De overwoekerde fontein.

Aan de rand van het park dat de universiteit omringt staat een verlaten fontein. Het ding werkt al jaren niet meer en is overwoekerd door allerlei onkruid. Als je weet wat je zoeken moet kun je hier genoeg ingrediënten voor je toverdrankjes vinden, maar je moet wel weten wat je precies zoekt. De fontein wordt uit het zicht onttrokken door een hoop bomen en struiken. Niet veel mensen wagen zich door de doornige struiken die gemeen in je huid blijven steken waardoor het bij de fontein erg rustig is. Als je van de plek weet, dan is het de ideale plek om je terug te trekken.

Regels:
Niet meer dan drie personen, het is een afgelegen en bij vele onbekende plek.
Verder laat de plek een beetje heel, het is toegestaan om kruiden mee te nemen maar verwijder niet al het onkruid, dat haalt het magische effect van de plek af.

Gabe was een paar dagen geleden bij toeval op deze plek terecht gekomen. Hij had zich ervoor door lelijke struiken heen moeten wurmen die pijnlijke krassen op zijn armen achterlieten. Toch had hij het waard gevonden. Hij had tussen de struiken door een stuk marmer gezien en had zich verwonderd over wat het was. Vervolgens was de stap niet al te groot geweest om zich door de struiken heen te wagen. Hij was blij dat hij dat risico had genomen.Op de plek stond een prachtige oude fontein, volledig opgeslokt door de planten en het mos dat er weeldig tierde. De plek was heerlijk, het leek alsof de wereld eromheen niet bestond. Alsof de wereld de plek niet kende, en de plek de wereld niet. Een aantal dagen had hij de plek daarna geobserveerd, niemand was door de struiken naar de oude fontein gegaan. Niemand. Dat feit maakte het voor Gabe een perfecte plek om viool te spelen, hij hield nooit van pottenkijkers en aangezien er een dicht struikgewas en aardig wat bomen om de fontein heen stonden werd het geproduceerde geluid tegengehouden. Natuurlijk was het voor de goede luisteraars mogelijk om zijn muziek te horen, maar hij verwachtte niet dat iemand zich zou verwonden om te bekijken waar het vandaan kwam. Zo interessant zou hij toch niet kunnen spelen.
Nu was hij dus teruggekeerd, met zijn vioolkoffer in zijn hand. Hij keek vlug om zich heen of er niemand op hem lette, maar in de nabije omgeving was geen levende ziel te bekennen. Dus begon hij zich weer door het prikkende struikgewas te bewegen naar de fontein. Het duurde niet lang voordat hij de fontein bereikte aangezien hij precies wist hoe hij het best door het struikgewas kon komen. Daarna ging hij op de rand van de fontein zitten, die volledig door mos was bedekt waardoor de rand behoorlijk zacht zat. Hij keek even om zich heen naar alle planten die er stonden. Dit was een hemel als je opzoek was naar zeldzame planten dacht hij bij zichzelf. Met een zachte klik schoot de vioolkoffer open. Met een bijzondere tederheid pakte Gabe de viool en strijkstok uit de koffer en zette de viool vast tussen zijn schouder en kin. Hij strekte een voor een zijn vingers terwijl hij ondertussen ook de viool vast hield en begon te spelen. Zachte heldere klanken verlieten de snaren die hij bespeelde. Het duurde niet lang voordat hij zich voelde ontspannen en genieten van het spelen. Hij speelde niet vaak aangezien hij niet voor andere mensen wilde spelen.

Eliza haalde een hand door haar verwarde haren. Ze voelde zich vreselijk, ze wist dat ze er niet uitzag en bovendien deed haar rug vreselijk pijn door haar zware tas. "Al die boeken ook, waarom moet ik toch al die boeken meenemen." mompelde ze zichzelf geërgerd toe. Ze was allang blij dat ze een broek had aangetrokken en geen rokje. Met een diepe zucht liep ze weer verder. Ze had geen idee waar ze uitkwam maar wat maakte het uit, alles hoorde bij de campus nietwaar? Ze glimlachte even toen ze wat bloemen zag en glimlachte tevreden. Ze liep verder en langzaam dwaalde ze steeds meer van het pad af. Diep zuchtte ze even en liep maar verder.
Ineens stopte ze, ze hoorde geluiden. Stil liep ze verder en hoorde de geluiden harden worden. Er kwam een glimlach op haar gezicht toen ze herkende dat het muziek was. "Aah! Wat mooi.." Fluisterde ze zachtjes, het klonk geweldig en ze was ontzettend benieuwd naar wie het speelde. Gauw liep ze verder en bekeek de struiken. Ze beet op haar onderlip maar haar nieuwsgierigheid won het zeker. Ze duwde de struiken aan de kant en keek naar de verte of ze wat zag. Inmiddels begreep ze wel dat het ging om een viool. Ze beet even op haar onderlip en zette zacht haar tas neer terwijl ze luisterde. Traag kwam ze telkens dichterbij, toch twijfelde ze een beetje. Ze had zich verscholen achter een boom en zag de jongeman kort even toen ze keek. Wat als hij hier was omdat hij totaal niet voor anderen wilde spelen? Ach, dan kon ze misschien wel verdwaald zijn.. Slecht excuus maar ze had niets beters en ze wilde toch wel graag luisteren naar hem.

