Sloppenwijken

Aan de rand van Londen ligt een sloppenwijk met leegstaande huizen. Het zijn smalle rijtjeshuizen en zien er vervallen uit. Aan de overkant van de huizen ligt een autosloperij en daarnaast een vuilnisbult.

Regels: Er wonen geen mensen, dus magie is toegestaan. Zorg er alleen voor dat je niet wordt opgemerkt.

Het was bijna middernacht. Voor het studentencomplex stond een zwart busje te wachten. David kwam naar buiten gelopen. Hij was gekleed in een donkere spijkerbroek en droeg zijn leren jas. Zijn lange haar had hij voor de verandering in een staart gedaan en hij droeg een standaard Iers petje. David zorgde ervoor dat niemand hem zag lopen, zeker niet omdat het donker was en hij met een honkbalknuppel over straat liep.
Bij het busje aangekomen, klopte hij op de zijdeur. “Rick, doe open,” zei hij. De zijdeur schoof open en David zag 4 andere mensen zitten. “Heey,” zei David met een serieus gezicht. “David, oude rukker!” zei Rick die achter het stuur zat. “Kom erin en stel je eens voor aan de nieuwe rekruten!”

Melody had een sms gekregen van Rick waarin stond dat ze iets voor middernacht voor school moest staan. Ze wist niet wat ze kon verwachten en had haar best gedaan om zich goed voor te bereiden. Wat ze ook gingen doen, het was illegaal en 's nachts. Mels had zich warm aangekleed. Een zwarte skatebroek en een dik vest. aan haar voeten zaten een paar zwarte kisten. Onder het vest had ze een warm shirt aangedaan. Omdat haar haar nogal opviel heeft ze het in een knot gedaan en een beanie opgedaan. Het enige wat je nu nog van haar haar zag was een roze/paarse pluk die net onder haar beanie uitstak. Ze was wel gewend om lange tijden buiten te zijn, ook 's nachts dus dat hoefde geen probleem te zijn. Ze wist dat ze iets illegaals zou gaan doen, maar het leverde haar genoeg geld op om haar opleiding te blijven betalen, Ze had van de week al een brief gekregen van de universiteit dat ze achterliep met haar collegegeld. Geld had ze nodig, en ze verdiende niet genoeg met het werken in de bar, dus illegaal werk was wel een mooie oplossing, regels boeide haar toch niet.
Ze was op tijd bij de afgesproken plek en ze zag een busje staan. Ze liep er naar toe en tikte op de zijkant van de bus. Rick stak zijn kop naar buiten en opende de deur. "Kom erbij schoonheid, Je bent net op tijd, anders had ik je hier gelaten." WTF? Ik was 5 minuten te vroeg dacht Mels, ze hield zich maar stil. Er zaten nog 5 gasten in het busje. Mels zocht een plek om te gaan zitten, bekeek de anderen in t busje nog eens goed. Een van de gasten kwam haar bekend voor, maar ze kon hem niet goed genoeg zien om hem ook te herkennen. Ze stelde zich niet voor, hoe minder ze wist, des te minder kon ze doorvertellen en als het belangrijk was dat ze meer wist zou het haar wel verteld worden.

Het duurde niet lang of iedereen was compleet en Rick weg reed. David, Rick en 5 anderen zaten in het busje. David meende het meisje dat na hem instapte te herkennen. Hij hoopte alleen dat hij het mis had. “Oke,” zei hij om de stilte te verbreken. “Weet iemand wat we gaan doen?” Natuurlijk wist hij het zelf wel. Rick sprak altijd zijn mond voorbij als je de juiste vragen stelde. De 4 mensen die voor hem zaten schudden allemaal hun hoofden. Ze droegen allemaal zwarte kleren, maar niemand had iets om de gezicht onherkenbaar te maken.
Naast David zat een jonge man met kort kruishaar en een zware vorm van acne. Daarnaast zat een donkergetinte vrouw met een afrokapsel. Tegenover hem zat een man van ongeveer 30 jaar oud zonder haar. En tussen hem en de nieuwe meid in zat een jongen waarvan het leek dat hij net van de basisschool af kwam.

