Castle Howard

Hij stapte rustig uit de auto en glimlachte even. Hij droeg een nette broek met erover een overhemd, zijn colbert en een dunne zwarte stropdas. Het was een prima dag dus zijn jas liet hij in de auto. Langzaam keek hij op naar het kasteel en glimlachte even in zichzelf. Het was erg mooi en hoewel hij prachtige dingen had gezien kon James ook hier van genieten. Kalm ging hij met een hand door zijn haren heen en hield zijn tas vast. Het was een zwart, leren tas die hij over zijn schouder hing. Erin zaten wat boeken en schriften, evenals zijn laptop. Hij zou hier genieten van de dag, in de avond alleen dineren en tussendoor nog even wat voor school doen.
Rustig liep hij naar binnen toe en keek naar de jongedame in haar uniform die naar hem toe kwam. Hij glimlachte even naar haar en gaf aan dat hij wilde dineren in de avond, geen rondleiding wenste en de kans om de bibliotheek en de tuinen te bezoeken. Hij glimlachte even naar haar en liet haar zijn schoolkaart zien waarna alles gelukkig helemaal goed was. Met een glimlach keek James even rond, hij besloot eerst maar naar de tuin te gaan. Rustig liep hij er heen. Het was een enorme tuin en gelukkig had hij er daardoor een goed uitzicht. Buiten dat had hij ook een prachtig uitzicht van de omgeving gezien het kasteel wat hoger lag dan de rest. Tevreden besloot hij eerst maar een korte wandeling te maken.

Spoiler:

Abby was vroeg in de ochtend vertrokken naar het kasteel wat zij in een brochure had gelezen op school. Het kasteel was een stuk rustiger vergeleken met hier. Daar kon zij ook gewoon haar stijl dragen zonder op te vallen. Ze had haar eigen lunch gemaakt omdat dat mocht in de tuinen, een warme kan met chocomelk en een fles met citroen siroop. Voor de rest nam zij boeken mee om te studeren. Abby had nooit geweten dat zij een speciale kracht bezat sinds de brief. Nu wilde zij nog meer weten of deze wereld. Over deze nieuwe wereld die voor haar was open gegaan.
Bij het kasteel had zij een afspraak gemaakt om volgende week een rondleiding te volgen. In de avond had ze gereserveerd om een klein hapje te eten. Voor studenten was het hier totaal niet prijzig met de korting. Daarbij kreeg zij ook toegang tot de tuinen en bibliotheek. Abby besloot eerst om de tuinen eens te gaan bekijken. De vrouw van de receptie had haar kort bekeken. Abby droeg een witte gordijnenprint, bolachtige jurk. Zij had er zelf allemaal bloemetjes op genaaid om de jurk nog meer op te fleuren. Beetje apart maar het wel hier geapprecieerd omdat het netjes uitzag. Daaronder droeg zij witte sleehakjes met daarop 1 grote roze bloem op iedere schoen. Die had zij daar ook zelf op weten te stikken.
Abby had ongeveer een half uurtje gewandeld en nog had zij niet eens 2/3de van de tuinen gezien. Het was hier zo groot en zoveel te zien! Ze besloot om even pauze te nemen op het bankje die werd beschut door allemaal gigantische bomen. Het was niet bepaald koud dus legde zij haar jas naast zich neer. De zon scheen zachtjes door de bomen. Ze besloot om een slokje te drinken en even te genieten van al het rust zoals zij het graag had.

