Onbekend bloemenveld

Buiten de stad, voorbij het grote bos is een schitterend bloemenveld. Hier komen niet veel mensen omdat het een afgelegen plek is. Alleen personen die veel verdiepen in magie hebben dit tijdens de lessen gehad of in de boeken gelezen. Dit bloemenveld is een ideale plek om je magie te trainen. En dat meer op mentaliteit en spiritualiteit. In de nacht is het veld schitterend om te zien. Het wordt volledig verlicht door de vuurvliegjes die er rond vliegen. Ze doen je geen kwaad en als ze je mogen zullen ze je volgen. Het een rustgevende plek en dat wordt ook van de bezoekers geacht dit zo te houden.

Overdag:

Spoiler:

Bij nacht:

Spoiler:

Ellen had dit in de les te horen gekregen. Over een spirituele plek waar je nog dichter bij het onbekende stond dan normaal. Magie werd op dit bloemenveld geaccepteerd. De omgeving accepteerde het en leek het op magische wijze te versterken.
Ze duwde de takken van de bomen opzij en kwam eindelijk aan. Het was s'avonds en het hele veld werd verlicht door vuurvliegjes. Het was een adembenemend gezicht. Ellen danste door de bloemen, haar sierlijke, crème witachtige jurk danste met haar bewegingen mee. Ze plukte de bloemen en begon er een krans van te maken. Uiteraard vroeg ze de aanwezige aura wat hier lag voor toestemming. Ze zong zachtjes een liedje wat ze vroeger als kinds vaker hoorde. Wat de goede geesten haar hadden geleerd. Ze moest het altijd zingen wanneer Ellen beschermd wilde worden of dankbaar voor iets was. Wanneer de krans af was zette ze op haar hoofd en ging tussen de bloemen liggen. Het was nog veel mooier dan haar docent het had beschreven.

Aidan liep de veld op, net toen Ellen was gaan liggen, dus hij zag haar niet. Hij had op verschillende manier ook van deze plek gehoord en hij was benieuwd geworden. Het zag er geweldig uit, vooral met de vuurvliegjes die nu overal rondvlogen. Hij pakte zijn staf uit zijn kontzak en mompelde een spreuk die de vuurvliegjes aantrok, waardoor er om hem heen nog meer licht was. Zoveel dat sommige bloemen zelfs weer openden. Aidan keek namelijk met een andere blik naar een plek als deze dan de meeste mensen. Hij was gewend aan alles dat met magie te maken had en zag op een plek als deze dus de mogelijkheden. Er was hier merkbaar meer magie dan elders, dus er moesten ook wel andere dingen, wezens, aanwezig zijn. Misschien kabouters of ander klein volk. Aidan zou er graag achter willen komen, maar nu liep hij eerst rustig verder het veld in, genietend. Niet veel verder stond een groot edelhert met kin in de lucht te kijken. Niet zo ver van de stad zou zo'n dier wegvluchten van mensen, maar op deze plek leken zelfs dieren beïnvloed te worden door de magie.

Ellen merkte de verandering op van de vuurvliegjes. Het leek alsof ze door iets of iemand werden aangetrokken. Haar groene ogen - op dit moment groen door het licht van de vuurvliegjes - volgde de interessant beestjes. Ze draaide zich om op haar buik, gooide haar haren naar achteren en kwam iets omhoog. Een mens. Een student, niet veel ouder dan zij was. Dus Ellen was niet de enige geweest die geïnteresseerd was geweest in deze plek. Hij had iets gedaan waardoor de vuurvliegjes hem interessant vonden. Ellen keek altijd eerst de kat uit de boom. Het meisje wilde hem namelijk niet het stuipen op het lijf jagen. Voor nu.
veel verder stond een groot edelhert met kin in de lucht te kijken. Niet zo ver van de stad zou zo'n dier wegvluchten van mensen, maar op deze plek leken zelfs dieren beïnvloed te worden door de magie. Ellen kwam omhoog zitten. Het werd tijd om de situatie eens te peilen. "Een goedenavond." Haar stem klonk monotoon. Ellen en emoties uiten waren niet haar sterkste punt.

