Het basketbalveld

Tja, het is een basketbalveld. Wat is er eigenlijk verder nog over te zeggen. Als je een bal hebt, kan je hier basketballen. Als je geen bal hebt, dan kan je hier hangen. Het veld, van beton, ligt niet te ver van de universiteit zelf en veel, vooral, jongens komen hier in hun vrije uurtjes om gezellig samen te sporten.

Regels: Schoolregels en hou het sportief.

Het was niet heel sprankelend weer of zo en er was ook niemand op het veldje. Aidan wel, die zat op één van de bankjes en keek omhoog naar de hemel. Hij ging in zijn hoofd de belangrijke dingen van het laatste hoofdstuk kwantumfysica na, want over twee weken had hij daar alweer een tentamen van. Ondertussen draaide hij zijn toverstaf in het rond en zijn gezicht stond serieus, wat totaal niet overeenkwam met hoe hij eruit zag. Een ondeugende kuif, een te groot shirt van zijn favoriete basketbalploeg met achterop zijn favoriete naam en een korte broek die ook voor zwembroek door zou kunnen gaan. Kortom, hij kwam weer heel erg jong over. Maar dat was hij vandaag in zijn doen en laten absoluut niet. Hij werd altijd zo serieus van kwantumfysica.

Met een bal in zijn handen liep Aiden richting het basketbalveld. Hij had tijdens een van zijn mensen-kijk-momenten opgevangen dat het veldje aanwezig was op de campus. Aiden was niet goed in sport, als in absoluut niet goed. Zo niet goed dat je altijd als laatste wordt gekozen met gym, en dan niet omdat je stinkt of iets dergelijks maar omdat het team dat jou had meestal verloor. Toch wilde hij wel wat aan zijn conditie doen. Het maakte hem eigenlijk niet zo uit hoe gespierd hij eruit zag, maar hij wilde wel zonder al te veel gehijg een trap op kunnen lopen. Om terug te komen op het basketbalveldje: basketbal was een sport waar Aiden net niet zo rampzalig in was als in alle andere sporten, vandaar dat hij had besloten om een beetje basketbal te gaan spelen. Als er anderen waren misschien wel samen en anders gewoon in zijn uppie.

Al snel concludeerde hij dat het erg rustig was op en rond het veldje. Er zat zelfs maar één enkele jongen, die overigens een uitdrukking op zijn gezicht had alsof hij zonet was gedwongen om een enorme hap van iets vreselijk ranzigs te eten. Of misschien had hij vreselijk moeilijke wiskunde opgaven als huiswerk. Daar ging Aiden ook altijd moeilijk van kijken. Hij besloot de jongen alleen te laten met zijn gedachten en deed het blauwe trainingsjack wat hij aanhad uit waardoor hij nu in een zwart hemd en geruite korte broek stond. Hij stuiterde een aantal keer met zijn bal en begon daarna op de basket te gooien.

Aidan keek even op toen er een ander begon met basketballen, maar sloot zich er weer snel voor af en ging door met lezen en leren. Toch focuste hij steeds meer op de jongen met zijn bal en aan het eind van een paragraaf deed hij het boek met een klap dicht en stond op. Zijn studie was leuk, maar sporten was veel leuker. Hij liep richting de ander en keek het nog even aan. "Mag ik misschien meedoen?" vroeg hij niet veel later. Hij moest gewoon iets te doen hebben om alle scheikunde uit zijn hoofd te krijgen. Te veel deeltjes waren die dag de revue gepasseerd. Hij keek de ander aan, op een niet vervelende manier, en wachtte op een soort van antwoord.

De jongen die had zitten kijken alsof hij vermoord ging worden stond ineens naast Aiden en vroeg of hij mee mocht doen. Blijkbaar was hij zo opgegaan in zijn spel dat hij het niet had gemerkt dat de jongen was opgestaan. Hij pakte de bal op en draaide zich naar de jongen. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht. "Natuurlijk! Met z'n tweeën spelen is veel leuker dan in je eentje." Hij gooide de jongen de bal toe.

"Super!" zei Aidan vrolijk en hij ving de bal. Voor het gevoel wierp hij hem één keer richting de basket en pakte daarna de bal weer. Nu was hij weer bekend met het gevoel van een bal in zijn handen. Hij gebaarde dat de ander even moest wachten en haalde zijn toverstaf uit zijn broekzak, om die vervolgens naast zijn boek te leggen. "We willen niet dat daar ongelukken mee gebeuren," zei hij met een flauwe grijns. "Hmm, maken we er een wedstrijdje van?" En meteen ging hij in de aanval richting basket.

De jongen scoorde een keer en haalde vervolgens zijn toverstok uit zijn broek om die naast zijn boek te leggen. Dat was eigenlijk best slim. Aiden had zijn eigen toverstok niet bij zich, hij zou hem niet nodig hebben had hij geconcludeerd toen hij zijn kamer had verlaten om hiernaartoe te komen. "Hmm, maken we er een wedstrijdje van?" O jee, de jongen kon beter spelen dan hijzelf, dat had Aiden zo gezien na die worp net. "Ik vind het goed, maar je moet weten dat ik echt vreselijk slecht ben in sport." antwoordde Aiden.

Dat was te merken bij die eerste aanval, Aidan kwam er vrij makkelijk langs en richting basket wierp. "Ach, maakt niet uit," zei hij, terwijl hij de bal naar de ander passte. "Kan het wel nog leuk zijn." Hij lachte en gebaarde dat de ander aan de beurt was om aan te vallen. Natuurlijk deed hij er zelf bijna alles aan om hem daarvan te weerhouden, maar hij hield zich ook een beetje in om de ander geen naar gevoel te geven. Volwassen van hem, niet?

