De London zoo

Aidan glimlachte naar Melody. "Ik luisterde niet graag naar haar," zei hij simpel. Hij keek Clarissa ook na en was een beetje geïrriteerd toen bleek dat ze gebarentaal kon. Waar kwam dat nu weer vandaan. En sinds wanneer waren er andere mensen aanwezig die dat ook zomaar konden. Hij baalde vooral dat hij nu ook niet nog een spreuk over haar uit kon spreken, omdat er een andere jongen bij was. Voor ze bij hen waren, draaide Aidan zich naar Melody. "Zin om mee te gaan naar het aquarium?" Vroeg hij. Vervolgens wachtte hij niet op haar antwoord, maar pakte haar hand en trok haar zachtjes mee. Hij zorgde ervoor dat ze niet wegrenden, maar de boodschap tegenover Clarissa was duidelijk. Misschien niet heel aardig, maar duidelijk. Diep van binnen voelde Aidan zich ook niet prettig als hij dit soort dingen deed, maar het hoorde bij hoe hij was aan de buitenkant.

Waar kom je vandaan? vroeg Jake, terwijl ze naar het bankje liepen.
Parijs antwoordde Clarissa. Maar ik studeer nu hier in Londen.
Parijs? Dan is britse gebarentaal niet je eerste taal zeker? zei Jake.
Nee, mijn derde. lachte Clarissa. Maar ik ben goed met talen.

Toen Clarissa en Jake aankwamen bij het bankje waren Aidan en Melody weg. Of course they are. dacht Clarissa.
Het spijt me, zei Clarissa. Ik denk dat ze niet langer wilde wachten.
Dat is OK. zei Jake. Heb je nog hulp nodig?
Nee, zei Clarissa. Bedankt, anyway.

Clarissa had geen zin om nog met Aidan te praten. Ze was gemeen geweest tegen Melody. En Aiden had haar behekst. Clarissa had het idee dat Melody best haar mannetje kon staan, dus waar had Aidan zich mee bemoeid?

Clarissa moest haar gedachten ordenen. En dat kon ze het beste doen op het ijs. Of dat wat het dichtste bij ijs in de buurt kwam. De pinguïns.

Mels zag de glimlach van Aidan: "Ik luisterde niet graag naar haar." Het was een simpele verklaring, maar Melody kon er wel mee leven. Aidan had Clarissa ook aan zien komen en hij keek wat geïrriteerd. Toen hij zich naar Melody draaide vroeg hij of ze mee wilde naar het aquarium. Melody wilde op zich wel, ze hield van de onderwaterwereld. Al zouden er in een dierentuin geen magische beesten zijn, of in ieder geval niet veel. Maar voor ze wat kon zeggen werd ze bij haar hand gegrepen en ze werd meegetrokken. "Ik kom wel mee hoor" zei Melody plagend. Het voelde ergens wel lullig om iemand zo te laten staan, vooral de jongen die er door Clarissa bij werd gehaald. Maar ze snapte het ook zeker wel van Aidan. Ze haalde haar schouders op en liep gewoon mee. Ze liet Aidans niet los. Ze was wel benieuwd of de jongen los zou laten. "Dus jij zit ook op silverwood?" Begon Melody, ze wilde het gesprek van eerder weer oppakken. "In welk jaar zit je?" Ze probeerde de jongen af en toe aan te kijken tijdens het lopen, maar lette ook op de omgeving zodat ze niet tegen iemand op zou botsen of zou vallen.

Aidan glimlachte plagend terug, maar hij liet ook niet los. Waarom zou hij, hij had een leuk, regenbooghaarkleurig, meisje bij de hand. "Ik zit in mijn eerste jaar," antwoordde hij. "En jij ook, toch?" Hij had haar wel een paar keer gezien, nu hij ging proberen het zich te herinneren. "Wat voor opleiding doe je naast Silverwood?" Het was ook zijn intentie om het gesprek verder te laten gaan, zonder nog aandacht te besteden aan Clarissa. Al voelde het van binnen niet oké, hij voelde absoluut geen behoefte om ongedaan te maken wat er net was gebeurd. Ze had het zelf verpest. Inmiddels waren ze bij de aquaria aangekomen en Aidan ging iets langzamer lopen, zodat ze de tijd konden nemen om naar de vissen en andere waterdieren te kijken. Ergens vroeg Aidan zich af of hij Melody's hand nu los moest laten, maar hij vond het eigenlijk wel prima zo. Hij had nog steeds zijn staf in zijn andere hand, voor als Clarissa weer iets wilde proberen, of voor als hij geintjes uit wilde halen.