Eliza. schreef:

Eliza haalde een hand door haar verwarde haren. Ze voelde zich vreselijk, ze wist dat ze er niet uitzag en bovendien deed haar rug vreselijk pijn door haar zware tas. "Al die boeken ook, waarom moet ik toch al die boeken meenemen." mompelde ze zichzelf geërgerd toe. Ze was allang blij dat ze een broek had aangetrokken en geen rokje. Met een diepe zucht liep ze weer verder. Ze had geen idee waar ze uitkwam maar wat maakte het uit, alles hoorde bij de campus nietwaar? Ze glimlachte even toen ze wat bloemen zag en glimlachte tevreden. Ze liep verder en langzaam dwaalde ze steeds meer van het pad af. Diep zuchtte ze even en liep maar verder.
Ineens stopte ze, ze hoorde geluiden. Stil liep ze verder en hoorde de geluiden harden worden. Er kwam een glimlach op haar gezicht toen ze herkende dat het muziek was. "Aah! Wat mooi.." Fluisterde ze zachtjes, het klonk geweldig en ze was ontzettend benieuwd naar wie het speelde. Gauw liep ze verder en bekeek de struiken. Ze beet op haar onderlip maar haar nieuwsgierigheid won het zeker. Ze duwde de struiken aan de kant en keek naar de verte of ze wat zag. Inmiddels begreep ze wel dat het ging om een viool. Ze beet even op haar onderlip en zette zacht haar tas neer terwijl ze luisterde. Traag kwam ze telkens dichterbij, toch twijfelde ze een beetje. Ze had zich verscholen achter een boom en zag de jongeman kort even toen ze keek. Wat als hij hier was omdat hij totaal niet voor anderen wilde spelen? Ach, dan kon ze misschien wel verdwaald zijn.. Slecht excuus maar ze had niets beters en ze wilde toch wel graag luisteren naar hem.

Gabe verloor zichzelf in de muziek, het nam zijn hele wezen over. Het duurde dan ook even voordat hij de persoon in de bosjes opmerkte, ze was niet zichtbaar maar hij voelde haar aanwezigheid. Hij was altijd al goed geweest in het opmerken van mensen, hun aanwezigheid gaf een soort gloed aan hem over. Abrupt stopte hij met spelen, met vernauwde ogen zocht hij de bosjes af om de indringer te vinden. 'Wie is daar?' siste hij overduidelijk niet blij met de ongenodigde gast. Hij haatte het om beluisterd te worden, hij haatte het dat mensen aan het luistervinken waren terwijl hij speelde. Zijn zusje luisterde altijd stiekem mee, maar op haar kon hij niet boos zijn. Alle andere mensen die ongevraagd naar hem luisterde kregen te maken met zijn kwaaie kant.

@Dewi, ik had je gemaild over deze meet maar denk dat je dat nog niet had gezien. Nicolette en ik hadden een bepaald idee voor de meet waardoor het even onhandig is als er een derde personage bij is. We kunnen wel een andere meet afspreken

Ze schrok toen ze de boze stem hoorde en beet hard op haar onderlip. Vanbinnen vervloekte ze zichzelf, ze had de jongen niet willen storen en al helemaal niet zo boos willen maken als hij nu klonk. Met tegenzin kwam ze tevoorschijn en keek hem aan. 'Ik." Was haar simpele antwoord, alsof hij nu wel wist wie ze was, heel slim Eliza. Ze deed haar tas even goed en keek hem aan. "Ik liep hier tussen de bomen door en hoorde je spelen, het klonk goed dus ik wilde wel even blijven luisteren. Ik wist niet dat je er problemen mee had. Sorry als ik je stoorde." Was haar korte verklaring, meer was het ook niet geweest. Ondanks haar excuses had ze het gevoel dat dat bij deze jongen niet genoeg zou zijn, daar zou hij er iets te boos voor uit en dat was iets dat ze toch liever had willen vermijden. Eliza had nou niet direct al behoefte aan ruzie in de eerste weken.

