Het sportveld

Wat Silverwood Academy ook heeft, is een sportveld. Het is niet heel bijzonder of ontzettend groot, maar het ontbreekt niet. Een atletiekbaan, waarop je kan hardlopen. Daarbinnen een groot veld waar verschillende sporten uitgevoerd kunnen worden. Je hebt de mogelijkheid om hier elk moment van de dag te komen. Veel leerlingen gaan er in de ochtend een rondje hardlopen of jongens komen hier om een potje te voetballen op het grasveld.

Regels: Er kunnen best veel mensen komen, verder de standaard schoolregels.

Het was zwaar voor David. 2 opleidingen tegelijk volgen. Hij had al moeite met eentje. Maar goed, zijn tweede studie was meer fysiek, waar hij wel weer goed in was. Zijn mentor op de andere school had gezegd dat ze in goede conditie moesten zijn als de lessen begonnen. Daarom was David nu op het sportveld. Er waren niet veel andere mensen, wat wel fijn was. Dan kon hij zijn muziek harder zetten terwijl hij aan het rennen was.
David had zichzelf voorgenomen om 10 rondes te maken. Bij ronde 7 was zijn grijsgroene shirt doorweekt van het zweet, zijn haren zaten tegen zijn hoofd geplakt en hij had constant steken in zijn zij. Maar dat weerhield hem niet om door te gaan. Het rennen en de steken hielpen hem om zijn gedachtes te vergeten. Want sinds hij de brief had gekregen, was er telkens 1 gedachte bij hem naar boven gekomen. 'Het was wel mijn schuld.'

Ook al had ze een vrije dag, Marina vond het alsnog prettig om op de campus te zijn. Aan de ene kant om zo zonder extra kosten te genieten van de faciliteiten die ze aanboden. Op deze manier hoefde ze zich niet aan te melden voor een sportschool, maar kon ze gewoon heerlijk op het sportveld wat rondjes rennen. Marina vond het belangrijk om een beetje fit te blijven, zodat alles er goed uit bleef zien en ze haar conditie niet verslechterde. Met oortjes in arriveerde ze bij het sportveld. Het was vrij rustig en dat vond ze het beste, zo kon ze zich redelijk goed concentreren op het rennen. Eerst deed ze wat rek en strek oefeningen om haar spieren op te warmen en daarna begon ze rustig te rennen, achter een jongen aan die er duidelijk al meerdere rondes op had zitten aan zijn zweet te zien.

Na 10 rondes was David dood op. 'Hoe haalde ik het in mijn hoofd om dit te doen.' dacht hij terwijl hij buiten adem naar het bankje sjokte. Zijn tas stond er nog. Gelukkig maar, want hij had veel herinneringen aan die tas. 4 jaar lang heeft hij ermee geleefd en alles wat hij nodig had, zat er in.
David ging op het bankje zitten en deed zijn oordopjes uit. Hij pakte zijn flesje water en gooide hem leeg over zijn hoofd. Niet zijn slimste actie, bedacht hij zich daarna. Nu was zijn shirt niet alleen nat van het zweet, maar ook doorweekt met water. Maar dat kon David niks schelen. Hij had het al snel warm en door het rennen werd kreeg hij het alleen maar warmer. Het water zorgde ten minste voor verkoeling.
Daar zat David dan, op het bankje te kijken naar de andere mensen die aan het sporten waren. Het viel hem nu pas op dat er nog iemand aan het rennen was. Dat dat hem niet was opgevallen. 'Hopelijk heeft ze niet gezien dat ik onderuit ging.'