Iedereen zat stil in het busje toen het wegreed. Nu ze gewend was aan het donker kon ze de anderen beter zien. Aan de ene kant zat er een jonge jongen naast haar. Hij zag eruit alsof hij net van de basisschool af kwam. Net zo oud als Damiën... Damien is haar kleine broertje, hij was een ondeugd, maar Mels moest er niet aan denken dat hij bij zo'n organisatie betrokken zou zijn. Laat dit soort werk maar aan haar over. Melody is erg beschermend tegenover haar jongere zusje en broertje. De jongen leek niet nerveus, toch besloot zij op dit moment dat ze extra uit zou kijken voor de jongen.
De man die haar bekend voorkwam verbrak de stilte: “Oke, Weet iemand wat we gaan doen?” Mels zag de anderen met hun hoofden schudden. Verder zaten er nog 3 misfits in het busje, en de jongen met wie ze had lopen flirten op het openingsfeest van Silverwood. Ze herkende hem aan zijn stem toen hij sprak. Ze wist niet wat zijn naam eigenlijk was. Zelf wist ze ook niet wat ze gingen doen, ze had ook echt niet de moeite gedaan om erachter te komen. Dus ze schudde met haar hoofd. Op school zou ze vrolijk doen en half flirtend het antwoord uit de jongens trekken, maar nu had ze daar echt geen zin in. Als ze dit soort werk deed leek ze wel een totaal ander persoon. Veel stiller, rebelser en bedachtzaam. Omgaan met dit soort mensen was net alsof ze omging met een paar dieren, je doet wat ze van je verwachten en verder laat je ze met rust. Dan komt het allemaal goed.

Aangezien niemand antwoord gaf, hield David zich ook stil. Het jongetje naast hem zat te staren naar de honkbalknuppel. “Waarom heb je die mee?” vroeg hij met een hoge stem voor een jongen. David moest glimlachen. “Als dit voorbij is,” begon hij, “wil ik naar het park gaan om een potje te spelen. Ga je mee?” Een lach verscheen op het gezicht van de jongen en hij knikte heftig. De tanden van de jongen waren geel en er zaten wallen onder zijn ogen. David vermoedde dat deze jongen op straat leefde. “Weet je wat,” ging David verder. “Wil jij de knuppel bij je houden tot we in het park zijn?” David gaf de honkbalknuppel aan de jongen. De jongen glunderde en bedankte David. Hij stelde zichzelf voor als Daniël.
Een paar minuten later stond het busje stil. “Welkom aan de rand van de onderwereld,” zei Rick vanaf de bestuurdersstoel. “Verderop, op huisnummer 42, heeft een bende onderdak gezocht. Met zonsopgang komt de politie. Het is jullie taak om de bendeleden in het huis te houden. Niemand mag ontsnappen en niemand mag dood. Zorg er wel voor dat jullie zelf weg zijn met zonsopgang. Ik wacht op jullie bij de vuilnisbult.” Met een knopje bij het dashboard deed Rick de zijdeur van het busje open. “Succes.”

Mels zag dat de man niet verder in ging op zijn eigen vraag. Het jongetje vroeg aan de man waarom hij een basketbalknuppel mee had,  met een glimlach antwoordde de man dat hij wilde  een potje wilde spelen nadat de klus geklaard was. Smooth, maar een dikke leugen dacht Mels. De jongen wilde graag een potje meedoen, hij kreeg de knuppel van de man om bij zich te houden. Nu heeft die jongen in ieder geval iets om zich mee te verdedigen. dacht Mels een goedkeurende blik schoot over haar gezicht. De Jongen vertelde dat hij Daniël heette. Ze keek nog eens naar de jongen, wat er ook zou gebeuren vannacht, ze zou haar best doen om hem veilig te houden, zoals ze ook zou doen voor haar broertje.
Het busje stopte en Rick legde uit wat de bedoeling was. Mels luisterde en toen de deur open ging liep ze naar buiten en bekeek de omgeving. Het zag er allemaal nogal triest uit. De regenplassen in de straat maakte het niet beter. Verder zag de opdracht er niet al te moeilijk uit. Mensen in een gebouw houden hoefde niet heel lastig te zijn. zeker niet als ze magie konden gebruiken. Maar Mels wist niet of de anderen ook magie konden gebruiken. OK, een van de mannen kon het in ieder geval wel, hij zat niet voor niets ook op Silverwood. Mels liep naar de bekende man toe, hij zag eruit of hij vaker zo'n opdracht had gedaan, was zelfs voorbereid geweest om een knuppel mee te nemen. "Dus wat is t plan?" zei ze met een brutale toon.

