Collegezaal

Silverwood bezit verschillende zalen, waaronder meerdere collegezalen waar ook lessen worden gegeven. Tevens worden daar soms gastsprekers toegelaten, voor mensen die magie bezitten en het combineren met hun werk en gewone leven maar soms ook van de normale studies dat de lessen er gegeven worden. Er passen veel mensen in maar met niet meer dan 8 op dit topic reageren.

Sarah zat op de tweede rij in de collegezaal. De meeste studenten hadden zich achter in de zaal op een stoel laten zakken. De voorste rijen waren nooit echt geliefd, Sarah zat juist het liefste vooraan. Zo kon ze alles meekrijgen en meestal viel ze niet op totdat ze iets zei. Dus de kans dat ze aangesproken werd op dingen was zeer klein. Misschien was dat wel de reden dat ze graag vooraan zat. In elk geval, ze had het tafeltje voor zich uitgeklapt en haar laptop erop gezet, daarnaast had ze een notebook neergelegd met een pen erop. Voor het geval dat. De docent was voorin de zaal al bezig om alles op te starten maar zeker de helft van de leerlingen was nog niet aanwezig.

Diep ademde ze in. Ze liep rustig naar de collegezaal toe. Ze droeg en lichtblauwe blouse met een zwart dun vestje erover. Eronder had ze een donkerblauwe spijkerbroek en een paar sneakers. Haar donkere ogen keken de zaal rond. Kalm liep ze de zaal in. Er zat een meisje vooraan en ze besloot daar maar in de buurt te gaan zitten. "Hé, mag ik naast je zitten?' Vroeg ze rustig terwijl ze richting haar liep. Leila kwam wat dichterbij en ze ging met een hand door haar zwarte krullen. Vriendelijk glimlachte ze even naar de jongedame en bleef rustig staan. De leraar was er toch nog niet helemaal klaar voor. Vriendelijk keek ze even naar de man en daarna omhoog de zaal in, het was nog vrij rustig vond ze.

Een meisje met een lichtblauwe blouse en een dun zwart vestje sprak Sarah aan. Ze had niet verwacht dat iemand dat zou doen dus ze was even verbaast. Ze was vaak te verlegen om mensen aan te spreken en verwachtte ook nooit dat er iemand naar haar toe zou komen. Zo interessant was ze namelijk niet. Toch vond ze het prettig dat er in de grote collegezaal iemand naar haar toe was gekomen. Ze glimlachte naar het meisje. 'Ja natuurlijk,' antwoordde ze op haar vraag en ze haalde haar jas van de stoel naast haar af zodat het meisje kon gaan zitten.

Met een rustige glimlach nam ze plaats. Ze pakte haar laptop uit haar tas en zette die neer. Ze klapte nog een ander bord naast zich wat uit waarop ze een flesje water neerzette en haar boek neerlegde voor als ze iets op moest zoeken. "Bedankt.' Kwam er ondertussen rustig uit haar mond vandaan. Leila startte rustig haar laptop op. Ze keek even opzij om het meisje te bekijken waarna ze weer voor zich uit keek. Eigenlijk had ze er vandaag nog geen zin in, ze had zichzelf wel uit bed gesleurd en haar dagelijkse oefeningen gedaan maar ze was nog best moe en kon zo weer terug kruipen. Leila keek even naar de man. "Denk je dat hij snugger genoeg is om alles voor het einde aan te hebben?" mompelde ze met een kleine glimlach naar opzij.

Sarah glimlachte nog steeds, eigenlijk verdween die glimlach maar heel zelden van haar gezicht af. Alleen als ze echt heel erg gekwetst of woest was gebeurde dat. Wat eigenlijk nooit voorkwam. 'Geen probleem,' antwoordde ze beleefd. Ze wierp even een blik op de man. Hij was nog druk bezig met de beamer aan te krijgen, iets wat zo simpel was als het smeren van een boterham. Blijkbaar was deze man nog niet meegegaan in de vaart der volkeren en wist hij nog niet hoe hij de elektronische dingen moest bedienen. 'Waarschijnlijk niet,' zei ze met een vrolijke ietwat nerveuze lach. Ze was niet gewend om met mensen te praten, meestal zat ze ergens achteraf. Toch voelde ze zich redelijk op haar gemak bij dit meisje.

Leila keek naar haar en glimlachte. Ze was blij dat ze er kon zitten, anders had ze ergens tussen al die andere moeten zitten. Ze startte haar laptop op, typte haar wachtwoord in en opende vast Word en de lesstof van vandaag, dan kon ze tenminste een beetje rustig meekijken. "Ach ja, het maakt ook niets uit. De tijd is om als de tijd om is en hij heeft niet langer." Ze wierp rustig een blik op de klok, ze zaten hier zeker nog wel een tijdje. Natuurlijk vond ze dat niet erg, ze deed deze normale studie niet voor niets, ze vond het allemaal ontzettend interessant maar aan zulke leraren kon ze zich toch wel echt irriteren. Waarom niet gewoon alles op orde hebben voordat je studenten binnen komen dat je gewoon direct kan starten.Wat voor een moeite was dat nou? Maar natuurlijk wel klagen als er een paar te laat binnen zouden komen. Leraren waren werkelijk waar een soort apart.