Twee rondes gingen uitstekend en zonder al te veel moeite. Marina wist dat haar conditie best top was. Ze zorgde op dat opzicht goed voor haarzelf en vond het best belangrijk. Ze had haar snelheid een beetje afgesteld op de jongen die voor haar had gelopen, om er zo voor te zorgen dat ze niet te snel ging en oververmoeid zou raken. Toen ging hij op een bankje zitten en liep ze hem op haar tempo voorbij. Even glimlachte ze naar hem, want hij zag er nogal vermoeid en vooral bezweet uit.
"Goed bezig!" zei ze tegen hem omdat hij waarschijnlijk best veel had gelopen en het eruit zag alsof hij erg druk bezig was geweest. Zelf ging ze voor nog een rondje, misschien daarna nog voor een vierde als ze daar zin in had. Haar haren bewogen mee op het ritme dat ze liep, ook al had ze het in een staart gebonden. Marina had bewondering voor mensen die, waarschijnlijk zoals de jongen, zo goed en vast aan sport deden. Ze liep wel hard, maar meer dan dat deed ze niet.

Terwijl David op de bank zat, rende de persoon langs hem. "Goed bezig." zei ze toen ze langs liep. David keek de meid achterna terwijl ze door rende. 'Mooi uitzicht.' dacht hij en hij betrapte zichzelf op deze gedachte. 'Nee, David,' dacht hij. 'Je had je voorgenomen dat je geen scharrels zou nemen met meiden van deze school.'
David streek zijn natte haren naar achter en strekte zich uit. Zijn shirt kroop hierdoor wat omhoog. Zo bleef David zitten staren naar de lucht. Hij dacht na over wat er in de fabriek was gebeurt en hij zou achter de waarheid komen. 'Niet zo negatief. Het kan nooit erger zijn dan je al dacht.' Hij keek nog een keer naar de meid die nog aan het rennen was. "Nog steeds een mooi uitzicht."

Nadat Marina toch nog het vierde rondje had gelopen, vond ze het tijd worden om even wat water te drinken. Ze liep naar de tas die ze had meegenomen en haalde daar een flesje water uit. Er stond wat zweet op haar voorhoofd en ze moest een beetje bijkomen, maar anders dan dat voelde ze zich nog helemaal goed. Even veegde ze het zweet weg met een handdoek. Misschien dat ze zo nog een keer ging. Marina nam een slok van haar water en ging naast de jongen op het bankje zitten.
"Druk bezig geweest?" vroeg ze aan hem met een blik op zijn bezwete shirt en glimlachte kort naar hem. Ze was blij dat zij niet zoveel last had van zweet, maar ze had dan ook veel minder rondjes gelopen dan hij. Ze leunde naar achteren op het bankje en keek naar vier jongens die aan het voetballen waren. Haar ademhaling was weer regelmatig geworden en het water hielp verkoelend.

David keek op toen de meid van eerder naast hem ging zitten. "Druk bezig geweest?" vroeg ze hem met een kleine glimlach. "Meer dan ik zou willen," zei David naar waarheid. "Maar ja, soms moet je iets voor je studie overhebben." Je ging naar voren zitten. Zijn shirt begon aan zijn shirt te plakken. David keek naar de meid die naast hem zat. "Vind je het erg als ik mijn shirt uit doe?" vroeg hij met een flauwe glimlach. "Hij is nogal nat geworden."

Een sportieve studie, ja, dat had ze wel achter hem gezocht. "Daar moet je inderdaad wat voor over hebben," zei Marina. Haar andere studie ging over het totaal tegenovergestelde, eten. Maar daarom was het ook belangrijk om te blijven sporten, want anders zou ze van al dat eten moddervet worden.
Zachtjes lachte Marina om zijn vraag en ze keek hem glimlachend aan. "Dat is geen probleem hoor," zei ze en nam een slok van haar water. Het shirt leek haar nogal oncomfortabel en de jongen zag er goed uit, dus zo erg zou het niet zijn als hij zijn shirt uit deed.

