Het campuspark

De meeste universiteiten hebben op hun campus een groot park aangelegd, al helemaal als de leerlingen er ook echt wonen. Ook hier is dat het geval. Het is een groot, goed onderhouden groen gebied met hoge bomen, lange paden en veel pleintjes met fonteinen en prieeltjes. Er zijn een aantal vijvers en vooral 's zomers, als de gebruikelijke Engelse regenbuien niet overtrekken, is het er heerlijk om je middag door te brengen, luierend, spelend of studerend.

Regels: De normale schoolregels

Het was een vrij warme dag voor eind zomer of eerder begin herfst, daarom vond Marina het heerlijk om zoveel mogelijk tijd buiten te spenderen voordat het weer slecht zou worden. Met een van haar eigen gebakken cupcakes zat Marina aan de kant van een van de kleine vijvertjes. Ze zat op haar zwarte jack en had een zonnebril op. Het was best rustig. Af en toe liepen er wat mensen voorbij en er zaten wat mensen hier en daar. Veel mensen genoten van het goede weer. Marina wist maar al te goed dat het weer in Engeland zo veranderlijk was als de relaties van bepaalde beroemdheden in Hollywood en dat het niet lang zo mooi zou blijven. Ze had uit verveling cupcakes gebakken thuis, veel te veel om zelf op te eten, maar ze had nog niet zodanig vrienden gemaakt dat ze hen cupcakes aanbood. Het maakte niet veel uit. Relaxed steunde ze op haar ellebogen terwijl ze naar de kleine visjes in het vijvertje keek.

Ook Aidan had besloten te genieten van het weer en was door het park gaan lopen. Met zijn handen in zijn zakken liep hij van de zon te genieten. Hij was niet voor bereid op een eventuele plotselinge weersverandering. Hij was gekleed in een wit overhemd met korte mouwen, waarvan hij de bovenste vier knoopjes open had gelaten, en een korte zwarte broek van spijkerstof. Op zijn hoofd stond een zonnebril en hij had deze ochtend iets teveel tijd besteed aan zijn haar om het te laten verregenen. Maar toch wist hij dat het kon en daar had hij al vrede mee gesloten. Hij liep op één van de vijvers af en ging aan de rand zitten. Er zat verder alleen een meisje. Rustig checkte hij of zijn toverstok nog in zijn kontzak zat en dat bleek het geval te zijn. Hij voelde zich altijd naakt zonder dat ding en voelde regelmatig of hij hem nog had.

Marina merkte dat er een jongen bij haar in de buurt was gaan zitten, iets dat best gezellig kon zijn. "Hallo," zei ze vriendelijk tegen hem, waarna ze een hap nam. Heel netjes eten was er niet echt bij, maar dat kon haar een zorg wezen. In haar tas zocht ze naar een flesje water, waar ze iets van dronk. Verderop waren er twee jongens met magie aan het spelen en het zag er altijd erg fascinerend uit. Zelf moest ze nog een boel oefenen en haar kunsten waren nog niet geweldig. Dat was natuurlijk de reden waarom ze hier was, maar af en toe kreeg ze het idee dat er best veel mensen op haar voor liepen. Terwijl ze thuis best veel van haar ouders te leren kreeg en een hele bibliotheek tot haar beschikking had. Een kleine zucht verliet haar lippen terwijl ze het papiertje van de cupcake in haar tas stopte om deze later weg te gooien.

"Hallo," reageerde Aidan opgewekt. Hij keek ook even naar de andere jongens, gewoon omdat hij ervan hield om magie te zien. Zelf pakte hij ook zijn toverstaf uit zijn broekzak en draaide hem tussen zijn vingers. "Vind jij het niet ook heerlijk weer?" vroeg hij aan het meisje terwijl hij achterover in het gras ging liggen. Het maakte hem niet uit dat zijn stralend witte overhemd dan vies werd. Woonden ze immers niet in een magische wereld waar vlekken gewoon weggetoverd konden worden? Dat soort spreuken had Aidan geleerd van zijn moeder en hij was er vrij behendig in. Zijn leven als tovenaar was een lui leven. Als hij er geen zin in had, zwaaide hij enkel met zijn stokje en wat gebeuren moest, gebeurde.