Tijdens het lopen vertelde Aidan dat hij in het eerste jaar zat van Silverwood. "Ik studeer geschiedenis, ook in het eerste jaar." Alleen de mythen zijn echt boeiend. De rest is voornamelijk zinloze oorlogen. Dacht ze erachteraan. Ze keek Aidan even aan "En wat studeer jij?" Ze was wel benieuwd naar deze jongen. Ze was nog nooit een magiër tegengekomen die in het openbaar met zijn staf liep te zwaaien en er mee weg leek te komen. Mels had hem wel vaak mee, maar altijd verborgen.
Toen ze bij de aquaria aankwamen liepen ze langzamer, dat vond Melody absoluut geen probleem, nu had ze tijd om de mooie dieren te bewonderen. Overal zag ze mooie koraalriffen en gekeurde onderwater wezens. In Melody's blauwe ogen was een verwonderde schittering te zien. "Dit hebben we niet in t loch thuis." fluisterde ze verwonderd. T water daar was koud en er was veel minder kleur te spotten.

Clarissa zat op een bankje bij de penguins. Ze was bezig met haar gedachten ordenen, en aangezien ze dit niet kon doen terwijl ze bezig was met een dubbele axel of een pirouette, koos ze voor haar andere optie. Dus zat ze had haar telefoon in haar hand en wachtte ongeduldig tot Gaétan antwoordde.

En wat heb je toen gedaan? Want het klinkt alsof je niet heel subtiel was.
Lia, je t'aime, maar dit is niet een kampioenschap. Je bent niet beter dan ze, en een geweten heeft er niets mee te maken.
Jij denkt dat papa de ethiek niet heeft aangeleerd aan de niet-magi? Dat je speciaal was omdat jij er wel aanleg voor had? Papa was strenger tegenover ons niet-magi, juist omdat we geen magi zijn.
Omdat jij altijd aan het schaatsten bent, ma chère sœur. Alle tijd die papa met jou doorbracht was 's avonds of in de auto. Tijden waar wij niet bij waren. Mais, je moet gaan bedenken wat je gaat doen. Want vergeet niet dat je nog minstens 4 jaar doormoet op SA, en dat je niet kunt blijven wegrennen van je problemen met anderen.
Je ferai faire. Salut!

"Ik doe kwantumfysica," zei Aidan en hij begon meteen aan zijn beknopte uitleg. "Dat gaat over waarom de kleinste deeltjes doen wat ze doen." Zo snapten de meeste mensen het, want hij had inmiddels door dat bijna niemand begreep wat zo'n studie inhield. Hij keek met Melody naar de koraalriffen in de aquaria en moest lachen om haar opmerking. "Laat staan in de Noord-Atlanische Oceaan," beaamde hij. Ierland lag bijna aan de IJszee, daar waren de vissen grijs en klein en aangepast aan kou. Daar hadden ze geen tijd voor mooie kleurenpracht, dat kostte teveel energie en ze vielen er teveel op. Zijn staf draaide nog steeds in zijn hand terwijl hij langzaam verder liep langs kwallen, inktvissen, haaien en meer onderwaterwezens.

Aiden vertelde dat hij kwantumfysica deed als studie. Meteen daarna vertelde hij kort wat die studie inhield. Blijkbaar had hij het al vaak uit moeten leggen. Melody snapte dat wel, zelf had ze geen idee wat het precies inhield, maar ze wist wel dat dit een lastige studie was. "dus je hebt de beauty and the brains?" merkte Melody op met een lieve stem. "Het klinkt wel erg boeiend, maar wel ook erg lastig."

Hij lachte om haar opmerking over de lochs. hij vertelde dat het waterleven langs de noord-atlantische zee ook niet zo kleurrijk was. Melody keek hem aan. "en waar langs de noord-atlantische oceaan komt deze knappert vandaan?"ze gaf hem een knipoog. Hij klonk niet schots, dus waarschijnlijk kwam hij daar niet vandaan. Zou het een Ier kunnen zijn? Ze was er nog nooit een tegenkomen, dus het accent zou ze niet eens herkennen als ze het zou horen. Melody was in dat opzicht wereldvreemd, ze kende haar eigen dorpje en omgeving, maar van de rest van de wereld had ze nog niets gezien.

