu ik op mezelf zit." Hij grinnikte even en tikte er even wat bij op zijn laptop waarna hij rustig weer opkeek naar Aidan. "Ik moet gewoon hier op de campus wonen omdat anders mijn butler nog achter me aankomt. Het is niet alsof ik een keuze heb." Hij grinnikte even en schudde zijn hoofd bij de gedachte aan Edward, aan wie hij expliciet had gevraagd om hem daar tenminste wel met rust te laten, anders leerde hij het nooit.

"Zou ook wel een beetje raar zijn, vind je niet, een butler op een school?" vroeg Aidan lachend, terwijl hij het zich wel voorstelde. Nope, dat zou niet helemaal passen."Maar nu doe je het dus zelf tot je deze spreuk geleerd hebt?" Lachend draaide hij het boek weer naar James toe, want toevallig lag die nu open op de pagina over veters strikken met een toverspreuk. Hij glimlachte ondeugend en nam het boek weer terug. Hij volgde echt een vak voor luie tovenaars, maar het maakte hem helemaal niets uit. "Doe jij nog een studie naast deze universiteit, als ik vragen mag?" vroeg hij nieuwsgierig. Hij wilde wel weten wat een rijke jongen voor studie zou doen, als hij al studeerde.

Bij de voorstelling van Edward die hier op school tussen al die jonge mensen zou rondlopen kon ook James het niet laten om te lachen. "Natuurlijk, dat is wel een beetje raar, dan zou ik ook een beetje raar zijn." Hij grinnikte even en schudde vrolijk zijn hoofd. Op het moment dat het boek naar hem toe werd gedraaide boog hij wat voorover en keek naar de spreuk. Een vrolijke lach kwam naar boven en hij keek naar Aidan. "Meen je dat nou? Dan heeft mijn butler straks niets meer te doen, laat ik die maar even niet leren." Hij grinnikte vrolijk en knikte toen rustig naar Aidan. "Ja, ik studeer rechten, ik hoop in mijn moeders voetsporen te treden maar dan zonder haar hoge hakken aan." Glimlachend keek hij naar de jongeman voor zich. "Jij dan?" Vroeg hij nieuwsgierig.

"Da's een mooi streven," zei Aidan. Zo'n studie paste wel bij de jongen zoals hij tegenover hem zat en wat hij al van hem gehoord had. "Ik doe kwantumfysica. Waarom moleculen, atomen en nog kleinere deeltjes doen wat ze doen." Hij vroeg zich af wat hij nu te horen zou krijgen, omdat ook vandaag hij er niet uitzag als een studiebol. Weliswaar een overhemd, maar dat zat los en zijn gezicht was ook alles behalve nerdy. Bijna iedereen plaatste daar een opmerking over als ze er achterkwamen wat hij studeerde. Met tikjes op de tafel bladerde hij nog steeds door het boek. Niet om ongeïnteresseerd over te komen, maar eigenlijk gewoon om de spreuk van het bladeren volledig onder de knie te krijgen.

James knikte, dat was inderdaad een mooi streven maar vrij onmogelijk, zijn moeder was zo goed in rechten dat hij betwijfelde of hij haar ooit kon nabootsen. Hij bladerde even door een boek en keek op naar Aidan. "Mijn god, dat lijkt me echt onmogelijk en lastig om te doen." Hij bekeek Aidan even, hij zag er helemaal niet uit als een of andere nerd die zoiets ging studeren. Misschien had hij daar wel een vooroordeel over maar goed, dat maakte toch niet uit, dat vooroordeel werd nu alweer verlegd. "En hoe ver ben je daar al mee? Het lijkt me namelijk een hele lange studie of niet?" Hij glimlachte weer even.

"Ik zit nu in mijn tweede jaar," antwoordde Aidan. "En ik vind het persoonlijk niet zo moeilijk, maar ik heb het dan ook gekozen omdat ik het leuk vind en er goed in ben." Hij glimlachte om de blik van de ander, die duidelijk bedenkingen had bij de combinatie van zijn uiterlijk en zijn studiekeuze. Er bestonden teveel vooroordelen ij de wereld. Maar ja, als Aidan het zelf had moeten verzinnen, dan zou hij James ook alleen op zijn uiter/ijk bij rechten hebben geplaatst. Zo ging dat gewoon makkelijk. Waar zou Aidan zelf eigenlijk op uiterlijk geplaatst worden? Ondertussen bleef hij door het boek bladeren, op zoek naar leuke spreuken.

