De London zoo

De London zoo ligt in de buurt van Regent Park en is makkelijk te bereiken met de metro.

De London Zoo is een moderne dierentuin waar dieren zo natuurlijk mogelijk leven en waar gepoogd wordt om bij het publiek belangstelling op te wekken voor natuurbescherming en wildbescherming. Veel gebouwen in de London Zoo staan dan op de monumentenlijst.

Regels:
Doordeweeks is de dierentuin open van 10 uur 's ochtends tot 10 uur 's avonds. In de zomer is het mogelijk om een nachtje over te blijven.

Verder geen magie, omdat ook niet magische mensen komen. De rest van de regels zijn hetzelfde als bij andere dierentuinen.

Aidan zat op een bankje bij de apen. Hij had een korte, witte broek aan en een strak, zwart shirt, maar door zijn sneakers en de pet, waarvan de klep ondeugend omhoog stond, leek hij toch een stuk jonger, ook al zag je zijn spieren door het strakke shirt. Hij keek toe hoe de apen, orang-oetans in dit geval, elkaar vlooiden en op andere manieren verzorgden. Sommigen zaten hem aan te kijken en dan hielden ze staarwedstrijdjes, die meestal door de primaat gewonnen werden, waar het dier dan door moest glimlachen. Aidan vond het geweldig om naar dit soort hoog-ontwikkelde soorten te kijken. Hun gedragingen leken zoveel op die van mensen. Soms leken ze vele malen slimmer. Het enige verschil was dat zij opgesloten zaten en de mens kon kijken. Maar of dat nou een mate van slimheid was, daar viel met Aidan over te twisten.

Op haar vrije dag wilde Melody wel eens een dagje weg naar de zoo. Ze had al veel te lang niet veel dieren gezien. In het park rond de school waren wel eens wat vogels en eekhoorns, maar liever had ze meer bijzondere dieren. Ze zou hier in de buurt waarschijnlijk geen eenhoorns vinden of een stel selkies, Dus had ze besloten vandaag de dag te besteden in de Zoo.
Toen ze vanmorgen naar buiten keek vanuit haar raam had het weer er helder een droog uitgezien, wat al een wonder was voor Engeland. Ze had een skinnyjeans aangedaan met gaten erin (achter de gaten zat een rood stofje genaaid.) Ze had haar zwarte kisten aangedaan en droeg haar favoriete shirt.

plaatje:

Haar haar zat in een losse knot.
Ze had een tas mee in de vorm van een klok

Spoiler:

er zat niet veel in, alleen een portomonnee, haar telefoon en een notitieboekje.
Ze liep rond in de dierentuin. Het duurde niet lang voor ze bij de apen aankwam. Ze vond het altijd leuk om te kijken naar de dieren, maar ook op de reacties van mensen. zodra je bij de apen aankwam kon je altijd zien hoeveel mensen er op leken qua gedrag. Veel mensen gingen dan net zo gek doen. Ze zag een jongen zitten op een bankje. Hij viel op in zijn korte witte broek, sneakers en petje. ze bekeek hem van een afstandje. Hij leek wel staarwedstrijden te houden met de oerangoetangs. Op haar gezicht verscheen een grote glimlach.

Clarissa wist het zeker. Op een van haar weinige vrije dagen in het jaar moest en zou ze naar de zoo. Ze was al jaren niet meer in een zoo geweest. In Frankrijk ging ze op haar vrije dagen naar het zwembad of een museum, maar ze was nu in London. En de London Zoo was famouse.

Clarissa kocht een ticket, en liep naar binnen. Ze kon direct beginnen met aapjes kijken, want die waren vlak bij de ingang. Niet alleen de aapjes-aapjes, maar ook de mensen-aapjes. Zoals het meisje niet ver van Clarissa vandaan. Ze had arc-en-ciel gekleurd haar, en een tas in de vorm van een klok. Clarissa bekeek haar eigen outfit. Sneakers, skinny jeans en een shirt dat haar moeder niet zou accepteren.

plaatje:

Ze liep naar de orang-oetangs en leunde op het hek, haar blik gericht op de apen.