"Als jij dat vindt," zei Aidan droog, maar hij bloosde wel een beetje van Melody's opmerking. Natuurlijk wist hij dat hij er goed uitzag, maar het was altijd leuk om de bevestiging van anderen te horen. "Ik kom uit het noord-westen van Ierland," ging hij verder. "En jij bent overduidelijk een Schot." Niet alleen had ze het woord 'loch' in haar mond genomen, maar Aidan was ook erg thuis in de accenten van Groot-Brittannië. Welsh, Schots, Engels, hij kon alles uit elkaar halen. En in Ierland kon hij zelfs de verschillende regio's aan de accenten onderscheiden. Ze liepen precies op dat moment langs de aquaria met vissen uit de koudere zeeën. "Dit hebben wij thuis," zei hij, terwijl hij op een grote school haringen wees. "Veel schittering weinig kleur." Hij glimlachte en kneep bijna even met zijn hand, toen hij zich bedacht dat hij die van Melody nog vasthield. Waarom had hij eigenlijk nog niet losgelaten? Meteen kleurden zijn wangen weer een beetje rood.

Begon Aidan nu te blozen bij haar opmerking? wow, dat had ik niet snel verwacht "Als jij dat vind" had hij gezegd. "Natuurlijk vind ik dat." Zei Melody "Anders zou ik het niet zeggen." Ze gaf hem een klein kneepje in zijn hand. Waarom heb ik die nog vast? bedacht ze zich even, maar besloot gewoon vast te houden, het was fijn.
Deze knapperd kwam uit het noordwesten van Ierland en hij merkte meteen op dat Melody een schot moest wezen. "True," gaf ze eerlijk toe. "Opgegroeid tussen loch Achray en een groot bos, mooie omgeving, verrekte weinig contact met de buitenwereld."
Op dat moment zag Melody de grote school haringen. Ze waren zilverkleurig en schitterde prachtig. het was een mooi gezicht om te zien, heel anders als de kleurrijke vissen, maar wel heel mooi. "Moet zeggen dat dit er ook heel gaaf uitziet hoor! Misschien minder verschillende kleuren, maar toch heeft het een hypnotiserend effect om zo'n school te zien zwemmen." Misschien klonk het wat dromerig, maar Melody meende wel wat ze zei. Melody had thuis amper de scholen vissen zien zwemmen, ondanks dat ze naast een groot meer woonde zwom ze bijna nooit. Het water was te koud en van jongs af aan was ze bang gemaakt voor de Grindylows die haar het water in zouden trekken als ze ooit de ver in het water zou komen. "Nooit gedacht dat ik van een normale dierentuin met gewone beesten zo kon genieten." Merkte Melody op. Ze was 1 keer eerder naar een dierentuin gweest, toen ze 8 was, maar thuis had ze verschillende magische beesten gezien, haar ouders werkte met die beesten, dus had het eigenlijk een beetje saai geweest, te rustig.

"Zijn er dan magische dierentuinen?" vroeg Aidan, oprecht verbaasd, terwijl hij zachtjes terug kneep in Melody's hand. "Dat wist ik nog niet. De meeste magische dieren laten zich toch ook niet vangen." Nu was het ook niet zo dat Aidan behoefte had aan zo'n dierentuin, hij zag thuis genoeg magische wezens, van eenhoorns tot kabouters. Even bleef hij naar de haringen staan kijken, maar toen liep hij toch verder. De andere vissen die volgden waren even hypnotiserend. Soms met kleuren, soms met vormen en soms in aantallen. Er waren rivier-aquaria, warm-water-aquaria en koud-water-aquaria. Normaal kon Aidan er geen genoeg van krijgen, maar in de buurt van Melody wilde hij niet wegzwijmelen bij simpele vissen. Ergens halverwege het de gangen met aquaria was een terrasje. Voorzichtig trok hij Melody daar mee naar toe en gebaarde haar op een stoel te gaan zitten. Zelf liep hij naar de bar en kwam snel terug met twee grote ijsjes. "Ik trakteer," zei hij lachend, terwijl hij haar haar ijsje gaf en naast haar op het stoeltje ging zitten.