Met rustige stappen liep hij door de grote tuin heen. Hij glimlachte even en keek even om zich heen. Het was zo enorm, toch liep hij tussen verschillende bomen door. James hield er absoluut niet van om het pad te volgen, hier niet en niet in het echte leven. Met een glimlach keek hij even naar het meisje dat op een bankje zat. Hij hield er wel van om andere mensen aan te spreken, ondanks dat James niet echt dol was op een hechte band met mensen vond hij het wel prettig om gewoon praatjes te maken. Kalm liep hij verder naar haar toe en glimlachte even in zichzelf.
"Het uitzicht is mooi hè? Het bevalt mij ook wel.'
Hij leunde even tegen de boomstam aan en glimlachte zijn witte tanden bloot. Het was een vriendelijke lach met een vriendelijke blik op zijn gezicht. James wist absoluut zeker dat hij er goed uit zag in zijn soort van pak en hij bekeek de jongedame, zij zelf zag er ook net uit. Natuurlijk had hij niet anders verwacht omdat het hoorde bij dit kasteel maar dan nog. Je kon je wel ontzettend netjes kleden maar dan hoefde het je nog altijd niet te staan. Het was ook een soort uitstraling en charisma dat om je heen hing.

Ze had de fles in haar handen waar zij al een aantal slokjes van had genomen. Ze deed de fles terug in haar tas. Ze leunde wat meer naar achteren en sloot haar ogen. De wind blies zachtjes door haar blonde lokken die in dit daglicht haast wit leken. Ze hoorde voetstappen haar kant op komen en verstijfde meteen. Haar fel blauwe ogen werden gelijk een slag groter. Abby was totaal niet goed met mensen. Ze keek de man aan die nu voor haar stond. Haar blauwe ogen keken gauw van top tot teen om hem in haar op te nemen. Haar handen vouwde zij gelijk in elkaar zodat je haar handen niet zag trillen. "Ja... Heel mooi." Wist ze op een zachte, melodieuze toon uit te spreken. Haar blauwe ogen keken hem aan. Abby was even betoverend door zijn schoonheid. Ja... Ze vond hem heel mooi maar voor Abby telde dat totaal niet. Uiterlijk was maar puur de buitenkant. Schijnt bedriegt zegt men wel eens. Je zag haar nervositeit. Je merkte aan haar houding dat zij totaal niet gewend was om een conversatie met vreemden te voeren. Verlegen deed zijn een pluk achter haar oor. Ze merkte nu dat zij volledig het bankje bezet had met haar spullen. Gauw legde zij haar tas naast zich neer en glimlachte liefjes. “Als je wilt…” Ze legde haar hand naast zich neer om aan te wijzen dat hij uiteraard ook op het bankje mocht komen zitten. Je zag de lichte trilling in haar hand die zij gelijk weer terugtrok. Het zag misschien belachelijk uit maar Abby was niet gewend dat personen zo maar met haar een gesprek wilden aangaan. Nu wilde het meisje hem ook niet afschrikken anders dacht die dadelijk nog dat ze een freak was.

Het viel hem wel op, hij zag haar direct schrikken van zijn aanwezigheid. Rustig bekeek hij haar even en glimlachte vriendelijk. “Ja, het is zeker te waarderen hier.” De jongedame liet hij rustig staren terwijl hij naar het bankje liep. Hij vond het vriendelijk van haar dat hij naast haar mocht zitten en nam dan ook plaats. Zijn jasje liet hij los hangen terwijl hij tussen de bomen door keek naar het prachtige uitzicht. Zijn tas legde hij rustig op de grond en liet die leunen tegen de bank. Hij probeerde haar trillende handen niet op te merken. ‘Maak ik je zenuwachtig?” Vroeg hij haar vriendelijk en hij bleef rustig zitten. James kon het niet laten zijn sigaretten te pakken. “Mag ik er eentje opsteken?” Hij pakte er alvast eentje net als zijn aansteker en keek naar haar. Omdat ze naast hem zat wilde hij er nog wel even rekening mee houden, iets dat hij normaal niet deed. James was verslaafd aan zijn sigaretten en daardoor niet echt de persoon om rekening te houden met de anderen. Sowieso hield hij weinig rekening met andere mensen, hij wilde doen met zijn leven wat hij wilde en niet wat anderen wilde dat hij ermee deed. Gelukkig hadden zijn ouders hem altijd vrij gelaten om te doen wat hij wilde. Niet voor niets had hij kunnen reizen met zijn vliegtuig. Glimlachend keek hij naar de andere gebieden, hier over heen vliegen zou zeker mooi zijn. “Ben je al binnen geweest? Ik moet nog gaan.”