"Ook hallo," zei Aidan, met opgetrokken wenkbrauw. Het meisje was wel op een bepaalde manier tevoorschijn gekomen, een beetje apart. Aidan was ook even geschrokken, aangezien hij niet had verwacht dat er nog iemand zou zijn. Niet-magische mensen kwamen al niet naar deze plek en er waren maar weinig magiërs die hier wel kwamen, aangezien bijna niemand ervan wist. Hij keek nog even naar het hert, dat inmiddels weer rustig liep te grazen en hen niet meer in de gaten hield. Niemand zou hem hier kwaad doen, dacht Aidan. Dat gebeurde gewoon niet op een plek als deze. Hij vroeg zichzelf ook al af of hij het nu zou kunnen, het hert aanvallen met een scherpe windvlaag of waterstraal of zo.

Heerlijk deze reactie. Daar deed Ellen het voor. Ze stond op, klopte haar jurkje uit en bleef gewoon staan. Ze kon echt niet geïntimideerd overkomen in haar jurkje en haar onschuldig gezichtje. Zo engelachtig maar eerder als een zwarte engel. "Schrik niet, ik kom in vrede." Het was als grapje bedoeld maar glimlachen lukte haar niet op dit moment. Dat zou te lang duren. Ze kantelde een beetje haar hoofd en legde haar handen op haar buik. "Silverwood?" Vroeg ze. Hij hoefde haar geen antwoordt te geven als hij niet wilde. Dat begreep ze wel. Ellen had zich op een aparte manier geïntroduceerd. Vanuit haar ooghoeken zag ze schimmen. Vriendelijke geesten. Ellen had nu niets te vrezen.

Aidans wenkbrauw ging nog niet omlaag, hij vond het doen en laten van dit meisje een beetje vreemd. "Gelukkig maar," antwoordde hij maar met een zacht, onzeker lachje. "Ja, ik kom ook van Silverwood." Ze bleek niet van veel woorden te zijn. Eigenlijk was hij van plan geweest verder te lopen, maar ze was nu een gesprek met hem begonnen, dus was hij eigenlijk verplicht om te blijven staan. Toch zette hij een stap in de richting die hij op wilde, om in elk geval de stille hint te geven. Ook liet hij de spreuk op de vuurvliegjes varen, maar ze vonden hem nu leuk en ze bleven om hem heen dartelen. Het maakte hem niet uit, uiteindelijk zou hij hen toch vervelen.

"Dat onzekere is nergens voor nodig." Moest ze proberen om een vriendelijker toon te gebruiken? Ellen kon het prproberen? "Dat is toevallig. Ik ook" Ellen probeerde vriendelijkheid aan hem te laten horen. Ze passeerde de student, keek hem heel even aan en benaderde voorzichtig het hert. Het dier keek heel even op maar liep niet weg. Ze reikte haar hand uit en begon het beestje over zijn hoofd te aaien. Normaal waren het schuwe wezens maar Ellen had een bepaalde aura om zich heen waardoor zich altijd op hun gemak bij haar voelden. Alle dieren in het algemeen. "De vuurvliegjes mogen je." Ellen neuriede zachtjes een liedje. Ellen wilde graag weten waarom hij hier naartoe was gekomen. Of hij een bepaalde achterliggende gedachte had. Echter wilde zij de jongen niet nog ongemakkelijker laten voelen. Ook had ze zijn voetstap gezien. Blijkbaar wolde hij ergens naartoe. Dus hij was hier voor een reden gekomen toch?

