Het bosje bomen

Rustig liep Eliza tussen de bomen door, deze middag had ze wel zin gehad in een wandeling, dat deed haar immers denken aan thuis. Buiten dat wilde ze haar ouders graag een brief schrijven en waar kon dat beter dan midden in de natuur waar ze weer precies zou voelen hoe het thuis in alle open lucht voelde. Na een tijdje kwam Eliza dan ook aan bij een kleine open plek, omringd door een groepje bomen. Ze besloot dat die het meeste geschikt was en ging rustig tegen een boom aan zitten. Haar tas legde ze naast zich neer waar ze wat briefpapier, een pen en een harde plastic plaat pakte waar ze op kon schrijven. Eliza was er helemaal klaar voor. Ze klikte even haar pen uit en keek naar het lege vel, waar zou ze beginnen na een groetje. Ze vertelde hoe het met haar was en hoe de school was, ja dat moest ze maar doen. Zachtjes beet ze op haar lip. Ze vroeg zich af of haar moeder zou weten dat ze niet zo goed vorderde met haar magische krachten? Hoeveel ze ook oefende, ze was er gewoon niet zo goed in. Enkel de makkelijke spreuken gingen haar goed af.

Aidan was weer eens gekleed als een kleine jongen met een pet die achterstevoren op zijn hoofd stond, een veel te groot T-shirt boven een korte broek en stoere sneakers. Maar hij was nog steeds gewoon negentien. Vrolijk rende hij richting het bosje bomen met een rugzak gevuld met water. Hij was van plan te gaan oefenen. Op het kleine open plekje zag hij een meisje zitten. "Oh, hallo," zei hij. "Vind je het erg als ik hier ga oefenen?" Hij wachtte niet echt op haar antwoord en zette zijn rugtas al op de grond. Ook pakte hij al zijn toverstaf uit zijn kontzak.

Eliza keek verbaasd op toen een jongen de open plek op kwam. Ze glimlachte even vriendelijk. "Hallo," beantwoordde ze hem vriendelijk waarna ze haar hoofd schudde, "nee hoor." Niet dat het uitmaakte, hij was toch al begonnen met oefenen en ze glimlachte er een beetje om. Het maakte haar toch niet uit, ze zou zich er niet aan storen. In tegendeel, Eliza zou het wel interessant vinden aangezien het haar lang niet zo makkelijk af ging. Kijken bij een ander zou dan zeker een waardevolle les zijn. Met een glimlachje schreef ze nog even door terwijl ze soms voor de zekerheid even op keek, ze wilde het niet missen natuurlijk.

Gelukkig maakte het haar niet uit, dus Aidan kon gewoon zijn gang gaan. Hij ritste de tas open en stuurde het water eruit. Inmiddels was hij in staat zo'n grote hoeveelheid water te bewegen. Met zijn staf begeleidde hij het water, eerst in een bol en later in een sliert. Het leek alsof hij het doelloos door de lucht liet vliegen, maar het was eigenlijk een oude vorm en als je dit kon, dan was je al erg ver met het hele watermagie-gebeuren. Het meisje was hij alweer bijna vergeten en hij ging helemaal op in het watersturen. Hij draaide rondjes met de golf mee en stond er bijna bij te dansen. Maar dat hoorde dan ook bij deze vorm.

Eliza had langzaam haar papieren laten zakken toen ze de jongeman met een grote hoeveelheid water zag bewegen. "Wauw!" Fluisterde ze zacht en met grote ogen. Vol interesse bekeek ze me, hoe hij mee draaide en bewoog. Ze vond het ontzettend knap om te zien, haar broer liet haar nooit zulke dingen zien dus dat ze nu zoiets mocht aanschouwen vond ze natuurlijk ontzettend gaaf. Zacht beet ze op haar onderlip en keek even naar hoe geconcentreerd de jongen was, misschien lukte haar de dingetjes ook beter als ze zulke concentratie wist te behouden. Eliza glimlachte een beetje in zichzelf, ze wist precies waar haar fouten lagen, ze moest er gewoon meer aan werken.

Aan het eind stuurde Aidan de straal met al zijn kracht op een boom af. Daar spatte het water uit elkaar en hij sprak een spreuk uit waardoor alles zou moeten blijven zweven. Dat lukte ook met ongeveer driekwart van het water, de rest viel op de grond. Niet dat Aidan dat heel erg vond, hij bereikte nu al meer dan een paar dagen geleden. Een halve minuut hield hij zijn staf gericht op de zwevende druppels en liet hem toen langzaam zakken, hopend dat de spreuk goed genoeg gelukt was om het water te laten zweven. Er viel toch nog wat naar de grond, maar de rest bleef nog even roerloos in de lucht hangen. Hij was erg trots, maar hij zou toch beter moeten presteren voor perfectie. Nu pas werd hij zich bewust van het meisje dat met bewondering had zitten kijken. Hij kreeg een schuine glimlach, zijn ego goed gestreeld door haar bewondering. Ondanks zijn jeugdige kleding, paste deze uitdrukking van zijn gezicht toch meer bij een volwassene.