Bij zijn vraag voelde Abby haar wangen warmer worden. Ze was zo makkelijk te doorzien als zij nerveus was. En nu moest ze ook nog eens blozen van schaamte. Wat moest ze nu zeggen? Sorry, meeste mensen weten niet eens van mijn bestaan af omdat ik onzichtbaar wil zijn? “Ligt niet aan jou. Ligt aan mij.” Abby kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Dit was nu typisch een zin wat je zei als je het uitmaakte. “Ik bedoel… Umh… Ik ben niet bepaald iemand die goed is met mensen. Ik weet vaak niet wat ik moet zeggen.” Haar fel blauwe ogen keken hem met een verlegen glimlachje aan. Het gaf haar wel een schattige uitstraling. “Sorry als ik een beetje ongemakkelijk over kom.” Bij zijn vraag schudde zij haar hoofd. Hij hoefde toch niet haar toestemming te vragen? “Uiteraard.” Glimlachte ze vriendelijk. Ze keek naar zijn sigaret. Abby had nog nooit gerookt in haar leven. Hoe konden mensen roken nu lekker vinden? Ze hoorde er altijd slechte verhalen over dus vandaar dat ze het nooit had geprobeerd. Abby keek nu even naar voren omdat ze het moeilijk vond om iemand de gehele tijd aan te kijken. Dat vond zij niet zo prettig. “Nee nog niet. Ik ben bij de receptie geweest en toen gelijk naar de tuinen. Ik ga straks misschien even naar de bibliotheek. En volgende week krijg ik een rondleiding.” Haar blauwe schitterde bij haar enthousiasme. Je zag echt aan haar dat zij voor zulke dingen geïnteresseerd was.

Hij keek even naar haar toen hij haar wangen rood zag worden en deed zijn best om er niet zachtjes om te grinniken, dat zou niet netjes van hem zijn en hij zou niet willen dat ze wegliep van hem. “Ah ja, ik snap het. Dat is soms ook lastig hoor, dat neem ik je niet kwalijk.” Rustig stak hij zijn sigaret aan. “Ik wil niet dat de rook je lastig valt, ik heb vaak zeurende mensen aan mijn hoofd.” Tevreden nam hij een trekje. Zijn ogen gesloten en even was hij volledig ontspannen. Het roken deed hem ontzettend goed en hij keek even naar het meisje. “Maar mensen zijn niet zo eng hoor, de meesten niet.” Hij glimlachte haar vriendelijk toe en nam rustig nog een trekje terwijl hij de rook naar omhoog uitblies. De wind zou het wel meevoeren en hij zou er geen last meer van hebben. Rustig luisterde hij naar haar, jammer, hij had graag geweten hoe het in het kasteel was zonder een hele rondleiding te volgen. Hij haatte het als mensen hem continue dingen moesten vertellen die hij ook gewoon op had kunnen zoeken. Van die onbenullige feitjes waar internet je allang over had verteld, nee dat was niets voor hem. “Ah, ik ben benieuwd. Ik hoorde dat het erg mooi was daar binnen. Het zal vast niet teleurstellend zijn ga ik vanuit. Ik heb ook enkel de receptie gezien hoor en een stukje van de eetzaal, daar zal ik straks gelukkig meer van zien. Ik hoorde dat hun eten erg goed aangeschreven staat bij de meeste mensen.” Hij keek even opzij naar de jongedame en glimlachte vriendelijk naar haar.