David zag de vrouw naast hem glimlachen. "Dat is geen probleem hoor," zei ze en nam een slok van haar water. David kon het ook niet helpen om te glimlachen. Hij stond op en trok zijn shirt uit. Terwijl hij dat deed, gingen er een paar plukken haar rechtop staan, maar David merkte het niet. Er zaten veel littekens en krassen op zijn rug en als je goed keek, waren er ook oude brandplekken. David ging gauw weer zitten, voordat het te veel opviel.
David keek de meid in haar ogen aan met zijn donkere ogen met lichte ringen erin. "Mijn naam is David." Hij stak zijn hand uit. "Aangenaam kennis te maken."

Rustig keek Marina naar hem en glimlachte met een rare lachende twinkeling in haar ogen. Het uitzicht was er niet heel erg op achteruit gegaan. Ze nam zijn hand aan. "Aangenaam, David," zei ze tegen hem. "Ik ben Marina. Marina Heart," stelde ze haarzelf aan hem voor. Ze liet zijn hand los, omdat die van haar een beetje zweterig was. De combinatie handen van twee mensen die net hadden gesport, was ook niet heel lekker. Ze keek hem met een glimlachje aan. De krassen en littekens op zijn rug had ze gezien, maar Marina had er geen interesse in om hier iets over te vragen. Veel te persoonlijk. Zij zou het ook niet prettig vinden.

De vrouw nam Davids hand aan. "Ik ben Marina. Marina Heart," stelde ze haarzelf aan hem voor. David vond het heel wat dat ze überhaupt zijn hand aannam. De meeste meiden die hij tegen is gekomen, zouden nooit een bezwete hand vastpakken.
"Aangenaam Marina," zei David met een glimlach. "Wat brengt jou naar een sportveld? Zeker niet voor de lijn, want je ziet er prachtig uit."

Marina lachte even zachtjes om zijn compliment. "Dankjewel. Je ziet er zelf ook niet verkeerd uit," zei ze met een knipoog tegen hem en haalde haar schouders op. "Mijn conditie een beetje bijhouden is niet verkeerd," antwoordde ze hem rustig en vouwde haar benen over elkaar heen terwijl ze naar hem keek. Rustig nam ze af en toe een slokje. "En als ik een tijdje niet ren, begin je dat ook te zien. Omdat ik veel eet." Ze lachte kort en haalde een hand door haar haren.

David bedankte Marina voor het compliment. 'Dit gaat de verkeerde kant op.' dacht hij stilletjes in zijn achterhoofd. "Je conditie is ook belangrijk." antwoordde David op haar eerste opmerking. "En als ik een tijdje niet ren," ging Marina verder, "begin je dat ook te zien. Omdat ik veel eet." Ze lachte kort en haalde een hand door haar haren.
David lachte kort. "Dat maakt toch niet uit," zei hij met een lach om zijn lippen. David ging achterover leunen en keek naar de lucht boven hen. "Je moet toch kunnen genieten van het leven," ging David verder. "Wat kan je anders doen?" David draaide zijn hoofd bij en keek Marina aan, nog steeds glimlachend.

Marina knikte bevestigend toen hij zei dat je toch maar moet kunnen genieten van het leven. Daar was ze het helemaal mee eens. "Inderdaad, ik geniet er ook met volle teugen van. Het heeft geen zin om spijt van dingen te hebben," zei ze met een steels glimlachje. Ze strekte haar benen voor haar uit en keek even zelf naar haar lange dunne benen, terwijl ze bedacht of ze nog een rondje zou rennen. Het was best gezellig een gesprekje te voeren met de jongen, dus ze kon ook gewoon fijn blijven zitten. Ze wist niet of hij nog een rondje wilde, hij had al veel gerend aangezien hij zo bezweet was.

‘Iemand die van het leven houd,’ dacht David. ‘Wat een topmeid.’ Marina strekte haar benen uit. Het leek erop alsof ze zich op haar gemak voelde hier. Aan de ene kant wilde David bij haar blijven en over van alles en nog wat praten. Maar aan de andere kant voelde hij zich lui worden. Hij moest eigenlijk verder gaan met trainen, of in ieder geval meer lichaamsbeweging dan alleen maar op een bank hangen. “Dus,” begon David. “Heb je zin om te trainen ofzo?”