"Ik weet niet hoe toevallig dat is," zei Aidan schouderophalend. "Waar zouden andere magiërs van onze leeftijd heen moeten in deze stad." Hij keek haar even na terwijl ze richting het hert liep, maar begon zelf verder naar het midden van het veld te lopen. Wat zou er nog meer te vinden zijn? Misschien kwam hij wel echt kabouters tegen. De vuurvliegjes volgden hem, zelfs nu hij zijn staf weer wegstopte. Af en toe keek hij achterom naar het meisje, maar wist niet wat hij haar verder nog te zeggen zou hebben.

Ellen schudde haar hoofd en begon zijn richting op te lopen. Haar jurk fladderde nog steeds sierlijk met haar bewegingen mee. "Ik heb over deze plek gehoord tijdens de les op school. Vele klasgenoten van mij vonden het niet eens interessant om naar te luisteren laat staan het te bezoeken." Ellen gleed met haar vingers langs de bloemen en keek naar de lichte schimmen die om haar heen dansten. Wat vast de jongen niet kon zien. Hij was vast niet bovennatuurlijk begaafd zoals zij was.
"Je bent op zoek naar iets." Ellen hield de afstand tussen hun twee. "Misschien kan ik je wel laten zien naar waar je op zoek bent. Of misschien kan ik zelfs boven je verwachtingen voldoen over deze plek?" Ellen wilde graag weten wat zijn specialiteit was met magie. Kon hij ook iets met de doden? Of was hij meer van de elementen?

"Ik ben niets aan het zoeken," zei Aidan. Niets speciaals in elk geval. Het leek alleen op zoeken omdat hij met magie keek, waardoor je andere dingen kon zien dan normale mensen zagen. Als hij een onweersbui zag, deed hij altijd zijn best te zien wat er achter lag, meestal een reus. Zo keek hij ook naar deze plek. Soms waren bloemen niet zomaar bloemen, of waren vuurvliegjes lichtjes van magische wezens. Als je niet wist waar je naar moest kijken, zag het er inderdaad uit alsof je zocht, terwijl je eigenlijk gewoon op een andere manier keek. Aidan had wel het gevoel dat het meisje veel meer zag dan hij, maar hij verwachtte niet dat ze zag wat hij misschien wilde zien.

"Niet? Mijn excuses voor de verkeerde interpretatie." Ellen probeerde een beleefde ondertoon in haar stem te gebruiken. Hmm... een gesprek met hem aangaan is moeilijker dan gedacht. Of komt het omdat ik gewoon moeilijk in de omgang ben? Waarom kan je met dieren en doden wel omgaan en met een medemens niet? Een ontevreden zucht rolde over haar lippen.
Ze speelde met haar bloemenkrans en keek naar de jongen. Misschien moest ze het gesprek een andere wending geven. Maar kwam het dan niet bemoeizuchtig over? Maar ze was echt geïnteresseerd omdat zij geen andere student hier had verwacht. De meeste interesseerde zich niet voor dit soort plekken. "Mag ik vragen waarom jij hier naartoe bent gekomen? Gewoon puur uit interesse. Niemand van mijn klasgenoten wilde mee hier naartoe." En nee, dat kwam niet omdat ze beetje apart was.

"Ach, het is geen probleem," zei Aidan schouderophalend. "Ik ben hier omdat ik benieuwd was naar een plek waar magie zo duidelijk voelbaar is. Misschien zijn hier wel dingen en wezens die je ook nergens anders vindt." Hij draaide zich even om naar het meisje, maar ging toen weer verder het veld in. Hij voelde zich enigszins schuldig tegenover de bloemen waar hij op ging staan, ook al deed hij zijn best om dat te voorkomen. Op zich, het waren ook maar bloemen.