Aiden ving de bal op. Dat ging niet heel soepel, maar hij liet m ook niet vangen. Vervolgens begon hij lichtjes te dribbelen en probeerde wat schijnbewegingen om zijn tegenspeler uit te proberen. Hij had wel eens op tv gezien dat het goed was om dat te proberen. Zo kon je zien wat zijn zwaktes waren. Hoe je dat zag? Eh, tja. Dat wist Aiden eerlijk gezegd niet, dus wat hij deed was eigenlijk vrij nutteloos. Wat hij wel merkte was dat de andere jongen beter was dan hij. Hij deed een uitval naar de linkerkant van de basket en wierp de bal richting de basket in de hoop dat deze zou raken.

Aidan keek toe naar hoe de bal de basket raakte en door het netje viel. Goedkeurend keek hij naar de ander en nam daarna zelf de bal weer.
Zo gingen ze een tijdje door, om de beurt aanvallend, tot Aidan het wel genoeg vond voor even. Hij zei dat en liep naar de bank, waar hij rustig op neerplofte. Het was nog steeds grijs, maar hier en daar viel een zonnestraal door het wolkendek. Aidan keek naar de ander. "Niet slecht," zei hij aardig, terwijl hij zijn aandacht weer op zijn veel te dikke boek richtte, maar uiteindelijk besloot daar nu niet mee verder te gaan. Kwantumfysica kwam morgen wel weer.

De andere jongen gaf na een tijdje aan dat hij het nu wel even genoeg vond en daar was Aiden het mee eens. Hij begon toch al aardig moe te worden moest hij tot zijn schaamte toegeven. Hoe moest écht wat aan zijn conditie doen, dit was ronduit beschamend. "Dank je, maar jij was echt veel beter," antwoordde Aiden en hij nam plaats naast de jongen op het bankje. "Goh, ik heb me nog helemaal niet voorgesteld bedenk ik me nu," zei Aiden en hij stak zijn hand uit naar de jongen, je mocht immers de beleefdheden niet vergeten. "Mijn naam is Aiden."

Aidan haalde zijn schouders op. Op zo'n moment als dit maakte het niet uit wie er beter was. Hij schudde de hand van de ander met vrolijke twinkellichtjes in zijn ogen toen hij zijn naam had gehoord. "En ik ben Aidan," zei hij. Vooral doordat mij Aidan Iers was, was er een miniem verschil te horen tussen de 'a' en de 'e' in de tweede lettergreep, maar verder niets. Aidan vond het wel grappig dat hij een naamgenoot ontmoette. Nu gebeurde dat in Ierland bijna constant, maar hier kwam hij minder Aidans tegen. Of Aidens. Glimlachend stopte hij zijn toverstaf weer in zijn broekzak en keek naar de ander. "Je ziet eruit alsof je een halve marathon hebt gelopen," zei hij met een plagende knipoog.

"En ik ben Aidan," zei de jongen met een geamuseerde blik. Dit was de eerste keer dat Aiden een naamgenoot had ontmoet. Ja, er zat een letter verschil in, maar het vond het wel degelijk een naamgenoot. Hij vond het wel leuk. "Je ziet eruit alsof je een halve marathon hebt gelopen," zei Aidan plagend. Aiden zette een gezicht op alsof hij heel erg beledigd was, hij wist natuurlijk dat het waar was, zijn conditie was bagger dus zweten zat er dik in. "Zegt degene die net zat te kijken alsof hij ieder moment door zijn boek vermoord kon worden," wierp hij terug.

Aidan moest lachen en gaf Aiden een bemoedigend schouderklopje. "Tja, soms doen boeken dat ook met je," zei hij. "Het is niet altijd makkelijk te bevatten wat er in geschreven staat." Hij klopte even op het veel te dikke boek kwantumfysica. Verder was hij wel geamuseerd door de inhoud, maar om het te begrijpen was soms een ander verhaal. Aidan glimlachte nog steeds vrolijk en zakte een beetje onderuit.  "Dus, wat doen andere Aidan-achtigen in het dagelijks leven?" vroeg hij nieuwsgierig. Aiden was niet volledig Aidan, vandaar het '-achtigen'  achter de naam.

Aiden wierp een blik op het boek waar zijn naamgenoot zojuist op had geklopt. Hij moest toegeven, het zag er ernstig ingewikkeld uit. "Dus, wat doen andere Aidan-achtigen in het dagelijks leven?" vroeg de jongen. Dat was een goede vraag waar Aiden toch echt even over moest nadenken. Ja, wat deed hij eigenlijk in het dagelijks leven? "Ik lees veel. En ik houd van mensen kijken," Aiden keek bedenkelijk, "ja, dat is eigenlijk waar mijn leven uit bestaat naast mijn studies. En wat doe jij zoal?"

"Hmm, ik ben veel bezig met magie en rondhangen met vrienden," zei Aidan nadenkend, terwijl hij erachter kwam dat hij ook vrij weinig deed in zijn vrije tijd. "En rondhangen met leuke meisjes natuurlijk ook." Hij gaf Aiden een knipoog. "Maar blijkbaar ligt het ontbreken van veel vrije tijdsbesteding dus aan de naam." Hij moest lachen en zo was het duidelijk dat hij dat niet meende. Dat soort dingen zou Aidan nooit menen, zo was hij niet. Hij vroeg zich wel af waar deze Aiden vandaan kwam. Zijn accent was niet Iers, Brits of Amerikaans, dus waar kwamen andere mensen met deze naam vandaan. Aidan verwachtte niet veel Australiërs met die naam, om maar een voorbeeld te noemen. Maar ja, er waren zoveel landen waar ze hun kinderen tegenwoordig Engelstalige namen gaven.