Marina keek hem aan en knikte. "Ja, is goed. Ik wilde nog wel wat rondjes," zei ze tegen hem en ging overeind staan. Met haar handen aan haar zij ging ze voor hem staan. "Ik weet niet of je weer wil rennen, maar je bent vast sneller dan ik ben," zei ze tegen hem. Dus ze zouden niet helemaal samen kunnen rennen waarschijnlijk, maar ze deed altijd haar best om af en toe wat harder te rennen. Misschien als ze een juist ritme had gevonden dat ze dan wat harder kon. Ze glimlachte vragend naar hem of hij wilde rennen.

Marina keek hem aan en knikte. "Ja, is goed. Ik wilde nog wel wat rondjes," zei ze tegen David en ging overeind staan. Met haar handen aan haar zij ging ze voor hem staan. David ging goed zitten en bekeek Marina van top tot teen. "Ik weet niet of je weer wil rennen," ging ze verder. "Maar je bent vast sneller dan ik ben." David stond ook op en ging voor Marina staan. "Zo maak je er geen uitdaging van," zei hij plagend. "Zullen we dan een paar rondes doen en daarna wat andere oefeningen?"

"Zo maak je er geen uitdaging van," zei David tegen haar en Marina lachte daarom. Ze knipoogde naar hem en draaide zich om, om eerder als hem te beginnen met rennen zodat ze een paar meters voorsprong had. "Laten we dat maar doen ja," zei ze tegen hem terwijl ze rustig verder jogde. Hij zou het toch wel redden om naast haar te gaan lopen. Ze deed even de staart in haar haar even strakker en trok haar shirtje naar beneden zodat er niet de hele tijd een klein stukje huid te zien was. Het was niet koud, maar ook niet ontzettend warm en er stond best een beetje wind.

Marina begon al met rennen terwijl David nog bij het bankje stond. "Laten we dat maar doen ja," zei ze tegen hem terwijl ze rustig verder jogde. David begon met lachen en rende rustig achter haar aan. Hij hield zijn hoofd schuin om beter te kunnen kijken, toen Marina haar staart in haar haar strakker trok, maar al snel trok ze haar shirt weer goed. 'Hier kan ik wel aan wennen.' dacht David met een glimlach en schold zichzelf uit omdat hij weer zulke gedachtes had.
David rende wat harder zodat hij Marina bijna had ingehaald. Hij tikte op haar rechterschouder en haalde haar aan de linkerkant in. "Ziet er goed uit." zei hij terwijl hij voorbij rende. David draaide zich om en rende achteruit. Hij gaf Marina een knipoog en zei: "Heel goed." Op dat moment struikelde David en viel hij achterover, plat op zijn rug.

Toen David achter haar aan begon te rennen en haar aantikte, keek ze achterom naar hem. Marina stopte toen hij achterover viel. Even keek ze een beetje ongemakkelijk omdat ze niet wist of ze moest lachen of haar hulp aanbieden, maar uiteindelijk kon ze er niets aan doen dat er een gierende lach naar boven kwam. Ze probeerde het een beetje te camoufleren waardoor er een soort hikkende geluidjes uit haar keel kwamen. Het was grappig omdat hij daarvoor best stoer overkwam en best zijn best voor haar deed. "Gaat het goed?" was het enige wat ze tussen de lachjes door uit haar mond wist te krijgen.

David begon ook zelf te lachen en toen Marina begon te hikken, lachte David alleen maar harder. “Natuurlijk,” zei hij uiteindelijk en ging rechtop zitten. “Je zou eens moeten weten hoe ruig ze met je omgaan tijdens het sparren.” David bleef daar zitten en keek Marina recht in haar ogen aan. In zijn bruine ogen met in het midden een groene ring zag je duidelijk een ondeugende twinkeling. “Kom er anders gezellig bij zitten,” zei hij tegen Marina.