Aidan vroeg of er ook magische dierentuinen waren. "Niet dat ik weet, lijkt me ook niet waarschijnlijk." andwoordde ze hem meteen. "'T is alleen dat ik meer magische beesten gewend ben, en normale dieren soms wat.. ehm saai ... zijn." Ze liepen samen verder langs de aquaria, Aidan leek geen zin te hebben om ergens langer te blijven staan. Op zich had Melody daar ook niet echt problemen mee, het was mooi om te zien, maar eigenlijk was ze nieuwsgieriger naar de jongen naast haar, dan de prachtige vissen om hen heen. Toen ze langs een terrasje wandelde gebaarde Aidan dat Melody moest gaan zitten. Met een vragende blik ging ze zitten. Met haar blik volgde ze de jongen en ze zag dat hij bij de bar twee ijsjes haalde nou ja... ijsJE zeg maar ijs. dacht Melody. De jongen vertelde lachend dat hij trakteerde. Melody nam het ijsje van hem aan. "Dank je wel! Waar heb ik dit lekkers aan te danken?" zei ze met een lieve stem terwijl de jongennaast haar ging zitten. ze begon aan haar ijs om te voorkomen dat het zometeen gesmolten zou zijn en op de grond zou liggen.

"Daar kan ik je alleen maar gelijk in geven," beaamde Aidan. "Niets haalt het bij een kudde wilde eenhoorns of een reus die voorbij dondert." Hij glimlachte en toen hij zat, zette hij zijn stoel iets dichterbij. "Gewoon, ik trakteer graag aan leuke meisjes." Hij gaf haar een knipoog, terwijl hij nonchalant verder ging met zijn ijsje. Af en toe keek hij naar Melody naast zich en bedacht zich opeens dat haar haar even kleurrijk was als de meeste vissen in de aquaria om hen heen. Hij moest er even van lachen, maar bedacht zich dat dat raar was en hij werd een beetje rood toen hij weer naar Melody keek. Wat moest die wel denken? Hij schoot zomaar in de lach en nu kon hij haar bijna niet meer normaal aankijken zonder de vissen-vergelijking te zien. Niet dat hij het geen leuk haar vond. Je moest lef hebben om zoiets te dragen en het stond haar geweldig.

"wow Reuzen, heb je die bij jullie thuis? Dat is zoo gaaf!!" Melody klonk nogal enthousiast. "Eenhoorns zijn inderdaad mooie beesten. Als heb ik ze nog maar twee keer gezien."
Aidan schoof zijn stoel dichterbij. hij trakteerde leuke meisjes dus graag. Hij vind me leuk? schoot er even verbaasd door haar heen, maar daarna bedacht ze dat ze net hand in hand met hem door een dierentuin heen had gelopen. Jongens deden dat niet als ze iemand niet aardig of leuk vonden. Melody beet even zachtjes op haar lip. Ze zag de jongen nonchalant aan zijn ijsje eten. af en toe keek hij even opzij. Melody at ook verder aan haar ijsje, ze genoot ervan. Opeens hoorde ze zacht gelach naast haar, en ze zag dat Aidan een beetje rood was geworden. Melody keek geamuseerd naar de jongen. "Volgens mij heb ik de grap gemist. You mind sharing?" vroeg ze met een glimlach. Ze had het gevoel dat het over haar ging, maar ze was al genoeg gewend. Ze was best benieuwd wat de jongen amuseerde.

Aidan werd rood en dat probeerde hij te verbergen, wat niet heel makkelijk ging. "Nou, gewoon," zei Aidan. "Ik bedacht me dat jouw haar even kleurrijk was als de meeste vissen die we net gezien hebben." Nu hij het hardop zei, klonk het hartstikke stom en helemaal niet grappig. Daardoor werd hij nog roder en hij keek stompzinnig de andere kant op. Uiteindelijk durfde hij het toch weer aan om Melody aan te kijken. Hij hoopte vooral dat ze hem niet uit zou lachen, of zich beledigd zou voelen. Hij besloot gewoon door te gaan op de reuzen. "Ja, in Ierland lopen reuzen rond. Maar die heb je in Schotland toch ook wel? Bij ons hebben ze de Giant's Pathway in het noordwesten gebouwd en zo." Hij glimlachte, zijn rode kleur inmiddels kwijt. Hij zag er niet graag stom uit.

