Wijk 'Fairtown'

Het was een vlammende pijn die door haar bovenarm trok, een pijn die bijna al haar aandacht opeiste, maar Kate focuste zich over het pad dat ze aflegde. Haar vingers die de wond in haar arm dichtknepen waren vochtig van het bloed, maar ze had tot nu toe weten te voorkomen dat er bloedspetters op de vloer terecht zouden komen. Dit, door haar sjaal rond haar bovenarm te wikkelen, maar ze wist dat ze snel hulp nodig had. De man had haar eerst te pakken weten te kregen met het gevolg dat zij met hem had afgerekend. Het enige probleem was dat ze hier dus zo snel mogelijk weg moest. Verbeten keek ze de straat in die nu nog leeg was, dus sloeg ze snel de hoek om. Het metrostation was nu geen optie, daar waren teveel ogen, dus moest ze haar auto maar zien te bereiken. Er was weinig andere keus, het enige nadeel was dat de auto ongeveer een kilometer verderop stond. Iets wat op dit moment voor Kate een enorme afstand was. Toch had ze geen andere keus, ze moest haar auto zien te halen en dan kon ze proberen naar een familievriend te rijden. Ondanks de helse pijn wist Kate nog nuchter na te denken, het was de adrenaline die haar nu grotendeels op de been hield en ze moest er maar op hopen dat de adrenaline nog even in haar lichaam aanwezig bleef, want straks zou ze hoogstwaarschijnlijk andere tegenkomen en dan kon ze niet hebben dat ze voor hen in neerstortte.

Gabe liep rustig over straat. Na een flinke ruzie met zijn vader was hij woest weggelopen maar nu hij weer een tijdje in de buitenlucht rondliep ebde zijn woede weg. Hij had zover gelopen dat hij in een wat afgelegen wijk terecht was gekomen. Hij kende de wijk, vaak als hij bezig was met zijn onderzoek sprak hij hier af met mensen. Lekker afgelegen en er waren genoeg plekken waar ze niet opvielen. Veel beter dan de drukke stad waar de helft van de inwoners Gabe kende vanuit de krant. Een stukje verderop zag hij een meisje lopen, ze liep wat wankel. Toen Gabe beter keek zag hij dat ze haar arm strak vasthield. Hoe dichterbij hij kwam hoe duidelijker het werd. Het wankelen, het bloed op haar arm, de wazige blik in haar ogen. Dit meisje had hulp nodig. Ze was duidelijk gewond. Gabe liep met vlugge passen op haar af. 'Kan ik helpen?' vroeg hij haar.

Kate vervloekte de jongen die op haar af gelopen kwam, sinds wanneer waren stedelingen geïnteresseerd in andere? Ze hoorden zich met hun eigen zaken bezig te houden en hooguit een paar nieuwsgierige blikken te werken, maar te hulp schieten was er niet bij. Maar deze jongen had duidelijk dat bericht niet meegekregen. Met haar donkere ogen keek ze hem even strak aan, "Nee." het kwam er iets minder luid uit dan ze gehoopt had, maar de determinatie in haar stem was nog te horen. Ze kon geen jongen gebruiken die haar naar een ziekenhuis zou gaan brengen. Ze beet op de binnenkant van haar wang, terwijl ze zonder vaart te verliezen doorliep. Niet dat ze veel vaart had, maar ze moest haar krachten niet gaan verspillen aan stomme gesprekjes. Kate klemde de sjaal nog iets steviger rond haar arm, maar omdat ze daardoor haar soort van balans veranderde, viel ze bijna op. Er rolde een Italiaanse vloek over haar lippen, terwijl ze zichzelf herstelde. Dit was lang niet zoals ze het gepland had en als Kate ergens niet tegen kon was het wel de controle verliezen.

Gabe liep met het meisje mee en hielp haar toen ze bijna viel. Hij zag hoe het bloed de sjaal doorweekte die ze strak om haar arm hield. 'Laat me je helpen,' zei hij tegen haar. Hij had best wel wat verstand van geneeskunde, op Silverwood had hij veel talent laten zien voor Helen en zich daardoor verdiept in de geneeskunde. Hij wist vrij zeker dat hij dit meisje kon helpen. Hij ging voor haar staan en hield haar tegen. 'Wees alsjeblieft niet zo eigenwijs. Je hebt hulp nodig en ik kan je die geven,' zei hij tegen haar. Hij zou haar wond kunnen stabiliseren en vervolgens naar het ziekenhuis brengen. Geen probleem. 'Waarom zou je niet geholpen willen worden?' vroeg hij haar toen in de hoop haar te laten inzien hoe dom dit was.

Kate's hersens draaide overuren om een paar goede redenen te vinden waarom ze niet naar het ziekenhuis wilde zonder dat hij direct de politie zou bellen. Uiteindelijk zuchtte ze, want ze wist dat ze niet langs hem heen zou komen, misschien wel letterlijk. "Oké, ik weet wat." ze stopte even, om zich te focussen op haar woorden en niet op de pijn die heftiger was geworden, omdat de sjaal losser was gaan hangen. "Je mag mij nu helpen, maar je moet mij je woord geven dat je instanties erbuiten houdt." strak keek Kate de jonge man aan, "daarmee bedoel ik ook ziekenhuizen." voegde ze er aan toe. Dit was een gok, een groter risico dan ze eigenlijk zou moeten nemen, maar dat waren problemen waar ze later ook mee zou kunnen dealen. Ondertussen was het haarzelf ook duidelijk dat ze haar auto niet meer zou kunnen halen zonder hulp.

