Sloppenwijken

David was maar al te blij dat hij bij het andere raam was. Zijn schouder begon tijdens het klimmen op te spelen. Hij wist dat als hij nog meer moest klimmen, dat hij er serieus last van kon krijgen. David klom de kamer binnen. Het was een donkere kamer, met verschillende meterkasten. ‘Waar heeft Rick ons nu weer in laten belanden,’ dacht David toen hij het herkende. David wees naar de gang en hield daarna zijn vinger tegen zijn lippen. Er brandde licht op de gang. Er was nu geen weg meer terug.

Melody klom verder naar het andere raam. Gelukkig stond het open en konden ze zo naar binnen klimmen. Eenmaal binnen keek ze, net als David, om haar heen. Er hingen meerdere meterkasten. Iets vraag veel stroom... zou het?.. Melody keek naar David, dacht hij hetzelfde als haar? David wees naar de gang met zijn vinger op zijn lippen. Melody knikte en rolde met haar ogen. Natuurlijk wist ze wel dat ze zo min mogelijk geluid moest maken. Ze sloop naar de deur en ging ernaast staan, mat haar oor tegen de muur en haar gezicht richting de deur. Ze wilde weten of ze mensen kon horen. aandachtig luisterde ze naar de geluiden van het huis. Ze hoorde meerdere stemmen en een aantal mannen waren aan het lachen. Maar alle stemmen die ze hoorde leken van beneden te komen. Ze hoorde een paar voetstappen, dichtbij... Melody hield haar adem in...

Melody rolde met haar ogen door Davids gebaren. Hij haalde een wenkbrauw op , alsof hij wilde zeggen: “Meen je dat?” Hij zag dat Melody haar adem in hield en pas toen hoorde hij de voetstappen dichterbij komen. 'Idioot,' schold hij zichzelf uit. 'Waarom had ik ze niet eerder gehoord?' David tussen de deur en Mels tegen de muur staan. "Waarom moet ik een ronde maken," zei een slaperige stem. "Er komt toch nooit iemand in deze buurt. Waar maakt de baas zich druk om." David zag een schaduw onder de deur vandaan komen. De man van wie de stem was stond nu stil voor de deur. De deurklink piepte toen de man deze naar beneden trok en de deur kraakte open. Ze hadden geluk dat de deur in hun richting open ging en hen uit het zicht hield van de slaperige man.

Toen Melody haar adem inhield kwam David naast haar staan. Ze hoorde de stem op de gang en ze keek naar de schaduwen die onder de deur vandaan kwamen. Toen ze de deur open hoorde gaan klopte haar hart haar in de keel. Uit reflex hield ze haar handen voor haar gezicht. Haar handpalmen waren naar buiten gericht en de creëerde een illusie, Als het goed was kon de man hun nu niet zien, ook niet als hij hen recht aan zou kijken. Tenzij de man wist waar hij naar keek. Mels had deze truck ook wel eens uit willen halen bij haar vader toen hij boos was, maar omdat hij wist dat ze een illusie gebruikte om niet gezien te worden was het hem gelukt er doorheen te kijken. Als ze het echt goed wilde doen moest ze er nog veel over leren. Maar ... nu was de kans klein dat de man doorhad dat er magie in het spel was, hij klonk niet alsof hij verwachtte iemand aan te treffen.
Melody keek David vragend aan terwijl ze de illusie in stand hield. het was een blik die vroeg "Wat moeten we nu?" Melody maakte zelf ook een afweging... moesten ze de man knockout slaan? of was het verstandiger om nog niets te doen en zichzelf verborgen te houden? ....
Ondertussen was de man de kamer binnengestapt, om zich heen kijkend. Op een gegeven moment stond hij midden in de ruimte en keek hij recht naar de plek waar Mels en David stonden. Als ze wat wilden doen tegen de vent moesten ze snel zijn, maar Mels bleef nu staan. De illusie werkte goed genoeg, de man zag hen niet. "Waar maakt de baas zich druk om." zei de slaperige man.

De slaperige man liep naar het midden van de kamer en keek rond. David wist dat als ze hen aankeken, dat hij snel alarm kon slaan. Hij stond al klaar om naar de man te springen en deze tegen de grond te werken. Alle spieren in zijn lichaam waren gespannen toen de man zich omdraaide. “Waar maakt de baas zich druk over,” zei hij slaperig. Dat verbaasde David. ‘Waarom ziet hij ons niet?’ vroeg hij zichzelf af en de verwarring was te zien op zijn gezicht. De slaperige man liep weer naar buiten en deed de deur achter zich dicht. Pas toen de deur dicht was en David hem hoorde weglopen, ontspande hij een beetje. Hij draaide zich om naar Melody. David stootte haar aan en met een knikje vroeg hij haar wat er was gebeurd.

Melody was opgelucht dat de man hen niet kon zien en slaakte een zucht van opluchting toen ze de man hoorde weglopen. Ze kon aan het vragende gezicht van David zien dat hij niet doorhad wat er aan de hand was. Eigenlijk vond ze dat best grappig en als ze niet in een huis waren geweest van een bende had ze er waarschijnlijk om gelachen. Hoe ga ik dit zonder woorden uitleggen? dacht ze... Opeens moest ze denken aan een afbeelding van een animatiefiguur die met zijn handen een regenboog maakt.... Dat was misschien wel een manier om het makkelijk uit te leggen. Ze legde haar handen tegen elkaar alsof ze aan het bidden was en bewoog haar handen in een boog naar beneden. Tussen haar handen ontstond een mini regenboog en een woord 'Illusies' Met een grijns op haar gezicht keek ze naar David, snapte hij nu wel wat er net was gebeurd?

