De brede laan

Emma had de laan die naar school leidde al bewonderd toen ze er overheen reed op de eerste dag. Ze besloot een kijkje te nemen, gewoon lopend. Ze liep eerst midden op de zandweg. Ze vond dat het licht prachtig viel op de gigantische, eeuwenoude bomen. Ze hoorde ook al wat vogels tsjirpen. Emily kon niet anders dan lachen, ze werd blij van zulke plekken, waar de natuur is en zal blijven. De eeuwenoude bomen straalden iets van wijsheid uit, meende ze. Emily was niet bepaald zweverig, soms lijkt het zo, ze is gewoon gek op de natuur. Emily besloot even in het gras te gaan zitten, ze liep het gras op en liet zich neerploffen naast een groep madeliefjes. Ze plukte wat madeliefjes en begon een bloemen kroontje te maken, zoals ze dat vroeger deed met haar opa. Met dat ze bezig was merkte ze dat ze haar familie wel een beetje mistte.

Lilian was even richting de stad geweest, de omgeving verkend, omdat ze hier voorlopig nog wel even zou zijn, was het wel handig om de naaste omgeving van de school te kennen. Nu pas was haar het grote contrast van de omgeving en het schoolterrein opgevallen. De drukte van de stad en de nieuwbouw die her en der verspreid stond tussen oudere huizen zorgde voor een fibrante sfeer, terwijl het schoolterrein een zekere rust uitstraalde. Natuurlijk was het nog steeds een grote school met een flink aantal leerlingen, maar de omgeving was mooi en goed onderhouden en het oude gebouw op de achtergrond van waar ze liep zorgde ervoor dat ze het idee had dat ze in een schilderij liep. Dat kwam waarschijnlijk ook deels door het zonlicht wat tussen de bomen doorscheen en het licht zacht filterde. Met haar blauwe ogen ging ze langs de enorme bomen, tot ze een meisje op de grond zag zitten. Rustig liep ze ernaar toe, want ze kon niet precies zien wat ze aan het doen was. "Alles goed?" vroeg ze toen ze op een paar passen afstand stond, voor de zekerheid. Straks voelde het meisje zich ziek of iets dergelijks.

Emily was bijna klaar met haar bloemenkroontje, ze was echter in gedachten verzonken. Tenminste, totdat er iemand langs liep en vroeg: "Alles goed?", Emily schrok een beetje en keek naar het meisje. Het meisje leek een beetje puzzeled of bezorgd te kijken. "Jahoor! Met mij gaat het goed." zei ze met een glimlach, maar voegde met een opgeheven wenkbrouw toe: "Hoezo?". Misschien mochten de studenten hier niet zitten? Of ging dit over het plukken van madeliefjes? Over de madeliefjes gesproken, Emily had de laatste bevestigd en had het bloemen kroontje af.
Emily stond op en hield haar hand uit " Ik zal me even voorstellen! Ik ben Emily" zei ze blij. Emily nam het meisje in haar op: ongeveer even groot als zijzelf was, de felblauwe ogen van het meisje sprongen al heel snel naar voren, ze had ook lang blond haar wat Emily bewonderde. Emily vond haar eigen haarkleur niet echt mooi, maar verven was geen optie. Emily kijkt altijd als eerst naar de ogen van mensen, daar kun je veel eigenschappen vaak wel uittoveren, figuurlijk dan. Wat Emily dacht te zien was dat het meisje geestelijk sterk was, vrolijk, ondeugend/avontuurlijk en ze leek erg intuïtief. Dat mocht Emily graag en ze was erg benieuwd wie deze persoon nou was.

Het werd Lilian al snel duidelijk dat ze het bij het verkeerde eind had, het meisje was gewoon bezig geweest met het maken van een bloemenkrans. Het was niet de eerste bezigheid die in haar opgekomen was, maar het was een stuk beter dan ziek zijn. "Oh, nee niks," Lilian lachte even en maakte een wegwuifend gebaar om aan te geven dat ze de vraag maar moest negeren, want hij was niet meer relevant. En om nou uit te gaan staan leggen dat ze enkel dacht dat het meisje misschien ziek was omdat ze langs de kant van de weg zat, dat klonk nogal bemoeierig met iets waar ze niets mee te maken had. "Hoi Emily!" zoals gewoonlijk liet ze de naam voorzichtig over haar tong rollen, om er geen rare accentdraaien aan te geven. Want ondanks dat ze erg goed was met talen, had ze wel al snel doorgehad dat accentloos een taal beheersen een heel ander verhaal was. "Ik ben Lilian." reageerde ze terwijl ze haar hand schudde. Ondertussen bekeek ze het meisje even geïnteresseerd, het was een natuurlijke schoonheid, ze had weinig nodig met haar rode haren om uit een menigte te springen. Lilian probeerde in te schatten waar ze vandaan kwam, ze kon Iers zijn, maar net zo goed uit een ander land. "Ben je ook nieuw hier?" vroeg ze vervolgens.

Het meisje had haar vraag weggewuifd, dat kende Emily maar al te goed. Dan stelde Emily een vraag, werd het niet gesnapt of was het een irrelevante vraag.. Dan wuifde zij het ook vaak genoeg weg. Ze besloot er dus niet verder op in te gaan.

Inmiddels had Emily haar hand uitgestoken en zichzelf voorgesteld. "Hoi Emily" zei het meisje, ze leek haar naam voorzichtig uit te spreken, alsof ze bang was het verkeerd te doen. Was ook wel te begrijpen als je je bedenkt dat Emily een klasgenoot had die Woutsy heet of dat Poolse meisje die een achternaam had die niemand goed kon uitspreken. "Ik ben Lilian" stelde zij zichzelf voor en ze schudde de hand van Emily "Ben je ook nieuw hier?" vervolgde ze, ze klonk nieuwsgierig. Emily knikte "Ja, ik ben ook nieuw hier. Ik doe de ballet academy, wat studeer jij dan?"

"Ballet?" Lilian had wel de brochure even doorgebladerd en had gezien dat er een ruim aanbod aan studies geweest was, maar dat er zelfs een ballet academy aan de school verbonden was, dat had ze zeker niet verwacht. Ballet was prachtig, maar naast wat simpele yoga oefeningen hield Lilians balans en lenigheid toch echt op. "Ik studeer International Relations," nog steeds was ze niet zo zeker of dit nou haar studie was, maar gezien het feit dat ze enkele weken geleden nog niet eens wist dat ze überhaupt wilde studeren, was het niet zo gek dat de keuze niet de meest doordachte keuze was die ze ooit gemaakt.

"Ballet?" vroeg Lilian, ze klonk verbaasd. Emily knikte met een lach op haar gezicht. "Gelukkig wel, anders zou ik echt niet weten wat ik moet doen..." ze was echt blij dat ze kon studeren waar haar hart lag. "Ik studeer public relations." zei Lilian, ze leek twijfelachtig te kijken. Van een studie met zo'n naam vond Emily dat ook niet gek, het deed haar denken aan haar oude economie leraar. Die was de relatie bemiddelaar van de leerkrachten... "Ik heb geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen" antwoordde Emily, ze krabde even achter haar oor een stak er een pluk haar achter. Ze stond tegenover Lilian met haar bloemen kroontje in haar handen, even keek Emily naar haar kroontje en lachte toen even. Ze keek naar Lilian en legde het kroontje op haar hoofd "nu ben je ook een ballerina! De sugarplum fairy!" Emily knipoogde naar Lilian. Lilian was best een leuk meisje om te zien en ze was ook nog hartstikke aardig!