Gabe draaide met zijn ogen. Waarom zou je in godsnaam niet naar een ziekenhuis willen? Hij keek het meisje even kort aan, besloot toen dat het geen zin had om tegen haar in te gaan. Ze zou hem toch niet laten helpen als hij met haar naar het ziekenhuis wilde gaan. 'Oke,' stemde hij met haar in. 'Dan breng ik je naar mijn appartement,' ging hij verder. Hij moest haar van de straat zien te krijgen, als andere mensen haar zouden zien met een schotwond zou de ene helft in paniek raken en de andere helft 112 bellen. 'Vind je dat wel goed?' vroeg hij terwijl hij zijn telefoon al in zijn handen had om zijn chauffeur te bellen, soms was het hebben van een rijke vader best handig. Hij maakte niet vaak gebruik van Jacob maar af en toe was het nodig.

Kate vroeg zich af waar zijn appartement zou zijn, hij leek niet het type dat in deze wijk woonde. In tegendeel zelfs, zelfs in deze toestand kon Kate goed inschatten wat voor type andere waren. Deze man zag er niet uit alsof hij in deze wat armere buurt thuis hoorde. Ze had geen andere keuze om te knikken, maar toen hij zijn telefoon tevoorschijn haalde had ze per direct het idee dat ze een verkeerde beslissing genomen had. 112 was zo gebeld, maar ze wist dat ze sneller ervandoor zou kunnen gaan dan dat de politie hier zou arriveren, alleen zou het voor de man een minder leuke afloop zijn. Kate hield de man strak in de gaten, ondanks de pijn die haar misselijk maakte. Maar ze had dit eerder overleefd, dit was niet anders.

'Jacob, kun je me ophalen in Fairtown?' verzocht Gabe zijn chauffeur via de telefoon. Hij hing op, tijdens zijn telefoongesprek, die hooguit tien seconde had geduurd, had hij het meisje geen seconde uit het oog verloren. 'Mijn chauffeur komt ons over een paar minuutjes ophalen,' melde hij haar. Daarna nam hij haar sjaal over en trok deze steviger om de wond. Hij kon hier niets uithalen, thuis had hij tenminste een flinke voorraad medische spullen, met dank aan zijn zusje. Het duurde niet lang voordat een glimmende zwarte auto naast het tot stilstand kwam. Hij opende de deur voor Kate en gebaarde dat ze in moest stappen.

Kate ontspande iets toen hij haar vertelde dat zijn chauffeur kwam, maar de achterdochtige aard van Kate liet haar niet volledig in de steek. Wie zou dat Jacob niet toevallig een agent was, of iemand anders die ze hier niet wilde tegen komen. Ze beet op haar kiezen toen de man de sjaal aantrok, zodat haar arm deels afgebonden werd en ze niet meer bloed zou verliezen. Dat was maar goed ook, want ze voelde zich aardig wankel. Terwijl ze wachten bestudeerde Kate de jonge man, wat zat er voor hem in haar te helpen? Een normaal denkend mens zou iemand met een enorme wond dwingen naar de politie te gaan. Niet veel later kwam er een auto aangereden, de auto moest duidelijk in deze buurt zijn, want hij stopte zonder aarzeling naast haar en de man. Kate begon steeds argwanender te worden, deze auto was niet een auto die iedereen kon afforden (ahh ik kom niet op het NL'se woord), niet dat iedereen een chauffeur wel kon veroorloven. Toch stapte ze in de auto, terwijl ze zorgvuldig haar kleine handtas op schoot trok. "Waar is je appartement?" vroeg Kate.

Veroorloven of kunnen betalen ofzo?
___________
Gabe hield haar galant met instappen van de auto. Daarna stapte hijzelf in. 'Het appartement,' zei hij tegen Jacob. Daarna richtte hij zijn focus volledig op Kate. 'In het centrum van Londen,' zei hij tegen haar. 'Maar geen zorgen, niemand zal je zien,' ging hij verder. Ze zouden een grote parkeergarage inrijden, zoals Jacob altijd deed. Niets voor de deur stoppen. Gewoon naar binnen en naar het appartement.
Met uiterste voorzichtigheid begon hij de sjaal van haar arm te halen. Toen de sjaal weg was werd de lelijke wond pas goed zichtbaar. 'Hoe kom je hieraan?' vroeg hij toen. Onder de stoel haalde hij een EHBO-doos te voorschijn. Hieruit viste hij een paar gaasjes en een rolletje verband. 'Sorry als ik je pijn doe, dit is alleen even voor het stelpen van het bloed,' zei hij tegen haar. In het appartement zou hij het kunnen hechten. Een zusje hebben die geneeskunde studeerde was best wel handig. hij had al bedacht dat hij het meisje ook deels zou kunnen helen met zijn krachten maar hij had geen idee of ze wel wist van magie. Hij kon het niet veroorloven om magie te gebruiken in het bijzijn van gewone mensen.