Een op andere manier ging de conversatie al iets beter. Ook al bleef haar gezicht gewoon expressieloos. Ellen deed op zen minst al moeite met de tonen in haar stem. Voor het eerst in haar leven wilde het meisje iemand niet afschrikken. Ofja, niet het gevoel geven dat ze een levend lijk was. Dat dachten sommige mensen als ze haar s'avonds over straat zagen lopen. Sommige rende gewoon gillend weg. Ellen was het in de tussentijd al gewend.
Bij zijn woorden begon Ellen na te denken. "Dus je wilt zeggen buiten de geesten wat hier ronddwalen dat er nog andere wezens kunnen zijn?" Nu werd Ellen zeer enthousiast ook al zag je dat in de eerste instantie niet aan haar. Bij het woordje geesten begon het plotseling hard te waaien alsof ze hun aanwezigheid wilde laten zien. Misschien was hij daar toch naar op zoek? Naar andere wezens. "Vind je het erg als ik mee ga met jou? Ik heb nog nooit andere wezens mogen aanschouwen." Voor het eerst klonk er aarzeling in haar stem.

Geesten. Dit meisje zag geesten. Daar kon Aidan zich niks bij voorstellen. Hij kende de lessen op school wel, maar verwachtte enigszins dat dit meisje ze in haar gedachten zag. Op haar leeftijd zag bijna niemand geesten. Tenminste, dat wilde Aidan geloven. De dodenwereld was niets voor hem, hij wilde er geen aandacht aan besteden. Toch besloot hij wel gewoon antwoord te geven. "Weet ik niet," zei hij gewoon. "Je kan v!n tevoren niet bepalen wat je op een plek als d4ze gaat vinden. Misschien kabouters, dwaallichtjes of misschien wel helemaal niets. Als je weet hoe je moet kijken, laten ze zich waarschijnlijk vanzelf zien, of worden in elk geval hun sporen zichtbaar." Hij richtte zich weer op de grond voor zich, expres haar vraag of ze mee mocht niet beantwoordend.

Ellen keek naar de donkere lucht. De vuurvliegjes dwarrelde schitterend om haar heen. Ze mochten haar aanwezigheid. Dat kwam ook doordat ze spiritueel hoog begaafd was. Ook al had zij het liever allemaal anders gezien. "Je denkt vast dat ik gek ben, maar kijk." Ellen wees voor zich uit en op dat moment dwarrelde bloemen omhoog. "Ze doen niets." Ellen probeerde geruststellend over te komen. "Dit is een vredige plek waar de magische en spirituele aura elkaar samen vinden. Dat is tevens mijn specialiteit." Ze probeerde een klein beetje te glimlachen. "Wat is die van jou?" Ze vroeg zich af of hij meer van de elementen was, telekinese of gedachten.
"K-kabouters?" Herhaalde zij voorzichtig. Ellen herinnerde zich een boek wat ze eens had gelezen. Over deze wezens. Het was op de dag van vandaag niet bekend of die echt waren of niet echt. "Dus ze bestaan dus toch?" Vanbinnen voelde ze the excitement (sorry, sommige woorden hebben mijn Engelse voorkeur haha!). "Misschien klinkt dit als een last." Ze zuchtte zachtjes. "Maar ik neem aan dat ze niet aan iedereen zichzelf laten zien? Moet je daar iets bijzonders voor doen of is het persoon afhankelijk?" Want als dat het geval was kon ze het vergeten. Zo'n vriendelijk persoon was ze namelijk nooit geweest. Negatieve enten hadden haar altijd negatief weten te beïnvloeden. Alleen lieten zij haar nu met rust op deze plek.

"Hmm," antwoordde Dean alleen maar. Hij keek wel naar de opvliegende bloemen, maar hij hield gewoon niet naar de dodenwereld. In plaats daarvan ging hij verder door op de kabouters. "Ik heb geen idee," zei hij naar waarheid. "Ik weet dat je voor Leprechauns alleen maar naar het eind van de regenboog hoeft te wandelen, maar andere kabouters ben ik nog nooit tegengekomen." Hij wist trouwens wel dat ze gelijk had over de magie en aura's van deze plek, maar die waren op zoveel magische plekken. Dat trok meer magie aan. Wat hij wist van de geestenwereld, was dat die overal was en niet speciaal op dit soort plekken. Dit soort plekken versterkten alleen je magie, waardoor het makkelijker was om contact te maken met de doden.