Abby knikte. Hij probeerde haar echt op haar gemak te stellen. Dat vond zij erg fijn. Maar hij kon het vast niet begrijpen. Iemand die zo als hem eruit zag zou vast alles mee hebben zitten. Uiterlijk, status, familie, geld en noem maar op. Abby daar in tegen werd altijd vergeleken met anderen, moest een masker dragen terwijl zij gewoon haar zelf wilde zijn en uiterlijk had zij ook totaal niet mee zitten. Dus zij bleef liever op de achtergrond dan hij in de spotlight. Abby moest zachtjes lachen. Het was haast zingend en een klein beetje knorrend. Heel klein beetje maar. "Mensen hebben altijd wat te zeuren, geloof mij. Al sta je ergens hebben mensen nog wat op te merken. Het is mens eigen." Ze bewoog met haar benen heen en weer terwijl haar handen niet meer trilde. Dit was een goed teken. "Gewoon gemeen kijken en dan houden ze wel op." Ze schonk hem een speelse glimlach. Niet dat zij zo iets zou durven. "Je kan vast ook wat plaatjes vinden op hun website als je geen rondleiding wilt volgen. En misschien als ik je weer eens tegen kom vertel ik je er wel wat over." Abby speelde met een lok van haar blonde lokken. "Ik ga vanavond daar ook eten dus dan kan ik het zelf zien." Ze keek hem nog steeds vriendelijk aan. Dus hij ging hier ook dineren, toevallig.

James keek rustig naar haar en glimlachte even vriendelijk. Hij merkte wel dat ze wat rustiger werd en dat was wel fijn. Hij hield niet van die wiebelende en onzekere mensen, dat maakte hem ook onrustig terwijl hij hier juist was om zijn rust op te zoeken. “Daar heb je gelijk in, maar ik snap best dat ze het vinden stinken of niet prettig vinden om in mijn rook te zitten.” Hij grinnikte even en keek naar haar waarbij hij instemmend knikte. “Laat ik dat maar eens gaan proberen, misschien helpt het me wat verder.” James keek naar haar en knikte. “Ja, dat zou ik wel fijn vinden om te weten wat jij ervan vond, dat wil ik graag horen van je.” Hij keek haar even aan en glimlachte. “Oh dan kan je me direct vertellen hoe je de rondleiding vond nietwaar?”Hij glimlachte vrolijk naar haar en inhaleerde nog enkele keren diep. Hij voelde zich heerlijk rustig er door en keek weer even voor zich uit en glimlachte tevreden.

"Tuurlijk. Dat is ook wel logisch. Je hebt mensen die gewoon anti-rokers zijn. En begrijp het ook wel dat het kan storen. Maar dan heb je twee opties: je geeft degene de ruimte of je gaat weg." Abby keek hem met een serieus gezicht aan. Als het je niet bevalt moet je gewoon weggaan. En dat geldt voor alles dacht ze. Maar misschien kwam het door haar mentaliteit. Zij zeurde namelijk nergens over en ging altijd weg als het haar niet beviel. Dat paste wel bij haar onzichtbaarheid. Gewoon problemen voorkomen en niet juist verergeren. Bij zijn woorden begon Abby lichtjes te blozen. Ze was niet gewend dat iemand graag haar mening hoorde over iets. "Vind je dat dan echt interessant? Niet om jou over een kam te scheren maar je lijkt mij een heel ander type. Iemand die niet zo van geschiedenis is enzo..." Naarmate zij de zin uitsprak, hoe meer haar stem naar een fluisterende toon werd. Ze wilde hem niet beledigen.

"Ja dat zijn gewoon vervelende mensen, al die anti-rokers. Alsof ze zich met mijn leven kunnen bemoeien, wie denken ze wel niet dat ze zijn." Hij keek even naar haar en knikte rustig. 'Ik hou er sowieso al niet van als mensen zich met me bemoeien maar al helemaal niet als ze het over mijn slechte gewoontes gaan hebben." James kon een grijns niet onderdrukken, zelf ervoer hij het namelijk helemaal niet als een slechte gewoonte. Hij nam rustig nog een trekje waarna hij de peuk doofde en haar aan keek. "Niet van geschiedenis perse maar ik heb veel gereisd voor ik hier kwam. Ik hou ervan om speciale en exclusieve dingen te zien, als dit zoiets is dan wil ik het zien. Dan maakt het me weinig uit wat het precies is want ik zal het dan naar alle waarschijnlijkheid toch wel interessant vinden." Hij schonk haar even een vriendelijke glimlach. 'Maar je had gelijk hoor, ik hou inderdaad totaal niet van alleen maar geschiedenis, dat is vreselijk saai en stoffig, neem me niet kwalijk hoor." Hij grinnikte even en keek haar met een vriendelijke blik aan.