Opgewekt keek Marina naar de jongen die zijn toverstaf had gepakt. Persoonlijk gebruikte Marina zelf geen toverstaf of ander middel om magie te gebruiken, alleen haar handen. Ze vond het er anders nogal vreemd uitzien bij haarzelf, ook al wist ze dat je met een toverstaf je energie meestal beter kon focussen. Het paste gewoon niet bij wie zij was. "Ja, heerlijk. Laten we er maar van genieten voordat het voorbij is. Je weet het nooit hier," zei ze met een glimlachje tegen de jongen en nam een slok van haar water. Toch was Marina er wel helemaal klaar voor om meer over magie te leren. Hier had ze jaren op gewacht. En het bleef fascinerend om naar anderen te kijken hoe zij hun magie uitvoerden.

"Nope, maar als je er op voorbereid bent, is het meestal niet zo erg," beaamde Aidan. Groot-Brittannië was nu eenmaal grijs qua weersomstandigheden. De aanblik van de jongens die verderop met magie speelden, stak hem aan en al snel mompelde hij ook een simpele spreuk waardoor het water voor hen rustig begon te golven. De golven startten bij Aidan en verspreidden zich in een grote kring over de vijver. Als hij met zijn staf draaide, veranderden de nieuwe golfjes van richting en zo kwam er steeds een anders lijnenpatroon op de vijver. Dat soort dingen leerden ze in de eerste week en bijna iedereen had dit heel snel onder de knie. Water laten vliegen was weer een heel ander verhaal.

Marina knikte terwijl ze gefascineerd naar het water keek. "Dat klopt zeker," zei ze tegen hem. Ook al was ze dol op de zon, ze kon niet zeggen dat ze een hekel had aan regen. Het paste wel bij het karakter van Groot-Brittanië. Ze glimlachte om de magie die de jongen gebruikte. Het was zo natuurlijk, leek zo makkelijk te gaan. Zelf stuurde ze wat lucht richting de golven, zodat ze uit elkaar dreven en chaotischer werden. De twee elementen waar ze mee begonnen. Ook Marina's favoriete elementen. Het element lucht lag haar goed, maar water fascineerde haar door de kracht maar tegelijk de zachtheid ervan. Ze gaf met lucht een zet waardoor een van de golven over de rand van het vijvertje stroomde. Even glimlachte ze. "Altijd leuk dit," zei ze terwijl ze weer naar de jongen keek.

"Ja, dat is het zeker," antwoordde Aidan lachend. "Alles met magie is leuk." Met een volgende spreuk maakte hij de vijver helemaal glad en vervolgens probeerde hij ook luchtmagie. Hij kon windvlagen maken en die dan recht op het oppervlak afgooien, zodat het water wild opspatte. Hij deed zijn best om er meer verfijning in te krijgen en de windvlagen op één punt te focussen, maar dat was hem nog te hoog gegrepen, blijkbaar. "Ik vraag me af waar de lessen ons uiteindelijk mee naar toe zullen nemen, als je begrijpt wat ik bedoel," zei hij, niet zo zeer tegen het meisje, gewoon nadenkend. Hij stopte met toveren en bekeek zijn toverstaf. Hij had het meisje zonder zien toveren, maar dit was nu eenmaal hoe het ging in zijn familie. Met stokje.