Aidan leek zijn rode kleur te willen verbergen, maar dat lukte niet helemaal. Hij vertelde uiteindelijk dat haar haar hem deed denken aan alle kleurrijke vissen die ze daarnet hadden gezien. Nadat hij het vertelde werd hij nog roder en draaide hij zijn hoofd weg. Dat is toch nergens voor nodig? Dacht Melody. Ze vond de vergelijking eigenlijk wel erg leuk en had een vrolijke grijns over haar gezicht. "Zo had ik er nog niet over nagedacht" merkte ze rustig op "Maar ik denk dat dat wel een goede vergelijking is." Ze vond de opmerking absoluut niet erg en dat probeerde ze ook uit te stralen. Iedereen mocht zeggen van ze van haar dachten, en dit was een leuke opmerking geweest. Kleurrijk vissenhaar... is weer eens wat anders dat rainbowdip of aandachtstrekker. Aiden keek eindelijk haar kant weer op en begon over de reuzen, dat ze die ook in schotland moesten hebben. "We schijnen ze wel te hebben. Ergens..." Gaf Melody toe, maar teleurgesteld voegde ze eraan toe "ik heb ze alleen nog nooit gezien." Ze zag dat de rode kleur van Aidan ondertussen weer weggetrokken was. Zo ziet hij er echt een stuk beter uit Dacht ze.

Aidan glimlachte opgelucht omdat ze zijn opmerking niet vervelend leek te vinden. Hij lachte zelfs voorzichtig met haar mee. Het was ook wel een goede vergelijking. Het voelde fijn dat ze hem niet afbrandde. Het betekende waarschijnlijk niets, maar voor Aidan op dit moment heel veel. Dat Melody hem niet afbrandde gaf hem een goed gevoel van binnen, want zo iemand als zij wilde hij graag te vriend houden. Hij knikte bij haar opmerking over de Schotse reuzen. "Tja, ik weet ook niet of ik zelf gelukkig ben omdat ik ze gezien heb, of omdat ik het overleefd heb," zei hij, lachend als een boer met kiespijn. Sinds de normale mensen reuzen niet meer zagen of wilde zien, gingen de giganten gehuld in dikke onweersbuien en stormen. Voor de magiërs die op zo'n moment ter plaatse waren, was het extra uitkijken voor de reus zelf en het gevaarlijke weer dat hij met zich meebracht. Dat was het voor de niet-magiërs ook wel, maar als die vertrapt werden, zorgde magie ervoor dat de rest van de wereld geloofde dat de bliksem was ingeslagen.

Melody zag de opluchting van Aidan op zijn gezicht. Ze vond het fijn dat de jongen zich een beetje ontspande, Melody was geen moeilijke om mee om te gaan, er waren alleen en paar dingen die je niet bij haar moest doen.
Aidan vertelde dat hij ook niet wist of hij gelukkig moest zijn of omdat hij het overleefd had. Melody herinnerde zich inderdaad verhalen dat het absoluut niet de meest ongevaarlijke wezen waren om tegen te komen.  "Heet zoiets niet 'luck of the irish' "Merkte ze op met een scheve grijns. "Ik ben benieuwd" zei ze met een flirtende knipoog "Wat is jou favoriete beest of wezen?" Ze keek Aidan aan en at ondertussen van haar ijsje met een onschuldige blik.

(srry had um eerst per ongeluk met Maya gepost)

Aidan moest lachen. Ieren hadden inderdaad veel geluk en dat had magische redenen. "Dat komt ook alleen maar door de eenhoorns en de leprechauns," zei hij daarom grinnikend. Daarna ging hij nadenkend verder met zijn ijsje. "Goh, dat is moeilijk." Het duurde nog een paar likjes voor hij uiteindelijk besloot dat hij geen keuze kon maken. "Niks kan tippen aan de schoonheid van de eenhoorns," begon hij voorzichtig. "De leprechauns zijn echt heel grappig en reuzen zijn gewoon een zicht waarbij je je mond open laat vallen. En dat zijn alleen een paar wezens die ik al ooit eens heb gezien. Het lijkt mij geweldig om eens een elf te ontmoeten of een draak of een zeemeermin. Alles is op zijn eigen manier mijn favoriete wezen, dus eigenlijk kan ik echt geen keuze maken." Hij glimlachte en gaf Melody een knipoog terug. "En wat is jouw favoriete wezen?" Hij had ook bij zichzelf de niet-magische dieren weggelaten, want magie gaf voor Aidan alles nog meer schoonheid en maakte het nog mooier. Gewone dieren waren zo gewoon.

