Sportschool

Aidan was in de fitnessruimte te vinden, al een paar dagen op rij. Hij deed alles waarbij zijn bovenlichaam op zichtbare manier getraind werd. Hij had een plan bedacht om Grey, zijn huisgenoot, eens goed op zijn nummer te zetten en daar hoorde een gespierd lichaam bij. Niet dat hij zover ging dat zijn eigen ranke, maar gespierde bouw zou verdwijnen, zijn spieren moesten gewoon wat duidelijker worden, vooral de borst- en armspieren. Hij had uitgezocht wat de best manier was om dat soort dingen te bereiken en deed dat nu. Op het moment wat hij met halters bezig. Om zijn voortgang goed bij te houden, had hij juist een los hemd aangetrokken. Verschil zag je beter, als je de geleidelijke opbouw niet zag. Dus als Aidan om de avond voor de spiegel ging staan, dan keek hij en zag hij kleine verschillen.

joggingsbroek, sportbh, hardloopschoenen en haar haren in een paardenstaart. Lilian was er helemaal klaar voor geweest om een rondje hard te lopen. Meestal liep ze 2 à 3 keer per week, maar toen ze naar buiten stapte had het gegoten. Het was, grijs, grauw en nat, zoals het weer alleen in Engeland kon zijn (en NL, haha). Het was al de tweede keer deze week dat ze volledig doorweekt zou raken tijdens het hardlopen, en daar had ze zo geen zin in. Toch liet ze zich niet uit het veld slaan, en binnen tien minuten was ze bij de sportschool van de campus. Met een flesje water in haar handen liep ze de fitness ruimte binnen. Het was er bijna uitgestorven, bijna. Er was een andere jongen die bezig was met fitness apparaten. Als ze hem kon aankijken, zou ze hem waarschijnlijk herkennen, maar dat deed Lilian op dit moment niet.

Aidan keek even op toen er een meisje binnen kwam, maar hij richtte zich snel weer op zijn programma. Hij dacht haar te herkennen van de Oostertoren, het meisje met de camera. Hij vergat nooit een gezicht, dus verwachtte hij dat hij wel gelijk zou hebben. Hij had vaak gelijk. Maar hij ging rustig door met zijn halters en ging niet veel later door naar dat ding waar je borstspieren mee traint. Nu zorgde hij er wel voor dat hun blikken kruisten en hij groette haar vriendelijk. Daarna nam hij plaats en ging aan de slag.

Ze herkende hem, hoewel ze zijn naam nooit te horen had gekregen (dacht eef). Hij was de jongen met wie ze op de toren van het prachtige uitzicht genoten had. Dat uitzicht zou er vandaag een stuk minder spectaculair uitzien. "Hey!" groette Lilian terug, "Bezig met het aftrainen van de vakantiekilo's?" vroeg Lilian met een grijns, terwijl ze plaatsnam op een van de loopbanden. Gelukkig was de ruimte zo klein, dat ze zijn blik nog altijd kon vangen via de spiegels die de wand bekleedde.

Nope, ze hebben nooit namen uitgewisseld.

"Ehm, een soort van," zei hij lachend. Niet dat niemand mocht weten waar hij mee bezig was, maar er waren bij hem niet zoveel kilo's om vanaf te komen. Hij was niet breed gebouwd en zolang hij veel sportte, kwam er ook niks bij. Maar ja, zeggen dat hij zijn spierdetail aan het bijwerken en vergroten was, klonk waarschijnlijk een beetje raar. Al helemaal de reden waarom. Na het korte zinnetje ging hij even volledig door met trainen, omdat dit nog zwaar was voor hem. Hij had zich nog nooit echt gericht op borstspieren. Zijn sixpack was veel belangrijker. Hij kon die ook in de strijd gooien, maar het volledige pakket leek hem handiger. Nadat hij zijn aantal had bereikt, ging hij even rechtop zitten en pakte zijn bidon. Rustig nam hij een paar slokken, terwijl hij naar het meisje keek.via de spiegel.

Lilian knikte, ze kon wel reageren, maar de jongen leek volledig op te gaan in zijn training, dus besloot Lilian ook maar te beginnen. Ze stelde de loopband in op een helling en liet de snelheid oplopen tot ze in een lekker looptempo liep. Lilian sportte vooral om in conditie te blijven en zeker nu ze vrij weinig werkte, waarmee je vaak ook al een sport ineen had, merkte ze dat het wel nodig was om haar conditie op peil te houden. Nog steeds maakte ze regelmatig oogcontact met de jongen, aan de ene kant was het een beetje genant, maar aan de andere kant waren ze de enige in de ruimte, dus er was ook vrij weinig om naar te kijken. "Lig je een beetje schema?" vroeg ze, zonder haar snelheid te minderen, toen de jongen voor een korte pauze inlaste om te drinken.