Eliza keek even naar Aidan die het water grotendeels liet zweven. Het zag er zo indrukwekkend uit vanaf haar zittende plek. Zacht beet ze op haar onderlip en glimlachte verlegen toen hij doorhad dat ze zat te kijken. "Ziet er goed uit." Complimenteerde ze zijn werk en ze wierp gauw een blik op haar papier waar nog net zo weinig woorden stonden als de momenten ervoor. Gauw krabbelde ze nog maar wat erbij, ze was hier voor zichzelf en niet om anderen te bewonderen voor wat zij ooit ook zou kunnen doen, hoopte ze dan. Eliza deed een plukje van haar donkere haren achter haar oor en schreef rustig door. Ze liet de jongeman maar even zijn gang gaan en zou zo wel weer opkijken als hij iets nieuws zou doen dat erg indrukwekkend was, ze hield hem toch wel met een schuin oog in de gaten dat ze niets zou missen van wat hij zou doen.

"Dankjewel," zei Aidan vrolijk. Daarna keek hij even toe hoe ze weer door ging met haar eigen dingen. Hij richtte zijn toverstaf weer en tikte tegen een vliegende druppel, zodat die op een aantal andere afschoot. Zo ging hij door, tot hij weer één grote bol had. Daar maakte hij een straal van die hij, bijna perfect, terug in de rugzak stuurde. Daarna richtte hij zijn staf op één van de plasjes water, sprak een spreuk uit en ook dat vloog terug in de rugzak. Dat deed hij tot er geen plasje water meer lag. Zodra dat ook klaar was, ging hij zitten tegen een boom zitten en draaide zijn toverstaf in het rond. Hij had het warm gekregen en trok zijn shirt uit. Wat daar onderuit kwam, klopte absoluut niet met de jonge uitstraling van zijn kleren. De klep van zijn pet trok hij over zijn gezicht en zo zakte hij onderuit, in staat in slaap te vallen.

Eliza glimlachte en knikte hem toe, vond het leuk als mensen een compliment accepteerden, de meesten gingen het namelijk ontkennen. Het was toch ook wel fijn om gewoon eens bedankt te worden. Ze schreef rustig door en keek soms toch weer op naar hem, tot ze zag dat het water in een bol naar de rustig ging. Ze keek verbaasd naar hoe alles in het flesje water verdween, zo ontzettend knap.. Haar wenkbrauwen gingen iets omhoog, dat was niet het enige dat er knap uit zag. Ineens kreeg hij een heel ander uiterlijk doordat hij zijn shirt uit deed. Hij leeg een stuk volwassener. Het liefste wilde Eliza wat zeggen maar ze was bang hem te storen. "Is het moeilijk om met water te werken en dat zo te besturen? Ik heb ook al andere elementen gezien maar haast niets ging zo soepel als bij jou.' Ze glimlachte hem even toe.

"Nou, het ging niet altijd zo goed," zei Aidan schouderophalend. "Ik heb gewoon heel veel geoefend met water. Daardoor heb ik minder geoefend met de andere elementen en daar ben ik dus ook nog minder goed in." Hij hield gewoon van water. De kalmte die het uitstraalde, maar de vernietigende kracht die erachter zat. Hij lichtte de klep van zijn pet niet op, dus van zijn gezicht zag ze alleen zijn bewegende mond. Zo zag hij dus ook niet de manier waarop ze naar hem keek, maar dat maakte hem niets uit. Het zouden vast geen afkeurende blikken zijn. Na een tijdje stopte hij met het ronddraaien van zijn staf en legde hij zijn armen op zijn buik.

Dat was natuurlijk ook wel logisch, met veel oefenen kwam je zo ver mogelijk. "Water is dus echt jou ding als het om elementen gaat." Concludeerde Eliza rustig. "Waarom als ik vragen mag?" Zijzelf neigde veel meer naar vuur, de warmte ervan gaf haar een fijn gevoel maar buiten dat kon het ook sterk en verwoestend zijn, het bracht geen leven enkel dood en desondanks gaf het ook liefde en hoop, daar had ze respect voor.Zonder vuur zou de mens nu nergens zijn geweest, dat wist ze wel zeker. Vuur gaf leven maar op een andere manier. We hadden zoveel manieren dat het leven geven van vuur wat was verdwenen. Ze keek rustig even naar de jongeman en slikte. Misschien had hij nu gewoon niet zo'n zin in een gesprek met een wildvreemde, dat kon natuurlijk ook.

"Ik heb eerlijk gezegd geen idee," antwoordde Aidan. "Ik denk dat het komt doordat het er zo onschuldig uit ziet, maar dat er zo'n vernietigende kracht zit onder het oppervlak." Hij vond het bij zichzelf passen en het was ook meteen duidelijk waar hij op doelde. Net was hij een onschuldig jochie geweest, tot hij zijn shirt had uitgetrokken en opeens een redelijk volwassen jongen was geweest. Maar hij besefte zich niet dat hij het eigenlijk verkeerd om presenteerde. Magie liet zich niet voor de gek houden door hoe iemand deed of eruit zag. Magie ging om het binnenste. Diep van binnen gaf Aidan om alle mensen, hij had een groot hart, dat groot genoeg moest zijn voor de hele wereld. Mensen helpen was zijn ding. Vandaar dat de magie voor hem had besloten dat hij zou excelleren in watermagie en heling. Daar kon hij mensen mee helpen.