Aidan lachte om de opmerking van Melody over het geluk van de Ieren. Hij gaf toe dat Ieren inderdaad gelukkig waren vanwege de eenhoorns en leprechauns. Op het gezicht van Melody hing een vrolijke uitdrukking. Ze at af en toe een kleine hap van haar ijsje terwijl Aidan vertelde over zijn favoriete wezens. Ze had een aandachtige blik in haar ogen. Hij kon dus niet kiezen? Melody dacht zelf ook goed na, haar favoriete wezens? "Ik vind het lastig, Eenhoorns zijn geweldig mooi, De selkies zijn ook geweldig om te zien, maar ik denk dat ik toch het meest heb met Pixies, vroeger speelde ik samen met mijn zusje en broertje in het bos en dan zagen we ze regelmatig. Ze zijn ontzettend ondeugend, maar ook wel lief af en toe. " Voeger speelde ze vaker met de pixies, Als Melody door het bos reed op een van de paarden waren er altijd een paar die mee wilden rijden. Zolang Melody vriendelijk was en wilde delen met de kleine wezens waren ze ook heel vriendelijk terug. Bij de herinnering keek ze dromerig voor zich uit. Toen ze een druppel ijs voelde vallen op haar hand schudde ze haar hoofd om de herinnering weg te schudden. Snel likte ze de druppel van haar ijsje af.

In zijn hoofd ging Aidan na wat pixies waren. Gelukkig was zijn kennis over magische wezens, en notmale wezens trouwens ook, erg uitgebreid. Er was er geen een die hij niet kende. "Ik moet toegeven sat ik die nog nooit gezien heb," zei hij met een flauwe glimlach. "Ze lijken me wel erg leuk." Hij keek even naar de vissen achter Melody en lachte afwezig terwijl ze met haar smeltende ijsje aan het stoeien was. Hij had die van hem inmiddels op. "Maar wat is jouw favoriete dierentuindier? Dan kunnen we daar vast nog even langslopen." Hij stobs op en stak uitnodigend zijn hand uit. Het was niet helemaal de intentie om weer hand in hand te lopen, maar ook leek het Aidan niet vervelend om de rest van de dag zo te blijven lopen.

Aidan moest toegeven dat hij nog nooit een pixie had gezien, maar het hem wel leuk leek om er een te zien. "Ze zijn ook heel leuk, zolang ze je vrienden zijn. Ik heb een keer gezien dat ze minder vrolijk waren. Dat is ook de laatste keer dat mijn vader in de buurt kwam van hen." Merkte Melody op met een lach. Haar vader had per ongeluk een van de huisjes van de pixies verstoord en sindsdien proberen ze regelmatig streken bij hem uit te halen. Melody vond het soms wel grappig om te zien, haar relatie met haar vader was toch niet heel geweldig, dus ze niet de kleine wezentjes graag hun gang gaan. Ze at de laatste restjes van haar ijs op. Aidan had zijn ijsje al eerder op en vroeg Mels naar haar favoriete dierentuindier. Daar moest ze even over nadenken. Van de gewone dieren hield ze het meest van paarden, omdat ze thuis veel bij die beesten te vinden was, maar van de dierentuindieren had ze toch een andere voorkeur. "Ik wil de panters nog wel graag zien." antwoordde dan ook. Ze nam zonder twijfelen de uitgestoken hand van Aidan aan. En stond op zodat ze samen door het park konden lopen. Ze keek er ergens wel van op dat Aidan het niet erg vond om hand in hand te lopen, klagen deed ze niet. Samen met Aidan liep ze naar de uitgang van de aquaria. "Wat voor dieren wil jij eigenlijk nog zien? " vroeg ze aan de jongen tijdens het lopen.

"Dat kan ik me denk ik goed voorstellen," zei Aidan lachend. Hij kende genoeg verhalen van pixies die mensen lastig vielen, maar nooit heel erg veel kwaad konden. Hij wist niet of deze wezentjes in staat waren op een bepaald punt te ver te gaan. Hij liep met haar mee richting panters. "Eigenlijk wil ik gewoon zo veel mogelijk zien," antwoordde hij glimlachend. Daarvoor was hij in een dierentuin, om zoveel mogelijk te zien. Anders had je er niks aan, vond hij. In zijn vrije hand draaide hij zijn staf rond, omdat het fijn voelde om magie bij zich te hebben. De normale mensen reageerden er toch niet op, die zagen een heel simpel stokje. "Maar als ik toch moet kiezen, wil ik nog even langs de olifanten," vervolgde hij na een tijdje te hebben nagedacht.