Gabe stond abrupt op, zijn viool en strijkstok stevig in zijn hand geklemd. De knokkels van zijn handen kon je spierwit zien worden, een duidelijke uiting van ingehouden woede. Gabe was nooit goed in zijn boosheid voor zich te houden en het duurde dan ook niet lang voordat hij sprak. 'Je wilde alleen even luisteren!?' siste hij, zijn stem was een duistere poel van woede geworden. Voor onbekende mensen waarschijnlijk erg beangstigend, maar hij hield geen rekening met de gevoelens van het meisje. Hij zag hoe ze op haar lip beet, hoe ze een onzekere houding aannam maar het maakte hem niet uit. Ferm zetten hij een paar passen naar haar toe tot hij vlak voor haar stond. Hij keek op haar neer, zijn lengte gebruikte hij tegen haar. 'Wat denk je wel niet?' siste hij terwijl hij met samengeknepen ogen naar haar keek, de dunne spleten die zijn ogen nu vormde schoten vuur. 'Dat je zomaar het recht hebt om hier te komen luisteren?' ging hij verder. Zijn viool hield hij nog steeds met gebalde vuisten vast.

Ze zag zijn hele houding veranderen in woede. Zijn witte knokkels merkte ze op en ze hief haar hoofd toen hij sprak. Haar hart sloeg een slag over van schrik, zo boos klonk hij. Langzaam keken haar lichtblauwe ogen omhoog naar hem. "Jij speelt in het openbaar, dan geef je me dat recht." Kaatste ze naar lang overdenken terug. "Je kan me niet verbieden hier rond te lopen en dan hoor ik je muziek. Ga dan in een geluidsdichte ruimte staan die je op slot kan doen." Ze liet niemand zo tegen haar praten, alsof zíj alles verkeerd had gedaan. Wie dacht hij wel niet dat 'ie was? Mozart?! Als hij haar gewoon had gevraagd of ze weg wilde gaan had ze er geen problemen mee gehad. Dan had ze nogmaals haar excuses aangeboden en was ze weggelopen maar ze liet iemand niet zo over haar heen lopen. Eliza keek omhoog naar hem. "Dus dat denk ik. Verder nog iets?" Ze zette haar handen in haar zij, ze was duidelijk klaar voor hem als hij nog maar boze dingen te zeggen had.

Gabe verstarde. Hoe durfde ze! Hoe durfde ze hem zo aan te spreken! Hij was het niet gewend dat mensen tegen hem ingingen, meestal hadden ze angst voor hem als hij in deze staat was. Dat zorgde er altijd voor dat ze wegvluchtten en hem voor de rest van hun leven vermeden. Dit meisje niet, en dat was ergens ontzagwekkend. Al zag Gabe dat momenteel iets anders, hij werd alleen maar woedende door haar brutaliteit. 'Ziet dit eruit als een "openbare plek"?' vroeg hij met een handgebaar van zijn strijkstok over de plek. 'Nee dus, je hebt daarvoor door struiken moeten klimmen, met moeite.' Zijn stem was vloeibare, gitzwarte inkt worden. Beangstigend. 'Oftewel, je had kunnen bedenken dat ik niet wilde dat je kwam luisteren, brutaal wicht,' siste hij haar toe.

Eliza zag hem verstarren, het voelde als een kleine overwinning op deze man en brutaal bleef ze hem aankijken. Ze volgde het gebaar van zijn strijkstok niet. 'Misschien was ik zelf ook wel op zoek naar een plek met wat rust of kan je je dat niet voorstellen. Je bent heus niet de enige persoon hier die rust wilt." Ze voelde een woede in zichzelf oplaaien die ze totaal niet kende, alsof ze allerlei frustraties op hem kon botvieren. Oude gevoelens van ergernissen kwamen omhoog en ze voelde zichzelf sterker dan ze zich ooit had gevoeld. "Ik ben niet bang voor je als je dat soms probeert. Ga maar andere mensen bang maken met je boze blik." Wierp ze hem toe, hoewel ze lang niet zo donker en beangstigend klonk was ze duidelijk boos. Wat dacht hij wel niet? Door de woede kon Eliza niet goed meer nadenken, nauwelijks inschatten welk effect haar woorden hadden anders had ze wel beter nagedacht over wat ze zou zeggen. Nu niet, nu had hij boosheid in haar losgemaakt en ze zou zich niet laten onderdrukken door hem omdat hij vond dat hij hier alleen mocht zijn.