Onwillekeurig streek Aidan over zijn buik om te voelen en keek weer naar het meisje. "Ja, volgens mij wel," zei hij en hij stond op. Zodra hij merkte dat ze hem op geen enkele manier kon zien, liep hij even rood aan. Dat had er sowieso heel raar uit moeten zien. Alsof zijn buik hem vertelde of hij goed bezig was. Maar ja, hij voelde er duidelijk zijn spieren, dus zo heel raar was het waarschijnlijk ook weer niet. Hij ging naar het volgende apparaat voor krachttraining en merkte hier al snel dat hij extra gewicht toe kon voegen, ten opzichte van het begin van zijn training.

Lilian trok een vragende blik toen hij over zijn buik wreef, alsof hij net een goede maaltijd achterover had geslagen, maar het was duidelijk dat hij merkte dat het er niet helemaal logisch uitzag. Nadat de jongen weer verder ging met zijn training, zette Lilian er ook nog een vaartje in. Ze zou nog een paar minuten op volle snelheid gaan en dan had ze een halfuurtje gelopen, voldoende voor vandaag, want dit was niet bepaald een inspirerende looproute. Maar toen ze het apparaat hoger wilde zetten, ging er wat mis. Op een of andere manier ging de band uit het niets veel sneller, waardoor Lilian struikelde en ze was te laat om zich nog op te vangen aan de zijstangen, waardoor ze met een smak op de grond belande.

Aidan had ondertussen veel verschillende apparaten gehad en stond op het punt om aan een tweede ronde te beginnen, toen hij het meisje op de grond zag smakken. Het zag er pijnlijk uit. Hij snelde naar haar toe en knielde naar haar neer. "Gaat het?" vroeg hij, terwijl hij constateerde dat ze in elk geval nog bij zinnen was. Zijn toverstaf, die al de hele tijd uit zijn schoen stak, had hij snel in zijn hand, omdat zijn helpende mogelijkheden dan een beetje vergroot werden. Niet dat hij kon helen of iets dergelijks, maar het gaf hem een beter gevoel, een gevoel van controle.

"Auw." kreunde Lilian, terwijl ze enkele seconde niet echt in staat was om te bewegen, omdat alles pijn leek te doen. Langzaam duwde ze zich met haar armen overeind, wat nog redelijk ging. Maar haar spieren hadden een flinke klap gekregen. lilian had geen idee wat er gebeurt was en ze kreeg haar gedachte pas weer op een rijtje toen er een stem naast haar klonk. Met een verwrongen gezicht knikte ze, terwijl ze zich verder overreind probeerde te duwen. Dat ging goed, totdat er een stekende pijn door haar enkel trok, waardoor ze weer in elkaar zakte. "shit." gromde Lilian, want dat betekende niet veel goeds.

Aidans oplettend oog had gezien dat het aan haar enkel lag. Hij gebaarde dat ze moest blijven zitten en ging naar de wc. Uit de kraan stuurde hij met zijn staf een bol water, die hij in ijs veranderde (kan dat al op dit niveau? Anders moet je maar doen alsof het koud water is). Met de bol voor zich uit zwevend, ging hij terug naar de zaal. Hij trok zijn hemd uit, wikkelde dat om het ijs en legde het zo op haar enkel. Niet helemaal netjes en hygiënisch, maar het was alles dat hij had. Tenzij ze zijn broek wilde hebben, maar dat leek hem niet logisch. Vervolgens, uitleggend dat ze het ijs op haar enkel moest houden, schoof hij zijn armen onder haar en tilde haar naar een bank.

(Volgens mij moet Aidan geneeskunde gaan doen of iets dergelijks. Hij moet heel veel gevallen mensen redden de laatste tijd.  )

haha arme Aidan
-
Lilian zag Aidan er vandoor gaan, om misschien hulp te halen. Hoe het ook zat, Lilian vond haar positie niet erg comfortabel en ze trok zich weer half overeind met behulp van de stang van de loopband. Lilian verbeet de pijn, terwijl ze haar gewicht zoveel mogelijk op haar andere been liet leunen. Niet dat dat heel prettig aanvoelde, want haar spieren hadden een flinke klap gehad en ze zou een flink aantal blauwe plekken krijgen. Uiteindelijk besloot ze weer half te gaan zitten, op dat moment kwam de jongen alweer terug, met wat water. en hij gebruikte zijn shirt als een soort bandage. Lilian wilde hem bedanken, maar ze was nogal overdonderd door de val en moest nog een beetje bijkomen, pas toen ze opgetild werd, kwam er iets van een lachje op haar gezicht. Al was het er een van een boer met kiespijn. "Bedankt, wie had ooit gedacht dat ik een blessure zou oplopen in een f*cking fitnessruimte." Ondertussen hadden ze de bank bereikt en Lilian controleerde haar enkel, hij deed ondanks de koelte van de lap nog erg veel pijn. "Gekneusd of gebroken?" vroeg Lilian, op een balende toon, want hier had ze echt geen zin in.