Marina keek hem aandachtig aan en haalde daarna haar schouders. "Wie zal het weten. Meer macht, meer kennis van waar we eigenlijk tot in staat zijn," zei ze tegen hem en keek wat rond in haar tas. Ze haalde er nog een cakeje uit, want ze moesten toch op. Ze keek weer kort naar de jongen. "Heb je toevallig zin in een cupcake? Ik heb er iets teveel gebakken en geen vrienden om ze aan weg te geven." Ze lachte even en brak een stukje van haar cakeje af. Gelukkig had ze nog niet heel veel gegeten vandaag, bovendien maakte het niet uit of ze veel at. Ze deed nou eenmaal ook een opleiding tot kok en ja, dan at je veel en maakte je veel. Het water leek weer te kalmeren nu het toveren stopte.

Aidan knikte bij haar idee van het eind van hun lessen. Toen ze hem de cupcake aanbood, pakte hij hem dankbaar aan. "Daar zal ik geen nee tegen zeggen," zei hij. "En als jij zo omgaat met je cupcakes, dan ben ik voortaan wel je vriend." Hij lachte en nam een hap. Hij liet zien aan het meisje dat hij hem erg lekker vond. "Of je moet me het recept geven, maar dat is minder gezellig." De cupcake was vrij snel verdwenen en Aidan ging weer liggen. Tevreden wreef hij over zijn buik en hij genoot nog maar eens van het zonnetje.

Marina glimlachte blij over het complimentje over haar cupcake. Hoewel ze wist dat ze goed kon bakken, was het nooit verkeerd om iets van bevestiging te horen. "Gezellig. Ik deel graag baksels uit. Het komt regelmatig voor dat ik teveel maak. Ik doe hiernaast een opleiding tot kok namelijk," zei ze vrolijk tegen hem. Misschien sprak ze teveel, maar als dit zo was zou ze het snel genoeg merken en het maakte haar niet uit. Marina was zowel erg geïnteresseerd in magie als in de studie die ze hiernaast had gekozen. Ze mocht koken en bakken de hele dag door, dus dat was heerlijk.

"Nou, als je ooit weer teveel hebt, dan kom je mij maar opzoeken," zei Aidan lachend. Het was echt heel lekker wat ze had gemaakt en nu hij wist dat ze de koksschool deed, verwachtte hij dat de rest van haar baksels minstens even goed waren. "Koksschool, dat is wel even iets anders," zei hij tegen zichzelf. Veel mensen die hij hier tegenkwam volgden een echte studeer-opleiding, waarbij je dagenlang colleges had en zo. En zij bakte de hele dag. "Het lijkt me trouwens best leuk," merkte hij op. "Alleen de afwas is naar en op zo'n school mag je je zelf-afwassende pannen niet gebruiken, denk ik." Hij lachte, dat was een voordeel van een magische opleiding en familie.

Marina lachte zachtjes. "Deal, dan kom ik je opzoeken," zei ze tegen hem en at van haar eigen cupcake. Rustig knikte ze. "Klopt. Het is anders, maar erg leuk. Ik mag veel doen, maar leer ook veel over voedingsstoffen en eten uit andere culturen. Het is perfect voor mij," zei ze met een glimlach en vouwde het lege cupcake papiertje in elkaar terwijl ze met een hand voor haar mond verder at. "De afwas is vervelend, maar met een beetje vriendelijk glimlachen kom je daar vaak wel onderuit. En soms vragen ze zich af hoe ik het altijd zo snel schoon krijg." Ze haalde haar schouders op. Soms was het een kwestie van op het goede moment een spreuk uit te spreken als niemand keek, zodat het sop zijn werk sneller deed. Zodat het niet helemaal poetspats schoon was, maar het wel snel ging. "Wat doe jij voor studie?" vroeg ze aan Aidan.

