Schaatsbaan

In tegenstelling tot David, was Abby fantastisch in het schaatsen. David had alles graag willen zien, als hij niet zo dom was geweest. Hij hoorde Abby’s waarschuwingen met een grimas aan. Zijn schouder deed zeer, maar hij was eraan gewend. Dit was niet de eerste keer dat zijn schouder uit de kom was en hij had hem zelf terug kunnen duwen, als Abby hem niet had geholpen. Zonder dat het pijn deed, duwde ze zijn schouder terug op zijn plaats. Het deed nog steeds zeer, maar dat wilde David niet laten merken.
“Je hoeft je geen zorgen te maken over mij,” zei David terwijl Abby in zijn wang kneep. “Ik ben erger gewend.” David nam Abby’s hand in de zijne. “Dank je,” zei hij en liet Abby weer los. “Trouwens,” ging David verder, “zo makkelijk kom je niet van mij af.” Hij gaf haar een zachte stoot tegen haar schouder en lachte. "Het kost me zeker wel een strafpunt."

"Natuurlijk maak ik mij zorgen om je! Je had net je arm uit de kom. Dat is echt niet gezond." Ze rustte haar handen op haar heupen. Haar blauwe ogen keken hem streng aan."Het is dat ik aan leren ben om te helen anders had je nog meer pijn gehad." Bij het woord erger bekeek ze hem even. "Hoe erger?" Bedoelde hij dat incident met dat vuur toen of had David nog meer dingen in zijn leven meegemaakt. Ze keek hoe hij haar hand vastpakte en bedankte. Alweer begon ze lichtjes te blozen. "Je hoeft mij niet te bedanken." Zei ze op een bescheiden toontje. Vervolgens lachte ze zachtjes. "Ik wil ook niet van je af hoor. Ik ben graag in jouw gezelschap. " Ze gaf hem een zachte stoot tegen zijn schouder terug. "Dat sowieso. Nu heb je er inmiddels al 3. Het gaat de goede kant op." Zei ze met duidelijke sarcasme. "Maar even terugkomend op het hele schaatsgebeuren. Je hebt de weddenschap gewonnen."

Clarissa liep al bellend richting de kunstrijbaan. "Ja, mama, ik ben hard bezig ... Nee, mama, ik ben vanmiddag niet bereikbaar. Ik sta op het ijs. ... Mama, ik... MAMA!" Clarissa werd ongeduldig. "Ik hang nu op, mama. Dag mama, ik sms vanavond, OK?"

Clarissa's koffer rolde op eigen wil achter haar aan. Oeps. dacht ze terwijl ze snel haar koffer vastpakte. Toen ze bij de baan aankwam was de zamboni net bezig met dweilen. Ze checkte het rooster, en dook de kleedkamer in.

Toen ze omgekleed was stak ze haar oortjes in haar mp3 speler, en liep richting het ijs. De zamboni was inmiddels klaar met dweilen, dus ze kon er direct op. Ze startte simpel met een paar sprongen, maar drukte al snel op start en begon met haar kür.

Sorry
dit is een 1 op 1 gesprek die al aan de gang is
kun je je bericht verwijderen?

Eigenlijk wilde David niet zeggen wat hij allemaal heeft meegemaakt wat erger is dan een schouder uit de kom. Hij deed ook alsof het weinig voorstelde. “Ach,” zei hij,”een paar gevechtjes maar.” David vond het erg fijn om te horen dat Abby nog niet van hem af wilde en dat was terug te zien aan de grijns op zijn gezicht. “Fijn om te horen,” zei hij met een knipoog.
Nu hij de weddenschap had gewonnen, moest hij iets gaan vragen aan Abby. Eerst wilde hij haar vragen om het geld voor hun vakantie te bewaren, maar David dacht op dat moment aan iets anders. Iets wat belangrijker voor hem was. Hij dacht terug aan de avond in de karaoke bar en aan zijn broertje. Zijn normaal vrolijke uitdrukking verdween van zijn gezicht.
“Abby,” zei hij met een toon net zo emotieloos als zijn uitdrukking, “ik wil niet dat Alan gekwetst wordt. Niet door jou, door mij of door andere mensen. Hij heeft al genoeg doorstaan.”