Aidan had de mensen om zich heen gezien, maar herkende ze niet speciaal van school. Wel dat hij dat hij het regenbooghaar eerder had gezien, maar hij kon het niet plaatsen. Hij lette vooral op dat niemand zag wat hij deed toen hij zijn toverstaf uit zijn kontzak haalde en voor de neus van de aap een paar vonkjes liet verschijnen. Zo kreeg hij opeens de aandacht van alle apen, maar daardoor natuurlijk ook van de mensen om hem heen. Onopvallend stopte hij zijn staf weer in zijn kontzak, terwijl hij verontschuldigend naar de dieren keek, omdat hij het trucje niet kon herhalen. Zijn staf zat trouwens veilig in zijn broekzak, ook al stak hij er voor meer dan de helft uit. Mensen verwachtten niet dat iemand met zoiets rond zou lopen en zagen hem nooit. Alleen andere tovenaars en heksen zag soms de staf, maar ook lang niet altijd.

Clarissa keek verschrikt om zich heen. Ze was toch niet gek geworden. Er waren daarstraks vonken bij de apen verschenen. Iemand had die vonken laten verschijnen, en Clarissa wilde weten wie.
"Inveni." mompelde ze. Het was een spreuk die haar vader haar had aangeleerd, omdat ze altijd alles kwijt was. Het zorgde ervoor dat dat wat ze zocht een gekleurde gloed kreeg, en zo ver ze wist kon alleen de uitvoerder van de spreuk de gloed zien.

Clarissa keek nog eens naar de mensen die in de buurt van de apen. Op het bankje, niet heel ver van Clarissa vandaan, zat een jongen. Hij was niet opvallend gekleed, maar hij had een blauwe gloed. Blauw? dacht Clarissa. Sinds wanneer doen we aan blauw? De gloed was rood, of grijs. En heel soms groen, maar nooit blauw.

Nonchalant liep ze richting het bankje, waar er naast de jongen een plek vrij was. Ze ging zitten, staarde richting de apen en zei rustig: "Nice trick."

Maj hoe heb je dat shirt gevonden? ik heb echt een kwartier lopen zoeken voor dat shirt voor Mels >.< uiteindelijk maar een ander shirt gekozen....

Melody keek naar de oerangoetangs op het moment dat ze vonken zag verschijnen voor een van de apen. Was dat wat ik dacht dat het was? Melody was magisch opgevoed en herkende magie onderhand wel als het gebruikt werd. Ze zag de blikken van de apen naar een jongen gaan, de jongen in de korte broek. Ze zag dat er ook een aantal mensen een blik op hem wierpen. Zou hij magie gebruikt hebben? Ze bekeek hem nog eens goed en zag dat hij iets in zijn broekzak stopte, iets wat leek op een staf. Haar eigen staf zat in haar tas. Maar ze waagde hem niet te pakken. Hoewel Melody het lang niet altijd zo nauw nam met de regels wist ze wel dat magie gebruiken op zo'n openbare plek niet het meest slimme was om te doen. Ooit toen ze nog een stuk jonger was had ze ook zoiets geprobeerd midden op een grote markt. er waren toen meteen mensen aanlopen die meende dat ze bezeten was en dat ze een demon zou zijn. Wat een ophef was dat toen geweest... haar ouders waren woedend geweest, en ze waren meteen weer naar huis gegaan.
Ze was wel nieuwsgierig naar de jongen, maar besloot nog even afstand te houden. Er liep een meisje naar hem toe en ging naast hem zitten. Niet haar plaats om daar nu tussen te komen. Het meisje zag er niet heel speciaal uit in haar skinny jeans en sneakers, ze had een shirt aan dat Melody zelf ook nog moest hebben liggen in haar kast... Melody wilde een manier bedenken om de aandacht van de jongen te trekken, maar minder opvallend dan dat hij had gedaan. Hrmm als ik hem zou achtervolgen val ik ook te veel op met mijn haar. ze wist dat dat het meest opvallende aan haar was en bedacht een plannetje. Ze liep naar een wc-gebouw in de buurt, liep een van de stallen binnen en pakte haar toverstaf.
Toen ze nog geen twee minuten later weer bij de apen stond om te kijken was haar haar niet meer alle kleuren van de regenboog, maar een neutrale bruine kleur. De meeste mensen leek het door te hebben dat het nog steeds hetzelfde meisje was. De meeste mensen misten zoveel dingen omdat ze niet goed keken.