Deze jongen leek totaal niet open te staan voor de dodenwereld. Ze waren nu dichter bij de spiegelwereld dan ooit van te voren. Niet dat Ellen die kon betreden. Daar had ze nog jaren training voor nodig. Als je het verkeerd deed kon je daar vast blijven zitten. “Geen affiniteit met de doden?” Ellen hoorde graag bevestiging dan zou ze niet meer daarover praten. Het was vervelend als iemand over een onderwerp doorging wat je liever vermeed. Waar je niets van wilde horen.
Leprechauns? Waren er ook nog eens verschillende soorten kabouters? Had hij wel eens kabouters in het echt gezien? Deze vraag werd al gauw beantwoordt. Hij had dus Leprechauns gezien. Buiten dat was hij nog geen enkele ander soort kabouter tegen gekomen. “Je weet er wel veel van af als ik zeggen mag. Heb je buiten deze Leprechauns al eens andere magische wezens mogen aanschouwen?” Op een of andere manier was zij geïntrigeerd door hem. Door zijn kennis over zulke onderwerpen. Hij leek meer te weten dat zij.

"Nee, ik heb niets met de doden," antwoordde aidan stug. "Vooral omdat ik nog lang niet in het jaar zit waarin ik ga leren over die magie." Om de één of andere reden voelde hij zich de enige op school die het normale, voorgeschreven trajecr volgde. Beginnend met water en lucht, eindigend met de wereld van de doden en teleportatie. Bij haar andere vraag hoefde hij niet LANg na te denken, die had hij inmiddels al zo vaak beantwoord. "Reuzen, eenhoorns, zeemonsters," begon hij dus op te sommen. Alles wat rond liep in Ierland en Groot-Brittannië was hij wel eens tegengekomen, behalve het monster van Loch Ness en de verschillende draken.

Waarom had Aidan niets met de dodenwereld? Ellen kon bepaalde puzzelstukjes wel invullen. Echter zou hij nooit achtervolgd worden door Stalkers. Zo noemde zij de demonen, de slechte geesten. Waar goed was, was ook altijd slecht. Bij het opmerking over het jaar keek ze hem aan. Haar mondhoeken gingen ietjes omhoog. Dit was nu de eerste student die zij tegenkwam die echt aan de jaren vasthield. Het traject volgde wat de bedoeling was op Silverwood. De meeste studenten besteedde meer tijd aan de magie waar ze al aanleg voor hadden. Of wat hun op dat moment makkelijker afging. "Jij begint nu op dit moment met water bezig. Lukt het al een beetje?"
Haar vingers speelde met een blonde lok van haar haren. Die krulde zij tussen haar vingers. De jongen antwoordde gelijk op haar vraag. Reuzen? Eenhoorns en zeemonsters? Haar blauwe ogen stonden een klein beetje verrassend. Waar kwam hij vandaan dat hij al zoveel heeft mogen aanschouwen in zijn leven? "Dat is echt..." Ellen stond niet gauw versteld van dingen. Alleen in de boeken werd erover geschreven maar nooit bevestigd. Misschien had ze nooit de juiste boeken gepakt? Dus er bestond zoveel meer dan hun eigenlijk wisten. Wat hun eigenlijk werd verteld. "Eenhoorns. Dat zijn nu eens wezen wat ik graag zou willen aanschouwen in mijn leven." Het meisje kwam dichter naar hem toe gelopen en reikte haar smalle hand uit. "Ellen Maria Rose. Met wie heb ik het ware genoegen?"

"Ja, en daar snap ik ook niks van," zei Aidan over de trajecten. "Die jaren zijn niet voor niets vastgesteld. Als je een normale studie doet, kan je toch ook niet beginnen met je afstudeerscriptie." Hij zuchtte. Uiteindelijk zou hij wel gaan Helen en aangezien toch niemand zich aan de jaren vasthield, vond hij dat hij daar ook in zijn tweede jaar wel mee mocht beginnen. Om de een of andere reden had hij daar zin in, in dat vak. "Ik ben aidan," zei hij simpel, terwijl hij met goed verborgen tegenzin Ellens hand schudde.