Een paar gevechtjes? Abby had duidelijk door dat er nog meer achter deze woorden zaten aan David wilde vertellen. Het was echter de keuze aan hem om het haar te vertellen of niet. Blijkbaar wilde hij het dus niet vertellen, en ging Abby er ook niet verder op in.
"Toch? Het had ook gekund dat je van mij af wilde na mijn strenge performance" Haar tong plagend naar hem uitgestoken.
De sfeer veranderde plotseling opeens toen Abby over de weddenschap begon. De dingen wat David daarna zei brachten haar even van haar stuk. "Hoe kom je erbij dat Ik hem zal kwetsen?" Haar toon klonk geïrriteerd. "Ik vind Alan echt grappig ook al heb ik hem niet goed kunnen leren kennen op het feest. Wat probeer je te zeggen David? " Haar armen over elkaar gerust. "Denk je dat ik hem ga bespelen? Er is een verschil tussen jou en mij. Ik hou rekening met de gevoelens van anderen" Haar blauwe ogen stonden fel en gekwetst. "is dit wat je wilt David? Dat ik je broertje ga daten? Of wat wil je nu precies wat ik doe? "

Misschien dat David te ver was gegaan met zijn opmerking, maar daar was het nu te laat voor. “Als jij Alan wilt daten, dan ga je je gang. Maar ik wil niet dat je Alan kwetst zoals je mij hebt gekwetst,” ging David verder. “Hij is alles wat ik nog heb.” David stond daar, geen enkele emotie was te zien. Echter was hij kwaad, vooral op zichzelf. Zijn hart bonsde zo hard, dat je zijn borstkas op en neer zag gaan, maar zijn gezicht bleef onveranderlijk. “Als jij denkt dat ik alleen om mezelf geef, kan ik beter gaan,” zei David en draaide zich om. “Het spijt me dat ik je tijd heb verspild.” En met die woorden schaatste David van de baan af met pijn in zijn borst.

Haar blauwe ogen werden een slag groter bij zijn woorden. Meende hij dit nu echt? Hoe kon hij nu zo tegen haar doen terwijl hij er vanuit ging dat zij Alan zou kwetsen. Hij wist nu toch wel hoe ze een beetje in elkaar stak? "Het was niet de bedoeling..." Alleen kon ze haar zin niet afmaken. David was kwaad op haar. Was het dan ook echt haar schuld? "Dat heb... dat heb ik niet gezegd..." Abby beet op haar onderlip totdat ze bloed proefde. Wat moest ze nu doen? Ze wilde niet met ruzie uit elkaar gaan. Ze mocht David te graag. "Alsjeblieft David ga niet weg..." Met hoge snelheid schaatste ze hem achterna. Ze pakte de stof van zijn shirt en trok hem terug waardoor Abby haar balans verloor en op het ijs viel. Druppels bloed druppelde op het ijs omdat ze zich goed had geschaafd. "Alsjeblieft..." Ze voelde tranen in haar ogen prikken terwijl ze haar handen in haar gezicht begroef. "Ik wil niet dat je mij haat."

David had er ontzettend veel moeite mee om Abby zo achter te laten. Het liefst zou hij willen dat dit nooit was gebeurt. Maar David wist dat zoiets niet voor hem was weggelegd. Kon je nagaan hoe verbaasd David was toen Abby achter hem aan kwam. Ze trok hem terug, maar ze viel zelf op de grond. Dankzij Abby’s lessen kon David blijven staan. Daar zat Abby op het ijs, haar handen in haar gezicht. David voelde zich een beetje opgelucht dat ze hem niet zomaar kwijt wilde.
David liet zich naast Abby op het ijs zakken en ging dichtbij tegenover haar zitten. Rustig haalde hij de handen voor haar gezicht weg. Abby’s lip bloedde, merkte David. David voelde schuld in zich opwellen. ‘Is dat mijn schuld?’ dacht hij. ‘Dat wilde ik niet.” Hij likte aan zijn duim en veegde voorzichtig het bloed van haar lippen. “Abby,” zei David en leunde met zijn voorhoofd tegen de hare. “Ik haat je niet. Integendeel zelfs...” David durfde zijn zin niet af te maken. Hij wilde niet dat er met Abby hetzelfde zou gebeuren als met Jane.