Aidan keek op toen er een meisje naast hem kwam zitten. "Ach, die vonken, dat is ook niets bijzonders," zei hij. Hij keek niet raar op, het kwam vaker voor dat na zo'n actie de mensen met magie om je heen zwermden. Zijn blik viel weer op het regenboogharige meisje dat naar een wc ging. Niet veel later kwam ze bruinharig weer naar buiten. "Dit is moeilijker, let op," zei hij tegen het meisje dat naast hem zat. Hij keek om zich heen om zeker te weten dat niemand naar hem keek. Hij pakte zijn staf weer en richtte naar het meisje dat net uit de wc was gekomen. Hij mompelde een onverstaanbare spreuk en het haar van het meisje kleurde weer als de regenboog. Iedereen die niet magisch was, zou de verandering niet zien. In feite, ze zouden de hele tijd een regenboog hebben gezien in plaats van bruin haar. Dat was één van de trucjes die zijn vader hem had geleerd om de niet-magische wereld niets van magie te laten merken als dat in de buurt gebruikt werd. Eigenlijk knoeide met het zicht van de mensen. Hun ogen hadden de goede beelden eerder ontvangen, bruin haar, maar omdat het haar daarna weer een andere kleur had, dachten de hersenen dat het bruine haar niet klopte. Magie hielp die twijfel omslaan in vastbeslotenheid. Het bruine haar was er nooit geweest.

"Je gebruikt een stok?" vroeg Clarissa verbaast aan de jongen naast haar. "Ik bedoel er niets mee. Het is gewoon dat de meeste magi die ik ken hun handen gebruiken."
Clarissa haalde een snoepzak uit haar tas. "Jelly bean?"

Melody was weer in de buurt van de jongen gaan staan, op een plek waar ze ook een mooi uitzicht had op het verblijf van de apen. Toen ze opeens vanuit haar ooghoek een beweging zag bij de jongen en het meisje. Voor ze zich om kon draaien om te kijken wat hij deed zag ze een los plukje voor haar ogen zakken, en dit plukje was niet kastanjebruin, zoals ze het net getoverd had, maar weer in de oude regenboogkleur. "Dit ga je niet menen..." mompelde ze. Ze was nieuwsgierig naar de jongen geweest en had hem in de gaten willen houden, maar dit... Ze hield er niet van als magi andere magi betoverde, zonder reden... en in dit geval had de jongen geen geldige reden gehad, vond Melody. Gelukkig was het de niet magi niet opgevallen dat haar haarkleur was veranderd. Mel dacht eraan om haar haar met illusies een andere kleur te geven, als ze het goed zou doen zou het niet magische volk het niet opvallen... misschien was dat wel een leuk idee, en anders zou ze het verpakken als een goocheltruc. Met illusies hoefde ze haar staf toch niet te gebruiken, als ze maar het eindresultaat goed genoeg voor de geest kon halen. ze concentreerde zich een moment en haar haar werd gifgroen. gelukt! ze keek de twee op het bankje aan met een uitgestoken tong en maakte een lange neus.

Aidan knikte, hij gebruikte een stok. Zo'n probleem moest dat toch niet zijn. Hij keek toe hoe het meisje haar haar weer van kleur veranderde en probeerde te achterhalen wat voor magie ze nu toepaste. De jelly-bean sloeg hij beleefd af. Voedsel van magische mensen had hij geleerd te wantrouwen, tot de aanbieder geen vreemde meer voor hem was. Met magie was zoveel mogelijk, je kon je de eindeloze mogelijkheden gif en betoveringen in zo'n snoepje niet voor de geest halen. Waarschijnlijk was zijn wantrouwen ongegrond, maar Aidan nam toch het zekere voor het onzekere. Hij richtte zijn aandacht weer op het andere meisje en liep uiteindelijk op haar af. Zijn staf draaide hij in het rond in zijn handen. Voor alle andere bezoekers hier zou het lijken alsof hij met een normaal takje speelde. "Ik vind je haar leuker in alle kleuren van de regenboog," zei hij vriendelijk en quasi-beteuterd. Door de uitdrukking en zijn kleding leek hij nog jonger dan hij was. "Maar ik zal het niet nog een keer terugveranderen." Hij glimlachte lief en keek even achterom naar de ander.

