Sportschool

Aidan moest lachen en deed zijn best om Lilian daarbij niet te laten vallen. "Nou, je wordt vast niet elke dag naar je bestemming gedragen," zei hij. "Ik zou het als een eer zien." Hij gaf haar een knipoog terwijl ze de fontein passeerden. Het hoofdgebouw kwam steeds dichterbij. Af en toe keek hij om zich heen, maar niet teveel. "Voelt het wel al beter aan je enkel?" vroeg hij, ook al wist hij dat het niet zo snel zou gaan. Maar misschien dat alleen al niet lopen al een beter gevoel gaf. Hij gebaarde met zijn hoofd dat ze zijn shirt met het ijsblok weer even goed rond haar enkel moest leggen, voordat het eraf zou vallen.

"Het is een hele eer, dat je mij mag tillen." reageerde Lilian plagend, maar ze moest toegeven dat het wel prettig was dat ze niet het hele stuk had hoeven lopen. "En niet echt, maar dat er geen gewicht op steunt, helpt al heel veel." zei ze naar waarheid, waarna ze haar arm iets uitstak om het shirt goed te leggen. Het ging niet heel soepel, omdat ze niet uit Aidan's armen wilde vallen, maar uiteindelijk zat het goed. Gelukkig waren ze er bijna, "Ben je wel eens op de ehbo hier geweest?" vroeg Lilian, die zich afvroeg of het daar ook magisch aan toe ging.

"Nee, eigenlijk niet," zei Aidan. "Ik vraag me af of ze magie toepassen, of dat ze straks je enkel verbinden en je drie weken niet mag sporten." Hij keek bedenkelijk. Het zou toch raar zijn als er geen magie gebruikt werd? Inmiddels liepen ze naar binnen en Aidan sloeg de tweede gang in naar rechts. Niet ver die gang in was de EHBO-post. Aidan droeg Lilian naar binnen en zette haar snel, maar voorzichtig op het bed. Zijn armen waren zo langzamerhand begonnen te verzuren en hij had haar natuurlijk niet willen laten vallen. De verpleegster kwam er snel aangelopen en Aidan bleef erbij staan, omdat zijn shirt nog rond Lilians enkel zat en omdat hij wilde weten hoe het nu verder zou gaan.