Abby durfde hem niet aan te kijken uit schaamte. Hoe had ze ooit zo tegen hem kunnen doen? Meestal had ze het lef niet om hem op die manier aan te spreken. Alleen had ze zich zo machteloos gevoeld. Hij had dingen gezegd wat haar duidelijk hadden gekwetst. Abby had teveel meegemaakt om ruzies te hebben. Ze wilde geen herhalingen zoals in het verleden.  Hij haalde haar handen van haar gezicht weg. Met rode wangen en tranen in haar ogen keek ze hem. "Het spijt mij zo. Ik had je nooit willen kwetsen of gemene dingen willen zeggen. Alsjeblieft wees niet meer boos." Haar lichaam trilde lichtjes. Abby was duidelijk overstuur. Ze was te onzeker en dat werd nu echt geuit. Alles betrok ze op zichzelf. David veegde de bloed van haar lippen weg. Je zag een klein wondje in haar onderlip. Zijn voorhoofd was tegen de hare gerust. Abby wist niet hoe het kwam. Door zijn stem, door zijn houding en waarschijnlijk de dingen die hij zei. Ze sloeg armen om zijn hals en keek hem. "Gelukkig. " fluisterde ze zachtjes tegen hem. Een kleine glimlach sierde op haar. Op dat moment drukte ze haar lippen tegen de zijne. Het was impulsief maar Abby vond hem heel leuk. En misschien kreeg ze hier nooit meer de kans voor. Ze verbrak de kus en durfde hem niet aan te Kijken. "Ik vind je leuk David. " Haar vingers streken over zijn wang. Haar blauwe ogen nog steeds op het ijs gericht. Abby zag er zo fragiel uit.

“Het maakt niet uit,” zei David als hij Abby in haar betraande ogen kijkt. Hij zag dat er een klein wondje op haar onderlip was. David begon zich nu schuldig te voelen. Het enige wat hij wilde was dat Alan niet gekwetst werd. In plaats daarvan heeft hij Abby gekwetst, wat hij net zo min wilde. ‘Goed bezig, David,’ dacht hij beschamend.
Toen Abby haar lippen tegen die van David drukte, vergat David alles om hem heen. Zijn schuldgevoel, het koude ijs, zijn knellende schaatsen, niets deed er op dat moment toe, behalve Abby. Tot het moment dat Abby de kus verbrak, kon David nergens anders aan denken. Ze zei tegen hem dat ze hem leuk vond. Normaal gesproken kan David zijn emoties verbergen, maar hoe zeer hij zijn best nu deed, een lach kwam op zijn gezicht tevoorschijn.
Haar zachte vingers streelden zijn wang. Zijn huid voelde warm aan onder Abby’s aanraking. Zijn hart smolt door Abby’s grote, blauwe ogen. Hoewel David nog steeds bang was, wilde hij niet meer voor zichzelf vluchten. Hij legde zachtjes zijn handen tegen Abby’s rode wangen en drukte zijn lippen tegen de hare.
David hield de kus maar een paar tellen vast, maar voor hem leek het een eeuwigheid. Toen hij Abby’s gezicht weer voor de zijne hield, zei hij: “Ik vind jou ook leuk.” Al zijn frustratie en zenuwen ebden weg. “Maar er is wel iets wat ik je moet vertellen.” David probeerde zo serieus mogelijk te kijken. Normaal gesproken kan hij dat makkelijk, maar nu lukte hem dat niet meer bij Abby. Alsof hij zijn masker voor haar had weggegooid. “Jij hebt nu ook een strafpunt,” zei David met een ondeugende glimlach.

Abby schreef:

Sorry
dit is een 1 op 1 gesprek die al aan de gang is
kun je je bericht verwijderen?

Je schreef dat er 4 ijsbanen waren. Wat is het probleem?