Sarah haalde kort haar schouders op. 'Het enige wat hier gebeurd is het herhalen van wat je in je boek ook kunt lezen, dus het maakt inderdaad niet uit,' merkte ze op. Ze krabbelde gedachteloos wat in haar schrift. Ze had haar laptop niet meegenomen, ze had de gewoonte om alles met de pen op te schrijven en later op de laptop weer uit te werken. Het gevolg was echter wel dat zodra ze even niets te doen had haar halve schrijfblok meteen vol had staan met allerlei krabbels. Ze was niet echt heel goed, wel mooi maar niet goed in haar ogen.

Leila knikte instemmend, dat was waar natuurlijk. Veel nieuwe informatie kregen ze hier niet. Gelukkig voor haar had ze dit keer de boeken nog niet doorgenomen. Ze keek even naar Sarah maar die maakte enkel krabbeltjes in haar schrift. 'Heb je de informatie voor deze les al doorgenomen?" Vroeg ze rustig, misschien kon ze het onderwerp even gauw krijgen. Dan kon ze tenminste digitaal bepaalde dingen al vast opzoeken erover. "Leuke tekeningen, teken je vaak?" Om toch verder maar een gesprek gaande te houden, dat wilde ze graag. Ze wist niet precies waarom maar dat leek haar wel gezellig.

'Half,' zei Sarah met een kleine glimlach. Op een of andere manier had dit meisje een rustgevende werking op haar. Ze was minder zenuwachtig dan normaal gesproken. 'Ging vooral over de acute handelingen,' zei ze tegen het meisje. 'Iets wat we echt al twintig keer hebben behandeld,' ging ze toen verder. Natuurlijk moest je in elke situatie kunnen inschatten wat je moest doen, alleen Sarah was een snelle leerlinge waardoor het erg saai werd als je vaak dezelfde stof kreeg voorgeschoteld.
Even was Sarah verbaast over de persoonlijke vraag, het duurde maar een fractie van een seconde en toen had ze zichzelf al weer herpakt. 'Dankjewel,' zei ze beleefd. 'En alleen als ik me verveel. Het is niet zo dat ik voor mijn plezier hele kunstwerken maak,' zei ze met een scheve glimlach. Een familietrekje, die haar broer beter wist te gebruiken dan zijzelf.

Leila keek naar haar en glimlachte even. "Oh dankjewel, dan weet ik in ieder geval waar we een beetje zijn." Ze opende haar aantekeningen en bekeek ze, ze had ze gekopieerd gekregen van een vriendin die een jaar hoger zat en dit alles allemaal al gehad had, waardoor Leila haar om kopietjes gesmeekt had, dat scheelde haar zo ontzettend veel. Ze glimlachte even tevreden toen ze bij het juiste onderwerp was aangekomen en keek naar haar. "Graag gedaan hoor." Ze glimlachte haar vriendelijk toe, het meisje leek wat verbaasd of verbeeldde ze zich dat? Leila keek naar haar en grinnikte zachtjes. "Zou je best kunnen doen, maar dat is natuurlijk veel meer werk en gaat een stuk moeilijker tijdens de les." Zachtjes grinnikte Leila en ze kreeg even een dreigende blik van de prutsende leraar, daar kon ze stiekem wel om lachen, alsof ze die man uit zou lachen, daar had ze enkel medelijden mee.

'Graag gedaan,' zei Sarah tegen dit meisje. Ze had het gevoel dat ze wel eens een goede vriendschapsband konden opbouwen. Sarah voelde zich veilig en op haar gemak, wat ze niet snel ervoer. 'Ik denk dat ik het in mijn vrije tijd maar gewoon op muziek spelen houd,' zei ze met een glimlach. 'Dat tekenen gebeurd toch meer ondoordacht dan bewust,' grinnikte ze kort. Sarah zag de dreigende blik van de docent en moest daardoor alleen maar harder lachen. Het was zielig hoe de man zich beledigd voelde omdat ze hier zaten te kletsen terwijl hij aan het prutsen was.

Leila keek naar de jongedame en glimlachte even. Verbaasd keek ze naar Sarah. "Speel je muziek? Wat knap." Ze glimlachte haar even toe, ze vond het wel knap. "Wat speel je?" Vroeg ze, ze was nu wel nieuwsgierig. Glimlachend keek ze naar haar en knikte, dat snapte ze wel. "Dan is het maar goed, misschien gaat het wel een stuk minder als je het bewust doet." Ze keek haar aan en moest mee lachen met Sarah. De jongedame had een aanstekelijke lach, Leila lachte daardoor ook wat meer mee. Vrolijk keek ze naar haar en glimlachte even.