De woorden die het meisje uitsprak lieten iets in hem knappen. Zonder dat hij echt doorhad wat hij deed vlogen zijn handen door de lucht en grepen naar haar keel. Hij was pissig, zeer pissig. Hij zag niet meer wat hij deed en kneep. Zijn handen leefden een eigen leven, hij zag niet meer het meisje dat voor hem stond maar de moordenaar van zijn moeder. Hoe hij de man zou vermoorden, zoals de man zijn moeder had vermoord. Een zwarte waas hing voor zijn ogen. Ergens, in een andere wereld, hoorde hij zijn viool op de grond vallen. Het had geen effect op hem. Hij was uitgebarsten in een razernij waar hij niet uit kon. Het was alsof zijn handen haar wilde vertellen dat ze bang voor hem moest wezen, het was terecht als je bang voor hem was.

Ze had nauwelijks een moment gehad om te beseffen wat er gebeurde. Ze voelde handen om haar keel heen. Ze bewoog in paniek toen hij begon te knijpen en probeerde hem weg te slaan. Eliza kreeg tranen in haar ogen en piepte van angst en pijn. "Laat me los!" er stond paniek in haar ogen, het was te zien dat ze doodsbang werd van hem en dat enkel omdat ze hem had horen spelen. "Alsjeblieft.' Tranen rolden over haar wangen. 'Het doet pijn." Het geen dat ze continue uitsprak kwam er moeizaam uit en ze beefde helemaal van angst. Ze was bang voor hem, hij had gewonnen. Dit had ze nog nooit meegemaakt.

Het duurde een aantal minuten voordat de angstige stem van het meisje zijn gedachten bereikte. Plotseling verslapten zijn handen zich en strompelde achteruit. Hij was verdwaast. Hoe had hij haar kunnen aanzien voor de moordenaar? Hij voelde zich verschrikkelijk, zomaar een onschuldig meisje aanvallen. Iets had zijn woede getriggerd en hij had het niet onder controle gehad. Zijn verdwaasheid bereikte zijn uiterlijke emotie niet. Hij zette alleen nog een aantal passen achteruit. 'Sorry,' mompelde hij alleen. 'Sorry, sorry, sorry.' Als maar achter elkaar bleef het woord zijn mond verlaten, zonder enige controle. Zijn woede had hem veranderd in een man die hij niet kende, die hij eigenlijk niet was. Een ander woord dan sorry kon hij niet uiten.

Eliza zakte op de grond. Haar ademhaling ging versneld en ze deed haar best om niette gaan hyperventileren. Ze snikte zachtjes en keek naar de grond. Zacht voelde ze aan haar hals, ze wist zeker dat die rood verkleurd was. Bang keek ze op naar hem. "Sorry.' Ze zocht haar spullen bijeen. Ze zou hem alleen laten, ze was doodsbang voor hem geworden hierdoor. Ze snikte en stond trillend op. "Tot ziens, sorry dat ik je stoorde." Bang keek ze nog naar hem en keek rond, hoe ze het beste weg kon komen van hem. Gek dat hij was, hij had haar gewoon aangevallen. Hij mocht blij zijn dat ze geen aangifte zou doen.

'Nee, wacht!' zei hij. Hij moest het goed maken met haar, dit kon zo niet. Hij haalde een keer diep adem. 'Het spijt me, ik zal me beheersen,' zei hij tegen haar. Hij schudde zijn hoofd. Er waren geen woorden voor om dit goed te maken. Hij had haar zonder reden aangevallen. Hij keek haar met smekende ogen aan, het speet hem oprecht. Hij zag hoe er een traan over haar wang gleed. Het brak zijn hart, hoewel hij het meisje verder niet kende. 'Blijf alsjeblief,' zei hij tegen haar. Op een of andere manier kon hij het niet aan om alleen te zijn nu, nu hij zijn dieptepunt had bereikt.