Je kan niet verschillende gesprekken hebben als er al eentje aan de gang is :p dat brengt alleen maar verwarri ng. Je kan beter een topic kiezen waar mensen nog niet bezig zijn of als er meerdere mensen in een gesprek zijn betrokken
-----
zeker maakte het uit. Voor Abby maakte het veel uit. David moest eens weten hoe mensen haar hadden behandeld. Hoe ruzies ervoor hadden veroorzaakt dat Abby niet meer uit bed kwam of naar het ziekenhuis moest. Uiteraard ging ze dat David niet vertellen. Daar schaamde zij zich voor.
Nadat Abby David had gekust keek ze hem van onder haar lange wimpers aan. Ze zag zijn vrolijke gezicht. Dit was een goed teken toch? Zijn grote handen waren op haar warme, rode wangen gerust. Even wist ze niet wat gij ging doen totdat ze zijn lippen tegen de hare voelde aangedrukt. Abby beantwoordde zijn kus door haar hand op zijn borst te leggen en haar ogen te sluiten. Dit voelde heerlijk. Abby had een tijdje niet meer zo gevoeld. Zo was het om iemand te zoenen wat je leuk vond. Waar je gevoelens voor had.
Haar ogen leken te schitteren als diamantjes toen David vertelde dat hij haar ook leuk vond. Haar hart bonsde haast in haar keel, zo voelde dat. Een zucht van opluchting rolde over haar lippen. Ze vonden elkaar beide leuk en wat was dat een fijn gevoel. Abby moest zachtjes lachen. Ze gaf hem een speelse elleboog in zijn zij. "Wiens schuld is dat?" Ze keek naar de wond op haar elleboog en heelde het. Althans dat het niet meer pijn deed. "Zullen we even een pauze nemen? Wat gaan drinken? "

Het was een hele tijd geleden sinds David zich zo gelukkig heeft gevoeld. Meer dan 4 jaar, om precies te zijn. David stak zijn hand op om zijn schuld te bekennen. “Iets drinken klinkt goed,” zei hij. David kon zijn grijns niet van zijn gezicht halen. Het koste hem wat moeite, maar David stond eindelijk op het ijs. Hij stak zijn hand uit om Abby omhoog te trekken.
Toen Abby stond, streek David zijn handen door haar haar. Hij keek haar diep in haar prachtige ogen aan en lachte naar haar. Het voelde echt goed om iemand te hebben die echt om hem gaf, vond David. “Dit moeten we vaker doen,” zei hij met een lachje. “Niet het ruzie maken. Dat mogen we de volgende keer overslaan.”
David wilde geen ruzies meer. Dat had meer kapot gemaakt dan hem lief was. Als David echt verder wilde met Abby, en dat wilde hij graag, dan wilde hij het dit keer goed doen. Dat verdiende Abby.

"En jij trakteert meneertje. Je hebt namelijk wat goed te maken." Ze drukte haar vinger tegen zijn neus aan nadat hij haar had gelopen om overeind te komen. Haar nagels waren zwart gelakt met glitters eroverheen. Alles wat Abby deed had wel iets aparts. Zelfs haar nagels. Ze schonk hem een plagend glimlachje. "Niet mijn haren door de war!" Ze stak haar tong naar hem uit. Abby interesseerde zich niet veel voor haar uiterlijk zoals andere meisjes. Ze deed haar paardenstaart even los maken en schudde met haar blonde lokken. Ze vielen stijl over haar schouders. "Beter."
Haar blauwe ogen waren in de zijne gericht. Een blos van verlegenheid verscheen op haar wangen. Als hij haar zo aankeek voelde ze een aangename rilling door haar lichaam gaan.
"Mee eens." Ze begon in de tussentijd haar schaatsen uit te doen. Heerlijk als je weer op platte voeten liep. Ze had een paar witte schoentjes meegenomen die ze nu aantrok. De schaatsen konden hier wel blijven staan. Ze sloeg haar armen om zijn middel en rustte haar hoofd even kort op zijn borst. "Geen ruzies meer. Beloofd." Ze liet hem los en begon al vooruit te lopen. "Kom op slome slak!"