Iedereen stapte uit het busje en Rick reed ervandoor. De nieuwste kwam naar David toe lopen. “Dus wat is het plan?” vroeg ze. Haar stem kwam David bekend voor en toen hij de plukjes gekleurd haar zag, herkende hij het meisje. “Melody?” vroeg hij verbaasd. “Waarom ben jij hier?” De andere mensen kwamen er ook bij staan. “Ik vind het maar verdacht,” zei de vrouw met de afrokapsel. “We krijgen geen duidelijke instructies en ze dumpen ons hier als een stel smerige honden.” “Zo smerig zijn honden niet,” zei de jongen met het acne, maar door de strenge blik van de vrouw hield de jongen zich stil. “Jongens,” begon David. “Laten we eerst iedereens naam weten, voordat we een plan bespreken. Kunnen we elkaar makkelijker aanspreken. Laat ik beginnen. Ik ben David. En als jullie net hadden opgelet, dan weten jullie dat dit Daniël is.” David gaf Daniël een aai over de bol. “En jullie?”

Toen Melody haar vraag had gesteld reageerde de man verbaasd. "Melody? Waarom ben jij hier?" Melody had geen zin om alles uit te gaan leggen dus gaf ze hem het meest simpele standaard antwoord wat ze kon bedenken: "Geld." De anderen uit het busje kwamen er ook bij staan.
“Ik vind het maar verdacht,” zei de vrouw met de afrokapsel. “We krijgen geen duidelijke instructies en ze dumpen ons hier als een stel smerige honden.” “Zo smerig zijn honden niet,” zei de jongen met het acne. De vrouw schoot hem een strenge blik en Melody zag de jongen stilvallen. Melody zuchtte en had de neiging zelf ook een opmerking te plaatsen, maar deed dit toch maar niet. Wat?! verdacht? had je eerlijk werk verwacht dan?
De man onderbrak de twee "Jongens, laten we eerst iedereens naam weten, voordat we een plan bespreken. kunnen we elkaar daarna makkelijker aanspreken. laat ik beginnen. Ik ben David. En als jullie net hadden opgelet, dan weten jullie dat dit Daniël is. En jullie?" Melody zag dat David de jongen een aai over zijn bol gaf. De kale man sprak als eerste "De naam is Kurt." hij klonk kortaf. Mels bekeek hem eens goed, hij was een jaar of 30, droeg een zwart spijkerjack en onder zijn donkere broek zag ze een stel kisten. Mels besloot zich ook maar voor te stellen "Zoals David net al opmerkte, mijn naam is Melody, maar ik reageer ook op Mel." Ze klonk niet heel enthousiast, het was gewoon iets wat gedaan moest worden. Als David haar naam nog niet had genoemd had ze zich waarschijnlijk voorgesteld met Mel.

“Aangenaam, Kurt en Mel,” zei David. Hij probeerde luchtig te klinken, maar volgens hem wist iedereen wel hoe erg de situatie was. De vrouw met de afrokapsel deed een stap naar voren. Ze droeg een strakke, zwart/grijze trainingspak waarbij je heel duidelijk de rondingen van haar lichaam kon zien. David vond dat ze iets te veel ronding had. “Ik kan niet inzien waarom we onze namen moeten vertellen,” begon de vrouw te zeuren. “Maar als iedereen het doet, ik ben Jackie. En durf me geen Jacoline te noemen.”
De jongen met het kroeshaar en de acne bleef achteraan staan. “En jij dan,” zei David om hem erbij te betrekken. “Hoe heet jij?” De jongen droeg een te grote zwarte hoodie, een versleten spijkerbroek en afgetrapte gympjes. Hij wees onzeker met een vinger naar zichzelf. “Ik?” vroeg hij hees. “Ik ben niet belangrijk., Ik bedoel Rolf.” David lachte bemoedigend. “Aangenaam, Rolf en Jackie.” Hij wendde zich tot iedereen in de groep. “We kunnen nu beter eerst gaan lopen naar het huis. Dan kunnen we wel een plan maken. Als iemand suggesties heeft, dan hoor ik ze graag.” En met die woorden liep David voorop naar de bestemming.

Melody hoorde de anderen zich ook voorstellen. Mels had al door dat ze liever niet samen wou werken met Jackie. die vrouw had way te veel attitude. Kurt en David zagen er beide uit alsof ze wel hun mannetje konden staan, dus dat was een fijner idee om mee samen te moeten werken. Rolf en Daniël zagen er onervaren uit, die zou ze meer in de gaten moeten houden...
Ze liep achter David aan richting het huis. "Opsplitsen lijkt mij een verstandig plan, als we bij elkaar blijven hebben we teveel dode hoeken" Zei Melody. Melody hoorde voetstappen naast haar en zag Kurt naast haar lopen. "Dat lijkt me logisch" zei hij, "Maar wat wil je dan verder doen?". Ondertussen leek ook de rest van het groepje zich bij hen gevoegd te hebben.