Hij knikte even, dat klonk natuurlijk wel logisch, iets kiezen omdat je wist dat je het leuk vond en er goed in was. "Ja, ik denk dat het anders ook wel lastig wordt om ernaast nog een magische studie te volgen als je het lastig zou vinden." James leunde rustig naar achteren en bestuurde het plafond even. "Maar hoe kom je bij zoiets? Ik bedoel het is toch vrij specifiek of niet soms?" Hij glimlachte hem even toe en ging weer rustig op twee poten zitten. Hij pakte een potlood en onderstreepte even iets in zijn boek dat hij moest onthouden. James probeerde toch nog een beetje verder te komen ook al interesseerde dit gesprek hem natuurlijk ook zeer.

"Nou, vooral omdat ik benieuwd ben hoe mensen die geen magie kennen, de dingen die ze niet kunnen verklaren juist wel verklaren," zei hij lachend. "Er zijn fenomenen in de wereld waarvan wij weten dat ze veroorzaakt worden door magie, maar bij kwantumfysica leer ik de niet-magische kijk op de dingen. Dingen als tijdreizen en door objecten heen lopen, bekijken zij door middel van moleculen en nog kleinere deeltjes en wij kunnen dat gewoon met de juiste spreuk." Hij moest even lachen om de onwetendheid van de juiste mens. De geleerden die al deze dingen bedacht hadden, moesten heel creatief zijn geweest. Moleculen waren wel de waarheid, maar er zat nog zoveel meer achter. En het feit dat hij dat als enige van zijn studie wist, gaf Aidan best een lekker gevoel.

James keek verbaasd op bij zijn verklaring waarom hij de studie had gekozen, daar kon hij best goed in komen. "Dat is waarschijnlijk de beste reden die ik ooit ga horen voor de studiekeuze." Een kleine grijns kon James niet onderdrukken maar hij was duidelijk onder de indruk van het antwoord van Aidan. "Dan moet het voor jou toch wel eens moeilijk zijn om niet direct aan magie te denken lijkt me? Of daarin dan de oplossing te zoeken, of weet je dat goed tegen te houden?" Vroeg hij hem rustig en geïnteresseerd. Ondanks dat de studie dan misschien niet James z'n ding was kon hij er best geïnteresseerd in zijn, mede door zijn brede algemene kennis over dingen. Hij liet zijn studieboeken maar even voor wat ze waren en keek naar Aidan, tot deze hem meer zou vertellen en zijn vragen zou beantwoorden.

"Ik weet dan dat magie de oplossing is, maar ik ben daar om te leren wat de niet-magische verklaring is," legde Aidan uit. "Dus ik weet het best goed apart te houden. Toch is het een wonder dat nog niemand ooit mijn toverstaf uit mijn kontzak heeft zien steken." Hij lachte en liet de stok in zijn hand draaien. Hij ging nergens heen zonder dat ding, dus ook niet naar zijn niet-magische studie. "Maar het is wel pittig, sommige van hun verklaringen gaan gewoon te ver om eigenlijk nog logisch te zijn. En iedereen slikt dat gewoon." Hij schudde even zijn hoofd vanwege de onwetendheid van zijn studiegenoten, maar moest ook toegeven dat zij gewoon niet in staat waren iets anders te bedenken. In het land van de blinden is Eénoog koning.

Hij luisterde naar Aidan en knikte, dat klonk best logisch. Een kleine grijns verscheen rond zijn lippen. "Ja is het zo ernstig? Dan zijn ze wel heel erg blind of je hebt gewoon heel erg veel geluk." Lachend keek hij naar hem en grinnikte even. In stilte bedacht hij zich even wat hij met magie deed. "Ik denk dat ik dat wel begrijp, ik herken dat wel, maar op een andere manier. Als ik een stuk moet schrijven, ik denk dat er magie in zit want ik ben haast nog nooit tegen gesproken erover. Dus ik denk dat ze het dan gewoon maar aannemen en logisch vinden. De mens wilt soms denk ik ook gewoon niet verder kijken, gewoon aannemen en geloven dat er nog iets meer is. Dat maakt ze gelukkig, dat weet ik zeker.' James keek even naar Aidan en streek een mouw van zijn overhemd even goed. "Ik denk dat dat een verschil maakt met ons, wij kijken en zien meer dan dat zij zien.'

"Precies," beaamde Aidan gretig. "De niet-magische mens ziet niet meer dan ze wil zien. Lang geleden hebben ze het bestaan van magie afgezworen, dus zien ze het niet meer. Gelukkig weten wij beter." Hij zwaaide met zijn staf en er kwamen een aantal vonken uit de punt zetten, om de fijnheid van magie kracht bij te zetten. "Misschien is het maar beter ook dat ze het niet meer kennen. Met al die wetenschap van tegenwoordig, stel je voor wat voor tests ze op ons uit zouden voeren." Hij keek weer naar James en zakte wat onderuit, fantaserend over de tests die daadwerkelijk op hen uitgevoerd zouden worden. Inmiddels een beetje thuis horend in die wetenschappelijke wereld, kon hij zich daar wel een beeld van vormen.