“Natuurlijk betaal ik,” zei David met een lach. “Had je iets anders verwacht.” David keek toe hoe Abby haar haren los gooide. Een glimlach kwam tevoorschijn op zijn lippen. Abby was haar schaatsen al uit aan het doen, terwijl David nog op het ijs stond. Ondertussen zat hij te spelen met de simpele zilveren ring aan zijn ketting. Hij was zo in gedachten verzonken, dat hij te laat opmerkte dat Abby tegen hem aan leunde.
“Abby,” begon David nadat hij zijn normale schoenen had aangedaan. “Ik zat net te denken.” Hij begon weer met zijn ketting te frunniken. Wat hij haar wilde vragen was iets waar David geen ervaring mee had en hij vond het lastig om te doen. “Misschien is dit teveel gevraagd, maar uhmm...” ‘Was dit wel zo’n goed idee?’ dacht David. ‘Wat nou als ik het weer verpest.’ Ondanks zijn onzekerheid, zette David wel door.
David haalde zijn ketting met een ring van zijn nek af en wilde deze aan Abby geven. “Ik wil mijn verleden heel graag achter me laten, voor jou.”

Abby schudde haar hoofd. De vorige keer had hij ook al voor haar betaald. David was een hele attente jongeman. Daarom vond ze hem ook zo leuk. Het meisje keek een tijdje naar David. Bestudeerde zijn houding. Waar zat hij met zijn gedachten? Had hij spijt dat hij had gezegd dat die Abby ook leuk vond? Wilde hij haar zeggen dat ze niet goed genoeg voor hem was? De negatieve gedachten kwamen zo snel weer terug. Dat haatte ze nu aan zichzelf. Ze trok zichzelf zo in twijfel.
Toen hij haar naam noemde keek ze op. Haar blauwe ogen stonden een beetje angstig ook al probeerde ze het te verbergen. Ging hij haar nu vertellen dat dit alles een vergissing was? Haar vingers begonnen lichtjes te trillen. Ze probeerde het te stoppen door haar handen vast te pakken en tegen haar buik aan te drukken. "Zeg het maar David..." Ze glimlachte lief naar hem. Wat had ze ook gedacht? David was veel te knap en leuk om op een meisje zoals haar te vallen.
Haar ogen werden een slag groter toen hij de ketting van zijn nek af deed. "Wat?" Ze keek even verbaasd omdat dit iets niet was wat zij had zien aankomen.
"Echt?" Ze voelde haar ogen weer waterig worden. Waarom was ze ook zo kwetsbaar? En waarom had ze zulke negatieve gedachten gehad? Voorzichtig nam ze de ketting in de palm van haar hand. "Weet je dat je mij de gelukkigste meisje van de wereld maakt David..." Ze sloeg haar armen om zijn hals, ging op haar tenen staan en drukte haar lippen op die van hem. "Ik wil je graag met alles helpen. Ik wil een persoon zijn waar je op kunt bouwen."

In Davids gezicht was duidelijk opluchting te zien toen hij Abby zo gelukkig zag. “Ik ben blij dat je..” David kon zijn zin niet afmaken, want Abby drukte haar lippen op de zijne. Haar lippen voelden zo zacht aan als fluweel. Het leek alsof Davids lichaamstemperatuur een paar graden steeg. “Wauw,” zei David met een lach. “Je bent geweldig.” Hij tilde Abby op en draaide haar rond. Ze hadden geluk dat ze niet meer op het ijs stonden, anders waren ze faliekant onderuit gegaan.
“En jij moet weten dat ik altijd voor je klaar zal staan,” zei David. Hij keek Abby weer in de ogen aan. Daar kon hij geen genoeg van krijgen.
Even later had David zijn jas en tas gepakt en kreeg de borg terug voor de schaatsen. Hij gaf het geld aan Abby. “Voor onze vakantie,” zei David. “En weet je al waar je wat wilt drinken?”