"Gelukkig voel je je op je plek," zei Aidan. "Ik doe kwantumfysica. Uitvogelen waarom de kleinste deeltjes doen wat ze doen." Nou, hier was het dan. Aidan was een redelijk knappe jongen, spontaan, volwassen en best populair en dan deed hij kwantumfysica. Het voelde altijd een beetje raar om dat te vertellen. Vooral omdat hij absoluut niet overkwam als een nerd, het stereotype waar je aan dacht als je van zo'n studie hoorde, en ook absoluut geen nerd wilde zijn. Hij hield wel van zijn stoerdere imago. Maar hij deed die studie wel en was er toch redelijk goed in. Hij keek met een schuine blik naar het meisje, benieuwd wat ze hierop te zeggen had. Hij was al de hele tijd heel spontaan, dus dit had ze bijna niet kunnen verwachten.

Marina trok haar wenkbrauwen even op en bestudeerde de jongen. Hij zag er best goed uit, met een verfijnd gezicht en nette kleren. Niet iemand waar ze een heel intelligente studie achter had gezocht, maar zo merkte ze weer dat mensen te snel beoordeelde. "Echt waar? Klinkt lastig," zei ze tegen hem. Ook al was ze geen domme dame, Marina was nooit goed geweest in natuurkundige of scheikundige vakken. Ze had er niets mee. Alleen op het gebied van eten vond ze het interessant hoe dingen op elkaar reageerden, maar dat had weinig te maken met de twee vakken. Misschien paste het juist wel bij de netheid van de jongen, nu ze er wat meer over nadacht. "Vast niets voor mij, maar is het interessant?" vroeg ze aan hem zonder haar verbazing te verbergen.

"Ja, ik vind het best wel interessant," zei Aidan. "En sommigen ligt het wat beter dan anderen." Hij gaf haar een knipoog vanwege haar duidelijke verbazing en moest even lachen. Nope, hij was absoluut geen nerdy type, maar deed wel deze studie. Bij haar klopte een koksopleiding juist heel goed, vooral omdat ze veel teveel cupcakes bakte en die vervolgens maar al te graag uitdeelde. Als hij wist dat ze hem net vond, had hij waarschijnlijk nog meer moeten lachen om haar verbazing. Want dat was hij ook weer helemaal niet.

Marina lachte een beetje knullig. "Dat zal wel zo zijn," zei ze tegen hem. Waarschijnlijk had hij van meerdere mensen verbazing gehad over de studie die hij deed aan zijn blik te zien. "Ik had het niet achter je gezocht, maar ik ken je natuurlijk ook helemaal niet goed," zei ze met een glimlachje en haalde een hand door haar haren. Ze strekte haar benen een beetje uit en steunde wat meer naar achteren zodat haar gezicht wat meer van de zon kon genieten. Ze had een best bleke huid, dus snel bruin werd ze niet, maar een beetje kleur was niet verkeerd.

"Geloof me, zelfs dan zou je het niet verwachten," zei Aidan ondeugend glimlachend. Hij was een flirt, stoer, populair en meer van dat soort dingen. Hij had eens een vriendinnetje gehad dat op deze eigenschappen was gevallen en toen hij haar vertelde wat hij studeerde, had ze dat bijna als een reden gezien om het uit te maken. Dus had Aidan het zelf beëindigd, omdat hij vond dat mensen het wel moesten accepteren. Toch kwam het voor de meesten die hem kenden echt als een schok. Alleen degenen die hem echt kenden, snapten het, maar dat waren er niet zoveel. Zijn ouders bijvoorbeeld, daar bleef het wel zo'n beetje bij.

Féren had weer eens haar muziek aangezet. Revolution van Diplo racete door haar oren. Al dansend liep ze over het pad. Ze sprong zo nu en dan van links naar rechts, of liep een paar passen achteruit... Ze had gewoon plezier. Na een lange reis naar Silverwood mocht dat toch zeker wel? Féren schrok even op wanneer ze merkte dat er een paar mensen liepen maar danste daarna gewoon ongestoord verder.
Na een paar honderd meter liet ze zich vallen op één van de bankjes. Daar zat ze dan. In haar lichtblauwe joggingbroek, matchend vest en een zwart tanktopje. Haar rode haren veegde ze uit haar gezicht om daarna haar rugzak naast haar neer te zetten. Ze toverde er een flesje water uit en dronk er gulzig van, verslikte haar bijna, maar genoot van het koude water wat haar dorst gelijk stilde. Het koelde zelfs haar lichaamstemperatuur. Ze bewoog haar hoofd ritmisch op de muziek en nam een hapje van het pakje koekjes wat ze uit een voorvakje van haar rugzak toverde. Nieuwsgierig keek ze wat om haar heen. Het was een prachtig park. Dat zeker...