Abby knikte. Ze was het wel met hem eens. Alleen of het allemaal vervelende mensen waren? Het was wel zo dat alles met anti voor een woord niet bepaald een positief iets is. "Dat merk ik aan je." Ze glimlachte terwijl ze een lok om haar vinger krulde. "Het is nooit fijn als personen met je leven bemoeien. Ik snap dat sommige het bedoelen met goede intenties maar voor de rest? Je moet zelf weten wat je doet. Het is jouw lichaam, jouw leven. Misschien kunnen mensen je advies geven maar bemoeienis is nooit fijn. Dat heeft juist een omgekeerde effect. Je moet het altijd zelf willen veranderen." Voor een zeventienjarige dame was zij niet zo dom. Het klonk alsof deze jongeman veel luxe was gewend in zijn leven. Alsof hij altijd wel zijn zin kreeg. Lucky him. "Waar ben je overal naartoe gereisd als ik vragen mag... umh" Ze wist zijn naam nog steeds niet. "Wat is trouwens je naam als ik vragen mag? Dat maakt de vragen stellen voor mij een stuk gemakkelijker" Ze schonk hem een lief, onschuldig lachje. Tegen zo iets kon je toch geen nee zeggen? Ze moest lachen bij zijn laatste opmerking. "Iedereen zijn eigen interesses. Het zou wat zijn als we allemaal hetzelfde leuk zouden vinden."

James kon het niet laten even te grinniken. "Dat heb ik wel vaker gehoord, volgens mij valt het op dat ik nogal een eigen wil heb." Hij keek even naar haar en luisterde rustig naar haar woorden. "Ik ben nou eenmaal niet gewend dat mensen zich met me bemoeien. Er wordt gezorgd dat ik alles heb, voor de rest moet ik het zelf maar regelen, nou dat doe ik dan ook." Hij keek op en wilde haar vraag net beantwoorden toen de jongedame om zijn naam vroeg. "Natuurlijk, dat is wel zo handig. Mijn naam is James, James Taylor, aangenaam." Hij glimlachte even en keek haar aan. "De jouwe?" Het was een lief lachje die van haar, dat zag je nog maar weinig bij wat meer volwassen vrouwen. "Dat is waar, dan zou er niets interessants meer zijn nietwaar?" Hij wachtte rustig tot ze haar naam zei terwijl hij zich mooi kon bedenken waar hij allemaal heen geweest was. "Ik heb een groot deel van Azië gezien en enkele westerse landen uit Europa. Ik ben veel door Canada gereisd en ik ben langs de oost-kust van Amerika gegaan." Hij grijnsde even bij de gedachte aan al zijn reizen, het was heerlijk geweest.

Abby knikte ter bevestiging op zijn woorden. Ze ging uiteraard niet zeggen dat het ook echt zo was. De jongeman wist het al van zichzelf. "Niet om meteen een oordeel te hebben maar het klinkt alsof je uit een goed gezin komt. Aan de ene kant wel fijn toch? En dat is goed. Als je helemaal geen zelfstandigheid kreeg dan zou je persoonlijkheid daar ook op aanpassen. Tot nu toe ben ik graag in je aanwezigheid." Ze complimenteerde hem op een wat unieke wijze. Abby was daar nu eenmaal niet zo'n held in. Hij stelde zich voor met de naam James Taylor. "Aangenaam James Taylor, mijn naam is Abby Black." Ze pakte speels zijn hand en schudde ermee. "Prettig met u kennis te mogen maken." Zij ze met een bekakt stemmetje. Ze giechelde omdat het flauwe humor was. Niet iedereen kon het waarderen. Ze wilde James niet afschrikken. Abby keek hem met bewondering aan. "Het is officieel. Ik ben jaloers op jouw leven. Althans het gedeelte van het reizen en krijgen wat je hartje begeert."