"Ah sorry? Wilde je iets zeggen?" Ze keek een beetje schuldig omdat ze hem niet had laten uitpraten. Maar nu ze hem kon kussen en aanraken wanneer ze wilde, wilde Abby daar uiteraard gebruik van maken. Voorzichtig deed ze de ketting om haar hals. "En? Staat het mij?" Haar blauwe ogen schitterde bij de gedachte dat ze iets persoonlijks van David kreeg.
Opeens werd Abby opgetild en in de ronde gedraaid. Ze moest zachtjes lachen terwijl ze David goed vasthield. "Gekkie! Jij bent de geweldige van ons tweetjes." Ze streek met haar vingers door zijn lange lokken.
“En jij moet weten dat ik altijd voor je klaar zal staan,” Abby moest lichtjes blozen en frunnikte aan de stof van haar zwarte jurk. "Dat is fijn om te weten. Dus.... Wat zijn wij nu? Mag ik je mijn vriend noemen of?"
In de tussentijd gingen David de borg terug vragen en kreeg zij het geld. "Echt? Wauw! Ik dacht dat het een grapje was. Ben ik blij dat ik al begonnen ben om geld aan de kant te zetten." Ze glimlachte en stopte het geld weg. "Hier is een knus cafeetje. Kom." Ze pakte zijn hand vast en verstrengelde haar vingers met de zijne. Na ongeveer 10 minuutjes kwamen ze aan.
Het was vrij rustig. Abby koos zoals gewoonlijk een plaatsje uit in de hoek. Ze zorgde ervoor dat David de kant kreeg waar hij de plek kon bekijken. Dat had ze de vorige keer al gemerkt dat die dat niet prettig vond.

Terwijl Abby de ketting om deed, kon David niet stoppen met staren. “Je ziet er prachtig uit,” zei hij met een kleine knipoog. “Maar dat was je sowieso al.” Haar vingers streken door Davids haren. Wat vond hij het fijn dat er eindelijk weer iemand was die hem leuk vond om wie hij is, in plaats van alleen naar zijn uiterlijk te kijken. David keek toe hoe Abby met haar jurk frunnikte. “Graag zelfs,” antwoordde David en pakte haar handen vast. “Ik heb niks liever. Maar dat mag alleen als ik jou mijn vriendin mag noemen.”
David moest eventjes lachen om haar opmerking. “Natuurlijk is het geen grap. Althans, nu niet meer.” Hij nam Abby’s hand aan en liep met haar mee. De hele weg liepen ze hand in handen de mensen die ze tegenkwamen, staarden hen aan. Maar wat kon David dat schelen. Op dit moment was hij gelukkiger dan in de afgelopen 4 jaar en niks kon dit moment verpesten.
Bij het cafeetje aangekomen, zocht Abby een plekje op in de hoek. Ze zorgde ervoor dat David met zijn rug tegen de muur kon zitten. Maar voordat hij ging zitten, bood hij Abby een stoel aan, als een echte ‘gentleman’. Niet veel later kwam de serveerster aan. “Een grote milkshake met 2 rietjes,” bestelde David. Toen de serveerster vroeg welke smaak, gaf David een klein kneepje in Abby’s hand. “Wat vind jij lekker?” vroeg hij.

Abby werd weer rood zoals gewoonlijk. Waarom moest hij dat nu zeggen? Ze durfde hem niet aan te kijken dus keek ze naar haar witte schoenen. "Grapjas. Je brengt mij in verlegenheid gemenerik." Ze stak haar tong naar hem uit. "Mag ik vragen naar de betekenis van deze ring of is dat te persoonlijk?" Nu durfde ze hem weer aan te kijken met haar blauwe ogen. Ze keek op een puppyachtige manier zodat het moeilijk was om haar vraag te weigeren.
Abby giechelde toen hij haar handen vastpakte. "Dat vind ik een heel goed idee. Nu ben ik jouw vriendinnetje." Ze maakte er extra een verklein woord van. Ze was namelijk jonger en kleiner dan David. "My handsome boyfriend." Haar ogen schitterde van vrolijkheid.
Dus deze twee gingen nu echt sparen voor de vakantie? Dat was echt super! Abby keek er nu al naar uit.
David bood de stoel aan en schoof die ook aan als een echte heer. Het was een tijdje geleden dat zij zulke vlinders had gevoeld in haar buik. Verliefd zijn was echt een mooi iets.
"Ah lekker! Ik wil graag cocossmaak als je dat ook lekker vindt David?" Abby hield graag rekening met hem. Als hij iets anders wilde vond ze dat ook prima.