Mels wist dat ze erg kinderachtig was met het uitsteken van haar tong, maar dat kon haar niet schelen. Wat ze niet had verwacht is dat de jongen naar haar toe kwam lopen, toverstaf in zijn hand. Instinctief ging haar hand richting haar tas, als de jongen wat zou flikken kon ook zij snel haar staf pakken. Maar het bleek niet nodig te zijn... en haar houding ontspande weer. De jongen kwam aanlopen en klonk vriendelijk: "Ik vind je haar leuker in alle kleuren van de regenboog, Maar ik zal het niet nog een keer terug veranderen." Ze bekeek de jongen eens goed, hij zag er jong uit, misschien wel net iets jonger dan dat zij was. Ondanks dat was hij best een lekker ding, hier kon ze misschien wel lol mee trappen vandaag. "Misschien, als je lief bent, verander ik het wel terug." Zei Melody speels met een knipoog. Ze keek nog eens naar het meisje wat nu alleen op het bankje zat. "Je weet wel hoe je de aandacht moet trekken van de meiden" complimenteerde ze de jongen met een geamuseerd gezicht. Ze was benieuwd of het andere meisje daar zou blijven zitten, of dat ze zich bij hen zou voegen.

Hihi, hij is lekker twee jaar ouder.

"Nope, ik weet hoe ik de aandacht van andere magische mensen en wezens moet trekken," zei hij lachend. Hij wenkte het andere meisje om bij hen te komen staan. Drie tovenaars in een dierentuin, dat kon nog leuk worden. "Maar ik ben heel erg lief." Hij trok een pruillipje en werd daar zo mogelijk nog jonger van. Maar al snel schoot hij in de lach en stopte nonchalant zijn toverstaf in de kontzak van zijn korte, witte broek. "Ik ben Aidan, by the way," zei hij, lief glimlachend en hij stak zijn hand uit om die van het meisje te schudden. Ook hoopte hij dat het andere meisje zijn naam nu ook had gehoord, anders moest hij zich straks weer voorstellen. "Ga jij ook naar Silverwood?"

Clarissa zat te genieten van haar jelly beans, terwijl de twee magi elkaar aan het betoveren waren. Ze zag de jongen haar wenken. "Ik ben Aiden, by the way" zei de jongen tegen het meisje terwijl hij zijn hand uitstak. "Ga jij ook naar Silverwood?"
Clarissa voelde zich een derde wiel. Daar ging ze iets aan doen. "Clarissa." zei ze glimlachend terwijl ze Aidan's hand pakte. "Eerste jaars aan Silverwood."

Mels luisterde naar de jongen. "Nope, ik weet hoe ik de aandacht van andere magische mensen en wezens moet trekken," zei hij. Aandacht trekken is inderdaad gelukt. Ze zag hem wenken naar het andere meisje. "Maar ik ben heel erg lief." zei de jongen met een pruillip. Hij hield zijn gezicht niet lang in de plooi en schoot in de lach. "Vooruit dan maar" Gaf Melody toe en ze tikte haar haar aan, wat meteen weer naar zijn originele kleur veranderde.
"Ik ben Aidan, by the way," zei hij, lief glimlachend en hij stak zijn hand uit "Ga jij ook naar Silverwood?" Maar voor Melody de hand van de jongen aan kon pakken stond het andere meisje voor hen en pakte Aidans hand. Ze stelde zich voor als Clarissa, een eerstejaars studente van Silverwood. Melody stond te kijken van die brutaliteit. Het was aan haar gezicht af te lezen dat ze die actie van het meisje niet waardeerde. Die durft! Met een poeslieve stem zei ze "Hoi Clarissa, misschien ben ik anders opgevoed, maar volgens mij is het onbeleefd iemand te onderbreken als zij in gesprek zijn." Ze wist dat ze met deze opmerking zelf heel brutaal was, maar dat boeide haar niet. Ze keek Aidan aan "Fijn je te ontmoeten Aidan. Ik zit ook op Silverwood, de naam is Melody, maar Mels luister ik ook naar."