In haar paar verloren uurtjes had Kate besloten de omgeving te verkennen. Ze was in haar korte leven wel een paar keer in Engeland geweest, maar vaak was dat enkel als overstap of als weekend geweest. Hier had ze gelukkig nooit dingen hoeven uit te voeren van haar oom, waardoor haar herinneringen aan de stad nog schoon waren. Ze kon dus met een schone lei beginnen. Net had ze net haar eerste vakken gehad, kennis mogen maken met magie. Enkele weken voor ze vertrokken was had haar broer verteld dat ook haar oma begaafd was geweest, maar ze had haar oma nooit gekend en zelf had ze het eigenlijk ook niet geweten dat ze überhaupt een gave had. Toch waren de paar lessen die ze tot nu toe gehad had een openbaring. Het deed heel wat puzzelstukjes in elkaar vallen.
Ondertussen liep ze in het park dat rond de campus gebouwd was, het was een prachtig park en het was duidelijk dat ze niet de enige was die had besloten dit park te bezoeken. Er liepen aardig wat studenten en zelfs wat leraren rond en de meeste bankjes waren bezet. Uiteindelijk moest ze haar wandeling pauzeren, omdat haar veters los waren geraakt van haar laarzen. Snel liep ze van het pad af, waar ze bij een bankje terecht kwam waar iemand aan het eten was. Uit beleefdheid zond ze haar een glimlachje, waarna ze haar voet op de rand zette om de veter weer vast te strikken.

Féren keek op wanneer iemand haar schoen tegen het bankje zetten. Ze kreeg dan een glimlachje, en toch... was het vreemd. Ze keek nog een keer naar de laarzen en bewonderde, opeens, haar stijl. Ze trok een oortje van haar telefoon uit haar oren en keek omhoog naar het meisje wat voor haar stond. "Gave laarzen..." Ze werkte het laatste stukje koek was en keek nogmaals naar de laarzen alvorens ze weer naar het meisje keek. Haar ogen weken al snel af en ze trok de tas wat opzij, al gooide ze deze meer per direct op de grond. Vrij onbeleefd om een bankje door middel van een tas te claimen. Ze zette het geluid van de telefoon wat zachter en keek weer naar haar. "Ook nieuw op Silverwood toevallig?" Féren trok een ongemakkelijk gezicht bij haar vraag wat al aangaf dat ze net zo nieuw was als een pas uit de grond gestoken grasspriet. Ze keek naar haar vingernagels en daarna een beetje om haar heen. Wat kon ze immers precies zeggen tegen een vreemde. Haarzelf voorstellen? Nee... daar was het te vroeg voor. De twijfels...