Eliza keek naar hem en ze beefde een beetje toen hij zei dat ze moest wachten. Gehoorzaam bleef ze staan, ze was bang voor hem, wat als hij het opnieuw deed? Ze keek naar hem en wachtte stilletjes af. "Ik blijf." Haar stem klonk zachtjes, alsof ze haar stem was verloren en nauwelijks iets terug durfde te zeggen. Hard beet ze op haar onderlip tot ze bloed proefde. Ze ging traag tegen de boom aan zitten en trok haar benen op. Eliza keek op naar hem en bekeek hem, wat bezielde hem? Ze sprak hem in ieder geval niet meer tegen, dat had hij nu wel bereikt ermee. Hoewel ze niet wist of dat nou zo prettig was. "Het.. Het is al goed."

Gabe keek naar het meisje toen ze ging zitten. Hij merkte haar angst in alles op, in hoe ze op haar lip beet, in haar zachte stem, zelfs in de houding die ze aannam toen ze ging zitten. Het was aanwezig op de gehele plek. 'Het spijt me echt, normaal ben ik niet zo,' vertelde hij naar de waarheid. Normaal zou hij nooit een onschuldig persoon aanvallen, zelfs niet als ze hem zo uitdaagden zoals dit meisje had gedaan. Langzaam stond hij op. 'Kunnen we opnieuw beginnen?' vroeg hij toen hij langzaam naar zijn viool toe liep. Hij wilde haar niet nogmaals laten schrikken dus bewoog hij rustig en beheerst terwijl hij zijn viool en strijkstok opraapte. Daarna legde hij het instrument veilig terug in de koffer. De schade die hij eraan had berokkend zou hij later wel opnemen. Desnoods zou hij het ding volledig laten restaureren. Daarna liep hij op het meisje af. 'Ik ben Gabe,' stelde hij zichzelf voor terwijl hij zijn hand naar haar uitstak. Ze waren niet goed van start gegaan maar hij hoopte dat het meisje hem kon vergeven, zeker omdat hij het niet zo bedoelde en normaal gesproken niet zo was.

Eliza hield al zijn bewegingen goed in de gaten, ze wilde niet dat zoiets nog een keer kon gebeuren. Langzaam knikte ze, ten teken dat ze het begreep. "Ja, da tkan wel." Ze keek naar de viool en slikte. Die was gelukkig niet zo ernstig beschadigd geraakt dat hij niet meer kon spelen maar de lak was er hier en daar wel duidelijk af. Zachtjes nam ze zijn hand vast en schudde die. "Eliza." Ze keek naar hem op met een kleine glimlach, hij was ontzettend lang. Tegenover hem was ze heel erg klein en zo voelde ze zich nu ook. Daarnet niet, toen was het haar niet opgevallen maar nu wel. Zachtjes beet ze op haar onderlip. "Het spijt mij ook, ik wilde je niet zo boos maken." Eliza keek op naar hem met een vriendelijke blik. Ze kon het hem heus vergeven, ze was niet zo kwaadgezind en juist erg makkelijk om mensen weer te vergeven, daar zouden zij alleen maar van kunnen leren. Bovendien was een wrok tegen iemand hebben nooit goed, dat maakte je zo ongelukkig van binnen.

Gabe ging naast het meisje zitten dat blijkbaar Eliza heette. 'Speel je zelf ook een instrument?' vroeg hij haar om het maar ergens over te hebben. Hij had geen idee waar hij met dit meisje een gesprek over moest voeren, maar hij voelde zich verplicht om iets te zeggen aangezien hij haar zo aan het schrikken had gemaakt. Hij probeerde zichzelf weer te vinden, de jongen die hij was. De jongen die hij altijd was geweest, de jongen die zich niet bezig hield met de dood van zijn moeder. Zijn andere kant mocht nooit meer zo de overhand nemen als hij tegenover een onschuldig persoon stond.

Eliza keek naar hem en schudde haar hoofd. "Nee, daar ben ik niet zo goed in. Ik heb niet echt een ritmegevoel. Ik kan ook niet dansen." Ze glimlachte een beetje en keek naar hem. "Speel je nog iets anders dan viool?" Ook Eliza deed haar best om het gesprek enigszins op gang te houden ook al voelde ze zich wat ongemakkelijk bij hem. Ze keek even omhoog naar hem, zelfs als hij zat was hij groter en ze glimlachte eventjes een beetje naar hem. Eliza plukte een beetje aan het gras. "Hoe ben je hier eigenlijk helemaal gekomen?" Ze keek langzaam weer in zijn ogen en probeerde naar hem te glimlachen. Hij zag er verder niet uit zoals ze hem net had meegemaakt. Misschien was het wel het moment geweest of had ze hem teveel getriggerd, ze wist het niet maar ze was zo brutaal geweest.