Ook Aidan keek raar op toen het andere meisje opeens zijn hand schudde en zich voorstelde. Hij had niet het gevoel dat hij iets had gedaan om haar zo te laten doen. Hij had haar bovendien uitgenodigd om deel te nemen aan het gesprek. Dat was misschien niet het beste idee geweest. Dus hij reageerde een beetje hetzelfde als Melody, alleen zonder woorden, en schudde nu wel haar hand, zoals hij van plan was te doen. Toen ze haar haar weer veranderde, keek hij blij op. "Het heeft iets aparts, maar ik vind het echt erg leuk," zei hij, aardig glimlachend. Zie je wel dat hij lief was. Omdat zijn handen altijd iets te doen moesten hebben, pakte hij zijn staf weer uit zijn kontzak en draaide die rond. Misschien ook een beetje om de Stilte-spreuk op Clarissa toe te passen, maar dat leek hem nu nog onbeschoft. Die spreuk had zijn moeder hem nooit willen vertellen, maar Aidan had hem eens van zijn oom gekregen toen hij had gezeurd over hoe één van zijn klasgenootjes altijd kon schreeuwen tegen de meester. De jongen had drie dagen niets kunnen zeggen en alle niet-magische mensen uit zijn dorp konden niet bedenken wat het was. Natuurlijk had zijn moeder hem straf gegeven, maar de voldoening was genoeg geweest.

"Natuurlijk ben jij anders opgevoed." zei Clarissa met haar beste wedstrijd glimlach. "Mijn ouders waren soutenant, eh, ondersteunend tijdens mijn jeugd. Ik heb nooit om aandacht hoeven schreeuwen door mijn haar te veranderen in een regenboog. Maar het is OK, het was niet jou fout."
Clarissa stopte nog een jelly bean in haar mond en stak de zak uit naar Melody.
"Jelly bean?" vroeg ze. "Als goedmakertje. Geen magie toegevoegd, alleen suiker en kunstmatige smaakstoffen. Beloofd." Clarissa voegde een lach toe, een echte dit keer.

oc: shots fired....... ^^
--------
Aidan schudde Melody's hand en gaf haar een compliment over haar haar. Ze bedankte hen vriendelijk. Ze zag de jongen zijn staf weer pakken en ermee spelen, maar tijd om er een opmerking over te maken kreeg ze niet want ze hoorde Clarissa met haar fake glimlach.
Melody's bloed ging koken bij de opmerking van het meisje. Haar ogen werden donkerder, en als ze vuur konden spuwen, zouden ze het doen. Maar gelukkig konden ze dat niet en keek Mels vooral heel erg pissed. "Jij hebt lef!" siste ze tegen het meisje. "Jij houd je mond over mijn opvoeding en mij. punt." Een opmerking over mij en mijn uiterlijk, das tot daar aan toe, maar houd je smoel over mijn ouders! wie dacht ze wel niet dat ze was? De koningin? Met haar vuisten gebald deed Melody moeite om zich in te houden, maar nog een zo'n opmerking en het maakte niets meer uit of er mensen om hun heen stonden, dan had het meisje een groot probleem. Er werden haar Jellybeans aangeboden 'als goedmakertje'. Ze werd ervan verzekerd dat er niets magisch in zou zitten, maar Mels had nu geen behoefte aan snoepgoed, zeker niet als het van zo'n kind kwam...

Aidan stond erbij en keek ernaar. Wat moest je anders? Hier leek een heuse catfight te zijn begonnen, al had niemand Clarissa daar aan reden toe gegeven. Wat ongemakkelijker bleef hij zijn staf in het rond draaien en probeerde iets te bedenken om de stemming te verlichten, maar hij wist niets. Ook ging hij spreuken in zijn hoofd langs die misschien verandering konden brengen in hoe het er nu aan toe ging, maar ook die kon hij nog niet bedenken. Hij snapte niet waarom het zo ging en wilde dat ook helemaal niet. Hij had zijn blik tussen de twee meiden door gericht op de apen die daarachter zaten. Bijna was hij van plan weg te lopen en bij de dieren te gaan kijken, maar hij was niet van plan Melody hier achter te laten en in haar eentje te laten dealen met opmerkingen en vervelende mensen als deze.

Clarissa haalde haar schouders op. "Ik ben niet degene die begon over opvoeding, chérie."
Clarissa wist dat ze te ver was gegaan, en dat ze zich zou moeten verontschuldigen, maar ze kon het niet. Je haar rood verven omdat je dat beter vind staan dan het vieze blond was tot daar aan toe. Een regenboog van je haar maken was duidelijk een schreeuw om aandacht. Misschien had ik niet in Gaétan's psychologie boeken moeten lezen. dacht ze zelfbewust.

Clarissa stopte een hand vol jelly beans in haar mond. Ze moest echt stoppen met stress eten. Niet dat ze er veel van aankwam, ze trainde daar te hard voor. Het was puur psychologisch.