James knikte. "Ik kom uit een rijk gezin, het is niet erg om daarover te oordelen. Ik weet dat ik geluk heb dat mijn ouders zoveel kunnen doen. En het zeker fijn." Hij wilde wel meer zeggen erover maar James was niet zo open over zijn vroegere thuissituatie, het was voor hem normaal maar hij had van veel mensen gehoord dat het niet zo was en dat stak hem. "Dat vind ik fijn om te horen, dat is zeker geheel wederzijds. Er zijn weinig mensen die ook maar iets willen horen over andermans rijkdom zonder gefrustreerd te raken terwijl het niet echt mijn schuld is.' Hij grinnikte even en keek naar haar. "Aangenaam u te ontmoeten mevrouw, op zo'n degelijke dag nog wel." Herhaalde hij haar met dezelfde bekakte toon waarna hij haar lachend aankeek. Ze had humor en dat kon James zeker wel waarderen. Hij moest even kort lachen. 'Ja, ik heb veel geluk gehad. Ik heb veel gezien en veel gedaan maar wel alles alleen. Ik had wel mijn piloot en mijn butler maar daar hield het wel op. Je kan wel de hele wereld rondreizen maar ook dat gaat vervelen, geloof me." Hij keek even naar haar en stak nog maar een sigaret op. Dit waren veel te zware onderwerpen.

"Ik zou zeer tevreden zijn met zoveel welzijn. Daar is niets mis mee. Jij bent gewoon een van de gelukkigen. Het zou ook echt stom zijn als je niet van al die luxes gebruikt maakt. Je moet alles eruit halen wat erin zit. Op het leven betreft." Dit gesprek begon een hele andere wending te krijgen. Het werd wat zwaarder, serieuzer. Hierin leek Abby ook veel ouder dan zij werkelijk was. Ze was zeer wijs voor haar leeftijd. Soms veel te volwassenen zelfs. Maar gelukkig compenseerde dat met haar humor. Ze vond het leuk dat James mee ging in haar vreemde humor. Ze moest daardoor op een schattige wijze giechelen. Hij was aardig. Desondanks dat hij zoveel geld kreeg en op een vrij verwende manier werd opgevoed. Hij kon zeer zelfstandig zijn. "Nou als je je verveeld wil ik best wel stiekem in jou koffer kruipen. Dan reis ik wel mee. Ook al lijk het mij lastig om met je te praten als ik verstopt zit in de koffer." Ze haalde simpel haar schouders op. Waar moest ze toch aan denken op dit moment.

"Je hebt helemaal gelijk, ik vind het prettig hoe je naar de dingen kijkt Abby. Iemand die je niet veroordeeld is ook best wel eens prettig. Ik probeer er inderdaad alles uit te halen wat erin zit.' Hij keek haar aan en glimlachte even. Hij vroeg zich af hoe oud ze was, ze leek als zo vol levenservaring terwijl ze tegelijkertijd zo jong leek. Rustig nam James een trekje en grijnsde om haar gegiechel, het klonk schattig en weer ging hij twijfelen over haar leeftijd. Straks zou hij het haar eens vragen, hij was er erg benieuwd naar. Hij moest even lachen. 'Van mij mag je ook best gewoon mee hoor. Ik heb een privévliegtuig, er is ruimte genoeg voor je om gewoon te zitten en niet in een koffer." Hij grinnikte even en keek naar haar, benieuwd naar haar reactie erop. Het was niet zo alledaags dat iemand zei dat hij een vliegtuig bezat. Maar goed, wat was er nou wel alledaags aan zijn levensstijl? Helemaal niets leek het hem toch.