David keek naar de regenboog met verbijstering. “Serieus?” vroeg hij en pas te laat had hij door dat hij hardop sprak. “Wat was dat?” riep de slaperige man die terug kwam rennen. ‘Kut!’ dacht David.Nog even en ze werden ontdekt. En David had geen knuppel bij zich om de man neer te slaan. Dan zat er nog maar 1 ding op. David ging naast de deur staan en zodra deze open zwaaide, kwam David in actie. David trapte de man in zijn knieholte, zodat deze op de grond zakte. Snel plaatste hij zijn hand voor de mond van de man, voordat hij kon schreeuwen. Zijn andere arm plaatste hij om de keel van de man en spande David spande de spieren van zijn arm om de aders dicht te knijpen. “Deur,” siste David, terwijl hij de stribbelde man in bedwang probeerde te houden. In gedachte was David aan het tellen. ‘6...7...8...9...10’ De man begon steeds minder te stribbelen, maar toen David bij 10 was, zakte hij in elkaar. David legde de man voorzichtig op de grond en legde zijn vingers tegen de keel. Hij knikte naar Melody om te laten weten dat de man nog leefde. Hij had een lage hartslag, maar die van David ging tekeer als een gek.

De man reageerde op Melody's uitleg met een woord, helaas wel hardop uitgesproken. Kom op, hoe had ik het anders moeten doen? Dacht Melody geïrriteerd. Ze hoorde natuurlijk de man aan komen rennen op de gang. Natuurlijk kon die ons horen. Mels keek naar David met een pissige blik en zag dat hij zich schrap zette bij de deur, klaar voor actie. Adrenaline schoot door Mels lichaam. Op het moment was ze er klaar voor als ze zou moeten vechten. De deur ging op en David viel de man aan, hij had geen schijn van kans gehad."Deur." siste David en Mels sloop naar de deur om die dicht te doen. Toen ze zich weer omdraaide naar de twee mannen zag ze de vreemde man op de grond liggen. David stond bij hem en gaf een knikje. Ze begreep de boodschap, de man leefde nog, maar was knock out. Mels keek om zich heen, de man was nu buiten bewustzijn, maar hoe lang zou dit zo blijven? Ze zocht naar iets wat ze kon gebruiken om de man vast te binden, zodat hij in ieder geval niet terug kon naar zijn maten. In een hoekje van de kamer zag ze een hoopje plastic draad liggen. Mels liep er naar toe en raapte het op. Ze hield het draad omhoog en keek naar David met een vragende blik.

Melody had gelukkig zijn boodschap begrepen en had de deur dicht gedaan. David zat te bedenken wat ze nu het beste konden doen. De man zou hooguit een uurtje bewusteloos blijven, om vervolgens wakker te worden met een barstende hoofdpijn. Gelukkig was Melody er. Ze had plastic draad gevonden om de man mee vast te binden. David stak zijn duim in de lucht en zette de man rechtop. Nu konden ze hem gaan vast binden. David hield de handen van de man achter zijn rug, zodat Melody ze kon vastbinden. Daarna pakte David een kleine zakmes en trok zijn jas uit. Hij droeg een zwarte shirt eronder. David sneed de linkermouw ervan af en propte het stof in de mond van de man. Daarna trok hij zijn jas weer aan en wilde hij het zakmesje aan Melody geven.

Toen Melody het touw omhoog hield knikte David. Hij had haar boodschap begrepen, gelukkig. De man werd rechtopgezet en Mels bond snel zijn handen vast. Er bleef nog een lang stuk touw over, maar korter maken kon ze het niet. David had ondertussen zijn jas uitgedaan en zijn mouw afgesneden om te zorgen voor een prop in de mond van de man. Handig, daar had ik weer niet aan gedacht. Daarna bood David zijn zakmes aan, Mels pakte het mes en sneed een stuk van het touw af. Nu kan ik zijn enkels ook nog aan elkaar binden. Snel ging ze aan het werk. Binnen een minuut of twee had ze de benen van de man aan elkaar gebonden en met een knoop vastgemaakt die net snel los zou raken.
Melody liep naar het raam en keek naar buiten. Ze zag Jackie en de acne-jongen buiten staan, ze leken het rustig te hebben. Mooi. Melody draaide zich weer om en opeens bedacht Melody dat het niet lang zou duren voor de maten van deze vastgebonden gast hem zouden gaan missen. Hij had het er immers over dat hij een ronde moest lopen. "Zijn maten gaan hem zo missen" Fluisterde Melody. "Wat kunnen we daar aan doen?"

“Zijn maten gaan hem zo missen,” fluisterde Melody. “Wat kunnen we daar aan doen?” Dat was een uitstekende vraag, een vraag waar ze snel een antwoord op moesten zoeken, anders zouden ze ontdekt worden en dan hadden ze een groter probleem. Er was wel iets wat David kon doen, maar in zijn plan kon veel fout gaan. ‘Veel keuze hebben we nu niet,’ dacht David bij zichzelf en richtte zich op Mels. Hij maakte hetzelfde gebaar als zij bij hem heeft gedaan om hem duidelijk te maken dat ze illusie magie gebruikte, maar dan zonder regenboog. Hij hoopte maar dat ze de hint zou begrijpen.