De hele groep liep bij elkaar. David knikte toen Melody haar idee vertelde en Kurt dit beaamde. “Lijkt me goed,” zei hij. “Maar we blijven met minstens 2 bij elkaar. Dan kan je elkaar rugdekking geven. Voor de rest denk ik uitgangen blokkeren. Als we 3 groepen maken, dan blijft 1 voor het huis, 1 achter en er gaat een groep naar binnen.” Op het moment dat David dat zei, sprong Jackie naar voren. “Ik dacht het niet,” zei ze harder dan nodig was. “Ik ga echt niet met maar 1 iemand op pad. Hebben jullie ooit een keer horrorfilms gezien. Ik ga hier echt niet in mee.” Ondertussen was Daniël al achter Kurt gaan staan. Zijn knuppel had hij losjes in een hand. Rolf daarentegen had geen idee wat hij moest doen en liep achter aan, met zijn hoofd gebogen om de stoeptegels te tellen.

"Kun je nog harder praten?" snauwde Mel naar Jackie. "t plan van David klinkt het meest redelijk tot nu toe. En als je te bang bent is het tijd om ballen te kweken." Met dit soort mensen kon ze echt niet overweg. Mels zag dat Daniël achter Kurt was gaan staan, Dat was misschien ook wel de veiligste optie voor hem. Ze wist dat David ook naar Silverwood ging, en dus van magie afwist. Als ze zich op moesten splitsen was het voor hen misschien handig om samen te gaan, het kon ontzettend in hun voordeel werken om hun magie te kunnen gebruiken. "David, wij kennen elkaar en kunnen elkaar rugdekking geven, als wij binnen de boel verkennen?" Ze hoopte dat hij de hint zou snappen, hij was ook niet heel subtiel, maar toch.
Kurt zag er niet uit alsof hij het zag zitten om in een team te zitten met Jackie "als ik samen met deze knaap een kant bewaak." zei hij met een hand op Daniëls schouder.

David haalde zijn schouders op. “Ik was van plan om Rolf te vragen om mee te gaan, maar dit is net zo goed.” Rolf haalde opgelucht adem. “Dus even voor de duidelijkheid,” vervolgde David. “Kurt en Daniël staan achter het huis op wacht en barricaderen de uitgang. Mels en ik gaan naar binnen om te kijken hoeveel man er is en misschien kunnen we andere uitwegen blokkeren. Rolf, jij en Jackie blijven voor het huis.” Rolf wilde hierop reageren, maar Jackie duwde hem weg om zelf wat te zeggen. “Je denkt toch niet dat ik met deze loser alleen blijf. Ben je nou helemaal gek geworden?” David keek haar strak aan. Hij had geen zin in spelletjes en dat was te lezen op zijn gezicht. “Je hebt 2 keuzes,” zei hij tegen Jackie. “Of wij gebruiken jou als lokaas, of je doet wat je gezegd wordt.” David wachtte niet op een antwoord en draaide zich om. “Kom op, we zijn er bijna.”

David was het met haar plan eens. Gelukkig maar, dacht Melody. Het had er naar uit gezien dat zij anders achter was gebleven met Jackie. David liep het plan nog eens door. Het klonk logisch. Ergens had Melody wel medelijden met Rolf, aan de andere kant kon het haar weinig schelen, zolang zij maar niet met afrobarbie samen hoefde te werken. Ze had pissig gereageerd maar werd meteen op haar plaats gezet door David. atta boy! zo ga je om met die lui! Mels begon hem steeds meer te mogen. Jackie had eruitgezien of ze wilde protesteren, maar leek zich te bedenken toen ze de blik van David zag. Zachtjes hoorde Melody een grinnikend geluid uit de richting van Rolf. Zelf kon ze ook de grijns niet van haar gezicht afhouden.
Ze waren ondertussen aangekomen bij de voorkant van het huis. Melody zag licht branden in de voorste kamer. Ze keek naar de anderen en zei met een zachte stem: "tijd om op te splitsen?" Ze klonk enthousiast, nu het zover was kreeg ze er ook echt zin in om iets uit te halen.