Het deed haar goed om eens te horen dat zij gelijk had. Het meisje was heel onzeker over zichzelf. Stiekem hoorde zij graag bevestiging op dingen. Dat had ze nodig. Ze had altijd bevestiging nodig van anderen anders bleef ze hangen in dat negatieve zelfbeeld. Was ook moeilijk met haar AAA's zussen. Daar viel gewoon niet mee te concurreren. "Fijn om gelijk te krijgen." Ze kreeg een zelfvoldane glimlach op haar gezicht. Bij zijn woorden over privévliegtuig en ruimte keek ze verbaasd. "Zo zo..." Abby begon meteen te glunderen. "Dat is wel echt fantastisch. Ik neem je aanbod aan. Ook al had ik mijzelf in de eerste instantie zelf uitgenodigd." Ze gaf hem een plagend duwtje tegen zijn schouder. "Ik wil wel geen kaviaar. Dat is niet zo mijn ding." Ze had alleen maar bewondering voor hem. Hij leefde echt een leven wat zoveel mensen zouden willen.

James nam rustig nog een trekje van zijn sigaret en keek weer even voor zich uit. Blij dat het onderwerp van gesprek naar een lichter punt toe werd gebracht keek hij haar knikkend aan. "Dat is het zeker, zoals je klinkt ben ik bang dat ik je nog erg vaak gelijk zal moeten gaan geven." Hij grinnikte en keek toen naar haar blik. Hij knikte even en moest lachen. "Fijn, dan gaan we wel een keer op en neer naar Parijs of naar Milaan, wat je wilt." Hij glimlachte haar even toe, ze beviel hem wel. Ze was goed gezelschap en hij wilde heus wel een keer met haar even op en neer naar een leuke stad. "Dan zorg ik wel voor andere lekkere dingen, geef maar door wat je lekker vindt als we een keer een datum prikken en dan zal Edward mijn butler zorgen dat het is. Niks om je verder zorgen over te maken."

Abby plukte aan de stof van haar jurk. Waarom kreeg ze nooit vaker gelijk? Misschien kwam het omdat ze nooit zo’n goede conversaties met anderen voerde. Ook niet met haar eigen familie. Ze heeft wel een goede band met haar zussen alleen houdt Abby op de dag van vandaag heel veel dingen voor zichzelf. “Geef mij iedere keer gelijk en dadelijk denk ik nog dat ik nooit meer ongelijk zou hebben.” Grapte ze. Bij zijn voorstel, ofja uitnodiging staarde zij hem even aan. Was dit nu serieus of hield hij haar voor de gek? Je zag aan haar gezicht dat zij niet precies wist of hij dit meende. Een blos verscheen op haar wangen bij zijn woorden. Waarom trok ze alles zo in twijfel? Het zou echter niet de eerste keer zijn dat mensen haar voor de gek hielden. Mensen vonden het leuk om Abby te kwetsen. Door haar pesterijen, haar nare ervaringen wist zij niet of mensen nog te vertrouwen waren. “Is dit een grapje of?” Ze beet op haar onderlip. Abby wilde haar onzekerheid niet laten zien, maar zij was makkelijk te doorzien.

James keek op naar haar, hij merkte dat ze twijfelde. Hij schudde zijn hoofd. "Nee, ik neem je graag een keer mee. Je bent goed gezelschap dus ik heb er geen problemen mee. Behalve als je niet wilt natuurlijk." Hij haalde rustig zijn schouders op en keek haar vriendelijk aan. Hij wilde zijn best wel doen, ze gaf hem het gevoel dat hij niet zo verwend was als hij vaak hoorde en dat was prettig. Alsof hij ook gewoon normaal was. James stak rustig nog een sigaret op en keek naar haar. "Bovendien heb ik ze toch al zo vaak gezien. Zeker Parijs, mijn moeder is een Françoise, drie keer raden waar zij het liefste naar toe gaat als ze mag kiezen." Hij moest even lachen bij de gedachte aan zijn moeder. "Door haar ben ik maar gaan studeren, anders had ik vast nooit wat van mijn leven gemaakt en was ik hier al helemaal niet heen gegaan." James vond magie onnodig, zijn ouders hadden dit alles bereikt zonder magie. Hij wilde ook laten zien dat hij de dingen normaal aankon maar nee, hij moest weer iets aparts hebben.