Aidan moest toch wel lachen om haar opmerking. Als je het zo stelde, was dat inderdaad geen geweldige prestatie. Hij tilde even de geïmproviseerde ice-pack op om te kijken. "Het is niet blauw of gezwollen, maar dat kan ook door het ijs komen," zei hij nadenkend. Hij zette zijn vingers op een aantal punten, waar vooral spieren lagen en constateerde aan haar reacties dat de enkel slechts gekneusd was. "Maar het is toch verstandig om bij de EHBO-post langs te gaan," zei hij, flauw glimlachend. "Ik ben ook geen dokter, dus daar hebben ze er meer verstand van. Wel weet ik dat je een tijdje zo moet blijven zitten." Hij verwachtte echt niet dat het gebroken was, dan was de pijn bij het opstaan waarschijnlijk heviger geweest. Al had iedereen een andere pijngrens.

Lilian had eigenlijk gehoopt dat de jongen zou zeggen dat haar spieren enkel een optater hadden gekregen en het over een uurtje al een stuk beter zou gaan. Maar zoals de jongen zelf al zei, was hij geen dokter en kon hij ook niet voorspellen wat het was. "Fijn." mompelde ze, toen hij vertelde dat ze in iedergeval voorlopig even moest blijven zitten. Daar ging haar coolingdown. Ze duwde een paar losgebroken plukjes haar achter haar oren, terwijl ze haar been op de bank te rusten legde. "Volgens mij heb ik mij de vorige keer niet eens voorgesteld, ik Ben Lilian." ze probeerde het onderwerp te veranderen, om zichzelf af te leiden van de pijn.

Aidan glimlachte flauwtjes om haar zichtbare teleurstelling. "Ik ben Aidan, aangenaam," antwoordde hij. "Heb je nog mooie foto's geschoten sinds de vorige keer?" Glimlachend ging hij in op haar subtiele poging om op een ander onderwerp over te gaan. Hij ging naast haar op de bank zitten. Ze zouden het wel weer over de enkel hebben als er twintig minuten gekoeld was en hij haar naar de EHBO zou brengen. Hij had het er voor over om haar te dragen, omdat hij wilde dat iedereen het goed maakte. Hij maakte zich zorgen en wilde dus zijn best doen om ervoor te zorgen dat Lilians enkel snel nagekeken werd. Misschien kon de schoolgenezer, of de docent helen, er wel iets aan doen.

"Aangenaam." zei Lilian, terwijl ze een glimlachje op haar lippen perse, want erg blij was ze nog niet met de situatie. Bij zijn vraag schudde Lilian haar hoofd, "Niet echt, ik heb wel wat genomen, maar geen spectaculaire en het blijft een dure hobby." zei ze naar waarheid, met een digitale variant zou het een stuk makkelijker zijn. Maar die dingen waren ook duur en Lilian had geen zin om daar haar geld op het moment aan uit te geven, niet tot ze een baantje gevonden had."En hoe is het met je watersturen?" ze kon het zich nog herinneren dat hij daar mee bezig was geweest.
-
sorry even kort ;c

"Jammer," zei Aidan gemeend. "En het gaat goed. Ik bedoel, ik kan gewoon ijs maken, zoals je daar om je voet hebt." Hij glimlachte vrolijk en draaide tevreden met zijn toverstaf. Hij kon tegenwoordig echt veel met water, maar ook met lucht en dat soort dingen. Inmiddels kon hij nauwelijks nog wachten tot de volgende periode daar was en hij door mocht gaan met nieuwe vakken. Hij wist dat hij dan alchemie en vuurmagie ging krijgen en hij wilde weten of hij daar ook zo goed mee overweg kon. Of dat eigenlijk wel iets voor hem was. "En gaan jouw studies nog goed?" vroeg hij verder. Ook hield hij de tijd in de gaten, want na twintig minuten zou hij haar meenemen naar de EHBO.