Kate was wat aan het klooien met de veters, ze had al een tijd niet gegeten en tja dan begon je soms te trillen. Maar uiteindelijk kreeg ze de veters rond de ijzertjes van haar rijglaarzen. Op dat moment klonk er een stem naast haar, het meisje met de muziek in haar oren had waarschijnlijk doorgehad dat ze even wat persoonlijke ruimte van haar had moeten innemen om haar veters te strikken. "Oh, bedankt." zei Kate, die even naar haar laarzen keek. Ze hield er van om zich altijd verzorgd te presenteren, daar hoorde nette, mooie laarzen ook bij. Maar bij de volgende vraag trok Kate een wenkbrauw op, "Hoe weet je dat?" was ze zo duidelijk een newbie of waren er gedragsregels die haar nog niet opgevallen waren. Ze zou er maar snel achter moeten komen, want opvallen was niet aan haar besteed, tenzij ze het zelf wilde. Maar het was altijd veiliger om gewoon gemakkelijk in de menigte te verdwijnen.
Kate legde een dubbele knoop in de bovenste veter en kwam overeind, zodat ze het meisje naast haar kon bekijken. Het eerste wat haar opviel waren haar rode haren, die werkte als een soort lamp op een vuurtoren, maar dan in de positieve zin. Voor de rest zag ze eruit alsof ze zo uit de sportschool gelopen kwam. Kate kon zich niet voorstellen om zo over straat te gaan, het waren misschien haar Italiaanse modegenen die het haar verboden of gewoon een deel van haar perfectionistische karakter dat weigerde er 'onverzorgd' uit te zien.

Féren haalde haar schouders op. "Het is niet moeilijk om zoiets te raden. Nieuw schooljaar eigenlijk net begonnen?" Ze glimlachte even ongemakkelijk. "Daarnaast... Ik ben zelf ook nieuw... Dus..." Ze glimlachte en leunde met haar ellebogen vlak boven haar knieën. Féren haalde een hand door haar rode haren, ze hiermee uit haar gezicht halend. "Je hebt een goede kledingstijl. Zou willen dat ik zo'n garderobe had... maar ja... Alle dansconservatoriums zullen me aan zien komen." Ze sprak dat vooral tegen zichzelf, en de meeste woorden waren gemompeld, maar sommige dingen waren eruit op te maken waardoor het toch een geheel werd. Haar ogen glommen even wanneer ze op haar telefoon een nummer voorbij hoorde komen waarmee ze met de kinderen bezig was. De lesklanten die ze had. Ze trok de voorkant van haar sneakers even omhoog en keek om haar heen. "Het is wennen... vind je niet?" Ze keek even opzij. "Nieuwe mensen, nieuwe school... dat bedoel ik." Ze beet even op haar onderlip om deze vervolgens weer los te laten en een zucht over haar lippen te laten rollen. "Het is mij soms te druk." Sprak ze vervolgens naar waarheid.

Kate probeerde er een touw aan vast te knopen van wat de jonge vrouw allemaal zei, maar de helft was niet te volgen of zo binnenmonds uitgesproken dat Kate als niet native-Engels spreker er eigenlijk niets van verstond. Ondanks dat ze jaren in Amerika had gewoond, had ze de meeste tijd altijd Italiaans gesproken, dus zeker als mensen heel snel praattne of onduidelijk articuleerden kon ze soms de draad kwijtraken. Het was iets waar ze aan moest werken, want Kate ergerde zich er mateloos aan als ze iets niet direct begreep. Dat ging in tegen haar natuur. Ergens ving ze op dat haar kledingstijl gecomplimenteerd werd, met een vriendelijk glimlachje rond haar lippen beantwoorde ze dit compliment, want tussen haar spraakwaterval was vrij weinig tussen te brengen en Kate, die toch al weinig sprak, had er ook geen behoefte aan. "Hmm, ik vind het niet te druk, ik houd ervan om bezig te zijn." Kate hield ervan om efficiënt te zijn, maar natuurlijk was het wennen. "Het is een nieuwe uitdaging." sprak Kate op haar beurt. En als er iets in Kate's bloed zat was het wel het devies om niet op te geven, het enige probleem was dat devies nalopen. Met haar slanke vingers streek Kate even door haar haren. "Maar ik ben hier ook pas twee dagen," ze had nog niet eens haar volledige rooster, waardoor er veel loze uren in haar dagschema waren te vinden, vandaar ook de wandeling door het park. "Maar er zit hier zelfs een conservatorium?" dat woord was een van de weinige die ze wel had opgevangen, iets wat haar interesse had gewekt, want ze wist nog maar weinig van deze school.