Het duurde inderdaad niet lang, of de groep was bij het huis aangekomen. Er brandde een licht in de voorste kamer. “Kut,” fluisterde David. “Dan moeten we een andere manier vinden om naar binnen te komen.” David keek iedereen in de groep om de beurt in de ogen aan. “Succes iedereen,” zei hij. Voordat hij naar het leegstaande huis naast diegene die ze moesten hebben liep, ging hij naar naar Daniël toe. “Doe je voorzichtig?” vroeg hij. “Ik let op hem,” zei Kurt en legde een hand op Daniëls schouders. Samen liepen de man en de jongen weg.

Melody hoorde Davis zachtjes vloeken. Maar blijkbaar was het tijd om op te splitsen. Ze zag David naar Daniel lopen en iets zeggen. Ze zag ook dat de kale man een hand op de schouder legde van het jongentje, een beschermend gebaar. Gelukkig! laten we hopen dat die erg goed vanaf komen vanavond. Melody liep naar Rolf en fluisterde iets in zijn oor. De jongen knikte zenuwachtig en fluisterde terug "Jullie ook veel succes". Mels stak haar duim op en liep naar David toe. "Misschien kunnen we via de achterdeur naar binnen? Anders moeten we in een van de lege huizen naar boven klimmen en het via een van de ramen proberen op de eerste verdieping."

“Laten we dat dan maar doen,” zei David terwijl hij zijn schouders liet zakken. Het gebouw was 2 verdiepingen hoog en zo hoog moesten ze klimmen. David schudde aan de roestige regenpijp. “Dat gaat hem niet worden,” zei hij en veegde zijn handen af. “We kunnen naar binnen gaan en via de ramen gaan klimmen.” David liep al naar de deur van het huis ernaast, maar draaide zich om naar Melody. “Kom je ook?”

Melody zag David aan de roestige regenpijp schudden. Wat denkt hij nou? als er een manier van klimmen is die gegarandeerd veel geluid op kan leveren... Hij gaf aan dat ze beter naar binnen konden gaan bij het buurhuis en dan via de ramen naar de andere kant konden klimmen. dat stelde ik net ook voor... Ze haalde haar schouders op en liep met David mee. Toen ze bij de deur aankwamen zat deze op slot. "Natuurlijk" siste ze. Ze had haar staf in een van de broekzakken zitten. Dat was het voordeel van skaterbroeken, de zakken waren groot genoeg om je staf in te bewaren en niemand die het zou zien. Ze keek nog eens naar het slot, greep haar staf en mompelde zachtjes. Het slot gloeide lichtjes en Mels ging er zo voorstaan zodat Jackie en Rolf het zowiezo niet konden zien. Ze had er minder problemen mee als David wat zou zien, hij zat niet voor niets op silverwood... Na een paar tellen stopte het gloeien en konden ze naar binnen lopen. "Kom binnen" fluisterde ze met een vrolijke toon tegen David.

David liep met Melody naar de voordeur. Het bleek op slot te zitten, maar Mel had het snel opgelost. “Kom binnen,” fluister Melody vrolijk. David keek naar binnen. Het was donker en het enige wat goed te zien was, was de gang die gevuld was met spinnenwebben. “Ziet er gezellig uit,” zei David met duidelijke sarcasme. “Ik zou zeggen dat dames voorgaan, maar ik wil niet dat er een val of iets dergelijks is waar jij straks inloopt, dus...” En dus liep David eerst het huis binnen. De planken kraakten onder zijn kisten. Een paar stappen verder wist David dat de anderen van hun groep er niet was. “Niiv kun yol," fluisterde hij en een kleine vuurbal van licht verscheen sputterend in zijn hand.

David stapte het huis binnen met een sarcastische opmerking. Altijd fijn een man met humor.“Ik zou zeggen dat dames voorgaan, maar ik wil niet dat er een val of iets dergelijks is waar jij straks inloopt, dus...” Melody volgde hem het huis in. "Ik kan wel wat hebben hoor" dacht ze, maar ze protesteerde niet. Melody keek om zich heen in het donker. Het huis zag er vervallen uit, het rook er smerig en muf. Mels besloot er geen opmerking over te maken, als ze te veel zou zeggen was de kans ook groter dat ze ontdekt zouden worden. Ze hoorde de planken kraken onder hun voeten. Verdomme... Ze wist niet hoeveel de mensen in het huis naast hen konden horen, en hoopte dat het niet super gehorig was. David fluisterde iets, en er verscheen een sputtert vuurtje in zijn hand. [i]Handig trucje.99]] "Dat was geen latijnse of engelse spreuk " merkte ze fluisterend op. "maar wel een handige." Ze keek nog eens de hal rond waar ze in stonden. Aan de muur hingen foto's van een gezinnetje, de foto's waren oud en vergeeld, het behang bladderde bijna van de muur af en op sommige plekken kon je de schimmel eronder zien... aan de rechterzijde van de hal stond een trap, hij zag er vervallen, maar stevig, uit. "Ik denk dat we die moeten hebben" fluisterde Mels terwijl ze naar de trap wees.