Toch greep Aidan nu in. Hij hield niet van dit soort momenten. Voor één van de meiden kon reageren, had hij zijn staf op de mond van Clarissa gericht en een spreuk uitgesproken. Weer zo'n spreuk die zijn oom hem had geleerd, het belette de betoverde te spreken voor een paar uur, afhankelijk van wat Aidan wilde. "Wat heeft zij jou misdaan?" vroeg hij nu aan Clarissa, duidelijk geïrriteerd. "Wat heeft zij gedaan dat jij je zo kinderachtig en vervelend gedraagt. Dat is niet helemaal hoe het hoort." Hij wist ook wel dat ze nu niet terug kon spreken, maar hij hoefde haar ook even niet te horen. Vanaf het moment dat ze zijn hand had gegrepen en hen had onderbroken, had ze niet haar best gedaan om aardig te doen. Zonder reden.

Melody had de Jelly beans afgewezen en zag Aidan staan en kijken. Hij ag er uit alsof hij niet goed wist wat hij moest doen. Snap ik, wat heb je normaal tussen twee vechtende meiden te zoeken? zeker als ze ze beide niet kent... Hij was met zijn staf aan het spelen. Clarissa haalde ondertussen haar schouders op en maakte de opmerking: "Ik ben niet degene die begon over opvoeding, chérie." Dat kind had het lef om haar Jellybeans te staan eten alsof er niets aan de hand was. Melody balde haar vuisten nog strakker en haar knokkels werden helemaal wit, Maar voor ze uit kon halen om dat mens een goeie rechtse te verkopen stond Aiden met zijn staf in zijn hand, wijzend naar Clarissa's mond. Hij sprak een spreuk uit. Ergens herkende ze de spreuk, haar vader had hem een keer gebruikt op haar kleine broertje. Het zorgde ervoor dat de mond van Clarissa gesnoerd zou zijn. Het is zo jammer dat die die spreuk nooit heb geleerd! Ze zag en hoorde Aidan geïrriteerd tegen Het meisje praten. Neemt hij het nu voor me op? Melody's woede maakte plaats voor een soort verbazing... Ze had nog nooit iemand gehad die het voor haar opnam ... en ze had niet van Aidan verwacht dat hij zich zou bemoeien met de onenigheid tussen twee meiden die hij niet kende. Mels bleef staan waar ze stond, ze zei geen woord, benieuwd naar de reactie van Clarissa en bewonderend kijkend naar Aidan...

Clarissa opende haar mond om te reageren, maar er kwam geen geluid uit. Als ze niet onder invloed was geweest, zou ze de spreuk bewonderen. Gelukkig was taal haar ding, Clarissa moest alleen bedenken wie te gebruiken...

Clarissa keek rond. Er liepen overal toeristen, maar Clarissa was op zoek naar een bepaald soort. Toen ze vond wat ze zocht liep ze erheen.
Hi. Sorry dat ik stoor, gebaarde ze. maar kunnen jullie me helpen?Ik ben met klasgenoten hier, maar we hebben een kleine taalbarrière. Ik kan ze verstaan, maar zij snappen mij niet. Kan een van jullie tolken?
Sure, waar? gebaarde een van de jongens.
Daar, bij het bankje. gebaarde Clarissa terug. Ik ben Clarissa, trouwens.
Jake gebaarde de jongen, terwijl ze samen naar het bankje liepen.

Melody zag de mond van Clarissa open en weer dicht gaan toen er geen geluid uit kwam. Ze leek om zich heen te kijken en liep daarna weg. Melody bleef bij Aidan staan en keek hem aan. "Thanks!" zei ze "Dat was awesome!" Ze keek hem dankbaar aan.
Even later zag ze dat Clarissa weer naar hun toe kwam lopen, maar nu was ze niet alleen. Er liep een jongen met haar mee en ze waren druk aan het gebaren. Gebarentaal? Serieus? Waarom zou ze dat kennen? Melody had wel eens vaker gezien dat er mensen gebarentaal gebruikte. In schotland was er een dove jongen in het dorpje vlak bij (nou ja.. op een uur fietsen) bij de boerderij. Ze had er wel bewondering voor als mensen dat konden, maar had het zelf nooit geleerd. Er was immers geen behoefte aan geweest voor haar. Ze was wel benieuwd wat Clarissa van plan was met deze jongen, Hoe ga je een onschuldig mens betrekken in je kinderachtige gedrag?