Haar blauwe ogen schitterende als kleine diamantjes. Dit was echt heel... heel... Uitzonderlijk. Er ging een keer iets goeds in haar leven. Ze zou eens wat meer van de wereld gaan zien! Ze wist dat Parijs in Frankrijk lag en Milaan in Italië. Daar bleef het bij. "Ik zou heel graag mee willen!" Abby glimlachte liefjes naar hem. "Ik ben nooit buiten Moskou geweest op deze school na. Ik heb zo weinig van de wereld gezien. James, je bent echt een heel goed persoon." Ze bloosde lichtjes dat ze hem een compliment gaf. Het was nog allemaal zo onwennig. Toen hij vertelde over zijn moeder knikte ze. Zijn moeder leek een belangrijke rol in zijn leven te spelen. Zij motiveerde hem, zijn ouders in geheel motiveerde hem om dingen te bereiken in zijn leven. "Hey! Je moet dit van de positieve kant bekijken. Magie kan je helpen." Abby stapte van de bank af. "Je kan alles bereiken in twee werelden James. Wie is dan machtiger? Dan word je nog machtiger dan je ouders. Je reikwijdte is nog veel beter. Zo moet je dat bekijken. Iedereen zal aan jouw voeten liggen. En daarbij." Ze glimlachte ondeugend. "Is magie een leuke toevoeging. Je bent een van de zoveel weinigen met dit."

James keek naar haar en moest lachen toen hij haar reactie zag. Hij grinnikte even en glimlachte bij het compliment. "Dankjewel Abby." Zei hij zachtjes tegen haar en hij glimlachte. 'Kom je uit Moskou?" Vroeg hij haar nieuwsgierig en hij glimlachte. Zijn ouders waren niet dol geweest op Rusland maar zijn vader had er wel zaken mee gedaan hoewel het niet met liefde ging. Hij luisterde rustig naar haar relaas en glimlachte vriendelijk naar haar. "Ik weet het niet Abby, ze hebben alles bereikt zonder magie, ik vind het zo nutteloos. Ik weet gewoon niet hoe ik ze kan überhaupt kan nadoen. Mijn moeder is een internationale advocate en mijn vader leidt een enorm bedrijf. Ik kan moeilijk beiden doen." Hij grinnikte kort even en keek weg. Hij was misschien een van de weinige personen die niet blij was met zijn magische krachten, gewoon omdat het in zijn ogen niet veel meer waarde gaf. Hij zuchtte even en nam nog een trekje waarna hij de sigaret doofde.

Abby knikte. “Zul je niet zeggen of wel?.” Abby was vergeleken andere Russische vrouwen een stuk minder knap. Zij had dat helaas niet geërfd van haar ouders. Iedereen in haar familie was mooi behalve zij. Abby heeft gewoon pech gehad. “Moskou is een schitterende stad echter heel koud om te wonen. Rusland in het algemeen. Ze zeuren al over Engeland, dan zijn de meeste nog niet bij ons geweest.” Abby floot toen hij vertelde wat voor beroepen zijn ouders beoefenden. “Netjes, heel netjes. Zeker kan je dat. James je bent niet alleen. Je kan altijd een partner nemen die een bedrijf zal leiden in de magische industrie. Twee vliegen in een klap. Je moet economisch denken en wat in jou voordeel is.” Abby trok haar jas aan en pakte haar tas op. “Ga je mee naar de bibliotheek? Ik moet even een aantal boeken zien waar ik speciaal voor ben gekomen vandaag. Tevens ook paar belangrijke documenten. Alleen weet ik niet of die publiekelijk worden vrijgegeven.”