Melody had opgemerkt dat David niet Latijns sprak. “Klopt,” zei David en liet het onderwerp verder voor wat het was. Nu was niet de tijd voor nieuwsgierigheid. Dat kon je hier alleen maar in de weg staan. “Ik denk dat we die moeten hebben,” zei Melody en wees naar de trap. “Ik denk dat je gelijk hebt,” antwoordde David en liep richting de trap. Het was een houten trap en al zag het er stevig genoeg uit, er waren een paar schimmelplekken te zien die David niet vertrouwde. “Kijk wel uit waar je loopt,” zei David, zijn stem zachter dan eerst. Ze waren nu dichterbij de vijand dan voorheen en vanaf dit moment kon het zo erg fout gaan, dat ze hier misschien niet ongeschaad weg zouden komen. Langzaam en voorzichtig liep David de trap op.

Melody liep achter David aan de trap op. “Kijk wel uit waar je loopt,” zei hij zachtjes. Melody knikte. Ze snapte wel dat ze vanaf dit moment alleen konden praten als het echt niet anders kon. Boven aan de trap keek ze rond in het halletje waar ze waren beland. Het zag er net zo triest en verlaten uit als beneden. Langzaam liep ze naar een van de deuren en deed de deur zachtjes open. Gelukkig kraakte hij niet. Ze zag een ruimte dat ooit een kinderkamer geweest moest zijn. Er stond een klein bedje en er lagen verschillende knuffels in de kamer. Het zag eruit alsof iemand de kamer een keer overhoop had gehaald om iets te zoeken. Het was een rotzooi. Maar Melody besteedde er niet heel veel aandacht aan, zij keek naar het raam in de kamer. Het was groot genoeg om doorheen te kunnen en lag volgens haar het dichtst bij het buurhuis. Melody liep de kamer weer uit en gebaarde naar David dat hij haar kant op moest komen. Ze wees naar het raam en keek hem vragend aan. Ze hoopte dat hij haar intentie zou begrijpen. Zullen we door dit raam naar buiten gaan? dacht ze.

Eenmaal boven begon David met rondkijken. Het was hier net zo triest als beneden en nog triester dan buiten. Hij zuchtte. ‘Dat hier niks aan gedaan wordt,’ dacht David. Hij wilde een kamer inlopen waar een vervallen hemelbed stond, maar zag Melody in zijn ooghoeken naar hem wenken. Hij liep de kamer in waar Melody was. Het was een kinderkamer, maar eentje waar al zeker 10 jaar niemand is geweest. David besloot hier niet te veel over na te denken. Hij keek uit het raam waar Melody naar had gewezen. David stak zijn duim op naar Melody om haar te laten weten dat dit de beste keuze was om naar de andere kant te komen. En als de heer die David was, klom hij eerst het raam uit. Het waaide behoorlijk buiten en David had moeite met grip vinden. Er waren weinig plaatsen met houvast en David durfde niet an de regengoot te hangen. Halverwege bleef David even stil hangen om zich schrap te zetten tegen een kleine windstoot. Hij had geluk dat hij om aan hoorde komen, anders lag hij nu beneden.

Gelukkig had David de hint begrepen. Hij knikte ten teke dat hij oke was met het plan. Melody keek David na toen hij uit het raam klom. Ze zag dat hij moeite had om grip te vinden en hij moest wachten voor een Windvlaag. Melody keek nog een keer goed uit het raam en bekeek de punten waar zij zich vast kon houden. Ze zag een aantal punten, maar het zou niet heel makkelijk gaan worden. Gelukkig had ze genoeg klimervaring in bomen en op de boerderij van haar ouders. Behendig klom ook Mels het raam uit en hing eerst aan het kozijn. Zodra David verder was klom ze achter hem aan. Ze was blij met de extra warme kleding die ze aan had gedaan, want de wind was erg koud.
Een keer verloor ze de grip met haar voeten, maar ze had zichzelf op kunnen vangen en was dus net niet gevallen.