Lilian beantwoorde zijn enthousiasme met een glimlach en knikte, "Dat klinkt goed!" zei Lilian, zelf had ze nog moeite met überhaupt een veertje in de lucht houden. "Mwah." zei Lilian ontwijkend, gezien het feit dat haar resultaten niet bepaald om naar huis te schrijven waren. Natuurlijk wist ze dat het niet de schuld was van iets anders, maar simpelweg van haar studie. "Het kan beter." gaf ze toe, terwijl ze met haar vingers over de palmen van haar hand wreef, ze deden pijn en ze wist dat ze morgen waarschijnlijk blauw zouden zijn. Gelukkig bloedde ze niet, dat was wel een voordeel.

"Dat komt uiteindelijk vast goed," zei Aidan en hij glimlachte bemoedigend. Hij keek weer even op zijn klok en besloot toen op te staan. "Je hebt nu wel bijna lang genoeg gekoeld, dus het lijkt me slim om je mee te nemen naar de EHBO. Wil je proberen op één been te lopen, of zal ik je tillen?" Hij controleerde nog even of het ijs niet aan het smelten was en knoopte toen zijn shirt nog wat steviger om haar enkel, zodat het er niet vanaf zou glijden tijdens het verplaatsen. Dat hij dan zonder hemd door de school moest lopen, vond hij ook geen heel groot probleem.

Lilian hoopte het, maar het goedkomen lag uiteindelijk alleen maar bij haarzelf. Uiteindelijk gaf Aiden aan dat het tijd was om naar de EHBO te gaan, hopelijk hadden die een of ander magisch middeltje om het direct te laten genezen. "Ik probeer eerst zelf wel te lopen, ik wil je geen hernia bezorgen, 1 slachtoffer is wel voldoende." zei ze grappend, in een poging zichzelf wat op te vrolijken. Lilian kwam met moeite overeind en merkte dat het op haar voet staan nog niet bepaald een succes was. Om te voorkomen dat ze niet omviel of haar gewicht op de pijnlijke enkel deed landen, pakte ze snel de schouder van Aiden vast. "Let's go." zei ze koppig, want ze wilde niet toegeven dat lopen waarschijnlijk helemaal niet zo'n slim idee was.

Aidan keek haar aan. "Weet je het zeker?" vroeg hij en hij trok zijn wenkbrauw op. "Zo zwaar zal tillen niet zijn?" Maar hij hield haar toch vast toen ze zijn schouder greep en liep met haar mee, op haar tempo. Absoluut niet te snel, in elk geval. Hij wilde het bij haar ook niet erger maken. Hij zag dat ze niet meer op haar enkel kon of durfde staan en dat snapte hij. Dus zo gingen ze samen, erg langzaam tot aan de deur. Daar bleef hij even staan en keek hij naar Lilian. "Weet je zeker dat je wilt lopen," vroeg hij weer. "Het heeft twee minuten geduurd tot we hier kwamen." Glimlachend wachtte hij op een antwoord, niet te beroerd om te tillen.

Lilian trok haar neus koppig op, "Het gaat wel beter." mompelde ze, eigenlijk had ze totaal geen zin om getild te worden, dwars door het hele schoolterrein heen. Maar toen ze na 20 meter net haar voet verkeerd zette en ze wel door de grond kon zakken verbeet ze haar trots. "Oké, ik zou het heel fijn vinden als je mij toch wilde optillen." zei ze, terwijl ze een glimlachje op haar lippen perste.

Aidan moest toch wel lachen. "Oké dan, hou je vast," zei hij, terwijl hij haar opschepte met zijn armen, zoals een bruidegom zijn bruid draagt.  Hij liep de sportschool uit en stak het terrein over. Het hoofdgebouw was niet heel ver en dan was het weer niet heel ver naar de EHBO-post. Hij was zich bewust van de blikken die de meiden die ze tegenkwamen op hem wierpen. Het gebeurde toch niet vaak dat een jongen met ontbloot bovenlijf over het terrein liep. "Is dit beter?" vroeg hij aan Lilian. Om aardig te blijven, hield hij zich vooral bezig met haar en niet met de blikken die hij kreeg.

Lilian sloeg haar armen om de nek heen van Aidan, want ze had geen zin in nog een ongeluk. Ze trok een gezicht naar de starende blikken van mensen waar ze langs liepen. Tja, het zag er natuurlijk niet uit en Lilian had waarschijnlijk ook opgekeken als er iemand op deze manier langs kwam zetten, maar toch. Bij zijn vraag haalde ze even diep adem. "in sommige opzichten." gaf ze toe, want ze was wel blij dat hij haar tilde en ze haar enkel dus niet hoefde te overbelasten.