Deze Aidan was een beetje een nerd ook al zag hij er uit als iemand die modellen werk kon doen. Bijna niemand van haar klas volgde het traject. Iedereen deed zelf waar ze zin in hadden. Ellen vroeg zich af of ze aanleg zou hebben voor water? Ze had een beetje met lucht geoefend omdat lucht dicht bij het spirituele kwam. Net zoals de avatar de serie het uitlegt. Zo kon je dat ook in de echte wereld zien. Lucht nomaden stonden het dichtst bij hun element. Meestal mochten ze ook niet bepaald betrokken houden met dierbaren. Je moest neutraal zijn. Dat kon Ellen wel.
"En wat is je voorkeur? Lucht of water?" Ze schatte water omdat hij zich niet bepaald interesseerde voor het objectieve. Hij trok veel te snel oordelen en was niet bepaald objectief ingesteld.
De manier waarop hij haar hand schudde liet haar een wenkbrauw optrekken. Hij mocht haar niet. Dat voelde ze duidelijk aan. Ze trok beleefd haar hand weer terug.
Haar blauwe ogen keken langs hem af omdat de heldere schaduwen, contouren van de geesten begonnen te verdwijnen. Was er iets aan de hand? Ellen passeerde Aidan en keek zorgvuldig om haar heen. "Aidan voel je dat ook?" Waarom vroeg ze dat? Vast niet.

"Waar zijn de andere elementen en krachten gebleven?" vroeg Aidan met opgetrokken wenkbrauw. Er waren veel meer mogelijkheden om voorkeuren voor te ontwikkelen. "Water," zei hij toch, zij het met tegenzin. Hij had het gevoel dat hij Ellen hiermee in de kaarten speelde. Dat hij haar tegemoetkwam in haar negatieve gedachten over hem. "En wat is er te voelen?" vroeg hij, maar toen viel hij stil. Ze was niet zo gek als hij dacht. Omdat hij altijd in aanraking was geweest met magie, voelde hij het als de magie op een plek sterker was of niet. En hier werd het zwakker. "Wat zie jij?" vroeg hij. Het klonk tegendraads met zijn eerdere opvattingen, maar hij had nooit ontkend dat de dodenwereld bestond en te zien was. Ellen zag hem, dus was hij benieuwd wat zij nu zag, aangezien ze al de hele avond goede geesten zag.

"Ik refereerde op dit moment." Probeerde ze vriendelijk aan hem over te brengen. "Maar welke kracht of element heeft dan buiten het traject jouw echte voorkeur?" Daar was ze wel benieuwd na. Misschien kon hij wat anders dan alleen water sturen?
Haar blauwe ogen verkende het gebied. Waarom begon het een heel andere sfeer te krijgen? Bij de vraag van Aidan keek ze hem heel even verrast aan. Heel lichtjes voordat haar gezicht weer expressieloos werd. "Ze verdwijnen. Ik kan de contouren van de goede geesten niet meer zien." Het leek wel of ze voor iets vluchten. Dit vond Ellen een totaal geen prettig gevoel. Aidan leek het ook te voelen maar misschien anders.

"Water," antwoordde Aidan nog, maar daarna concentreerde hij zich op de omgeving. "Nu ben ik benieuwd of dat oorzaak of gevolg is," zei hij nadenkend. "De magie is van deze plek aan het verdwijnen." Hij pakte zijn staf steviger in zijn hand en verlichtte de punt, zodat ze meer zagen dan bij het licht van de vuurvliegjes. Nu liep hij toch terug naar Ellen, want misschien hadden ze elkaar nog nodig. "Jij ziet meer dan ik, dus je moet het me echt laten weten als er iets verandert," zei hij nog tegen haar en daarna deed hij zijn best om het licht over het hele veld te laten schijnen.