Hij kon het niet helpen, maar David moest even lachen om haar reactie. “Oke, laat ik het dan anders zeggen,” zei hij en keek Abby in haar grote blauwe ogen aan. “Ik vind je prachtig.” David viel stil toen Abby vroeg naar de ring. “Deze ring betekend veel voor me,” zei hij met een kleine stem. "Ik vertel je later wel een keer het verhaal." Meer zei David er niet over.
De blijdschap was duidelijk te zien op Davids gezicht. Het was voor hem te lang geleden sinds hij een echt vriendinnetje heeft gehad. ‘Nu kan ik het echt achter me laten,’ dacht hij met zijn lach op zijn gezicht.
“Kokos is goed,” zei David en de serveerster liep weg om hun milkshake te halen. “Ik heb een vraag,” begon David toen ze met z’n tweetjes zaten. “Zijn er jaloerse vriendjes of overbeschermende broers waarvan ik moet weten? Want dan weet ik wat ik moet doen om bij je te blijven.” Hij schonk Abby een plagende knipoog.

Ze streek met haar vingers door haar blonde lokken. Deed ze wel vaker als ze niet wist wat ze moest zeggen. Hoe kon hij haar nu prachtig vinden? Ze begreep het niet. Wat zag hij in haar? Haar vingers gleden naar de ring om haar hals. Het had een belangrijke betekenis voor David. Abby ging het koesteren en er goed op letten. "Is goed. Doen we wel een keertje als je bij mij komt slapen." Ja, nu mocht het.
Bij de vraag van David schudde Abby lachend haar hoofd. "Nope. Geen jaloerse vriendjes of broers." Dave was een getrouwde man die ze niet meer had gesproken en haar nerd ex Jasper had ze af en toe nog mail wisseling mee. Als David hem zou zien... De jongen was nog meer nerd dan zijn broertje Alan. Alan was daar in tegen nog heel knap en schattig. "Alleen een jaloers vriendinnetje. Dus gedraag je!" Ze probeerde hem streng aan te kijken wat volledig mislukte door haar lieve glimlach. "En ik? Moet ik nog ergens voor oppassen?"

“Ik kijk er nu al naar uit,” zei David op een plagende toon. Als David inderdaad een keer ging overnachten, konden ze misschien wel de film gaan kijken die hij laatst met Eliza had gezien. Die vond hij geweldig, al was het een kinderfilm. Of misschien konden ze samen douchen of iets dergelijks. David moest glimlachen bij die gedachte.
David stak zijn handen in de lucht alsof hij zich over gaf. “Ja, mevrouw,” zei hij onschuldig. “Ik zal geen jaloerse vriendinnetjes pesten.” De vraag van Abby vond David moeilijker te beantwoorden. In de loop der jaren had hij meerdere vijanden gemaakt. Vooral in zijn geboorteland waren er mensen die hem liever niet levend wensen. “Zolang we niet naar Ierland gaan, is er niks aan de hand,” zei David ten slotte en krabde even achter zijn oren. “En we kunnen in Europa beter een paar dorpen vermijden. Niet dat jij je zorgen hoeft te maken. Ik bescherm je wel.”

Abby glunderde van geluk. Ze vond David echt geweldig. Hij was alles wat ze in iemand zocht. Knap, lief, attent en ondeugend. Hij had een speciale aantrekkingskracht wat andere mannen mistte. "Dan ga ik voor je koken!" Ze glimlachte al bij het idee.
Abby grinnikte. "Dan is het goed David. Je wilt mijn gevaarlijke kant echt niet zien." Haar blauwe ogen hadden een amuserende expressie. Haar kin was even in haar handpalm gerust. Het meisje bekeek hoe hij moeite leek te hebben met het beantwoorden van haar vraag. "Hmm... Dat klinkt wel tikkeltje gevaarlijk. Het maakt mij wel nieuwsgierig. Wat heb jij allemaal uitgespookt op je reis?" En waarom kon hij niet meer terug naar zijn geboorteland? Alleen wilde Abby hem niet bedolven met een vragen. Dat zou de sfeer alleen verpesten en ze wilde David de tijd geven die hij nodig had. Als hij haar vertrouwde dan zou hij het zelf wel vertellen.