oja
-
Kate knikte, het centrum was met de auto rond dit tijdstip zo te bereiken. "En je chauffeur?" vroeg ze vervolgens. Chauffeurs leken wel altijd te doen alsof ze niets zagen en hoorden, maar dat was natuurlijk niet het geval. Hij mocht waarschijnlijk straks een paar bloedvlekken uit de bekleding van de bank gaan poetsen. Toen de jongen de sjaal los wikkelde hapte Kate naar adem, die vervloekte pijn ook. Ze haatte het om haar zwakte te laten zien, zeker op dit soort momenten. Kate liet zich wat naar achteren zakken, zodat ze tegen de rugleuning van de stoel zat, die verrassend comfortabel was. Bij zijn vraag draaide ze enkel haar hoofd opzij en keek ze hem even aan, "Wat denk je zelf?" Was haar wederwoord, terwijl ze toekeek hoe hij de ehbo doos tevoorschijn haalde. "Geen probleem." zei ze, alsof de tandarts haar vertelde dat hij nog even een extra controle voor een bepaalde tand wilde uitvoeren. "Waarom doe je dit?" vroeg ze, elk normaal mens was in paniek geraakt bij het zien van zoveel bloed en had direct de hulpdiensten gebeld.

Gabe wikkelde het verband stevig om de wond. Hopelijk zou het bloeden minder worden. Gabe keek haar even strak aan bij haar wederwoord. 'Ik vroeg het alleen zodat ik de wond beter kan behandelen,' zei hij kort. Daarna keek hij weer naar haar met verband omwikkelde arm. De vraag naar zijn chauffeur negeerde hij, ze moest hem maar gewoon vertrouwen. Gabe wist dat Jacob nooit iets zou vertellen, aan niemand. Hij was vaak zat met Jacob de stad uit gevlucht zonder dat zijn vader erachter was gekomen. En dat terwijl Jacob door zijn vader werd betaald.
'Het maakt niet uit waarom ik dit doe,' zei hij daarna. Eigenlijk wist hij zelf niet eens goed waarom hij dit deed. Iets in hem maakte dat hij erg behulpzaam was naar dit meisje. Hoe dit kwam? Hij had werkelijk geen idee.

Kate focuste zich nu volledig op de jongen, zodat ze niet aan de pijn hoefde te denken. Gelukkig was dat iets waar ze goed in was, zich ergens op focussen en de controle weer overnemen. "De kogel moet eruit, dat is het belangrijkste." was Kate's bijdragen aan het gesprek, waardoor het redelijk duidelijk werd dat ze hier wel verstand van had. Zelf had ze ooit met een pincet een kogel uit de borst van een ander moeten pulken. Het was niet de meest prettige situatie geweest, maar je leerde er in iedergeval een stevige hand van te krijgen.
Bij zijn woorden haalde Kate haar schouder op, hij was al net zo open als zijzelf, maar het maakte inderdaad niet uit, zolang ze maar de wond dicht kreeg. Voor hem kon het wel uitmaken, want waarschijnlijk waren de straffen in Groot-Britannië niet heel laag voor het helpen van een 'voortvluchtige'.

Gabe knikte. 'Klopt, ik heb thuis voldoende spullen liggen om dat te doen,' zei hij tegen haar. Hij wist precies waar Sarah haar medische spullen liet. Het was niet gewoonlijk dat leerlingen een gehele apotheek in huis hadden, maar Sarah had haar manieren om alles binnen te krijgen. Ze experimenteerde graag met van alles en nog wat. Het kwam Gabe nu prima uit.
De auto reed de parkeergarage onder het appartement in. Het appartement was onderdeel van een oud gebouw. Zijn appartement was het grootste dat in het gebouw te vinden was en bevond zich op de bovenste etage.

Kate vroeg zich af hoe de jongen aan die spullen kwam, maar eigenlijk had ze natuurlijk enkel een pincet, wat ontsmettingsmiddel en verband nodig, de rest kwam later wel en dat was niet zo vreemd om in huis te hebben. Wist zij veel dat hij letterlijk voldoende spul bedoelde om een halve operatie uit te voeren. Kate balde ondertussen haar vrije hand tot een vuist om zich daar op de concentreren en staarde uit het raam, tot ze een parkeergarage binnen reden. Kate had de route in haar hoofd geprint en had wel enig idee waar ze nu waren, dit was inderdaad niet de goedkoopste wijk. Zeker niet, en het lag niet eens heel ver van haar appartement. Hoewel die waarschijnlijk niet te vergelijken was met iemand zijn appartement die een chauffeur tot zijn beschikking had. Kate wachtte niet tot er iets zou gebeuren en opende de deur toen de wagen eenmaal stilstond en stapte uit. Het geluid van de hakken klonk luid in de garage, maar niet zo luid als de deur die ze achter zich dicht deed, terwijl ze wachtte op de jongen die uitstapte.